Ben Ik Geslaagd? - 2

‘’Ik eis dat je je woorden terug neemt en je excuses aan biedt.’’
‘’Ik bied mijn excuses alleen aan als u ook uw excuses aan biedt,’’ zei Charlotte kalm.
De ogen van mijn vader werden donkerder. De ergernis in zijn ogen was goed af te lezen. Hij was het niet gewend om tegengesproken te worden. ‘’Jij vuile…’’ gromde hij terwijl hij met zijn hand naar haar hals reikte om haar vast te grijpen. Met een reflex greep Charlotte zijn arm, zette haar voet tussen zijn glimmende schoenen en draaide zich half om. Ze trok stevig aan zijn arm waardoor hij over het been van Charlotte struikelde en daardoor half op haar rug terecht kwam. Charlotte bleef aan zijn arm trekken, tilde hem een klein beetje op en duwde hem vervolgens schuin van zich af. Hij viel daardoor met een doffe dreun op zijn zij op de grond. Razendsnel draaide Charlotte zich om, draaide de arm van mijn vader naar achter op zijn rug en trok hem een klein beetje omhoog. Hij lag plat op zijn buik en kreunde het uit van de pijn.

Ik stond verbluft te kijken. Dit had allemaal maar enkele seconden geduurd. Mijn moeder stond als een standbeeld te staren met haar beide handen voor haar mond.
‘’Zo,’’ zei Charlotte verrassend kalm. Mijn vader stribbelde wild tegen maar hield onmiddellijk op toen Charlotte zijn arm nog verder omhoog trok. ‘’Ik zou maar rustig blijven liggen als ik u was, meneer.’’
Charlotte keek schuldbewust naar mijn moeder. ‘’Het spijt me, Rosa. Maar ik keur het gedrag van uw man niet goed.’’ Mijn arme moeder kon geen woord uitbrengen. Charlotte draaide haar hoofd om en keek naar mij. We keken in elkaars ogen en zeiden niets. Daarna keek Charlotte naar beneden. ‘’Het spijt me dat ik u onderuit heb gehaald, maar ik vind uw gedrag ongepast. En dat u mijn hals wilde vastgrijpen, gaat echt wel te ver. Nu moet u goed luisteren, meneer. Ik laat u zo meteen los. Maar blijf op de grond liggen tot ik uw huis verlaten heb, begrepen?’’
Hij gromde van woede. Charlotte trok zijn arm omhoog waardoor hij moest kreunen van de pijn. ‘’Ja, ja, ik begrijp het!’’ gromde hij.
‘’Mooi, ik laat u nu los,’’ zei Charlotte. Ze liet zijn arm voorzichtig zakken en liet hem uiteindelijk los. Ze wachtte even om te kijken of hij op de grond bleef liggen. Dat deed hij. Charlotte stapte van hem af en liep naar mijn moeder die nog altijd als aan de grond genageld stond. Ze pakte haar trillende handen. ‘’Lieve Rosa, het spijt me oprecht wat ik uw man zojuist heb aangedaan, maar hij wilde mijn hals vast grijpen. Ik hoop dat u het begrijpt.’’ Charlotte gaf haar een bemoedigend knikje en liep naar de deur, maar stopte even om naar mij te kijken. Ik stond daar nog steeds vol ongeloof naar haar te kijken. Ze keek mij aan met haar ogen, ze toonde geen emotie. ‘’Ik zie je morgen op school, Danny.’’ Ze wendde haar blik af en liep eindelijk het huis uit.

Kreunend krabbelde mijn vader overeind en trok zijn colbert recht. Hij keek mij aan. Zijn ogen… Ik had hem nog nooit zo kwaad gezien.
‘’Die zogenaamde hoer van je, wat doet zij hier verdomme?’’ schreeuwde hij zo hard dat hij in mijn gezicht spuugde. Ik veegde mijn gezicht schoon. ‘’Ik moest samen met haar een werkstuk maken voor school.’’
‘’Waarom heb je haar gekozen? Omdat zij een lekker wijf is?’’ schreeuwde hij weer.
Ik schudde met mijn hoofd van afschuw. ‘’Nee pa! Ik mag haar ook niet. Ik vind haar bloedirritant.’’ Mijn vader trok zijn dikke wenkbrauwen op. Achter hem zag ik lichte verbazing in de ogen van mijn moeder.
‘’Waarom werk je dan met haar?’’ snauwde hij me toe.
‘’Dat moest van school. De lerares heeft zelf de groepjes gemaakt. Ik wilde ook niet met haar, maar het moest.’’
‘’En waarom deed je zonet verdomme niets?’’bulderde hij. Weer spatte zijn spuug op mijn gezicht.
Geïrriteerd door zijn spuug op mijn gezicht zei ik: ‘’Maar pa! Als ik jou zou helpen, dan zou Charlotte jouw arm omhoog trekken!’’
Hij gromde opnieuw. ‘’Zij is hier niet meer welkom. Als ik haar nog een keer zie, krijgt ze met mij te maken. Wat een kut hoer!’’ Zijn schreeuw galmde door de hal.
Ik knikte om te zeggen dat ik het met hem eens was.

‘’Ze had wel een punt.’’
De ogen van mijn vader werden zo groot dat ik even bang was dat zijn ogen eruit zouden vallen. We draaiden langzaam om naar mijn moeder.
‘’Wat zei je?’’ vroeg hij heel langzaam. Zijn stem klonk hees maar heel gevaarlijk. Ik zag dat mijn moeder een beetje bang was maar ze liet zich dit keer niet kennen. ‘’Charlotte had gelijk. Ik vond je onbeschoft tegenover haar. Je had haar met respect moeten behandelen als de dame die zij was. Ze was heel aardig en beleefd tegen je.’’
De mond van mijn vader viel wagenwijd open, evenals de mijne. Want dit zou mijn moeder nooit durven zeggen. Ik keek opzij naar mijn vader en zag dat zijn ogen langzaam vuur spuwde.
‘’Sta je aan haar kant?’’ vroeg hij langzaam terwijl hij steeds bozer werd.
‘’Nee lieverd, ik sta altijd aan jouw kant. Dat weet je. Maar ik vond je wel onbeschoft.’’
‘’Hoe durf je…’’ zei hij nu echt kwaad. Hij greep ruw met zijn grote hand de dunne arm van mijn moeder. ‘’Jij en ik moeten een hartig woordje praten.’’ Hij keek me indringend aan. ‘’Jij zorgt zelf voor het eten. Jouw moeder en ik moeten even praten.’’ Zonder gedag te zeggen sleurde hij mijn moeder mee naar boven. Ze keek over haar schouder naar mij en haar blik leek schuldbewust…

Het was even stil in de gang. Ik stond er nog als verdoofd bij. Ik moest even verwerken wat er allemaal gebeurd was. Die Lotje had wel lef, dacht ik. Waar had ze die move geleerd? En wat was er met mijn moeder? Ze durfde haar man nooit tegen te spreken, maar nu dit? Had Charlotte bij haar iets los gemaakt? Ik snapte er niets van. Één ding wist ik wel zeker: ik moest hier weg.
Ik liep naar de garage en pakte mijn mountainbike. Ik fietste eerst naar de slijter om een fles whisky te kopen en vervolgens fietste ik naar de snackbar. Toen het eten klaar was, snelde ik naar mijn keet.

