Een Beeldschone Huisgenote - 36

Buiten was het overal wit door de sneeuw. Dikke sneeuwvlokken vielen naar beneden. Het was koud, maar door de wind voelde het nog kouder.
Mandy en ik zaten aan tafel voor het ontbijt. Vandaag had ik een afspraak in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen voor mijn jaarlijkse oogcontrole. Niets bijzonders voor mij, maar voor Mandy wel. Zij wilde per se meegaan. Ze had vrij genomen van haar stage. Vorig jaar was ik niet geweest vanwege het incident.

Bij het ziekenhuis aangekomen volgde Mandy me, ik kende de weg goed. Ik meldde me netjes bij de balie en daarna wachtten we in de wachtkamer.
We werden opgeroepen door Bianca, een van mijn vaste artsen. Omdat we bekenden waren, spraken we elkaar gewoon met onze voornamen aan. Ik stelde Mandy netjes aan haar voor. We gingen naar de kamer voor een gesprek. Daar stond een andere arts, Melissa, ook een van mijn vaste artsen. Mandy en Melissa stelden zich netjes aan elkaar voor. We schoven aan tafel en kregen een kopje koffie.

Melissa had het dossier bij de hand. Daar zaten mijn uitslagen in van de afgelopen jaren.
Bianca glimlachte. ‘’Zo, je hebt dus een vriendin.’’
Ik lachte. ‘’Ja en hoe. Ik ben heel blij met Mandy. Ze is een lieve meid.’’ Ik keek Mandy aan die glimlachend terugkeek.
‘’Ik vind het heel leuk voor jullie! Veel geluk toegewenst namens ons.’’
‘’Dank je wel, Melissa. Helaas is zij soms vervelend.’’ Mandy keek me verontwaardigd aan. ‘’Ga je alleen maar slechte dingen over mij vertellen?’’
‘’Ik zou het maar niet doen. Anders wordt het een lange dag.’’ Bianca en Melissa lachten. Mandy zuchtte diep.

Bianca vroeg: ‘’Nou, zullen we maar beginnen? Hoe gaat het met je?’’
‘’Het gaat goed. In de afgelopen jaren is er veel gebeurd.’’
De artsen knikten tegelijk. Melissa zei: ‘’Ja, we hebben het ook op het nieuws gezien. Wat heftig voor je. Maar zo te zien gaat het weer helemaal goed met je.’’
‘’Ja, gelukkig wel.’’
‘’Hoe gaat het met je zicht?’’
‘’Ik denk dat mijn zicht hetzelfde is gebleven. Ik weet het niet zeker, ik kan me alleen niet herinneren hoeveel ik twee jaar geleden zag.’’
‘’Oké, dat is wel positief. Maar geen dingen waar aan je merkt dat het de laatste tijd wat moeilijker gaan?’’
Ik dacht even na. ‘’Niet dat ik weet.’’
Mandy zei: ‘’Danny? Je kon de laatste tijd niet zo goed meer gamen?’’
‘’Ja, dat is waar. Maar dat zal wel komen doordat ik uit vorm ben. Ik raak mijn playstation amper aan de laatste tijd.’’
Melissa humde. ‘’Dat is wel goed om te weten, Danny. Het kan ook zomaar zijn vanwege je zicht. Daar komen we straks wel achter. Welk spel speel je?’’
‘’Call of Duty, een schietspel.’’
‘’Waarin ben je slechter geworden? Kun je moeilijker richten of?’’
‘’Nee, ik zie de poppetjes vaak te laat. Dan ben ik al dood voordat ik wil schieten.’’
Bianca humde kort. ‘’Ja, dat heeft waarschijnlijk met je zicht te maken. Maar daar komen we straks achter.’’

In een andere kamer zat ik op de stoel. Mandy mocht mee kijken. Bianca deed allerlei onderzoeken. Ik moest letters voorlezen die van groot naar klein ging. Daarna moest ik mijn hoofd voor een apparaat zetten om de scherpte te meten. De oogdruk, het gezichtsveld en contrast werden allemaal uitgebreid onderzocht. Bianca noteerde alles in het dossier.
Als laatste kreeg ik oogdruppels die voor wijde pupillen zorgde.
Melissa nam het van Bianca over, zij was een echte oogarts, die de binnenkant van mijn ogen controleerde. Ze bekeek de bloedvaten om te zien of die er nog gezond uit zagen. Mijn netvlies en ooglens werden ook nagekeken en daarna werd alles genoteerd in het dossier door Melissa.

Terug in de kamer kregen we weer een kop koffie. De artsen waren even bezig met het vergelijken van de onderzoeksresultaten in het dossier. Ik keek Mandy aan. ‘’En?’’
‘’Ik vond het wel interessant om te zien.’’
‘’Maar wel saai.’’
Ze lachte. ‘’Dat gezichtsveld onderzoek duurde wel lang.’’
‘’Ja, inderdaad, ik kan makkelijk in slaap vallen!’’

De artsen waren klaar en kwamen bij ons aan de tafel zitten. Ze hadden twee dossiers bij zich, eentje van vandaag en de andere van twee jaar geleden.
Bianca zei: ‘’Nou, zal ik maar beginnen? Je gezichtsscherpte is een stukje slechter geworden. Het is niet heel erg veel, maar toch een beetje. En je gezichtsveld.’’ Bianca legde de papieren voor ons neer. ‘’Danny, de onderkant van je gezichtsveld is wat kleiner geworden. Merk je dat je bijvoorbeeld de stoepranden vaak over het hoofd zag?’’
Ik dacht na. ‘’Niet dat ik weet. Misschien was ik er al aan gewend om de hele tijd naar beneden te kijken.’’
Bianca knikte. ‘’En struikel je vaak over dingen?’’
‘’Hmm, het zou inderdaad kunnen dat ik vaker over dingen struikel. Ik weet het niet, ik hou dat toch niet bij.’’
Ze knikte. ‘’Oké, maar de rest van je gezichtsveld is hetzelfde gebleven. Dat is wel mooi. Alleen het contrast gaat niet zo goed bij jou, Danny. Dat is flink achteruit gegaan. Ze legde de papieren weer op de tafel. Ik vergeleek de resultaten van vandaag met die van twee jaar geleden. Er was duidelijk een groot verschil te zien. Daar schrok ik wel een beetje van.
‘’Danny, dat is de reden waarom je niet meer goed kan gamen.’’
Ik knikte langzaam en was niet echt blij.

Melissa nam het woord. ‘’Ik heb in je ogen gekeken. Het zag er gezond uit. Je hebt een lichte staarvorming in de lens.’’
Mandy keek verbaasd. ‘’Staar? Dat komt toch alleen bij ouderen voor?’’
‘’Bij het Usher syndroom kunnen jongeren ook staar krijgen.’’ Melissa keek me aan. ‘’Danny, de staar kan ook de reden zijn waardoor je slechter kan lezen. Maar het is een lichte staar. In je linkeroog zit er in een klein gedeelte staar. En in het rechteroog bijna overal.’’
Ik zuchtte.
Mandy vroeg: ‘’Kan je de staar laten verwijderen?’’
‘’Ja, dat kan zeker. Door middel van een staar operatie. Maar ik vind dat het nog te vroeg is. Het is maar een lichte staar. Ik zou het pas doen als het erger geworden is.’’
Mandy en ik knikten begrijpend.
Bianca zei: ‘’Als we de resultaten vergelijken met die van het vorige onderzoek, zie je ongeveer tien procent slechter ten opzicht van twee jaar geleden.’’
Mandy vroeg voorzichtig: ‘’Is dat veel?’’
Ze keek spijtig. ‘’Ja, het is redelijk veel. Vooral het contrast. Het spijt me.’’
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, je hoeft je niet te verontschuldigen. Jullie doen het werk. Maar ja, ik moet het natuurlijk accepteren. Het is niet anders. Het scheelt wel dat ik amper nog Call of Duty speel.’’ Ik lachte schaapachtig. Er werd niet meegelachen.
Mandy vroeg: ‘’Kwam het ook door het incident van vorige jaar?’’
Melissa schudde haar hoofd. ‘’Nee, zijn ogen zijn gewoon achteruit gegaan door de aandoening. Niet door het incident.’’

