Home Alone

Johan ruikt normaal altijd al heerlijk als hij onder de douche is geweest, maar nu heeft hij zichzelf ook nog voorzien van mijn favoriete luchtje. Vluchtig krijg ik nog een kusje.
“Blijf maar niet te lang op vanavond, schat. Ik denk dat het weleens laat kan worden.”
Dat is precies waar ik zo bang voor ben. Johan draait zich om en loopt naar de hal. Zelf loop ik naar het raam. Ik zie hoe mijn man naar zijn auto loopt en instapt. Het geluid van de startende motor hoor ik zelfs hier binnen. Ik kijk de auto na tot hij aan het einde van de straat links af slaat en uit het zicht verdwijnt. Onbewust slaak ik een diepe zucht.

Johan is nu op weg naar de reünie van zijn eindexamenklas van de middelbare school. Hij heeft zich er al wekenlang op verheugd. Ik hoop alleen voor de juiste reden. Hij gaat vanavond ook ‘haar’ ontmoeten. Brechtje, zijn eerste liefde. Ze hebben elkaar dus op school ontmoet en uiteindelijk zijn ze een koppeltje geworden. Hun relatie heeft de studietijd overleefd en ze zijn vervolgens samen gaan wonen. Ik kan mij er niets bij voorstellen, maar blijkbaar hadden ze naast erg goede seks verder niets gemeen. Toch bleek dat pas nadat ze samen zijn gaan wonen en ze de hele dag op elkaars lip zaten. Na twee jaar hebben ze besloten om als goede vrienden uit elkaar te gaan. Daarna ben ik bij Johan in beeld gekomen. Hij is mijn eerste en grote liefde. Ik kan mij een leven zonder hem helemaal niet meer voorstellen. Een half jaartje geleden zijn we in het huwelijksbootje gestapt.

Ik kijk op de klok. Het is vijf over drie. Johan is net vijf minuten weg. Om mijn gedachten te verzetten pak ik mijn leesboek. Ik kan mij er niet op concentreren. Tien over drie leg ik het boek weer weg. Oké, strijken dan maar. Dit vervelende klusje heb ik al te lang uitgesteld, zodat er nu een grote stapel ligt. Ik instaleer de strijkplank, steek de stekker van het strijkijzer in het stopcontact en haal de was. Fanatiek ga ik aan de slag. Toch gaat mijn blik regelmatig naar de klok. Half vier, tien over half, kwart voor, vijf voor, vier uur. Rond deze tijd is Johan waarschijnlijk gearriveerd bij hotel De Kroon. Ik schat dat hij nu naar binnen loopt en een bordje ziet dat hem verwijst naar de zaal die voor de reünie is gereserveerd. Eenmaal binnen kijkt hij vluchtig even rond. Ik denk dat hij zowat de eerste is. Brechtje is er in ieder geval nog niet. Er zal alleen een andere vrouw zijn, die enthousiast naar hem toe loopt. Het is Kitty, die de reünie heeft georganiseerd.

“Hallo Johan, wat fijn dat je er bent. We zijn de eersten.”
Dat zal ze zeggen om mijn man te begroeten. Shit, waar zit ik nu met mijn gedachten. Verdorie. Ik heb net mijn beste blouse geruïneerd. Een gat zit daar waar ik het strijkijzer te lang stil heb gehouden. Er komt nog rook van de rand van het gat. Het ruikt verschrikkelijk. Ik kan wel huilen. De tranen zitten mij in ieder geval erg hoog. Nee, die blouse is niet meer te redden. Ik heb het meteen helemaal gehad met strijken. Ik trek de stekker uit het stopcontact en zet een raam open om de stank kwijt te raken. Ik breng de resterende strijk weer weg en berg dat wat ik wel al gestreken heb netjes op. Het strijkijzer zet ik even weg om af te koelen en ik zet de strijkplank weer terug op z’n plaats. Het is ondertussen tien over vier. Een ober zal de aanwezige gasten, die langzaam binnendruppelen, wel hebben voorzien van een eerste drankje. Ik denk dat Johan een cola heeft besteld. Hij is tenslotte met de auto.

Ik trek een vestje aan en ga naar buiten om een stukje te wandelen. Zo hoef ik niet in de stank te blijven zitten. Onwillekeurig kijk ik veel te vaak op mijn smartwatch. Kwart over vier. Het is ongetwijfeld al wat drukker geworden in de feestzaal. Oude kliekjes verzamelen zich automatisch. Om de beurt vertellen ze elkaar hoe het hen vergaan is na het behalen van het diploma. Dit hoef ik niet te verzinnen, zo gaat dat namelijk op alle reünies. Ik ga op een bankje zitten dat staat op het speelveldje bij ons in de buurt. Het is er lekker rustig. Ondanks het goede weer spelen er nu geen kinderen. Ik hoop dat ze ergens anders buiten spelen en niet binnen zitten achter een computer of iets dergelijks. Tien voor half vijf. Daar zul je d’r hebben. Brechtje arriveert natuurlijk als laatste van de reünisten die zich hebben aangemeld. Ik denk dat ook zij meteen de ruimte inspecteert, op zoek naar Johan. Ze zal een glimlach niet kunnen onderdrukken als ze hem ziet. Natuurlijk heeft Johan haar ook binnen zien komen. Even hebben ze oogcontact.

Gesnuffel aan mijn been haalt mij uit mijn dagdroom.
“Foei Aika, Af. Laat dat!”
Het baasje van Aika komt al aangelopen. Ik vind het niet erg. Aika is een lieve hond. Ik aai haar achter haar oor. Ze vindt het duidelijk prettig. Haar baasje ploft naast mij op het bankje. Het is Maarten. Hij woont met zijn vriendin op het hoekhuis aan het begin van onze straat. Ik heb niet veel contact met hen, maar voor zover ik het kan beoordelen zijn het aardige mensen. Een hond is vaak een excuus om een gesprek te beginnen. Zo ook voor Maarten. We hebben het over ditjes en datjes. Na een tijdje is Aika het geaai zat. Ze snuffelt wat rond in de omgeving. Maarten zegt mij gedag en loopt verder met de flatcoated retriever. Ik check mijn smartwach. Half vijf. Brechtje zal de afgelopen tien minuten wel netjes alle ex klasgenoten langs gelopen zijn. Even een handje geven en vluchtig een praatje makend. Ongetwijfeld heeft ze ondertussen steeds weer even oogcontact met Johan, die ook haar natuurlijk zo onopvallend mogelijk in de gaten houdt.

Het onvermijdelijke moment is dan toch aangebroken. Ze zullen vast onwennig tegenover elkaar staan. Dan zijn daar de beleefde kusjes op de wang, wat na een intense relatie als heel raar moet aanvoelen voor beiden. Ik denk dat Brechtje als eerst haar spraakvermogen terug zal vinden.
“Dag lieverd. Hoe is het met jou? We hebben elkaar al veel te lang niet meer gezien.”
“Goed. Met mij is alles prima. En met jou?”
Ze knikt. “Ja, hoor. Prima.” Brechtje loopt natuurlijk door naar haar vriendinnen van vroeger. Johan blijft kletsen met zijn oude buddy's. Ik sta ook maar weer eens op en loop terug naar huis. Net op tijd. Een groep opgeschoten jongens neemt luidruchtig bezit van het speelveldje. Ze zijn ondertussen veel te groot voor de speeltoestellen. Geen wonder dat die steeds gerepareerd moeten worden. Vijf over half ben ik weer thuis. De stank in huis is zo goed als weg. Toch laat ik het raam nog even open staan. Ik ruim het strijkijzer op. Niet veel nieuws te melden op de reünie. Oude vrienden kletsen bij terwijl een ober rond loopt en de gasten voorziet van een drankje.

Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Het is veel te stil in huis. Om de stilte te doorbreken zet ik de radio aan. Ja, muziek. Een goede afleiding. Ik val midden in een nummer van Marco Borsato. Als Marco klaar is zetten Acda en De Munnik een van hun grootste hits in.
‘Ik zie twee mensen op het strand. Vlakbij het water, hand in hand. De zon zakt, ze zwijgen van geluk.’
Heerlijk om mijn gedachten te verliezen in de muziek. Ik neurie wat mee.
‘Ik heb je lief zoals je ziet. Maar ergens klopt er hier iets niet. Ik draag een ring maar 'k heb jou nooit getrouwd. Ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest.’
Fuck! De tekst slaat ineens als een moker bij mij binnen. Meteen zet ik de radio weer uit. Ik wou dat Johan weer hier was. Hier bij mij. Een blik op de klok. Het is pas kwart voor vijf. Langzaam breken de vaste groepjes weer uiteen, benieuwd naar hoe de andere oud klasgenoten zijn terecht gekomen.