Op een afgelegen plek, net buiten het dorp, stond een grote oude caravan van mijn vader. Hier hing ik altijd samen met mijn vrienden, meestal op vrijdagen en zaterdagen. Ik gooide mijn mountainbike tegen de caravan en liep bewapend met een papieren tas van de snackbar en een fles whisky de caravan binnen. We hadden het van binnen omgetoverd tot één grote kamer. Geen toilet, geen keuken. Hier en daar stonden doorgezakte oude zitbanken die er aardig vies uitzagen. Er stonden ook een paar simpele houten stoelen. Midden in de kamer stonden een paar kleine ronde salontafels. Geen enkele tafel was schoon en opgeruimd. De asbakken die op de tafels stonden, zaten overvol met opgerookte peuken. De asresten lagen verspreid rondom de asbak. Er lagen ook wat tijdschriften van de playboy. Onder de tafel stonden rijen lege flessen drank. Naast elke zitbank stonden opgestapelde lege kratten bier. De wanden waren bijna geheel bedekt met de posters van halfnaakte of volledig naakte vrouwen. Aan het plafond hingen twee kale lampen die amper licht gaven. Helemaal aan het eind van de caravan stond een redelijk goed uitziende leren stoel die voor mij was. De vloer zag er smerig uit. Niemand wilde het opruimen.

Ik schopte een lege fles opzij en liep naar mijn stoel. Onderweg vond ik een aantal lege zakjes wiet, waarschijnlijk van Dave. Hoofdschuddend ging ik op de stoel zitten. Ik rookte niet vanwege mijn vader. Als hij erachter kwam, raakte ik al mijn spullen kwijt. Maar gelukkig mocht ik wel alcohol drinken. Met een zwaai veegde ik de troep op tafel opzij en zette de tas van de snackbar neer. Ik opende de fles whisky en nam gelijk een flinke slok. Van binnen voelde ik me warm worden en ik leunde tevreden achterover en keek naar de houten stoel die helemaal in de hoek stond. Daar zat zoals ik verwachtte, Patrick huiswerk te maken. Hij zat hier bijna elke dag. Dat wist ik en had geen flauw idee waarom hij hier elke dag zat terwijl hij wist dat wij alleen op vrijdagen en zaterdagen kwamen.

Ik negeerde hem en begon mijn patat te eten. Patrick zei geen woord en ging gewoon door met zijn huiswerk. Ik hoorde het gekras van de pen. Nadat ik het bakje patat had leeg gegeten, gooide ik hem in de prullenbak die overvol was. Daardoor viel het bakje naast de prullenbak op de grond. Ik greep de fles whisky en nam een slok. Mijn keel brandde heerlijk. Achterover leunend sloot ik mijn ogen en zuchtte diep. Wat een kut dag…

‘’Gaat het?’’ klonk het voorzichtig en zacht. Langzaam opende ik mijn ogen en keek Patrick recht aan. Hij had opvallende ogen vond ik. Hij had diepblauwe ogen. Patrick kreeg rode blosjes op zijn wangen en keek vlug weg. ‘’Sorry,’’ mompelde hij terwijl hij verder ging met zijn huiswerk. Ik humde zacht en pakte de frikadel speciaal die ik in alle rust opat.
Toen de frikadel op was, gooide ik het bakje weg en nam een klein slokje whisky. Ik ging weer achterover leunen.
‘’Mijn ouders hebben ruzie,’’ zei ik zacht. Patrick hief zijn hoofd op en keek me aan. ‘’Dat is spijtig,’’ zei hij zacht.
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Ze maken wel vaker ruzie.’’
Patrick keek mij een ogenblik aan, knikte en boog zijn hoofd weer over het boek.
Wat is er toch met hem? dacht ik. Waarom is hij hier elke dag? Ik schudde mijn hoofd. Dat deed er niet toe. Ik sloot mijn ogen.
In de volgende uren was het stil in de keet. De hemel was inmiddels donker geworden. Ik had de halfvolle whisky fles naast mijn stoel neergezet want ik voelde me redelijk aangeschoten worden en zat heerlijk te relaxen op de stoel. Patrick was klaar met zijn huiswerk en bleef zwijgend op de stoel zitten. Maar het was hoog tijd om naar huis te gaan. Met moeite hees ik mezelf overeind en greep mijn jack. Ik strompelde een beetje naar de deurpost en leunde tegen het kozijn aan met mijn gezicht naar buiten. Ik kon de ogen van Patrick op mijn rug voelen branden.
‘’Ik zie je morgen op school,’’ bromde ik zacht.
‘’Tot morgen.’’ zei Patrick ook zachtjes.
Ik verdween in de duisternis.

De volgende dag begon met hevige hoofdpijn. Kreunend van de pijn liep ik naar de badkamer om me op te frissen. Gisteravond toen ik thuiskwam was het stil in huis. Dus ik was direct naar bed gegaan. Ik had vannacht vreselijk geslapen. Aangekleed liep ik een beetje chagrijnig naar beneden naar de keuken voor de koffie. Toen ik in de keuken aankwam, begroette ik mijn moeder met een goedemorgen. Ze draaide zich om en ik stond abrupt stil bij het zien van haar gezicht. ‘’Mam…’’ zei ik geschrokken. Mijn moeders linkeroog was donkerblauw en was een beetje opgezwollen. ‘’Heeft pa dat gedaan?’’
Ze glimlachte moederlijk. ‘’Niets aan de hand, lieverd. Ik was een beetje onhandig geweest. Ik was gevallen en kwam met mijn gezicht tegen de kast aan. Dom hé? Negeer mijn oog maar. Het is niets. Hier heb je je koffie.’’ Ze drukte de mok in mijn hand. Nu kon ik goed zien dat mijn moeder moeite had met knipperen met haar linkeroog. Ze draaide zich vlug om toen ze merkte dat ik haar oog bestudeerde. ‘’Ga maar lekker aan tafel zitten, lieverd. Het ontbijt staat al op tafel. Je lunchpakket staat klaar naast je bord. Ik moet even naar boven om je vader te helpen.’’ Zonder verder nog iets te zeggen verdween ze naar boven. Ik stond even verbaasd te kijken, haalde nonchalant mijn schouders op en nam plaats op de stoel. Ik had helemaal geen honger en sloeg het ontbijt over. Ik dacht alleen maar aan het blauwe oog van mijn moeder. Ik kon niet geloven dat mijn vader dat gedaan had. Was het zijn manier om mijn moeder te straffen? Ik wist niet wat ik ervan moest denken.

