Ik had een tijdje mijn ogen gesloten maar nu vlogen ze wijd open en mijn handen vormden zich tot vuisten. Die klootzak, gromde ik zacht. Ik zette een stap achteruit en schopte de deur keihard open. De deur knalde met veel kabaal tegen de muur.

Mijn vader draaide zich verbluft om. ‘’Wat krijgen we nou,’’ gromde hij woedend.

Hij stond bij het voeteinde van het bed, nog helemaal gekleed in pak, op zijn colbertje na, met een zwarte riem in zijn hand. Op het bed lag mijn moeder op haar buik vastgebonden aan haar enkels en polsen. Haar armen en benen waren helemaal uitgerekt. Het licht groene jurkje was opgerold tot boven haar billen. Haar roomwitte billen waren bedekt met duidelijk zichtbare dieprode striemen. Er was een klein stukje opengebarsten waardoor het bloedde.

‘’Wegwezen!’’ schreeuwde mijn vader het uit van woede. ‘’Danny, ga verdomme weg!’’ Zijn donkere ogen waren nog nooit zo donker geweest.

Ik was heel even stil, was te geschokt door wat ik allemaal zag. Het was zo heftig dat het me even overviel. Maar het gehuil van mijn moeder maakte mij zo kwaad. ‘’Jij klootzak,’’ brulde ik het uit. Ik stormde op hem af en haalde uit met mijn enorme vuist op de kaak van mijn vader. Hij viel als een blok op de grond. Hij kreunde hard van de pijn. ‘’Jij schoft,’’ vloekte hij woest terwijl hij overeind wilde krabbelen. Ik sprong op hem en haalde uit met een linkse, vol op zijn dezelfde kaak, waar ik eerder had geslagen. Het hoofd van Gerard klapte naar rechts. Brullend van woede sloeg ik met mijn rechtse op het gezicht van mijn vader waardoor zijn hoofd naar de andere kant klapte.

‘’Jij vuile klootzak,’’ schreeuwde ik het uit. Mijn vader kermde van de pijn en zijn ogen schoten vuur. Er droop bloed uit zijn mond. Hij greep mijn arm vast om me tegen te houden. Ik trok mijn arm wild terug en haalde opnieuw uit met mijn linkse, vol op zijn neus. Ik hoorde het krakende geluid maar het drong niet tot me door. Direct volgde mijn rechtse die hem vol op zijn wang raakte. Wild van razernij bleef ik slaan. Het hoofd van mijn vader klapte heen en weer. Zijn armen lagen bewegingloos op de grond. Het bloed spatte uit zijn gezicht. Zijn onderlip was opengebarsten en hij had een flinke bloedneus. Ik bleef maar slaan. Het gezicht van mijn vader werd elke seconde lelijker. Ik keek hem zwaar hijgend aan en haalde weer uit met mijn rechtse. Mijn knokkels waren zwaar gehavend maar ik voelde het nauwelijks. Mijn voorhoofd parelde van het zweet terwijl ik hem weer sloeg.

‘’DANNY!’’ schreeuwde mijn moeder ongelooflijk hard uit. ‘’STOP ALSJEBLIEFT!””

Mijn vuist die ik omhoog hield, klaar om mijn vader een nieuwe dreun te geven, bleef stil in de lucht hangen. Zwaar ademend keek ik over mijn schouder naar mijn moeder. Ze had haar hoofd op zij gelegd, naar mij toe gericht. Haar groene ogen keken verdrietig.

‘’Lieverd, alsjeblieft,’’ smeekte ze snikkend. Ik draaide mijn hoofd terug en keek van dichtbij naar het gezicht van mijn vader. Zijn ogen waren gesloten en zijn mond hing halfopen. Zijn kaak was volgens mij verbrijzeld want die zat niet op de goede plek. Zijn rechteroog was opgezwollen. Ik trok mijn vuist terug die onder zijn bloed zat. Ik haalde diep adem en ging langzaam overeind staan. Ik bekeek mijn knokkels en voelde ineens hoe gevoelig mijn handen waren.

‘’Danny!’’ jammerde Rosa zacht. ‘’Alsjeblieft! Maak me los!’’

Ik draaide me om en zag haar huilen. Ik kreeg een onaangenaam gevoel toen ik haar verwonde billen zag. Vlug maakte ik haar enkels en polsen los.

Met veel moeite kroop mijn moeder van het bed, haar jurk viel naar beneden. Ze keek me aan met betraande ogen. Haar wangen waren nat. Ze keek zo verdrietig.

‘’Kom eens hier,’’ zei ik zacht terwijl ik mijn armen open deed voor haar. Snikkend viel ze in mijn armen en klemde zich aan me vast. Ik sloeg mijn sterke armen om haar heen en drukte haar tegen me aan waardoor ze nog harder huilde.

‘’Je bent veilig bij mij, mam,’’ zei ik zacht. Ik voelde dat mijn moeder mijn shirt vastpakte en nog harder huilde.

‘’Papa zal jou nooit meer aanraken met zijn vieze gore vingers,’’ gromde ik. Ik merkte dat ik weer kwaad werd.

Mijn moeder hief haar hoofd op en rustte met haar kin op mijn borst. Haar natte ogen staarde me aan. Ik duwde haar rode haren weg uit haar gezicht. ‘’Het komt goed, mam.’’

‘’Het spijt me zo,’’ snotterde ze. Ze snoof haar neus op. ‘’Dat je dit door moet maken. Het spijt me vreselijk. Ik ben een slechte moeder.’’

‘’Héé ma,’’ zei ik zacht terwijl ik over haar hoofd aaide. ‘’Het is niet jouw schuld, maar die van hem.’’ Ik wees naar het weerloze lichaam op de grond. ‘’Hij mishandeld je. Hij doet jou pijn. Hij is een klootzak. Jij bent een lief mens, ma. Je zorgt goed voor me, je bent er altijd voor me. Je bent absoluut geen slechte moeder. Je bent de liefste moeder die ik ooit heb gehad. Dat klopt eigenlijk ook wel. Want ik heb maar één moeder.’’

Er brak een kleine glimlach door rond de lippen van mijn moeder. ‘’Kijk, zo zie ik je graag, ma,’’ glimlachte ik.

Mijn moeder draaide haar hoofd opzij op mijn borst en hield me even vast. ‘’Maar Danny, we moeten het ziekenhuis bellen.’’

‘’Ja, ik weet het. Ik doe het wel,’’ zei ik terwijl ik de knuffel met mijn moeder verbrak.