De wijzers van de klok kruipen traag verder. Veel te traag. Toch heeft de grote wijzer zich met tegenzin helemaal naar boven weten te slepen. Het is vijf uur. Johan staat even alleen, een half leeg glas cola in zijn rechterhand. Hij kijkt in gedachten naar het personeel van het hotel dat bezig is met de voorbereidingen van het lopend buffet. Een hand op zijn rug haalt hem uit zijn gedachten. Het is Brechtje. Ze lacht naar hem. Hij lacht terug.
“Fijn dat we even rustig kunnen praten. Gaat het echt goed met jou? Ik hoorde dat je ondertussen getrouwd bent met die Mariska. Hoe bevalt het om je vrijheid kwijt te zijn?”
Ze brengt mijn man daardoor echt niet van zijn stuk.
“Het gaat echt goed met mij. Ik ben heel gelukkig met Maaike. Het is echt een verademing om met iemand samen te wonen waar ik niet constant ruzie mee hoef te maken. Maar hoe zit het met jou? Ben je nog steeds niemand tegen gekomen die het langer als één nacht met je uithoudt?”

Goed zo Johan. Laat die Brechtje maar weten wat je van haar denkt. Van de andere kant, als ik Johan mag geloven dan bestond de laatste periode van hun relatie alleen maar uit ruzie maken en fantastische goedmaak seks. Dit lijkt op het begin van ruzie maken. Deze conversatie bevalt mij ineens een stuk minder en ik krijg nog meer een beklemmend gevoel. Brechtje is ook niet bepaald uit het veld geslagen.
“Ik ben heel gelukkig met af en toe een onenightstand. Voor mij hoeft dat relatie gedoe niet meer. Nee, laat mij maar happy single zijn. Ik ken genoeg getrouwde vrouwen die minder aan hun trekken komen dan ik.”
Refereert ze nu naar mij? Wat weet Brechtje nu van ons seksleven? Ik moet weg bij dit gesprek. Gelukkig begin ik langzaam honger te krijgen. Zin om alleen voor mijzelf uitgebreid te koken heb ik echter niet. Er zijn nog aardappelen over van gisteren. Ik snij ze in partjes en doe er wat aardappelkruiden bij. Een beetje boter in een pan en bakken maar.

Uit de voorraadkast haal ik een potje erwtjes. Eigenlijk te veel voor mij alleen. Het moet maar. Omschenken in een pannetje, een beetje suiker eroverheen en warm laten worden op een klein pitje. In de koelkast liggen nog twee verpakte, voorgegaarde schnitzels. Nog een pan dan maar voor het vlees. Het gesprek tussen Johan en Brechtje is nu genormaliseerd. De eerste angel is eruit. Brechtje vertelt dat ze tante is geworden. Haar oudere zus is moeder geworden van een zoon.
“En, is er bij jullie nog niets op komst? Is Marit nog niet zwanger?”
Hè, wat flauw. Moet dat nu weer? Johan moet er alleen maar om glimlachen.
“Nee, bij ons is nog niets op komst. Maaike en ik zijn nog niet toe aan gezinsuitbreiding.”
Dat klopt. Dat is in ieder geval de laatste stand van zaken. Mijn biologische klok meldt zich de laatste tijd echter nadrukkelijk. Johan mag dan pas achtentwintig zijn, maar ik ben al bijna dertig. Dat gesprek erover moet ik maar niet meer uitstellen. Ik zou het niet erg vinden om over een jaartje achter een kinderwagen te lopen. Hopelijk Johan ook niet.

Shit! Waar ben ik weer met mijn gedachten. Net op tijd ben ik weer bij de les. Het gaat mij toch niet gebeuren dat ik zoiets simpels als een voorgegaarde schnitzel aan laat bakken. De erwtjes zijn warm. De aardappeltjes nog een keer omdraaien en het eten is klaar. De keukenklok geeft aan dat het tien voor half zes is. Vlug dek ik de tafel voor mij alleen. Hoewel ik honger heb, krijg ik nauwelijks wat door mijn keel. Toch dwing ik mijzelf om mijn bord leeg te eten. Dan doe ik er maar wat langer over. Half zes. Kitty maant de zaal tot stilte en neemt het woord.
“Fijn dat jullie er allemaal zijn, bla bla bla, etcetera, etcetera. Het eten staat klaar en neem gerust zoveel als je wilt. Er is meer dan voldoende. Smakelijk eten.”
De eerste reünisten scheppen al wat eten op hun bord. Achter hen ontstaat een rij. Johan en Brechtje blijven nog even achteraf staan.

Brechtje vertelt nu dat ze promotie heeft gemaakt.
“Echt geweldig. Ik heb nu vijf mannen onder mij die ik gewoon kan commanderen.”
Ja, daar zal Brechtje wel gelukkig mee zijn. Misschien was dat ook het probleem binnen hun relatie. Johan laat zich niet zomaar commanderen. Hij danste niet naar Brechtje’s pijpen. Misschien in bed, maar verder toch echt niet. Vijf over half. Ik slik het laatste stukje van mijn schnitzel door. Eindelijk, mijn bord is leeg. Ik ruim de tafel af en zet een kommetje klaar. Mijn hand heeft het pak yoghurt al vast, maar dan bedenk ik mij. Johan gaat zodadelijk allemaal lekkere dingen eten, dan mag ik mijzelf ook wel een beetje verwennen. Het pak yoghurt zet ik terug en ik sluit de koelkast. Uit de diepvries haal ik een beker Ben & Jerry's. Chocolate fudge brownie. Daar heb ik zin in. Als een vrouw niet lekker in haar vel zit, dan is Ben & Jerry’s haar beste vriend. Op dit moment zit ik echt niet lekker in mijn vel. Het kommetje kan terug in de kast.

Terwijl ik het ijs laat ontdooien, doe ik de afwas. Het is zonde om voor zo’n beetje vaat de vaatwasser te laten lopen. Lekker heet water in het teiltje laten lopen en wat afwasmiddel erbij. Heerlijk, het ruikt naar citroen. Alleen al vanwege die geur zouden we eens wat vaker met de hand af moeten wassen. Brechtje en Johan staan nu ook in de korte rij die nog over is. Brechtje praat met de vrouw voor haar, Johan met de man achter hem. Ze hebben even geen aandacht voor elkaar. Mooi. Het water is eigenlijk net te heet om er met mijn handen in te gaan, maar ik begin toch maar voorzichtig. De vrouw voor Brechtje begint op te scheppen en de ex vriendin van Johan pakt ook alvast een bord. Als Brechtje een eerste keuze van het rijke buffet maakt, wijst de man achter Johan hem er op dat de weg vrij is. Ook Johan pakt een bord. Er staat te veel om op te noemen. Verschillende soorten aardappelen. Twee soorten vlees, vis en pasta. Allerlei groenten en salades. Broden, stokbrood en sausjes. Fruit en ijs. Johan vult zijn bord royaal. Op het eind pakt hij nog bestek. Hij kijkt waar Brechtje is gebleven.

Ze neemt net plaats aan een tafeltje waar reeds twee mannen plaats hebben genomen. Er is nog een plekje vrij en Johan zet er zijn bord neer.
“Wil je ook nog wat drinken,” vraagt hij aan zijn ex vriendin.
Ze knikt. “Ja, lekker. Een droge witte wijn alsjeblieft.”
Johan ziet zo snel geen ober en bestelt dus maar aan de bar. Met een wijntje en een cola keert hij terug naar zijn plekje naast Brechtje.
Ik laat het nu soploze afwaswater weglopen en begin met afdrogen.
“Nog steeds aan de cola. Mag je geen alcohol meer drinken van Maartje?”
Johan hoort de steek onder water niet eens.
“Ik ben met de auto, dan drink ik geen druppel alcohol. Dat weet je, daar ben ik altijd al heel strikt in geweest.”

