Door Haar Leefde Hij Weer

Hard werken en gezond leven, en sinds een half jaar de verbouwing van zijn nieuwe huis, dat was de aanpak om zich goed te voelen. Na zijn scheiding drie jaar geleden had Rolf lang in zak en as gezeten. Tot hij een keer goed in de spiegel gekeken had, op aandringen van zijn volwassen dochter, en het niet beviel wat hij daarin zag; een te snel ouder wordende man aan de verkeerde kant van de veertig, verlopen, somber en passief, zichtbaar gebukt gaande onder de wending die het lot voor hem in petto had gehad. Een slachtoffer, een verslagen loser, dat was wat hij zag. Dat beeld had hem doen walgen van zichzelf. Daarom had hij zich een jaar geleden voorgenomen om de ellende voor eens en vooral van zich af te schudden en weer te gaan leven. Hij was gestopt met roken en drinken, had zich aangesloten bij een hardloopvereniging, ging daarnaast twee keer per week naar de sportschool, en had zich gedwongen om weer elke dag te douchen en drie maaltijden per dag te eten. Door dat programma was zijn leven weer aardig op de rails gekomen. Maar de meeste voldoening had hij toch gevonden in het opknappen van het geweldige pandje, midden in het centrum, dat hij een half jaar geleden gekocht had.

Zijn huis was klein maar het voldeed in alle opzichten aan zijn wensen. Toen hij voor het eerst bezichtigde was hij er meteen verliefd op. Ook had hij meteen geweten hoe het er van binnen uit moest gaan zien. En daar was hij nu sinds een half jaar mee bezig. Heerlijk vond hij het, om zo stap voor stap zijn eigen paradijsje te creëren. Alle belangrijke ruimtes waren op de begane grond; woonkamer, slaapkamer, keuken en de douche. De woonkamer en slaapkamer waren intussen compleet opgeknapt, aan de keuken en de douche moest hij nog beginnen. De eerste verdieping was een open ruimte over de hele lengte van het huis. Dat gebruikte hij nu voor de opslag van allerlei spullen. Daarnaast was er aan de achterkant nog een ruime aanbouw, dat door de vorige eigenaar was neergezet als kantoor. Maar Rolf zag er van meet af aan iets heel anders in. Het was altijd al een droom geweest om een jacuzzi te bezitten en dit was de ideale plek ervoor.

Op het werk was het een vermoeiende dag geweest en thuis lagen ook nog de nodige klussen op hem te wachten. Maar het enige waar Rolf aan wilde denken was het heerlijke bad dat hij straks in zijn nieuwe jacuzzi zou gaan nemen. De afgelopen weken had hij het aangelegd, maar pas gisterenavond had hij de laatste dingen afgewerkt en het klaar voor gebruik verklaard. Na het bad, zou hij gaan genieten van een heerlijk rustig vrijdagavondje thuis. Maar allereerst zou hij zijn hoofd leegmaken door een uurtje te gaan hardlopen.

Binnen vijf minuten had hij zich in sporttenue gestoken. Het was eind september en het werd al aardig schemerig, maar het was prima hardloopweer. Koel, licht briesje, het kon niet beter. Het loopschema van vanavond ging naar en door het stadspark. De heenweg, drie rondjes over het schelpenpad rond de vijver en de velden, en de terugweg, alles bij elkaar een kilometer of acht. Na een korte warming-up vond hij al gauw het tempo waarin het lekker lopen was. Het uur was dan ook in een vloek in en een zucht voorbij. Op weg terug naar huis stuitte hij bij de uitgang op een stelletje, dat klaarblijkelijk bonje met elkaar had. Het meisje was net bezig overeind te komen en de man stond tegen haar te schreeuwen. Van een afstandje zag de situatie er behoorlijk dreigend uit. Hoewel Rolf problemen het liefst vermeed, gewoonlijk liep hij liever een straatje om dan de confrontatie aan te gaan, kwam het niet in hem op om zijn hoofd weg te draaien. Dus vertraagde hij zijn pas en liep in wandeltempo verder over het pad. De kerel riep ondertussen de meest vreselijke verwensingen en bedreigingen, het meisje zag er angstig uit en ze huilde.