De volgende uren waren hectisch. De politie en de ambulance waren snel ter plaatse na mijn telefoontje. Mijn vader was met spoed meegenomen naar het ziekenhuis. Ook werd mijn moeder meegenomen naar het ziekenhuis. Eerst wilde ze niet weg vanwege mij, maar ik had tegen haar gezegd dat ze mee moest gaan met het personeel van de ambulance. Ik moest met de politieagenten mee naar het politiebureau. In de verhoorkamer had ik mijn verklaring afgelegd op papier. Ik was even alleen in de verhoorkamer en staarde suf voor me uit. De gebeurtenissen van de afgelopen uren spookten door mijn hoofd. Ik zag het verbrijzelde gezicht van mijn vader, de verminkte billen en het gehuil van mijn moeder, het geschreeuw van de pijn van mijn moeder toen mijn vader haar sloeg. De doffe klappen op haar billen klonken na in mijn oren.

Ik keek naar mijn handen die nu verpakt waren in verband. Had ik wel goed gehandeld? Had ik mijn vader beter in de houdgreep moeten nemen? Ik wist dat ik te ver was gegaan en begreep ook niet waarom ik mijn zelfbeheersing verloor en mijn vader in elkaar bleef slaan. Was ik altijd zo geweest? Misschien was ik gewoon te kwaad. Ondanks alles was ik toch een beetje trots op mezelf dat ik mijn moeder had gered. Maar mijn trots verdween al snel als ik dacht aan de manier waarop ik het had aangepakt. En ik was teleurgesteld in mezelf dat ik het niet eerder had gedaan. Ik had mijn moeder al die pijn kunnen besparen. Ik was een lafaard. Ik dacht aan haar laatste blik toen ze werd meegenomen door het personeel van de ambulance. Haar blik was verdrietig. Ze wilde helemaal niet bij me weg. Ze had zelfs heel even tegengestribbeld. Ze riep dat ze zo snel mogelijk terug zou komen.

Ik sloot mijn ogen en fluisterde zacht: ‘’Het spijt me, mam.’’

De deur vloog open en twee agenten stapten de kamer binnen. Ze namen plaats op de stoelen. Ze vroegen me of ik mijn verhaal nog een keer wilde doen. Zuchtend voldeed ik aan hun wens. Toen het klaar was, zei de agent: ‘’Je begrijpt wel dat je een nachtje in de cel zal moeten slapen.’’

Ik knikte langzaam. ‘’Ja, ik weet het. Waar is mijn moeder eigenlijk?’’

‘’Die is nog in het ziekenhuis. Het kan nog even duren. We hebben tegen haar gezegd dat je een nacht in de cel moet doorbrengen.’’

Ik dacht aan mijn moeder. Die zou ongetwijfeld kwaad worden en vooral bezorgd over mij. ‘’Maar mijn moeder kan nu niet alleen zijn!’’

‘’Haar vriendin is bij haar,’’ kalmeerde de agent me.

Esther… De enige vriendin van mijn moeder. Ze kenden elkaar al heel lang vanaf de middelbare school. Na school hadden ze altijd contact met elkaar gehouden. Ik kende Esther niet zo heel goed maar ze was altijd beleefd en vriendelijk tegen me. Mijn moeder was in goede handen bij haar, dacht ik opgelucht.

‘’Mijn vader?’’ vroeg ik.

‘’Naar omstandigheden goed. Zijn kaak en neus zijn gebroken. Zijn oog is flink opgezwollen. Maar verder gaat het goed met hem.’’ Ik knikte en zweeg.

De agenten stonden op. ‘’Kom, opstaan. Ik breng u naar de cel.’’

Ik hees mezelf overeind. ‘’Maar meneer, heb ik wel goed gehandeld?’’

Een van de agenten aarzelde even. ‘’Het was goed dat je ingegrepen had. Maar je hebt je vader wel bijna doodgeslagen.’’

Ik sloot mijn ogen en knikte bijna onzichtbaar.

De volgende dag werd ik gewekt door de agent. Ik had vannacht verrassend goed geslapen. De agent bracht me naar de kamer waar mijn moeder en Esther stonden te wachten.

‘’Oh lieverd,’’ piepte mijn moeder. Ze omhelsde me stevig. Ik glimlachte om haar bezorgdheid. ‘’Ma, het gaat prima met mij. Ik heb vreemd genoeg lekker geslapen. En hoe gaat het me jou, ma.’’

Ze verbrak de knuffel en knikte. ‘’Het gaat een stuk beter met me. Ik heb nog wel last van mijn achterwerk, maar ik overleef het wel.’’

Ik ging op de stoel zitten, mijn moeder bleef liever staan. De agent vertelde me dat ik naar huis kon gaan maar ik bleef wel verdachte voor de politie.

‘’Ma, ga je nog aangifte doen tegen pa?’’

Mijn moeder schudde haar hoofd. ‘’Nee lieverd, ik doe alleen aangifte tegen hem als hij aangifte doet tegen jou.’’ Ik keek haar lang aan. Ze glimlachte een klein beetje onzeker. Mijn moeder deed echt alles voor me, besefte ik.

‘’Oké, en nu?’’

‘’We gaan eerst naar huis om wat spullen in te pakken. We gaan voorlopig bij Esther logeren.’’

Ik was terug in mijn slaapkamer en pakte zoveel mogelijk mijn kleren in een grote tas. Mijn playstation en de laptop gingen ook in de tas. Ik liep naar de lade waar een aantal dure sieraden lagen. Ik keek naar het horloge dat om mijn pols zat. Die had ik van mijn vader gekregen. Ik aarzelde even, maakte mijn horloge los en legde hem netjes terug in de lade. Mijn zilveren ketting hield ik om want die had mijn moeder voor me gekocht, wel van mijn vaders geld. Maar het was wel een cadeau van mijn moeder. Ik liep terug naar het midden van de kamer en keek om me heen. Al die spullen waren niet meer van mij. Het luxe leven was voorbij. Ik nam aan dat mijn vader me niet meer wilde zien. Mijn BMW zou ik ook moeten inleveren. Ik ging rustig op het bed zitten. Maar ik had geen spijt van mijn daad.

Mijn moeder stapte de kamer in en zag me zitten. Ze ging voorzichtig naast me op het bed zitten en legde haar hand op mijn been. Ik keek haar aan, ze keek schuldbewust terug. “Het spijt me dat je die spullen misschien kwijt zal raken.’’

Ik schudde mijn hoofd en keek voor me uit. ‘’Nee mam, ik ben blij dat ik jou kon redden uit de klauwen van mijn pa. Ik wil niet dat je pijn hebt.’’

Ze leunde tegen me aan. ‘’Dank je wel,’’ fluisterde ze. Ik sloeg mijn arm om haar schouders en drukte haar tegen me aan. We bleven een ogenblik stil.

‘’Danny,’’ doorbrak mijn moeder de stilte. ‘’Je BMW…’’

‘’Ik weet het, ma.’’