Nee, daar ben ik inderdaad niet bang voor. Johan zal nooit met alcohol op achter het stuur stappen.
“Tja, jij moest zonodig naar honderd kilometer verderop verhuizen om bij die Manon in te trekken. Ik woon nu in het centrum, hier dichtbij. Nog geen drie minuten lopen.”
Nu moet ze toch echt ophouden met die flauwe kul. Het is trouwens geen honderd, maar ongeveer zeventig kilometer. Topografische kennis heeft ze ook al niet. Zo, klaar met afdrogen. De laatste spullen terug in de kasten zetten en klaar. Nou, zo'n afwas neemt ook al geen tijd in beslag. Het is pas kwart voor zes. Mijn chocolate fudge brownie is nog niet eens helemaal ontdooid. Brechtje en Johan genieten nu van het overheerlijke eten. Ze luisteren naar het gesprek tussen de andere twee mannen aan hun tafel. Het is vast niet boeiend, maar het geeft Brechtje de tijd om over de volgende gevatte opmerking na te denken. Johan is nooit zo’n prater tijdens het eten. Dat is zonde van zijn tijd, als hij ook eten in zijn mond kan stoppen.

Het is tien voor zes. Eigenlijk moet het ijs nog even, maar ik begin toch alvast. Ik pak een lepel en Johan schept zijn bord nog een keer vol. Brechtje heeft geen behoefte aan een tweede portie. De slanke den zou het overigens goed kunnen hebben. Ik schraap de toplaag van mijn Ben & Jerry’s. Het valt reuze mee. Het ijs is meer ontdooid dan ik dacht. De lepel stop ik in mijn mond. Mmm, heerlijk. Daar was ik aan toe. Johan heeft zijn plaats weer ingenomen. Brechtje neemt een slok van haar witte wijn. Ik neem nog een hapje van dat heerlijke ijs. Hè, wat doet ze nu? Brechtje legt haar hand onder de tafel op Johan’s bovenbeen, verdacht dicht bij zijn kruis. Laat dat! Johan, zeg er wat van. Duw die hand weg! Verdorie, hij doet het niet. Brechtje buigt zich naar mijn man toe.
“Ik zie dat je nog steeds zo’n ‘grote’ appetijt hebt als vroeger. Ik moet even mijn neus gaan poederen. Houd je mijn plaatsje vrij?”
Brechtje staat op en loopt de zaal uit op weg naar de toiletten. Heeft die sul dan echt niet in de gaten wat dat mens aan het doen is. Ik neem een grote hap ijs. Dat heb ik echt nodig om het even te verwerken. De bijbehorende brain freeze neem ik op de koop toe.

Gelukkig neemt Brechtje haar tijd. Ze zal wel een grote neus hebben, denk ik hatelijk. Ben & Jerry’s zorgt ervoor dat ik weer enigszins ontspan. Vijf voor zes. Brechtje is terug. Samen met Johan loopt ze naar het buffet voor een toetje. Zij neemt alleen wat fruit, hij neemt ijs en fruit. De twee mannen waarbij ze aan tafel zaten, zijn ergens anders gaan zitten. Zij zijn al klaar met eten. Een ober zet een nieuw glas cola voor Johan op de tafel. Brechtje’s glas wijn is nog meer dan half vol.
Het is zes uur. Mijn beker Ben en Jerry’s is leeg. Eigenlijk is het best wel asociaal dat ik een hele beker naar binnen heb gewerkt, maar het was even nodig. Ook Johan en Brechtje hebben hun toetje op. Zijn we toch nog allemaal tegelijk klaar met eten. Ik heb nu wel een vol gevoel en voel wat aandrang. Misschien moet ik ook even ‘mijn neus poederen.’ Ik ga er eens goed voor zitten. Uit de mand op het toilet pak ik een oud tijdschrift. Langzaam blader ik er doorheen, hier en daar vluchtig wat lezend. Een paar reünisten scheppen nog een laatste keer op. Johan en Brechtje hebben zich bij een grotere groep gevoegd. Hier worden herinneringen opgehaald van vroeger en wordt er flink wat afgelachen.

Al bladerend kom ik bij een kruiswoordpuzzel. Zo te zien heeft Johan deze al eens gemaakt. Twee woorden zijn nog niet ingevuld. Vijfentwintig horizontaal: Oeros. Die weet ik. Bizon. O, nee. Het moet met zes letters en eindigt op een t. Het is een wisent natuurlijk. Jammer dat ik geen pen bij de hand heb. Achtenveertig verticaal moet ook nog. Het is een lang woord van tien letters. De tweede letter is een l, de vijfde een p en het eindigt op een e. De omschrijving is affaire. Dat Johan die niet zag. Het is slippertje natuurlijk. Fuck, niet alweer! Snel draai ik de pagina om. Een interview met Max Verstappen. Die vind ik wel sympathiek. Laat ik dat maar eens lezen. De reünisten hebben het nu over een docent die ze het leven zuur hebben gemaakt. De een na de andere anekdote over hoe ze de arme man op de kast hebben gejaagd komt voorbij. Net zo snel verandert het onderwerp weer. Andere docenten. Leuke, aardige en strenge. De klassenfeestjes en de reis naar Rome in de vijfde klas.

Bij dit laatste onderwerp kijken Johan en Brechtje elkaar aan. Ze denken nu precies hetzelfde. Daar in Rome is de vonk tussen hun tweeën over gesprongen. Vanaf dat moment konden ze niet meer van elkaar afblijven. Al op de eerste avond van de vijfdaagse reis heeft Brechtje haar kamergenote gevraagd om ‘op wacht’ te staan, zodat ze ongestoord met Johan wat uurtjes in haar kamer door kon brengen. Daar, in die hotelkamer, hebben ze elkaar ontmaagd. Waarom zou je daar ook mee wachten, als je al één dag ‘verkering’ hebt? Later bleek wel dat een relatie meer inhoudt dan alleen maar goede seks. Het interview met Max is erg lang, maar ik ben klaar met mijn stoelgang. Ik lees het een andere keer wel uit. Het zal tenslotte niet de laatste keer zijn dat ik het kleine kamertje moet bezoeken. Zijn er toch weer mooi tien minuten voorbij. Mijn opgeblazen gevoel is weg. Het raam maak ik nu toch maar dicht. De stank is nu echt helemaal verdwenen. Het hotelpersoneel ruimt het buffet weer af. Kitty is al ongedurig aan het wachten tot alles is opgeruimd. Om kwart over zes is het zover. Ze neemt weer het woord.

“Ik had jullie allemaal gevraagd mij wat informatie toe te sturen over wat jullie de afgelopen tien jaar hebben gedaan of meegemaakt. Ik heb over wat specifieke dingen een quiz gemaakt. Het zijn dertig vragen geworden. Ik deel de vragenformulieren zo meteen uit. Ik ben benieuwd wie er goed geluisterd heeft vandaag naar de verhalen van de anderen. Over maximaal een half uurtje moeten alle antwoorden bij mij zijn ingeleverd. O, ja. De winnaar verdient een prijsje.”
Er wordt niet echt enthousiast gereageerd op de quiz. Omdat Kitty de moeite heeft genomen om deze dag te organiseren, gaan de meeste reünisten toch maar aan de slag. Op de achtergrond speelt rustige muziek. Johan en Brechtje trekken zich weer met z’n tweeën terug aan een tafeltje. Beiden scannen de vragen.
“Ik denk dat ik overal maar een vraagteken invul,” zegt Johan. “Dan ben ik snel klaar.”
“Dat zou ik bij vraag veertien maar niet doen.”
Mijn man kijkt eens wat beter naar de betreffende vraag en snapt wat Brechtje bedoelt.
‘Wie heeft na onze schooltijd nog een relatie gehad met Brechtje?’
“Ja, die weet ik” zegt Johan, en vult zijn eigen naam in.

