Wat jammer dat verhalen als deze - goed geschreven, traag opgebouwd met een onderhuidse spanning en enigszins literair - te weinig gewaardeerd worden. Die 8.2 zou eigenlijk een 9.2 moeten zijn.

Prachtig beschreven. Dit hoort zeker bij een van de betere verhalen! Zou mooi zijn als je nog een deel schrijft over de onderdanige Jodi.

Hoi Fenjah,
Schrijf jij zo maar eens een verhaaltje of ben je een beroeps-romanschrijver, want daar lijkt het wel op. Dit verhaal is niet af. Hier moet een vervolg op komen. Ik wacht op een vervolg. Op vervolgen! Wel 10 of meer! Doen !!! 👍 👍 👍

Na het vorige deel had ik niet verwacht dat er een vervolg zou komen. Je verhaal leek af.
Wat ben ik blij dat je niet bent gestopt. Zonder overdrijven, dit is Literatuur.

Je laat je hoofdpersonage een strijd voeren met zichzelf. Een gevecht tussen wie hij is en wie hij wil zijn. Rondtollend in een kamer vol emoties, niet wetend welke echt zijn en welke echt mogen en kunnen zijn.
Dat leidt tot ontroerende momenten, herkenbare ogenblikken en grappige gedachten.
Je toont twee mensen die ontdekken dat ze elkaar nodig hebben maar dit (nog) niet tegen elkaar zeggen. Dus doen ze het enige wat er hen rest: genieten van elkaar alsof het de laatste keer is.

Fenjah, je verhalen raken me.

Wat een intens verhaal. Eentje met een scherp kantje aan.

Door terug in de tijd te gaan denk je als lezer te weten wat er aan de hand is. Beter dan de personages. Het is pas tijdens het laatste stuk dat er een groot wtf-moment ontstaat. Je hebt ons even op een dwaalspoor gebracht.
Eigenlijk geef je het al in het begin van het verhaal prijs: "Ik was een klootzak en in zekere zin ben ik dat nog steeds."

Op een paar kleine tikfoutjes na (who cares) is dit verhaal perfect. Mooie zinsbouw, prachtig taalgebruik, goed doordachte structuur, een inhoud die tot nadenken aanzet.

Verplichte leesvoer op deze site!

Als een lam wordt Jodi naar de slachtbank geleid. Ze wil niet, maar ziet geen alternatief. De manier waarop je de omschakeling naar de schokkende laatste zin beschrijft, is heel subtiel. Stap voor stap volg je als lezer de evolutie in de gedachtegang.
Het lijkt logisch. Een pluim op jouw hoed.

Je weet de spanning wel op te bouwen! Hoe ze hem wilt interviewen, maar hoe hij heel behendig het gesprek weetom te draaien en haar mentaal in de hoek te duwen. Zewordtgedwongen met hem mee te gaan en met hem naar bed te gaan, maar toch geniet ze hier intens van.
Ik kijk uit naar het vervolg.
Het is de 10 die ik je gaf zeker waard

Ik heb geen flauw idee waarom de score bij dit verhaal zo laag is. Ik ben er weg van. Het lijkt wel een filmscenario van een heel goede en spannende film. De beschrijvingen van Reza’s vervreemdende beleving is van een uitzonderlijk hoog niveau.
Het gesprek tussen de secretaris en Jodi deed me aan een scene uit een Tarantino-film denken.

Enkel de overgang van het vertelstandpunt van Reza naar Jodi was wat verwarrend.

Ik kijk reikhalzend uit naar het vervolg!
Ik gaf een 10. Volgens mij terecht.

Wauw! Wat een prachtverhaal! Je hebt echt schrijftalent, ga vooral zo door