Ze verbak onze omhelzing en keek me droevig aan. ‘’Het spijt me echt voor je. Ik weet hoe gek je op je auto was.’’

Ik schudde mijn hoofd. ‘’Het is niet erg, dat had ik al wel verwacht.’’

‘’Maar Danny, je kan je scooter wel meenemen. Ik denk dat je vader niet eens weet dat jouw oude scooter nog in de schuur staat.’’ Ze glimlachte ineens ondeugend. Haar lach was zo leuk dat ik ook moest lachen. ‘’Goed idee, ma! Dat ga ik doen. Ik ga eerst mijn tassen in de auto van Esther zetten en dan rijd ik met mijn scooter naar Esther’s huis.’’ Mijn moeder keek me vrolijk aan.

De logeerkamer van Esther was wel vier keer kleiner dan mijn oude kamer. De kamer had een bed, een bureau en een kledingkast en dat was het. Meer kon er niet in de kamer. Op het bureau stond een televisie. Esther was zo lief geweest dat ze de televisie uit haar slaapkamer in de logeerkamer had gezet voor mij, zodat ik kon gamen met mijn playstation. Ik had gezegd dat het niet hoefde. Esther zei dat ze toch bijna nooit televisie keek in haar slaapkamer. Mijn moeder sliep samen met Esther in haar slaapkamer. Esther had een mooi appartement in het centrum. Het was wel een heel stuk kleiner dan de villa van mijn vader. Hier moest ik echt aan wennen. Maar het kwam allemaal goed.

Nadat ik alles had uitgepakt, ging ik even op het bed liggen. Het bed was ook veel kleiner en het matras voelde stijf aan. Ik was weer met mijn gedachten bezig. Ik dacht alleen maar aan gisteren. Ik vroeg me elke keer af of ik het wel goed had aangepakt. En wat zou de gedachten van mijn vader zijn? Haatte hij me? Als dat zo was, dan boeide me dat niet meer. Hij was een klootzak. Ik wreef over mijn voorhoofd. Ondanks dat ik goed geslapen had, voelde ik me toch niet helemaal fit. Ik hoorde de deur zachtjes opengaan. Mijn moeder was binnen gelopen en ging uiterst voorzichtig op de rand van het bed zitten. Ze zuchtte eerst even en keek me aan met haar moederlijke blik.

‘’Mam, kijk niet zo,’’ gromde ik zacht.

Ze glimlachte maar werd meteen serieus. ‘’Danny, morgen ga ik je ziek melden voor een week, zodat je even kan bijkomen van het voorval van gisteren.’’ Ik knikte dankbaar. Daar was Ik echt blij mee want mijn hoofd zat even vol.

‘’Wat ga je doen met pa?’’

‘’Dat weet ik nog niet, lieverd. Ik moet even goed nadenken.’’ Mijn moeder keek naar buiten door het raam dat open stond.

‘’Hou je nog van hem?’’ vroeg ik voorzichtig.

‘’Vreemd genoeg wel. Maar ik wil niet meer verder met hem.’’ Ze zweeg. Ik keek haar aan. Ze leek zo breekbaar.

‘’Gaat het, ma?’’

Een korte snik klonk zacht. Ik kwam overeind en ging naast mijn moeder zitten. ‘’Mam, kom eens,’’ zei ik terwijl ik mijn arm om haar schouders sloeg. Meteen begon ze zachtjes te huilen. ‘’O, wat heb ik nou allemaal veroorzaakt.’’

‘’Mam, het is niet jouw schuld!’’

‘’Ik weet het, lieverd,’’ zei ze met een zucht terwijl ze haar tranen wegveegde. ‘’Maar ik heb een probleem.’’

Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘’Oh, wat dan?’’

‘’Ik heb niets, Danny.’’

‘’Wat?’’

Ze keek me aan met haar natte groene ogen. ‘’Ik heb geen geld.’’

Ik keek verbluft. ‘’Hoezo niet?’’

‘’Je weet dat ik nooit gewerkt heb en ik had ook geen recht op een uitkering omdat mijn man zo rijk is. Stel, als we uit elkaar gaan, dan krijg ik niets van Gerard. Ik ga ervan uit dat ik geen cent van hem krijg.’’ Ze keek somber voor zich uit.

‘’Maar je hebt toch een eigen spaarrekening?’’

Ze knikte. ‘’Ja, dat wel. Maar er staat nagenoeg geen geld op mijn rekening. Nog geen 10.000 euro. Ik heb de creditcard van Gerard altijd gebruikt.’’

Het bleef stil in de kamer. Het was te gek voor woorden. Gisteren hadden we geen zorgen over geld en hadden alle luxe ter beschikking. En nu, na één avond was alles verdwenen.

Mijn moeder legde haar hand op mijn been en keek me aan. ‘’Danny, het komt allemaal goed. Ik ga zo snel mogelijk werk zoeken. Het wordt wel lastig want ik heb geen diploma’s, maar ik kan wel bij een schoonmaakbedrijf werken. Daar ben ik wel goed in geworden. Gelukkig mogen we hier voorlopig logeren. Maar Danny, we hebben dan geen luxe leven meer.’’ Ze keek me onderzoekend aan.

‘’Het is niet erg, ma. Ik heb mijn kleren, playstation en scooter nog. Dan overleef ik het wel.’’

Mijn moeder keek me intens aan wat ik een beetje ongemakkelijk voelde. ‘’Het spijt me, Danny.’’

‘’Ma, ik zei het al! Het is niet erg.’’ Ik raakte licht geïrriteerd maar glimlachte toch een beetje. Typische mijn ma, dacht ik.

De hele week had ik tijd genomen voor mezelf. Ik ging iedere dag in de middag sporten, kon heerlijk mijn gedachten op nul zetten. Ik had ook een lange rit met mijn scooter gemaakt. Het was wel lang geleden dat ik dat had gedaan. Het was heerlijk om de frisse wind langs mijn gezicht te voelen. Mijn vrienden hadden een paar keer gevraagd hoe het met me ging. Ik had gezegd dat ik met rust gelaten wilde worden. De avonden bracht ik door in mijn kamer. Mijn moeder was druk met andere zaken en had veel gepraat met Esther. Het ging gelukkig een stuk beter met haar. Ze was druk bezig met het zoeken van werk, maar zonder succes. Ze gaf zich niet zomaar gewonnen. Esther had haar verteld dat ze zo lang kon blijven als ze wilde. Daar was mijn moeder haar heel dankbaar voor. Omdat Esther fulltime werkte, nam mijn moeder de huishoudelijke taken voor haar rekening.

Het was vrijdagavond en ik zat te gamen in mijn slaapkamer. Er werd op de deur geklopt. Zonder dat ik antwoord gaf, stapte mijn moeder de kamer binnen. Ze had papieren bij zich en ging voorzichtig naast me zitten. Ze had nog last van haar billen. Ze wachtte netjes tot ik klaar was met gamen. Ik legde mijn controller opzij en keek haar vragend aan. Ze keek eerst naar mijn handen. ‘’Hoe gaat het met je knokkels?’’