“Ik mis nog een vraag,” zegt Brechtje. “Wie heeft haar gezicht vol met botox laten spuiten zodat ze er nog altijd uitziet als twintig?”
Johan moet er om lachen. Ik niet, al is het al een hele verbetering dat Brechtje nu Kitty als slachtoffer heeft gekozen in plaats van mij. Veel animo om de vragenlijsten in te vullen is er niet meer, dus binnen een kwartier heeft Kitty alle formulieren terug. Ondertussen is het half zeven. Eigenlijk zit ik mij nu al een kwartier doelloos te vervelen. Dat kan ik ook in bad doen, bedenk ik. Ik laat het bad alvast vollopen en doe er badolie bij. Mijn keuze is op eucalyptus gevallen. ‘Voor als je in de mineur bent en een opkikker nodig hebt,’ staat op het flesje. Precies wat ik dus nodig heb. Op onze slaapkamer kleed ik mij uit. Ik bekijk mijzelf in de spiegel. Mijn spiegelbeeld oogt niet gelukkig, maar met mijn lichaam is volgens mij niets mis. Ik ben misschien niet zo slank als Brechtje, maar ik ben tevreden met mijn figuur. Oké, mijn borsten zijn niet zo groot, maar mijn B-cup heeft nog geen last van de zwaartekracht. Brechtje zal wel een C-cup hebben, maar of Johan daar meer van onder de indruk zal zijn dan van mijn bescheiden bollingen, dat denk ik niet. Dat hoop ik althans van niet.

Het bad doet mij goed. Zeventig kilometer verderop klinkt nu rustige dansmuziek. Een enkel koppel waagt zich aan een Engelse wals. Oude kliekjes zoeken elkaar toch weer op. Johan en Brechtje zonderen zich nog steeds af van de rest. Vroeger hadden ze alleen maar seks, maar hadden ze elkaar niets te vertellen. Wat hebben ze dan in godsnaam nu wel aan elkaar te vertellen? Ik snap het gewoonweg niet. Langzaam open ik mijn ogen. Blijkbaar ben ik ingedut. Ik heb even geen idee hoe laat het is, maar aan de temperatuur van het water te voelen zijn we minstens twintig minuten verder. Het is namelijk behoorlijk afgekoeld. Het water laat ik weglopen en ik spoel mij nog even af onder de douche. Ik droog mij af en ga terug naar de slaapkamer. Inderdaad, het is al vijf over zeven. De rustige dansmuziek heeft plaatsgemaakt voor de populaire dansmuziek van tien tot vijftien jaar geleden. Het is de muziek uit onze middelbare schooltijd. De dansvloer is al wat voller. Het feit dat er nu ‘los’ gedanst kan worden verhoogt het animo van de reünisten om de dansvloer op te gaan.

Ik trek een schoon slipje aan, mijn nachthemd en Johan’s badjas. Het doet goed om zijn heerlijke specifieke geur om mij heen te hebben. Beneden zet ik de tv aan en instaleer mijzelf op de bank. Al zappend kom ik bij RTL7. Stop! Politie. Ook niet echt hoogstaande tv, maar iets beters ben ik nog niet tegengekomen. Rond deze tijd is er op zaterdagavond nooit iets interessants op de tv. Bij dit programma hoef ik in elk geval niet na te denken. Brechtje heeft Johan eindelijk ook zover om mee de dansvloer op te gaan. Het begint nu op een ouderwetse klassenfuif te lijken. Er wordt wat gedanst en de bierconsumptie begint langzaam toe te nemen. De rokers gaan zo nu en dan in groepjes naar buiten om aan hun onbedwingbare behoefte te voldoen. Gelukkig hoort Johan daar niet bij. Brechtje ook niet, zo blijkt. Zo kabbelt de reünie verder. Ik vind het prima. ‘Stop! Politie’ is afgelopen en ‘Idioten op de weg’ staat op het punt om te beginnen. Het is dus acht uur en ik zap terug naar NPO1 voor het journaal.

Brechtje begint wat dichter bij mijn man te dansen. Haar handen raken Johan nu zo af en toe heel subtiel aan. Als het daar bij blijft, kan ik er mee leven. Gelukkig is het nummer nu afgelopen. Ze lopen naar de bar om nog een drankje te bestellen. Een seven up voor Johan, Brechtje neemt nog een droge witte wijn. Het journaal heeft weer de gebruikelijke ellende. Oorlog en een zelfmoordaanslag. Er is opnieuw een jonge vrouw verdwenen. Hopelijk is ze niet ook verkracht en vermoord zoals onlangs die twee andere trieste gevallen. Het volgende politieke schandaal heeft zich ook weer aangediend. Uiteraard betreft het opnieuw een VVD minister. Wat een zootje ongeregeld. Gelukkig heb ik niet op die partij gestemd. Johan en Brechtje staan weer op de dansvloer. Wat doet ze nu? Zeg me dat het niet waar is. Ze begint gewoon te ‘schuren.’ Dat was tien jaar geleden toch nog niet hip, of wel soms? Ik geloof er niets van, dat verzint Brechtje daar ter plekke. Ze beweegt haar billen stevig tegen het kruis van mijn partner. Duw haar toch weg, Johan! Stap gewoon achteruit. Ik ken mijn man, dit laat hem niet onberoerd. Hij gaat mij toch niet vertellen dat hij niet merkt dat hij er een stijve van krijgt.

Het weer blijft de komende dagen zonnig met aangename temperaturen. Toch nog enigszins goed nieuws, al maakt het niet dat ik mij beter voel. Het journaal is afgelopen. Over vijf minuten begint op SBS6 een film. Ik heb ineens enorme zin om te snaaien. Ik schenk mijzelf een groot glas cola in en pak een familiezak paprikachips uit de voorraadkast. Een volle anderhalve liter fles cola zet ik naast mij op de vloer. Opnieuw installeer ik mij op de bank en nestel mij in mijn favoriete hoek. Was Johan maar hier zodat hij lekker tegen mij aan kan gaan liggen. Nee, meneer moet zo nodig toelaten dat zijn ex met hem aan het flirten is. Meer zelfs. Als dit geen uitnodiging voor ‘meer’ is, dan snap ik het niet meer. Johan moet dit toch ook zo ervaren. Waarom laat hij dit dan toe? Hij moet toch weten dat ik mij daar rottig bij voel. De reclame is afgelopen. De film begint. Coming to America, met onder andere Eddie Murphy en Arsenio Hall. Hopelijk krijg ik hiervan de gewenste afleiding. ‘Prins Eddie’ moet trouwen, maar de vrouw die hem is toegewezen bevalt hem niet. Hij reist dus naar New York om zijn koningin te vinden. In Queens natuurlijk. Brechtje is gestopt met schuren. Ze danst nu dicht tegen Johan aan. Haar C-cup heeft het nu op mijn man voorzien en botst met grote regelmaat tegen Johan’s borst. Hij laat het weer gewoon toe. Waar is hij in godsnaam mee bezig? Waarom geeft hij Brechtje het idee dat er wat te scoren valt? Dit is zo teleurstellend.

Eddie heeft zijn ‘koningin’ gevonden. Nu moet hij alleen nog moeite doen om haar voor zich te winnen. Johan heeft bij mij geen enkele moeite hoeven te doen. Ik viel als een blok voor hem. Niet dat ik al op onze eerste date met hem het bed in ben gedoken. Dat deed ik pas toen ik doorhad dat mijn gevoel mij niet bedrogen had en dat ik echt met deze man oud zou willen worden. Het is kwart voor negen. De muziek stopt. Terwijl de meeste reünisten nog op de dansvloer staan, neemt Kitty opnieuw haar moment.
“Tijd voor de uitslag van de quiz.”
Harini wordt naar voren geroepen. De van oorsprong Indische vrouw heeft blijkbaar per ongeluk de meeste goede antwoorden ingevuld. Wellicht ook niet helemaal per ongeluk, want zoals Kitty al aangeeft was Harini ook vroeger al de beste leerling uit de klas. Ze krijgt drie kusjes van Kitty en een kadobon. ‘Botox Kitty’ is echter nog niet klaar.
“Naar goed Amerikaans gebruik is er vandaag ook een koning en koningin van het feest gekozen. Als eenvrouws jury ben ik het helemaal unaniem met mijzelf eens dat hier maar één koppel voor in aanmerking kan komen. Zie ze daar eens samen staan op de dansvloer. Is het geen geweldig stel? Mag ik Brechtje en Johan naar voren vragen. Ja, kom maar.”

