Teruggeslingerd in de tijd.
Om slechts te ontdekken dat de lust van alle tijden is.
De vragen en twijfels zijn hetzelfde.
Maar het genot ook.

Het boek van dit verhaal sla ik niet toe. Het blijft openliggen tot het volgende hoofdstuk verschijnt.
Heerlijk!

Mooi voorbeeld van hoe lust de overhand neemt. Rationele gedachten zijn er nog, maar ze worden weggedrukt door een intens verlangen.
Prachtig verwoord!

Weer een afscheid..
Hopelijk ook weer een tot ziens…
Sam is een van die personages (net als Luuk en Lolita) die aan je groeien.
Maar, wacht eens…
Zitten twee van de drie nu niet samen in Amerika? 🤔😁
Wat als…
😉

Alweer een overheerlijk verhaal, Zazie!
Dank je! 😊

De grenzen blijven opschuiven… wacht… welke grenzen? Je hebt ons na tien delen plots doen opkijken om te ontdekken dat alle gêne en twijfel verdwenen zijn.
Dit kan nog maar naar één ding leiden: het invullen van een intens verlangen naar elkaar.

Klasse!

Weer een prachtverhaal. Het maakt me niets uit of er erotiek in voorkomt of niet. Het gaat om de vriendengroep rond Danny!

Ongegeneerd en vrij zijn de eilandvrouwen in deze reeks. Genot is een basisbehoefte.
Leuke filosofie die heerlijk verteld wordt.

Niet onaardig geschreven verhaal. Ik zag het voor me gebeuren. Het stijgen van de spanning loopt synchroon met het dalen van de conversatie. Af en toe een korte bevetiging dat het ok is wat er gebeurt…
En dan stopt het.
Te snel op indienen gedrukt?
Geef ons nu wel nog een vervolg!

Leuk verhaal.
Benieuwd naar het vervolg.

Welke vrouw zou de pas ontdekte minnaar van haar man niet buitenkegelen? Linda! Het scheelt inderdaad niet veel, maar de vrouw die nog maar net de schoonheid van haar seksualiteit ontdekt heeft en aan het exploreren is, geeft Ron een kans.
Ron. Is hij Edwin 2.0? Nog zachtaardiger en nog gunnender?

Hoe dan ook weet je een perfecte mixte creëren tussen dramatische spanning en heerlijke erotiek.
Een nieuw bewijs van je schrijftalent.

Karen weet wat Alex van plan is. Ze weet dat hij haar stevig gefundeerde grenzen probeert te verleggen. Ze weet dat ze het beter niet zouden doen.
En toch geeft ze zich over aan het verlangen.

De manier waarop je deze hopeloze veldslag verwoordt, is weergaloos. Geen moment twijfel je als lezer aan de waarachtigheid. Geen seconde wil je dat de rede wint.
Dat is het mooie. In deze strijd zullen er alleen maar winnaars zijn. Maar dat kan net enkel omdat de strijd er is.

Wauw!