Alle koppen werden nog een keer nageteld. Sommige busjes waren al eerder vertrokken, terwijl anderen op het station hadden verzameld en vanaf daar de reis waren begonnen. Ons groepje vertrok gewoon vanaf school. Het was niet zo heel gek ver rijden naar dit Duitse plaatsje, en hoefde ook niet al te vroeg te vertrekken. Ik stond naast Mirjam op het schoolplein met een grote sporttas. Zij had 2 koffers bij zich. Ze was net afgezet door haar vader, die even was blijven hangen voor een praatje nog. We hadden wat vertraging. Onze eigen lerares had zich namelijk ziek gemeld eerder vanochtend. En dat was niet helemaal goed gecommuniceerd. School had een aantal busjes in bezit, en het laatste busje stond nog voor het plein met ons zessen erbij. We kregen pas heel laat te horen dat er wat veranderd was, maar dat kwam voor mij eigenlijk wel heel goed uit. Er zou geen begeleider van kunst of geschiedenis meegaan. Die hadden zelf al een ander reisje onder hun hoede. En dus werd er een leraar van het VWO opgetrommeld, die met flinke tegenzin naar huis was gestuurd om haar koffer te pakken en daar stonden we dus nog op te wachten. Had ik gelijk even de tijd om het reisgezelschap voor te stellen. We hadden meerdere HAVO klassen op school, en ook een aantal mensen van VWO gingen soms mee, als die nog moesten. Uit VWO 5 of 6. Was voor ons jongens altijd spannend, want die waren vaak een jaar ouder. Als het om VWO 6 meisjes ging dan, wel te verstaan. En dat gold overigens dubbel voor onze begeleidende lerares die mee ging. Mevrouw Brie. Niet Frans, wat ik ooit in eerste instantie zelf dacht bij het zien van die achternaam, maar Duits. Zij was de reden waarom velen van ons, ons jongens, hadden gekozen voor Duits, in de hoop les van haar te krijgen. Maar zij had toen net promotie gekregen en nam nu VWO onder haar hoede… zij was jonger dan onze eigen lerares. Een stuk ook. En ze was ook nog eens een stuk ook. Ja, zij had alles wat een puberende jongens zoals ik en mijn vrienden konden verlangen van een oudere vrouw. Schat haar op een jaar of 35, weet dat niet zeker natuurlijk. Lang bruin haar tot aan haar schouders, en niet verder ook. Erg netjes, erg beschaafd. Een hele blanke huid met grote blauwe ogen en een vriendelijk gezicht. Bijna een popje om te zien soms. Konden echt kwijlen om haar. En ik mocht lekker een paar dagen met haar op stap nu. Niet dat er ook maar meer in zat dan dat natuurlijk. Was ik verder ook niet op uit. Ik wilde perse voorin zitten, dan zat ik naast haar en kon ik stiekem het tekenen een beetje oefenen terwijl zij toch haar ogen op de weg moest houden. Maar ja, Mirjam was er ook natuurlijk. En niet dat ik haar nu gelijk vergeten was, maar Mevrouw Brie was een mooie oudere vrouw. En dat telde dus even wel, he. Maar toen ze gearriveerd was, trok Mirjam me naar de achterste bank van het witte volkswagenbusje, waar ook groot ons schoollogo opstond. Onze school was wel een beetje patserig wat dat betreft. Niet dat ik het erg vond dus om door Mirjam zo naar de achterbank getrokken te worden, waar ik links bij het raam zat en zij in het midden. En de rest dan… ja, naast Mirjam zat Tom. Een jongen uit een andere Havo klas waar we wel wat lessen gemeen mee hadden. Duits en Geschiedenis onder andere. Was ook een lange kerel. Iets langer dan mij zelfs. Een slungel. Niet de knapste verder ook. Blond haar wat aan alle kanten plat viel en een vrij grote neus. Goed gevoel humor verder, en hadden wel eens gelachen ook tijdens de lessen. Was blij zijn naam te zien eerder, op de lijst nog. Hij stond een beetje bekend als een praatjesmaker. Maar wel in een positieve zin.