Johan en Brechtje lachen als de spreekwoordelijke boer en boerin met kiespijn. Dit vinden ze niet leuk. De andere reünisten vinden deze ontwikkeling blijkbaar wel een goed idee. Ze beginnen spontaan te klappen en te joelen. Johan en Brechtje lopen dan maar naar Kitty. Daar krijgen zowel Johan als Brechtje drie zoenen van Kitty. Brechtje krijgt ook nog een diadeem opgezet. Ze vindt het echt helemaal niks. Net als ze denken dat ze zich weer onopvallend tussen de andere gasten kunnen mengen, beginnen deze opnieuw te joelen.
“Kussen! Kussen! Kussen! Kussen! Kussen!”
Met tegenzin geven ze elkaar een kus. Hallo, met tegenzin. Hé jongens, kappen nu! Johan, stop daar mee, onmiddellijk! Dat publiek moet stoppen met juichen en fluiten. Dat moedigt ze alleen nog maar meer aan. Ha, eindelijk! Johan haalt zijn vochtige lippen van die van Brechtje. Ze lacht naar hem. Haar ogen twinkelen. Gadverdamme. Johan glimlacht terug. Wat een eikel. De reclame is voorbij en de film gaat verder. Zou Eddie het lukken om de vrouw van zijn leven voor zich te winnen. Als Johan maar oppast dat hij de vrouw van zijn leven niet gaat verliezen.

De film kabbelt voort, zo ook de reünie. Brechtje heeft het plastic speelgoed diadeem ergens in een hoek gegooid. Ze gaat deze zeker ‘vergeten’ om mee naar huis te nemen.
“Het kussen ben je nog niet verleerd, Johan. Je kust nog net zo lekker als vroeger.”
Ja, Brechtje. Dat komt omdat hij dat tegenwoordig met mij oefent. Met mij. Ik heb dus recht op die heerlijke kussen van Johan, en niet jij. Dus laat dat de volgende keer. De film schiet niet op met al die reclameblokken. Eddie’s inspanningen blijken ook al niet te worden beloond. Even leek het de goede kant op te gaan, maar nu is ze er achter is gekomen dat hij in werkelijkheid een steenrijke prins is. Dat kan ook niet goed gaan. Zeventig kilometer verder op wordt er nog steeds volop gedanst, gedronken, gekletst en gelachen. Johan en Brechtje gaan regelmatig even de dansvloer op om te dansen. Als je dat nog dansen mag noemen zoals Brechtje tegen mijn man staat op te geilen. Wat een walgelijke vertoning. Nog erger is dat Johan het toelaat. Weet hij dan niet hoe verdrietig ik daarvan word. Denkt hij dan helemaal niet meer aan mij.

Het is Eddie uiteindelijk toch gelukt. Hij heeft zijn koningin voor zich weten te winnen en ze gaan trouwen. Het mag ook wel, want het is ondertussen met al die reclames al kwart over elf. Laat dat maar aan SBS over om er twee uur en drie kwartier over te doen voor een film uit te zenden die eigenlijk net twee uur duurt. Het familiepak paprikachips is in ieder geval op, net zoals de halve fles cola. Ik zet de tv uit en ruim nog snel wat op. Tijd om naar bed te gaan. Tijd om te gaan slapen. De eerste gasten verlaten ook al het feestje. Wellicht vertrekt Johan ook zo naar huis. Als hij nu in zijn auto stapt kan hij over een uurtje al tegen mij aan komen liggen. Johan maakt echter geen aanstalten om al naar huis te komen. Hij heeft het nog te gezellig met Brechtje. Ik hang Johan's badjas weg en ga nog even naar het toilet. Johan gaat ook zijn blaas maar eens legen. Voor mij een vluggertje deze keer. Johan heeft aan het urinoir wat langer werk. Zijn blaas zit blijkbaar behoorlijk vol. Ik lig al in bed als mijn man zich weer bij Brechtje voegt.

Ik draai en woel tot ik goed lig. Ik sluit mijn ogen. Johan en Brechtje hebben nog maar eens de dansvloer betreden. Het ziet er normaal uit. Blijkbaar heeft Brechtje dan uiteindelijk toch begrepen dat haar inspanningen van deze dag geen vruchten af gaan werpen. Ik lig toch niet helemaal goed. Ik draai mij nog eens. Onwillekeurig open ik mijn ogen weer. Het is bijna half twaalf. Kom op Maaike. Ogen dicht en slapen. Johan en Brechtje staan weer naast de dansvloer. De helft van de reünisten is ondertussen al vertrokken. Brechtje neemt het laatste slokje van haar witte wijn. Echt veel alcohol heeft ze niet gedronken, volgens mij was dit pas haar derde glas.
“Ik heb het hier wel gezien. Ik denk dat ik ook maar eens naar huis ga.”
Ja. Dat is het beste idee dat Brechtje vandaag heeft gehad. Ga maar fijn naar huis. Doei Brechtje.
“Heb je zin om nog even met mij mee te gaan? Ik woon hier dichtbij, zoals ik al had verteld.”

Probeert ze het nu alweer? Wat zielig. Heeft ze dan niet door dat de wedstrijd verloren is. Het is niet mijn schuld dat ze uit elkaar zijn gegaan. Deal with it, Brechtje. Het is over tussen jou en Johan. Zeg het haar, Johan. Zeg maar dat je nu naar huis gaat. Naar mij. Johan, waarom zeg je niets?
“Ach, kom op Johan. Eventjes maar. Of zit je zo onder de plak en moet je op tijd thuis zijn van Madelon?”
Hij is dit toch niet echt serieus aan het overwegen. Johan, doe even normaal. Mijn man pakt zijn glas seven up en slaat het in één keer achterover. Losjes legt hij zijn hand bij Brechtje op haar rug en samen verlaten ze de zaal. Brechtje’s diadeem blijf zoals verwacht zielig achter in een hoekje. Ze nemen niet eens de moeite om Kitty te bedanken voor het organiseren van de reünie. Zeg mij dat het niet waar is. Johan gaat toch niet echt mee met zijn ex. Naar haar woning.

Ik draai mij nog maar eens om. En weer terug. Nog maar een keer. Het is tien over half twaalf. Johan is toch met Brechtje meegelopen. Ze woont in een appartementencomplex. Samen nemen ze de lift naar de derde verdieping. Het is ijzig stil in de lift. Blijkbaar hebben ze elkaar nu al niets meer te vertellen. Ik vraag mij af of dat een goed of een slecht teken is. Ze lopen een klein stukje over de galerij en Brechtje opent de deur naar haar woning. Ze maakt het licht in het halletje aan. Johan volgt haar naar binnen en hangt zijn zomerjasje aan de kapstok, naast het vestje dat Brechtje zonet onderweg nog aan had. Hij loopt achter zijn ex vriendin aan naar haar woonkamer. Het is er niet erg groot. Aan de ene kant bevindt zich de zithoek. In het midden een tafel en tegen de muur staat een dressoir. Aan het andere einde is een open keukentje.
“Zo te zien heb je nog steeds geen smaak als het op inrichting aankomt,” zegt Johan.
Brechtje is dit soort opmerkingen van Johan wel gewend.
“Dan hoop ik voor jou dat Marion een betere smaak heeft. Ze heeft in ieder geval smaak wat mannen betreft. Dat moet ik haar nageven.”

Nu praten ze weer met elkaar, maar het gesprek bevalt mij niet.
“Wil je nog wat drinken?”
Johan schudt met zijn hoofd.
“Nee, dank je. Ik heb genoeg gehad.”
Brechtje loopt naar mijn man toe.
“Ik heb nog lang niet genoeg gehad.”
Ze slaat haar armen om Johan heen. Haar lippen vinden die van mijn man. Verdomme. Hij laat het opnieuw toe. Deze keer is er geen excuus omdat het vanwege de show is. Geen excuus omdat het ‘publiek’ staat te joelen. Deze kus is ontegenzeggelijk spontaan. En Johan kust haar terug. Dit gaat veel verder dan gedogen. Beseft hij dan niet dat hij Brechtje zo een vrijbrief geeft. Gatver! Wat is dat? Gebruiken ze nu ook hun tongen? Johan, alsjeblieft. Stop daarmee! Ik trek het niet meer. Ik zit nu rechtop in mijn bed.

Ik probeer mijn tranen te bedwingen, maar het lukt niet. Vermanend spreek ik mijzelf toe. Het zit alleen maar in mijn hoofd. Het is alleen maar ontsproten uit mijn fantasie. Er gebeurd nu niets. Het is niet echt. Het is niet echt. Toch? Johan en Brechtje gaan gewoon door. Niet eventjes, maar minuten lang. Brechtje's linkerhand rust tegen zijn bovenarm, haar rechterhand kroelt door zijn haar. Johan heeft zijn linkerhand op haar heup liggen. Zijn rechterhand aait Brechtje zachtjes over haar rug. Hun lippen lijken wel met elkaar vergroeid. Dit is geen opwelling meer te noemen. Het is gemeend, van beide kanten. Waarom heb ik Johan niet gevraagd om vandaag thuis te blijven? Om niet naar die reünie te gaan. Hij zou thuis gebleven zijn, ik weet het zeker. Hopelijk blijkt dit niet de grootste fout uit mijn leven te zijn. Als ik Johan had verteld dat ik een slecht gevoel had over die reünie, dan was er nu geen probleem geweest. Dan had hij nu lekker tegen mij aangelegen. Het is verdomme mijn eigen stomme schuld.