Mandy en ik liepen terug naar de auto.
Ik was stil. Mandy vroeg me: ‘’Gaat dit altijd zo?’’
‘’Hoe bedoel je?’’
‘’Dat de uitslag altijd negatief is? Dat je ogen altijd achteruit gaan.’’
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, vanaf mijn achttiende tot nu is het stabiel gebleven.’’
Ze keek me onderzoekend aan. ‘’Ben je geschrokken?’’
Ik toonde weinig emotie maar ik gaf eerlijk antwoord: ‘’Ja, eigenlijk wel. Dit zag ik niet aankomen.’’
Ze bleef me aankijken, ik zweeg.

In de auto was het ook stil. Mandy keek me regelmatig aan. Ik staarde roerloos naar buiten.
Tien procent. Dat was aardig wat. Verdomme. Zou ik over tien jaar nog kunnen zien? Zou ik Mandy oud zien worden? Hoe haar haren langzaam grijs of wit werden? De gedachten bleven door mijn hoofd spoken.
Mandy legde haar hand op mijn been en keek me bezorgd aan. Ik keek haar aan en glimlachte kort. ‘’Mandy, het komt wel goed met me, ik ben alleen geschrokken. Ik moet dit even verwerken.’’ Ze knikte begripvol.
De rest van de rit werd er niet meer gesproken. Ze hield me in de gaten en ik staarde de hele tijd voor me uit.

Thuis aangekomen plofte ik op de bank. Mandy haalde wat te drinken voor ons en ging naast me zitten. Ze zei niet veel, ze wist even niet wat ze moest zeggen. Ze keek me aan. Ik keek een beetje vaag terug. Mandy zag in mijn ogen dat ik het moeilijk had.
Ze legde haar hand op mijn been en wreef er zachtjes over. Ze fluisterde zacht: ‘’Danny, het is goed.’’ Ik keek recht in haar ogen. Haar blik was zacht en liefdevol. ‘’Het is goed, lieverd,’’ zei ze nog zachter.
Ik verloor mijn zelfbeheersing en barstte in tranen uit. Mandy trok me stevig tegen zich aan en haar hand wreef troostend over mijn rug. ‘’Laat het gaan, lieverd. Het is goed.’’ Ze kuste me op mijn voorhoofd. Ik jankte als een baby in haar armen.

Na een tijdje waren mijn tranen op. Ik ging rechtop zitten en nam een flinke slok water.
‘’Mandy, dank je wel,’’ mompelde ik zacht.
Ze glimlachte lief en wreef over mijn rug. ‘’Gaat het weer?’’
Ik knikte.
De telefoon van Mandy gaf een ping geluidje.
‘’Danny, de meiden willen weten hoe het onderzoek is gegaan. Wat moet ik zeggen?’’
‘’Gewoon vertellen wat het is.’’
‘’Ik kan ook even zwijgen?’’
‘’Nee, ze mogen het wel weten.’’
Ze typte even snel en stuurde dan een bericht naar de groepsapp. Zoals we verwacht hadden kwam er een stortvloed aan medelevende berichten.
Mandy keek me aan. ‘’Ze willen langskomen.’’
Ik antwoordde: ‘’Niet nu. Vanavond mag, maar niet nu.’’
Ze knikte begrijpend en stuurde opnieuw een bericht terug.

‘’Mandy, ik ga even op bed liggen, gewoon even liggen nadenken.’’
Ze knikte. ‘’Is goed. Als je iets van me wil, moet je dat zeggen.’’
‘’Dat komt goed.’’
Toen ik wilde opstaan zag ik mijn portemonnee op de salontafel liggen. Dat bracht me op een idee. Ik haalde de zwarte kaart uit mijn portemonnee en gaf die aan haar.
Ze las voor: ‘’Knuffelen 2 uur lang.’’ Ze keek me aan. ‘’Danny, daar heb je die kaart niet voor nodig. Je had het mij gewoon kunnen vragen.’’
Ik lachte. ‘’Ach, die kaart moet toch ooit gebruikt worden. Ga je mee?’’
‘’Natuurlijk ga ik met je mee.’’

In mijn slaapkamer keek Mandy me aan. ‘’Gaan we met kleren aan op bed liggen of?’’
‘’Dat mag je zelf weten. Ik ga me wel uitkleden tot op mijn boxer. Dat ligt wel lekker.’’
Ze knikte en volgde mijn voorbeeld. Ze kleedde helemaal uit op haar slipje na. Haar bh ging wel uit. Onder de dekens wilde ik Mandy in mijn armen nemen, maar ze sloeg mijn armen af en draaide me om. Ze kroop tegen mijn rug aan. Ik voelde haar stevige borsten tegen mijn rug prikken. Haar arm legde ze over me heen en streelde mijn buik zachtjes. Zo bleven we een tijdje stil liggen. Ik was veel met mijn gedachten bezig.
‘’Danny?’’ fluisterde ze zacht.
‘’Hmm.’’
‘’Wil je je gedachten hardop zeggen? Dan kan ik meeluisteren en begrijpen hoe je je voelt. Ik beloof dat ik geen woord zeg tot je een seintje geeft. Zou je dat willen doen? Als je dat niet wilt, dan is het ook goed.’’
Ik glimlachte. ‘’Nee, dat is goed. Ik zal het proberen.’’

‘Wat is Mandy toch lief’ was de eerste gedachte die ik ook maar meteen hardop zei.
Ze grinnikte zacht en kuste me op mijn rug.
‘’Ja Mandy, dat was mijn eerste gedachte, dus.’’
Het bleef daarna even stil.
‘’Tien procent,’’ mompelde ik zacht. ‘’Dat is best veel. Als het elke twee jaar zo gaat, dan ben ik al over vijftien of twintig jaar bijna blind. Dat is veel te vroeg! Op mijn zestigste of ouder blind worden, daar kan ik mee leven. Maar niet op mijn veertigste.’’

Ik zweeg even.
‘’Zal ik Mandy oud zien worden? Hoe haar haren grijs of wit worden. Hoe ze lelijke rimpels zal krijgen onder haar ogen.’’
Een korte grinnik klonk achter me.
Ik ging door. ’’Hoe ze hangtieten krijgt.’’
Mandy gaf me een zachte tik op mijn ruggengraat maar zei niets.
Ik lachte zachtjes.
‘’Maar… Ik wil niet vroeg blind worden. Ik wil Mandy en de rest zo lang mogelijk zien. Ik wil films blijven kunnen kijken. Ik wil naar buiten kunnen kijken, naar de mensen, naar de natuur.’’

