Ik herken de eerste schroom als je je op glad ijs begeeft. Je hebt de neiging om je aan de gekende rand vast te houden. Dicht in de buurt ervan te blijven. In het midden ben je immers op jezelf aangewezen en is vallen niet uitgesloten. Dan is het fijn als iemand je bij de hand neemt. Waarschijnlijk even onzeker.
Je verhaal bewijst dat dit enige juiste manier is want je danst een heerlijke liefdesdans vol pirouettes en sierlijke bewegingen.

Als het zo mooi is, hoort het zo te zijn. Wat het ook is.
Zelfs al is het ijs glad.

Weer dompelde ik mezelf onder in je woorden als in het warme bad waar ik naar snak na het schaatsen.
Elke emotie versterkte die van mij.
Kunst!