Ik reed langzaam met de auto naar school. Ik had er echt helemaal geen zin in. Het incident van gisteravond, een kwade vader, het blauwe oog van mijn moeder, een kater in mijn kop en brak door weinig slaap. Bij het zien van het schoolgebouw werd mijn stemming er niet beter op. Zwaar chagrijnig stapte ik de auto uit en greep mijn rugzak. Ik realiseerde me ineens dat ik mijn lunchpakket vergeten was. Gefrustreerd gooide ik mijn rugzak over mijn schouder en sjokte ik met grote stappen naar de school. In de verte wandelde Dave op zijn gemak naar me toe met een grijns op zijn gezicht hief hij zijn boks omhoog voor een groet. ‘’Niet nu,’’ gromde ik terwijl ik langs hem liep.
‘’Oh hey!’’ zei Dave met zijn handen in de lucht. ‘’Wat heb je nou? Wat is er?’’
‘’Niet nu zei ik,’’ gromde ik terwijl ik naar de ingang beende.
‘’Prima, chagrijnig mannetje,’’ snauwde Dave. Ik voelde dat mijn woede bijna het kookpunt had bereikt, maar ik hield me in en negeerde zijn opmerking. Ook negeerde ik mijn andere vrienden die me met hun ogen volgden.

Binnen liep ik direct naar het gewenste lokaal voor de eerste les. Maar ik botste onderweg tegen Leroy aan die met zijn telefoon bezig was. Hij keek geschrokken op terwijl hij zijn bril recht zette. ‘’Soory! Ik had moeten opletten!”
Nu had mijn woede het kookpunt wel bereikt. Ik was zó kwaad. Ik kon de adrenaline voelen gieren door mijn lichaam. Leroy kromp helemaal in elkaar bij het zien van mijn woedende gezicht. Met mijn beide handen duwde ik zijn schouders keihard naar achteren waardoor Leroy naar achteren viel op de grond. De kracht was zo hevig dat hij een paar meter over de vloer gleed. Leroy kreunde van de pijn. Shavim keek geschrokken en vertrok geen spier.
‘’Kun je verdomme niet opletten, blinde?’’ schreeuwde ik het uit van woede. Achter me hoorde ik snelle voetstappen die steeds luider werden. Ik wist onmiddellijk wie het was. Een tel later voelde ik een harde stomp tegen mijn schouder. Ik voelde het nauwelijks door mijn woede.
‘’Idioot! Doe verdomme normaal, man!’’ snauwde Charlotte kwaad recht in mijn gezicht. Ik verroerde me niet en keek haar kil aan.
‘’Ik ga dit bij de decaan melden!’’ dreigde ze.
Maar dat was niet nodig, want de decaan stond plotseling bij ons. Charlotte keek hem onmiddellijk aan. ‘’Heb je het zien gebeuren?’’
Hij knikte. ‘’Ja, dat heb ik gezien. Meekomen, jij Danny.’’
Charlotte keek even triomfantelijk recht in mijn gezicht, draaide zich om en liep naar Leroy die al overeind was geholpen door de vriendinnen van Charlotte. Grommend liep ik achter de decaan aan naar zijn kantoor.

In het kantoor zat ik met mijn armen over elkaar geslagen op de stoel voor het bureau van de decaan. De man zuchtte hoorbaar. ‘’Danny, wat is er aan de hand?’’
‘’Die blinde nerd lette niet op.’’
‘’Nee, dat bedoel ik niet. Wat is er aan de hand met jou?’’ vroeg de decaan kalm.
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Gewoon een kut nacht gehad.’’
‘’En jij vindt het nodig om je tegen iedereen af te reageren?’’ Hij keek mij indringend aan.
Mijn schouders gingen opnieuw omhoog. ‘’Zoals ik al zei, die blinde botste tegen me aan.’’
De decaan zuchtte diep, leunde achterover in zijn bureaustoel en sloeg zijn armen over elkaar. ‘’Danny, je weet dat ik bevriend ben met jouw vader? Je hebt het geluk dat ik je elke keer liet wegkomen. Maar het begint wel op te vallen, vind je niet?’’
Ik reageerde niet en staarde naar buiten door het raam. Het begon echt irritant te worden dat iedereen zich met me bemoeide. Konden ze me gewoon niet met rust laten?
‘’Danny,’’ onderbrak hij mijn gedachten. ‘’De volgende keer dat je je niet gedraagt, zal ik je straf moeten geven.’’
Ik draaide abrupt mijn hoofd om hem indringend aan te kijken. Het viel even stil. Ik hield mijn mond dicht, had toch niets te zeggen. Toen de decaan ook een tijdje niet zei, besloot ik dat het tijd was om te gaan. Ik stond op en liep met mijn nog chagrijnige kop naar de deur. Een greep op mijn arm hield me tegen. ‘’Gedraag je alsjeblieft, Danny,’’ zei de decaan zacht maar dwingend. Langzaam draaide ik mijn hoofd om en keek hem dreigend aan. ‘’Haal je hand weg van mijn arm,’’ zei ik heel langzaam. Onmiddellijk liet hij mijn arm los waarna ik het kantoor van de decaan kon verlaten.

De minuten tikten verschrikkelijk langzaam weg. Maar godzijdank was de grote pauze aangebroken. Na de bel was ik de eerste die het lokaal verlaten had. Ik beende met grote stappen rechtsreeks naar de uitgang van de school. Iedereen ging gewillig aan de kant alsof ik een gevaarlijke wilde stier was. Alle ogen waren op me gericht, maar dat kon me niets schelen. Buiten liep ik over het grote grasveld dat naast het schoolgebouw lag en zocht een plekje op helemaal achteraan in het hoekje, net voor de ingang van een klein bos. Ver uit de buurt van de mensen. Met een zucht smeet ik mijn rugzak op het gras en ging vervolgens op een omgevallen boomstam zitten. Het was koud buiten maar gelukkig droog.

Ik leunde met mijn ellebogen op mijn benen en staarde naar het groene gras dat een beetje nat was. Ik genoot van de rust. Alleen rammelde mijn maag hoorbaar. Ik had iets kunnen kopen in de kantine maar had geen zin om terug naar de school te gaan. Ik moest mijn gedachten even op een rijtje zetten. Ik dacht aan mijn moeder. Hoe zou het gaan met haar? vroeg ik me af. Ik wist wel dat ze een sterke vrouw was, want ze klaagde eigenlijk nooit. Ze redde zich wel. Maar toch een blauw oog… Waarom deed mijn vader zoiets? Ik schudde zachtjes met mijn hoofd. Ik snapte er niets van. Maar het zou allemaal wel goed komen, dacht ik. Ze hebben toch vaker ruzie gehad, iedere keer was het wel weer goed gekomen tussen mijn ouders.

Ineens hoorde ik een zacht geluid. Ik hief mijn hoofd op en keek naar links, waar het geluid vandaan kwam. Meteen zuchtte ik hoorbaar van irritatie. Charlotte was op het uiteinde van de boomstam gaan zitten en keek mij voorzichtig aan. Ik was zo met mijn gedachten bezig dat ik haar niet hoorde aankomen. Waarom was ze hier? dacht ik gefrustreerd. Kon ze me verdomme niet met rust laten? Ik wendde mijn blik af en staarde voor me uit.

