Verteld door Julia

15:28
“Tot ziens allemaal! Dag Manoek, dag Fleur, dag Renske, dat was inderdaad heel knap van je Fiona, dag Mathijs… Mathijs! Je vergeet wat!”
“Julia?”
“Hmhm”
“Fleur kan volgende week helaas niet naar de les komen.”
“Dat is jammer maar dat geeft niet. Dank voor het doorgeven Ineke.”
“Ja, graag gedaan. Ga je mee meis?”
“Ja! Dank u juffrouw Julia.”
“Graag gedaan Fleur, zaten die beenwarmers goed zo?”
“Ja, lekke warm!”

Ik zwaaide iedereen bij de deur uit en deed hem met een zucht dicht. Rust.

“Ik kom eraan, even omkleden.” Knikte ik naar hem.
Tyler stond tegen de deuropening van de andere zaal aangeleund. Zijn armen over elkaar gevouwen. “Nog bedankt voor je hulp.” Hij knikte. Ik trok mijn roze balletpakje uit en deed een los zittend wit shirt aan met lange mouwen. Mijn maillot en balletschoentjes legde ik op de bank. Ik had alleen mijn boxershort nog aan. “Ben jij al voldoende opgewarmd?” vroeg ik hem.
Hij knikte weer, zijn ogen stonden donker. De gele slierten leken als slangetjes te dansen.
“Prima, ik ook. Wil je gelijk met het nummer beginnen of eerst iets vrolijkers?”
“Doe maar gelijk.”
We liepen allebei vanuit een andere kant naar het midden van de zaal.
“We hebben zes weken nog om te oefenen maar als het niet lukt dan houden we er mee op.”
“Ik geef niet op.” Bromde hij.
“Het is ook niet een kwestie van opgeven maar een kwestie van weten wanneer het tijd is om te stoppen.” Bromde ik terug.

Traag liep ik naar hem toe en ging voor hem staan. Ik boog door mijn knieën met mijn hoofd laag, een koninklijke buiging. Hij beantwoorde met een buiging voorover. Ons teken dat we elkaar vertrouwde en geen kwaads in de zin hadden. Dat we veilig en geliefd waren.

Ik plugde mijn mobiel aan de bediening voor de speakers die in de dansstudio aan de muren hingen. Scrollend met mijn vinger door de lange lijst liedjes zocht ik het nummer op. Ik merkte dat Tyler onrustig was. Ik had het nummer gevonden en drukte op play. Ik ging snel op mijn plek links vooraan staan met mijn rug naar hem toe. De eerste noten van het liedje klonken als een echo door de ruimte.
I wore my heart paper thin

Tyler kwam achter me staan. Ik voelde gelijk de spanning die hij in zijn lijf had. Ik hield mijn armen losjes opzij en drukte mijn rug tegen zijn buik aan. Mijn hoofd omhoog met mijn ogen open. Ik wilde hem voelen, tegen me aan en tegelijkertijd ook niet. Hij was een kop groter dan dat ik was. Zijn warme adem blies hij in mijn nek. Felt these walls crumbling Hij greep me met twee handen snel vast, eerst bij mijn buik. Ik duwde zijn armen weg. Toen op mijn borsten, ik duwde zijn handen weer weg. Always questioning the high Hij greep mijn gezicht met één hand en dwong me naar hem te kijken. Ik trok ruw mijn wangen uit zijn hand. Never felt quite right… Zijn grip was strakker dan ik verwacht had. Ik draaide me snel naar hem toe. I'm reaching out like a satellite Schoot mijn arm omhoog die hij blokkeerde met zijn arm. Ik deed tegelijkertijd een stap naar voren, hij naar achteren. Ik schoot mijn andere arm omhoog die hij ook blokkeerde. Zo een aantal passen snel achter elkaar. Ik rende naar voren, hij naar achteren tot we midden in de zaal stonden. I lost myself into the night
Chasing sorry with goodbye Hij greep mijn arm vast, ik draaide me om met mijn rug naar hem toe en liet me trillend tegen hem aan naar beneden glijden terwijl hij mijn arm had losgelaten alsof hij klaar met me was. Why do good things die? (Good things die) Hij stapte over me heen en ik greep zijn been. Liet me meesleuren. Hij trok me voort, zijn been was sterk en ik maakte het hem wat makkelijker door me af te zetten met mijn tenen tegen de grond. Running from all of the thoughts in my head
I'm fighting my way to the end

Ik kwam onder hem te liggen. Ik beschermde mijn gezicht met mijn handen maar hij greep ze beet en drukte ze hard op de grond. Hij zat bovenop me en zijn gewicht drukte op mijn ribben. Ik voelde dat ik geen lucht meer kreeg. Zijn ogen hadden de bliksem weer terug. Dat was het risico wat we namen. Hij zijn bliksem ik mijn nachtmerries. Hij keek furieus naar me. De muziek speelde verder. Ik probeerde mijn longen weer met lucht te vullen maar het lukte niet. Ik tilde mijn benen op en begon te schoppen. Voor een deel hoorde het erbij, maar nu even niet. Nu zat ik echt klem en kon ik geen kant op. Ik probeerde me om te draaien of in elk ander opzicht vrij te komen. Er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik begon met mijn hoofd tegen de grond te bonken. Gelukkig had Tyler door dat het foute boel was. Geschrokken sprong hij overeind. Mijn ogen zagen al sterren en mijn ribbenkast deed zeer bij het inademen van de lucht. Ik hoestte en rolde op zij. “Godverdomme Juul.” Mijn achterhoofd deed zeer en ik was buiten adem. Ik vermande mezelf wat langer nodig had dan ik wilde.