De man stond met zijn rug naar Rolf en zag dus niet dat er iemand aankwam. Toen hij het meisje bij de arm pakte, met de kennelijke bedoeling om haar mee te sleuren naar de parkeerplaats, ongeveer 50 meter verderop, liet Rolf zijn stem horen. “Is alles oké hier?” Als door een adder gebeten draaide de kerel zich om. “Rot op man, bemoei je er niet mee,” snauwde hij, zichtbaar geschrokken maar zonder de arm van het meisje los te laten. De man, die hij rond de vijfentwintig schatte, negerend keek Rolf naar het meisje. “Wil je zelf met hem mee?” Ze keek naar hem, toen naar de kerel, en vervolgens naar de grond. Waarna ze het hoofd schudde. Dat maakte de man nog kwader en hij deed een nieuwe poging om haar mee te sleuren. Met twee stappen stond Rolf op een meter afstand. Hoewel iedere vezel in zijn lichaam gespannen stond was dat niet aan hem te zien. “Ze wil het niet, dus kan ik je haar niet mee laten nemen,” zei hij met zoveel mogelijk autoriteit in zijn stem. “O nee? En wie gaat mij tegenhouden,” was de dreigende reactie. “Ik, zei Rolf rustig, en daarna arresteer ik je. Waarmee ik gelijk bekend gemaakt heb dat ik een politieman ben.” De blik in de ogen van de man veranderde van het een op het andere moment en zijn grip op de arm van het meisje verslapte. Ineens gaf hij haar een flinke zet, waardoor ze weer op de grond terechtkwam, en beende toen met grote stappen weg. “Val allebei maar dood ook,” riep hij nog. Tien tellen later startte er een auto, die er meteen daarna met piepende banden vandoor ging.

Rolf hielp het meisje overeind. Ze huilde nog steeds en stond te trillen op haar benen, die behoorlijk geschaafd waren. Een van haar knieën bloedde zelfs flink. “He, gaat het een beetje,” vroeg hij, haar arm aanrakend in een troostend gebaar. Toen ze naar hem opkeek zag hij pas goed hoe aantrekkelijk ze was. Ze haalde eerst heel diep adem om tot rust te komen en gaf toen pas antwoord. “Het gaat wel. Dank u wel voor uw hulp. Ik kon mijn vriend… eh… ex-vriend… niet aan.” “Nou, maar goed dat ik langskwam dan. Kan ik je ergens een lift naartoe geven, ik woon hier niet zover vandaan?” Het meisje keek eens goed rond en leek toen pas te beseffen dat ze geen vervoer meer had. Daarnaast was het, afgezien van de flauwe lampen in het park, behoorlijk donker. Behalve hij, een vreemde, was er verder ook nog eens niemand te zien. Achterdochtig keek ze Rolf eens aan, hem en de situatie taxerend. “Huh… wat… nee… het is niet waar… u bent meneer… u bent de vader van Stephanie,” zei ze ineens.

Verrast keek Rolf haar nog eens goed aan. Stephanie was inderdaad zijn twintigjarige dochter, die een half jaar geleden naar Barcelona was verkast om daar Spaans te gaan studeren. Maar hoe hij ook zijn best deed om het zich te herinneren, hij had er geen idee van wie dit meisje was. “Ik ben Renate, Renate Vrijman. Op de middelbare school zat ik bij Stephanie in de klas, ik ben in het begin een paar keer bij u thuis geweest.” Die naam kwam hem vaag bekend voor en twee tellen later wist hij het weer. Alleen was de Renate Vrijman die hij zich herinnerde een fletse, onaanzienlijke en onhandige tiener, die lang een enorme buitenbeugel droeg. Gek genoeg herinnerde hij zich ook nog dat ze door de meeste leeftijdsgenoten als een nerd werd gezien en dat de jongens indertijd niets van haar moesten hebben. “Renate… ja, ik weet het weer,” reageerde hij. “Je bent… echt… eh… heel erg… je bent een heel stuk langer dan toen…” hakkelde hij. Ondertussen kon hij zich wel voor de kop slaan voor die domme reactie. Ondanks dat en in weerwil van de situatie, brak er een lach door op haar gezicht. Waardoor Rolf toch ook iets terug zag van de vroegere Renate. Ze was destijds weliswaar onooglijk, ze was altijd wel erg goedlachs. “Ik wist niet dat u een politieman was,” merkte ze benieuwd op. “Dat ben ik ook niet, antwoordde Rolf monter, dat kwam er alleen uit voordat ik er erg in had.”

Tijdens de wandeling naar huis vertelde Renate dat ze in het tweede jaar zat van de studie Rechten, na eerst een jaar als serveerster te hebben gewerkt omdat ze toen nog niet goed wist wat ze wilde. Dat baantje had ze overigens nog, maar alleen in de weekenden en in de vakanties. De kerel met wie ze zojuist ruzie had, was Robert, nu haar ex-vriend, met wie ze een half jaar samen was geweest. Ze was er niet rouwig om dat het nu voorbij was, het ging toch al een tijdje slecht tussen hen. Alleen was ze zo dom geweest om al na een paar weken met hem te gaan samenwonen. Haar ouders woonden hier niet meer, dus waar ze nu naartoe moest wist ze nog niet. Er was een vriendin bij wie ze misschien terecht kon, die zou ze dan bij hem thuis wel even bellen.