‘’Hoe gaat het?’’ fluisterde Charlotte.
‘’Wat kan jou dat verdomme schelen? Rot toch op man,’’ snauwde ik haar fel toe.
‘’Waarom ben je boos? Heeft dat te maken met gisteren?’’ fluisterde ze rustig. Ik haatte dat ze zo kalm was.
‘’Ja, mijn pa is ziedend. Ook op mij. Allemaal te danken aan jou, bitch.’’ gromde ik. ‘’Ga alsjeblieft weg.’’ Ik was niet van plan om haar te vertellen dat mijn vader mijn moeder had geslagen.
Het was even stil. Alleen mijn knorrende maag doorbrak de stilte. Uit mijn ooghoek kon ik zien dat ze naar me keek. Ik wist dat ze zich schuldig voelde.
‘’Hoe is het met je moeder?’’ vroeg Charlotte zachtjes.
‘’Prima. En nu wegwezen!’’ Mijn maag rammelde weer hoorbaar.
Ik zag dat Charlotte opstond. ‘’Als je boos bent, wil je dat dan alsjeblieft niet op anderen afreageren?’’ Ik dacht aan Leroy. Maar het was zijn eigen schuld.
Ik zei niets en telde de grassprietjes. Plots zag ik de schaduw van Charlotte in mijn blikveld verschijnen. Via mijn ooghoek zag ik dat ze iets naast mij op de boomstam had gezet. Daarna liep ze zonder iets te zeggen weg. Ik bleef een tijdje naar het gras staren. Ik hoefde echt niet te weten wat ze had neergelegd. Dat kon me niets schelen. Ondertussen bleef mijn maag herrie maken. Ik drukte tegen mijn maag om het gerommel tegen te houden, wat natuurlijk niet werkte. Ik keek naar mijn horloge dat aangaf dat ik nog zeven minuten had voordat ik terug moest naar school. Langzaam nam de nieuwsgierigheid naar wat Charlotte had neergelegd toe. Zuchtend gluurde ik over mijn arm naar de plek waar Charlotte iets had neergelegd. Ik knipperde even met mijn ogen, want ik dacht dat ik iets vreemds zag. Maar ik zag het niet verkeerd. De twee potjes yoghurt stonden op de boomstam en er lag een theelepel op een van de twee potjes. Ik herkende het onmiddellijk. Het was dezelfde yoghurt die Annabel altijd at. Ik staarde een tijdje ongelovig naar de pot yoghurt. Waarom deed ze dat? vroeg ik me af. Nee, ik ga dit niet opeten, zei ik streng tegen mezelf. Ik hoefde niets van die bitch. Precies op dat moment rammelde mijn maag luid.
Grommend greep ik een van de twee potten yoghurt…

Na de schooldag snelde ik naar huis. Thuis aangekomen ging ik direct naar mijn kamer, zonder dat ik naar mijn moeder had geroepen dat ik weer thuis was. Ik was even klaar met alles en had wat afleiding nodig. Daarom startte ik mijn playstation op.
Een kwartier later verscheen mijn moeder in de deuropening. Ik wierp een vluchtige blik op haar. De kleur van haar blauwe oog leek nog donkerder geworden. Ze schuifelde geruisloos mijn kamer in en ging naast me op de rand van mijn bed zitten. Ze keek even mee naar wat ik aan het spelen was.
‘’Danny,’’ zei ze na een tijdje. ‘’Het spijt me voor wat je gisteren door moest maken.’’
‘’Het is al goed, ma,’’ gromde ik.
Ze keek naar beneden naar haar handen.
‘’Je vader is alweer weg voor de zaken.’’
Ik humde terwijl ik nog fanatiek aan het gamen was. Dat was niets nieuws voor me. Mijn vader was altijd weg.
Het viel weer stil, op de geluiden van de televisie na.
‘’Hoe gaat het met je?’’ vroeg mijn moeder, haar stem klonk bezorgd.
‘’Het gaat, ma. Ik heb gewoon een kut dag.’’
‘’Je was je lunchpakket vergeten.’’ Ze moest zachtjes lachen waardoor ik ook zacht moest grinniken. ‘’Dat klopt, ma.’’
Het viel opnieuw stil. Mijn moeder was verdacht stil. Normaal was ze altijd vrolijk en kwebbelde erop los.
‘’Je meende toch niet wat je gisteren zei?’’ vroeg ze zachtjes.
‘’Wat niet?’’ mompelde ik.
‘’Dat je Charlotte niet mocht.’’
Ik raakte licht geïrriteerd. Waarom ging het altijd over die blonde trut? ‘’Dat meende ik dus wel, ma. Ik mag haar niet. Ze is irritant.’’
‘’Oh…’’ klonk het verrast naast me. ‘’Ik vond haar wel aardig.’’
‘’Dat zal wel, ma. Maar in werkelijkheid is zij echt bloedirritant. Ze bemoeit zich altijd met mijn zaken. Ik word alleen maar gek van haar.’’
‘’Oh,’’ was de enige reactie van mijn moeder. Het klonk teleurgesteld.

Het bed veerde omhoog. Mijn moeder was opgestaan en schuifelde langzaam naar de deur. Ze draaide zich om en keek me aan. Ik bleef gamen maar zag haar vanuit mijn ooghoek. ‘’Ik hoop alleen dat je niet op je vader lijkt,’’ zei ze zacht en liep naar de trap. Mijn vingers die driftig mijn controller bestuurde, bewogen plotseling niet meer. Ik staarde naar de deuropening en mijn ogen waren groot van verbazing. Ik zag dat mijn moeder een beetje moeilijk naar de trap liep alsof ze pijn had. Ik bleef haar nakijken tot ze uit mijn zicht verdween. De gedachten maakten overuren in mijn hoofd. Ik had plots geen interesse meer in gamen en deed mijn controller weg. Ik ging plat op bed liggen en staarde voor me uit. De woorden van mijn moeder bleven door mijn hoofd spoken. Meende ze dat? Was mijn vader zo erg? Of was ik zelf zo erg? Eerlijk gezegd wist ik niet wat ik ervan moest denken. Daarom had ik besloten dat ik me er niet druk om moest maken en dat ik alles gewoon weer zou vergeten.

Ik reed voorzichtig naar het huis van Dave. De weg was spekglad maar wel sneeuwvrij. Langs de rand van de weg lag een kleine berg sneeuw. Vannacht had het voor het eerst gesneeuwd. Het was januari. De kerstvakantie was zojuist voorbij. In de afgelopen twee maanden was het rustig gebleven. Ik had mijn vader slechts twee keer heel kort gezien. Hij had het veel te druk met zijn werk. Zo druk dat hij geen tijd had voor kerst en oud en nieuw. Mijn moeder was naar haar enige vriendin gegaan en ik vierde het met mijn vrienden in de keet. Het incident van mijn vader en Charlotte hadden we achter ons gelaten. Dat dacht ik althans, ik wist niet hoe mijn vader erover dacht. Ik had hem eigenlijk niet echt gesproken. Met mijn moeder ging het weer goed. Haar blauwe oog was inmiddels weg en ze was weer vrolijk als vanouds.