Dat was het achterste bankje voor de gehele reis. Voor ons zaten er nog 2. Richard heette de 1. Een jongen met een ook wat iele uitstraling. Je zou kunnen zeggen dat maar weinig jongens van ons op school al de sportschool hadden gevonden. Telde ook niet zo bij ons. Richard had rood haar en zat bij Tom in de klas. Beetje zielig misschien, maar hij werd al een beetje kalend. Hele rustige gozer. Stil gewoon. Hoorde hem nooit. Nu ook niet. Hij zat naast Jaden. Een meisje uit onze eigen klas met een Amerikaanse achtergrond. Sprak goed Nederlands. Heel slim ook, maar ook echt wel heel erg knap. Richard werd er nog stiller van waarschijnlijk. Was dan een beetje pijnlijk om te zien hoe hij dan zo z’n best deed om haar te negeren en zo min mogelijk op te vallen. Jaden was gewoon een leuk aardig meisje verder, en zeker wel iemand om te daten. Maar Richard leek daar nooit zo mee bezig te zijn. Tom wel. En vanuit zijn positie kon hij ook goed Jaden in de gaten houden, die op haar beurt in het midden van de middelste bank zat, die ook maar bestond uit 2 zitjes overigens. Richard zat dus recht voor me en Jaden recht voor Mirjam. Jaden met haar rug naar Richard toe gaf hem zo de rust en was flink bezig met Tom. Gewoon onschuldig allemaal hoor. we waren ten slotte nog maar tieners. Maar had ook wel naast Jaden willen zitten. Zij was hier vanwege haar cultuur lessen overigens. Ze had ook Duits wel, maar volgens mij ging zij ook op voor drama, muziek en kunstgeschiedenis, wat bij ons een apart vak was los van geschiedenis. En de laatste was iemand uit VWO 6. Zij zat voorin naast Mevrouw Brie. Hanna was haar naam. Zag er ook wat ouder uit, eerlijk gezegd. En zeker niet in negatieve zin. Ze had echt blond haar. Ja, echt. Nee, maar niet zoals Mirjam, of de meeste blonde meisjes, zal ik maar zeggen. en lang blond haar ook. Maar zeker niet bimbo-achtig. Moet ik er toch bijzeggen, vind ik zelf. Hanna was een pure Hollandse schoonheid. Ze keek altijd een beetje spannend met haar ogen wat dicht, en haar donkere wenkbrauwen maakten een mooi contrast met haar lichtblonde lange haren wat haar perfecte gezichtje omlijstte. Ja, het was gek om zo over andere meisjes te praten en te denken terwijl de allermooiste gewoon nog naast me zat. Het was ongeveer 5 à 6 uur rijden, inclusief een korte pauze elk anderhalf uur. En rond een uur of 10 reden we dan ook daadwerkelijk, nadat de laatste koffers en tassen goed waren weg gestopt. Het waren geen oude busjes, nee, vrij nieuw zelfs. Maar toch was het best wat krap. Mijn tas kon nog onder m’n stoel, maar voor Mirjam met haar 2 koffers gold dat al niet meer. Zo zette ze er eentje tussen haar en Tom in, en eentje op de grond tussen haar en zijn benen. Dat deed ze natuurlijk expres, en zo zat ze bijna bij mij op schoot, en wij beiden redelijk afgeschermd van de rest. Richard had al geen oog voor ons en Tom was zeker nog in het begin bezig met Jaden. En niemand zag dus dat Mirjam al gelijk nonchalant haar hand op mijn been, net boven m’n knie, had liggen. En dat richting die hand iets in mijn broek aan het kruipen was. dat had zelfs Mirjam niet gelijk door. Ebde ook zo weer weg.

