Jennifer

Jennifer bloosde diep toen hij zei dat ze een zomerjurkje moest aantrekken. Ze knikte verlegen, haar vingers draaiend in een lok haar. „O-oké… ik doe het meteen.” Even later kwam ze terug in een licht, bloemetjesjurkje dat zacht om haar lichaam viel. Ze draaide een klein rondje. „Is dit goed?” vroeg ze met grote, smekende ogen.

„Je bent prachtig, Jennifer,” zei hij zacht, en kuste haar. Ze smolt tegen hem aan, haar handen op zijn borst. „Jij laat me altijd zo mooi voelen,” fluisterde ze, en haakte haar arm in de zijne.

Ze stopten bij de fotowinkel. „Ga je mee naar binnen of blijf je in de auto? Ik haal alleen de foto’s op.”

Ze beet op haar lip. „Ik ga mee… ik wil niet alleen zijn.” Haar nieuwsgierigheid won. „Wat voor foto’s zijn het eigenlijk?”

Hij glimlachte geheimzinnig. „Dat zie je zo. Maar eerst… een kleine traktatie.”

Haar wangen kleurden meteen donkerrood. Ze wist precies wat dat betekende. „Hier?” fluisterde ze geschokt. De winkel was leeg, alleen de verkoper stond achter de toonbank helemaal vooraan. Hij knikte naar het smalle gangetje achterin, tussen twee hoge rekken vol fotolijstjes en lege planken.

„Slipje uit. Buig voorover.”

Met trillende handen deed ze wat hij vroeg. Ze liet haar slipje zakken en boog voorover, haar handen op een lage plank. Vijf stevige klappen landden op haar billen; ze beet hard op haar lip om geen geluid te maken.

Daarna gooide hij haar een rolletje pepermunt en een plastic wasknijper toe. „Op de grond. Gebruik dit om klaar te komen.”

Ze ging op de koude vloer zitten, spreidde haar benen en schoof voorzichtig het rolletje naar binnen. Met een zacht piepje klemde ze de wasknijper op haar klit. Al na een paar bewegingen trilde ze hevig; ze drukte haar hand tegen haar mond en kwam stil en heftig klaar, haar ogen draaiend van genot en schaamte.

Toen ze hijgend opkeek, zei hij kalm: „Je bent zonder toestemming gekomen. Dat betekent straf.” Hij gaf haar het slipje terug. „Knijper er weer op, en dan trek je het slipje zó aan dat de knijper precies op je klit blijft drukken.”

Tranen sprongen in haar ogen, maar ze deed het meteen. Ze klemde de wasknijper weer op haar gevoelige klit, trok haar slipje eroverheen en voelde direct de constante, venijnige druk. Bij elke stap die ze daarna zette, schoot er een scherpe golf van pijn en genot door haar lichaam.

Zo liepen ze de winkel uit, naar het café.

In het eetcafé schoven ze in een rustig hoekje. Jennifer kon amper stilzitten; de knijper knelde bij elke beweging. Toch glimlachte ze door haar tranen heen toen hij de foto’s tevoorschijn haalde: lieve foto’s van hen samen, een paar ondeugende van haar, en twee grotere, prachtige foto van hun beiden.

„Eén voor op mijn bureau op kantoor,” zei hij, „en één voor op jouw bureau.”

Ze sloeg haar armen om hem heen, een zacht kreuntje ontsnapte haar toen de knijper weer kneep. „Dit is het allerliefste wat iemand ooit voor me gedaan heeft,” fluisterde ze.

Bij het eten werd zijn stem opnieuw streng. „Slipje. Nu. Over de tafel.”

Met bevende vingers trok ze onder de tafel haar slipje langzaam uit, de wasknijper nog steeds vastgeklemd aan haar klit. Ze schoof het natte broekje stiekem naar hem toe. Hij rook eraan, vouwde het op en stopte het in zijn zak.

„En nu de knijper.”

Haar adem stokte. „Hier…?” fluisterde ze smekend.

„Precies hier. Trek hem los en geef hem aan mij.”

Ze kneep haar ogen dicht, haar handen verdwenen weer onder tafel. Ze vond de plastic klem, voelde hoe hij in haar vlees sneed. Ze moest hem eerst iets openduwen om hem los te krijgen – een beweging die haar een brandende pijnscheut bezorgde. Haar hele lichaam schokte. Ze beet op haar knokkels om niet te schreeuwen, tranen rolden over haar wangen. Toen de knijper eindelijk loskwam, pulseerde haar klit zo hevig dat ze dacht dat ze ter plekke weer zou komen.

