‘’MIjn vader sloeg mijn moeder.’’

Mijn stem was zo zacht, maar nog net hoorbaar voor Charlotte. Ze keek met grote ogen naar me. Voordat ik het merkte, zat ze plotseling naast me, dichterbij dan ooit. Ik zag dat ze haar hand op mijn been wilde leggen maar ze bedacht zich op het laatst moment.

‘’Kwam dat door mij?’’ vroeg ze helder en duidelijk.

Ik aarzelde. Mijn vader was eigenlijk nooit aardig geweest tegen mijn moeder maar na het incident van mijn vader en Charlotte was het wel erger geworden.

‘’O god, wat heb ik gedaan?’’ zei ze, meer tegen zichzelf. Ze keek me aan. ‘’`Wat is er precies gebeurd? Slaat hij haar nog? Laat me je alsjeblieft helpen.’’

‘’Dat hoeft niet meer.’’ Ik knakte onbewust mijn knokkels, die onder een paar littekens zaten.

Charlotte keek naar mijn vuisten. ‘’Wat is er gebeurd?’’

‘’Ik heb met hem afgerekend.’’

Het bleef een ogenblik stil. Ik zag dat Charlotte even niet wist wat ze moest zeggen. Volgens mij gingen alle gedachten door haar hoofd.

‘’Had je moeder pijn?’’ zei ze zo zacht alsof ze bang was.

‘’Ja.’’

‘’God… Het spijt me zo… Dat was nooit mijn bedoeling.’’

Ik wilde zeggen dat het haar fout niet was maar in plaats daarvan bromde ik wat onverstaanbaars.

‘’Wat heb je met je vader gedaan?’’ Ik voelde dat Charlotte naar me keek.

Ik keek naar mijn vuisten. ‘’Hij heeft gekregen wat hij verdient heeft,’’ bromde ik.

Het viel opnieuw stil.

‘’Jezus, ik had het beter moeten weten. Het spijt me echt,’’ zei ze neergeslagen.

Ik schudde mijn hoofd en staarde naar het gras.

‘’Hoe is het met je moeder?’’

‘’Naar omstandigheden, goed. We wonen nu bij de vriendin van mijn ma.’’ Ik keek opzij. Ze zat voor zich uit te staren. Haar blik vertelde me dat ze zich schuldig voelde.

We keken ineens op. Het plein stroomde leeg. Charlotte keek op haar horloge. ‘’O, het is alweer tijd.’’ We sprongen overeind. Charlotte wilde weglopen maar draaide zich om en keek me aan. ‘’Danny, dit gesprek blijft tussen ons. Ik zal niks zeggen.’’

Ik knikte dankbaar.

‘’Danny…’’ zei ze weer. ’’Het spijt me echt. Als ik iets voor je kan doen, laat dat alsjeblieft aan me weten.’’ Ze keek me bijna smekend aan.

Ik knikte.

Pagina na pagina scrolde ik, op zoek naar de geschikte vacature.

Het was vrijdagavond en ik had besloten om een bijbaantje te nemen. Want ik wilde mijn moeder graag helpen. Maar ze wilde er niets van weten. Ik had haar gezegd dat het ook goed was voor mijn toekomst. Uiteindelijk stemde mijn moeder ermee in, op één voorwaarde: dat ik het verdiende geld voor mezelf moest houden. Ik ging akkoord met de wetenschap dat ik mijn moeder kon helpen als ze toch onverwacht problemen kreeg. Om een geschikte baan te vinden was moeilijker dan ik dacht. Vakkenvullen bij de plaatselijk supermarkt was geen optie. Stel je voor als Dave of zijn vrienden mij daar zagen werken. Dat zou gênant zijn. Ineens zag ik een perfecte vacature voorbij komen. Folder-bezorger. Niet een geweldige baan maar dit werk had vele voordelen. Ik kon zelfstandig werken en kon mijn eigen tijd bepalen. En de wijken waar de folders bezorgd moest worden, waren de wijken waar Dave en zijn vrienden niet woonden. En het was buitenwerk. Alleen was het salaris niet zo geweldig maar dat deed er niet toe. Het was voor tijdelijk. Omdat ze met spoed naar een bezorger zochten, besloot ik gelijk op te bellen, ondanks het late tijdstip op vrijdagavond. De man die ik moest bellen, nam onmiddellijk op. Ik vertelde dat ik zijn vacature had gezien en dat ik geïnteresseerd was. Hij was dolblij en vroeg me of ik morgen gelijk kon beginnen. Ik was verbaasd maar omdat ik morgen na fitnessen verder niks had te doen, stemde ik ermee in. Snel was de afspraak voor morgen gemaakt. Ik leunde achterover op de stoel. Een achttienjarige knul die eerst alle middelen en luxe had dankzij zijn rijke pappie, en nu moest hij folders gaan bezorgen voor een minimumloon… Ik grinnikte. Wat kon de wereld raar draaien.

De volgende ochtend stond ik netjes op tijd bij het bedrijf. Ik kon gelijk aan de slag. Ik mocht de fiets van het bedrijf lenen. Op mijn gemak fietste ik door de straten. Het was best ontspannend. Ik kwam de straat in waar alle mooie twee-onder-een-kap woningen stonden. Ik zette de fiets op de standaard en liep bewapend met folders bij elk huis langs. Bij de ene woning zag ik een oldtimer staan: een Hot rod. Hij zag er behoorlijk oud uit maar zag er mooi uit. Ik liep naar de voordeur en wilde een folder door de gleuf duwen toen de deur plotseling geopend werd. ’’Dag mama, tot vanmiddag!’’

Ik bleef als een standbeeld staan met een folder in mijn hand. Charlotte stond verbaasd te kijken. Ze had haar trainingskleding aan en haar haren zat in een staart.

‘’Eehh Danny, wat doe je hier?’’

Ik hield de folder omhoog en stamelde ongemakkelijk: ‘’De folders rondbrengen.’’

‘’O…’’ zei ze terwijl ze de deur dichtsloeg, zodat ik de folder door de gleuf kon duwen. Ongemakkelijk liepen we het erf af. Ik moest naar links en zij rechts. ‘’Nou, succes met de folders bezorgen dan,’’ zei ze met een kleine vriendelijke glimlach.

Ik knikte. ‘’Jij met sporten.’’

‘’Dank je wel,’’ zei ze terwijl ze met een zwaai wegliep.

Verdomme, vloekte ik van binnen. Wat zal ze over me denken? Ach, wat kon me dat ook schelen…

Maandag zat ik weer op het gras bij de school. Charlotte kwam naar me toe gelopen. ‘’Mag ik bij je komen zitten?’’

Ik schrok wakker uit mijn gedachten. ‘’Nu vraag je het wel?’’

Ze glimlachte liefjes en ging naast me zitten. ‘’Goed weekend gehad?’’

‘’Prima.’’

Charlotte trok haar spijkerjas uit. Haar shirt met lange mouwen zat strak om haar lichaam waardoor de contouren van haar borsten goed zichtbaar waren. Mijn ogen rustten heel even op haar borsten maar ik wendde mij snel af. Charlotte zag het en glimlachte een klein beetje maar zei niets. Ze pakte haar boterham. ‘’Dus je bent bezorger geworden?’’

Ik knikte enkel.

‘’Dus, jullie hebben helemaal geen…’’ Ze zweeg abrupt. Ik wist wat ze wilde zeggen.

‘’Nee, dat klopt,’’ was mijn korte antwoord.

‘’En je moeder?’’

Ik schudde mijn hoofd.

Er viel even stilte. ‘’Als ik het goed begrijp, hebben jullie bijna niets?’’

Ik knikte en nam een hapje yoghurt.

‘’Heeft je moeder werk?’’

‘’Ja, sinds kort, bij een schoonmaakbedrijf.’’

Opnieuw viel er een stilte. Ik zag dat Charlotte voor zich uit zat te staren.

