Een uitdaging of niet, je overtreft jezelf weer. Je stapt buiten je comfortzone en creëert een nieuwe wereld. Een wereld die voor ons allemaal ver van ons bed is. (Behalve dan misschien voor Zazie, want die lijkt tijdloos te zijn als ik haar verhalen lees 😉)
Toch dompel je ons onder in een sfeer die past bij het beeld van die tijd. Je laat ons meeleven. Je laat ons meevechten.
En je doet ons snakken naar Zara, naar Zazie, naar die bloedmooie vrouw die je in onze verbeelding tot leven wekt.

Wauw!

Bijzonder goed geschreven. Het hele verhaal speelde zich als een film voor me af.

Echt?
De boel lekker oppoken en dan op deze manier eindigen?
En ons dan (God weet hoe lang) wat laten wachten?
Hopelijk niet te lang!

@Jeremy: langdradig? Wanneer komt er actie? Lezen we hetzelfde verhaal? De spanning druipt van het scherm! De lust en het verlangen die hier zorgvuldig met woorden worden opgebouwd, zijn de voorbodes van een aardbeving van genot die de schaal van Richter zal ontwrichten. En jawel, dat kan slechts door de actie die er al is.

@Eline: op deze manier halen ze allebei het eind van de dag niet zonder dat minstens een van beiden sufgeneukt is. Heeeeeeeeeerlijk!

De invloed van de Lusthof reikt verder dan Bart vermoedt.
Of zit het nu in hem?
Of is dit gewoon toeval? Nee. Niet in dit verhaal.

Weer kluisterde je me vast aan je woorden, trok je me mee in je verhaal.

Plots moet ik denken aan Alice in Wonderland. Is de Lusthof Barts Wonderland?

Gouden raad: kies of je er een je- of een ze-verhaal van maakt en blijf daarbij.

Ook bij mij meteen een enthousiaste reactie toen ik de titel zag. Een rustige opwarmer. Op naar het volgende deel!

Waar heb je al die tijd gezeten???
Blij dat je terug bent.
😊

Diep ontroerd
Emotioneel gepakt
Intens vertederd

Allerlei emoties raasden door me heen.
En vragen… heel veel vragen.

Je doet het weer, Danny!
Je bent veel een schitterend schrijver.

Dit verhaal is het doorslaggevende bewijs dat je in een verhaal geen seks nodig hebt om een zinderende erotische spanning te creëren.
Jij vertrekt met een cliché setting zoals een restaurant, en vervolgens gooi je de rest van dat cliché overboord om een dialoog neer te pennen die zich als een ingenieus schaakspel voorzet. De pionnen sneuvelen bij de vleet en het lijkt op een patstelling uit te draaien, maar uiteindelijk is het verloop van het spel veeeeeel interessanter dan de uitkomst. Want daar moeten we sowieso nog even op wachten. Niet erg, het is meer dan de moeite waard!