Hallo Danny, weer een mooi hoofdstuk, dank je

Ik weet dat het verhaal fantasie is, daarom ook dat ik me afvroeg in hoeverre de ziekte beschreven in het verhaal overeenkwam met wat je zelf momenteel doormaakt.
Medelijden heb je inderdaad niet nodig, een (virtuele) knuffel geef ik je met veel plezier.
xxx

Hallo Danny,
Wat een nare ziekte. Maar wat mooi beschreven ook wat er aan het zicht verminderd is. Dit geeft de lezer een duidelijk beeld wat er mis is bij het syndroom van Usher.
De volleybalwedstrijd is helaas verkeerd afgelopen voor Mandy, die de komende periode wat hulp nodig heeft, maar het team is mooi kampioen geworden.
Het was weer een leuk deel om te lezen, een dikke 10 voor jou!
Groetjes, Miriam

Het is soms vermoeiend en frustrerend. Daarom denk ik dat ik nooit de liefde ga vinden. Maar eigenlijk moet ik nooit nooit zeggen, hehe. Je weet nooit wat er zal gebeuren. Maar ik kan ermee leven dat ik misschien heel leven single blijft. Ik accepteer het gewoon. Ik kan tegenwoordig makkelijk alleen zijn omdat ik gewend bent. Dus meer tijd voor schrijven.😜

@rest, bedankt voor jullie mooie woorden! De komende delen zullen wel interessant worden. :)

Over dit verhaal: ik schreef dit niet omdat ik jullie medelijden wil hebben. Omdat ik jullie gewoon wil laten zien hoe het is om doof en slechtziende zijn. Heel veel mensen weten niet hoe het is. Zelfs vroeger vond ik blinde mensen raar en eng. Nu weet ik het en ze zijn helemaal niet eng. Ze zijn gewoon mensen net als wij.

De hele verhaal is puur fantasie. Het is, zeg maar, mijn droomwereld. Over mijn handicap in mijn verhaal is grotendeels waarheid. (Zelfmoordpleging had ik nooit gedaan) de gevoelens en gedachten in het verhaal heb ik wel allemaal gehad.
Over de liefde en vriendschappen in het verhaal zijn allemaal verzonnen. Als ik eerlijk mag zijn, denk ik dat ik nooit de liefde zal vinden. Het klinkt negatief, maar ik ben realistisch. Laatste jaar gaat niet zo goed met mijn ogen en gehoor. De communicatie wordt steeds slechter. Mijn wereld wordt steeds kleiner. Ik vermijd mensen soms omdat ik geen ongemakkelijk situatie in wil komen zoals vervelende mis communicatie. zie post3

@Leen, waarom zou ik niet antwoorden. Het is normale vraag :)
Vroeger had ik jaarlijks oogcontrole. Nu niet meer, omdat ik niet nodig vond. Omdat ik weet wat ik zie. Ik kan me ongeveer inschatten hoeveel ik zie. Ik kreeg vaak uitslag die negatief was. Maar nooit extreem. Er was altijd iets die heel klein beetje achteruit gegaan was. Daarom stopte ik met onderzoek. Ik vond het niet nodig.
Tot en met achttiende zag ik 100 procent (ik kon auto rijden.) Nu ben ik 29. Ik zie denk ik ongeveer 30-50 procent. (Kan niet auto rijden en fietsen). Ik weet niet precies hoeveel ik zie omdat ik al jaren geen onderzoek gehad hebt.

Sinds december merkte ik dat ik televisie niet meer goed kan zien. (Ik kan ondertiteling niet meer lezen) ik heb besloten dat ik me laten onderzoeken (daar ben ik nu bezig)

(zie de volgende post, er past niet hele tekst in 1 post)

De scene met de gedachtenvertelling is heerlijk eerlijk. Het toont, net als in het vorige verhaal, wat er in je leeft als je de confrontatie met je ziekte aangaat. Ik kan me onmogelijk voorstellen hoe het moet zijn. Toch slaag je erin om ons als lezer een glimp te geven van je moed en sterkte doorheen ook je zwakke momenten.
Prachtig geschreven!
En alweer stijgt mijn respect voor je...

Inderdaad een kutziekte...verloopt het in het echte leven ook zo voor jou? ( Je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt )

Top dat jullie elkaar zo steunen. Ik vermoed dat Mandy de komende delen heel goed verwend gaat worden.

Danny weer een verhaal vol emotie eerst met je ogen die onverwacht achteruitgaan en de warme Mandy die je door dik en dun steunt steeds, dan het volleybal.waar de dames een krak in zijn helaas kwam Mandy verkeerd met haar voet terecht op de grond , nu was de steun andersom, een warm boeiend verhaal steeds , waar ieder om iedereen echt om elkaar geeft . Je weet Danny dat ik een boeiende fan van jou ben lees je verhalen meermaals , net omdat ze menselijke, warmte schenken en leef echt mee met het verhaal. We verlangen nog vele verhalen van deze sympathieke meiden Anna en co en met Danny en zijn Mandy. Wens jou alle succes met het schrijven en veel geluk in jou leven !!! Dankje om zulke mooie verhalen te schrijven, met warme vriendschap en liefde!!!

Weer heel mooi , kijk uit naar het vervolg . Dikke 10

Hallo Danny,

ik voelde heel véél met je mee toen ik het resultaat van het onderzoek las,ik zou ook een tijd van mijn melk zijn.
Hopelijk gaat de toestand niet te snel achteruit.

Gelukkig heb je Mandy en de meiden/vrienden die je indien nodig zullen helpen.
Eerst was je liefje hulp en toeverlaat voor jou, na haar enkel verstuiking was het jouw beurt.

Je bent uitgegroeid tot een strenge maar correcte assistent coach die waar nodig de meisjes op hun plaats zet.
Proficiat met de titel na een spannende wedstrijd ,doet me altijd veel plezier over volleybal te lezen.

Zoals altijd kan ik niet meer dan een 10 geven.
Tot het volgende verhaal.