Opnieuw bleef het stil. Mandy hield braaf haar mond dicht en streelde onverstoord over mijn buik.
‘’Maar ik wil Mandy’s gezicht blijven zien. Haar voelen is fijn, maar ik wil naar haar gezicht blijven kijken. De uitdrukkingen van haar gezicht aflezen. Naar haar glimlach kijken. Haar ondeugende blikken wil ik ook niet missen. Of de onzekere blikken waardoor ik weet dat ze hulp nodig heeft. Maar als ik blind ben, dan kan ik niet zien of ze hulp nodig heeft…’’

‘’Wat kan ik doen als ik blind wordt? Geen voetbal, geen films kijken, geen ondeugende blikken van Anna, geen stralende lach en de mooie ogen van Mandy. En op het werk? Zou ik nog verder kunnen werken? Dan moet ik eerst wel braille leren. Ik heb het wel een keer geprobeerd, maar haakte al snel af omdat ik geen motivatie had om het te leren. Dat komt doordat ik nog kan zien. Wat kan ik dan wel doen?
Slechthorend en helemaal blind. Even kijken… Seks! Een heleboel seks!’’
Een luide lach klonk achter me. Dan werd het opnieuw weer stil.
‘’Maar de hele dag seksen is ook niet haalbaar. Even denken. Een boek lezen in braille? Dat zou wel kunnen, maar de hele dag lezen? Wandelen of fietsen op de tandem. Dat kan. Maar is dat alles?
Fuck, dit lijkt me echt niets. Liever alleen doof of alleen blind. Maar niet allebei. Ik zou het echt niet weten.’’

‘’Hoe zou mijn toekomst eruit zien? Krijgen Mandy en ik ooit kinderen?’’
De strelende vingers van Mandy over mijn buik stopte, ze had meteen mijn volledige aandacht.
‘’Als we ooit zouden willen, dan. Zou ik die kinderen nog wel kunnen zien opgroeien? Zou ik het nog kunnen zien als ze pubers zijn? Of ben ik al blind als we een kind krijgen. Zou ik hen eigenlijk wel kunnen opvoeden? Als ons kind in de problemen komt, hoe kan ik dat weten? En word ik misschien nog opa? Zou ik mijn kleinkinderen ook kunnen zien?’’

Ik bleef even stil, had even tijd nodig om adem te halen. ‘’Maar ik kan nu nog zien. Ik moet daar nu zoveel mogelijk van profiteren en genieten. Zielig doen is geen optie. Dat zou alleen maar zonde zijn. Ik moet niet aan de toekomst denken. Nou ja, een beetje voorbereiden kan geen kwaad. Maar ik weiger te denken aan dat ik ooit blind zou kunnen worden. Ik moet van mijn leven genieten, zolang dat kan. Samen met Mandy en de anderen. Tien procent is veel, maar ik heb niet eens gemerkt dat het slechter ging. Als ik niet naar het ziekenhuis gegaan was voor dat oogonderzoek dan had ik het nooit geweten. Dan was er eigenlijk niets veranderd. Maar ik weet het nu wel, maar ik ga niet zielig doen. Ik moet gewoon door.’’
Mandy hield mijn hand stevig vast. Ik kuste haar op de rug van haar hand. ‘’Ik kan nu zien. Ik kan nu films kijken. Ik kan Mandy nu zien. Ik kan de tieten van Anna zien. Ik kan buiten zien. Ik moet nu gewoon zoveel mogelijk genieten. Ik bekijk het dag voor dag. Ik moet gewoon niet denken aan wat er later zal gebeuren. Dat zal ik ook niet doen. En ik ben mijn motto niet vergeten. Je leeft maar één keer dus probeer zoveel mogelijk te genieten.’’

Ik draaide me langzaam om en keek in de ogen van Mandy. Ze was een beetje emotioneel maar ook trots.
‘’Je mag iets zeggen, Mandy.’’
Ze glimlachte. ‘’Danny, ik ben ongelooflijk trots op je. Maar het was wel heftig. Enne, over de kinderen. Je wilt dus kinderen?’’
Ik haalde mijn schouders op. ‘’De gedachte kwam gewoon in me op.’’
‘’Nee, ik vraag het nu aan je: wil je kinderen?’’
‘’Het lijkt me wel leuk, maar ik ben ook een beetje bang dat het kind mijn aandoening ook krijgt. En jij?’’
Ze knikte. ‘’Ja, ik wil graag kinderen. Maar niet nu. En de aandoening. Dat zien we later wel.’’
‘’Ik wil nu ook niet. Ik wil eerst nog genieten samen met jou.’’
Ze knikte en keek op haar telefoon. ‘’Danny, het is bijna vijf uur. Ik ga even koken. Blijf je nog even liggen, ik roep je wel.’’
Ze sprong uit bed en ik keek haar verlekkerd aan. Het bleef me gewoon verbazen hoe ze zo mooi kon zijn. Mandy zag me naar haar borsten staren.
Ze lachte ondeugend. ‘’Bevalt het je wat je ziet?’’
Ik gromde. ‘’Ja, je bent gewoon zo mooi.’’
Ze had haar broek aangetrokken. Haar bovenlijf was nog bloot. Ze ging op mijn heupen zitten. ‘’Geniet er dan nog even van. Je moet toch van je leven genieten.’’ Ze knipoogde.
Ik lachte. ‘’Nou, ik kan het best moeilijk zien. Mag ik ze even voelen?’’
Haar hoofd ging schuin. ‘’Nou, vooruit dan maar, omdat je het zo lief vraagt.’’
Ik streelde haar borsten zacht. ‘’Je bent zo mooi,’’ zuchtte ik.
Ik kneep er even in en liet weer los. Haar borsten keerden onmiddellijk terug naar de oorspronkelijke vorm. Heerlijk stevig, dacht ik bij mezelf. Ik kneep er nog een keer in en liet opnieuw los. Daarna deed ik het nog een keer, daarna nog een keer. Mandy keek geamuseerd toe.
Onder haar billen voelde ze mijn maag rammelen en ze lachte. ‘’Ik ga maar eens koken. Je maag roept om eten.’’

’s Avonds zat de hele vriendengroep in de woonkamer. Nerveus en niet wetend wat te zeggen. Niemand durfde een vraag te stellen.
Ik zei lachend: ‘’Nou meisjes? Wat is er aan de hand? Zijn jullie opeens verlegen?’’
Ze moesten zachtjes grinniken.
Lotte zei: ‘’Sorry, we weten even niet wat we moeten zeggen. Het is best heftig nieuws voor je.’’
Ik knikte. ‘’Ja, dat was schrikken voor mij. Maar kom op, meiden. Ik zie jullie ogen branden vol vragen. Dus kom maar op.’’
Anna boog voorover en keek enigszins bezorgd. ‘’Gaat het wel goed met je? Ben je niet verdrietig?’’
Ik keek haar aan. ‘’Ja, het gaat weer, Anna. Ik was inderdaad verdrietig. Ik heb vanmiddag lekker zitten janken in de armen van Mandy.’’
Iedereen keek opeens vol medelijden naar me.
‘’Maar meiden, het gaat wel weer. Ik ben alleen geschrokken. Ik moet dit gewoon even verwerken. Maar het komt wel goed. Ik heb alleen even tijd nodig.’’
Kelly aarzelde even en ik zag het. ‘’Kelly, vraag me gewoon. We zijn toch vrienden? Jullie mogen gewoon alles vragen.’’
Ze knikte. ‘’Ben je bang?’’
‘’Vanmiddag wel. Nu niet echt meer. Ik heb er goed over nagedacht. Ik weet dat ik dit moet accepteren. Ik heb geen keus. Nu moet ik gewoon zoveel mogelijk van mijn leven genieten, samen met jullie. Als jullie willen uiteraard.’’
‘’Tuurlijk vriend. We gaan samen genoeg leuke dingen doen. Zoals karten.’’ Nick knipoogde.

