"Nee... dat zeg ik toch, er gaat he-le-maal NIETS meer!"
Alsof mijn eerste solo-reis naar Alicante naar paps en mams al niet stressvol genoeg is. Houden die klote-computers er mee op!
Daar sta je dan, twee weken na je 16de verjaardag, klaar om met het toestemmingsformulier van je ouders in te checken.
Verder alleen carry-on luggage, want paps en mams gingen al een week eerder met de auto. Net mijn laatste week van school.
En volgens mij rijden er ook amper treinen, dus terug naar huis is ook geen optie. Kut, KUT, KUT!
"Ja... geen idee... weet niet..." antwoord ik op de zinloze vragen van mams, "Die mutsen achter de balies weten ook niks."
"Sorry, zal ik doen, mams" antwoord ik op haar verwijt dat ik op mijn taal moet letten.
"Ik bel je als ik meer weet. Kusje!"

Ik berg mijn mobiel dubbelgevouwen op in mijn kontzak en zie dan pas hoe een kerel mij met verbazing aan zit te kijken, terwijl hij van zijn (aan de vorm van de mok te zien iets als een) latte-macchiato of cappuccino zit te slurpen.
Hij doet nog een krampachtige poging om zogenaamd langs mij heen 'in de verte' te kijken, maar ik heb hem wel door.
Okay, met mijn spaghetti-topje en (misschien) iets te kleine en strakke stretch hot-pants heb ik mijn reiskleding misschien iets overdreven. Maar met straks 30+ graden op de bestemming heb ik echt geen zin om daar direct kapot te zweten. Ook de hoofdreden waarom ik verder geen beha (die zie je sowieso altijd onder zo'n strak topje) en slechts een minieme string (ik draag al sinds mijn 14de geen slipjes meer, behalve met hockey dan...) draag.

Trouwens, sinds mijn lijf een jaar of twee echt is beginnen te groeien, heb ik dat wel vaker... voornamelijk volwassen, oudere kerels die mij gewoon aan het checken zijn! Ja, mijn B-cupjes op mijn afgetrainde lijf en bol hockey-kontje bovenop twee gladde slanke benen zijn dan ook wel de moeite waard, al zeg ik het zelf. Als ik de rest van de meiden na hockey onder de douche zie en ons een beetje vergelijk, vind ik mijzelf echt niet de lelijkste, zeg maar.
Maar ja, jongens van mijn leeftijd hebben niet veel interesse. En als ze dat al hebben, dan is het vaak in opgepompte siliconen game-babes. Knap frustrerend!

Wat ook frustrerend is, is dat ik nu ook zin in een cappucino heb! En dat het enige vrije stoeltje bij hem aan de tafel staat.
Ik buig mijn (hopelijk niet al te afwijzende) blik om in een glimlach als ik naar 'zijn' tafeltje toe loop.
"Is deze stoel nog vrij, meneer?" vraag ik, een beetje naar hem toe voorovergebogen om niet het hele terras over te hoeven schreeuwen. God, wat kunnen mensen toch veel zinloos lawaai maken!
"Als ik wacht totdat ik mijn drankje gehaald heb, ben ik bang dat de stoel al weg is..." verduidelijk ik mijn verzoek, terwijl ik zijn blik na een rondje (met een iets grotere pauze dan betamelijk bij mijn borstjes) langs/over mijn lichaam op de nog vrije stoel zie blijven rusten.

"Ja, hoor, jongedame. En als je mij vertrouwd, mag je de rugzakje er wel vast op zetten, dan let ik daar wel even op."
Zijn stem klinkt aangenaam warm en wekt meteen vertrouwen en rust op, een beetje als een oudere oom of zo.
Ik besluit de gok te nemen. En wat zit er nu nog in dat fake LV-lookalike ding? Een zonnebril, een paar tissues en zojuist gekocht onbetaalbaar flesje post-securitycheck water. Fokking afzetters! Mijn paspoort zit in kontzak één en mijn mobiel met de rest van mijn leven in kontzak twee...
"Dank u wel, meneer, graag..." en zonder dat ik het besef buig ik mij nog verder voorover om mijn rugzakje op de stoel te zetten en geef de kerel zo nog even een veel betere blik op mijn beha-loze 'goodies'.
Hij heeft dan ten minste nog het fatsoen om te enigszins te blozen. Maar dat zie ik pas als ik mij weer opricht en richting de barista loop.