Wat ze inderdaad deed. Echter zonder succes, de vriendin nam niet op. Dus zou ze het een uurtje later nog een keer proberen. “Wel, terwijl we daarop wachten zal ik ondertussen die wondjes even verzorgen,” wees Rolf naar haar knieën. Renate keek er eens naar, knikte, en liep toen achter hem aan de keuken in. Met een paar natgemaakte gaasjes depte hij de wondjes schoon, eerst van het ene been, toen van het andere. Gelukkig zag het er allemaal erger uit dan het was.

De situatie was niet alleen bizar, er zat op een bepaalde manier ook een zekere spanning in. Wellicht was dat de reden dat zijn aandacht onwillekeurig steeds meer bij haar jonge en gebruinde benen kwam te liggen. Ze had een spijkerrokje aan en de zoom daarvan lag halverwege haar dijen. Met een zekere schroom schoof hij de rok nog een stukje verder omhoog, zodat hij ook het bloed boven haar bovenbenen kon wegwassen. Het plotselinge besef dat hij feitelijk de welgevormde benen van een oude vriendin van zijn dochter aan het strelen was, wond hem stiekem behoorlijk op. Zichzelf tot de orde roepend stopte hij er daarom abrupt mee. Van een afstandje keek hij nog even naar haar benen, met een blik alsof hij het resultaat van zijn inspanningen aan het beoordelen was, maar in werkelijkheid om zichzelf nog een laatste blik te gunnen. “Zo, het meeste is wel schoongemaakt. Het valt gelukkig mee, het zijn alleen schaafwonden. Je hebt… je benen mogen er trouwens best zijn.” Jezus, dacht hij, waarom zeg ik dat nou. De opmerking leek gelukkig in goede aarde te vallen. Op het gezicht van Renate verscheen in elk geval weer die aparte lach die hij daarstraks ook gezien had. En die hij zich ineens heel goed kon herinneren van vroeger. “Dank u wel. Trouwens, ik hoop niet dat ik u in de weg of ergens van afhoud.” “Tja, ik ben nogal bezweet. De douche werkt nog niet, de enige mogelijkheid om mezelf te wassen is daarom de jacuzzi. Maak het jezelf maar gemakkelijk terwijl ik een bad neem. Als ik klaar ben breng ik je wel naar je vriendin.” “Oh, ja natuurlijk,” reageerde ze. De frons, met één wenkbrauw, was er een die het midden hield tussen begrip en belangstelling. “Dan probeer ik ondertussen mijn vriendin nog eens te pakken te krijgen.”

Rolf ging de badkamer in, kleedde zich uit, deed voor de gelegenheid een zwembroek aan, en stapte de jacuzzi in. Achteroverleunend en met zijn ogen dicht genoot hij van het warme water en de verfrissende bubbels, wat een ware weldaad was voor zijn vermoeide lichaam. Ondertussen probeerde hij bewust niet te denken aan die mooie meid in zijn keuken. Tevergeefs natuurlijk. Niet doen, zei hij tegen zichzelf, ze is veel te jong. Niet aan denken, je maakt geen enkele kans. Ze wijst je af en dan heb je je voorgoed belachelijk gemaakt. Toen hij zijn ogen weer opendeed stond Renate in de deuropening naar hem te kijken, alweer met die bijzondere lach. “U ziet er ontspannen uit. Zal ik iets te drinken brengen, een biertje of zo?” Rolf dacht dat een biertje nu een slecht idee was dat uitstekend zou smaken. “Eh, ja doe maar. En stop asjeblieft met u zeggen, ik heb liever dat je me tutoyeert.” Met een knikje draaide Renate zich om. Om hem een tel later weer aan te kijken. “Zou ik er misschien ook een mogen,” vroeg ze beleefd. Beschaamd dat hij haar zelf niets te drinken had aangeboden, volstond hij met het opsteken van een duim. Even later kwam ze terug met twee flesjes bier, waarna ze op de enige stoel ging zitten die er stond. Haar laarzen had ze uitgedaan. Toen ze haar lange benen voor zich uitstrekte dronk Rolf van de nervositeit in een keer het halve flesje leeg. Mooie, jonge vrouwen worden niet aangetrokken door ouwe lullen, zei hij nog maar eens tegen zichzelf. Terwijl ze hun biertje dronken probeerde Rolf de conversatie lichtvoetig te houden. Het was een heldere avond, wat goed te zien was door het dakraam dat hij in de badkamer had aangebracht. Wat echter ook goed te zien was, waren de bliksemschichten in de verte. Volgens de weersverwachting zouden er in het hele land plaatselijk zware onweersbuien kunnen ontstaan en het zag ernaar uit dat ze daar hier hun deel van zouden krijgen.