Plots zei ze: ‘’Het is allemaal mijn schuld.’’

Ik wilde tegenspreken maar ik zei gewoon niets.

‘’Maar laat me je moeder helpen. Ik kan haar een beter baan bezorgen. Mijn vader is de eigenaar van de sporthal de Kamp. Hij zoekt namelijk personeel voor de kantine. Ik kan mijn vader even vragen of hij een mooi salaris kan regelen voor je moeder.’’

Ik zweeg. Ik kende de sporthal. Het was een groot gebouw met twee sportzalen, het zwembad, de squash-baan, de bowlingbaan en de kantine.

Omdat ik stil bleef, zei ze: ‘’Alsjeblieft Danny, laat me jou en je moeder helpen. Ik voel me schuldig tegenover jullie. Ik kan daar niet tegen. Alsjeblieft.’’

Ik knikte langzaam. ‘’Ik zal het door geven aan mijn moeder. Maar ze heeft geen diploma’s’’

‘’Geen probleem. Ik ga mijn pa even bellen.’’ Ze stond op en liep even weg. Ik keek naar haar, ze stond ongeveer tien meter verderop. Ze droeg zoals altijd een strakke spijkerbroek. Ik kon goed zien dat haar heupen goed gevuld waren en zij mooie ronde billen had. Lieve god, waar ben ik mee bezig, dacht ik en wendde mijn blik af. Niet veel later kwam Charlotte terug. ‘’Danny, je moeder kan morgen naar de sporthal gaan voor een sollicitatie. Je moeder hoeft zich geen zorgen te maken om een diploma. Mijn papa is op de hoogte en is bereid om haar te helpen.’’

Ik keek haar dankbaar aan. ‘’Ik zal het aan mijn ma doorgeven.’’

‘’Mooi! Dan is het geregeld,’’ zei ze vrolijk terwijl ze haar tas opraapte. ‘’Ik moet even naar binnen. Tot straks.’’ Ze huppelde weg.

‘’Charlotte?’’ Ze draaide zich om en keek me vragend aan. ‘’Ja?’’

Ik keek haar aan. Op haar voorhoofd, net naast haar linkerslaap, achter de lok van haar blonde haar zat een klein litteken.

‘’Sorry voor je voorhoofd.’’

Ze bleef stil maar haar mondhoeken krulden langzaam omhoog. ‘’Het is al goed, Danny. Ik heb het je allang vergeven. Maar toch bedankt.’’ Ze huppelde weg.

Thuis, tijdens het diner vertelde ik aan ma dat ze kon solliciteren bij het bedrijf van de vader van Charlotte. Mijn moeder kon haar blijdschap niet inhouden en omhelsde me stevig. ‘’Dank je wel, lieverd. Daar ben ik echt heel erg blij mee. En hoe is het met Charlotte?’’

‘’Prima,’’ bromde ik kortaf.

Ze keek me plagend aan. ‘’Hoe zit het met jullie?’’

Ik wierp een nijdig blik op haar.

Ze lachte. ‘’Sorry, ik hou al op. Maar dank je wel, lieverd.’’ Ze gaf me een natte zoen op mijn wang. Geërgerd veegde ik mijn wang droog waardoor ze moest lachen.

De volgende dagen waren rustig. Mijn moeder was direct aangenomen en kon gelijk beginnen. Ze was heel erg blij met haar nieuwe werk. Ze had mij verteld dat ik eigenlijk kon stoppen met folders bezorgen maar dat wilde ik niet. Ik vond het wel lekker om buiten te zijn. Ze vertelde me dat de vader van Charlotte een reus was maar dat hij heel aardig was.

Het was vrijdag en ik zat weer op school. Ik verlangde alweer naar het weekend. In de pauze liep ik naar buiten want het was heerlijk weer. Plotseling zag ik Dave bij Annabel staan en ik wist onmiddellijk wat hij van plan was. Dit keer aarzelde ik niet en liep met grote passen naar hen toe.

‘’Dank je wel, Annabel, dat is aardig van je,’’ lachte Dave.

‘’Geef het terug.’’

Hij rechtte zijn rug, draaide zich om en keek me nijdig aan. ‘’Wat?’’

‘’Geef het terug aan haar,’’ zei ik dwingend.

Dave boog voorover en keek me van dichtbij aan. ‘’Bemoei je er niet mee.’’

‘’O jawel, dat doe ik wel. Geef het terug.’’ Ik reageerde kalm maar van binnen gierde de adrenaline door mijn lichaam. Melvin legde de hand op de schouder van Dave. ‘’Laat hem maar, hij is het niet waard.’’ Dave wisselde een blik met hem en mij en duwde de pot yoghurt bruut in mijn hand. ‘’Je gaat er spijt van krijgen,’’ zei hij heel zacht en liep met zijn vrienden weg. Ik gaf het terug aan Annabel die verlegen naar me keek. ‘’Dank je wel,’’ fluisterde ze. Ik knikte enkel. Ik was nog steeds niet gewend om bedankjes en complimenten te krijgen. Ik vervolgde de weg naar buiten.

‘’Je bent veranderd.’’

Ik hield mijn pas in en keek Annabel aan. Er viel een lange ongemakkelijk stilte.

‘’Ik mag de nieuwe Danny wel,’’ zei ze verlegen. Haar vriendinnen knikten voorzichtig. Mijn kaken deden zeer omdat ik iets wilde zeggen maar ik deed het niet. Ik wist niet waarom, misschien was ik gewoon laf. Zonder iets te zeggen verdween ik naar buiten.

Na de pauze had ik Aardrijkskunde en ik zat zoals de laatste tijd altijd vooraan. Ik zat te leren voor het examen toen iemand plots naast me kwam zitten. Ik keek op en zag de lachende Charlotte. ‘’Mag ik bij je komen zitten?’’

‘’Ja hoor,’’ mompelde ik. Haar zoete parfum prikte in mijn neus. Het was lekker. Ineens voelde ik een hand op mijn been. Ik keek haar aan. ‘’Dat was weer dapper van je.’’

Ik knikte enkel en boog over mijn boek.

‘’Je vindt moeilijk om complimenten te krijgen hé?’’ Haar stem klonk plagerig.

Ik bromde geërgerd.

‘’Sorry,’’ fluisterde ze.

Omdat de lerares begonnen was met les geven, kwam Charlotte wat dichterbij mij zitten en fluisterde zacht: ‘’Danny, ik heb morgen een judo toernooi. Heb je zin in om mee te kijken?’’

Judo… Dat verklaarde een hoop! Geen wonder hoe makkelijk Charlotte mijn vader onderuit had gehaald. En ik dacht aan mijn moeders woorden. Heeft er iemand jou wel eens gevraagd om samen iets leuks te doen? Nu vroeg Charlotte me of ik naar haar judo toernooi wilde gaan. Vreemd genoeg zag ik het wel zitten, ik wilde haar wel in actie zien.

Ik keek haar aan. Omdat we niet mochten praten tijdens de les, knikte ik instemmend.

‘’Leuk! Het toernooi begint om 10 uur, en het is bij de sporthal de Kamp,’’ fluisterde ze zacht. De lerares keek geërgerd naar ons. Charlotte keek verontschuldigend naar haar.

De volgende dag, kwart voor 10 liep ik de sporthal de Kamp binnen en zocht een plekje op de tribune op. Het was behoorlijk druk. Ik zocht Charlotte die ik vrij snel vond. Ze droeg een blauw judo pak, haar blonde haar zat in een knot. Mijn adem stokte toen ik de zwarte band die om haar middel zat, zag. Ik wist dat de zwarte band de hoogste rang was bij judo. Charlotte zocht duidelijk naar iemand in het publiek. Toen ze mij zag, zwaaide ze vrolijk naar me. Met een kleine glimlach stak ik mijn hand op. Er stond een man naast haar. Die was enorm groot en breed. Zijn armen waren echt dik. Hij was kaal en had een volle baard. Hij leek op een kabouter maar dan met een enorme lengte. Als hij een geruite t-shirt aan had, kon hij zomaar een houthakker zijn. Na de woorden van mijn moeder besefte ik ineens dat hij Charlottes vader moest zijn. Hij zag er inderdaad best angstaanjagend uit. Ineens gingen mijn nekharen overeind. Zou hij het weten over me? Hoe ik vroeger haar dochter behandelde? Ik mocht wel sterk en gespierd zijn maar ik was ongetwijfeld geen partij voor hem. Ik keek hem goed aan en kreeg een vermoeden dat hij de trainer van Charlotte was.