Even later zit ik dan tegen over hem. We stellen ons voor. Ja, hij ziet er ook wel ergens een beetje uit als een Vincent. Die Van Gogh dan... een beetje ruig, een beetje anders, maar wel, vreemd genoeg voor mij, vertrouwd.

'Nanda?' vraag ik nog voor de zekerheid, maar nee, het is toch echt Nanja. Ik glimlach waarop ze wil weten wat ik denk. 'Een bijzondere naam voor een bijzondere jonge dame', reageer ik daarop en hou dan mijn kopje omhoog als saluut. 'Op een bijzondere ontmoeting Nanja!' waarop ze glimlacht en haar kopje even heft voordat ze een slokje neemt van haar cappuccino.

Nadat ze haar rugtas op de stoel had gedropt en wegliep naar de koffiebar, kon ik haar in alle rust bekijken. Wat een heerlijk kontje zeg, en benen om nu al de rillingen van te krijgen. Nadat ze mij kort daarvoor ook al een inkijkje in haar topje had gegeven, moest ik toch echt even verzitten. Hoe jong ze ook lijkt, ik ben nou eenmaal niet van steen.

Als ik weer wat makkelijker zit, vang ik de afkeurende blik op van een dame die haar strenge tante had kunnen zijn. Ik besluit deze dame mijn meest charmante, jongensachtige grijns te schenken, gevolgd door een foute knipoog. Haar ogen rollen en haar blik wordt bijna vijandig. Heel bijzonder dit. De man bij haar aan tafel lacht een beetje besmuikt naar me maar weet niet hoe gauw hij zijn boze blik moet opzetten zodra zijn vrouw hem kort corrigeert.

Gelukkig komt de jonge meid er al snel weer aan. Wat een verschil in uitstraling, denk ik geamuseerd als ze voor me gaat zitten. En hoe strak kan een broekje zitten zonder dat het oncomfortabel wordt, denk ik er al snel achteraan.

Voor we het weten, kletsen we honderduit en delen we wetenswaardigheden van elkaar zonder dat we in een soort spervuur van obligate vragen terecht komen. Er lijkt een leuke klik te zijn en die ene cappuccino is allang op als ze wat langer naar mijn linker oor staart. 'Wat is er?' vraag ik naar de bekende weg.

'Nou,' reageert ze aarzelend, 'het lijkt net of er hechtingen onder je oor zitten.' Lachend raak ik de 'hechtingen' aan met m'n vingertoppen. 'Tsja, een onbezonnen daad uit m'n studietijd. Opgejut door m'n vrienden. Omdat ik nou eenmaal Vincent heet en me ook nog als een bohemian gedraag.' Nanja kijkt verward maar ook enorm nieuwsgierig. Dat laatste krijgt de overhand als ze vraagt of ze het even mag voelen.

'Tuurlijk,' reageer ik, 'jij wel. Maar voorzichtig hoor, het is erg gevoelig.' Met grote ogen laat ze heel teder het topje van haar rechter wijsvinger over de 'hechtingen' glijden maar voelt dan uiteraard niets. Met een mengeling van verontwaardiging, verrassing en vrolijkheid kijkt ze me nu in m'n van pret glinsterende ogen. 'Echt Vincent? Een tattoo van hechtingen? Was je dronken of zo?'

Ik moet hartelijk lachen waarop ze speels aan mijn oorlelletje trekt en weer achterover leunt. Ook in haar ogen zie ik pretlichtjes glinsteren die alleen maar lijken toe te nemen als ze op haar onderlip bijtend zegt dat ze zelf ook een foute tattoo heeft laten zetten. Vragend kijk ik haar aan en zeg dat ik dan kennelijk afgeleid was terwijl ze heen en weer naar de koffiebar was gelopen, want ik heb geen tattoo gezien.