Ik ga weer liggen. De wekker geeft aan dat het tien voor twaalf is. Brechtje pakt Johan bij de hand en neemt hem mee richting haar slaapkamer. Als hij met haar meegaat, dan gaat hij niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk de drempel over. Dan is er geen weg meer terug. Waar ik al bang voor was, gebeurd. Johan volgt zijn ex vriendin naar haar slaapkamer. Hij doet zelfs de deur netjes achter zich dicht. Alsof niemand het mag zien. Alsof er geen pottenkijkers welkom zijn. Het werkt niet, want ik zie alles in mijn hoofd. Mijn geest volgt alles nauwkeurig. Ik voel het in mijn ziel. Het steekt in mijn hart. Het neemt bezit van alles wat ik ben. Johan en Brechtje hebben geen flauw idee dat ik er bij ben. Ze maakt het bovenste knoopje van zijn blouse los. Opnieuw vinden hun lippen elkaar, terwijl Brechtje’s handen zich knoopje na knoopje een weg naar beneden werken. Het laatste stuk textiel trekt ze ruw uit zijn broek, zodat ze ook het onderste knoopje los kan maken.

Met haar handen gaat Brechtje de geopende blouse in en legt ze op de zijkant van Johan’s borstkas. Ze kust mijn man in zijn nek en zo omlaag naar zijn borst. Ze likt en bijt zelfs zachtjes aan zijn tepels. Johan heeft een hand losjes tegen haar achterhoofd liggen. Blijkbaar vindt hij dit fijn. Als ik dat geweten had, dan had ik dat ook wel eens gedaan. Daarvoor hoeft hij echt niet bij zijn ex vriendin te zijn. Verdorie. Waarom val ik niet gewoon in slaap? Ik hoef dit helemaal niet te zien. Ik draai mij nog maar eens om. Het is ondertussen vijf voor twaalf. Johan beweegt zijn armen opzij, zodat de blouse over zijn schouders zakt. Het stuk textiel valt achter hem op de vloer. Brechtje stapt nu naar achteren en gaat voor het bed staan. Er zit nu anderhalve meter tussen haar en Johan. Wat mij betreft de minimum afstand die ze vanaf nu in acht nemen. Brechtje begint nu langzaam haar eigen blouse open te knopen. Het is een net te krappe, licht blauwe blouse met witte verticale strepen. Het accentueert zowel haar slanke figuur als ook haar C-cup, zonder dat het extreem sexy is of zelfs ordinair. Nee, deze blouse heeft Brechtje met zorg uitgekozen voor deze dag, met als enig doel om de aandacht van Johan te trekken. Dat is dan ontegenzeggelijk gelukt.

Bij het openen van haar blouse wordt haar zwarte bh al enigszins zichtbaar. Als ook bij Brechtje eindelijk het laatste knoopje heeft gecapituleerd, verdwijnt deze blouse eveneens op de vloer. Haar bh is nu goed zichtbaar. Er zitten mooie doorzichtige tule vlakken op. Haar tepels zijn echter verborgen achter een ondoorzichtig gedeelte. Dit kledingstuk is absoluut sexy, maar zeker niet ordinair. Het zou er een van mij kunnen zijn. Brechtje mag dan geen smaak hebben als het op woninginrichting aankomt, maar met haar lingerie keuze is helemaal niets mis. Helaas. Ik had het liever andersom gezien. Haar handen gaan naar haar rug, waar ze in één beweging de sluiting van haar bustehouder weet te openen. Het kledingstuk valt naast haar blouse. Hoe mooi het ook is, het komt niet meer voor in de verdere plannen van Brechtje. Johan loopt naar Brechtje toe. Niet doen Johan. Stop! Denk aan de anderhalve meter regel. Mijn regels schijnen echter niet te gelden op Brechtje's slaapkamer. Ook de regels van echtelijke trouw blijken in die ruimte niets te betekenen. Johan pakt haar borsten voorzichtig vast, alsof hij een lang verloren schat heeft teruggevonden. Steeds steviger kneedt hij in Brechtje’s pronkstukken. Dan buigt hij zijn hoofd naar voren en zuigt een reeds harde tepel in zijn mond.

Fuck, nee! Het is exact middernacht. Een nieuwe zondag is begonnen. Ik ben weer gaan zitten, nu op de rand van het bed. Mijn blote voeten raken de vloer. Ik bedwing de neiging om op te staan, het raam te openen en al mijn frustratie er uit te schreeuwen. Ik word gek. Opstaan heeft geen zin, daar wordt mijn gemoedstoestand ook niet beter van. Nee, ik moet terug gaan liggen. Mijn ogen sluiten, eindelijk gaan slapen en dromen van de mooie momenten die ik met Johan heb beleefd. Johan maakt het mij echter niet gemakkelijk om in slaap te vallen. Brechtje’s andere tepel krijgt nu die behandeling, waarvan ik weet hoe zalig dat die kan zijn. Hoewel het zeventig kilometer verderop gebeurd, kan ik het zachte, goedkeurende gekreun van Brechtje haarscherp horen. Het gaat bij mij door merg en been. Ik ga in de foetushouding liggen, met mijn handen op mijn oren. Zelfs dat helpt niet. Johan neemt zijn tijd. Hij heeft duidelijk geen haast om naar huis te komen. Toch laat hij Brechtje’s borsten nu met rust. Tergend langzaam trekt hij een spoor van kusjes over haar buik naar beneden. Haar navel krijgt nog een extra behandeling van zijn tong. Brechtje legt haar handen losjes op zijn hoofd, daarbij zachtjes door zijn haren kroelend. Ze kreunt nog steeds van genot.

Johan zit nu op zijn knieën. Hij maakt het knoopje los van de van polyester gemaakte, wijdvallende en geplisseerde zwarte broek. Ook de rits moet eraan geloven. De broek valt soepel langs haar slanke benen naar beneden. Brechtje gaat zitten. Johan trekt de broek nu helemaal uit. De broek is wijd genoeg om gemakkelijk over Brechtje’s prachtige zwarte pumps uit te trekken. Haar voeten komen prachtig uit in deze schoen met tien en een halve cm stiletto hak. Een velours bandje accentueert de overgang van de tenen met de voet. Verder blijven de pumps alleen maar aan haar voet door de eveneens met velours beklede gesp om haar enkels. Brechtje heeft haar teennagels mooi zwart gelakt. Ik zou nooit zo hebben kunnen dansen op deze schoenen zoals Brechtje dat heeft gedaan. Daaruit concludeer ik dat Brechtje heel wat vaker schoenen met hakken draagt dan ik. Johan kust nu de binnenkant van Brechtje’s benen. Vanaf de knie omhoog. Ik wil dit niet zien. Ik moet aan iets anders denken. Het eerste wat mij te binnen schiet zijn weer die prachtige pumps. Het werkt, ik zie ze voor mij. Shit. Waarom zie ik nu ineens een prachtig zwart slipje, gemaakt van prachtig, doorzichtig tule. In het kleine gedeelte dat niet doorzichtig is, staan twee schaamlippen mooi strak afgetekend. Dit mooie stuk lingerie matcht perfect met de bh die eerder nog de borsten van Brechtje ondersteunden.