‘’Prima, ik voel er bijna niks meer van.’’ Mijn knokkels waren nog niet helemaal genezen maar de pijn was grotendeels verdwenen.

Mijn moeder knikte langzaam. ‘’Danny, we moeten even praten.’’ Ze gaf de papieren aan mij. Ik las de papieren vluchtig door. Het waren de scheidingspapieren. Ik keek haar onderzoekend aan. ‘’Wat vind je ervan?’’ vroeg ik aan haar.

‘’Het doet wel een beetje pijn maar ik ga het doen.’’

Ik knikte langzaam. ‘’En geld?’’

Ze schudde haar hoofd. ‘’Zoals ik al verwacht had, krijg ik geen cent van hem.’’

Ik zweeg even. Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen.

‘’Danny, jouw vader heeft een mail naar mij gestuurd. Daarin had hij gezegd dat hij geen aangifte gaat doen, mits ik ook geen aangifte tegen hem ga doen. Ik heb tegen hem gezegd dat ik geen aangifte zal doen. En hij heeft mij gevraagd om het voorval van vorige week anoniem te houden voor de buitenwereld.’’

Ik knikte begrijpend. ‘’Ja, dat verbaast me niet. Hij is bang dat hij in de problemen komt met zijn werk.’’

Mijn moeder knikte. ‘’Ja, daarom ga ik geen aangifte doen. Anders komt er weer ellende voor ons. Je weet hoe hij is.’’

Ik keek haar aan. ‘’Ben je bang voor hem?’’

‘’Niet als ik bij jou ben,’’ zei ze met een kleine glimlach.

Ik sloeg mijn arm om haar schouders. ‘’Ik zal je altijd beschermen, ma. Maar heeft mijn pa iets over mij gezegd?’’

Ze aarzelde even. Ik kon zien dat ze het liever niet wilde zeggen. ‘’Zeg het maar, ma.’’

‘’Hij zei dat hij je nooit meer wil zien. Als hij merkt dat je in zijn buurt komt, krijg je problemen.’’

Ik lachte schamper. ‘’Ik ben niet bang voor hem.’’ Mijn moeder legde haar hand op mijn been. ‘’Lieverd alsjeblieft, doe geen domme dingen. Blijf gewoon uit zijn buurt.’’ Ze keek me smekend aan. Ik knikte. ‘’Dat beloof ik, ma. Ik wil hem ook niet meer zien. Die schoft,’’ gromde ik zacht.

Mijn moeder had de papieren naast haar op het bed gelegd en draaide zich wat meer naar mij toe. Ze keek naar haar handen en aarzelde lang.

‘’Mam? Wat scheelt er aan?’’

‘’Euhm, ik wil even met je praten.’’

‘’O, waarover?’’

Ze bleef stil.

‘’Mam! Zeg het gewoon joh!’’

‘’Nou, ik hoorde wel eens verhalen over jou op school. Ik hoorde dat je niet altijd aardig was.’’ Mijn moeder keek van me weg en staarde naar de grond. Ik keek verbaasd. Wat wilde ze daar nou precies mee zeggen?

‘’Danny, vat het alsjeblieft niet verkeerd op. Maar ik vind het niet leuk dat je onaardig doet tegen de anderen.’’

Ik was verbijsterd. Hoe wist ze dat? Wist ze dat ik die jongens plaag?

‘’Danny?’’ riep mijn moeder zacht. ‘’Luister, ik wil graag iets zeggen, wil je mij alsjeblieft niet in de rede vallen? En alsjeblieft niet boos op me worden.’’ Ze keek me vragend aan. Ik knikte aarzelend.

Mijn moeder ging er goed voor zitten. Ik kon merken dat het belangrijk was voor haar.

‘’Als je de mensen pest of pijn doet, dan zullen de meeste mensen je haten. Heb je wel gemerkt dat de mensen bang voor je zijn? Gaan ze meestal uit de weg voor je? Hoe voelt dat eigenlijk? Cool? Machtig? Maar de vraag is: blijft het cool? Ook na je schooltijd? Stel, dat iedereen voor je wegloopt, dan ben je alleen. Je zult je straks eenzaam voelen. Natuurlijk heb je wat vrienden. Maar blijven ze wel jouw vrienden na je schooltijd? Als dat niet het geval is, wie zijn er dan nog?’’

Mijn moeder zweeg even. Ze vond het duidelijk moeilijk om tegen me te zeggen.

‘’Ben je wel eens uitgenodigd voor een feest? Of een verjaardagsfeestje? Of heeft iemand jou gevraagd om samen iets leuks te doen? Heeft iemand uit zichzelf aangeboden jou te helpen als je dat nodig had? Vraagt iemand jou wel eens om hulp? Heeft iemand jou wel eens oprecht een compliment gegeven? Heeft iemand jou überhaupt wel bedankt voor iets? Is er iemand die oprecht is tegen je als het nodig is?’’

Ik staarde voor me uit met een brok in mijn keel. De woorden van mijn moeder drongen diep door in mijn hersenen.

‘’Lieverd,’’ begon mijn moeder zacht. ‘’Als je de mensen lief hebt en respecteert, krijg je liefde en respect terug. Geloof me, de liefde is het beste wat er is op de aarde. Mensen zullen van je houden. Ze zullen niet voor je weglopen maar komen juist naar je toe. Als je de mensen helpt, dan zullen ze jou ook met alle liefde helpen. Ze zullen er voor je zijn als je dat nodig hebt. Ze zullen goede dingen over je zeggen. Iedereen zal je hartelijk begroeten als ze je voorbij lopen. Dan ben je pas cool.’’

Mijn moeder pakte mijn handen voorzichtig en klemde ze vast met haar kleine handen. ‘’Lieverd, pesten is zinloos. Niemand is perfect. Lang, klein, dik, dun, blank, zwart, lelijk of mooi. Niemand is hetzelfde, maar één ding is wel hetzelfde. Het zijn mensen. Waarom zou je mensen pijn doen? Omdat het grappig is? Maar stel: je doet iemand pijn, besef je wel dat jij ook een mens bent? Wat als iemand jou pijn doet? Zou je dat leuk vinden? Je vond het toch niet leuk dat ik pijn had? Die anderen voelen ook hetzelfde als ze gepest worden.’’

Ik staarde roerloos naar de grond.