Het ijs was gebroken. Lotte vroeg me daarna: ‘’Wat was er achteruit gegaan?’’
Mandy legde de resultaten op de tafel en ik legde ze allemaal uit.
Elise vroeg: ‘’Hoe denk je over de toekomst?’’
‘’Ik denk liever niet aan de toekomst. Ik bekijk het van dag tot dag.’’
‘’Gaan je ogen elk jaar achteruit?’’ vroeg Bram.
‘’Nee, het verschilt. Het is eigenlijk onvoorspelbaar. Het kan langzaam of snel achteruit gaan. Of er gebeurt helemaal niets. Het verschilt bij iedereen. Ik ken iemand die bijna blind is en die is bijna 50 terwijl zijn kennis nog televisie kan kijken en hij is ruim over de 70. Je weet het nooit bij deze aandoening. Maar het zicht verschilt ook bij iedereen. Bijvoorbeeld, de scherpte blijft goed en het contrast wordt dramatisch slecht. Of je hebt goede scherpte en contrast terwijl je gezichtsveld erg klein is. Of het is alle drie slecht. Alles kan.’’
Het bleef even stil.
Bram mompelde: ‘’Damn, wat een kut ziekte.’’
Hij schrok daarna. ‘’O sorry, Danny.’’
Ik lachte. ‘’Geeft niet, het is ook een kut aandoening.’’
Lotte vroeg: ‘’Misschien een rare vraag. Gaat het altijd achteruit? Of kan het ook beter gaan?’’
‘’Nee Lotte. Het gaat nooit beter. Het is éénrichtingsverkeer, naar beneden dus. Het enige wat we niet weten is de snelheid.Er is geen behandeling die ervoor kan zorgen dat het stopt.’’

Het bleef weer stil.
Kelly schudde zachtjes haar hoofd. ‘’Dit is echt serieus een kut aandoening. Vreselijk dit.’’
‘’Ja, Kelly. Dat is zeker. Maar er zijn wel ergere dingen in de wereld hè. Er zijn genoeg aandoeningen die erger zijn dan mijn aandoening. Ik laat die ziekte niet mijn leven kapot maken. Nog meer vragen?’’
Er kwamen geen vragen meer. Ik zei: ‘’Oké, maar als jullie ooit weer vragen hebben, gewoon stellen. Ik heb er geen moeite mee.’’
Nick mompelde: ’’Ongelooflijk, je bent echt sterk. Ik zou dit eerlijk gezegd niet kunnen.’’
Anna knikte. ‘’Ja, mee eens.’’
Ik lachte. ‘’Maar mensen, ik wil ook geen medelijden van jullie hebben. Ik zou het heel fijn vinden als jullie mij zoveel mogelijk als een normaal mens behandelen. Niet als gehandicapte. Zo voel ik me ook niet. Natuurlijk zijn er dingen waar ik hulp bij nodig heb. Maar komt wel goed.’’
Anna lachte ondeugend. ‘’Zoals helpen met gaatjes zoeken?’’
Ik grijnsde. ‘’Bijvoorbeeld.’’
De rest van de avond was weer vanouds gezellig.

We waren alweer in mei aanbeland. Mandy had belangrijk examen en was dus druk met studeren. Maar eerst stond het kampioenswedstrijd op de planning. Dit jaar was helaas een kort seizoen voor ons omdat er weinig teams in de competitie zaten. Het was een bewogen seizoen. We hadden een dramatische start waarbij wij de eerste vier partijen verloren hadden. Daarna vonden we gelukkig ons ritme weer en vochten we ons een weg terug naar boven. We stonden nu aan de leiding in de competitie met vier punten voorsprong op nummer twee. We waren nog een zege verwijderd van het kampioenschap. De tegenstander van de kampioen wedstrijd was Houten, het voormalige team van Irene, die overigens goud waard was voor ons team. Ze was een kei in blokken. Maar Elise bleef absoluut de beste van ons team.

In een bomvolle sporthal warmden de dames zich op. Nick, Bram en de ouders van Kelly, Elise en Lotte waren er. Ik was druk bezig met de meiden. Kelly was vandaag heel serieus. Ze wilde perse haar fout van vorige jaar goedmaken. Maar ze was te serieus. Dat was niet goed. Ik nam haar even apart.
‘’Kelly, ik snap dat je je fout wil goedmaken. Maar je moet ook niet overdrijven. Je moet ook genieten.’’
Ze bleef vastberaden kijken. ‘’Nou en. Ik wil kampioen worden. Ik ga zorgen dat we kampioen worden. Hoe dan ook!’’
Ik pakte haar arm. ‘’Kelly, jij gaat daar niet alleen voor zorgen. Dat doen we samen, als een team. Zonder hen ben je ook niets.’’
Kelly zuchtte. ‘’Sorry, ik wil gewoon zo graag kampioen worden.’’
Ik glimlachte. ‘’Wie niet? Maar denk eraan: je bent niet alleen. Geniet van de wedstrijd.’’
Ze knikte. ‘’Dank je wel.’’

In de kleedkamer hield Sara een toespraak. ‘’Nou, daar zijn we weer dan. Nog twee wedstrijden en we kunnen vandaag de titel pakken. We hebben dus twee kansen. Maar we gaan het vandaag doen!’’
Iedereen joelde luid.
Sara klapte. ‘’Blijf geconcentreerd, hou je kop erbij. Laat je niet kennen door de zenuwen. We kennen de kwaliteit van team Houten. Blokken. Hou daar goed rekening mee. En het belangrijkste dames, geniet van de wedstrijd!’’
Ik stapte naar voren. ‘’Nou dames, als we kampioen worden gaan we een feest bouwen in het café De drie pinten. De eerste ronde trakteer ik!’’
Iedereen gilde van plezier.
Elise toonde waarom zij de geschikte aanvoerster was. ‘’Kom op! Een groepshug!”’
We knuffelden elkaar stevig.

Daarna liepen we het veld op. Achter me hoorde ik het oorverdovende gebrul van het publiek.
Mandy gaf me een snelle zoen. ‘’Mandy, zet hem op!’’
Ze knikte vastberaden. De meiden stonden op het veld. Ik stond naast Sara. Achter me zaten een paar opgewonden wisselspelers.
De wedstrijd was begonnen.
Team Utrecht begon agressief, met name te danken aan het optreden van Kelly. Sara glimlachte naar me. ‘’Ze wil echt haar fout goedmaken.’’
Ik knikte. ‘’Ja, als ze maar gefocust blijft.’’
We bouwden de voorsprong langzaam op naar 14-7. Elise was zoals altijd weer de uitblinker. Maar over Kelly was ik ook zeer te spreken. Toch maakte ze een kleine fout. Meteen na de fout reageerde ze fel tegen zichzelf. Ze begon te stampen en te vloeken. Ik greep in om haar te wisselen voor Anna. Kelly was boos op me.
Ik ging naast haar op de bank zitten.
‘’Kelly, besef je wel wat je aan het doen was?’’
Ze bleef nijdig kijken.
‘’Kom op, Kelly. Je moet rustig doen. Er is publiek hier! Iedereen zag hoe fel je reageerde. Wat zullen ze over je denken?’’
Ze haalde haar schouders op. ‘’Nou en. Ik maakte een fout. Dat mag niet gebeuren.’’
Nu werd ik het zat en brulde: ‘’Verdomme, nu moet je echt ophouden! Anders laat ik je de hele wedstrijd op de bank zitten!’’
Het was maar goed dat het hier zo luidruchtig was door het publiek. Niemand hoorde mijn gebrul, maar Kelly wel en ook een aantal wisselspelers naast me. Kelly keek me geschrokken aan. Achter me keek Lotte me verwonderd aan.
‘’Sorry Danny,’’ piepte ze. ‘’Ik wil gewoon zo graag kampioen worden.’’
‘’Ja, dat weet ik ook wel. Maar je moet nu wel even normaal doen. De rest van deze set blijf je op de bank. Je moet even afkoelen en goed nadenken over wat je gedaan hebt.’’