De eerste wedstrijd van Charlotte stond op het punt te beginnen. Haar tegenstander was een kop langer dan zij, al was Charlotte niet echt klein. In eerste instantie dacht ik dat zij kansloos was. Maar ik had het mis, ze overklaste haar tegenstander helemaal. Ik was diep onder de indruk. Plots vielen alle puzzelstukken op de juiste plek. Ik begreep waarom Charlotte nooit bang voor iedereen was, ook niet voor mij. Want ze kon prima voor zichzelf zorgen. Ze had haar vader kunnen inschakelen om mij aan te pakken. Dat deed ze niet en ik gokte dat haar vader wel wist dat ze zichzelf prima kon redden. Ik keek naar Charlotte die met een grote glimlach een high-five gaf aan haar vader. Ik knikte langzaam. Ze kreeg respect van me.

Charlotte haalde de finale maar ze verloor helaas. Ik baalde er zelfs van voor haar, ze was zo lekker op dreef. Maar ik voelde toch trots voor haar, wat ik nog nooit had gevoeld bij anderen behalve bij mij zelf. Het toernooi was afgelopen en Charlotte was druk bezig met medejudoka’s en ik besloot om naar de kantine te gaan voor koffie. Ik wist dat mijn moeder nu daar werkte. Ze glimlachte gelijk toen ze me zag aankomen. Ik bestelde een kopje koffie. Ik zag dat mijn moeder het naar haar zin had met haar werk.

Dat deed me goed. Ik kreeg de koffie en ging bij het raam zitten om de wedstrijd zaalvoetbal te kijken. Plots stond Charlotte naast me. Ze droeg nog steeds een judo-pak. Haar haren waren een beetje slordig en haar voorhoofd glansde van het zweet.

‘’Hey Danny, wat leuk dat je er bent! Hoe vond je het?’’

‘’Leuk, ik ben eerlijk gezegd diep onder de indruk.’’

Ze glimlachte. ‘’Is je koffie al op? Mooi, kom mee.’’

Ik keek verrast. ‘’Waarheen?’’

‘’Dat zie je straks wel. Kom mee.’’ Ik volgde haar braaf. Mijn moeder gaf me een knipoog toen we langs haar liepen. We kwamen in de kleine zaal waar een judo-mat lag. We waren alleen, er was geen tribune. Ik keek om me heen en keek haar vragend aan. Charlotte hield een wit judo-pak omhoog.

‘’Je hebt je trainingsbroek aan, dat is mooi. Wil je je schoenen uit doen en je jack ook. Trek dit pak aan.’’

Ik keek haar verbaasd aan. “Maar dat is toch niet eerlijk?’’

‘’Hoezo niet?’’

‘’Ik ben veel sterker dan jij.’’

Charlotte schoot hard in de lach. ‘’Dat zullen we zien.’’ Haar ogen begonnen te fonkelen.

“Oké,’’ zei Charlotte toen ik er klaar voor was. ‘’Ken je de regels van judo?’’

‘’Niet helemaal eigenlijk.’’

‘’Maakt niet uit. Degene die eerst met zijn rug de mat raakt, verliest. Hoe en wat maakt het niet uit. Goed?’’

Ik knikte. ‘’En in de klem zetten?’’

Ze lachte. ‘’Het is geen worstelen maar vooruit dan.’’ Haar ogen fonkelden opnieuw.

We stonden tegenover elkaar op de mat en bogen naar elkaar toe. Haar jas zat losjes en ik zag een strak shirt achter de jas. Er was niet veel te zien maar de vormen van haar ronde borsten waren goed te zien. Ik wendde mijn blik snel af, want ik moest me concentreren. Toen ik in haar ogen keek, grijnsde ze. Had ze het gezien?

‘’Ready?’’ vroeg ze.

Ik knikte. Ik was vastberaden, ik wilde niet verliezen van een dame!

‘’Oké, drie, twee, één, go!’’

Ik ging vol in de aanval en wilde haar jas grijpen. Ineens dook ze onder me weg en greep mijn linkerbeen beet. Ze haakte met haar been achter mijn rechterbeen. trok mijn linkerbeen omhoog waardoor ik over haar been struikelde en viel op mijn rug op de mat. ‘’Wel verdomme,’’ vloekte ik verontwaardigd. Triomfantelijk keek Charlotte me aan. ‘’Als ik dat bij judo zou doen, was ik gediskwalificeerd maar hier mag het allemaal. Maar hey, ik dacht dat je sterker was dan ik.’’ Grommend krabbelde ik overeind. Ik vond het niet leuk. Maar dat boeide Charlotte duidelijk niet. ‘’Nog één keer?’’

Ik knikte. Natuurlijk wilde ik dat.

Ik besloot het dit keer rustiger aan te pakken. We grepen elkaar aan de mouwen. Ik wilde haar jas pakken maar dat lukte niet omdat Charlotte voorover boog en mijn armen vasthield. Ze was echt goed, besefte ik. Ik mocht wel sterker zijn maar ze zorgde ervoor dat haar jas ongrijpbaar was. Langzaam raakte ik gefrustreerd. Ineens draaide Charlotte zich om, duwde ze met haar heup tegen me aan waardoor ik over haar heup struikelde. Maar ik reageerde snel en draaide me snel om zodat ik niet op mijn rug landde. Ineens was Charlotte weg en een tel later werd mijn been beet gegrepen en voordat ik kon reageren, zat mijn been in de klem. Als ik mijn been eruit wilde trekken, ging er een scheut van pijn door mijn been. Wat ik alleen kon doen, was stil liggen.

Charlotte lachte geamuseerd. ‘’Je kan aftikken, als je wilt natuurlijk.’’ Ik hijgde zachtjes. ‘’Verdomme!’’ Ik had geen keus en tikte af. Ze liet mijn been onmiddellijk los. Ze sprong overeind en keek me vriendelijk aan. ‘’Gaat het?’’ Ik knikte een beetje nijdig en liet me door haar overeind trekken. Ik keek haar aan, mijn nijdige blik verdween als sneeuw door de zon. ‘’Sorry.’’

Ze schudde haar hoofd. ‘’Nog één keer?’’

‘’Graag, ik verlies niet graag van meisjes.’’

Ze lachte. ‘’Dat had ik al gemerkt.’’

Ik had een plan dit keer. Zoals verwacht greep Charlotte meteen mijn mouwen beet. Met een brute kracht die ik had, rukte ik mijn mouwen los van haar greep. Ze was goed verrast. Ik greep haar middel beet en tilde haar op. Ze gilde het uit van pret. Ik drukte haar stevig tegen me aan. ‘’Dat mag niet!’’

Ik keek haar grijnzend aan. ‘’O jawel, we mochten alles, had je gezegd. Nu kan je mij niet onderuit halen.’’

Ineens viel een stilte. Onze hoofden stonden vlak bij elkaar. Haar knot was losgekomen, haar blonde haren lagen verspreid over haar schouders over de jas. We keken elkaar diep in de ogen. Haar ogen schitterden een beetje. Ik besefte voor het eerst dat ze eigenlijk mooie ogen had. Ze haalde diep adem. Ik voelde de nodige spanningen in mijn lichaam langzaam toenemen. Ze bewoog niet meer en keek me alleen afwachtend aan. Ik zag dat ze een klein puntje van haar tong langs haar onderlip liet glijden. Ik merkte dat mijn hart behoorlijk tekeer ging, ik had het gevoel dat mijn hart elk moment uit mijn borst zou schieten. Ons oogcontact was niet te breken, alsof we aan elkaar vast zaten. We stonden zeker een dikke minuut naar elkaar te kijken zonder iets te zeggen.