Mijn moeder pakte mijn kin beet en dwong me haar aan te kijken. Ze keek glimlachend terug. ‘’Danny, ik zal altijd van je houden, ongeacht wat je allemaal doet. Je zult altijd mijn lieve zoon blijven. Ik sta altijd aan jouw kant. Maar ik hoop oprecht dat je geen verkeerde dingen doet. Ik hoop dat je niet op…’’ Ze deed er abrupt het zwijgen toe. Ik wist dat ze wilde zeggen dat ik niet op mijn vader moest gaan lijken.

Ze schudde haar hoofd en vervolgde: ‘’Danny, je verdient een goed leven met fijne mensen om je heen. Maar dat kan alleen als je anderen je liefde en respect geeft. Dan ben je een goed mens.’’

Mijn moeder glimlachte breed en haar ogen schitterden. ‘’Danny, de liefde is prachtig. Je zult het begrijpen als je ooit de liefde zal voelen.’’

Ze viel ineens even stil. ‘’Helaas kan het ook heel pijnlijk zijn.’’ Ik wist onmiddellijk dat ze aan mijn vader dacht.

‘’Maar het was toch de moeite waard. Ik hoop dat je de liefde zal kennen.’’ Bemoedigend gaf ze een zacht klopje op mijn been en stond zwijgend op. Ze raapte de papieren op en liep naar de deuropening. Ze draaide zich om, glimlachte opnieuw, gaf een veelbetekenende knipoog en verdween daarna uit mijn zicht.

De nieuwe week was aangebroken. Dat betekende dat ik weer naar school ging. Dit keer moest ik met mijn scooter naar school gaan, wat ik toch niet zo erg vond. Ik miste mijn BMW wel maar die was van mijn vader dus die hoefde ik niet meer. Buiten was het aangenaam: volop zon, droog en nauwelijks wind. Ik stuurde met mijn scooter rustig naar de stalling van de school en merkte meteen dat iedereen naar me keek. Ik negeerde ze en zette mijn scooter op de standaard. Toen ik me omdraaide, beende iedereen haastig weg. Schouderophalend wandelde ik rustig naar de school. Bij de ingang zag ik Dave met zijn vrienden staan. Met een grote lach kwam hij naar me toe. Ik hield mijn hand omhoog, schudde mijn hoofd en liep naar de ingang.

‘’Dat meen je niet weer,’’ bromde Dave geïrriteerd. ‘’Ben je weer chagrijnig? Wat is er toch met je de laatste tijd?’’ Ik reageerde niet en liep gewoon door. Ik hoorde dat hij me volgde. ‘’Maar als je mij niet vertelt wat er is en als je mij blijft negeren, zijn we geen vrienden meer. Ik ben er klaar mee.’’

Ik stapte de school binnen zonder te reageren. We zijn al lang geen vrienden meer, dacht ik.

‘’Mij best,’’ klonk het snauwend achter me.

Terwijl ik naar mijn kluis liep, zag ik dat iedereen weer naar me keek. Mensen die ik passeerde, gingen vrijwillig aan de kant, alsof ze bang voor me waren. Ik dacht aan de woorden van mijn moeder. Heb je wel gemerkt dat de mensen bang voor je zijn? Gaan ze meestal uit de weg voor je?[

Grommend beende ik naar mijn kluis. Ik opende de kluis, borg mijn boeken op en deed hem weer dicht. Ik keek opzij en zag dat Charlotte die bij haar vriendengroep zat, naar me keek. Haar blik was onderzoekend. Ik wendde me af en zocht het lokaal op waar mijn eerste les zo dadelijk ging beginnen.

In het lokaal zocht ik de tafel op die vooraan in de klas stond, achter het bureau van de leraar, in plaats van achterin de klas. De eerste leerlingen druppelden binnen. Ik voelde de verbaasde blikken op me branden. Dave en zijn vrienden kwamen babbelend het lokaal binnen. ‘’What the hell!’’ riep Dave verrast uit. ‘’Ben je ineens een studiebol geworden?’’ Er klonk zacht gegrinnik in de ruimte. Ik keek iedereen nijdig aan waardoor het onmiddellijk stil werd. Alleen Dave bleef schamper lachen. ‘’O man, ik weet niet wat er is met je, maar volgens mij ben je de weg helemaal kwijt. Sjonge jonge…’’ Dave en zijn vrienden verdwenen achter in het lokaal. De leerlingen gingen gewoon verder kletsen en besteedde geen aandacht aan me, alsof ik niet bestond. Ze haten me, dacht ik. Als je de mensen pest of pijn doet, dan zullen de meeste mensen je haten.

Charlotte en de leraar waren in een discussie terwijl ze het lokaal binnen liepen. Charlotte viel meteen stil toen ze me zag zitten. De leraar was net zo verbaasd als zij. Hij gebaarde dat Charlotte moest gaan zitten. Ze nam plaats naast haar vriendin maar ze bleef naar me kijken. Ik sloeg mijn armen over elkaar en staarde naar buiten. De leraar boog voorover en zei zacht zodat ik het alleen kon verstaan: ‘’Is alles goed met je?’’ Ik knikte. De leraar knikte en begon met les te geven.

In de grote pauze was ik een van de eerste die naar buiten gegaan was. Ik ging helemaal achteraan op het gras zitten. Langzaam stroomde het plein en het gazon vol met kwebbelende leerlingen. Ik haalde een pot yoghurt uit mijn tas en begon het langzaam op te eten. Het was dezelfde yoghurt die Annabel ook altijd at. Door regelmatig te stelen van haar yoghurt, was ik gewend geraakt dat de yoghurt mijn lunch werd.

Terwijl ik van de yoghurt genoot, tuurde ik over het gazon. Hier en daar werd kinderlijk gegiecheld en gelachen, wat ik soms overdreven vond. Maar ze hadden het wel gezellig met elkaar en ik zat hier alleen.

Stel: als iedereen voor je wegloopt, dan ben je alleen. Je zult je straks eenzaam voelen. Grommend werkte ik de gedachten weg.

Toen de pot yoghurt op was, stond ik op. Want ik moest naar het toilet. Zigzaggend door de groepen van leerlingen wandelde ik naar de school. Zoals ik verwacht had, werd ik weer bekeken door iedereen. Hoe voelt dat? Cool? Machtig? Geïrriteerd versnelde ik mijn passen. Bij de picknicktafel zag ik Dave en zijn vrienden zitten die luidruchtig waren.

Blijven ze wel jouw vrienden na je schooltijd? Als dat niet het geval was, wie zijn er dan nog? Ik schudde de stemmen van mijn moeder uit mijn hoofd en beende met grote passen naar het toilet.