Het biertje steeg aardig naar zijn hoofd. Hij had nog niet gegeten en hij bleef maar met zijn gedachten Renate, die juist een verhaal ophaalde over een avontuur dat zich had afgespeeld op een van de feesten van Stephanie, bij hem thuis. Ze hadden getracht om alle buurtkatten te vangen en die op Steph’s kamer op te sluiten. Maar de katten ontsnapten en renden daarna door het hele huis. “Ik weet nog dat er een in uw, oeps, in jouw slaapkamer rende en dat ik erachter aanging om hem te pakken. Toen ik hem te pakken had, stond jij daar. Met een handdoek om je middel omdat je net uit de douche kwam. Ik denk niet dat je me hebt gezien.” Rolf lachte en krabbelde zich over zijn kin. “Dat kan ik me niet herinneren,” zei hij. “Nou, ik wél,” riep Renate. Wellicht besefte ze dat ze dat misschien met iets te veel nadruk had gezegd. Ze vervolgde haar verhaal althans op een iets andere toon. “Je vrouw was zo boos, dat ze ons allemaal heeft weggestuurd.” Als reactie op die opmerking rolde Rolf met zijn ogen. Ondertussen vertelde hij zichzelf dat hij het zich inbeeldde. Maar hij dacht toch echt dat ze tijdens het vertellen van de anekdote de hele tijd naar zijn borst zat te staren. “Waarom zijn jullie trouwens gescheiden,” vroeg Renate ineens tamelijk vrijmoedig, terwijl ze een slokje van haar bier nam. Normaal gesproken gaf Rolf op die vraag altijd een vaag, nietszeggend antwoord. Voor de verandering besloot hij echter om maar eens eerlijk te zijn. “Ze liep iemand anders tegen het lijf en dacht dat ze met hem beter af zou zijn.” Na die uitspraak zag hij dat haar ogen even bleven hangen, om daarna weer heen en weer over zijn borst te gaan. “Dat kan ik me bijna niet voorstellen,” reageerde ze stilletjes. Op die opmerking ging hij niet in, hoewel zijn hart een slag oversloeg. Na een paar stilzwijgende minuten, waarin ze allebei naar het snel naderende onweer staarden, was het Renate die de stilte verbrak. “Ik denk dat er een paar brokjes van het pad in mijn been zitten,” zei ze naar haar benen kijkend. “Ik krijg ze er niet uit. Zou je het erg vinden als ik erbij kom zitten?” Dit keer miste zijn hart twee slagen. Tja, een jacuzzi was natuurlijk ook voor meerdere personen bedoeld. “Eh… welja, kom er maar bij,” hakkelde hij. “Op zolder staan dozen met oude kleren van Stephanie. Volgens mij zit er ook nog wel een badpak tussen.” “Oké dan, ik ben zo terug,” riep ze, Rolf in verbijstering achterlatend. Ze wilde erbij komen liggen! In het bad! Met hem! Laat je niet meeslepen, zei hij tegen zichzelf, ze wil gewoon aardig zijn!

Toen Renate terugkwam miste zijn hart niet zozeer een slag, het stond helemaal stil. In dat oude, desondanks sexy badpak van zijn dochter zag ze er adembenemend uit. Een prachtig lichaam, lange, slanke en gespierde benen, een buik zo plat als een dubbeltje, niet al te grote, mooi gevormde borsten, geweldig. Op slechts een halve meter van hem vandaan stapte ze het bad in en ging recht tegenover hem in het water zitten. Het was dat hij tegelijkertijd verlamd en verdoofd was, anders was zijn mond wagenwijd open blijven staan. “Eh… dat badpak staat geweldig,” zei hij op een zo neutraal mogelijke toon. “Dank je. Gelukkig hebben Stephanie en ik ongeveer dezelfde maat. Het is overigens heerlijk in water.” Vervolgens liet ze zich zover onderuit zakken dat ze met haar hoofd onder water verdween. De jacuzzi was niet heel groot, er konden vier mensen in zitten of twee mensen in liggen, dus was het onontkoombaar dat haar benen een paar keer langs zijn benen wreven. Hoewel de aanrakingen erg licht waren, voelde het toch elke keer als een elektrische schok. Rolf was blij dat hij een zwembroek aanhad, en nog blijer dat het water lekker bubbelde. Want in de mix van opwinding en gêne kreeg hij een stijve van jewelste. Die niet afnam toen Renate weer omhoog kwam en, net als hij, half overeind ging zitten. Met haar bovenlichaam boven water, leunend op haar ellebogen, en met haar ogen dicht genietend. Rolf kreeg het gevoel dat ze heel goed wist dat hij naar haar aan het kijken was, en ook dat ze dat niet erg vond. Wat maar goed was ook, want hij kon zijn ogen echt niet van haar afhouden.