Ik kwam weer overeind. “Opnieuw.” Gebood ik hem. Hij keek me onzeker aan. “Kom op, opnieuw. Ga maar weer klaar staan.” We bogen weer naar elkaar. Ik vertrouwde hem nog steeds. We moesten hier samen doorheen. Dat deed ik voor hem, als zijn zus en domina.

Ik liep naar mijn mobiel en startte het nummer opnieuw. Tyler kwam weer achter me staan. Mijn ademhaling was zwaar en ik zag flitsen, flarden van herinneringen. Ik hoorde mijn hart in mijn oren suizen. Ik stond weer met mijn rug tegen zijn buik aan. Twee handen grepen me weer vast bij mijn buik. Flits. Ik duwde ze met kracht weg maar ze kwamen terug op mijn borsten. Flits. Ik duwde ze weer weg maar hield ze dit keer vast. Zwart. Een schreeuw kwam uit mijn mond. Ik liet hem los. Hij greep mijn gezicht en ik zag twee lichtgroene ogen in een verkeerd hoofd. Ik tufte en hij liet me los. “Blijf van me af!” Riep ik kwaad. “Julia, ik ben het Tyler.” Zei hij. Ik kende geen Tyler, hoe kon ik iemand anders kennen dan hem? En wie was Julia? Ik rende weg, ik kende het hier niet. Waar waren we? “Julia, je bent veilig en je bent geliefd. Ik ben het Tyler. Kom alsjeblieft terug Juul. Kom uit je hoofd.” Waar had hij het over. Hij greep me vast. “Nee!” gilde ik en ik probeerde los te komen. “Laat me los! Ik wil niet, laat me los! Laat me los!” Ik schreeuwde en gilde. Hij hield me vast, als een wurgslang. Hij draaide me om en hield mijn hoofd ineens tussen zijn handen. “Kom terug Julia! Kom terug! Kom uit je hoofd godverdomme!” Ik zag twee lichtgroene ogen met bliksem erin….. met bliksem erin…. Bliksem…. Tyler… “Tyler?!” Hij drukte me tegen zich aan. “Ik heb je. Je bent veilig. Je bent geliefd.” Ik greep hem vast. Mijn benen hadden moeite om me te dragen.

We namen even pauze. Tyler was wat aan het dansen, liet zichzelf even gaan. Zijn emoties zaten hoog. Ik zat op de bank met een appel in mijn hand. Ik had geen honger en staarde er naar. Een appel. De verboden vrucht die Eva Adam liet doen verleiden om op te eten. De vrucht van de boom van de kennis van het goede en kwaad. Ik gebruikte het simpelweg om mezelf de mond te snoeren en al het kwaad wat daar wel eens uitkwam tegen te houden. Al deed ik dat sinds ik Rosalie kende wel steeds minder. Rosalie, mijn oogappel. Een appel op gouden benen, de appel van mijn ogen. Appel. Ik had er dit jaar al heel wat gegeten. Nog een wonder dat ik geen appelmoes poepte onderhand. Ik zuchtte. Deze dans zou nog een heel karwei worden voor ons beide. Tyler met zijn verleden en ik met het mijne. We moesten even door de zure appel heen bijten. We hadden allebei graag een appeltje met iemand geschild. Mijn rotte appel leefde niet meer, daar had Omi wel voor gezorgd. Die van Tyler lag waarschijnlijk ergens in de goot met haar zatte kop.

Mijn hand had de appel stevig omklemd. Als ik wilde had ik hem fijn kunnen knijpen. De appel werd ook wel met een vrouwenborst vergeleken en was een symbool voor vruchtbaarheid. Als je hem door midden sneed zou je de vulva zien. Tja, je moest niet altijd appels met peren vergelijken natuurlijk.

Maar net als Eva had ik ook de kunst van het verleiden. Ik kon mensen aanzetten of er toe dwingen om dingen te doen die ze eerst niet durfden. Niet alleen Rosalie, ook andere mensen had ik al verleid. Met goocheltrucs, met woorden, met mijn lichaam, de keuze was oneindig. Mensen hielden van verleiding. Een onweerstaanbaar verlangen naar iets.

Had ik Tyler verleid om deze wrede dans met me te dansen? Of had ik mezelf verleid om weer de pijn en verdriet op te roepen net nu het juist allemaal zo goed ging? Juist om de boel weer te verpesten. Omdat ik niet anders gewend was, niet anders kende dan dat ik het kwaad was voor iedereen om me heen.

Tyler en ik waren er voor de brand al mee bezig geweest maar omdat ik eerst moest herstellen hadden we het even moeten laten rusten. De verleiding was te groot voor ons beide om het te kunnen vergeten. Misschien een hunkering om het te delen met elkaar en met anderen. Hielden we vast aan het verleden of hadden we dit simpelweg nodig om het los te kunnen laten? Dat het nu juist goed ging met ons en we verder moesten? Een appel liet me filosoferen. Liet me nadenken. Of ik hem nou op at of niet. Het was een vrucht tot kennis van het goede en kwaad.