Na de schooldag haastte ik mij naar mijn scooter. Toen ik op mijn scooter zat en mijn helm opzette, zag ik ineens Charlotte, die met haar zij tegen de muur leunde en ze keek schaamteloos naar me. Ik wendde me af en reed langs haar weg. Via de spiegel zag ik dat ze mij bleef nakijken. Nog steeds een bemoeial, dacht ik. Een kleine tien minuten later parkeerde ik mijn scooter in de garage onder het appartement-complex. Met de lift naar de derde verdieping was ik eindelijk weer thuis. In de keuken trof ik mijn moeder aan in haar keukenschort. ‘’Hee ma,’’ begroette ik haar met een knuffel.

‘’Hallo lieverd,’’ zei ze met een lieve glimlach.

Ik pakte sinas uit de koelkast. ‘’Ik ben in mijn kamer.’’ Ik liep naar de deur.

‘’Danny?’’ Ik draaide me om en keek haar vragend aan.

‘’Hoe was het op school?’’

‘’Het gaat,’’ mompelde ik terwijl ik mijn weg vervolgde naar mijn kamer.

‘’Danny?’’

Ik zuchtte een beetje geërgerd. ‘’Ja ma?’’

‘’Als je erover wilt praten, weet je me te vinden, hè?’’

Ik deed mijn ogen dicht. Wat was mijn moeder toch lief. Ik draaide me om en keek haar aan. ‘’Dat zal ik doen, dank je wel.’’

Ze glimlachte.

De volgende dag parkeerde ik mijn scooter in de stalling. ‘’Auto kapot?’’ hoorde ik een stem achter me. Ik draaide me om, deed mijn helm af en ik stond oog in oog met Dave.

‘’Of is je pappie boos?’’ zei hij grijnzend.

Ik balde mijn vuisten. Hij is niet waard, dacht ik. ‘’Dat gaat je niks aan, mag ik even?’’ vroeg ik kalm. Maar van binnen voelde ik de woede in mijn aderen stromen.

‘’Oh ja, natuurlijk,’’ zei hij geamuseerd terwijl hij een stap opzij deed. Terwijl ik langs hem liep, zei hij: ‘’Maar man, wat is er met je? Wij hadden samen een leuke tijd. We waren beste vrienden. Wat is er aan de hand?’’

Ik draaide me om en keek hem indringend aan. ‘’Die tijd is voorbij.’’ Dave stond me even aan te gapen over wat ik zojuist zei. Zwijgend draaide ik me weer om en liep richting de school.

‘’Mij best,’’ beet Dave me toe. ‘’Je kan de pot op, lul.’’ Ik gaf geen krimp en liep gewoon door.

In de eerste pauze moest ik naar het toilet. Toen ik klaar was, opende ik de deur om het toilet te verlaten maar ik liet hem onmiddellijk los. Ik stak mijn voet ertussen zodat de deur niet helemaal dicht sloeg. Ik hoorde de bekende stemmen.

‘’Hallo Annabel,’’ zei Dave grinnikend.

‘’Hoi,’’ klonk het angstig.

‘’Heb je weer wat lekkers voor me?’’

Het viel even stil.

‘’Nou?’’ vroeg Dave ongeduldig. ‘’Ah, kijk eens aan, weer een yoghurt, dank je wel. En je hebt natuurlijk nog één pot voor mijn vriend hè? Ah, kijk eens aan, dat is aardig van je. Hier Melvin, alsjeblieft.’’

Ik hoorde ze lachend weglopen.

Ik bleef bij de deur staan. Ik opende mijn rugzak en ik staarde naar mijn twee potten yoghurt. Ik aarzelde lang. Moest ik ze helpen? Als je de mensen helpt, dan zullen ze jou ook met alle liefde helpen. Ik haalde een pot yoghurt uit de tas en gooide mijn rugzak over mijn schouder. De pot yoghurt hield ik verborgen achter mijn hand en ik liep de gang op, richting Annabel en haar vriendinnen. Ik zag Annabel krimpen van angst. Ik stopte bij Annabel en ik keek eerst om me heen voordat ik haar indringend aankeek. Ik zag de angst in haar ogen. ‘’Sorry, ik heb geen yoghurt voor u,’’ piepte ze zacht. Ik draaide mijn hand om zodat ze mijn yoghurt kon zien. Haar ogen werden groot. Ze keek me aan, ik knikte haar bemoedigend toe. Aarzelend pakte ze mijn yoghurt beet. Daarna liep ik direct weg.

Ik zat rustig mijn lunch op te eten op het gras. Het was nu de middagpauze. Ik dacht aan mijn vader. Hoe zou het gaan met hem? vroeg ik me af. Hij wil ongetwijfeld zo snel mogelijk weer aan het werk gaan, maar het zal niet gemakkelijk zijn met zijn gebroken kaak. Maar dat kon me niets schelen. Waarom denk ik eigenlijk nog steeds aan hem? dacht ik gefrustreerd.

Ineens kwam iemand naast me zitten. Ik keek op en wendde mijn blik meteen weer weg. Het was Charlotte. Ze pakte de boterham uit haar broodtrommel en begon te eten. Wat doet ze hier, dacht ik geïrriteerd. Waarom kon ze mij niet gewoon met rust laten? Ik wilde graag alleen zijn. Ik besloot haar volledig te negeren en ging verder met mijn gedachten.

‘’Het was dapper van je,’’ fluisterde ze zacht.

Ik knipperde even met mijn ogen, ik was weer diep verzonken in mijn gedachten. ‘’Wat?’’ bromde ik, zonder haar aan te kijken.

‘’Wat je deed bij Annabel,’’ zei ze zacht terwijl ze een hapje van haar boterham nam.

Ik keek haar geërgerd aan. Ze wist altijd alles. Ze keek me aan met haar licht - grijze ogen. Ze leken dwars door mijn ogen te gaan. Zacht grommend draaide ik mijn hoofd weg.

‘’Je wilt duidelijk niet gestoord worden,’’ zei ze kalm. Hèhè, je snapt het, wat doe je dan hier? Ga maar lekker naar je vriendinnen, dacht ik, maar ik zei niks.

Het viel een tijdje stil. Charlotte bleef op haar plek zitten terwijl ze haar lunch op haar gemak nuttigde. Ik raakte licht gefrustreerd omdat ik me niet kon concentreren als ze naast me zat. Ik draaide mijn hoofd een beetje om zodat ik naar Charlotte kon kijken via mijn ooghoek. Ze had zoals altijd een spijkerjas aan, haar lange blonde haren lagen los over haar schouders. Haar spijkerjas hing open. Haar ronde stevige borsten kwamen goed uit in haar strakke witte topje. God, ik zit naar haar borsten te kijken! Wat bezielde me toch? Ik schudde mijn hoofd zachtjes om mezelf helder te maken en ik keek naar het gezicht van Charlotte. Mijn nekharen gingen overeind. Volgens mij had ze mij naar haar zien kijken. Want ze glimlachte.