Buiten was het in snel tempo noodweer aan het worden. Het bliksemde steeds feller en er waren nu ook flinke donderslagen te horen, die steeds dichterbij kwamen. “Misschien kunnen we er nu beter uitgaan,” stelde hij voor. Toen hij overeind kwam besefte hij te laat dat de bobbel in zijn zwembroek een probleem zou kunnen vormen. Gauw draaide hij zich daarom af om een handdoek om te slaan. Aan haar sluwe grijns te zien, toen hij haar ook een handdoek wilde overhandigen, kreeg hij de indruk dat hij er niet in was geslaagd om zijn opwinding op tijd te verbergen. Tijd om zich te generen kreeg hij echter niet. Want plots vielen er twee enorme donderslagen achter elkaar, waarna alle lichten uitvielen. “Zo, dat was hard. Nou ja, nu kunnen we de handdoek ook wel weglaten,” merkte Renate nuchter op.

Het was zo donker dat hij geen hand voor ogen kon zien. “Ik heb een zaklantaarn en kaarsen in de keuken liggen, die ga ik even pakken,” zei hij. Het liep helemaal mis. Renate stond tussen hem en de deur en om plaats voor elkaar te maken kozen ze dezelfde richting, dus botsten ze prompt. “Oeps,” giechelde Renate, waardoor Rolf ook in de lach schoot. Maar ondertussen was hij erg onder de indruk van haar zachte vormen. “Als jij nou naar links gaat, ga ik naar rechts,” probeerde hij desondanks de situatie onder controle te krijgen. Wat hij echter geen erg in had, was dat ze met het gezicht naar elkaar stonden. Het resultaat van zijn plan was dan ook dat er niets veranderde aan de positie waarin ze ten opzichte van elkaar stonden. Dus botsten ze weer. De botsing was dit keer zo stevig, dat Renate ervan wankelde en daarom greep hij haar gauw vast. Tegelijkertijd deed zij hetzelfde bij hem. In een soort van halve omhelzing bleven ze even stilletjes staan. Zelfs iets langer dan nodig was. “Oké, blijf nu staan waar je staat. Nu ik weet waar je bent moet het toch kunnen lukken om hier uit te komen,” zei hij uiteindelijk, nadat ze waren uitgelachen.

Met een lichaam dat in vuur en vlam stond vond hij op de tast zijn weg naar de keuken, Net nadat hij een paar kaarsen aangestoken had kwam ook Renate de keuken binnen schuifelen. “Het is misschien niet zo’n goed idee om nu nog met de auto weg te gaan,“ zei ze, naar het noodweer buiten verwijzend. Hij was niet zeker van, maar in het flauwe lichtschijnsel dacht hij een blos op haar wangen te zien. “Wat mij betreft mag je hier de nacht wel doorbrengen. Ik ga wel op de bank liggen, dan kun jij het bed nemen. Hier, de zaklantaarn, ga maar even kijken in de spullen van Steph of er iets bij is dat je aan kan doen voor de nacht.” Die suggestie leverde hem een instemmend knikje op, waarna ze de voor dit soort situaties onvermijdelijke discussie voerden over wie nou op de bank zou gaan liggen en wie in het bed. Rolf hield voet bij stuk, hij ging op de bank. Renate was de keuken nog niet uit, of de elektriciteit ging weer in werking.

Dus liep hij gauw naar de slaapkamer om zich aan te kleden. Hoewel hij zijn uiterste best deed om kalm en rustig te blijven, waren zijn lichaam en geest in rep en roer. Door de gebeurtenissen van vanavond, maar ook door haar gedrag, kwam hij tot de conclusie dat ze misschien wel in was voor een avontuurtje. Of hij moest de situatie totaal verkeerd lezen. In de spiegel kijkend, deed hij een poging om zichzelf te overtuigen dat hij nog steeds een aantrekkelijke man was. Toen zag hij Renate voor zich, en vond vervolgens de gedachte dat zo’n prachtmeid, die nota bene zesentwintig jaar jonger was dan hij, in hem geïnteresseerd zou zijn ronduit pathetisch. Met een zucht trok hij een shirt over zijn hoofd en ging toen van zijn bank een bed maken.

“Voordat we gaan slapen wilde ik graag nog even kwijt dat ik erg dankbaar ben voor wat je vanavond allemaal voor me doet,” zei Renate toen ze weer beneden verscheen. Half in trance door haar verschijning, en de hernieuwde opwinding in zijn lijf, luisterde Rolf maar half. Wat zag ze er in die witte badjas mooi, kwetsbaar en verleidelijk uit! Om in te bijten gewoon. In gedachten besloot hij dat hij het erop zou wagen. Hij zou naar haar toelopen en haar in zijn armen nemen, om daarna een nacht vol passie in te gaan die ze geen van beiden ooit nog zouden vergeten. Jammer genoeg liep het anders. “Ik weet niet wat er gebeurd zou zijn, of wat ik gedaan zou hebben, als jij er niet was geweest. Heel erg bedankt dat je er voor mij bent, meneer Daalman.”