Nadat ik alle vrienden had opgehaald, reed ik naar de school. We waren aan de vroege kant en hingen dus even in de grote hal. Ik bleef de ingang in de gaten houden. Een kleine tien minuten later kwamen Leroy en Shavim in hun dikke winterjas binnengelopen. Ik grijnsde breed. Ik was vandaag goed gehumeurd en had zin in een lolletje. Dave volgde mijn blik en lachte zachtjes bij het zien van mijn grijns. We volgden hen met onze ogen en zagen dat ze de toiletten waren binnen gegaan. Ik knikte naar Dave en we liepen naar de toiletten. Ik leunde tegen de muur, naast de deur van het heren toilet en wachtte geduldig af. Niet veel later ging de deur open en Leroy stapte als eerst uit het toilet. Hij zag ons niet omdat hij naar de andere kant keek en was te druk met praten met zijn vriend. Hierna stak ik onmiddellijk mijn voet uit bij de deuropening. Shavim verscheen bij de deuropening, struikelde over mijn voet en viel voorover op de rug van Leroy. Omdat Shavim een stuk zwaarder was dan Leroy, viel Leroy als een blok op de grond met Shavim op zijn rug.

Mijn vrienden en ik barstten in lachen uit. Claire en haar vriendinnen die ook in de buurt waren, moesten zachtjes grinniken. Leroy kreunde. ‘’Ga van me af, Shavim.’’
‘’Uh, ja natuurlijk,’’ zei Shavim onhandig terwijl hij van Leroy afrolde.
Ik grinnikte nog na. ‘’Was het lekker, Shavim?’’
‘’Nou, ik denk eerder dat het pijnlijk was voor hem want Leroy heeft amper vlees aan zijn magere lijfje om de klap voor Shavim op te kunnen vangen,’’ merkte Dave droogjes op.
Ik lachte hardop. ‘’Gelukkig heeft Shavim zijn dikke buik nog. Dat scheelt wel weer.’’
Mijn vrienden hadden het niet meer van het lachen. Ik keek om me heen. Geen Charlotte te zien. Een heerlijk begin van het nieuwe jaar.

In het lokaal van aardrijkskunde zat ik weer op mijn vertrouwde positie: op twee poten van de stoel achteroverleunend tegen de muur. Dave zat naast me in zijn gebruikelijke leren bodywarmer. Ik vroeg me af of hij het wel eens koud had. Maar mijn aandacht was op de deur gericht. De klasgenoten stapten een voor een het lokaal binnen. Als laatste kwam Charlotte binnen en haar ogen zochten onmiddellijk de mijne op. Ik grijnsde vals. Charlotte keek kwaad terug. Haar vriendinnen hadden haar vast verteld wat er gebeurd was. Ze wendde haar blik af en zocht haar tafel op. Ik grijnsde mijn tanden bloot. Heerlijk als Charlotte boos was. De lerares stapte het lokaal binnen en kwam zoals altijd meteen ter zake. Eerst wenste ze ons een gelukkig nieuw jaar toe.
‘’Nou, ik heb in de vakantie jullie werkstukken nagekeken. Ik ga zo dadelijk de cijfers uitdelen.’’
Ik keek geschrokken. Ik was het werkstuk helemaal vergeten. Na het incident met Charlotte en mijn vader had ik helemaal niet meer met haar gesproken. Het verbaasde me dat zij het er ook niet met mij over had gehad. Zelfs mijn vrienden hadden geen enkel woord gezegd over het werkstuk. Ik had de eerste weken na het incident niet veel contact gehad met mijn vrienden. Ik was niet in de stemming.
Ik keek rechts en zag dat Charlotte over haar schouder naar me keek. Haar blik leek geamuseerd. Verdomme, ik ga een dikke onvoldoende krijgen, dacht ik. Mijn pa vermoordt me…
De lerares deelde de cijfers uit. Dave en Nora kregen een magere zes. Nou, hij heeft in ieder geval een voldoende, dacht ik chagrijnig.
‘’Nou,’’ zei de lerares. ‘’Ik heb de laatste, Charlotte en Danny.’’ Ik zakte kreunend in mijn stoel. ‘’Ik moet zeggen dat ik diep onder de indruk ben. Jullie hebben fantastisch werk geleverd, Charlotte en Danny. Jullie hebben niet voor niets het hoogste cijfer van de klas gehaald. Jullie krijgen een 9,4. Gefeliciteerd!’’
Mijn mond viel open van verbazing. Wat? Hoe was het mogelijk? Een 9,4? Ik had verdomme helemaal niets gedaan! 9,4 was zelfs het hoogste cijfer dat ik ooit gehaald had in mijn hele schooltijd.
Dave was net zo verbaasd als ik en stootte tegen mij aan. ‘’Tering, een 9,4! Wat heb je met haar gedaan? Haar een stevige beurt gegeven of zo?’’ fluisterde hij.
Ik negeerde zijn opmerking en draaide mijn hoofd langzaam naar Charlotte toe. Ze was al naar me aan het kijken. Haar blik leek emotieloos. Ik kon in ieder geval niets aflezen. Misschien wilde ze haar emoties niet tonen omdat ze nog boos was. We keken elkaar enkele seconden in de ogen en dan draaide Charlotte haar hoofd resoluut weg. Ik bleef naar haar kijken. Ik kon het nog steeds niet geloven. Charlotte had in haar eentje het werkstuk voor ons gemaakt. Waarom deed ze dat? Als ik haar was, had ik het lekker voor mezelf gehouden. Hoofdschuddend wendde ik mijn blik af en keek naar buiten.

In de grote pauze stonden we buiten. Dave, Melvin en Roel staken een sigaret op. Het was fris buiten maar niet echt koud. Het plein was sneeuwvrij gemaakt. We stonden te kletsen toen ik plotseling twee jongens zag. Leroy en Shavim. Ze zaten een eindje verderop, vlakbij de houten picknicktafel. ‘’Zullen we die jongens weer pakken?’’ vroeg ik aan Dave. Hij nam een trekje van zijn sigaret, blies de rook langzaam uit en grijnsde vals. Toen Dave zijn sigaret had opgerookt, slopen we naar de jongens toe die met hun rug naar ons toe stonden. Op de houten picknicktafel lag verse sneeuw. Daar pakte ik een handvol sneeuw, Dave volgde mijn voorbeeld. Ik stond achter Leroy. Hij had een veel te dikke winterjas aan met capuchon. Ik keek naar Dave die knikte dat hij er klaar voor was. Met een snelle beweging trok ik de capuchon van Leroy naar achteren zodat er ruimte kwam tussen zijn jas en nek. Daar propte ik de sneeuw in. Leroy slaakte een gilletje van schrik. Ik sloeg mijn arm om hem heen en hield hem stevig vast, terwijl ik met mijn andere hand over zijn rug wreef om de sneeuw onder zijn jas goed over de gehele rug te verdelen. Leroy stribbelde wild tegen maar was kansloos voor mij. Een vlugge blik opzij vertelde me dat Dave hetzelfde had gedaan bij Shavim. Dave en ik lachten geamuseerd en lieten de jongens uiteindelijk los. Leroy en Shavim ritsten hun jassen haastig open om te proberen de sneeuw weg te halen.