We deden het begin stuk weer opnieuw. Ik merkte dat hij wat voorzichtiger deed. Dat wilde ik niet maar ik had nu geen zin om daar wat van te zeggen. Het moest er uiteindelijk zo echt mogelijk uitzien. Misschien moest het ook wel gewoon echt zijn. Ik lag weer onder hem op de grond. Het refrein zette in: Underneath the cold, Underneath the rain Hij greep mijn armen weer vast maar zat nu niet strak op me, er was ruimte voor me om me zo om te draaien wat ook de bedoeling was geweest. Hij begon me te rijden, drie keer hadden we afgesproken. Drie keer ging hij over me heen alsof hij me aan het penetreren was. Ik draaide me om en hij stond op. Zijn handen in het haar alsof hij zich afvroeg wat hij in godsnaam had gedaan.

Ik probeerde weg te kruipen over de vloer. Hij liet me. Ik kroop een stuk naar de bank toe op mijn buik met mijn handen onder me leunend op mijn elle bogen. Daarna greep hij mijn voeten, ik schraapte met mijn nagels over de grond toen hij me over de vloer heen terug trok. Hij draaide me om en tilde me over zijn schouder op alsof ik niks woog. Hij was sterk maar ik maakte hem het ook makkelijk. Liet me slepen, liet me tillen. Ik begon te trappelen alsof ik vocht. Hij zette me neer, ik bleef slap staan alsof ik elk moment in kon storten. Hij haalde zijn hand door mijn krullen. Liep langs me heen, mijn hand en vingers strelend tot ik hem niet meer voelde. Hij was naar voren gelopen en zakte door zijn knieën op de grond naar de bank toe. Ik stond nog met mijn rug naar hem toe een eind van hem af. Beide waren we al buiten adem. Niet omdat we een slechte conditie hadden maar vanwege de emotie.

There will be a way
There will be a way
There will be a way
Just another storm
Just another flame
That will be the day
That will be the day
That will be the day, like oh

Klonk het refrein.

Ik rende naar hem toe alsof ik hem miste, alsof ik naar hem smachtte. Ik ging voor hem zitten op mijn knieën met mijn gezicht naar hem toe. Hij was een kop groter, ik viel in zijn schaduw. Hij boog zich achterover dubbel over zijn benen. Ik ging op mijn handen staan en deed de handstand boven hem. Liet mijn benen aan beide kanten precies naast zijn hoofd vallen. Hij hield ze vast en ik boog als een tak in de wind naar voren. Bijna met mijn neus tegen de grond. Ik kwam weer terug. Hij trok zijn benen onder zich vandaan, maakte zijn rug hol en zette zich af met zijn handen, sprong overeind op zijn voeten en stond weer. Hij liep naar achteren, ik ook waardoor we halverwege elkaar kruiste en tegen elkaar aan botste. We draaide zodat het publiek ons beide zou kunnen zien. Ik rende naar voren en hij greep mijn ene arm vast die ik naar achteren had gezwaaid voor hem om vast te grijpen. Ik werd naar hem toe getrokken en hij greep met zijn andere hand mijn shirt aan de zijkant. Tilde me op en draaide me rond. Twee rondjes waarbij hij me tijdens het ronddraaien in de lucht iets omhoog tilde. Ik voelde een steek in mijn schouder.

'Cause all I wanna hear is let me go
Meet me on the other side
Underneath the cold
Underneath the rain
There will be a way
There will be a way

Hij liet me los en ik schoof over de grond. Mijn lichaam voelde de pijn. Dat zou een blauwe plek worden op mijn dij. Ik ging direct op mijn knieën zitten en sloeg met twee vuisten wanhopig zonder geluid op de grond. Ik was woedend. Kon niet zonder maar ik ook niet met hem. Ik stond op. Hij kwam naar me toe om me te troosten, wilde me omhelzen maar ik duwde hem weg. Ik sloeg met mijn vuisten op zijn borst en duwde hem uiteindelijk met een kracht van me af. Hij gaf mee, natuurlijk gaf hij mee. Dit hadden we bedacht samen. Dit hoorde erbij. Onze woede mocht misschien wel echt zijn maar niet voor elkaar.

My demons trapped inside my mind
Growing wild in their demise
Always dancing with the end
Like a long lost friend

Ik draaide me weer van me af, veegde mijn neus af met de bovenkant van mijn hand en keek vooruit. Zijn hand greep mijn keel van achteren, hij trok me mee naar midden achter. Flits. Ik draaide me om naar hem, hij had mijn shirt vast. Na wat gefriemel en getrek alsof we ruzie hadden, was mijn shirt uit en hadden we allebei een mouw vast. Ik draaide me van hem af en rende weg met de mouw over mijn schouder heen getrokken. Ik kwam niet ver. Ik bleef voorovergebogen op mijn tenen staan. Flits. Ik trok alsof ik een hele zware last achter me had. Hij hield mijn shirt vast aan de andere kant, gaf tegengas. Ik kwam niet vooruit hoe hard ik ook probeerde te trekken. Ik hoorde een krak en voelde het shirt iets meegeven. Ik viel voorover omdat ik mijn evenwicht verloor. Ik ving mezelf op maar dit was niet gepland. Zwart. Mijn hand klapte dubbel en ik greep direct mijn pols vast. Ik voelde de pijn doorschieten naar mijn maag die zich samen trok om over te geven. Ik werd duizelig en zag een witte waas. Het zweet brak me uit en mijn ademhaling was kreunend. Ik bleef even liggen. Waar was ik? Harde ondergrond. Geen steen. Fel licht. Ik keek om me heen. Ik was in mijn dansstudio.