Meneer Daalman! MIJNHEER Daalman! De woorden bleven in zijn oren rinkelen. Rolf kreeg zijn ademhaling net voldoende onder controle om te kunnen reageren. “Ik ben blij dat ik in de buurt was om je te helpen, lieverd. Slaap wel en tot morgen.” Waarna Renate zich omdraaide, de slaapkamer inliep, en de deur achter dichtdeed. Het enige wat Rolf deed, kón doen, was haar nakijken. Ineens voelde hij zich leeg, oud, dwaas, en zelfs een beetje pervers. Gedesillusioneerd op de bank liggend, met zijn handen onder zijn hoofd, probeerde hij de slaap te vatten. Wat niet lukte, twee uur later lag hij nog steeds naar het plafond te staren. Het ontging hem dat er buiten een waar noodweer aan de gang was. Het beeld van Renate, en de opwinding in zijn lijf, het bleef zijn hartslag opjagen. Hoe koel het ook was, het was te warm en te benauwd om in slaap te kunnen vallen. Hij zweette er zelfs van. Gefrustreerd trok hij dan ook zijn shirt uit en sloeg de deken half van zich af.

Het bleek dat hij niet de enige was die moeite had om in slaap te vallen. Want net op het punt dat hij aan het wegdoezelen was hoorde hij een geluid, waardoor hij ineens toch weer klaarwakker was. Het geluid kwam van Renate, die naast de bank stond en naar hem aan het kijken was. “I-ik… kon niet slapen,” fluisterde ze stotterend. “Ja, het is benauwd he,” antwoordde hij. “Nee, dat is het niet. Er is iets dat ik dringend kwijt wil.” Om zich beter op haar te kunnen concentreren schoof hij omhoog tegen de armleuning. Daardoor ontstond er bij zijn buik enige ruimte op de bank en Renate vatte dat blijkbaar op als een uitnodiging om te gaan zitten. Het was halfdonker, maar toch zag Rolf dat het serieus was, het meisje was zichtbaar overstuur. Impulsief legde hij een hand op haar arm en vroeg wat er aan de hand was. Na eerst diep adem te hebben gehaald, begon ze te vertellen.

“Een hele tijd geleden heb je iets tegen me gezegd dat veel invloed op me heeft gehad. Het was op het allereerste feestje van Stephanie waar ik bij was, een slaapfeestje. Het was op het eind van het schooljaar, toen we nog in de eerste klas van het VWO zaten. Het was al laat toen jij thuiskwam, iedereen lag al te slapen. Alleen ik niet, ik stond in de keuken. Je vroeg wat er aan de hand was omdat ik stond te huilen.” Rolf herinnerde zich vaag dat hij die avond had overgewerkt om een deadline te halen en onderweg naar huis nog enige belangrijke papieren bij een collega langs had gebracht. “Ik wilde er niet over praten, maar je stond erop,” ging Renate ondertussen verder. “We hadden onder elkaar zitten kletsen over jongens die we leuk vonden in de klas. Deborah, een van de andere meiden, daagde me toen uit om de jongen die ik het leukst vond, te bellen en hem te vragen wat hij van me vond. Toen ik hem vroeg of hij mij mooi vond lachte hij me uit. Hij zei dat ik heel knap… lelijk was, zeker met zo’n beugel, en dat ik dat altijd zou blijven. Ik was de lelijkste van de hele klas, zelfs van de hele school, en hij zei dat alle jongens dat vonden. Ik was er kapot van,” vertelde Renate, terwijl er tranen in haar ogen stonden. “Ik zal nooit vergeten wat je toen zei, klonk het ineens heel nadrukkelijk, je zei dat ik later niet knap zou worden.” Een snik wegslikkend legde ze een hand op zijn borst. “Je zei dat ik nu al mooi was en dat ik altijd mooi zou zijn. En je zei ook dat iedereen die daar anders over dacht, compleet idioot was.” Nu werden de emoties haar teveel. Renate liet zich voorover vallen en legde haar hoofd op zijn borst. In een natuurlijk reactie sloeg Rolf arm om haar heen en, terwijl er tranen op zijn borst drupten, streelde haar schouder