Ineens kreeg ik een hele harde klap op mijn wang waardoor mijn hoofd met een ruk naar rechts draaide. Mijn nekspieren rekten behoorlijk op wat pijnlijk was voor mij. Grommend draaide ik mijn hoofd weer terug en keek recht in twee woedende licht-grijze ogen. Ik raakte mijn gevoelige wang en gromde opnieuw. Achter me hadden de vrienden van Charlotte Dave van Shavim weggejaagd.
‘’Hoe durf je?’’ zei ik op dreigende toon.
‘’En jij dan?’’ beet Charlotte me toe. ‘’Kun je ze verdomme niet met rust laten?’’
‘’Wat kan dat jou schelen, bitch.’’
‘’Oh, heel veel want ze zijn mijn vrienden.’’
Ik stootte een lach uit die eigenlijk op een blaf leek. ‘’Vrienden? Met die sukkels?’’
Charlotte keek mij schuin aan en knikte zelfverzekerd. ‘’Ja, ze zijn inderdaad mijn vrienden.’’
Ik bleef haar uitlachen tot Charlotte het zat werd. Ze zette een stap vooruit en kwam heel dichtbij me staan. Haar hoofd vlak voor me. Ik rook haar zoete parfum weer. Haar ogen glansden fel door vastberadenheid.
‘’Weet je,’’ fluisterde ze heel zacht zodat ik het alleen kon horen. ‘’Ik weet waar jouw arrogantie vandaan komt.’’
Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek haar vragend aan.
‘’Je vader.’’ zei ze zacht. Haar blik was hard en koud.
Onmiddelijk werden mijn ogen heel groot en schoten vuur. Woede vulde mijn hele lichaam in een fractie van een seconde. Uit het niets duwde ik met een enorme kracht Charlotte van me weg. Charlotte zag het duidelijk niet aankomen en struikelde daardoor achterover. Maar ze reageerde snel en draaide zich halfom om haar val te breken. Daarbij viel ze met haar voorhoofd vol op de houten picknicktafel. De klap was hard want ik hoorde een ‘bonk’.

Charlotte kreunde luid van de pijn. Achter me hoorde ik het geschreeuw en gegil van de dames. Ik werd ruw door hen weg geduwd.
‘’Lot!’’ riep Kim geschrokken, een goede vriendin van Charlotte. Omdat de grond koud en nat was, trokken de dames Charlotte snel overeind. Haar grimas van de pijn was goed te zien op haar gezicht.
Kim keek me woedend aan. ‘’Dit gaan we zo meteen bij de decaan melden. Je komt hier deze keer echt niet mee weg. En nu oprotten!’’

Ik negeerde Kim en keek Charlotte aan zonder enig schuldgevoel. Charlotte’s grimas verdween langzaam en ze rechtte haar rug. Ze voelde aan de wond op haar voorhoofd, net naast haar slaap en keek naar haar vingers. Er zat bloed op haar vingers. Ik keek naar de wond op haar voorhoofd. Het was maar een klein wondje. Charlotte hief haar hoofd op en keek mij aan. Ik dacht dat ze woest was. Maar in plaats daarvan keek ze me verdrietig aan, of… teleurgesteld? Ik wist het niet zeker, maar het leek er wel op. Ik haalde mijn schouders op. Het was haar eigen schuld, dacht ik terwijl ik me omdraaide.
‘’Hier,’’ zei Kim toen ze Charlotte een papieren zakdoekje aanreikte. ‘’Dit moeten we echt bij de decaan melden,’’ hoorde ik haar zeggen tegen Charlotte.
‘’Nee,’’ zei Charlotte die even kreunde van de pijn toen ze het zakdoekje op haar wond legde. ‘’Het was mijn eigen schuld. Ik heb hem uitgedaagd. Ik heb iets gemeens tegen hem gezegd.’’
‘’Maar…’’ riep Kim geschokt.
‘’Nee,’’ onderbrak Charlotte haar kalm: ‘’Ik ga het niet melden. Maar het was wel de waarheid wat ik tegen hem zei.’’

Ik balde mijn vuisten en voelde mijn nagels in mijn huid prikken. Het gesprek van de dames kon ik niet meer volgen omdat ik nu buiten gehoorafstand was.
Dave kwam op me af gelopen. ‘’Wat heeft die bitch tegen je gezegd?’’
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Kom, de pauze is bijna voorbij.’’

Ik was laat thuis gekomen maar was op tijd voor de avondmaaltijd. Ik liep naar de eetkamer en stopte plotseling met lopen. Aan het uiteinde van de tafel stond een man in een maatpak. Zijn colbert had hij over de rugleuning van een stoel gehangen. Mijn vader was weer thuis.
‘’Hee pa,’’ mompelde ik toen ik aan tafel schoof.
‘’Hallo jongen,’’ zei hij. Zijn zware stem galmde door de kamer. ‘’Hoe gaat het op school?’’
Ik rolde met mijn ogen. ‘’Het gaat goed, pa. Ik heb een voldoende gehaald voor mijn werkstuk.’’ Ik ging hem echt niet vertellen dat ik dankzij Charlotte een 9,4 had gehaald.
Hij knikte tevreden. Mijn moeder kwam de eetkamer binnengelopen en glimlachte lief naar me.
We gingen zwijgend eten. De sfeer was opvallend stil en gespannen. Toen het eten bijna op was, vroeg mijn vader plotseling: ‘’Wat ga je vanavond doen, Danny?’’
‘’Ik ga sporten met mijn vrienden,’’ mompelde ik terwijl ik mijn bestek op het bord legde, een teken dat ik klaar was met eten.
Hij knikte. Hij leek blij te zijn dat ik zo meteen weg ging. Ik besteedde daar verder geen aandacht aan en ging naar mijn kamer om me om te kleden.

De volgende ochtend werd ik gewekt door de wekker. In mijn privé badkamer friste ik me op en ging daarna naar beneden voor het ontbijt. Mijn moeder zat al aan tafel. Ze glimlachte lief naar me toen ik de kamer in liep. ‘’Goedemorgen lieverd.’’
‘’Mogge ma,’’ gromde ik zacht. Ik vroeg niet waar mijn vader was. Ik wist dat hij nog sliep. Als hij de kans kreeg om uit te slapen, greep hij die. Het lunchpakket stond al klaar naast mijn bord. Ik pakte een boterham en besmeerde die met boter. Ik zocht de kaas maar vond hem niet. ‘’Mam, waar is de kaas?’’
Mijn moeder trok haar wenkbrauw op en zocht ook even. ‘’Sorry lieverd, ik ben hem vergeten. Ik ga hem even pakken.’’ Ze stond met moeite op en liep naar de keuken. Ik volgde haar oplettend want er klopte iets niet. Ze liep vreemd alsof ze pijn had in haar benen maar dat wilde verbergen voor me. Toen ze terug liep, glimlachte ze vriendelijk naar me en hief de kaas omhoog. Ik keek haar onderzoekend aan. Volgens mij verbeet ze de pijn. Ze ging opvallend heel erg voorzichtig op de stoel zitten en liet zelfs een kleine kreun uit haar keel ontsnappen. Ik bleef haar aankijken. ‘’Gaat het, ma?’’
‘’Ja lieverd, niets aan de hand. Een beetje kramp in mijn been. Ik word nou eenmaal oud, hè.’’ glimlachte ze lief en nam een slokje koffie. ‘’Ga maar lekker eten.’’
Tijdens het nuttigen van mijn ontbijt bleef mijn moeder zwijgend op de stoel zitten. Ze staarde naar de koffiemok die ze in haar handen had.
‘’Ma, is alles goed met jou?’’ vroeg ik.
Ze schrok wakker en keek mij verontschuldigend aan. ‘’Sorry liefje, ik heb een rare nacht gehad. Ik ben volgens mij nog niet echt wakker.’’
‘’Dat merk ik, ma,’’ mompelde ik terwijl ik een hapje van mijn boterham nam. Toen staarde ze weer voor zich uit. Wat heeft ze, dacht ik.
Na het ontbijt nam ik nog een kopje koffie. Normaal gesproken ruimde mijn moeder de ontbijtspullen meteen op maar ze bleef nu zwijgend op haar stoel zitten. Ik had een vermoeden dat ze wachtte tot ik wegging. Ik vroeg haar niet waarom, wilde haar niet lastig vallen. Ik zette de lege mok op tafel neer. ‘’Nou ma, ik ga weer naar school.’’
Mijn moeder knipperde met haar ogen. Ze was weer weg. ‘’Ja, is goed, lieverd. Tot vanmiddag. Heel veel plezier op school.’’ Ze glimlachte lief.