Zonder haar antwoord af te wachten liep ik naar Sara toe. Uit mijn ooghoek zag ik Kelly verslagen naar de grond staren. Een schuldgevoel ging door mijn lichaam. Maar ik wist dat ik er goed aan had gedaan. Ik gaf dat aan Sara door die een begrijpend knikje gaf als antwoord.

Met een prachtige smash van Mandy kwamen we op een setpoint. Anna serveerde en de speelster van Houten deed een smash. Irene blokkeerde de bal direct en pakte zo voor ons een set!
Irene riep tegen de speelster die net de smash deed. ‘’Sorry, Sanne!’’ Ze keek Irene beteuterd aan maar kon een kleine glimlach niet verbergen.
Ik liep naar Kelly en ging zitten.
Ze zei meteen: ‘’Sorry, je hebt gelijk. Ik moet inderdaad niet zo agressief reageren.’’
Ik sloeg mijn arm om haar heen. ‘’Je mag agressief spelen, maar niet agressief reageren. En sorry dat ik zo fel tegen je was.’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee, ik heb dit verdiend. Maar dank je wel.’’
Ik glimlachte. ‘’Nou, laten we maar zorgen dat we kampioen worden!’’
Ze knikte en gaf me een knuffel.

De tweede set begon. Kelly viel alweer vol aan. Ik moest gewoon lachen om haar. Wat een meid, dacht ik bij mezelf. Bij de stand 10-10 serveerde Lotte keurig. Team Houten speelde de bal keurig en deed een smash onze kant op. Elise blonk weer en dook met een prachtige duik om de bal op te vangen. Veerle speelde de bal door naar Mandy die klaar stond om de bal in te slaan. Ze sprong hoog in de lucht en smeet de bal hard naar de grond. 11-10. Maar de landing van haar voet viel verkeerd uit. Ik zag haar op de grond vallen en naar haar enkel grijpen. Ze schreeuwde van de pijn. Ik schoot geschrokken overeind en rende naar haar toe.
‘’Mandy! Gaat het?’’
‘’Mijn enkel!”’ jammerde ze snikkend.
‘’Gebroken?’’
‘’Nee, dat denk ik niet. Maar het doet veel pijn.’’ Ze huilde. Het was een marteling voor me. Het was zo verschrikkelijk te zien dat ze pijn leed. Dat was absoluut het laatste wat ik wilde zien bij haar. Ik was wanhopig en machteloos, wist niet wat ik moest doen. Gelukkig kwam de verzorging al snel ter plaatse. De man duwde me opzij.

Alles gebeurde erg snel. Mandy werd aan de kant gezet en de verzorging was nog volop bezig. En ik kon hulpeloos toekijken. Ik vroeg een aantal keer wat er aan de hand was, maar de mannen negeerden me volledig. Daar was ik wel boos om. Ik had het recht om het te weten want Mandy was mijn vriendin.
Enkele minuten later sprak de man me eindelijk aan. ‘’Meneer, de jongedame moet naar het ziekenhuis om een foto te laten maken. Het kan gebroken zijn maar ik denk het niet. Het ziet er alleen niet best uit. Haar enkel is al flink gezwollen. We hebben een ambulance gebeld. Ze komen over enkele minuten.’’
Ik knikte en ging naast Mandy zitten. Ze leunde tegen me aan. ‘’Gaat het een beetje?’’
Ze gromde. ‘’Redelijk. Het doet nog steeds zoveel pijn.’’
Ik keek bezorgd. Ze moest zachtjes lachen. ‘’Danny, kijk niet zo bezorgd. Het komt wel goed met me. Maar het was wel een mooie smash, hè.’’ Ze grijnsde.
Ik lachte. ‘’Het was zeker een mooie.’’

Ondertussen ging de partij gewoon door. Maar ons team was niet bij de les. Ze bleven naar ons kijken, vooral naar Mandy. Ze verloren vier punten op rij. De ambulance verpleegkundigen waren gearriveerd en hielp Mandy op de brancard.
Ik zei tegen Sara: ‘’Ik ga met haar mee. Handel je het alleen af?’’
Ze knikte. ‘’Dat komt goed. Sterkte!’’
Mandy riep me: ‘’Danny, blijf hier. Ik red me wel.’’
Ik keek haar strak aan. ‘’Vergeet dat maar. Geen haar op mijn kop die eraan denkt!’’
Ik keek de man aan. ‘’Mag ik mee in de ambulance?’’ Hij knikte. Het was even stil in de sportzaal toen we vertrokken.

Aangekomen bij het ziekenhuis mocht Mandy meteen door om een foto te maken. Ik wachtte onrustig in de wachtkamer en kreeg een app van Nick. Ik kreeg een live verslag van hem. De tweede set was voor Houten. Niet verrassend. De derde set was net begonnen. Kelly was de uitblinker in deze set. Zij scoorde een aantal prachtige punten. Marloes was ook op dreef en ving een aantal ballen op fenomenale wijze op. Lotte vormde een goed koppel met Irene voor de dubbele blokkade. Dat leverde een setwinst op! 2-1! Ik brulde van blijdschap in de wachtkamer. Een oude vrouw keek verschrikt op. Ik bood meteen mijn excuses aan en legde het even snel uit. Zij glimlachte en knikte begrijpend. ‘’Nou, ik hoop voor u dat uw team wint!’’

Mandy was er nog steeds niet. De vierde set begon, Ook nu kreeg ik weer een live verslag van Nick. Team Houten kwam snel op een ruime voorsprong. Weer blonk Elise uit en kwam langzaam terug. Maar helaas was team Houten op tijd wakker en vergrootte de voorsprong opnieuw.
Op dat moment kwam Mandy binnen in een rolstoel. Ik sprong overeind en rende bijna naar haar toe. Ze moest zachtjes lachen. ‘’Danny, je moet niet zo overdrijven. Ik ben niet stervende.’’
‘’Sorry, maar vertel?’’
‘’We moeten nu even wachten. De arts gaat de foto bekijken en komt ons zo dadelijk ophalen.’’
Ik knikte en reed haar naast mijn stoel. Ik had mijn telefoon in mijn hand en las de overige berichten van Nick. Ik kreunde teleurgesteld. ‘’Houten heeft zonet de set gepakt. Het staat nu 2-2. We stonden 2-1 voor. Nick geeft een live verslag.’’
De vijfde set kon elk moment beginnen en we werden opgeroepen door de arts. Mandy en ik kreunden. We waren liever hier blijven zitten om het verslag te blijven volgen. Maar we gingen braaf met de arts mee. In de kamer vertelde de man, ‘’Nou mevrouw, goed nieuws. Er zijn geen botbreuken gevonden. Uw enkel is zwaar gekneusd. De komende twee weken moet uw enkel vooral rust houden. En uw enkel ook regelmatig koelen, dat is goed voor de zwelling. Hou uw voet ook zoveel mogelijk omhoog om de zwelling te verminderen. Draai je je voet af en toe voorzichtig rondjes. Dat bevordert de doorbloeding. Bij te veel pijn moet u onmiddellijk stoppen. Als uw enkel na twee weken goed hersteld, mag u de eerste dagen een paar stappen zetten. Bouw het langzaam op.’’
Mandy knikte begrijpend. ‘’Hoe lang gaat het duren voordat ik weer mag volleyballen?’’
‘’Na een week of zes mag u weer sporten. Uw voet moet eerst volledig hersteld zijn. Maar na drie weken kunt u lopen als alles goed verloopt.’’
Mandy kreunde teleurgesteld.
‘’Er komt zo meteen een verpleegster bij u om uw voet in te zwachtelen.’’