Dankzij de cappuccino en het gesprek met Vincent (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde van effectiviteit) komt er weer wat rust in mij.
Ja, uiteraard verwarring over mijn naam, maar het is toch echt Nanja. Mijn uitleg over een aangetrouwde tante (die ook nog iets met kunst doet in het buitenland) aan paps kant van de familie wordt met een "Een bijzondere naam voor een bijzondere jonge dame" geaccepteerd.
En ja, door het verhaal over zijn 'hechtingen' die stiekem toch gewoon een tattoo blijkt te zijn, kan ik natuurlijk niet achter blijven en biecht met gepaste schaamte mijn 'zonde' gedeeltelijk op.
"Ze zit ook niet echt in het zicht," giechel ik.
Zijn vragend opgetrokken wenkbrauw geeft (uiteraard) zijn nieuwsgierigheid aan, maar voorlopig mag hij verder fantaseren waar precies het ding zit.
Natuurlijk doet Vincent zijn best om nu door mijn topje en stretchbroekje te kijken, maar die zijn echt niet doorschijnend genoeg.
"Ze?" grijpt hij dan de strohalm die ik hem toewerp.
"Tja, ergens kan ik een vlindertje niet als mannelijk beschouwen," grijns ik hem toe. Nou vooruit, laat hem dan maar weten dat hij geen dertien-in-een-dozijn tramp stamp (slettenstempel of aarsgewei voor de Neerlandici onder ons) is.

Als ik dan de grote kop van ons tafeltje pak om nog een slokje van mijn cappu te nemen, merk ik dat de conversatie toch meer doet dan verwacht/gedacht... Mijn normaal al enigszins afgetekende knopjes doen nu wel heel parmantig hun best om door mijn topje heen te drukken. Nou ja, onwillekeurige natuurlijke reactie zullen we maar zeggen en Vincent is gelukkig genoeg heer om er geen punt (hihi) van te maken. Ook al levert zijn volgende blik op mijn voorgevel(tje...) weer een opgetrokken wenkbrauw op. De andere deze keer.

Dan beginnen her en der mobieltjes af te gaan. Mijn linkerbil begint ook te trillen en terwijl Vincent met veel te veel elegantie zijn oude stoommobiel (het is nog net geen Nokia 3510) uit de binnenzak van zijn dunnen linnen reiscolbertje haalt, moet ik half opstaan om mijn kekke klap sammie uit de (te) strakke kontzak te peuteren.
Blijkbaar zijn er toch een aantal vluchten die vertrekken en al dan niet met extra tussenstops passagiers gaan vervoeren. Yeah!
Mijn vlucht (die rechtstreekse van AMS naar ALC) is er een van. Dubbel YEAH!
Wel via twee tussenstops voor mij en na ALC vliegt het nog naar twee volgende bestemmingen. En zes uur langer... Kut!
"Ik moet over een half uur bij gate F-6 zijn!" roep ik opgewonden, "Yes! Ga ik vandaag toch mijn solo V card verliezen!"
"V card?" Vincent kijkt mij stomverbaasd aan alsof hij water ziet branden.
"Ja, vlieg-card... mijn eerste keer vliegen zonder paps en mams. Wacht dacht jij dan?" vraag ik hem als zijn gezichtsuitdrukking opeens naar iets van begrip of zelfs opluchting zie veranderen.
"Oh nee.. niks... Maar ik moet ook naar F-6."
Ja ja, als een volwassene dat op die manier zegt is er meer aan de hand. Ik maak even een mentale notitie om op een rustig moment mijn vriendje Google mij daar ens wat over later te vertellen.
Ik kijk hem aan en zeg: "Spannend, we zijn dus nog niet van elkaar af zo te zien..."

Hmmm, het lijkt erop dat mijn vlucht AMSALC toch echt geschrapt is. Misschien moest Vincent toch een ander Gate hebben. :-)
Misschien vond hij al twee weken zestien toch iets te jong :-) Voorlopig is-tie in elk geval even uit mijn zicht.

Maar nog genoeg ander volk te zien onder het toeristenvee dat met mij in 'mijn' wachtrij langzaam naar voren schuifelt. Soms krijgt er eentje een sms-je, vloekt of zucht, en verlaat dan de rij. Blijkbaar op weg naar een weer herveranderde gate. Het lijkt wel alsof de Biereco's de planning hebben overgenomen!