Voorzichtig stond ik op en liep wankelend naar de dichts bij zijnde prullenbak aan de paal bij de muur, waar ik mijn maaginhoud eruit liet lopen. Ik ondersteunde mijn pols met mijn andere hand. Tyler kwam achter me staan maar ik duwde hem weg. Hij begreep het. In de verte hoorde ik de muziek en toen niks. De woorden Feeling comfort in the pain Like I'm alive again echoënde in mijn oren. De tranen liepen over mijn wangen. Ik hoorde Tyler naar de koeling lopen. Het voelde niet gebroken. Hij kwam naar me toe met een cool pack. Ik kon niks uitbrengen.
“Shit Juul. Wat gebeurde er?”
“Ik verloor mijn evenwicht omdat het zwart werd voor mijn ogen en kwam op mijn hand terecht. Stom van me want ik had er rekening meer moeten houden.”
Tyler had zijn handen paniekerig in zijn haar geschoven.
“Dit is niet jouw schuld Tyler. Hier kon jij niks aan doen. Echt niet. Adem even diep in en uit.” Wat voor mijzelf ook geen slecht idee was. Hij probeerde rustig te ademen maar hoe meer hij zijn best deed hoe sneller zijn ademhaling werd. De pijn in mijn pols was nu voor een deel verdooft door de kou maar ik kon hem niet goed bewegen zonder toe te moeten geven dat ik het niet prettig vond.
“We moeten even een foto laten maken zodat we weten of het gebroken is” Zijn stem klonk ver weg en ik moest even gaan zitten. Legde mijn hoofd tussen mijn benen en ademde diep in en uit.
“Het is niet gebroken.” Bromde ik tussen mijn benen vandaan.
“Dat weet je niet, jij hebt geen röntgenogen of wel?”
“Niks aan de hand, kijk maar..” ik wilde knijpen met mijn vuist maar dat lukte me niet zonder te kreunen.
“Als jij kreunt dan doet het fucking zeer, we gaan naar het ziekenhuis Juul. Ik rijdt.”

Ik gaf het maar op, kon toch niet van hem winnen. Als hij het fijn vond om het zeker te weten, prima.

“Wil jij zo mijn broek aandoen bij me?”
Tyler ging op zijn knieën voor me zitten en hielp me overeind. Ik liep naar de bank toe en nam plaats. Hij pakte mijn broek en hielp mijn voeten en benen in de spijkerbroek te hijsen. Ik deed mijn armen omhoog en liet hem de sluiting dichtmaken. Hij stond dicht tegen me aan. Ik kon hem ruiken, hij rook naar zweet en zijn aftershave waar hij gek op was. Zijn donkerbruine huid glansde een beetje. Ik liet me tegen hem aan vallen en hij omarmde me. “Ik wil dit niet Juul.”
“Dan stoppen we broer.”
“Nee, ik bedoel dat jij gewond raakt.”
“Dat kan gebeuren, het is niet anders. Ik zit er niet mee.”

Ik probeerde, zonder al te veel pijn te veroorzaken, mijn shirt aan te doen Gelukkig waren het korte wijde mouwen. “Hier neem mijn vest ook maar.” Hij sloeg zijn vest om me heen, mijn rechterhand deed ik erdoorheen en mijn linkerhand hield ik er los buiten. Ik keek hem aan in zijn lichtgroene ogen waar spijt en paniek in stond. “Het is goed Tyler. Ik ben veilig bij je…” “Nee, dat ben je niet. Eerst plet ik je bijna als ik bovenop je zit en daarna val je op je pols.”
“Dat is niet jouw fout, dat was de mijne. Maar als we dit willen dan moeten we dat accepteren dat er fouten gemaakt worden en dat we gewond raken.”
Hij bromde iets binnensmonds wat veel weg had van klotezooi.
“Eerste hulp moeten we heen. Morgen gaan we gewoon weer oefenen.” Zei ik stug. Een beetje pijn hield me heus niet tegen.