Het programma werd ons ondertussen ook al bekend gemaakt doormiddel van een A4-tje wat was uitgedeeld. Zouden zo rond 4 uur aankomen in een dorpje op nog enige afstand van dat dorpje Minden. Was ondertussen wel oprecht geïnteresseerd in de reis zelf, ook, en naar Minden. Schijnt toch een bijzonder iets te zijn, al had ik, en de rest, er nog nooit van gehoord. Zelf Mevrouw Brie zei het eigenlijk niets. Vond het gek om haar Mevrouw te noemen, maar ja, een voornaam wist ik ook niet. En dat mocht denk ik ook niet, maar ze oogde gewoon nog te jong en te hip voor een Mevrouw. Had geen idee of ze getrouwd was of kinderen had verder, maar ook die informatie leek me een beetje te veel. Nu had ik nog een eigen beeld van haar, en dat beviel me prima. Je kon ook te veel weten over iemand. Zeker als je die gene dan op deze manier bewondert. Maar goed, het programma… er stond ook echt ‘’acclimatiseren’’ op papier. De tijd tussen aankomst en avondeten. Had begrepen dat we de eerste avond in het hotel zouden eten, en de rest van de week waren we meer op ons zelf aangewezen, wat ik alleen maar leuk vond. Vanavond zouden we dan opdrachten voorgeschoteld krijgen voor de des betreffende vakken die werden gevolgd en dan moesten we denk ik al weer vrij vroeg naar bed. Op papier wel in ieder geval. De kamerverdeling bleek nog een probleempje te zijn overigens. Vraag me niet waarom, maar school had 4 kamers geregeld. Wat prima zou zijn, aangezien Mevrouw Brie haar eigen kamer zou krijgen, en we de 3 anderen met 3 paartjes konden verdelen. Alleen waren we met 3 elk. 3 jongens en 3 meiden. Mirjam had zowaar geopperd met mij een kamer te delen. ,,Wij zijn beste vrienden, dat kan echt wel hoor.’’ had ze lieflijk gezegd. Ik kreeg meteen een blik van Tom toegespeeld op dat moment, en zijn grijns liet mij grijnzen en fantaseren over het moment waarop ik een kamer, en dus een bed, zou delen met Mirjam. ,,Nee, dat gebeurt niet. Maar inderdaad, is even puzzelen.’’ En toen begon ik over iets wat me nog steeds dwars zat. We zaten ongeveer net voorbij Tilburg, dus nog vrij vroeg was het. ,,Mevrouw, mag ik u bij uw voornaam noemen? Ik vind het anders zo lastig.’’ Had ik dus zomaar uit het niets gevraagd. Iedereen keek me dan ook een beetje gek aan, en Mevrouw zelf begon er om te lachen. ,,Nee.’’ Zei ze dan kort. Ze was strenger dan ze er uit zag, denk ik. ,,Hij bedoelt gewoon dat u er nog zo jong uit ziet.’’ Viel Tom dan brutaal in. ,,Ja, ik denk, ik red je ff.’’ Zei hij dan lachend naar mij daarna. Hij was heel erg makkelijk. Uhm, sociaal gewoon. Makkelijk in de omgang bedoel ik. En hij kreeg dan op deze de lachers op zijn hand, waaronder ik zelf. ,,Jong, ze kan je moeder zijn.’’ Merkte Miriam toen wat gemeen op. En ook totaal uit de context getrokken door hoe de rest dit interval had geïnterpreteerd. ,,Nou, dat dacht ik niet.’’ Zei Mevrouw Brie dan met een stralende lach, achterom kijkend. ,,Mijn kinderen zouden wel knapper zijn.’’ Zei ze toen zomaar. Heel even viel het stil. En daarna moest iedereen zo hard lachen. Werd er even iemand hier op z’n plek gezet, zeg. Hup, zomaar. Droger kon bijna niet. En ze lachte er zelf nog het hardst om bijna. Tom lachte ook, en had hier even niets op terug verder. Iedereen lachen, behalve Miriam. Dat viel niemand op, behalve mij natuurlijk. ,,Alice is de naam. Voor 1 keer mogen jullie me zo noemen. Maar op school ben ik gewoon weer Mevrouw Brie, goed?’’ en dat was allemaal prima. Alice. Klonk ook een beetje sexy. Op z’n Engels natuurlijk. Alice Brie… toe maar. We waren ook echt onder de indruk van haar. Vooral ik, Tom en Richard denk ik ook wel, maar dat was niet te zien verder. De rust keerde toen weer terug. Soort van, dan. ,,Vind je haar knap of zo?’’ werd me een beetje nijdig gevraagd. Heel zacht ook. Ik keek nog over haar heen, maar Tom zat gewoon een verhaal te vertellen aan de rest in de bus. ,,Hoezo?’’ vroeg ik wat verontwaardigd terug, en ze wees me meteen via haar ogen naar beneden te kijken. Ja, ik was hard nog. Maar niet zozeer door Mevr… uhm, Alice. Ze legde haar hand toen weer op m’n been, aan de binnenkant van m’n knie en haalde die wrijvend over m’n spijkerbroek naar me toe, waar ze die stijve vond en die eens goed vastgreep. Ze keek er een beetje dwingend bij. Wist nu niet echt of dit jaloezie was, of iets anders. Was wel lekker op zich. Spannend vooral. Niemand die het zag.