Charlotte schudde haar hoofd, knipperde met haar ogen en glimlachte. ‘’Nou, wat ga je nu doen? Zo win je niet hoor.’’ De spanning tussen ons was meteen verdwenen. Met een snelle beweging gooide ik haar naar de grond. Ze zag het duidelijk niet aankomen en landde dus met haar rug op de mat. Het ging best ruig.

‘’Oh sorry! Dat was niet mijn bedoeling,’’ zei ik geschrokken.

Ze krabbelde overeind en lachte. ‘’Geeft niet. Het heeft wel gewerkt.’’

Ik schoot in de lach. Ze keek verbaasd naar mij.

‘’Wat?’’ vroeg ik.

‘’Je lacht. Het is voor het eerst dat ik je zie lachen. Niet met die gemene lach van vroeger maar echt lachen.’’

Ik viel stil. Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen.

‘’Kom,’’ doorbrak Charlotte de stilte. We gingen op de bank zitten en ze gaf mij een flesje water.

‘’Wat vond je van het toernooi?’’ vroeg ze.

‘’Ik ken de basisregels niet echt maar vond het wel interessant om te kijken.’’ Ik wilde nog meer zeggen maar hield het voor me. Dat zag Charlotte blijkbaar. ‘’Danny, we zijn alleen hier, je kan me alles zeggen. Ik zal het niet doorvertellen.’’

Ik speelde met de dop van de fles. ‘’Nou, ik was onder de indruk van je. Ik begrijp eindelijk waarom je nooit bang was voor mij. Je kan prima voor jezelf zorgen. Je verdient respect.’’ Voorzichtig keek ik haar aan. Ze glimlachte stralend met haar tanden bloot. ‘’Dank je wel, dat is aardig van je. Ja, ik doe al jarenlang aan judo. Mijn vader traint me.’’

‘’Ja, die grote kerel, of niet?’’

Ze gniffelde. ‘’Ja, engerd hé?’’

Ik wilde niet glimlachen maar ik deed het wel. ‘’Ja, hij is gigant.’’

Ze giechelde. ‘’Ja, dat is hij zeker maar hij is heel lief. Hij mag er angstaanjagend uitzien maar hij doet echt geen vlieg kwaad.’’

Ik knikte en nam een slok water.

‘’Maar Danny, je doet het ook geweldig.’’

Ik knipperde met mijn ogen. ‘’Wat?’’

‘’Wat je allemaal doet de laatste tijd.’’

Ik haalde onverschillig mijn schouders op.

‘’Nee Danny, ik meen echt. Dat mag ook gezegd worden.’’

Ik humde kort. ‘’Maar waarom?’’

‘’Wat?’’

‘’Waarom doe je aardig tegen me? Na al die jaren die ik…’’ Ik kon mijn zin niet afmaken want ik was mijn woorden kwijt.

Ze haalde haar schouders op. ‘’Zo ben ik eenmaal, denk ik.’’

Ik keek haar onderzoekend aan. Ik geloofde haar niet maar ik zei niets.

‘’Maar kom op, het is tijd om naar huis te gaan,’’ zei ze terwijl ze opstond. Dat vond ik ook een goed plan.

De dagen tikten weg zonder incidenten. Ik moest hard werken om mijn cijfers omhoog te krijgen. Een mooie cijferlijst zal ik niet gaan redden, maar als ze maar voldoende waren, kon ik ermee doorgaan. Het was vrijdagmiddag en we hadden gym. Eenmaal in de sportzaal vertelde de leraar dat we een klein voetbal toernooi gaan houden met een team van drie personen. Helaas mochten we de groepjes niet zelf maken. Ik wist niet of de leraar expres had gedaan maar ik werd ingeloot in de groep samen met Leroy en Shavim. Zoals ik al verwacht had, hoorde ik het gegrinnik van Dave en zijn vrienden. Ik deed alsof ik het niet gehoord had. Dave en Yannick zaten in de dezelfde groep met een meisje. De beste groep, schatte ik zo in. De leraar vertelde ons dat het slechtste team de spullen moest opruimen. Gelukkig waren er niet zo veel spullen. Ik kreeg een klopje op mijn schouder. Dave liep langs me met een grote grijns. ‘’Veel plezier met opruimen straks.’’ Ik keek naar Charlotte die ook naar me keek. Ik haalde mijn schouders op en liep naar het veld. Leroy en Shavim keken me een beetje angstig aan toen ik aankwam. ‘’Relax jongens,’’ zei ik zacht. ‘’Ik doe jullie niks.’’ Ze knikten. We hadden geen tactiek besproken. Het ging gewoon vanzelf. Shavim stond bij de goal. Leroy zou hem ondersteunen, ik was dus aanvaller.

De eerste wedstrijden verloren we met grote cijfers. Leroy en Shavim schaamden zich kapot maar ik had gezegd dat het niet erg was. Toen kwam het grote moment aan. We moesten tegen het team van Dave. Ze waren natuurlijk de beste van allemaal en stonden niet voor niets bovenaan.

Hij keek me grijnzend aan. ‘’We gaan jullie helemaal vernederen, makker.’’

‘’Ik ben je makker niet,’’ zei ik.

‘’Nee gelukkig niet, want je bent een nerd geworden.’’

Voordat ik wilde reageren, startte de wedstrijd. Nog geen vijf seconde later zat de bal in de goal van Shavim.

‘’Dat is één,’’ grinnikte Dave toen hij langs me liep. Ik gromde zacht en liep naar Shavim die verontschuldigend naar me keek. Ik kreeg de bal van hem en zag Yannick op me af stromen. Ik gaf de bal snel door naar Leroy. Ineens was Dave bij hem en trapte zijn been hard. Leroy schreeuwde het uit van de pijn terwijl hij op de grond neerstortte. De leraar rende naar hem toe. ‘’Wat is er gebeurd? Gaat het?’’

Hij snikte zachtjes. ‘’Hij trapte tegen mijn been.’’

‘’Dat was per ongeluk, ik wilde de bal pakken,’’ zei Dave onschuldig. Toen hij zijn hoofd wegdraaide, keek hij grijnzend naar me. Hem negerend liep ik naar Leroy en stak mijn hand uit. Aarzelend pakte hij mijn hand beet en ik trok hem voorzichtig overeind. De leraar vroeg hem nog een keer of alles oké was. Leroy knikte en veegde zijn tranen weg. De leraar verdween. Ik keek Leroy aan. ‘’Ik pak hem terug.’’ Hij keek mij met grote ogen aan. Hoe, wilde hij bijna zeggen maar dat deed hij niet. Ik draaide me om en focuste me volledig op Dave. De adrenaline gierde door mijn lichaam. Leroy rende naar Yannick die de bal had. Yannick gaf de bal door aan Dave. Ik blokkeerde zijn weg, met een schijnbeweging wilde hij me voorbij komen, maar ik liet hem struikelen door mijn been ervoor te zetten. Zijn knie belandde vol op de grond. Hij kreunde het uit van de pijn. Er zat een schaafwond op zijn knie en er stroomde bloed uit.

‘’Verdomme, vuile klootzak!’’ schreeuwde hij woedend. Ik keek onschuldig naar de leraar die als een speer bij ons gekomen was. ‘’Sorry, ik wilde de bal pakken maar raakte hem per ongeluk aan.’’

‘’Niet waar!’’ brulde Dave woest uit. ‘’Hij deed het expres! Hij liet me opzettelijk struikelen!’’