‘’Yés!’’ riep ik luid uit.
Ik had mijn telefoon al de hele tijd in mijn hand en keek af en toe snel wat de stand was. Mandy keek me vragend aan.
‘’We staan voor met 7-5.’’
De arts keek ons vreemd aan.
Mandy glimlachte. ‘’Sorry dokter. We spelen vandaag de kampioenswedstrijd. Mijn vriend volgt een live verslag op zijn telefoon.’’
‘’Sorry dokter. Het was niet netjes van me,’’ verontschuldigde ik.
Hij glimlachte. ‘’Maak je niet druk. Ik hoop voor jullie dat jullie kampioen worden.’’
Mandy vroeg: ‘’Maar als we kampioen worden, gaan we feest vieren in de kroeg. Mag ik dan mee?’’
De man keek vertwijfeld. ‘’Dat kan, maar u mag uw voet absoluut niet belasten. Heeft u een rolstoel?’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee, maar dat kunnen we wel regelen.’’
De dokter knikte. ‘’Goed. Maar ik adviseer je om geen alcohol te drinken vanwege de pijnstillers.’’
Ze knikte. ‘’Ja, dat is geen probleem, als ik maar mee kan gaan.’’
‘’Prima, mevrouw. Het is uw verantwoordelijkheid. Heeft u nog vragen?’’
Mandy schudde haar hoofd. De arts verliet de kamer.

We wachten op de verpleegster.
Mandy leunde tegen me aan om het verslag mee te lezen.
‘’Het staat 10-8 voor ons. De wedstrijd ligt nu even stil door een blessure van het andere team. En time out.’’
Ik keek haar aan. ‘’Gaat het een beetje met je?’’
Ze knikte. ‘’Ja, het gaat goed. Maar ik baal als een stekker. Ik zou zo graag daar willen zijn.’’
Ik keek haar glimlachend aan. ‘’Mandy, Bram is al onderweg naar ons. Hij is net bij zijn moeder geweest om de opvouwbare rolstoel op te halen. Hij is er bijna. We kunnen zo meteen snel terug gaan.’’
Ze keek blij verrast. ‘’O, dank je wel!’’ Ze gaf me een zoen.

Gelukkig voor ons kwam de verpleegster al snel en voordat we het wisten was Mandy’s voet al verpakt met drukverband. In de wachtkamer aangekomen stond Bram al klaar met een rolstoel. Ik bleef het live verslag in de gaten houden. Toen we in de auto zaten, reed Bram haastig terug naar de sporthal. Mandy en ik zaten achterin. Mandy, die het niet meer aan kon van de spanning, hield mijn hand vast.
‘’Het staat 13-13 nu!’’ gaf ik door aan Bram.
Nick stuurde een bericht: ‘Elise staat klaar om te serveren. Maar ze deed het rustig aan alsof ze tijd aan het rekken was. Waarschijnlijk voor jullie. Ze doen al de hele tijd rustig aan met serveren.’’
Mandy glimlachte. ‘’Wat lief van hen.’’
Daarna kreunden we meteen. Houten stond nu voor met 14-13.
‘’Hoe lang nog Bram?’’ vroeg ik.
‘’Nog twee minuten,’’ gromde hij.
Mandy gilde van blijdschap. Anna scoorde net een punt. 14-14.

Met een zacht piepend geluid van de remmen stopte Bram zijn auto precies voor de ingang. Hij sprong uit de auto en vouwde in een recordtempo de rolstoel uit. Ik tilde Mandy op en zette haar in de rolstoel.
Bram keek me aan. ‘’Ga maar nu. Ik moet mijn auto even parkeren.’’
Ik keek naar hem. ‘’Bedankt makker.’’
Met Mandy in de rolstoel stormde ik naar binnen. ‘’Danny, het staat nu 16-16. Snel! Snel! Please!’’
Lotte stond klaar om de opslag te doen. Ze wilde een aanloop nemen toen ze ons zag aanstormen. Ze stopte direct en wees naar ons. ‘’Ze zijn terug!’’
Mandy en ik kregen een staande ovatie van het publiek. De scheidsrechter deed niet moeilijk en wachtte braaf op ons. Ik zette de rolstoel naast de bank waar de wisselspelers zaten. Vera omhelsde haar. ‘’Oh, je bent net op tijd! We vertragen de wedstrijd al de hele tijd voor je!’’
Mandy had vochtige ogen. ‘’Heel lief van jullie. Heel erg bedankt. Ik baalde enorm dat ik niet bij kon.’’
Ik keek haar glimlachend aan. ‘’Sorry liefje. Ik moet nu de trainer spelen.’’

Ik rende naar Sara toe. Ze keek me vragend aan.
‘’Zwaar gekneusd,’’ gaf ik een kort antwoord. Er was geen tijd voor meer uitleg. Lotte maakte kort oogcontact met Mandy en daarna sloeg ze de bal gruwelijk hard, alsof ze extra kracht kreeg door Mandy. De speelster van het andere team had helemaal geen controle om de bal op te vangen. 17-16!
We brulden erop los. Mandy stond te schudden met haar rolstoel. Lotte stond opnieuw klaar om te serveren. Ik keek Kelly even aan. Ze keek naar me terug. Haar blik… Zo vastberaden. Ik wist gewoon wat er zou gebeuren.
Lotte serveerde, team Houten ving de bal goed op. Daar kwam de smash. Maar Elise ving de bal op een wonderbaarlijke wijze op. En dan zag ik daar, Kelly… Ze stond klaar om de bal in te slaan. Anna gaf de bal netjes door naar haar.
Het tafereel deed me terug denken aan de finale van het wereldkampioenschap vorige jaar. Kelly sprong nu ook hoog, hoger dan normaal. Met een luide knal klapte ze de bal hard in. De bal vloog als een kogel naar de hoek. De speelster van de andere kant dook wel maar was te laat. Voordat ze de bal kon aanraken, landde de bal al op de grond.

De bom barstte in de sporthal, net als vorige jaar in Palermo. Maar dit keer stonden we niet op de tribune, maar op het veld. Alle meiden zochten elkaar op en vierden feest. Ik rende naar Mandy en knuffelde haar stevig. Ik bracht haar naar het veld. Ze werd omringd door de dames. Ik keek Kelly grijnzend aan. ‘’Je deed het, meid.’’ Ze glunderde helemaal en we knuffelden elkaar bijna dood. Ik tilde haar op en draaide rondjes. Ze gilde het uit van plezier. Daarna omhelsde ik iedereen.

Dan namen Sara en ik even afstand en keken met veel plezier toe hoe de meiden feest vierden.
Sara keek me trots aan. ‘We did it.’’
Ik sloeg mijn arm over haar schouders. ‘’Yep. Hard werken wordt beloond.’’