Even later ging Renate weer overeind zitten. “Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld, maar ik was uit bed gegaan om in de keuken een mes te zoeken. Ik wilde dood.” De lading van die woorden hing in de lucht. Voor haar was het de bevrijding van een last waaronder ze gebukt ging, voor hem een ongelooflijk mooie openbaring waar hij van duizelde. Renate veegde haar tranen weg. “Die avond heb je mijn leven veranderd. Ik ben zo blij dat ik je weer ben tegengekomen en de kans heb gehad om je dit te vertellen.” Rolf was te aangedaan om iets te kunnen zeggen. Maar ook was hij trots. Hij had toen gemakkelijk kunnen zeggen dat ze zich geen zorgen moest maken en terug naar bed moest gaan. Maar gelukkig had hij de tijd genomen om zulke aardige dingen te zeggen. Renate pakte ineens zijn hand en stond op. “Ik wil je graag nog bedanken voor wat je die avond hebt gezegd, en ook nog een keer voor vanavond. Ik heb niet zoveel positieve ervaringen met mannen, maar jij bent altijd goed voor me geweest. Je hebt toen de mening over mezelf veranderd, en vanavond mijn mening over mannen.” Rolf vond eindelijk zijn stem terug. “Ik ben blij dat ik er voor je kon zijn,” zei hij in haar hand knijpend. Renate knikte en keek toen naar de slaapkamer. Het bleef lang stil en al die tijd hield ze zijn hand vast. “Het is hier trouwens veel benauwder dan in de slaapkamer. Als het te benauwd is, ben je van harte welkom om met me mee te gaan,” zei ze zachtjes. Vervolgens liet ze zijn hand los en verdween in de slaapkamer. Haar verbijsterd nakijkend, brandden die laatste woorden zich in zijn geest. Zijn hart klopte hem in de keel, ze wilde hem! Renate had de deur op een kier laten staan en daardoor kon hij zien dat ze een bedlampje aandeed. De verbijstering verdween en hij schoot met een vaart van de bank af.

In de slaapkamer zat Renate op haar knieën op hem te wachten, het dekbed voor haar lichaam houdend. Ze keek hem aan met ogen waarin de lust was af te lezen. Rolf voelde zich in een klap veel zekerder, veel sterker, veel meer man, en meer begeerd dan ooit. Met alleen een onderbroek aan stond hij op een meter afstand van het bed, terwijl haar ogen over zijn lichaam gingen en uiteindelijk bleven rusten op zijn gigantische erectie. Dit keer geneerde hij zich er niet voor. Hem weer in de ogen kijkend, liet Renate het dekbed langzaam zakken. Zijn adem stokte en het bloed trok weg uit zijn gezicht. Ze was naakt, en had het meest prachtige lichaam dat hij zich kon voorstellen. Ze was niet alleen mooi, ze was beeldschoon. En te beoordelen naar de manier waarop ze erbij zat, was ze zich daar ook heel goed van bewust. Haar net zo strak aankijkend als zij deed naar hem, deed hij voor haar ogen zijn onderbroek uit. Zijn erectie was immens, zijn pik was zo hard als staal en stond trots omhoog.

Samen hielden ze dit moment van spanning een tijdlang in stand, zonder dat ze haast hadden. Uiteindelijk kwam Renate als eerste in beweging. Ze kwam uit bed en liep naar hem toe. Toen hij zijn armen uitstak, versmolt ze in zijn armen en toen vonden hun lippen elkaar in een lange, hete, gepassioneerde kus. En nog een keer. En nog eens. Toen keek ze hem aan, glimlachte, en kuste hem in zijn nek. “Er is iets dat ik me de hele nacht heb liggen afvragen,” zei ze, en kuste toen zijn borst. “Ik kan maar niet besluiten hoe ik je moet noemen.” Vervolgens knielde ze en begon over zijn buik te kussen. “Meneer Daalman?” Ze keek omhoog, met zichtbare aanbidding in haar ogen, die nu op de hoogte van zijn pik waren. “Of Stephanie’s papa…” ging ze verder, terwijl ze hem plagende kusjes gaf die zijn kloppende pik steeds misten. “Of… Rolf,” zei ze. Waarna ze een zachte, natte kus vol op zijn eikel plantte en er tegelijkertijd over likte. In reactie legde Rolf zijn handen aan weerszijden van haar hoofd. Terwijl hij haar haren streelde, begon Renate hem met overtuiging af te zuigen. “Je kunt me noemen zoals je wilt,” wist hij er nog net stamelend uit te brengen.

