Met ingehouden adem las ik dit tweede deel.
Prachtig hoe je de tergend trage evolutie van bewustmaking in Danny’s hoofd beschrijft.
Je durft het aan om de gedachten van een anti-held te verwoorden. Arrogantie en verborgen breekbaarheid.
Wauw!

Zo goed geschreven dat het pijnlijk is. Danny is net zijn vader. Egocentrisch en alleen maar nemen, niet geven. Ik hoop dat Charlotte hem hooguit voor haar plezier gaat gebruiken. En dat Gerard verschrikkelijk wordt gestraft.

Ik mag toch hopen dat je het een keer voor je moeder op gaat nemen. Of ben je zo'n lafaard dat je alleen de zwakken pakt en je vader niet durft aan te pakken.
Hopelijk heeft Charlotte meer in haar mars als jij en leert ze jullie allebei een lesje.