De vingers die om de rand van het slipje haken, herken ik als die van Johan. Niet doen Johan! Hij doet het wel. Brechtje tilt haar achterwerk iets omhoog. Het prachtige slipje verdwijnt aan de hand van Johan langs haar benen naar beneden. De mooie pumps vormen ook geen barrière, zodat ook dit stuk textiel doelloos op de vloer komt te liggen. Het heeft hopeloos gefaald in zijn taak om Brechtje’s pubes te beschermen. Johan duwt zachtjes Brechtje's bovenbenen uit elkaar. Zijn hoofd buigt langzaam naar voren. Ik wil weer heel hard ‘nee’ roepen, maar ik kan het niet meer opbrengen. De stem in mijn hoofd is niet meer dan een zachte smeekbede. Niet doen Johan, alsjeblieft. Denk toch aan mij. Smeken helpt ook niet. Brechtje kreunt. Haar handen liggen op het achterhoofd van mijn man. Ze volgen naadloos de licht op en neer gaande beweging van zijn hoofd. Het kan maar één ding betekenen. Johan doet nu waar hij onovertroffen goed in is. Zijn tong gaat langzaam over de volle lengte door Brechtje’s schaamlippen. Over de ingang van haar vagina, via het plasgaatje helemaal naar haar klitje. Dit beroert hij plagerig vlug met het puntje van zijn tong. Net genoeg om een siddering door Brechtjes lichaam te laten gaan, maar niet lang genoeg om er helemaal van te kunnen genieten. Het zorgt bij mij dat ik hem altijd smeek voor meer, en dat zal zo dadelijk bij Brechtje niet anders zijn.

De foetushouding ligt ook niet meer gemakkelijk. Ter compensatie strek ik mij eerst helemaal uit. Dan rol ik op mijn andere zij. In een flits zie ik dat het vijf over twaalf is. De beelden van Johan die Brechtje aan het beffen is, komen nu als een waas bij mij binnen. De hoop dat het komt omdat ik langzaam in slaap aan het vallen ben is ijdel. Het is waarschijnlijk meer een zelfverdedigingsmechanisme dat er voor zorgt dat niet alles meer scherp binnen komt. Het hoofd van Johan beweegt een stuk minder. Dat kan komen omdat Brechtje nu met haar handen wat steviger duwt en daarmee het hoofd van mijn man meer fixeert. Meer waarschijnlijk is dat Johan nu echt het klitje aan het strelen is met zijn tong. Het in volume toegenomen gekreun bevestigt die gedachte. Brechtje laat zich achterover vallen. Haar slanke armen liggen in een volledige spreidstand op het bed. Johan plaatst zijn handen onder haar mooi gevormde billen. Hij zal wel meer ruimte willen hebben. Wat doet hij nu? Gatver. Hij likt gewoon aan haar poepgaatje. Dit kan niet waar zijn. Brechtje schijnt het helemaal niet vervelend te vinden. Integendeel. Ze hijgt door haar openstaande mond. Haar armen schuren op en neer over het bed. Brechtje schijnt hier echt van te genieten. Dat het niet per ongeluk gebeurde is nu wel duidelijk. Minuten lang bewerkt Johan het sterretje van zijn ex vriendin.

Brechtje gaat rechtop zitten. Het is genoeg om haar handen tegen zijn bovenarmen te plaatsen. Johan gaat rechtstaan. Nu maakt zij de knoop van zijn spijkerbroek los. De rits wordt met één beweging meegenomen. Twee duimen onder de rand bij zijn rug zijn voldoende. Zowel spijkerbroek als slip zakken samen naar beneden, tot ze op Johan’s enkels tot stilstand komen. Ja hoor. Dit kan er ook nog wel bij. Brechtje pakt de half stijve penis die voor haar gezicht hangt. Ze kust mijn man precies daar, waar de eikel nu alleen nog maar beschermd wordt door de voorhuid. Ze gaat dat doen, waar ik mij nooit toe heb kunnen zetten. Zonder het ooit direct te hebben gezegd, weet ik dat Johan het fijn zou vinden als ik hem een keer zou pijpen. Het speelt al heel lang in mijn hoofd, maar in datzelfde hoofd blokkeert iedere keer iets als ik het daadwerkelijk zou willen doen. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar om een penis in mijn mond te nemen, zelfs niet die van Johan. Brechtje heeft er duidelijk helemaal geen probleem mee. Ze trekt de voorhuid naar achteren en plaats haar lippen op de eikel voor een lange zuigzoen. Daarna likt ze eraan alsof het een lekkernij is. Johan heeft zijn hoofd in zijn nek liggen. Zijn rechterhand rust nu zachtjes op het hoofd van Brechtje. Hij geniet er overduidelijk van.

Zou dit de reden zijn dat Johan met Brechtje mee is gegaan? Had hij gehoopt dat het zover zou komen dat ze hem zou pijpen? Mijn maag krimpt ineen bij die gedachte. Beteken ik dan niets voor hem, omdat ik dat stuk vlees, waar hij nu mee denkt, niet in mijn mond wil stoppen? Heb ik mij dan zo vergist in deze man? Brechtje pakt de basis van zijn stam in haar hand. Haar hoofd gaat op en neer. Een groot deel van de penis verdwijnt keer op keer in haar mond. Het kost Brechtje geen enkele moeite. Het is wel duidelijk, dit doet ze niet voor de eerste keer. Met haar vrije hand speelt ze nu met zijn ballen. Johan wordt helemaal gek. Ik zie het aan zijn gezicht. Nu heeft hij zijn mond open. Zijn linkerhand ligt nu ook op haar hoofd. Het lijkt erop dat Johan nu het tempo bepaald. Hij beweegt haar hoofd nu over zijn pik. Brechtje geeft nog steeds geen krimp. Het is zo frustrerend dat ze mijn man precies geeft wat hij blijkbaar zo lekker vindt. Ineens stapt Johan achteruit. Waarom doet hij dat? Krijgt hij dan toch nog wroeging? Beter laat dan nooit. Of heeft hij nu zijn zin. Een lekkere pijpbeurt die hij thuis niet kan krijgen. Mooi dan. Inpakken en wegwezen daar. Tijd om naar huis te komen. Het is al kwart over twaalf. Het zou verdomme tijd worden.

Ik houd mijzelf weer voor de gek. Geen wroeging. Johan komt ook niet naar huis. Brechtje rolt op het bed. Johan neemt haar plaats in. Hij trekt zijn schoenen uit. Ondertussen zit Brechtje al achter mijn man. Ze wrijft met haar handen over zijn borst en kust zijn wang. Johan trekt ook zijn spijkerbroek en slip uit. Ze liggen nu op de vloer naast de kleren van Brechtje. Zijn ex is weer bij hem vandaan gerold. Met haar wijsvinger gebaart ze dat hij naar haar toe moet komen. Johan kruipt inderdaad naar haar toe, en zelfs over haar heen. Mijn god. Gaat hij echt over de laatste grens. Ik weet niet of ik alles zou kunnen vergeven wat hij tot nu toe heeft gedaan, maar zeker niet wat hij nu gaat doen. Brechtje heeft haar benen al gespreid. Johan hangt boven haar. Ze pakt zijn pik en stuurt deze zonder enige gene naar haar kutje. Recht voor de opening van haar ongetwijfeld vochtige vagina. Niet doen Johan! Niet dat. Alsjeblieft. Zijn onderlichaam beweegt omlaag. Zijn penis dringt diep door in het duister van haar geboortekanaal. Zonder condoom nog wel. Ik word misselijk. Snel sta ik op en loop al kokhalzend naar de badkamer. Voor het toilet laat ik mij op mijn knieën vallen. gebogen over het toilet blijf ik maar kokhalzen. Hoe slecht ik mij ook voel, er komt niets uit mijn maag. Wel heb ik die vieze zure smaak in mijn mond.

Ondanks mijn positie krijg ik de beelden in mijn hoofd niet kwijt. Brechtje heeft haar benen om Johan’s onderrug geslagen. De pumps met stiletto hakken zitten nog aan haar voeten. Johan beweegt zijn onderlichaam snel en hard op en neer. Zijn pik beukt keer op keer in het kutje van Brechtje. Hij kreunt en steunt met zijn diepe stem. Zij jammert van genot. Ze heeft haar armen weer gespreid op het bed liggen. Haar handen knijpen hard in de dekens. Had ze haar handen maar op zijn rug gelegd. Haar prachtig gelakte nagels in de rug van Johan laten boren. Nee, natuurlijk niet. Mevrouw laat geen sporen na. Geen bewijs op de rug van Johan. Ik staar nu wezenloos in de wc pot. Zeventig kilometer verderop neukt Johan zijn ex nog steeds intens, al naderen ze beiden nu wel hun hoogtepunt. Natuurlijk komen ze tegelijk klaar. Ik zie het aan de subtiele verandering in de bewegingen van Brechtje. Johan spant zoals altijd zijn bilspieren aan. Hij komt klaar. In de vagina van Brechtje. Zonder condoom spuit hij zijn sperma diep bij haar naar binnen.