‘’Doe even rustig,’’ zei de leraar streng. ‘’Even kijken. Dat valt wel mee. Een schaafwondje en het bloedt een klein beetje. Kom, we gaan naar de kleedkamer om je wondje schoon te maken.’’ Kreunend kwam Dave overeind. sloeg zijn arm over de schouders van de leraar en hinkelde moeizaam naar de kleedkamer. Dave keek over zijn schouder naar me, ik grijnsde vals en daarna keek ik naar Charlotte. Ik onderschepte een ondeugende lachje van haar. Leroy en Shavim konden hun lach met moeite inhouden.

Uiteindelijk waren we laatste geworden en we moesten dus opruimen. Gelukkig waren we zo klaar maar de kleedkamer was al leeg toen we aankwamen. Ik kleedde me rustig om terwijl Leroy en Shavim dat haastig deden. Toen ze bij de deuropening stonden, keek Leroy me aan. ‘’Fijn weekend.’’

Ik knikte. ‘’Jullie hetzelfde.’’

Ik liep rustig naar de uitgang. Het was duidelijk dat iedereen zin in weekend had want de school was nagenoeg verlaten. Buiten waren alle fietsen verdwenen op mijn scooter na. Toen ik mijn helm wilde opzetten, voelde ik ineens dat iemand achter me stond. Ik draaide me om en ik keek recht in de kille ogen van Dave. Achter hem stonden Melvin, Roel en Yannick, alle drie met hun armen over elkaar geslagen. Patrick stond bij het hoekje te wachten.

Via mijn ooghoek zag ik een leren bodywarmer van Dave die op de houten picknick tafel lag. Zijn handen waren in vuisten gevormd. Zijn donkere ogen drongen diep in mijn ogen.

‘’Denk je dat ik bang voor je ben?’’ zei ik terwijl ik mijn helm weglegde. ‘’Ik kan je makkelijk aan, jochie.’’

Daves ogen werden donkerder dan ooit maar zijn lippen vormden een duivelse glimlach. ‘’Dat klopt maar je bent alleen. En dat zal je ook altijd blijven, klootzak.’’ Hij spuugde in mijn gezicht. De woede stroomde door mijn aderen en mijn hart begon sneller te kloppen. Mijn zintuigen waren alert geworden. Vanzelf vormden mijn handen tot vuisten. Ik probeerde mezelf te beheersen. Maar plotseling flitste de flashbacks van het verminkte gezicht van mijn vader voor mijn ogen waardoor de woede alleen maar sterker werd. Mijn adem werd zwaarder. Mijn nagels boorden bijna door mijn handpalm heen. Het zweet brak uit op mijn voorhoofd. Ik stond op het punt om te ontploffen van woede.

‘’Nee hoor, hij is niet alleen,’’ klonk een bekende stem.

Mijn woede daalde onmiddellijk. Charlotte kwam zelfverzekerd naast me staan zonder mij aan te kijken. Ze keek recht in het gezicht van Dave.

Dave lachte schamper. ‘Jullie twee kunnen we makkelijk a…’’ Zijn stem stierf weg. Hij keek langs me heen. Ik draaide me om en mijn ogen werden groot van verbazing. Er stond een grote groep leerlingen achter ons. Ik zag Annabel met haar vriendinnen, Leroy, Shavim en de vriendinnen van Charlotte. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze stonden aan mijn kant. Sinds lange tijd voelde ik me weer machtig en cool. Als je de mensen helpt, dan zullen ze jou ook met alle liefde helpen. Ze zullen niet voor je weglopen maar komen juist naar je toe. Dan ben je pas cool. Met een brede glimlach draaide ik me om. ‘’Nou jochie, kan je ons nu wel aan?’’

Dave bleef kwaad kijken. Zijn keel maakte slikbewegingen. Hij ademde zwaar. Ik zette me schrap. Maar Melvin legde de hand op Dave’s schouder. ‘’Kom, laten we het niet erger maken.’’ Dave bleef even stokstijf stil op zijn plek maar uiteindelijk knikte hij. Hij wierp nog een kille blik op me, draaide zich om en beende weg met zijn vrienden. ‘’Kom Patrick,’’ zei hij nijdig toen hij merkte dat hij niet mee ging. Maar Patrick bleef staan.

‘’Patrick, kom verdomme mee,’’ snauwde Dave geërgerd. Patrick wierp een blik op hem waarna hij naar me keek. Aan zijn blik wist Ik wat hij wilde vragen dus ik knikte. Hij schuifelde naar mijn kant op en ging achter mij staan.

Dave keek even verbijsterd. ‘’Ach fuck it, dat joch is toch een mietje.’’ Hij verdween met zijn vrienden uit zicht van ons.

Charlotte en ik draaiden ons om. Ik knikte dankbaar naar iedereen. Langzaam ging iedereen naar huis zodat Charlotte en ik de enige op het plein waren.

‘’Ik dacht dat jullie al weg waren,’’ zei ik zacht zonder haar aan te kijken.

‘’Ik wist dat Dave iets van plan was, daarom heb ik mijn vrienden gevraagd of ze eventjes wilden blijven,’’ zei ze met een glimlach.

Ik keek naar beneden. ‘’Ze hadden speciaal voor me gewacht.’’

Ze keek me aan. ‘’Ja, ze vinden jou nu wel aardig.’’

Ik keek haar nu aan. Haar blik was vrolijk. ‘’Dank je wel, Charlotte.’’

Ze glimlachte breed en gaf mij een knipoog. ‘’Fijne weekend, Danny.’’

‘’Jij ook,’’ zei ik terwijl ik toekeek hoe ze om de hoek verdween.

Ik staarde suf voor me uit. Ik kon niet bevatten wat er zojuist gebeurd was. Ik kon nu niet met de scooter rijden want mijn hoofd was even vol. Ik liep naar het bos en ging op een boomstam zitten. Het had niet veel gescheeld dat ik Dave te grazen had genomen. Ik was zo kwaad. Maar waarom was ik zo kwaad? Kwam dat door mijn vader? De flashbacks flitsten weer voorbij. Het verbrijzelde gezicht van mijn vader, de kapot geslagen billen van mijn moeder en mijn knokkels onder het bloed van mijn vader. De luide schreeuw van mijn moeder dreunde in mijn oren. Mijn bovenarmen tintelden ineens, precies op de plek waar mijn vader met zijn klauwen mijn armen vast had gegrepen. Ik zag, hoorde en voelde alles, alsof ik het allemaal opnieuw herbeleef. Zonder dat ik door had, stond ik op en met alle kracht sloeg ik mijn vuist keihard tegen de boom die naast me stond. De pijnlijke scheut schoot door mijn pols heen. Ik wilde schreeuwen maar ik kon geen adem krijgen. Het leek alsof ik aan het stikken was. Wanhopig op zoek naar adem viel ik op de knieën op de grond en greep mijn keel.

Ineens voelde ik de warme handen op mijn wangen. Ik opende mijn ogen en zag de bezorgde lichtgrijze ogen van Charlotte. Ze zat op haar knieën voor me.

‘’Danny, kijk me aan. Haal rustig adem.’’

Terwijl ik diep in haar ogen keek, zoog ik de lucht naar binnen en blies het langzaam uit. Uiteindelijk werd ik rustig. Charlotte drukte me tegen haar aan en sloeg haar armen om me heen. Het voelde goed en veilig.

Na een tijdje verbrak ze de omhelzing. ‘’Kom, ga op de boom zitten,’’ zei ze terwijl ze me overeind trok. Ik ging zitten en Charlotte zocht de fles water in haar tas en gaf die aan mij. Ik dronk de fles in een paar slokken leeg. Ze kwam naast me zitten. ‘’Gaat het een beetje?’’

Ik knikte.

‘’Wat was het?’’

‘’Mijn vader.’’

‘’Flashbacks?’’

