“
Bdsm en het echte leven, als mensen eens wisten hoe dicht dat bij elkaar lag.”
Dankzij deze reeks besef ik het maar al te goed. Dat is jouw verdienste, Francisca. Al 22 delen lang toon je het ons.
Je trekt de sluier die Julia verbergt voor een groot gedeelte opzij. Een dans om psychische pijn te verwerken, veroorzaakt lichamelijke pijn. Maar we komen wel weer een stap dichter bij het wezen van haar zijn.
Ook Tyler wordt duidelijker. Met mondjesmaat voed je ons met inzicht in de drijfveren van de personages die steeds menselijker worden.
De appelalinea is schitterend. Als een heuse taalvirtuoos creëerde je een woordendans doorheen de danse macabre die door Julia en Tyler wordt geoefend.
Ik kan het enkel blijven herhalen: Wauw!