Elise nam de kleine trofee met grote vreugde in ontvangst en tilde met enorm veel trots de beker in de lucht. Iedereen schreeuwde en joelden. Daarna gingen ze een liedje zingen. Toen het eenmaal weer rustig was geworden kwamen twee mannen met een net pak aan op het veld. We keken vreemd op. Ze liepen recht op Elise af.
De lange man stak zijn hand uit naar Elise die aarzelend zijn hand aannam.
‘’Bent u Elise de Jong?’’
Ze knikte aarzelend.
‘’Allereerst, gefeliciteerd met jullie kampioenschap. Ik wil ons even aan je voorstellen. Ik ben Marco en dit is mijn collega Peter. We zijn scouts van Sliedrecht Sport uit de Eredivisie. We zijn zeer gecharmeerd van uw speelstijl, de drive en uw rol als aanvoerster. We zijn erg onder de indruk van u. We willen u graag een kans geven bij onze club uit Zuid-Holland. Als u bij ons een stage loopt en ons weet te overtuigen, zijn we bereid om u een contract aan te bieden.’’

De hele groep was opeens stil. Elise keek hen met grote ogen aan.
Peter vervolgde: ‘’Ons team staat al jaren aan de top in de Eredivisie. Een paar speelsters spelen in het Nederland elftal. U bent erg goed. We denken dat u ver kan komen in de volleybal wereld. Als u zo doorgaat, denken wij dat u zelfs in korte tijd het Nederlands elftal kan halen.’’
Elise stond te gapen van verbazing.
Marco vroeg: ‘’Heeft u zin om twee weken bij ons stage te lopen?’’
Elise bleef stil. Ze moest even nadenken.
Toen krulde er een glimlach op haar mond. ‘’Wow, wat een aangename verrassing. Maar helaas meneer, ik moet uw aanbod afwijzen. Want ik wil het niet.’’
Anna riep luid tegen haar: ‘’Elise! Je kan in het Nederlands elftal komen! Dat is je kans! Waarom weiger je het?’’
Een paar meiden drongen ook aan.

Peter zei: ‘’U hoeft ook niet nu te beslissen. U mag er rustig over nadenken. De stage is over een maand.’’
‘’Kom op, Elise! Doe het! Je bent daar goed genoeg voor! Dat is je kans! Die laat je toch niet aan je voorbij gaan?’’ moedigde Lotte haar aan.
Elise schudde haar hoofd resoluut. ‘’Nee, dames. Het is wel een prachtig aanbod maar dan moet ik jullie team verlaten. Dat wil ik niet. Ik heb het hier naar mijn zin. Bovendien heb ik een droom om een eigen kapperszaak te beginnen. Ik wil geen professioneel volleybalster worden. Dat ben ik nooit van plan geweest.’’
‘’Maar je kan er goed mee verdienen!’’ gaf Kelly niet op.
‘’Geld interesseert me niet. Mijn vrienden en mijn familie betekenen veel voor me. Ik blijf hier. Hoe dan ook. Mijn besluit staat vast. Ik ga niet weg.’’
Marco en Peter keken teleurgesteld. ‘’Zonde, U hebt echt talent.’’
Ze haalde haar schouders op. ‘’Sorry meneer. Ik hou van de meiden hier. Ik wil niet weg. Ik ben gelukkig hier. Maar heel erg bedankt voor jullie mooie aanbod.’’
Peter gaf niet snel op. ‘’Oké, dat is heel erg jammer. Maar hier heeft u mijn visitekaartje. Mocht je je toch bedenken, bel ons.’’

In de kleedkamer bleven de meiden aandringen bij Elise die er langzaam gek van werd. Ik sloeg hard tegen de deur waardoor iedereen schrok. Ik had meteen hun aandacht. ‘’Kappen nu. Laat Elise met rust. Het is haar eigen keuze. Accepteer het gewoon.’’
Elise keek me dankbaar aan.
‘’Hey meiden. Zijn jullie alweer vergeten dat we kampioen zijn?’’ zei ik lachend.
Daarna barstte meteen een feest los.
Sara zei: ‘’Nou, gaan jullie maar even douchen. Mandy moet ook even onder de douche. Kunnen jullie haar helpen. Hou dat verband wel droog.’’
‘’Mag ik helpen?’’ vroeg ik grijnzend.
De meiden begonnen te giechelen en duwden me de kleedkamer uit.

Rond acht uur in de avond haalde Bram ons op. Mandy mocht immers niet lopen. In de auto zei Elise tegen me: ‘’Bedankt dat je voor me opkwam in de kleedkamer. Ik werd er even gek van.’’
Ik lachte. ‘’Ja, dat zag ik. Maar je was zeker van je besluit.’’
‘’Ja, het was wel een mooi aanbod. Maar ik wil niet. Ik kan niet zonder jullie. Maar ik geef toe dat ik me even vereerd voelde.’’
‘’Ja Elise. Dat mag je zeker doen. Je bent echt goed. Ik denk inderdaad dat je ver zou kunnen komen. Maar het is jouw keuze. Ik respecteer dat.’’
‘’Dank je wel. Reken er maar op dat ik dit aanbod nooit ga aannemen. Jullie zijn niet van mij af.’’
Ik kreunde. ‘’Jammer. Ik dacht dat ik eindelijk rust zou krijgen.’’
Elise draaide zich om en keek me verontwaardigd aan. Ik knipoogde.

Op de parkeerplaats hielpen Bram en ik Mandy in de rolstoel. Het ging goed met haar. Ze had niet meer zo veel last van de pijn dankzij de pijnstillers. De drie pinten was mijn favoriete café, omdat het daar redelijk goed verlicht was. En omdat de eigenaar mij redelijk goed kende. Hij zorgde altijd voor extra verlichting als ik langs kwam. Heel tof van hem. Hij was ook op de hoogte van de blessure van Mandy. Hij had zelfs een tafel aan de kant gezet voor haar. Ik tilde haar op en zette haar voorzichtig op de hoekbank met haar been op de bank. Daarna schoof ik de tafel weer op zijn plek. Mandy keek me lief aan. ‘’Dank je wel.’’
Langzaam werd ons team compleet. En dan konden we beginnen met feesten. De eigenaar kwam naar ons toe. ‘’Zo dames. Ik hoorde dat jullie kampioen geworden zijn. Gefeliciteerd! De eerste ronde is van het huis!’’
Ik grinnikte. ‘’Dat komt mooi uit. Ik zou de eerste ronde trakteren. Dat scheelt mij wat in mijn portemonnee!’’
Jeroen, de eigenaar lachte. ‘’Dat doe je maar bij de tweede ronde.’’

Iedereen bestelde een drankje. Mandy mocht geen alcohol en koos daarom voor een cola. Ik koos hetzelfde. Zij keek me verbaasd aan. ‘’Danny? Je mag gewoon bier drinken joh! Jeroen! Danny wil bier, geen cola!’’
Ik wilde protesteren maar ik was al te laat.
Ze keek me aan. ‘’Je hoeft je voor mij niet aan te passen. Ik kan me ook wel vermaken zonder alcohol hoor!’’ Ik twijfelde even. Maar door haar doordringende blik accepteerde ik het toch.
De drankjes werden geserveerd. Sara riep luid: ‘’Op een prachtig kampioenschap!’’ Alle meiden begonnen te gillen en hieven hun glazen op. Daarmee was het feest begonnen.