Ineens klonk er geroezemoes op het plein. Charlotte en ik draaiden nieuwsgierig onze hoofden om naar het plein. Ik zag dat Leroy en Shavim lastig gevallen werden door Dave en zijn vrienden. Charlotte gromde van frustratie en ze sprong overeind. Ze draaide zich naar me om. ‘’Vangen.’’ Automatisch gingen mijn handen omhoog en ik ving de pot yoghurt op. Ik keek verrast naar haar, ze knipoogde en ze liep naar het plein. Haar goed gevulde billen achter haar strakke spijkerbroek wiegden sexy bij elke stap die ze zette. ‘’Verdomme,’’ vloekte ik zacht tegen mezelf. Waarom keek ik naar haar kont? Ze was toch een bemoeial bitch?’

In de avond zat ik te gamen in mijn kamer. Ik had voor het eerst in mijn leven huiswerk gemaakt. Nu we niet meer op mijn vaders geld zaten, realiseerde ik me dat ik voor mijn examens moest slagen, voor mijn toekomst. Gelukkig waren mijn cijfers allemaal nog voldoende, maar ze waren niet zo heel hoog. Mijn moeder had zojuist nieuw werk gevonden bij een schoonmaakbedrijf. Het was dan wel voor tijdelijk. Maar het was beter dan niets.

Mijn moeder kwam geruisloos mijn kamer ingelopen en kwam naast me zitten op het bed. Ik zag haar kijken naar mijn bureau dat bezaaid was met mijn schoolboeken.

‘’Danny,’’ vroeg ze zacht. ‘’Is alles goed met je? Je was stil tijdens het eten.’’

‘’Ja ma, het gaat prima. Alleen mijn hoofd zit nog steeds vol.’’

Mijn moeder knikte. ‘’De mijne ook.’’

Er viel een stilte. Ik dacht aan mijn daad bij Annabel. Ik twijfelde of ik dit aan mijn moeder moest vertellen. Mijn moeder zag mij blijkbaar aarzelen, want ze legde haar hand op mijn been. ‘’Zeg het maar, je kan alles tegen me vertellen, dat weet je toch?’’

Ik legde mijn controller opzij en keek naar mijn friemelende handen. ‘’Ik heb iets gedaan, mam.’’ Mijn moeder trok haar wenkbrauw op. Ik zag de schrik in haar ogen. ‘’Nee mam, ik heb niets ergs gedaan,’’ stelde ik haar snel gerust. Aarzelend vertelde ik haar het verhaal wat ik gedaan had bij Annabel. Toen ik klaar was met mijn verhaal, realiseerde ik me ineens dat het best stom klonk. Ik werd ongemakkelijk omdat mijn moeder stil was. Ik pakte mijn controller en wilde het spel starten maar mijn moeder legde haar hand op mijn been. Ik keek haar aan. Ze had zo’n rare blik op haar gezicht. Langzaam verscheen er bij haar een glimlach en haar ogen schitterden. ‘’Danny, ik ben ongelooflijk trots op je,’’ zei ze zacht maar met overtuiging in haar stem. Er schoten rillingen door mijn rug. Wat moest ik hiervan vinden? Één ding was zeker, ik voelde me ongemakkelijk. Ik startte de game op en begon te spelen. Mijn moeder stond op, liep naar de deur en draaide zich om. Mijn ogen flitsten snel van de televisie naar haar. Toen ze mij naar haar zag kijken, gaf ze een knipoog en verdween daarna uit mijn zicht.

Er waren dagen verstreken. Ik begon mijn ritme langzaam terug te vinden. Ik was wel vaak alleen maar het beviel me op dit moment wel. Iedereen ging nog steeds vrijwillig aan de kant voor me, alsof ik een bloeddorstig monster was. Alleen Annabel en haar vriendinnen begroetten me met een bescheiden knikje. Bij Dave en zijn vrienden was ik zoveel mogelijk uit de buurt gebleven.

Het was de grote pauze en ik zat weer op mijn plek op het gras. De zon scheen heerlijk op mijn gezicht en ik zat te genieten van mijn yoghurt. Plotseling hoorde ik geroezemoes op het plein. Ik keek op en zag dat Dave en zijn vrienden weer bezig waren bij Leroy en Shavim. Ik wist dat Charlotte er niet was, want ze was al klaar met school vandaag. Dat wist Dave ook dondersgoed. Ik kon niet precies zien wat ze deden, maar aan de houding van Leroy en Shavim kon ik zien dat ze niet op hun gemak waren. Ik sloot mijn ogen. Wat moest ik doen? Negeren? Ingrijpen? Ik schudde mijn hoofd. Het is niet mijn zaak, dacht ik. Waarom zou je mensen pijn doen? Ik opende mijn ogen en keek naar het plein. Dave gaf een high-five aan Melvin. Omdat het grappig is? Maar stel: je doet iemand pijn, besef je wel dat jij ook een mens bent? Wat als iemand jou pijn doet? Zou je dat leuk vinden? Je vond het toch niet leuk dat ik pijn had? Mijn huilende moeder verscheen met haar bont en blauwe billen bloot op bed als flashback voor mijn ogen.

Ik grimaste en schudde het beeld vlug uit mijn hoofd. Ik keek opnieuw naar het plein. Leroy en Shavim zaten angstig met hun rug tegen de muur geperst. Maar wat als ik nou ingrijp? vroeg ik me af. Wat zullen de mensen over me denken? Als je de mensen helpt, dan zullen ze jou ook met alle liefde helpen. Ze zullen goede dingen over je zeggen. Je krijgt je respect. Dan ben je pas cool.

‘’Verdomme mama,’’ vloekte ik van binnen. Waarom klonk het zo simpel?

Langzaam hees ik mezelf overeind en keek naar het plein. Ik bleef aarzelen. Ik kneep mijn hand tot vuist met mijn nagels diep in mijn handpalm. Ik merkte ineens dat mijn ademhaling zwaarder werd. Wat was er toch met me? Zo was ik helemaal niet. Verdomme! Ik sloot mijn ogen en dwong mezelf tot kalmte. Op de achtergrond hoorde ik geroezemoes vanop het plein.

Lieve Danny, ik zal altijd van je houden, ongeacht wat je allemaal doet. Ik sta altijd aan jouw kant. Oké, dacht ik. Ik sta er in ieder geval niet alleen voor. Ik trok mijn jack goed en liep met grote passen naar het plein. Dave draaide zich om toen ik achter hem stond. ‘’Hee, kijk eens wie we hier hebben!’’

Ik negeerde zijn blik en tuurde naar Leroy en Shavim, die er verloren uitzagen. Achter Dave stonden zijn vrienden met hun vermakelijke grijns op hun gezichten. Patrick stond er nog verder achter, alsof hij er niet erbij wilde horen.

‘’Wat kom je hier doen?’’ snauwde Dave naar me toen hij merkte dat ik hem negeerde.