17:17
Op de spoedeisende hulp moesten we lang wachten. “Mevrouw van Eeckeren?”
“Dat ben ik.” Ik mocht eerst meekomen om een foto te laten maken. De uitslag zouden we daarna horen en dan was het even afwachten of het gebroken was of niet. Het was drukker in de wachtkamer nadat ik terug kwam van de foto. Ik had mijn appel meegenomen en at die in de wachtkamer op. Tyler had voor zichzelf een bekertje koffie gehaald. Hij was stil maar dat was ik van hem gewend. Ik liet mijn ogen over de mensen glijden. Wist hun geheimen en zag gelijk wat voor types het waren. Keek dwars door hun masker heen. Een man die een bowlingbal op zijn teen had laten vallen maar die ook niet helemaal meer helder uit zijn ogen keek. Hij had een bedrijfsfeestje gehad en het logo van zijn werk sierde op zijn vest. Hij had zijn trouwring afgedaan dus dacht vanavond die ene collega wel eens te kunnen gaan scoren. Nu zat hij hier. Een ouder echtpaar waarvan zij met haar hand over haar buik streek bij haar maag. Ze dacht waarschijnlijk dat het haar hart was en hoewel ze wel transpireerde op haar voorhoofd, zag die man er ook niet helemaal lekker uit. Voedselvergiftiging of te scherp gegeten. Een jonge jonge en diens vriend zaten samen selfies te maken en appjes te sturen, het ene bliepje na het andere bliepje volgde. De ene jongen had een gebroken neus en met twee tampons en een zelf gefabriceerd verbandje zat hij de hele wereld te laten meegenieten van het feit dat hij een meisje had lastig gevallen en daarvoor stoer op zijn muil geslagen was. Een jonge vader die wanhopig naar zijn dochtertje keek die tegen hem aan lag. Ze ademde zwaar. Ze klonk nogal verkouden en haar longen waren zelfs zonder mijn stethoscoop duidelijk hoorbaar vol slijm gevuld. Ze had longontsteking en niet zo’n klein beetje ook. Het meisje zag wat oververhit en haar haartjes plakte aan haar gezichtje. “Mevrouw van Eeckeren?”
“Dat ben ik maar laat haar maar voor gaan, ze heeft een longontsteking en hoge koorts. Hij heeft een meisje lastig gevallen dus laat hem nog maar in zijn sop gaarkoken, hij dacht op het bedrijfsfeestje te kunnen scoren en kan dit nu tenenkrommend uit gaan leggen aan zijn vrouw en die twee hebben voedselvergiftiging of te scherp eten gegeten want ze zijn vijftig jaar getrouwd en hij heeft haar mee uit genomen, gefeliciteerd.” De vader en de andere patiënten keken me met grote ogen aan. Sommige monden stonden open. Tja, mijn appel was al op…het kwaad was geschied. Ik knikte en glimlachte. “Dank u dokter.” Zei de arts sarcastisch. “Graag gedaan mijn waarde collega.” “Als u meeloopt, we hebben uw foto…” “En ik heb de tijd, dus laat hem maar voor gaan zeg ik.” Ik klonk streng en de arts durfde geen nee te zeggen. Kwestie van tijd maken en kijken wat prioriteit had. De vader werd meegenomen naar de spreekkamer. Er zou een röntgenfoto van het meisje gemaakt worden en bloed worden afgenomen als dat nog niet gedaan was. Eventueel kon er nog een neuskweek worden genomen om te kijken of het een bacterie of virus was. Misschien moest ze een nachtje blijven of kon ze met antibiotica weer naar huis. Tyler had ondertussen een tijdschrift gepakt en was gaan lezen. Ik deed mijn ogen dicht en moest ineens aan Rosalie denken. Hoe zou haar date zijn met mijn collega Kevin?

Hij had me gevraagd of hij haar mee uit kon vragen. Of ze dat wel zou kunnen waarderen. Dit was pas nadat ik hem verzekerd had dat ze op mannen viel, want dat zei ze. Ik had hem verteld dat ze op zoek was naar haar prins op het witte paard. Hij had me gevraagd of ik vond dat hij dat was, een prins op het witte paard. Ik had nog niet eerder zo naar hem gekeken. Hij was een collega, zevendertig jaar. Net klaar met zijn opleiding en beginnend arts. Hij had een ex en twee kleine kinderen maar ik had niet gevraagd hoe of waarom het uit gegaan was met haar. Dat was niet mijn plaats om daar een oordeel over te hebben. Ik had hem gevraagd of hij een paard had. Dat had hij niet. Ik zei dat hij daar dan eerst maar eens moest beginnen. Nu was hij de trotse bezitter van Ramon, een witte hengst die aardig wat kon poepen in een school. Ik glimlachte. Hij wist nog niet dat zijn aanstaande prinses bang voor paarden was.

Ach prinses Rosalie. Ik zuchtte. Ze was zo snel in paniek en angstig. Ze had zoveel gevoel voor alles en iedereen. Gevoelig typje. Elk beetje informatie wat ik over mezelf gaf koesterde ze alsof het een schat was. Ik snapte nog steeds niet waarom ze eigenlijk zo graag alles van me wilde weten. Het maakte me aan de ene kant een beetje huiverig en aan de andere kant gebruikte ik het als beloning voor haar. Je moest je sub immers belonen. Dat kon met een geweldig orgasme maar ik had het vermoedde dat ze dit net zo fijn vond. Met haar angsten en paniekeren kwam bdsm vaker dichter bij een straf dan verwennerij. Maar ik had nog wel wat trucjes. Ze begon me ook steeds meer te plagen, uit te dagen. Ze had een verlangen naar me. Dat vond ik schattig om te zien. Hoe ze met Kiki bezig was geweest, hoe ze zich zo leek te verwonderen over alles. Dat vond ik mooi om te zien. Haar reactie maar ook haar nieuwsgierigheid en leergierigheid. Die ex van haar had haar slecht behandeld. Weinig aandacht gegeven was mijn vermoedde. Zo zonde. Ze was zo prachtig zowel van buiten als van binnen.

