Er gingen een paar weken in relatieve rust voorbij. Calvin wist wel dat er nog iemand in huis woonde. Dat zag hij vooral aan de boodschappen. Heel af en toe hoorde hij haar, als ze muziek aan het luisteren was, of aan het bellen was. Maar vrijwel nooit waren de twee in dezelfde ruimte. Hij was al lang blij dat ze geen jongens meer uitnodigde. Daar lette hij ook streng op, en dit was Alanah ook wel duidelijk ondertussen. Die drang was er ook niet meer. Al was de drang niet helemaal weg. Ze kwam hem zelfs vragen of het wel goed was dat er af en toe een vriendin of twee langs mochten komen, en mochten blijven logeren. Ze had nooit het idee dat dit haar huis was. Ze was zich maar al te goed bewust dat ze Calvin te danken had voor dit ruime dak boven haar hoofd en de vrijheid die ze nu mocht genieten zonder ouders in beeld. En daar was ze Calvin ook erg dankbaar voor, wat ze toonde door er vanuit te gaan dat ze eigenlijk niks mocht zonder zijn toestemming. Ze hield zich nederig, en dat deed ze min of meer onbewust. Niet de Alanah die Calvin de laatste tijd had leren kennen, maar zeer zeker een verbetering. Het was dan ook geen probleem als ze wat bezoek had. Maar geen jongens. Ze garandeerde Calvin dat ze dat ook echt niet meer wilde, en leek zich zelfs wat te schamen voor die periode die ze wellicht had afgesloten. Het was tijdens een zeldzaam moment van contact dat de twee elkaar zelfs even een glimlach konden toespelen. Ze hadden het er nooit meer over gehad. Beiden zijn ze gewoon verder gegaan zonder er ook te veel over na te denken. Dit was nu gewoon de nieuwe realiteit, en daar moesten ze maar mee leven. Wat dat betreft, hadden ze dat met elkaar gemeen. Na een bepaalde hoeveelheid tegenslag in het leven, kan je ook niet veel anders meer.

Er zou vast een moment komen en dan zou Alanah wel vertrekken. Vroeg of laat. Dat kon niet uitblijven. Dat moment liet echter nog wel even op zich wachten. Langzaam vertelde ze haar vriendinnen wat er gebeurt was, en hoe de situatie nu was. Het had even geduurd voordat ze dit iemand wilde toevertrouwen, omdat ze zich ook wel schaamde voor haar moeder, maar ook voor haar eigen gedrag, waarvan haar vriendinnen meerdere keren gezegd hadden, dat best gevaarlijk te vinden. Goed, ze deed het altijd veilig, maar die jongens die wilden soms meer dan dat zij wilde. Zo ging dat. Maar nu niet meer. En toen Alanah aan haar twee beste vriendinnen vertelde dat haar moeder uit beeld was en met de reden waarom, kon ze alleen maar op steun rekenen en wist ze weer wat echt belangrijk was in het leven. Niet seks, maar vriendschap en veiligheid. Je geborgen voelen kon enorm belangrijk zijn. Iets wat ze duidelijk probeerde te maken toen haar gevraagd werd waarom ze hier nog woonde. Calvin kwam aan bod, en eerlijk gezegd begonnen de twee zich dan juist weer zorgen te maken om hun vriendin, die het juist allemaal zo positief bedoelde. Maar ze vonden het maar gek dat ze hier was blijven wonen met de ex van haar moeder. Het was ook geen normale situatie. En bij gebrek aan beter, was het juist fijn. Maar dat snapten haar vriendinnen niet. Die kregen er rare ideeën bij. Even leek Alanah te twijfelen. Hadden ze gelijk? Waar hadden ze het dan precies over? Want duidelijk waren ze niet. Ze vonden het gewoon gek dat ze bij een oudere man inwoonde, de ex van haar moeder. Maar was dat wel zo gek aangezien de twee al zeven jaar lang in elkaars leven aanwezig waren. De vriendinnen waren wel op de hoogte van de slechte band die er altijd is geweest. Zeg maar gerust een band die niet bestaat. En dat maakte het gek. Alanah deed het nog af als niets. Dit werkte juist goed, vond ze. Geen gedoe, alle ruimte. Wat wil je nog meer? Zij niks. Maar haar vriendinnen verzonnen al snel dat er misschien wel een extra reden was waarom die oudere, donkere man haar in de buurt wilde hebben. Toen ze zich zelfs begonnen af te vragen of er niet meer speelde tussen Alanah en Calvin, raakte de maat wel een beetje vol. Stellig zei ze dat zoiets absoluut niet aan de orde was. Ze had nog nooit aan hem gedacht op die manier. Waarom zou ze ook? Toen keken haar vriendinnen elkaar aan en hielden hun schouders op. Ze durfden het niet uit te spreken, natuurlijk. Want zo lelijk was Calvin helemaal niet. Dus wat ze zeiden, was eigenlijk dat het hen misschien niet eens zo raar zou zijn, mocht dit wel het geval zijn. Maar dat spraken ze maar niet hardop uit. De situatie leek al lastig genoeg zo. En Alanah kon dit zelf ook wel verzinnen, al viel het kwartje niet meteen. Opeens dacht ze toch iets anders over die man waar ze wel mee samenwoonde, maar eigenlijk nooit zag.