Ik keek langzaam terug naar hem. Zijn blik was nijdig. Ik was niet bang voor hem. ten slotte was ik sterker dan hij maar hij was wel met meer mensen.

‘’Laat die jongens met rust,’’ zei ik kalm.

Het plein werd plotseling muisstil, alsof mijn woorden schokkend waren voor iedereen. Dat was het misschien ook wel. Want Dave zijn stinkende bek stond wagenwijd open. De ogen van Leroy en Shavim rolden bijna uit hun kassen van verbazing. Ik voelde de blikken van de leerlingen op mijn rug branden.

‘’Wat… zeg je nou?’’ vroeg Dave vol ongeloof.

‘’Ik zei dat je hen met rust moet laten.’’ Mijn stem klonk geërgerd.

Dave schudde zijn hoofd langzaam. ‘’Dit is ongelooflijk, Danny. Niet zo lang geleden pest je die jochies nog vrolijk en nu zeg je dat we ermee op moeten houden?’’

‘’Ja,’’ was mijn korte antwoord.

Hij zette een stap naar me toe. ‘’Maar wat als ik dat niet doe?’’ De stank van wiet uit zijn bek was ondraaglijk.

Ik wendde mijn blik af en keek naar de verbijsterde Leroy en Shavim. ‘’Ga.’’

De woorden drongen niet tot hen door, want ze bleven stokstijf staan. ‘’Ga,’’ zei ik wat feller. Ze raapten hun spullen bij elkaar en maakten zich uit de voeten. Mijn hoofd draaide terug naar Dave, die geamuseerd naar me keek.

‘’Nu ben je de held. Wil je een lintje?’’

Ik negeerde zijn kinderachtige opmerking. ‘’Vanaf nu houdt je op met die jongens lastig te vallen.’’

Dave lachte schamper, zijn vrienden grinnikten. ‘’Werkelijk? Bemoei je met je eigen zaken man.’’

‘’Anders krijg je probleem met me.’’

Hij keek me eerst verrast aan maar lachte me alweer hard uit. ‘’Weet je, Danny, Je mag wel sterker zijn maar je bent alleen. En dat zal je ook altijd zijn. Jij…’’ Dave prikte met zijn vinger hard tegen mijn borst. ‘’In je uppie…’’ lachte hij terwijl hij gebaarde met zijn hoofd dat zijn vrienden hem moest volgen. Dave gaf me een schouderduw waardoor ik een stap naar achter wankelde. Na Dave kreeg ik een paar kille blikken van zijn vrienden en als laatst schuifelde Patrick zwijgend langs me heen zonder mij zijn blik te gunnen.

Ik slaakte een zucht. Wat had ik net gedaan? Deed ik het goed? Was het het waard? Voelde het goed? Ik voelde eigenlijk helemaal niks. Geen voldoening, geen trots, helemaal niks. Ik draaide me om en zag een grote groep leerlingen naar me kijken. Het zal aan mijn blik liggen, want ze vluchtten ineens naar binnen. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. Hoe zou Charlotte gereageerd hebben? Waarom denk ik überhaupt aan haar? dacht ik. De luide bel liet me weten dat ik nog vijf minuten had en snelde naar binnen.

‘’Goed gedaan.’’

Ik stopte met lopen. Het was rustig in de hal. Ik draaide me om. Patrick stond bij de hoek van de andere gang. Hij keek me voorzichtig aan, knikte enkel en beende weg. Ik stond er roerloos bij. Heeft iemand jou wel oprecht een compliment gegeven?

Ik schudde mijn hoofd. Ik moest me haasten.

De volgende dag, onderweg naar het lokaal werd ik weer door iedereen bekeken. Een paar maanden geleden genoot ik nog van alle aandacht, nu vond ik het niet fijn. Wat was er toch met me? Ik vroeg me af of mijn vorige leven niet beter was. Waarom moest ik me eigenlijk veranderen? Voor mijn moeder? Of toch voor mezelf? Waarom was het allemaal zo ingewikkeld? Vroeger was het allemaal ontspannend en simpel…

In mijn ooghoek zag ik Charlotte naar me kijken. Zou ze het al weten van gisteren? Waarom wilde ik eigenlijk weten of ze het al wist? Wat kon me dat schelen eigenlijk? Verward vervolgde ik de weg naar het lokaal.

Na twee oersaaie lessen was het eindelijk pauze. Dankbaar liet ik me vallen op het gras en snoof de frisse lucht in. Dat had ik even nodig. Ik krabbelde overeind en haalde de pot yoghurt uit mijn tas. Geruisloos, zonder toestemming te vragen, kwam Charlotte naast me zitten op het gras. Ik was niet eens geïrriteerd omdat ik het had verwacht. Ik zei niks en ging verder met yoghurt eten.

‘’Ik heb gehoord wat er gisteren gebeurd is,’’ zei ze zacht.

Ik stopte de lepel in mijn mond en genoot van de smaak van mijn yoghurt.

Ik kon zien dat ze naar me keek. ‘’Dat was geweldig van je,’’ complimenteerde ze me.

Ik likte de lepel af en legde de lege pot op het gras naast me. Ik reageerde niet op haar compliment. Wat moest ik dan zeggen?

Dank je wel, Charlotte. Dat was een kleine moeite. Nee, dat klonk stom.

Charlotte keek me de hele tijd onderzoekend aan terwijl ze met een grassprietje speelde.

‘’Danny, je bent nogal veranderd. Is alles goed met je?’’ vroeg ze voorzichtig.

Ik grimaste. Voor deze vraag was ik al bang. De flashbacks van mijn huilende moeder, haar bont en blauwe billen, het zwaar verminkte gezicht van mijn vader, mijn bebloede vuisten flitsten voor mijn ogen. Er gingen onaangename rillingen door mijn rug. Mijn adem werd zwaarder. Door een hand op mijn been schoot er een schok door mijn lichaam waardoor Charlotte geschrokken haar hand terugtrok. ‘’Sorry. Gaat het?’’

Voordat ik wilde reageren, ging de bel.

De volgende pauze zat ik weer op zelfde plek. Charlotte zat weer naast me maar zei geen woord. Waarom was zij hier? Waarom was ze niet bij haar vriendinnen? Ik snapte er niets van. Wat wilde ze van me? Helpen? Maar waarom? Ik merkte dat ik geërgerd raakte. Dat had Charlotte ook gemerkt want ze stond plotseling op en ging twee meter verder van me op het gras zitten. Het bleef lang stil. Ze at ontspannen haar lunch terwijl ik worstelde met mijn gedachten. Ik kreeg die klote vader van mij niet uit mijn kop.

Ik wist niet waarom, maar de woorden rolden vanzelf uit mijn mond.

‘’Mijn vader sloeg mijn moeder…’’