Ik zat in de auto in de garage. De sleutel zat in het contactslot maar ik had de auto nog niet gestart. Mijn hoofd zat vol. Ik dacht aan mijn moeder. Waarom sloeg mijn vader haar nog steeds? Had mijn pa het incident met Charlotte nog niet achter zich gelaten? Was hij nog steeds boos op mijn moeder? Ik schudde mijn hoofd. Waarom nog steeds boos? Het incident was alweer een paar maanden geleden gebeurd. Hoe vaak moest hij mijn moeder nog straffen? Of gebeurde dit al langer? Ik sloeg hard op het stuur. Verdomme. Ik wist niet wat ik moest doen. Een blik op de klok vertelde me dat ik me moest haasten. Ik startte de auto en reed weg.

Het was alweer begin maart. De ergste winter was achter de rug. De temperatuur begon langzaam te stijgen. De zon scheen steeds vaker waardoor de restjes sneeuw langzaam wegsmolten. De laatste keer dat ik mijn vader had gezien, was alweer in het begin van Januari. Hij was eigenlijk zelden thuis. Het viel me steeds duidelijker op dat mijn moeder veel vrolijker was als hij uit huis was. Het ging gelukkig goed met haar. Op school ging het prima. De examens kwamen steeds dichterbij. Charlotte had ik de laatste tijd weinig gezien. Ze was twee weken ziek geweest. Die twee weken waren een feest voor mij en mijn vrienden. We hadden alle vrijheid om de jongens te plagen. Er waren wel de vriendinnen van Charlotte die ons probeerden tegen te houden, maar ze durfden niet zo veel zonder Charlotte. Ze was duidelijk de enige die nergens bang voor was. Sinds het incidentje tussen mij en Charlotte, was ze een stuk minder vriendelijk geworden tegen me. Ze greep vaker harder in als ik weer mijn kans schoon zag om de jongens te pesten. Volgens mij was Charlotte me helemaal zat geworden, wat ik alleen maar leuk eb grappig vond. Ik zag dat ze zich regelmatig aan me ergerde.

Fluitend reed ik met mijn BMW weer naar huis. Het was weer een leuke dag op school. Tijdens de gym moesten we een aantal hindernisbanen afleggen. Daarin moesten we over een aantal hoge bruggen klimmen. Die dikke Shavim had er duidelijk veel moeite mee om over de brug te klimmen. Van de leraar moest Dave hem helpen en die greep zijn kans met beide handen. Dave had Shavim zijn voeten omhoog getrokken waardoor Shavim bijna over de kop over de brug ging en keihard op de grond viel. Het was zo’n hilarisch gezicht dat ik en een aantal leerlingen hard moesten lachen. Het werd nog erger toen Shavim plotseling begon te huilen. De leraar was natuurlijk ziedend, maar dat was nog zacht uitgedrukt als je het gezicht van Charlotte zag. Die was echt razend op Dave en wilde hem te lijf gaan. Maar de leraar had haar moeten tegenhouden. Ik had me nog nooit zo kostelijk vermaakt.

Ik parkeerde soepel mijn wagen in de garage en liep naar de eetkamer. Want het was weer tijd voor het eten. ‘’Ma, ik ben thuis!’’ riep ik terwijl ik op een stoel plaats nam.
‘’Nog vijf minuten, lieverd!’’ hoorde ik haar vanuit de keuken roepen. Ik leunde achterover en legde mijn handen op mijn achterhoofd. De tafel was zoals altijd heel chique gedekt. Mijn bord en bestek lagen keurig op de plek waar ze hoorden. Het wijnglas, dat ik eigenlijk nooit gebruikte, stond er ook. Ik had mijn moeder altijd gezegd dat ik geen wijnglas hoefde. Maar ze luisterde nooit. De andere twee plekken waren op de dezelfde manier gedekt als de mijne.
Héé, wacht even. Ik haalde mijn handen weg van mijn achterhoofd. Drie borden?

De deur vloog open en mijn vader stapte met een rechte rug zelfverzekerd de kamer in. Hij drapeerde zijn colbert netjes over de rugleuning van de stoel, maakte zijn stropdas wat losser en nam plaats aan tafel.
‘’Hee pa,’’ begroette ik hem, een tikkeltje verbaasd. ‘’Ik dacht dat je moest werken.’’
‘’Hallo jongen,’’ gromde hij. ‘’Hoe was het op school?’’
Rollend met mijn ogen antwoordde ik: ‘’Het gaat prima. Nog even, dan ben ik klaar met school.’’
‘’Als je slaagt, ja,’’ mompelde hij. ‘’Maar goed, jongen. Ik heb vakantie.’’
Ik keek verbluft. ‘’Vakantie?’’
‘’Ja.’’
‘’Sinds wanneer neem je vakantie?’’ vroeg ik nog steeds verbaasd.
Hij keek mij indringend aan. Zijn donkere ogen leken dwars door me heen te gaan. ‘’Ik heb heel even een burn-out gehad. Volgens de arts werk ik te veel. Daarom heb ik een week vakantie opgenomen.’’ Hij glimlachte. Zijn mond, die opvallend groot was, werd enorm groot door de glimlach.
Ik bleef stil, wist niet wat ik ervan moest vinden.