En het was op een warme, stille zaterdagochtend dat ze plots geprikkeld werd op een manier die haar eigenlijk nog onbekend was. Het was windstil, een uur of elf, en de zon brandde ongelofelijk hard, wat het erg warm maakte. Alanah lag in de tuin. Ze lette wel erop dat als ze wist niet alleen thuis te zijn, er niet al te bloot bij te lopen, of in dit geval te liggen. Echter bezat ze een lichaam, wat zelfs volledig gekleed, al erg aansprak. Ze was een absolute stoot om te zien. Nu wist ze dat Calvin thuis was, dus droeg ze een topje tot bijna aan haar hals, zodat er zeker geen decolleté was waar hij per ongeluk in kon kijken. Ook al was hij thuis, was de kans klein dat ze elkaar zouden zien. Maar ze nam toch het zekere voor het onzekere. Eigenlijk zat ze hier wel goed, en ze wilde dat niet op het spel zetten. Want sinds haar vriendinnen dat zaadje in haar hoofd geplant hadden, onbedoeld dan wel, moest ze toegeven dat het haar toch niet helemaal onberoerd liet. En daar was ze zich van bewust. Dus weinig bloot. Zeker qua romp. Armen mochten best bloot zijn, met haar benen was ze ook wat voorzichtig. Maar zelfs in een topje wat reikte tot haar hals, was ze een verleidelijk object om te zien. Ze bezat een vrij goed gevulde boezem, en dat stop je gewoon niet zomaar weg. Heerlijk rond en toch vrij strak in de frisse, groene stof van haar topje, zou het een aandachtspunt blijven op ieder moment voor iedere man. Alanah was misschien wel te knap en te mooi om zo op deze manier hier verder te leven, zonder dat er ook maar iets van haar verwacht werd. Dat was ten minste wat zij begon te denken. Zij dacht dat die ander dat zou kunnen denken. Moest er niet iets tegenover komen te staan?

Calvin liep deze keer wel de tuin in, waar hij die meid zag liggen op een achterovergevallen ligstoel. Hij had zijn zonnebril op, en leek haar ook niet de aandacht te geven die ze nu al verwachtte.

‘Ik ga straks nog naar de winkels. Moet jij nog wat hebben?’ vroeg hij haar alleen en keek voor zich uit naar zijn tuin, waar hij best tevreden mee was. Dit was misschien altijd al alleen zijn thuis geweest, besefte hij nu steeds meer nu zijn Irina er niet meer was. En daar mocht hij best trots op zijn. In zijn ooghoeken had hij de wat verlegen Alanah wel zien overeind krabbelen. Ze deed raar de laatste tijd. Hij had geen idee waarom. Misschien had het met haar moeder te maken. Dat begreep hij dan wel weer.

‘Nee, hoor. Ik ben voorzien.’ lachte ze dan wat verlegen, en hij knikte en humde.