Het duurde niet lang of hij kwam klaar. Het orgasme was anders dan alles wat hij ooit had meegemaakt. Het was ongelofelijk, maar tegelijk niet heel erg intens. Het was meer een ontspannen lozing, waarin zijn zaad zachtjes van zijn pik haar warme mond in vloeide. Er leek alleen geen eind aan te komen en al die tijd keken ze elkaar aan. Het was hem een raadsel hoe ze het voor elkaar kreeg om alles in te slikken, maar ze deed het. Na afloop tilde hij haar op haar voeten en kuste haar opnieuw. En weer. En nog derde keer. Daarna droeg hij haar naar het bed. “Wow, fluisterde Renate, dat was… imponerend.” Nu was het de beurt aan Rolf om iets te bekennen. “Ik ben…” Hij stopte een moment. “Ik ben heb drie jaar geen seks gehad, ik ben sindsdien nooit meer met een vrouw geweest.” Haar ogen werden groot als schoteltjes. “Dan denk ik dat je iets in te halen hebt…” glimlachte ze. “Daar heb je geen idee van, antwoorde hij, maar dat komt nog wel.”

In het uur dat volgde gaf hij Renate de meest toegewijde lichamelijke aandacht die ze ooit had meegemaakt. Er was geen centimeter van haar lichaam dat hij niet streelde, kuste of likte. Daar genoot hij net zo van, als zij. Renate had zich nog nooit zo geliefd gevoeld en ze was ook nooit zo intens bevredigd. Drie keer vroeg ze hem om haar te nemen, maar hij bevredigde haar drie keer met zijn mond. Zo dat de focus alleen bij haar lag. Orale seks was altijd al iets geweest dat hij graag deed bij een vrouw, bij haar kon hij er echter geen genoeg van krijgen. Ze smaakte zo goed, en hij vond het zo leuk om haar te zien kronkelen van extase, terwijl ze aan zijn hoofd trok of haar benen om hem sloeg, dat hij wel de hele nacht had kunnen doorgaan met haar te likken. Dat zou hij ook misschien gedaan hebben, als hij haar niet net zo graag kuste. Haar gulzige lippen en tong, die onophoudelijk op hem anticipeerden, fascineerden hem. Ze zaten op dezelfde golflengte, allebei genoten ze, zonder enige haast.

Ook toen hij bovenop haar lag overlaadde hij haar met kussen, ondertussen zijn pik in de juiste positie brengend, net voor de ingang van haar warme, natte kutje. Hij wist dat ze er meer klaar voor was om genomen te worden, maar hij deed het langzaam. Eerst plagend, met alleen zijn eikel in haar, dan een stukje dieper, tot hij er uiteindelijk helemaal in haar zat. Er toen er weer uit, om er weer tergend langzaam in te glijden. Allebei hijgden ze van de inspanning, maar al die tijd glimlachten ze naar elkaar. Tijdens het liefdesspel bleef Rolf haar lippen zoeken, en vinden. Het was een obsessie voor hem. Het maakte niet uit welke positie ze innamen, hij wilde haar blijven kussen. Zelfs toen hij op zijn rug lag, en zij op hem zat, met haar knieën naast hem, kwam hij zo nu en dan omhoog. Als dat even niet ging, omdat ze furieus met haar heupen aan het draaien was, wilde hij haar lippen voelen. Op zo’n moment bracht hij zijn vingers naar haar mond, waaraan zij vervolgens een voor een begon te zuigen. Om hem daarna met nog meer passie te neuken.

Renate had nooit eerder seks gehad met een minnaar die zo zacht en liefdevol was, en toch zo gepassioneerd. Haar ervaring bestond uit 10-minuten sessies, rechttoe rechtaan, van op zichzelf gerichte jongens. In het verleden wilde ze nooit dat de seks langer dan tien minuten zou duren, maar nu wilde ze dat het niet zou eindigen. Waar Rolf maar wat graag in meeging. Zo kwam hij pas na een uur van langzaam en ontspannen vrijen zelf ook weer klaar, met de benen van Renate om zijn rug geslagen en haar armen om hem heen, die hem tegen zich aantrokken terwijl ze hem ondertussen hartstochtelijk kuste. Daarna bleven ze elkaar nog lang strelen en zoenen, tot ze uiteindelijk uitgeput naast elkaar neervielen.

Het noodweer was intussen overgewaaid, het regende alleen nog maar. Rolf en Renate lagen stilletjes naast elkaar. Zij met haar hoofd op zijn schouder en een been over zijn buik geslagen. “Vanaf mijn 13e heb ik heb duizend fantasieën over jou gehad, papa van Stephanie, lieve Rolf, maar dit was beter dan elk daarvan. Ik hou van je,” fluisterde Renate ineens. Ondanks dat ze net een uur de liefde bedreven hadden kreeg Rolf van die opmerking onmiddellijk weer een stijve. Ze had iets gedaan wat hij niet voor mogelijk had gehouden. Zijn leven had hij zelf weer op de rails gezet, maar door haar leefde hij weer. Toen wist hij nog niet eens wat ze hem allemaal te bieden had…