Tot de eerste stop had ze haar hand ook gewoon daar gehouden. Wrijvende… ze maakte me helemaal af, en dacht zelf een keer bijna klaar te komen. Bijna dan. Denk ik dan… dat ik nog maagd ben, okay… maar er is meer. Ik heb nog nooit een orgasme gehad namelijk. Maakt dat uit? Nee, niet echt, denk ik. Maar het is wel gek, toch? En niet dat ik het niet geprobeerd had hoor. op den duur werd het verhaaltje verspreid onder de jongens in de klas dat je zelf ook kon bevredigen, en dit was natuurlijk al een paar jaar terug, maar… dat ging niet helemaal zo als ik het me had voorgesteld toen. Ik weet niet hoe ze dat ding noemen bij een piemel… dat draadje wat naar het topje liep, zal ik maar zeggen… maar ik was te hardhandig, denk ik… ik wist het echt niet. Maar het ging fout. Het ging bloeden… en sindsdien nooit meer geprobeerd. Nou, wel geprobeerd, maar durfde en wilde het niet afmaken dan. Dus puntje bij paaltje, wist ik niet hoe het voelde om bijna klaar te komen. Maar ik dacht dat ze me nu toch wel vrij dicht bij een orgasme had gebracht. Was in ieder geval echt bloedje geil toen we stopten net naar Arnhem, en even de benen moesten strekken. Ik moest wel wat meer strekken. Bij het opstaan, duwde ze me dan nog gemeen terug ik m’n stoel terwijl zij opstond en draaide ze zich naar me toe om dan iets van de grond te pakken en me zo haar shirtje in te laten kijken. Niet dat ik superveel zag, maar deze manier van verleiden was nou niet bepaald iets wat je verwacht van iemand die graag vrienden wilde blijven. Okay, vrienden met wat extra’s had ze natuurlijk al gezegd, maar dan nog. Zo brutaal op zo’n moment, waar we dus echt niet alleen waren. Maar niemand had wat door. Ze was handig hierin. Ik bleef dan ook in de deur zitten die pauze. Wilde geen argwaan wekken dat zij mij zo aan het bespelen was al. Maar het kon altijd nog erger. Of beter misschien ook wel. Ze maakte me echt stik nerveus hoor, maar tegelijkertijd was ze gewoon in vorm of zo. Het leek wel alsof het zelf ook nodig had. De aanraking. En de grens steeds weer verlegt, en ze had er echt geen moeite mee met het feit dat we dan verder niet alleen waren ook. Toen we weer zaten, had ze haar hand weer op m’n been gelegd, en verder ging ze in eerste instantie niet. Ik had een boek bij, en aangezien iedereen wat rustiger was geworden ondertussen, leek het me wel een goed plan wat te lezen. Was een schoolboek. Op de planning stond dat we onder andere ons bezig gingen houden met Wilhelm de 1ste en dacht me alvast wat in te lezen op het gebied van geschiedenis. Was een groot mooi boek. En Mirjam vond het ook een mooi boek. Maar om een andere reden. Terwijl Tom met muziek in zijn oren zijn hoofd de andere kant op had gelegd en de 2 voor ons zich niet echt durfde te mengen met ons, manoeuvreerde Mirjam haar hand mijn broek in. Onder de kaft van het grote geschiedenis boek, had ze handig mijn riem losgemaakt en de knoop ook. Ze had haar hoofd gewoon op m’n schouder gelegd en zelfs haar ogen gesloten. Alsof ze lag te slapen. En keek je naar ons, dan zag je ook niet meer. Niemand kon wat zien. En niemand zag dan dat ze met haar hand ook m’n shorts in was gegaan en me gewoon ordinair aan het aftrekken was. rustig wel, en ook een beetje onhandig omdat de ruimte vrij beperkt was natuurlijk. Maar het was uitgedacht. Want ik kon haar niet stoppen. Wilde dat ook niet, maar als ik een scène zou maken, zou iedereen het zien. Dus liet ik haar. Ze zuchtte soms even ‘gelukzalig’ en ze leek wel te dromen. Als je niet beter zou weten dus. Ik had al een halfuur geen bladzijde omgeslagen. Ik had dat kleine beetje focus niet eens daarvoor kunnen vinden. Haar zachte hand. Haar wrijvende vingers tegen het warme harde vlees. Ze kon niet bij m’n eikel verder, maar zo nu en dan haalde ze haar hand uit m’n broek en kneep ze via de spijkerstof dan alsnog verlangend ik ook dat gedeelte wat opgewonden was. op een gegeven moment kreeg ik het zo warm, dat ik begon te hijgen. En m’n tenen kromde ook een beetje, gek genoeg. Maar dat eerste was voor haar een teken om te stoppen. Het was namelijk gehoord. ,,Als het te warm is, gewoon zeggen hoor.’’ werd er namelijk vriendelijk naar me geroepen. Ik scheen zelfs een beetje rood aangelopen te zijn. Ondanks dat deze actie van Mirjam vrij duidelijk was, vond ik het nog moeilijk haar te peilen. Want wat had haar hiertoe aangezet?