Dan word ik vanachter op mijn schouder getikt.

Sinds mijn scheiding pak ik (Roel, 35 jaar jong, 195 lang en gezond postuur) af en toe een paar dagen zon voor rust en 'me-time'. Mijn ex claimde altijd, waardoor zelfs vakanties niet meer relaxed waren. Maar nu... denk ik eindelijk weer aan mijzelf.
Zo ook dit keer naar Spanje. Maar op Schiphol is het een chaos! Na lang wachten krijg ik eindelijk goed bericht dat ik via-via toch naar Alicante kan. Gelijk naar de gate waar al een rij is gevormd. Ik sluit achteraan aan en voor mij staat een mooie jonge dame. Duidelijk weet ze dat ze er goed uitziet, want haar strakke kleding trekt toch wel de aandacht. Ook van mij. Ook al is een stuk jonger, ik ben ook niet van steen...
Als ze even opzij naar buiten kijkt, denk ik haar te herkennen. Ik moet diep graven, maar uiteindelijk valt het kwartje. Het is de dochter van een ex-collega. Twee jaar geleden met een jubileum feest met familie erbij heb ik met haar even staan praten. Toen nog een meisje, maar nu al een vrouw... was ze niet 15 toen of zo? Ik besluit het gewoon te vragen en tik op haar schouder. "Sorry, maar ben jij niet de dochter van Thomas?"

Door het geroezemoes hoor ik niet de hele vraag als ik mijn omdraai om het gezicht dat bij de vingers die mijn blote schouders aantikten te bekijken.
"Bla bla.. Thomas?" Ik moet dan ook een beetje verdwaasd uit mijn ogen hebben gekeken, terwijl ik de puntjes probeerde te verbinden.
Thomas? Oh, wacht, da's paps. En zei hij nu dochter? Zoveel deden paps en ik niet meer samen de laatste tijd, dus als hij (dat zag ik ondertussen al wel, terwijl vanaf mijn amper 160 mijn ogen de lange weg naar boven richting zijn gezicht begonnen) ons beiden kent...
Ergens daagt er iets van zo'n "Nee, je gaat maar mee, dit is belangrijk voor mijn carrière"-feestje waar mams en ik beiden acte-de-presence moesten geven om het succes van paps (en dus zijn geschiktheid om verdere stappen binnen het bedrijf te kunnen maken) duidelijk te maken.
Okay, gezien de resultaten van paps carrière leek dat wel gelukt te zijn, en ik herinner mij een aantal gesprekken met kerels waar ik toen nog helemaal geen interesse in had. En hun interesse was ook snel verdampt toen ze er achter kwamen dat ik amper veertien was.
"Ronald? Robert?" probeer ik, als zijn gezicht hoog boven mij in focus komt, "Van het jubileum van die Van Stoffelen, toch?"
"Van Staffelen was zijn naam. En de mijne is nog steeds Roel." grinnikt hij, terwijl ik mij aangenaam bekeken weet als zijn ogen even een vlotte verkenningstocht uitvoeren voor we even kort handjes schudden.
"En die van mij nog steeds Nanja. Moet jij ook naar Alicante of heb je een van de andere bestemmingen?"
"Ook naar Alicante. Even weg van alle zzp-stress en..." hij valt even stil, "... de ex-bitch! Sorry dat ik haar zo noem, maar.. nou ja, je weet hoe dat gaat. Ach nee, jij natuurlijk niet, want jij bent nog zo jong."
Hij lijkt even na te denken. "Dan zou je nu 15 moeten zijn?"
"Nope, zestien. Al twee weken!"

En zo schuifelen we langzaam verder. Hij vertelt over zijn vertrek bij de zaak en zijn zzp-zijn en natuurlijk ook een beetje over zijn ex-bitch :-) Ik over school, en mijn sociale leven (niet dat ik ieder avontuurtje met iedere vriendje of vriendinnetje uit de boeken doe, maar volgens mij begrijpt en waardeert hij wel dat ik niet helemaal 'onschuldig' ben, hihi) en natuurlijk het een en ander over de carrière van paps sinds het vertek van Roel bij het bedrijf.