Ik knikte en begon te vertellen wat er precies gebeurd was. Ze luisterde aandachtig met ingehouden adem.

‘’Mijn lieve god, dat is echt erger dan ik had gedacht. En het is allemaal mijn schuld,’’ zei ze met een geschokte blik op haar gezicht.

‘’Niet doen,’’ zei ik zacht. ‘’Mijn vader was nooit aardig tegen mijn moeder geweest. Ook niet voor het incident. En ik greep niet in… Ik ben een lafaard.’’

‘’Nee Danny,’’ zei Charlotte toen ze mijn hand beet pakte. ‘’Dat ben je niet. Je hebt je moeder gered van je vaders klauwen. Het gaat goed met je moeder. Ze is weer vrij en heeft veel plezier met haar nieuwe werk. Allemaal dankzij jou. Daar mag je trots op je zijn.’’

Ik glimlachte zachtjes. ‘’Je weet altijd precies hoe je mensen kunt raken hé?’’

‘’Ja, ik ben goed hé?’’ lachte ze vriendelijk.

We kregen samen slappe lach en toen viel een stilte.

‘’Danny, je moet hulp zoeken.’’

‘’Geen sprake van,’’ reageerde ik meteen.

‘’Oké, maar je moet wel dit met je moeder bespreken.’’

Ik knikte. Ze had gelijk. Ik moest dit echt met mijn moeder bespreken.

Ik keek op. ‘’Maar hoe wist je dat ik hier was?’’

‘’Oh, mijn fietssleutels lagen nog op de bank, ik dacht dat die in mijn tas zaten. Toen ik terugkwam zag ik je daar op de boomstam zitten. Kom, we gaan naar huis. Kan je wel scooter rijden?’’

Ik knikte. ‘’Ja, ik voel me nu prima. Bedankt.’’

We liepen naar mijn scooter. Ik pakte mijn helm en keek haar aan. ‘’Dank je wel voor je steun.’’

Ze knikte glimlachend. ‘’Daar zijn we toch vrienden voor?’’

Ik keek haar lang aan en knikte met een kleine knik. Ik vond het fijn om te horen. Ik zette mijn helm op. ‘’Fijn weekend.’’

‘’Jij ook. Tot maandag!’’

n het weekend had ik een goed gesprek met mijn moeder gehad. Ze was erg geschrokken toen ze hoorde dat ik een kleine aanval gehad had. Het bleek dat mijn moeder ook af en toe last van flashbacks had. Het gesprek had ons goed gedaan. Het luchtte ons op.

De weken waren verstreken. Het examen kwam steeds dichterbij. Het leven op school was erg veranderd. Niemand ging aan de kant voor me, maar in plaats daarvan begroetten ze me vriendelijk. In de klas zat Patrick vaak naast me. Het was begonnen toen Patrick de vriendengroep van Dave verliet toen hij radeloos om zich heen keek in de klas, op zoek naar de nieuwe plek. Toen onze ogen elkaar kruisten, knikte ik instemmend. In de pauze was ik vaak samen met Patrick. Hij was nog steeds niet zo spraakzaam, alsof hij me nog steeds als een leider van de groep zag. Ik had hem duidelijk gemaakt dat hij niet meer bang voor mij hoefde te zijn. Langzaam maar zeker werd hij steeds losser. Omdat hij in de pauze vaak bij mij was, zag ik Charlotte steeds minder. Of ik dat jammer vond, wist ik eigenlijk niet. Soms miste ik haar aanwezigheid wel maar dan ook weer niet. Ze was gewoon een aardige vriendin voor me. Van Dave en zijn vrienden hadden we geen last meer. Ze ontweken iedereen, ze stalen geen yoghurts van Annabel meer en vielen Leroy en Shavim ook niet meer lastig. We hadden geen idee wat er was met hen, maar we klaagden niet.

Ik begreep de woorden van mijn moeder steeds beter. Het nieuwe leven beviel me steeds beter, ook al moest ik er nog steeds aan wennen dat ik regelmatig aandacht kreeg. Ik maakte zelfs een kort praatje met de vriendinnen van Charlotte, die vroeger een enorme hekel aan me hadden. Ik had ze nog steeds geen excuses aangeboden, ik wist niet waarom. Misschien durfde ik het niet. Misschien was ik niet de persoon die graag sorry zei. Maar een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik het wel moest doen. Toch deden ze aardig tegen me alsof ik geen excuses hoefde aan te bieden. Maar goed, iedereen was natuurlijk druk bezig met het examen. Ik moest wel vol aan de bak om alles te leren. Mijn moeder had gezegd dat ze het niet erg vond als ik mijn examen niet zou halen. ‘’Dan doe je het nog een jaar over en je gaat dan zeker slagen.’’ Maar dat wilde ik niet. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk van de school af. Te veel herinneringen.

Omdat het examen naderde, kwam het gesprek over het schoolbal ter sprake op school. Bij de meeste scholen vond het schoolbal plaats voor het examen. Bij onze school was dat anders. Het feest vond pas één week na het examen plaats en werd op de andere locatie gehouden in plaats van op school zelf. Op school werd er natuurlijk vaak aan elkaar gevraagd of je al iemand had en met wie je dan naar het bal ging. Een dilemma voor de meeste scholieren.

Het was ergens eind april. Nog een paar weken voor het examen. Ik zat in de aula aan een kleine tafel met Patrick. Het regende pijpenstelen buiten. We aten zwijgend onze lunch. Achter ons zat een groep meiden die vrolijk met elkaar kletste.

Opeens hoorden we het meisje tegen haar vriendin zeggen: ‘’En, heb je al iemand voor het bal?’’

‘’Ja, Pieter heeft me gevraagd.’’

‘’Oh, leuk!’’

‘’Jij dan? Heb je al iemand?’’

‘’Nee nog niet, ik hoop dat Glenn me gaat vragen maar ik weet niet of hij me ziet zitten.’’

‘’Vraag je hem toch zelf?’’

‘’Nee, ik durf niet. Ik wil dat hij het aan me vraagt.’’

‘’Kom op. Straks vraagt hij iemand anders. Probeer hem anders naar een rustige plek te lokken en vraag het aan hem. Als hij niet wil, dan weet je in ieder geval dat je naar een ander moet zoeken.’’

‘’Oké, je hebt gelijk. Ik ga het doen!’’

Via mijn ooghoek zag ik het meisje opstaan met vastberadenheid in haar ogen en ze liep met grote stappen weg. Mijn blik keerde terug naar Patrick en ik zag aan zijn blik dat hij het ook had gehoord.

Ik grijnsde. ‘’Ga je ook iemand vragen voor het bal?’’

Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ‘’Ik weet het niet.’’

‘’Is er een meisje die je leuk vindt?’’ Hij haalde opnieuw zijn schouders op maar ik zag dat zijn wangen rood werden. Ik wilde het hem niet moeilijker maken en ging dus verder met eten.

‘’En jij dan?’’

Ik keek op. ‘’Nee, ik vraag niemand.’’

Hij knipperde met zijn ogen. ‘’Waarom niet?’’

‘’Omdat ik het niet verdien.’’

Hij keek me even niet begrijpend aan. ‘’Hoezo niet?’’

Ik haalde nonchalant mijn schouders op. ‘’Omdat ik jarenlang een klootzak was. Ik heb ze pijn en verdriet gedaan. Ik verdien niemand.’’

Patrick zijn mond stond een beetje open van ongeloof. ‘’Wat een bullshit!’’ zei hij ineens fel. Hij sloeg geschrokken zijn hand voor zijn mond en zijn oren werden rood.

Ik lachte geamuseerd. Dat was de eerste keer dat hij tegen me durfde te vloeken.

‘’Bovendien,’’ zei ik, ‘’niemand wil toch met mij naar het bal.’’

‘’Bullshit!’’ zei hij opnieuw en hij keek weer verbaasd, meer over zichzelf door zijn taalgebruik.