‘Ik moet vanmiddag ook nog even wat klussen in de schuur. Maar als ik teveel lawaai maak, moet je het maar zeggen. Of ga je nog weg?’ maakte hij bekend. De vraag op het einde had hij anders nooit gesteld. Maar ook hij dacht dat er misschien iets anders met haar omgegaan moest worden. Maar meer in de zin als zijnde haar voogd, wat hij niet was, maar zich wel zo voelde. Je iets meer bekommeren om dat kind, kon geen kwaad. Dat was zijn intentie en verder niks. Dat ze knap was, wist hij nu wel. Hij had haar zien opgroeien tot deze mooie, aantrekkelijke meid. Maar hij was volwassen en hij wist wat moest en wat niet. Het juiste doen. Dat moest. Dus de rest niet. Vrij stoïcijns stond hij in zijn nieuwe leven na het bedrog en de breuk. En alleen al denken aan weer iets beginnen met een vrouw, met wie dan ook, zorgde vooral voor zorgen en ongeluk. Dus nee. Alanah was leuk om naar te kijken, maar alleen als zij het niet zag. Hij was niet op zoek naar complicaties voor de toch al complexe relatie die hij met haar had. Niemand zou dat willen.

Al was Alanah dus een stuk minder volwassen, en liet ze zich toch iets meer leiden door onderbuikgevoelens. En later die dag, terwijl het nog steeds warm was, en zij eigenlijk nog steeds in die tuin lag, lui en denkende aan dingen waar ze misschien wel niet aan moest denken, was Calvin bezig in de schuur, achter in de tuin. Hij was via de zijkant gelopen, achter het hegje, en Alanah had het pas door toen ze hem hoorde boren en zagen. Enigszins nieuwsgierig kwam ze dan van haar gat af, en liep ze voorzichtig als een Disneyprinses door deze mooie, groene tuin, waar vlinders om haar heen dartelden en vogeltjes begonnen te fluiten, hoog in de bomen tijdens de momenten dat het even stil was in de schuur. Maar over dit soort prinsessen maakt Disney geen tekenfilms.

Calvin was aan het timmeren geslagen. Je zou het niet snel verwachten als je hem zou zien, zelfs nu niet terwijl hij bezig was. Een vrij grote man, oogde wat ruw aan het oppervlak en was liever stil dan dat hij moest praten. Ze zou hem niet snel aan de voorgrond tegenkomen, maar hij viel alsnog altijd op. Hij was groot, en hij was donker. Dan val je op. Op zijn werk, waar er niet veel als hem waren, net als hier in het dorp. Hij had er geen last van. En niemand had last van hem. Het speelde helemaal geen rol in zijn leven. Hier was het leven anders dan in de stad. Hij was gewoon iemand die graag op zichzelf was. Dat was zijn identiteit. Daar kon je hem aan herkennen. En dat maakte hem op een bepaalde manier best mysterieus, en interessant. Zeker als je als jonge meid bepaalde aspecten aan zijn voorkomen wel interessant en misschien zelfs wel bepalend vond. Toen haar moeder voor het eerst met hem aankwam, moest ze er juist om die reden niks van hebben. Nu was ze ouder, minder onschuldig, en was het juist wel spannend. Net als dat hij ouder was. Ook dat was wel spannend. Kon hij meer? Wist hij meer? Had hij meer? Dat soort vragen spookten door haar hoofd, aangezien seks nog altijd iets was waar ze verregaande interesses in had, maar niet meer op de kaart stond in haar nieuwe leven. Maar het niet doen, betekende niet dat ze er niet meer aan dacht.

