Wat een intens triest en verdrietig verhaal. Het lijkt of hier mijn verhaal geschreven is bij mijn afscheid van mijn geliefde die aan kanker leed en de pijn op het moment dat het leven uit haar vloeide en haar uitgemergelde hand op de mijn werd gelegd. Die pijn raak ik nooit meer kwijt en is een deel van mij geworden en dit verhaal bracht bij mij alles weer terug in alle hevigheid.
Tranen rollen over mijhn wangen op mijn toetsenbord.
SORRY

Nee!
Waarom?

Elk woord uit Kristofs reactie had van mij kunnen zijn. Het gaat om fictieve personages, maar na 32 delen doet dit afscheid een beetje pijn.
Daar is slechts 1 reden voor: je hebt met je woorden mensen geschapen. Levens met betekenis.
Prachtig!

Beste Stanzie wat ben ik onder de indruk van de Taboe reeks verhalen. Hilkes dood en de dood van hun ouders hebben me laten huilen als een klein kind . Blijkbaar had ik even een emotionele uitlaatklep nodig . Wat een rotte dood voor zo een droomvrouw. Ik heb nog steeds de tranen in mijn ogen terwijl ik dit hier type . Blijf alsjeblieft schrijven .