Maar zoals ik nu met Tyler begonnen was, kon het haar misschien nog wel eens afschrikken. Als ze echt wist wie ik was. Hoe ik was en wat ik allemaal al had meegemaakt. Gelukkig had ze kennis gemaakt met een mogelijke prins. Dus mocht ze weg van me rennen, dan kon ze die droom nog najagen. Niet dat ik haar weg wilde jagen. Niet meer. Daar was ze me eigenlijk te dierbaar voor geworden. Maar mensen hadden wel vaker tegen me gezegd dat ik niet bang hoefde te zijn om mezelf bloot te geven en dan bedoel ik niet letterlijk. Altijd had dat verkeerd uitgepakt. Dus ik verwachtte van Rosalie eigenlijk niks anders en probeerde het zo lang mogelijk uit te stellen. Hopende dat onze band sterker zou worden. De betovering krachtiger. Zodat ze misschien toch bij me bleef. Blijkbaar had ik ook een diep verlangen.

Ik was het tegenovergestelde van Rosalie, probeerde zo min mogelijk te voelen. Zette mijn gevoel uit. Gevoel kon je alleen maar in de weg zitten. Alleen maar afleiden. Dat merkte ik nu aan mijn pols die ik toch wel meer begon te voelen. Een bonkende en zeurende pijn die mijn aandacht probeerde te vragen. Als een dreinend kind. “Mevrouw van Eeckeren, wilt u nu wel mee komen of heeft u er nog geen tijd voor?” Altijd grappig, artsen.

Ik stond op en zag gelijk sterretjes omdat ik te snel overeind was gekomen. Dat mijn maag op een appel na verder vrij leeg was hielp ook niet. Ik schudde mijn hoofd even en liep met de arts mee. Tyler volgde me. Hij was geen fan van het ziekenhuis en diens behandelkamers maar hij was nog minder fan van in een wachtkamer alleen te moeten zitten tussen vreemden. “Neemt u plaats.” Ik ging zitten. Tyler bleef in de hoek bij de deur staan. “U kunt in die stoel gaan zitten als u wilt.” De arts wees naar een stoel naast mij. Tyler zei niks en bleef gewoon staan waar hij stond. Benen wijd, armen over elkaar en zijn blik op mij gericht. De arts keek er bedenkelijk naar maar nam uiteindelijk zelf plaats tegenover mij. Tyler kon soms nogal dreigend overkomen. Mensen wantrouwde hem sneller omdat hij zo donker was, vaak loerend uit zijn ogen keek en ander gedrag vertoonde dan men verwachtte. Als hij in een psychose zat wisten mensen vaak al helemaal niet wat ze moesten doen.

“We hebben u pols op de röntgenfoto bekeken…” hij draaide het computerscherm naar mij. Het was niet gebroken, dat zag ik gelijk. Wel een zwelling maar daar hoefde je geen foto voor te maken om die te zien. “Er is geen breuk te zien, nou kan dat ook door de zwelling komen…” Hij wees met zijn pen op de verdikking. “En hier ziet u nog een oude breuk en hier ook…” hij wees de plekken aan alsof het nieuw voor me was. Alsof ik zelf niet wist dat ik mijn pols eerder al twee keer gebroken had gehad. Terwijl je er meestal toch wel zelf bij was als je iets brak. “We kunnen uw hand en pols met een drukverband verbinden dat helpt tegen de zwelling en zorgt voor stabiliteit.”
“Prima.” mijn toon was licht chagrijnig.
“Oké, verder adviseer ik u om rust te houden. U kunt paracetamol nemen tegen de pijn Mocht u meer pijn krijgen of mocht de zwelling na een week nog niet weg zijn dan is het verstandig dat u weer even een foto laat maken.”
Ik knikte, ik had zelf ook spoedeisende hulp gedaan. Dus dit was niks nieuws voor me. Ik was hier alleen maar naar toegekomen om zeker te weten dat het niet gebroken was zodat Tyler gerustgesteld was. Morgen konden we dus gewoon weer verder oefenen.

“Neemt u maar plaats…” Ik moest op de onderzoeksbank gaan zitten. De arts had al een verbandrolletje klaar gelegd. Hij keek even naar Tyler die hem nauwlettend in de gaten hield. De arts stond in zijn witte jas voor me en verbond mijn pols. Ik beet op mijn tong om niet te laten merken dat het zeer deed. “Voelt u zich veilig?” fluisterde de arts in mijn oor. Ik keek hem aan en grijnsde. “Ik wel, en u?” Hij schrok zichtbaar, zo’n antwoord kreeg hij vast niet vaak. Hij durfde niks meer te zeggen. Eenmaal klaar liep hij snel naar de deur en liet ons uit.

