Een heftig einde.
Hoop die neergeslagen wordt.
Moedeloosheid die toch nog een glimp op een mooie toekomst biedt.
Een toekomst die we zelf mogen dromen (Ik hoor Dannyboy al knarsetanden), of komt er ooit nog een uiterst spannend en opwindend vervolg voor Linda in een nieuwe Elinereeks?

Eén zekerheid is er: Jij bent een verduiveld goede schrijfster!!!

Waar het in het eerste deel heel duidelijk was wat echt is en wat fantasie, slaat hier soms wat twijfel toe.
Dat maakt het nog een tikkeltje leuker.
Op naar de volgende fantasie!

De ontkenning is allang voorbij. De gedachten zijn aanvaard.
En toch durft niemand het luidop zeggen. Alanah doet een poging. Hoop oplaaiend.
Maar toch is het nog te vroeg. Je wil ons en hen eerst nog wat tergen, met onuitgesproken verlangen. Heeeerlijk!

Een extra pluim voor de laatste twee zinnen. Perfectie!

Weer een reeks met Floortje en Merel die ten einde komt.
Weer een verhaal dat me van begin tot eind opwindt, of het nu in een sluimergeilheid is die als een virus door je verhaal wordt overgedragen, of de volle opgewondenheid doordat ik als aanwezige toeschouwer alles mee beleef (net als de stagiair op dat bankje, als Thijs in het water, of met momenten als de twee gelukzakken die het geilige duo mogen doen laten genieten) .
Je bent een heerlijke verhalenvertelster, Floortje. Een topschrijfster.
Hopelijk komen Floortje en Merel binnenkort weer in actie.

De hele geschiedenis is gekaderd. Het toekomstpad voor de mensheid is gelegd.
Het moment van de waarheid nadert.
Het enige aspect dat nog niet aan bod is gekomen, emotie en gevoel, onontbeerlijk voor een optimale beleving van genot, staat voor de deur. Hopelijk!
Op naar het grote moment…

Dank je voor de reacties. Ze doen enorm goed.

Voor dat duistere randje dat in me opkwam tijdens het schrijven kan ik enkel Ilse danken. Zij is degene die haar verlangens zo open en eerlijk durft te vertellen dat ik mijn personages er moeiteloos in kan laten meegaan.
En jawel, ook ik merk dat dit kantje niet zo verborgen is als ik dacht.

@Xaviera: ik vrees dat Aphrodite enkel in ons geheugen zal blijven voortbestaan. Ook bij mij leeft ze nog verder met haar prachtverhalen…

Met een beetje vertraging en vol verwondering las ik dit verhaal.
De wereld die je openbaart, zet aan het denken.
Waar je naartoe wil, lijkt duidelijk.
Maar de wegen van de schrijver zijn soms ondoorgrondelijk, want jij bent de god van deze fictieve wereld.

Geboeid lees ik verder!

Als twee honden vechten om een been…
Zou het?
Ik ben ervan overtuigd dat zowel Ron, Edwin als Paul hrt beste met Linda voorhebben.
Alledrie willen ze haar geluk. Allemaal op hun eigen manier.
Je weet het uiterst boeiend neer te pennen.

Snel naar het volgende deel!!!

Wie zoekt zal vinden.

Maar meestal wel pas als je stopt met zoeken. En dan gebeurt het. Die ene blik, de plotse klik, de nieuwsgierigheid die verlangen wordt.
Katinka laat zich overdonderen en inpakken.
Ze opent zich, mentaal en uiteindelijk lichamelijk.

Nieuwe tijden zijn op komst.

Maar jouw verhalen blijven altijd top! Heerlijk!

Heeeeeeeeerlijk!

Normaal gezien ben ik de man van de vele woorden. Nu kan ik maar één ding zeggen: Heeeeeeeeerlijk!