Daan, wat is dit een ongelofelijk lief, warm en voor mij herkenbaar verhaal.
De wijze waarop jij de worsteling beschrijft tussen het gevoel en het verstand is fantastisch.
Ik ben van een leeftijd en kom uit een milieu waarin homo zijn absoluut ondenkbaar was. Het bestond gewoon niet.
Dat kunnen we ons nu wellicht niet meer voorstellen. Met homoseksuele ministers, burgemeesters, artsen leraren en artiesten. Dat Wim Sonneveld homo was is pas na zijn dood in 1974 openlijk bekend geworden.
50 Jaar geleden kende Nederland maar één homo en dat was Albert Mol. En hoezeer ik groot respect heb voor deze man, het was voor mij en voor de meesten van ons, die worstelden met hun gevoelens, niet echt een rolmodel.
Ik vind het mooi om mijn gevoelens van toen, terug te lezen in dit verhaal.