Ik grinnikte. ‘’Je wordt steeds brutaler, weet je dat?’’

Zijn wangen waren nog nooit zo rood geweest. Hij schudde zijn hoofd. ‘’Maar man, dat is echt onzin wat je allemaal net zei. Je verdient wel iemand. Je hebt ervoor gezorgd dat Leroy en Shavim niet meer gepest worden en dat Annabel haar lunch niet meer gestolen wordt. En bovendien weet ik wel iemand die met jou naar het bal wil.’’

Ik keek hem vragend aan. ‘’Wie dan?’’

‘’Kom op zeg, dat weet je best. Charlotte natuurlijk, wie anders?’’

Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, ik heb haar eergisteren gezien. Ze werd door Christian gevraagd.’’

‘’O… En wat was haar antwoord?’’

‘’Geen idee. Ik stond te ver weg maar ik zag haar wel glimlachen. Dus ik weet genoeg.’’

‘’O man, het spijt me voor je,’’ zei Patrick oprecht.

Ik schudde mijn hoofd. ‘’Het doet er niet toe, ik was toch nooit van plan om haar te vragen.’’

‘’Maar je gaat wel naar het bal?’’

Ik knikte. ‘’Ja, ik ga er alleen heen. Geen probleem hoor.’’

We vielen allebei stil. Patrick ging verder met eten. Ik kon zien dat hij met zijn gedachten bezig was. Maar ineens zag ik iets. Ik dacht dat hij voor zich uit zat te staren maar hij keek naar iets. Ik volgde zijn blik maar kon niet meteen zien waar hij naar keek. Kim, de vriendin van Charlotte stond daar te praten met een ander meisje. Zij? Vond Patrick haar leuk? Ik keek hem aan, hij had niet eens door dat ik naar hem keek. Opnieuw volgde ik zijn blik. Plotseling zag ik het. Daar verder achterin, bij het hoekje leunde Annabel tegen haar kluisje aan en was haar yoghurt aan het eten.

‘’Annabel?’’ vroeg ik zacht. Patrick was zo geschrokken dat hij even van de stoel sprong. Zijn hoofd was knalrood geworden.

Ik grinnikte. ‘’Ja dus. Vind je haar leuk?’’

Hij leek even in paniek te raken.

‘’Relax, Patrick.’’

Hij haalde diep adem en werd eindelijk rustiger. Hij keek opnieuw naar Annabel. ‘’Ja, ik vind haar eigenlijk wel leuk.’’

Ik realiseerde me ineens dat het misschien voor hem moeilijk was toen ik de yoghurts van Annabel jatte, maar ik besloot om niets te zeggen.

Ik boog voorover. ‘’Nou, vraag haar uit dan.’’

Patrick keek me even geschrokken aan en aarzelde lang.

‘’Doe het gewoon. Voor het te laat is.’’

Hij keek me een beetje nijdig aan. ‘’Je hebt makkelijk praten. Want je gaat niemand vragen.’’

Ik grinnikte inwendig en was blij dat Patrick steeds meer zichzelf toonde. ‘’Dat klopt. Maar het meisje achter ons durfde het wel. Dus jij kan het ook. Wees een man en vraag haar uit!’’

Hij keek me bijna kwaad aan.

‘’Anders vraag ik haar uit.’’

‘’Geen sprake van!’’ reageerde hij fel.

Ik lachte geamuseerd.

De bel klonk. We raapten onze spullen bij elkaar en stonden op.

‘’Ga jij maar, ik kom er zo aan,’’ zei hij plots, zijn stem trilde van de zenuwen. Ik gaf hem een schouderklopje. ‘’Succes.’’

In de klas wilde de lerares net starten met haar les, toen Patrick het lokaal binnen stormde. Hij plofte op de stoel naast me neer. ‘’Sorry,’’ zei hij richting de verontwaardigde lerares. Ik keek hem nieuwsgierig aan. Hij glimlachte breed en zijn ogen schitterden. Ik gaf hem een stootje. ‘’Gefeliciteerd man,’’ fluisterde ik. Via mijn ooghoek zag ik Charlotte naar ons kijken, met een glimlach alsof ze blij was dat Patrick en ik het goed met elkaar konden vinden. De hele les zat Patrick met een grote glimlach, wat ik amusant vond.

Het was vrijdag en ik zat buiten op het gras. Niet veel later plofte Patrick naast me neer en haalde zijn lunchpakket uit zijn tas. Terwijl hij zijn boterham at, keek hij regelmatig met een bepaalde blik naar me.

‘’Wat is er?’’

Hij aarzelde heel even. ‘’Misschien boeit het je niet, maar ik denk toch dat je het wil weten. Charlotte heeft nog niemand voor het bal.’’

Ik knipperde met mijn ogen. ‘’Hoe weet je dat?’’

‘’Nou, toen ik het toilet verliet, liep ik langs de groep van Charlotte. Ik hoorde Kim tegen haar zeggen waarom zij nog niemand had voor het bal.’’

Ik humde terwijl ik in gedachten verzonken raakte. Het verbaasde me eigenlijk wel dat Charlotte nog niemand voor het bal had. Ik wist dat ze populair was bij de jongens. En hoe zat het met Christian? Had ze hem afgewezen? Het deed er eigenlijk niet meer toe. Ik ging toch alleen naar het bal.

‘’Maar Danny, waarom vraag je haar niet?’’

Ik schudde resoluut mijn hoofd. ‘’Nee, dat had ik je al uitgelegd.’’

‘’Kom op man, we hebben jou allang vergeven. Maar je vindt haar toch wel leuk?’’

Ik opende mijn mond maar deed hem weer dicht. Hij keek me onderzoekend aan. ‘’Nou?’’

‘’Zij is wel aardig,’’ bromde ik kortaf terwijl ik mijn schouders ophaalde. Hij schudde zuchtend zijn hoofd. We aten zwijgend verder.

Uit het niets sprong hij overeind. ‘De pauze is bijna voorbij, ik moet alvast naar binnen om wat spullen te pakken. Danny, vraag Charlotte gewoon uit voor het bal. Wat heb je te verliezen?’’ Hij wilde weglopen maar hield zijn pas in. Hij keek me aan. ‘’Ik denk dat daarom Charlotte nog niemand heeft voor het bal. Ze wacht waarschijnlijk op je.’’ Hij verdween. Ik keek hem verbijsterd na. Was het waar? Wilde ze mij? Ik zocht Charlotte en vond haar een stuk verder op. Precies op dat moment dat ik naar haar keek, draaide ze haar hoofd om en onze blikken vonden elkaar direct. Alsof het afgesproken was om elkaar aan te kijken. Ze glimlachte en zwaaide naar me. Wacht ze echt op me? dacht ik. De belangrijkste vraag was: wil ik haar? Ik keek haar aan, ze had haar blik afgewend. Ze speelde met haar blonde lok haar die langs haar slaap hing. Ze was mooi, dat viel niet te ontkennen. En ze had een goed karakter, dat wist iedereen al. Ze was eigenlijk perfect. Maar wilde ze mij? Ik was niet altijd perfect, op mijn uiterlijk na. Dat dacht ik althans. Alleen mijn karakter zat vol met littekens die langzaam begonnen te herstellen. Maar was het goed genoeg voor Charlotte? Ze verdiende een lieve en verstandige man die haar alles kon geven. Ik vond dat ik het niet was. Maar ze had nog niemand voor het bal. Dacht Patrick serieus dat ze op me zat te wachten? Ineens klonk de lieve stem van mijn moeder in mijn hoofd. Geloof me, de liefde is het mooiste wat er op aarde is.