Het kon best zo zijn, dat ze zich zo van huis wat vrijer voelde. En na afgelopen zaterdag leken we wat meer op 1 lijn te zitten. Maar ik zou nog altijd geen genoegen nemen met vluggertjes of iets in die trend. De dag moest nog komen dat ik haar m’n alles geef. Zeker ook op dit gebied. En dan zal ze nooit meer aan een ander kunnen denken. Ik had denk ik zaterdag al wel een grote kans laten liggen hierop, en eerder ook al… maar het kwam wel goed. Zeker straks in Duitsland zullen er vast nog momenten zijn waarop we samen zouden zijn. En ze voelde zich ook echt vrijer. Het was echt valk voor de grens dat we onze tweede stop maakte. eerder dan gepland, maar Alice voelde zich niet helemaal honderd, zo bleek. ,,Niet gewend zo lang te rijden.’’ Had ze ook voorzichtig gezegd. Maakte ook niet uit, we hadden alle tijd vandaag. weer was Mirjam de een na laatste die uit zou stappen en weer hield ze me even bezig voordat ik haar kon volgen. ,,Denk de laatste paar dagen hoe het zou zijn om je te pijpen. Lijkt dat je wat?’’ vroeg ze dan weer helemaal uit het niets en op een spannende fluisterende toon. ,,Mirjam, alsjeblieft…’’ smeekte ik haar nog. ,,Ja, of nee?’’ ,,Ja, natuurlijk.’’ Gaf ik dan wel snel toe, en dan was ik weer even van haar af. Nu had ze me eerder laten schrikken, dan dat ze me opgegeild had. Ze werd steeds directer. Van het weekend zei ze nog zo nu en dan mij gewoon te helpen met dit allemaal, en vervolgens loopt ze me gewoon stiekem af te trekken. Zomaar… vond dat toch moeilijk. Ja, ik moet niet zeiken, dat weet ik ook wel. Maar ik dreigde m’n idealen nog te verliezen, en dat wilde ik al helemaal niet. Het was overigens lekker weer buiten. Bijna zomers nog, al merkte je wel dat de herfst bijna voor de deur stond. Het viel me op dat Mirjam er eigenlijk niet zo bij hoorde. Dat ze een beetje het buitenbeentje was. als ik dan terug denk, realiseer ik me dat dat eigenlijk al langer zo was. kwam ook omdat ze vaak rare vriendjes en vriendinnetjes van buitenaf had, zoals afgelopen vrijdagavond ook weer duidelijk was. maar nu zij en ik anders naar elkaar kijken en met elkaar omgaan, valt het mij ook meer op. Met mij leek ze nu vooral geil te willen doen. Dat ging ten koste van onze gesprekken die we hiervoor altijd hadden. Goeie gesprekken waren dat vaak. Met dubbelzinnige achterliggende gedachtes dan vaak wel, van mij kant dan… maar goed, daar leek ze geen behoefte aan te hebben nu. Of misschien kon dat wel gewoon niet meer omdat we nu verder waren. Als je het ook daadwerkelijk een stap ‘’verder’’ kon noemen. Daar twijfelde ik namelijk een beetje over. Het was ook fijn om met een meisje te praten wat verder geen aandacht wilde. Zou ik dat tegen mijn vroegere zelf gezegd hebben, zou die mij waarschijnlijk een klap hebben gegeven. Maar dingen veranderde nu eenmaal. En soms te snel om het allemaal nog te kunnen volgen. Waar ik buiten liep te grappen en te grollen met Tom en Richard alsof er niets aan de hand was, had Alice de tijd genomen de meiden beter te leren kennen. Alleen die Hanna kende ze een beetje, natuurlijk. Die gaf ze les En alhoewel ze Mirjam er in eerste instantie nog bij betrok, zonderde die zich zelf af in het vervolg door alvast in de bus te gaan zitten. Een beetje stom, en zelfs een beetje dom als je het mij vraagt. Maar dat hield ik maar voor me. Je zag gewoon dat iedereen zich daar toch wat van aantrok. En niemand iets positiefs.