"Reizen jullie samen?" vraagt dan opeens de duidelijk overwerkte maar vriendelijk blijvende baliemedewerkster.
"Ik heb nog net twee plekken naast elkaar, wel achter in, maar..."
"Ja, doe die maar," antwoordt Roel snel, terwijl hij soepel over mij heen leunend mijn paspoort en boardingpas uit mijn hand haalt en die samen met die van hem aan de blondine tegenover ons overhandigt.
Die doet wat ze doen moet en even later schuifelen we verder richting wachtruimte voor de gate. Over 30 minuten boarden we.

Ook al weet zij mijn naam niet meer (logisch), is er wel herkenning. Als ze haar leeftijd zegt, slik ik wel. Als ze zou zeggen dat ze 18 is, geloof je het ook. Wel een verdraaid mooie meid geworden, die niet schuwt om de wereld ervan mee te laten genieten.

Als de stewardess vraagt of wij samen reizen, pak ik de documenten van Nanja over en geef alles in 1x aan haar. 'Zo... wij zitten zo naast elkaar' denk ik bij mijzelf. Nanja glimlacht en laat het gebeuren.
In de wachtruimte leer ik dat ze naar haar ouders in Alicante reist, alleen en voor het eeerst. Maar ze is duidelijk niet voor het eerst op een vliegveld. We praten nog wat meer, nu over haar ouders. Wat haar betreft de laatste keer dat ze samen vakantie vieren, liever gaat ze met vriendinnen feesten, zegt ze. Daarbij schud ze wat met haar bovenlijf, waar de losverpakte tienerborsten lekker bewegen.
"Niet alleen met de meiden gok ik" lach ik naar haar.
"Zeker niet" knipoogt ze terug.

Als wij het vliegtuig inlopen, loop ik achter haar. Het shirtje was al duidelijk BH loos, maar in haar short tekent ook niets af. Ongewild (of toch niet?) vloeit er meer bloed naar mijn paal, kijkend naar haar trillende, ronde billen.

Eenmaal in het vliegtuig zitten wij op de achterste rij. Aangezien het daar iets toeloopt zijn er maar twee stoelen per kant en zitten wij dus zonder ander persoon naast ons. De andere kant is een moeder met kind die gelijk met haar rug naar ons toe zit.
Als ik een klein beetje over Nanja buk om naar buiten te kijken, ruik ik haar subtiele, lichtzoete parfum. En de loeiende airco zorgt ervoor dat haar jonge tepels trots vooruit drukken, duidelijk zichtbaar in het strakke topje. Gelukkig zit ik nu, want deze twee zaken zorgen gelijk voor een keiharde lat in mijn jeans. Als ze zich dan ook even uitrekt...

"Ik heb toch niets van je aan he, Roel?" zegt ze met een stoute toon. Fuck, ik heb gewoon zitten staren. "Ik ben ook niet van steen Nanja" zeg ik lachend terug en ga weer rechtzitten.
Pfoeee... Deze meid is slecht. In een positieve manier dan.