Ik kan niet meer. Ik val op mijn zij. Op de vloer van de badkamer, direct naast het toilet, barst ik in tranen uit. Het stroomt langs mijn wangen. Snot lekt uit mijn neusgaten. Nog nooit in mijn leven heb ik mij zo ellendig gevoeld. Ik raak de man van mijn leven kwijt. Of omdat hij weer voor Brechtje kiest, of omdat ik hem dit niet kan vergeven. Mijn relatie is voorbij. Waarom heb ik Johan ook in godsnaam naar die verdomde reünie laten gaan? Kom op Maaike. Je kunt hier niet zo blijven liggen. Het zit alleen maar in mijn hoofd. Het kan niet echt zijn gebeurd. Het mag niet echt zijn gebeurd. Wat als Johan nu binnenkomt en mij hier zo ziet liggen? Wat moet hij wel niet van mij denken? Hysterisch lach ik mijn tranen weg. Waarom maak ik mijzelf zo gek? Ik hijs mijzelf omhoog. Ik schrik als ik in de spiegel kijk. Niet omdat ik mijn lelijke spiegelbeeld zie, maar ik zie Johan en Brechtje liggen op het bed. Ze liggen al een tijdje naast elkaar na te genieten. Johan geeft Brechtje een kus op haar voorhoofd. Hij staat op en begint zich aan te kleden. Brechtje kijkt maximaal bevredigd naar mijn man. Ik ben echt gek geworden. Mijn spiegel kan mij dit niet tonen. Ik draai de koudwaterkraan vol open. Met mijn handen gooi ik een aantal plenzen water in mijn gezicht. Het werkt. In de spiegel zie ik nu mijn natte gezicht. Ik moet lachen van opluchting. Ik droog mijn gezicht af en loop snel terug naar de slaapkamer. Het is half een als ik weer in bed kruip.

Ik sluit mijn ogen. Brechtje is met Johan meegelopen. Ze is nog helemaal naakt, op haar pumps na. Johan heeft de deur al open als Brechtje hem nog een kus geeft.
“Dankjewel voor de geweldige avond. Doe de groetjes aan Maaike. Ik zou haar dolgraag eens willen ontmoeten.”
Ik wist het wel. Brechtje weet de hele dag al wat mijn naam is. Haar ontmoeten lijkt mij geen goed idee. Voor Brechtje dan. Ik denk niet dat ik voor mijzelf in kan staan. Johan loopt naar de lift. Brechtje kijkt hem na vanuit de deuropening, niet gehinderd door enig gebrek aan kleding. Ze zwaait nog naar mijn man voordat hij instapt en de lift hem naar beneden brengt. De rust in mijn hoofd is nog steeds niet wedergekeerd. Waarom? Ben ik niet genoeg voor mijn man? Moet hij af en toe naar Brechtje om aan zijn seksuele behoefte te voldoen? Kan ik dat accepteren? Nee, natuurlijk niet. Ik hou heel veel van Johan, maar niet zoveel dat ik hem kan delen met een andere vrouw. Resteert nog steeds de ene belangrijke vraag. Is Johan echt vreemd gegaan of zat dat allemaal alleen maar in mijn hoofd.

Ik hoor het geklater van water. Ik open mijn ogen. Ben ik dan uiteindelijk toch nog in slaap gevallen? Blijkbaar wel. Het dringt tot mij door dat er iemand onder de douche staat. Dat kan natuurlijk alleen maar Johan zijn. Het is kwart voor twee. Opnieuw bekruipt mij een angstig gevoel. Waarom wil Johan zich eerst nog douchen? Het is midden in de nacht. Toch niet om sporen uit te wissen? Is hij bang dat ik ruik dat hij seks heeft gehad? Denkt hij dat ik kan ruiken dat hij intiem is geweest? Is hij bang dat ik de geur van Brechtje kan waarnemen op zijn lichaam? Ik kan zo snel geen andere reden verzinnen voor deze actie van mijn man. Het geklater stopt. Nu hoor ik gestommel vanuit de badkamer komen. Johan zal zich wel aan het afdrogen zijn. Niet veel later komt hij de slaapkamer op. Hij heeft alleen zijn slip aan. Ik kan niet zien of er een vochtige plek in zit. Misschien heeft hij ook wel een schone aangetrokken.
“Hé, schat. Slaap je nog niet? Of heb ik je wakker gemaakt?”
Moet ik hem confronteren met mijn vermoedens. Nee, dat kan niet. Ik weet niet eens of er echt iets heeft plaats gevonden wat niet door de beugel kan. Als Johan al vreemd is gegaan, dan heb ik geen bewijs.

“Ja, je hebt mij wakker gemaakt. Maar dat is niet erg hoor.”
Johan stapt in bed en kruipt meteen tegen mij aan. Hij ligt tegen mijn rug en slaat een arm om mij heen.
“Waarom ben je nog onder de douche geweest?”
Ik ben oprecht geïnteresseerd in zijn smoes.
“Er heeft iemand wijn over mijn blouse geknoeid. Ik vond dat ik naar wijn rook. Daarom heb ik mij even afgespoeld.”
Ja, ja. Een droge witte wijn zeker. Weet hij ook zeker dat die wijn het enige is geweest wat ze heeft geknoeid. En heb jij ook niet iets over haar heen ‘geknoeid,‘ of beter gezegd, in haar. Wat doet Johan nu? Is hij werkelijk mijn borst aan het kneden. Nee, daar heb ik even geen zin in. Ik leg mijn hand op die van Johan. Ik moet deze wegtrekken van mijn borst. Waarom lukt het niet? Begin ik echt sneller te ademen. Fuck, mijn tepel wordt hard. Johan moet het kunnen voelen door het dunne nachthemd. Ik kan nu toch niet opgewonden raken. Wat is er nu weer mis met mij?

Johan kust mijn nek. Een elektrisch stroompje gaat door mijn ruggengraat. Dit is zo lekker. Hij rolt mijn tepel tussen zijn duim en wijsvinger. Het dunne stukje stof van mijn nachthemd heeft geen enkele invloed op de impact van de uitwerking op mijn lichaam. Johan weet hoe hij mijn lichaam moet bespelen. Weg zijn mijn negatieve gedachten. Ik frunnik mijn slipje een stukje omlaag. Ik wil mijn man in mij voelen. Ik wil dat hij mij neemt. Johan heeft zijn slipje blijkbaar ook al een stukje uitgetrokken. Met militaire precisie stuurt hij zijn penis naar de ingang van mijn vagina. Soepel dringt hij diep bij mij naar binnen. Zo op mijn zij gelegen voelt het extra strak, maar blijkbaar ben ik al nat genoeg om hem in volle glorie te kunnen ontvangen. Of ben ik nog nat? De beelden van Johan met Brechtje hebben mij toch niet opgewonden? Zo ziek ben ik toch niet?
“Ja, lekker Johan. Dit voelt zo goed.”
Johan neukt mij hard en diep. Hij weet elk gevoelig plekje te vinden. Hij knijpt nu lekker pijnlijk in mijn tepel. Voor het eerst vandaag voel ik mij echt gelukkig. Die heerlijke staaf in mijn kutje, mijn brandende tepel tussen zijn vingers en zijn opgewonden gehijg in mijn nek. Meer heb ik niet nodig.

Het kan niet uitblijven. Johan brengt mij rechtstreeks naar een geweldig orgasme. Het overspoelt mijn lichaam en geest. Het houdt ook aan gedurende de tijd dat Johan nog in mijn vagina op en neer beweegt. Gelukkig niet al te lang meer, want anders zou ik bezwijken onder een overdosis genot. Hij komt klaar. Zijn sperma spuit diep in mijn vagina. Johan hijgt uit in mijn nek. Ik voel mij gelukkig in de armen van mijn man. Voor vijf minuten blijven mijn gedachten leeg. Dan moet ik toch weer denken aan eerder deze avond. Opnieuw vraag ik mij af wat er echt zeventig kilometer verderop is gebeurd. Een ding weet ik zeker. Johan gaat nooit meer naar een reünie. Zeker niet als Brechtje daar ook is. Ik draai mij om en kijk Johan in zijn mooie ogen. Deze keer kan ik er niets in aflezen. Zou hij mij werkelijk bedrogen hebben? De vraag zal mij misschien mijn hele leven blijven achtervolgen, maar hoogstwaarschijnlijk zal ik het nooit weten.