Ik wilde haar dan wel gezelschap houden, maar deed dat niet. Ik wilde me namelijk juist niet afzonderen. Dit soort tripjes waren altijd goed om relaties aan te gaan met mensen die je anders niet zo vaak sprak. En daar probeerde ik ook van te profiteren. Dat lukte dan vooral met de jongens vaak, omdat ik soms toch nog wel wat angstig was voor meisjes, maar nu, dit jaar, merkte je gewoon al wat meer dat de 2 seksen wat meer naar elkaar toe werden getrokken. Voor Richard gold dat nog niet, en voor Tom juist wel, maar ik zat daar nog een beetje tussen in, wat betreft toenadering zoeken en om met gemak tegen de meiden te praten. Tot ergernis van Mirjam natuurlijk die, vanuit de bus met haar armen over elkaar heen, wat ongeduldig rond zat te kijken. Rondkijken en tegelijkertijd mij vooral goed in de gaten houden. Gepijpt worden door Mirjam, dat zag ik echt wel zitten. Die woorden en haar stem erbij hadden mijn hoofd nog niet verlaten hoor. maar ze leek geen geduld te hebben. Elke keer als ze net een stapje verder was gegaan, dacht ze alweer aan de volgende stap. Het was eerst kussen, een beetje droog rijden, en ze heeft pas nog voor het eerst m’n ding ook echt gepakt gepakt, nadat ze een aantal keer al me gegrepen had. Maar nog voordat we ook maar echt iets gedaan hadden, wilde ze me nu zomaar pijpen. Althans, zo had ik het opgevat. Nog voordat we vertrokken, en ik over haar heen klom om weer plaats te nemen, zei ze al iets anders. ,,Was maar een grapje hoor.’’ kwam er wat nerveus uit haar strot. ,,Kan dat niet eens, joh.’’ Gaf ze dan nog als pseudoreden. Ik negeerde het maar. De beelden in mijn hoofd waren voor haar uitspraak eerder hetzelfde als daarna. En ook na deze uitspraak waren de beelden in m’n hoofd onveranderd. Het maakte niet uit wat ze zou zeggen of doen. Ik mijn hoofd deden we alles al. Ondertussen keek ik ook als het kon naar de andere meiden in de bus. Gewoon omdat het me een lekker gevoel gaf, en zeker nu Mirjam wat uitgeblust leek, nu we weer op de weg zaten. Zo zag Hanna er wat meer volwassen uit, had ik al gezegd. Ze voelde ook wat meer volwassen aan, als je begrijpt wat ik bedoel. En zo kleedde ze zich dan ook, naar mijn idee. Feit was ongetwijfeld dat elke andere dame hetzelfde had kunnen aantrekken, maar de manier waarop Hanna zichzelf vandaag presenteerde in een simpel en mouwloos donkergrijs hemdje, was gewoon om van te dromen. Ze had geen grote borsten, maar zo waren ze zeker wel zichtbaar. De contouren dan. Was niet heel strak, maar wel redelijk. Niet ordinair strak zoals ze het droeg. Oksel waren compleet naakt. Kon ze ook hebben. Prima zelfs. Bij haar hals en borst was geen decolleté te zien, maar ook geen bandje van haar bh bij haar schouders. Ze had denk ik wel een bh aan, want zag ook weer niet alle ‘’contouren’’, maar door te kiezen voor een bh zonder bandjes over de schouders, zag ik toch iets als wat een meer volwassen vrouw zou doen. Ik verzon het maar gewoon, en dan was het toch wel goed. Dat was wel lekker aan het zijn van een jongeman in een vrij geile pubertijd. Ondertussen vrij geil geworden dan. Alice was een leraar, en daarom ook wat meer gepast gekleed. Ze had een rok aan tot aan haar knieën. Niets ernstigs of zo, maar allemaal modebewust. Een lange lichtgrijze trui met witte strepen rondom haar hals die haar lichaam mooi vorm gaf, en zeker ruimte bood aan een decolleté. Alice