Ze wilde hem niet storen. Helemaal niet zelfs. Ze gluurde dan ook naar binnen. Het was een oude veeschuur, wat nog te zien was aan de houten muurtjes en schuttingen die her en der nog overeind stonden. Ze zag een hoop rommel. Voor hem had het allemaal waarde. Een oud wrak van een auto die hij ooit had willen opknappen, en onder een hoes stond zelfs een motor waarvan Alanah niet eens het bestaan afwist. Hij had er geen tijd meer voor, of geen zin meer in. Zijn tuin was hetgeen waar hij de laatste tijd zijn vrije tijd instopte. Daar waar hij nu ook mee bezig was. Het was er stoffig en warm en amper verlicht, en toch zag Alanah die man zich in het zweet werken, aan het timmeren, en niet veel later zelfs aan het lassen. Hij kon van alles wat, zullen we maar zeggen, zonder er echt goed in te zijn. Handig was hij wel. Handig genoeg om zijn eigen tuin te verbouwen, waterleidingen aan te leggen en wat al niet. Niet om te sproeien, maar voor het zwembad en de douche die er ooit nog moesten komen, en waar hij nu weer tijd voor had sinds hij weer single was. Ondertussen was het enige water wat Alanah zag het zweet wat op zijn rug stond. Hij had z’n shirt al uitgetrokken en ze keek tegen zijn rug aan die glom in het licht van het lassen. Hij was gespierd. Veel gespierder dan ze dacht. Veel gespierder dan de jongens waar ze mee was geweest. Ze kon haar ogen niet van zijn brede schouders afhouden, zijn forse torso en zijn dikke nek. Dik was hij niet. Gewoon stevig en robuust. Heel anders dan de jongens waar ze intiem mee was geweest. Zelf was ze niet perse klein, maar zo als ze nu naar hem keek, voelde ze zich al machteloos, denkende aan dat lijf boven op haar… Net zo bezweet en zwoegend als het nu deed… Ze kon zichzelf nog net wakkerknijpen toen hij richting de tuin kwam gelopen, en net dook ze weg achter wat bosjes gevuld met rode bloemen. Het leidingwerk nam hij mee naar buiten naar de zijkant van de schuur, en legde hij voor nu maar even neer. Het was al warm genoeg. Al had hij niet het warmst van de twee personen hier in de tuin.

Ze zat nog steeds weggedoken toen hij terugkwam, en even later gluurde ze weer naar binnen. Met grote ogen keek ze toe hoe hij zijn gereedschap opborg, en zich vervolgens langzaam begon uit te kleden totdat hij helemaal naakt was. Niet al zijn ‘gereedschap’ wist hij op te borgen, en Alanah’s mond viel open. Calvin zweette van top tot teen en liep naar een hoekje waar ooit een grote drinkbak had gestaan, en waar nu alleen nog een kraan uit de muur kwam. Veel leidingwerk lag hier al onder. Maar het indrukwekkendste leidingwerk hing toch echt tussen zijn benen. Hij zette de kraan hard aan en water spoot hem tegemoet, koud en verfrissend. Hij gooide het over zich heen, draaide zich alle kanten op en waste zich gewoon met enkel dat water zodat hij zo weer verfrist de rest van de dag tegemoet kon komen. Alanah zag het aan met rode oortjes en wangen en wist eigenlijk niet goed waar ze moest kijken. Maar haar ogen bleven getrokken worden tot dat ding wat daar rustig tussen zijn benen hing. Was dat echt? Kon dat wel? Ze zag nu niet alleen zijn volledige lichaam naakt en goed onderhouden, maar ook iets wat ze nooit verwacht had. Calvin was behoorlijk groot geschapen. Ze slikte ervan, en raakte ook lichtelijk van slag. Wat moest ze met deze informatie? Kon deze man niet eens haar moeder tevreden houden? Waarom ging ze vreemd als hij dit had? Of wist hij het niet te gebruiken? Nee, was het misschien te groot? Dat soort dingen schoten nu door haar verwarde koppie en nergens had ze een antwoord op. Ze slikte even en toen ze zich licht in haar hoofd begon te voelen, droop ze maar af. Ook zij was er wel een beetje vochtig van geworden. En dat had niks met het warme weer te maken.

Niet veel later lag ze weer in die stoel, alsof ze er de hele dag had gelegen. Daar vond Calvin wel wat van, maar hij zou haar er nooit op aanspreken. Niet zijn zaken. Alanah deed ook haar best hem zoveel mogelijk te negeren zoals altijd, zonder kwetsend over te komen, en liet hem voorbij lopen, weer aangekleed en wel natuurlijk, en gaf hem enkel een kort en vooral cynisch glimlachje. Hij had geen idee. Of wel?