19:51
We waren eindelijk bij mij thuis. We hadden bijna drie uur op de spoedeisende hulp doorgebracht. Ik had honger en hoofdpijn. Kasper had op ons gewacht en begon gelijk het eten te koken toen Tyler en ik binnen kwamen. Emma zat tussen Tyler en mij in tv te kijken. Ze had haar handje op mijn verbonden hand gelegd. Ik had er ook al een kusje op gehad van haar. Dat ze nog op was op een doordeweekse dag was uitzonderlijk, gelukkig had zij al wel wat te eten gehad. Ik had mijn hoofd op Tyler’s borst genesteld en deed mijn ogen dicht. Hij had zijn arm om me heen geslagen. Ik hoorde zijn hart bonken en mijn hoofd deinde mee op zijn ademhaling. “Nog acht minuten. En, zijn jullie iets opgeschoten?” Kasper kwam even bij ons zitten. Hij moest waarschijnlijk wachten op de kookwekker. Ik tilde mijn hoofd weer op en keek hem aan. Met zijn benen over elkaar en zijn handen er losjes opgelegd keek hij aandachtig naar ons. Hij had een roze bloemetjesschort voor die hem perfect paste. Zijn haar zat in een knot op zijn hoofd. “Ik vermoorde Juul bijna en zij was weer even de weg kwijt waardoor ze haar pols heeft verstuikt. Dus echt opgeschoten…” bromde Tyler. Ik keek Kasper met een glimlach aan: “We zijn al verder met de dans dan eerst. En dat er emoties omhoog zouden komen dat was te verwachten. We hebben het allebei overleefd en zijn veilig. Dus we zullen niet klagen.” Kasper schudde zijn hoofd. “Zo als het nu gaat komt het nooit af.” Bromde mijn danspartner naast me. “We doen het voor onszelf Tyler. En mocht het wel af komen en we besluiten het om te delen dan pas gaan we ons zorgen maken over of we er klaar voor zijn.”
“Hoe lang duurt het nog voor het klaar is?” vroeg Kasper.
“Zes minuten en tweeëntwintig…. Eenentwintig seconden.” Grijnsde ik. Hij bedoelde wanneer we de dans af wilde hebben, ik bedoelde tot de rijst gaar was.
Hij glimlachte. “Ik had het kunnen weten…”
“Tja…” Zei ik onverschillig. Emma moest lachen om iets op tv. Er stond een of andere kinderquiz op, dat was ten minste nog een beetje leerzaam.
“Maar met je pols nu kun je voorlopig weer niet oefenen.”
“Dacht het wel. Valt reuze mee. Kiezen op elkaar en doorbijten.” Ik keek stug voor me uit. Ik volgde de tv niet maar ik hoefde mijn hersenen straks maar te vragen en ik zou alles in de herhaling terug kunnen zien.
“En die Rosalie? Mag die dan ook komen kijken?”
“Van mij niet.” Tyler was nog steeds boos op het feit dat Rosalie in mijn leven was gekomen. Hij hield niet zo van vrouwen en was erg beschermend als het om mij ging.

“Volgens mij dansen jullie met z’n tweeën schat. En denk je niet dat het voor Julia ook een keertje leuk en fijn is als ze iemand in het publiek heeft die er speciaal voor haar is? Niet dat ik er niet voor je ben hoor Juul, dat weet je he lieverd.”
Een korte grom kwam naast me vandaan.
“Ik weet het eerlijk gezegd nog niet Kasper. Als Tyler er zich niet prettig bij voelt…”
“Tyler… pff… wat wil jij Julia?”
“Dat je de rijst gaat afgieten….” en de kookwekker ging af.
“Saved by the bell” lachte Kasper en liep de keuken weer in.