Roel lacht beteuterd als ik hem betrapt mijn doorzichtige truukje om 'even uit het raampje te kijken'.
Maar mijn vrolijke stemming, omdat de vakantie nu toch echt lijkt te beginnen, laat ik niet door verpesten.
Sterker nog, eigenlijk vind ik het best wel leuk dat zo'n volwassen kerel interesse in mij heeft. Ook al is het dan wellicht alleen voor een eenmalig iets. Wat dat iets dan is, ben ik nog niet uit, maar ik denk al wel te weten waar het mee te maken gaat krijgen, hihi.
Om dat even te testen, en Roel terug te betalen, leun ik voor hem langs richting het netje aan de stoel voor hem met folder.
"Ooh, in-flight services, die moet ik lezen" en 'gedachteloos' steunt mijn rechter elleboog, terwijl mijn linkerhand de folders doorbladert op zoek naar de juiste, toevallig op zijn schoot.
Zijn onderdrukte kreun klink net zo zacht als dat hetgeen ik onder mijn elleboog voel juist hard is...
"Zei je iets?" vraag ik poeslief, als ik mij weer opricht en de folder begin door te bladeren, "Eens kijken wat er allemaal voor lekkers aan boord te scoren valt..."
Ondertussen doe ik net alsof ik niet zie dat Roel de airco-nozzles boven ons, iets meer mijn kant op richt.
Nou ja, na die overvolle zweterige vertrek hal is een beetje extra frisse lucht geen luxe. Ook mijn knopjes zijn er blij mee en doen hun best om zo veel mogelijk op te vangen, hihi.
Het valt niet alleen Roel op, maar ook de stewardess die onze veiligheidsriemen komt controleren vraagt of ik het niet te koud heb.
"Nee, hoor, dank u wel. En anders pakt mijn vriend wel een dekentje uit de overheadbin. Die liggen daar toch?"
Met een, naar mijn idee te duidelijke, blik van interesse op Roel, antwoordt ze dat we anders altijd voor assistentie kunnen bellen.
Roel lijkt het niet te merken en werpt nog eens een extra blik op mijn borstjes die, door mijn draaien richting de stewardess, weer even beter in zijn zicht komen.
De captain en de cabincrew doen hun ding met de veiligheidsinstructies en als we eindelijk vertrekken grijp ik onbewust de hand van Roel naast mij wanneer de motoren op volle kracht beginnen te donderen en het vliegtuig snelheid begint te maken.

Nanja zit gewoon keihard te flirten en gooit af en toe haar lijf in de strijd. Ik weet dat et fout is, want ze is pas 16, maar ik geil gewoon op het meisje.
De stewardess heeft het ook duidelijk door en geeft ons meer aandacht dan de andere passagiers. Ze knipoogt naar mij, maar ze kijkt ook naar de trotse tepeltjes van Nanja.

Bij het opstijgen grijpt ze mijn hand en drukt deze in haar schoot . "Sorry, blijft spannend" zegt ze. Mijn hand drukt dicht tegen haar bedekte poesje. Dat ik zo dichtbij ben, brengt mijn fantasie op hol en mijn pik keihard.
'Zou ze kaal zijn? Een streepje haar of een bos? Nee, vast niks of minimaal... 'en denk ik mijn hoofd aan haar kutje terwijl ze haar benen wijd spreid... een draadje geil verbind haar openstaande lipjes...
"Waar ben jij met je gedachtes?" Vraagt ze als mijn hand minder vast wordt geknepen, maar nogsteeds in haar schoot en het vliegtuig al ruimschoots in de lucht hangt.
Met een rood hoofd lieg ik dat ik al denk aan de warmte in Spanje.
"Mmm jaar... lekker in mijn string aan het strand en schaamteloos bruin worden" meimert Nanja.
Damn... alsof mijn gedachtes aan dit meisje nog niet voldoende zijn, plaatst zij er nog een mooi beeld bij.
"Ik moet plassen" zegt ze dan. Ik sta op en ze schuurt vlak langs mij heen. Ik zie haar kijken naar de bobbel die ik niet kan verbergen, maar ze zegt niks. De stewardess loopt ook net het gangpad in. "Ik hoop niet dat ze jouw dochter is, want dat kan dan toch niet" glimlacht ze en bijt even op haar lip. Snel ga ik zitten. Dit loopt anders dan ik mijn vakantie had gedacht te starten. Maar ik klaag niet...