Even later trok Anna me mee om even te dansen. Er was geen dansvloer, maar er was wel een plekje waar je kon dansen. Jeroen zag het en zette de muziek wat harder. Hij keek me grijnzend aan. Hij kende Anna al te goed. Langzaam voegden zich een aantal dames bij ons. Ik stond midden in, vastgeklemd door de ondeugende dames. Zelfs Sara deed vrolijk mee. Alleen Mandy moest helaas op de bank blijven. Gelukkig bleef er altijd iemand bij haar. Ik had het gevoel dat ze niet lekker in haar vel zat.

Na een tijdje gedanst te hebben wilde ik graag terug naar Mandy. Sara begeleide me naar haar toe. Ik plofte naast haar op de bank. Ze glimlachte lief.
‘’Gaat het?’’
‘’Ja, het gaat wel. Mijn enkel begint nu wel zeer te doen. Maar ik heb net paracetamol genomen. Straks gaat het wat beter.’’
Ik knikte. ‘’Vind je het niet jammer dat je niet mee kan dansen?’’
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee, ik vind het niet erg. Ik ben allang blij dat ik hier ben.’’ Maar ik zag aan haar blik dat ze het stiekem toch wel jammer vond.
Ik zocht Bram die ik al snel vond. Ik fluisterde in zijn oor en hij knikte. Hij schoof de tafel voorzichtig opzij.
‘’Wat doe je nou?’’ vroeg Mandy verbaasd. Ik pakte de rolstoel.
‘’Pak mij even vast, Mandy.’’ Bram tilde haar op en zette haar voorzichtig in de rolstoel.
‘’Waar gaan we heen? Ik hoef niet naar het toilet,’’ zei ze nog verbaasd. Met behulp van Bram wist ik met Mandy naar de plek te gaan waar de dansende meiden stonden. Ze zagen ons en maakte direct ruimte vrij voor ons. Al snel werden we omringd door de vrolijke dames. Ik pakte de handen van Mandy en begon een beetje te dansen. Ze schaterde het uit en deed met veel plezier mee. Ze trok me naar zich toe en zei in mijn oor: ‘’Gek! Maar dank je wel, lieverd.’’
Ze keek me verliefd aan en ik keek glimlachend terug. Achter Mandy omhelsde Lotte haar en gaf een zoen op haar wang.

Plotseling klonk er andere muziek door de ruimte. Een rustig zwoel muziekje. Jeroen brulde: ‘’Nu een rustig muziekje. Goed voor de enkel van deze jongedame!’’ Hij grijnsde breed. Het gezelschap schoot gierend in de lach en begon lekker langzaam te dansen. Mandy vertaalde snel wat hij zei en daar moest ik ook om lachen. Ik ging achter haar staan en legde mijn hoofd op haar schouder. Mijn handen vonden haar handen. Ik gaf af en toe kusjes op haar wang.
‘’’Hoe voelt het om gehandicapt te zijn?’’
‘’Kut!’’
Samen schoten we in de lach.
‘’Maar Danny, even serieus. Ik geef toe dat ik baalde. Toen dacht ik even terug aan de nieuwjaarsdag. De avond waarop je het moeilijk had. Ik begrijp het nu ineens veel beter. Het gaf inderdaad een klote gevoel dat iedereen lekker aan het dansen was en ik maar op de bank zat met die stomme enkel.’’
Ik glimlachte. ‘’Ja, dat had ik gezien. De volgende keer graag eerlijk zijn tegen mij.’’
Mandy keek schuldig. ‘’Sorry.’’
‘’Het is al OK.’’
‘’Maar Danny. Ik heb echt respect voor je. Dit klote gevoel heb je vast vaker meegemaakt. Ik heb dat pas één keer en ik vind het al vreselijk.’’
‘’Ja, ik heb dat vaker. Maar nu veel minder dankzij jullie. Maar ik ben het wel gewend. En trouwens de eerste keren had ik ook veel moeilijker. Je leert ermee omgaan.’’
Mandy knikte en gaf me een zoen op mijn wang. ‘’Zo knap van je. Maar wil je mij even terug brengen naar de bank. Mijn enkel doet nu even pijn.’’

Om half elf was Mandy al moe. De avond was eigenlijk net begonnen. Er stroomden nu meer gasten binnen. Maar Mandy zat te vechten tegen de slaap. Die pijn kostte haar veel energie. Alleen zei ze er niets van. Ik mocht wel slechtziend zijn maar ik zag het wel.
‘’Bram, volgens mij is Mandy moe. Kun je ons naar huis brengen?’’
Hij knikte. ‘’Ja is goed. Ze zit inderdaad te knikkebollen. Ik breng jullie naar huis.’’
Ik tikte Mandy aan die meteen wakker werd. ‘’Liefje, we gaan naar huis. Je bent moe.’’
Ze keek me verrast aan. ‘’Nee joh, ik wil nog blijven. Het is pas half elf.’’
Ik keek haar doordringend aan.
Ze zuchtte. ‘’Oké, ik geef toe. Ik verlang zo erg naar mijn bed. Ik ben zo moe.’’
Ik glimlachte. ‘’Dat dacht ik al. Bram brengt ons naar huis.’’
We namen afscheid. Bram bracht ons naar huis.

In de hal van ons appartementscomplex bedankte ik Bram voor de lift. Ik rolde met de rolstoel naar de lift. Ik aaide over haar hoofd. ‘’Nog wakker?’’
‘’Ja, nog wel.’’
‘’Waarom wilde je nog langer blijven?’’
Haar schouders gingen omhoog. ‘’Het is veel te vroeg om naar huis te gaan.’’
‘’Ja, maar je verlangt ook naar je bed.’’
‘’Ja, dat wel. Maar je had toch plezier vandaag? Ik wil dat niet verpesten.’’
Ik lachte hardop. ‘’Zie je nou wel. Begrijp je nou hoe ik me voelde op nieuwjaarsdag?’’
Ineens werden haar ogen groot. ‘’Oh my god. Je hebt helemaal gelijk! Ik begin het te begrijpen!’’

In de keuken hurkte ik voor haar. ‘’Mandy, laten we afspreken, als een van ons moe is, geen zin meer heeft of wat dan ook, meteen vertellen. Dan gaan we kijken wat we kunnen doen. Ik moet het toch ook zeggen als ik me niet goed voel. Maar dat geldt ook andersom. Deal?’’
Mandy keek me met kleine ogen aan. Er gleed een klein glimlachje op haar gezicht. ‘’Deal. Dank je, je bent lief.’’

In de slaapkamer hielp ik haar met uitkleden op haar slipje na. Ik legde haar op het bed en gooide de dekens over haar heen. Ik poetste mijn tanden nog even snel. Toen ik op bed ging liggen kroop Mandy gelijk tegen me aan.
‘’Danny, kun je nog horen?’’
‘’Ja, ik heb mijn CI nog op.’’
‘’Dank je wel dat we vroeg naar huis mochten gaan. Ik heb hier stiekem zo lang naar verlangt.’’
‘’Ga maar lekker slapen, liefje.’’
Ze knikte en nestelde zich tegen me aan en viel meteen in slaap.
Ik bleef nog wakker en dacht na. Ik was blij dat Mandy dat klote gevoel, dat ik zo vaak gehad had, kon ervaren. Nu kon zij me nog beter begrijpen.
Ik keek even naar haar hoofd die op mijn borst lag. Ik kuste haar voorzichtig op haar haren, deed mijn CI af en viel even later ook in slaap…