Met bevende vingers legde ze de knijper in zijn handpalm. Hij keek ernaar, glimlachte tevreden, en zette hem midden op tafel – precies tussen hun twee borden – alsof het een zoutvaatje was.

Jennifer zat nu helemaal bloot en overgevoelig onder haar jurkje, haar benen stijf tegen elkaar gedrukt. Haar ogen smeekten. „Alsjeblieft…”

Hij keek haar strak aan. „Jij doet alles wat ik zeg, Jennifer. Omdat je dat zelf wilt. Omdat je van mij bent.”

Ze slikte, knikte langzaam en fluisterde met een trillend stemmetje: „Ja… ik ben helemaal van jou.”

De ober kwam eraan met twee koffie's en een plateau met taartjes. Jennifer verstijfde toen hij de wasknijper zag, pal tussen het bestek in. De jongen, rond de 16 jaar, bloosde tot achter zijn oren, mompelde iets onverstaanbaars en zette de borden neer met trillende handen. Hij durfde haar bijna niet aan te kijken en verdween snel weer.

Jennifer’s wangen brandden. Ze voelde zich naakter dan naakt, ook al zat er alleen een dun jurkje om haar heen. Haar klit klopte nog na van de knijper, gezwollen en overprikkeld, en tussen haar dijen was alles glibberig van haar eigen opwinding. Ze durfde haar benen nauwelijks te bewegen uit angst voor het geluid van natte dijen die langs elkaar schuurden.

Hij sneed rustig een stukje taart af en hield de vork voor haar mond. „Smakelijk.”

Ze opende haar lippen, nam het hapje aan. De smaak van crème en fruit contrasteerden vreemd met de schaamte die door haar lijf gonsde. Bij de tweede hap legde hij zijn hand op haar knie onder tafel en duwde haar benen zacht maar onverbiddelijk uit elkaar. Zijn vingers gleden meteen hoger, vonden haar open, natte warmte.

„Kijk eens hoe nat je bent,” fluisterde hij, zodat alleen zij het hoorde. Twee vingers gleden zonder moeite naar binnen. Ze beet op haar lip om niet te kreunen. Zijn duim vond haar gezwollen klit en begon trage, lome cirkels te draaien.

„Je komt niet,” zei hij kalm. „Niet voordat ik het zeg. Begrepen?”

Ze knikte heftig, haar ogen vol tranen van inspanning. Elke spier in haar onderbuik trilde. Ze greep de rand van de tafel vast, haar knokkels wit. Mensen aan een tafeltje verderop kletsten gewoon door, niet wetend dat zij hier, in het openbaar, met zijn vingers diep in haar zat en vocht tegen een orgasme dat al in haar tenen begon.

Hij trok zijn hand terug, likte ongegeneerd zijn vingers af en glimlachte. „Goed zo.”

Daarna pakte hij de wasknijper van tafel, draaide hem speels tussen zijn vingers en stopte hem in zijn broekzak. „Die krijg je terug als we thuis zijn.”

Jennifer ademde diep uit, een mengeling van opluchting en teleurstelling. Ze voelde zich leeg en vol tegelijk, duizelig van verlangen en overgave.

Hij betaalde, stond op en stak zijn hand naar haar uit. „Kom, liefje. Tijd om naar huis te gaan.”

Ze stond op, haar jurkje plakte aan haar bezwete dijen. Bij elke stap voelde ze haar eigen nattigheid, hoe haar lippen langs elkaar gleden, hoe haar klit nog pulseerde van alles wat er gebeurd was. Ze greep zijn arm stevig vast, haar benen trillerig.

In de auto legde hij meteen zijn hand weer tussen haar benen, maar nu alleen om te voelen, niet om haar te laten komen. „Je bent zo perfect nat voor me,” mompelde hij tevreden. „Thuis ga ik je pas echt laten komen. Heel langzaam. Tot je smeekt om te mogen stoppen… en daarna nog een keer.”

Jennifer sloot haar ogen, liet haar hoofd tegen de hoofdsteun vallen en fluisterde zacht: „Ja, alsjeblieft… ik ben helemaal van jou.”