Beste Stanzie & Oelewapper,
het gaat hier in de eerste plaats om de gevoelens van twee heel jonge, onervaren mensenkinderen die zich plots aangetrokken voelen tot elkaar - Minne met een onbedaarlijke begeerte om niet het kneusje van de klas te zijn en als enige maagd over te blijven en Peter die na veel morele twijfels toch nieuwsgierig wordt naar hoe het zou zijn... Ik zou het niet mooi vinden om een beschrijving te geven van hoe ze het uiteindelijk doen, stel je twee jonge tienertjes voor, zusje en broertje dan nog, in alle onhandigheid en tegelijkertijd onbeheerste hitsigheid van het moment van 'de eerste keer'. In feite heb ik hier teruggedacht aan 'mijn' eerste keer, aan dat gevoel van als puzzelstukjes in elkaar te passen, zonder na te denken, zonder achteraf te weten wat je hebt gedaan...
De ervaring leert dat Stanzies mening heel erg aansluit bij de mijne. Ik snap ook volledig wat ze bedoelt. De spanning wordt zes delen lang opgebouwd en dan hoop je op een zinderende climax, een ontlading die de aarde doet trillen. Wat dat betreft, kan ik je haar verhalen ten zeerste aanraden.
Toch was ik niet ontgoocheld met dit einde. Onze fantasie kan het eerste echte contact zo mooi maken als we zelf hopen. En geloof me, het was een heel tedere liefkozing!
"...schoven ze als puzzelstukjes in elkaar..."
Daar moeten je lezers het dan maar mee doen? Geen idee hoe je andere lezers dit zullen ervaren, maar na de mooi en geduldig opgebouwde weg naar de apotheose, is wat mij betreft dit deel veel te snel afgehaspeld, geforceerd ook, maar vooral veel te mager als slot van iets wat 7 delen lang fantastisch mooi om volgen was. Jammer...