Ik knipperde met mijn ogen en keek recht in de indringende ogen van Charlotte. Ik realiseerde me dat ik haar de hele tijd aan zat te staren zonder haar echt te zien. Mijn hoofd werd onmiddellijk knalrood. En toen verscheen er een ondeugende glimlach op haar gezicht. Hierdoor schoot er direct een onbekend gevoel door mijn buik. Het was alsof mijn maag vol was terwijl het eigenlijk niet zo was. Het gevoel was wel fijn. Ik kreeg het plots ook warm. Ik realiseerde me opnieuw dat ik haar nog steeds zat aan te staren terwijl ze schaamteloos naar mij terug keek.

De luide bel verstoorde me bruut. Charlotte en haar vriendinnen sprongen overeind en wandelden richting de school. Verward bleef ik nog even op het gras zitten. Het fijne gevoel ebde langzaam weg. Vreemd genoeg was het ook een opluchting dat het gevoel weg was. Ik keek naar de leerlingen die richting de ingang van school liepen. Charlotte draaide zich om en keek naar me. Mijn ogen vonden haar ogen automatisch alsof het magneten waren. Onmiddellijk schoot het fijne gevoel terug in mijn buik, wat zelfs een beetje ondraaglijk werd voor me. Wat was dat voor gevoel? Aan de ene kant voelde het fijn aan, maar aan de andere kant had ik het liever niet. Soms voelde het raar in mijn buik.

‘’Kom je?’’ vroeg de vrolijke stem van Charlotte. Ik keek op. Ik was alweer ver weg met mijn gedachten. ‘’Ja, ik kom eraan,’’ zei ik een beetje verward terwijl ik overeind kwam. Charlotte was ondertussen naar binnen gegaan. Terwijl ik naar de ingang liep, dacht ik aan de woorden van Patrick. ‘Wat heb je te verliezen?’

Het was rustig in de klas. Iedereen was bezig met leren. De leraar gaf ons de vrijheid. Patrick zat naast me, hij was druk aan het leren. Ik zat gebogen over het boek, maar ik las geen letter. Mijn concentratie was ver te zoeken. Ik dacht alleen aan Charlotte. Ze zat in een andere les op dit moment. Ik schudde mijn gedachten weg en probeerde me op het boek te concentreren maar het wilde niet lukken. Ik had een koude plens op mijn gezicht nodig. Ik vroeg aan de leraar of ik naar het toilet mocht en dat mocht. Onderweg naar het toilet kwam Charlotte vanaf die richting aangelopen. Ze glimlachte vriendelijk toen ze me zag.

‘’Hoi,’’ zei ze toen ze me passeerde.

‘’Hoi,’’ begroette ik haar terug. Mijn gedachten draaiden onmiddellijk overuren. Ik balde mijn vuisten en draaide me om. ‘’Charlotte!’’ Maar ze was al om de hoek verdwenen. Ik zuchtte en vervolgde de weg naar het toilet.

‘’Ja?’’ klonk het ver weg. Charlotte stond weer in de gang en liep naar me toe.

‘’Ik…’’ De spanning steeg plotseling op in mijn buik wat een onaangenaam gevoel was. Verdomme, ik haatte dit. Ik vroeg me echt af of mijn vorige leven niet beter was. Die spanning kon toch niet gezond zijn? Vroeger voelde ik me een man, de baas, het heertje. Nu was ik eigenlijk gewoon net als iedereen. Een vriendelijke jongen.

Charlotte stond vlak voor me, met een glimlach. ‘’Je riep mij?’’

‘’Ehh, ja… ehum… Heb je al iemand voor het bal?’’

Ze keek me aan met haar mooie ogen. ‘’Nee.’’

‘’Oké.’’

‘’Jij?’’

‘’Nee, ik ook niet.’’

‘’Oké.’’

God, wat was dat ongemakkelijk. Charlotte was echter kalm en ontspannen. Die houding had ik moeten hebben. Ik keek haar even aan. Ze was echt mooi. Waarom was dat me nog nooit opgevallen? Misschien omdat ik haar eerst een bitch vond. Ik merkte dat mijn handen klam waren. De spanning gierde vrolijk door in mijn buik. Ik haalde diep adem. Wees een man, dacht ik. Als Patrick dit kan, kan ik het ook. Gewoon een vraagje stellen en klaar is kees. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Maar waarom was het toch wel moeilijk? Bang om afgewezen worden? Nee, dat was ik niet. Althans, dat dacht ik.

Een hand op mijn onderarm schoot al mijn gedachten weg uit mijn kop. Ik knipperde met mijn ogen en keek in de lieve ogen van Charlotte.

‘’Vraag het maar.’’

Ik kreeg meteen een brok in mijn keel. Natuurlijk wist ze het. Het was opvallend wat ik allemaal deed. Ik haalde diep adem. ‘’Wil je met me naar het bal gaan?’’ De spanning in mijn buik was echt ondraaglijk.

Een glimlach verscheen. ‘’Graag,’’ zei ze fluisterend.

Ik knipperde opnieuw met mijn ogen. ‘’Echt?’’

‘’Ja, echt,’’ lachte ze geamuseerd. ‘’Maar ik moet nu echt terug naar de klas. Zie ik je straks?’’

Ik knikte. Charlotte liep weg, maar niet voordat ze nog een blik over haar schouder naar me wierp. In het toilet waste ik mijn gezicht schoon en staarde in de spiegel naar mijn spiegelbeeld. Waar is de stoere Danny gebleven? dacht ik. Maar ik zag een glimlach verschijnen. Ik had eindelijk iemand voor het bal.

Thuis, tijdens het diner had mijn moeder mijn blik direct opgemerkt. ‘’Wil je iets vertellen, lieverd?’’

Ik zuchtte. ‘’Je ziet ook alles, hé?’’

Ze lachte. ‘’Ik ben je moeder hé, dat zal wel moeten.’’

‘’Ik ga met Charlotte naar het bal,’’ gooide ik maar gelijk uit. De ogen van mijn moeder werden zo groot als schoteltjes maar langzaam begonnen haar ogen te glimmen. ‘’Dat is geweldig, Danny! Heb je haar gevraagd?’’

Ik knikte.

‘’O lieverd, ik ben zó trots op je.’’ Ze omarmde me stevig en gaf een zoen op mijn wang. ‘’Zo is het wel genoeg, ma,’’ bromde ik.

Ze keek me aan met twinkelende ogen. ‘’Danny, we moeten een nieuw pak voor je kopen. Je hebt wel een pak in je kast hangen maar ik vind dat je een nieuwe moet kopen.’’

‘’Maar daar hebben we niet zo veel geld voor. Dat kunnen we beter aan andere dingen besteden.’’

Ze schudde haar hoofd. ‘’Ik heb een voorschotje van het werk gekregen. Ik kan het betalen. Natuurlijk gaan we geen peperduur pak kopen.’’

‘’Geen sprake van, mam.’’

‘’Lieverd, dit was mijn droom. Ik heb dit altijd gewild. Een pak voor je kopen voor het bal. Gun me een pleziertje, alsjeblieft.’’

Ik zuchtte en keek naar Esther die met een lach haar hoofd schudde.

‘’Vooruit, mam,’’ zei ik. ‘’Maar dan betaal ik de helft. Ik heb ook wat geld.’’

‘’Deal!’’ riep mijn moeder opgetogen.

Het examen was loodzwaar. Ik had redelijk goed geoefend maar het examen was pittig. Bij sommige vakken had ik wel een goed gevoel. Maar bij de talen was het een ramp. Dat waren nooit mijn beste vakken geweest. Al met al had ik gemengde gevoelens. Aan de ene kant dacht ik dat ik het misschien wel zou gaan redden maar aan de andere kant twijfelde ik enorm aan Nederlands en Engels. Ik wist dat ik voor één vak een onvoldoende mocht halen. Ondanks mijn twijfels was mijn moeder toch trots op me. Esther ook. Charlotte had ik maar twee keer gesproken nadat ik haar had gevraagd voor het bal. Het was een drukke periode geweest en nu zaten de examens erop. Nu was het tijd voor de ontspanning en de voorbereidingen treffen voor het bal.

Wordt vervolgd…