We zaten met z’n vieren aan tafel. Ik zat naast Emma, Tyler en Kasper zaten tegenover ons naast elkaar. “Lekker, lekker, lekker, lekker….” Emma zat met haar tongetje uit haar mond op haar stoel te wiebelen. Ze wilde er bij horen en eigenlijk vond ik dat voor een keertje goed. Volwassenen braken dagelijks de regels, dus waarom mochten kinderen dat af en toe ook niet eens een keertje? Ze had al een boterham gehad daarstraks maar zat nu verlekkerd te kijken naar een nieuw gerecht dat Kasper vol liefde voor ons gekookt had. Ik had een beetje op haar bordje geschept. “Je weet niet eens wat het is.” Bromde Tyler naar Emma. Die keek hem zuur aan. “Dus dan kan het lekker zijn of vies zijn maar omdat het er lekker uitziet ga ik er dus ook van uit dat het lekker is. Tyler!” Ik glimlachte breed. DNA is sterk spul.
“Wat heb je voor ons gemaakt Kasper?” vroeg ik vriendelijk maar moe.
“Een gele linzecurry met daarin bloemkool, linzen, tomaatjes, tuinerwten. En rijst er bij.”
“Ziet er lekker uit, dank je wel.” Ik had best trek.
“Alsjeblieft.”
“Volgende week is jullie jubileum, vijf jaar getrouwd. Houten huwelijk jongens.”
“Ja, maar ik weet nog niet of we het gaan vieren hoor.” Kasper had voor Tyler een bord vol opgeschept en was nu voor zichzelf bezig.
“Hoezo niet?”
“Hij houd niet meer van me.” Grijnsde Tyler ineens.
“Ah, dat is niet waar, ik houd met al mijn hout van jou.” Ze gaven elkaar een kus. Ik glimlachte en kreeg het warm om hun liefde zo te zien. “Nou, we gaan het gewoon vieren hoor.” Zei ik.
“Eetsmakelijk.” En ik begon te eten.
“Ik heb nu ook een vriendje.”
“Emma, eerst je mond leeg eten.” Ik hield mijn hand voor haar mondje.
“Welkom bij de club. Bevalt het?” Tyler keek haar indringend aan. Emma was gewend aan hem en vond hem niet eng.
“Ja hoor, hij komt nu alleen de hele tijd bij me in de pauze zitten. En ik vind het ook wel eens fijn om gewoon zonder hem te zijn.” We moesten lachen.
“Dat is logisch Emma, dat heeft iedereen wel. Ik vind het soms ook prettig om even alleen zonder Tyler te zijn. Want als hij dan terug is dan heb ik hem gemist en dan geniet ik extra dat hij er weer is.” Emma knikte naar Kasper. “Ik wil ook Joris missen en dan genieten.”
“Misschien kun je hem een leuke opdracht geven om te doen en dat hij dan even bezig is voor je.” Opperde ik.
“Zoals wat dan?”
Ik had mijn mond vol en dacht na.
“Laat hem allemaal kleine steentjes zoeken en een hartje maken voor je. Of vraag hem om allemaal kleine takjes te verzamelen en daar een mooie tekening mee te maken…”
“Je kunt hem ook vragen om voor jou een speurtocht te bedenken…” ging Kasper verder.
“Of verstop zelf dingen voor hem en laat hem die zoeken…” viel Tyler bij.
“Geef hem een bepaalde kleur en laat hem alleen dingen met die kleur verzamelen voor je. Dan is hij even bezig en ben jij even van hem af maar dan heeft hij wel het gevoel dat je niet zonder hem kunt.” Ik stootte mijn kleine meid aan en gaf een knipoog. “Doe ik ook altijd als ik die twee zat ben…” ik wees met mijn vork om beurten naar de mannen tegenover me. “Dan geef ik ze een boodschappenlijstje mee en dan zijn ze even zoet.” Emma moest lachen, ik mijn hand weer voor haar volle mondje.

Bdsm en het echte leven, ach als mensen eens wisten hoe dicht dat bij elkaar lag. Op je werk, je baas is de dom of domina jij bent als werkgever de sub. De opdracht is je werk, een taak die je moet doen. Simpel iemand opbellen, iemand de weg wijzen of wat ingewikkelder zoals formulieren invullen, data invoeren, een website programmeren, mensen voorlichten, kennis overdragen, handarbeid verrichten. Je beloning? Je salaris, nooit genoeg en altijd dat verlangen naar meer. Soms was het werk pijnlijk om te doen, soms kon je ervan genieten. Soms was het zelfs opwindend. Het safe woord? Vakantie maar burn-out kwam ook vaak voor. En zolang het allemaal op vrijwillige basis was, was het goed.

“Het was weer heerlijk Kasper!”
“Ja, je hebt jezelf weer overtroffen!” riep Emma vrolijk. Ik moest lachen, geen idee waar ze dat nou weer gehoord had. Met mijn hand streek ik door haar krulletjes.
“Dank jullie wel dames, heeft het mijn lekkere vent ook gesmaakt?”
“Ik ben meer van het vlees dat weet je. Dus ik wacht wel op mijn toetje straks.”

Kasper begon licht te blozen en keek van Tyler naar mij. Ik hield mijn handen omhoog alsof hij me bedreigde met een pistool. “Ik was het niet.”
“Wanneer gaan jullie weer dansen?” vroeg hij met een hongerige blik. Ik grijnsde. Blijkbaar had ik Tyler toch vandaag een beetje geholpen door hem te helpen te herinneren waarom en vooral voor wie we dit deden. Dansen met mij, ondanks de nare emoties, gaf hem toch de passie om met zijn vriend de liefde te bedrijven.
“Ik hoef geen vlees in mijn toetje hoor!” riep Emma met een vies kijkend gezichtje. Tyler grijnsde. “Meer voor mij dan.”

22:12
De jongens waren weg, Emma lag al een aantal uur in dromenland en ik was ook onderweg naar mijn bed toe. Met veel gehannes kreeg ik mijn broek uit, ik zal wel gaan slapen zonder pyjama. Ik had mijn tanden gepoetst en stapte mijn bed in. Morgen zou ik Rosalie weer zien, ik was wel benieuwd hoe ze de date gevonden had. Kevin was niet de meest briljante man, hij had haar eerst gewoon mee willen nemen naar de bios. Zo standaard. Toen ik hem iets anders had voorgesteld was hij erg geïnteresseerd en hij had gelijk gekeken waar dat kon. Dat paard in school was misschien zijn idee geweest, hun uitje was mijn idee geweest. Ik kreeg een glimlach in het donker. Ik had het geopperd voor haar zelfvertrouwen. Ik ben je altijd een paar passen voor lieve Rosalie, omdat ik je die droomprins gun - met die gedachte viel ik in slaap.

Songtekst: There will be a way – Dotan