Op weg naar het toilet hoor ik nog net de stewardess iets over 'dochter' tegen Roel zeggen. Hihi, dat zou wel heel kinky zijn. Ja, natuurlijk weet ik wat paps en mams in hun slaapkamer (en andere plekken van het huis) doen, maar ik met paps? Nope..
Maar goed, met haar ervaring heeft ze natuurlijk ook het effect, zeker na de wat moeizame full-contact passage van Roel en mij, in zijn broek gezien.
En terwijl ik op het toilet mijn ding doe, en net weer mijn stretchbroekje optrek, wordt er geklopt op de deur.
"Alles oké daar?" vraagt een gedempte vrouwenstem. Dat zal de stewardess zijn.
"Ja-aa" roep ik terwijl nog even mijn handen was en afdroog.
Als ik naar buiten stap staat inderdaad Stephanie (het naamkaartje op haar linker tiet geeft die info prijs) nog op mij te wachten.
"Hij doet toch geen dingen die je niet wilt, he?" fluistert ze, "anders bel je mij maar voor een 'cappuccino karamel'. Die hebben we niet, maar dan weet ik dat ik de purser van voren moet voor hulp..."
"Nee hoor, hij is een vriend en we dollen een beetje."
Ze kijkt opgelucht. "Gelukkig, ik had ook helemaal geen zin in nog meer problemen met al die ellende van veranderde vluchten."
"Dank je voor de bezorgdheid, Stephanie" bedank ik haar, terwijl ik nu langs/tegen haar schuifel op weg naar mijn stoel.
Even schuren mijn amper verpakte tietjes langs haar aanzienlijk grotere voorgevel en mijn tepels reageren direct.
"Je kan je vriend weer even dollen," knikt ze met een glimlach naar de vooruitstekende puntjes.
Ik zou me misschien beschaamd moeten voelen, maar het gedoe deze hele dag al maakt mij een beetje opstandig en zo...
"Gelukkig zitten er achter in en uit het zicht, hihi" en met een suggestieve grijns draai ik mij om en loop heupwiegend over het gangpad terug naar mijn stoel.

Mijn bobbel is weer gekrompen als Nanja weer terugkomt. Ik wil het gangpad instappen, maar als ik vor mijn stoel sta, wringt zij zich tussen mij en de stoel voor mij door. Haar lijf schuurt tegen de mijne en ze glimlacht naar mij.
Als ze weer zit, kan ik ook weer zitten. Met een nieuwe bobbel natuurlijk. "Leuke stewardess. Ze maakte zich zorgen dat jij niet vervelend zou zijn. Verteld dat jij nog lang niet vervelend genoeg bent" zegt ze dan.
"Doe jij dat vaker? Mannen opgeilen?" Fluister ik dan direct. Het is overduidelijk dat kleine Nanja niet vies is van een potje flirten en verder.
"Alleen bij mannen met ervaring" knipoogt ze en legt even haar hand op mijn bobbel. "En zo te voelen werkt het" gaat ze verder.
"Cappuchino caramel?" Hoor ik dan naast mij. Beide kijken wij omhoog in de ogen van de stewardess. "Nee dank je" zeg ik. "Nee hoor, nog in de thee fase" zegt Nanja. Beide dames schieten in de lach. Ik moet er onnozel bij hebben gekeken want begrijp er totaal niets van

"Nee hoor, nog in de thee fase" giechel ik tegen Stephanie.
Of Roel nu onnozel kijkt omdat de stewardess en ik beiden in de lach schieten, of omdat hij verder de aandacht van de stewardess maar niet te veel op mijn hand in zijn kruis wil vestigen... wie zal het zeggen?
"Ik druk wel op de bel als ik behoefte aan iets smakelijks, warms, vloeibaars en crèmigs heb... Zei je iets?"
Ik kijk poeslief naast mij als Roel opeens zich verslikt en een ondefinieerbaar geluid produceert.
"Doe het wel zachtjes, hè? De meeste mensen zijn wel moe na die ellende op het vliegveld en dutten wat, maar ik heb geen zin in klachten..." waarschuwt de stewardess als ze uitgegrinnikt is en met een knipoog naar ons beiden en nog even een duidelijke blik naar mijn hand op het kruis van Roel, weer naar voren loopt.
"Zo, tijd voor een snack!"
Roel wil mij met een verbaasd gezicht de folder weer aangeven, en begint iets te mompelen dat ze net wegloopt...
"Nee, niet dat soort snack..." en ik trekt het ritsje van zijn gulp met kleine bewegingen open. Niet te veel lawaai, hihi.
"Je bent gek!" sist hij.
"Nee, hongerig..." en laat mijn handje in de opening glijden. Hmm, dat voelt goed aan!
Door zijn slip heen kneed ik zijn pik en voel het ding snel verder verstijven.