Mijn moeder kwam de eetkamer ingelopen met een pan in haar handen. Ze keek zoals altijd lief naar me en knikte beleefd naar haar man. Ik probeerde haar gezicht af te lezen. Het was moeilijk te zien maar volgens mij baalde ze dat mijn pa thuis was. Tijdens het eten was het alles behalve stil. Mijn vader praatte honderduit over zijn werk, wat hij allemaal bereikt had. Hij klonk trots. Ik volgde zijn verhaal amper, maar knikte hier en daar wel om aan te geven dat ik hem begreep. Mijn moeder luisterde wel aandachtig maar ik had het idee dat ze het niet interessant vond.
Op een gegeven moment vroeg mijn pa aan mij: ‘’Zo, wat ga je vanavond doen?’’
Weer zo’n vraag, dacht ik zuchtend. ‘’Niet veel, ik ga gamen denk ik.’’
‘’Heb je je huiswerk wel af?’’ vroeg hij.
‘’Ik heb geen huiswerk,’’ loog ik. Mijn moeder keek me bestraffend aan. Ik glimlachte van binnen. Ze kon het altijd gelijk zien als ik loog. Vreemd genoeg kon mijn vader dat niet, wat ik wel opmerkelijk vond bij zo’n harde zakenman.

De hele avond bleef ik in mijn kamer. Mijn ouders zaten rustig in de woonkamer naar de televisie te kijken. Rond 11 uur ging ik naar bed, want ik was best wel moe geworden.
Rond half één werd ik plotseling wakker. Mijn maag rammelde een beetje. Ik kon eigenlijk nooit slapen met een lege maag. Met tegenzin stapte ik het bed uit en trok mijn badjas aan. Ik liep naar beneden, het was donker in huis. In de kast vond ik wat snacks die ik in de keuken opat. Ik nam ook een glaasje water en ging vervolgens weer terug naar boven. Toen ik mijn kamer wilde binnen stappen, hoorde ik plotseling geluiden. Ik knipperde even met mijn ogen en spitste mijn oren. De geluiden kwamen van het eind van de gang. Ik schuifelde voorzichtig naar het eind van de gang. Daar was de slaapkamer van mijn ouders. De geluiden werden steeds luider. Ik stopte bij de deur en luisterde aandachtig. Ineens hoorde ik een luide kreun van mijn moeder.
Kreunend van walging draaide ik me om en liep terug naar mijn kamer. Mijn ouders hadden seks. Plots hoorde ik een keiharde kreet. Ik stopte abrupt met lopen en keek achterom. Het was geen kreet van genot maar van pijn. Ik draaide me om en aarzelde even. Een luide gil van mijn moeder volgde. Ik wist zeker dat het een kreet van pijn was. Ik sloop met ingehouden adem terug naar de deur van de slaapkamer van mijn ouders en drukte heel voorzichtig mijn oor tegen de deur. Ik hoorde het gejammer van de pijn en het gegrom van een zware stem. Sloeg mijn vader haar weer, dacht ik geschokt. Een volgende kreet kwam weer. Ik balde mijn vuisten. Van binnen voerde ik een innerlijke strijd. Moest ik haar redden of moest ik me erbuiten houden? Als ik haar zou redden, zou mijn vader kwaad worden en raakte ik al mijn spullen kwijt. Ik grimaste toen ik de volgende gil van mijn moeder hoorde. Hoofdschuddend schuifelde ik terug naar mijn slaapkamer en kroop verward mijn bed in. Slapen kwam er niet meer van. Mijn gedachten draaiden overuren in mijn kop.

Na een uur lang piekeren werd ik het zat en stapte het bed uit. Vastberaden liep ik met grote passen naar de slaapkamer van mijn ouders. Ik stond voor de deur en wilde de klink pakken maar trok mijn hand gelijk terug. Het was weer stil in de slaapkamer. Ik aarzelde even en wachtte nog eventjes. Het bleef stil. Zuchtend liep ik terug naar mijn slaapkamer en kroop voor de derde keer die avond mijn bed in.

De volgende ochtend zat mijn vader met een goed gehumeurde grijns op zijn gezicht aan het ontbijt. Mijn moeder zat stilletjes tegenover hem met een koffiemok tussen haar handen geklemd. Ze begroette me wel vrolijk toen ik binnenliep. Maar ik herkende de blik in haar ogen onmiddellijk. Ze had pijn. Ze probeerde het wel te verbergen maar het was niet te missen voor mij. ‘’Mogge,’’ bromde ik tegen hen en ging ook aan tafel zitten. Tijdens het eten gluurde ik naar mijn moeder die zwijgend voor zich uit staarde. Ik at mijn ontbijt snel op want ik was aan de late kant. Daarna vertrok ik meteen. In de auto naar school dacht ik alleen maar aan mijn moeder. De schooldag duurde vandaag verschrikkelijk lang. Ik was er de hele dag niet bij met mijn hoofd. Mijn vrienden hadden door dat ik niet aanspreekbaar was en lieten me verder met rust. Ook had ik gelukkig geen last van Charlotte. Maar ik merkte wel dat ze me in de gaten hield, maar dat boeide me niet, ik was toch met mijn hoofd met iets anders bezig. Na school ging ik direct naar de sportschool. Ik wilde graag even alleen sporten om mijn hoofd leeg te maken.

Het had niet echt gewerkt. Want toen ik naar huis reed, kwamen de gedachten weer boven. Ik was zelfs een beetje gespannen toen ik naar binnen liep. Mijn vader zat al aan tafel voor het diner.
‘’Jij bent laat,’’ zei hij meteen toen ik naar binnenliep.
‘’Sorry pa, ik was gaan sporten,’’ mompelde ik terwijl ik om me heen keek op zoek naar mijn moeder. De deur van de keuken zwaaide open en ze kwam binnen met een grote pan in haar handen. Ze zag me en glimlachte lief. ‘’Hallo lieverd, je bent mooi op tijd.’’
‘’Nee,’’ gromde mijn vader. ‘’Hij is drie minuten te laat.’’ Ze wilde hem tegenspreken maar hield zich net op tijd in. Ze zette de pan op de tafel en ging uiterst voorzichtig op de stoel zitten. Vanuit mijn ooghoek zag ik mijn vader breed grijnzen. Ik gromde zacht.
Mijn vader keek me onmiddellijk indringend aan. ‘’Wat is er, jongen?’’
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, niets, ik heb honger.’’

De avond verliep hetzelfde als gisteren. Ik was in mijn kamer en mijn ouders in de woonkamer. Rond half elf liet ik mijn ouders weten dat ik ging slapen. Ik was best moe en viel gelukkig snel in slaap. Maar ik werd plotseling wakker toen ik een harde bonk hoorde. Ik schoot overeind en keek geschrokken om me heen. Wat was dat? De wekker vertelde me dat het net na middernacht was. Ik stapte het bed uit, deed de deur voorzichtig open en gluurde door de gang. Die was verlaten. Toen ik de deur dicht wilde doen, hoorde ik de geluiden weer. Ik gooide de deur helemaal open en liep de gang in naar de slaapkamer van mijn ouders.
Het gejammer van mijn moeder was duidelijk hoorbaar.
‘’Stil hoer!’’ snauwde mijn vader. ‘’Hou je bek gewoon dicht!’’ Ik verstijfde voor de deur en zag dat de deur niet helemaal dicht was.

Toen hoorde ik een doffe klap en direct daarna volgde een kreet van pijn.
Mijn ademhaling werd zwaarder en snel en ik voelde dat ik het warm kreeg. De doffe klap kwam weer. ‘’Geraaard, alsjeblieeeft,’’ gilde mijn moeder snikkend…

Wordt vervolgd…