had zeker wel borsten voor een decolleté. Ik weet dat ik net zeurde dat ik het raar vond om haar Mevrouw Brie te noemen, maar nu vond ik Alice ook raar klinken, eerlijk gezegd. Moest denk ik nog even aan het idee wennen. Jaden was ook keurig gekleed. Maar ook zij had best wel borsten, en ook zij had een decolleté. Ja, het viel me toch op dat de klas opgroeide. Wat normaal was natuurlijk. Maar ja, ook Jaden trok dan met haar lichaam opeens een hoop aandacht, en kon Tom dan ook geen ongelijk geven toen hij in het begin zo op haar aandacht uit was. je zag dan wel dat een meisje als Jaden daar nog niet helemaal aan gewend was, en dan bloedde het gewoon dood. Maar dat zou ongetwijfeld een kwestie van nog meer tijd zijn. Nou, ik zou Mirjam dan ook nog even beschrijven. Wat zij deed natuurlijk niet onder aan de 3 andere schoonheden. Zij was eigenlijk het toppunt nog van allemaal. En het was dat Tom ongetwijfeld wist dat er iets was tussen mij en Mirjam, maar anders had hij echt wel voor haar gegaan namelijk. Mirjam had shorts aan. Van die verknipte stukjes spijkerstof wat nog net door kon gaan voor een broek. Zo’n broekje waarbij ruim 85% van haar benen bloot was. ik was dan ook al die tijd te laf geweest om dat te doen bij haar, wat ze bij mij had gedaan. Al had ik maar haar been aangeraakt en zo een andere reactie uitgelokt. Maar goed, dat deed ik dus niet. Haar buik was ook een beetje bloot en ze droog dan een heel luchtig roze vestje/topje met rode stipjes wat, als je goed en lang keek, een beetje doorscheen. Een brede hals legde bijna haar schouders bloot en dan dat mooie knappe gezichtje van haar en dat lange haar. Om verliefd op te worden. Te blijven, in mijn geval.

Nou, we waren de grens dan eindelijk over. Het duurde even, maar dat komt vooral omdat ik een hoop te vertellen had tot dit moment. Omdat er ook veel gebeurd was en omdat ik wat mensen beter had leren kennen in de tussentijd. Mirjam lag weer met haar hoofd tegen me aan. Nu wel echt in slaap. De zon scheen op haar en op mijn hoofd. Warm en laag, en ik had een zonnebril op omdat tegen te gaan. Maar zij zag er echt nog mooier uit zo. Ik had voorzichtig een tekenblok gepakt, en een panorama getekend van mijn uitzicht. De stoelen voor me met stukjes hoofd die net te zien waren, de ramen rechts en links met een landschap wat vervaagde met de kilometers die we aflegden, en natuurlijk Mirjam die nog net in mijn ooghoeken binnen het panorama viel. Tot in detail zat ze naast me op papier, zoals ze hier naast me zat. Slapende met de zon op haar hoofd. ,,Zo, jij kan mooi tekenen.’’ Klonk er toen onverwachts droog uit een onverwachtse hoek. Maar sinds de tweede stop, leek hij wat vrijer te zijn. En met zijn boodschap trok hij ook de aandacht van Jaden en Tom, die met hem meekijken. Richard had mijn tekening gezien. ,,Volg jij tekenen? Nee, toch?’’ Zei Jaden als eerste nog. ,,Nee, heeft die niet nodig, zie je?’’ Merkte Tom dan weer bijdehand op, en met een gulle stomme lach, die iedereen weer even droog liet kijken. Mirjam werd wakker, en lachte er even snel om. Om de te tekening. ,,Ja, hij kan echt mooi tekenen he.’’ En vervolgens greep Tom de tekening, en gemeend liet hij die aan de 2 helemaal voorin zien. Ook zij waren onder de indruk… dit was niet algemeen bekend, dat ik zo kon tekenen. En voelde me er ook een beetje ongelukkig bij nu. ,,Ja, is leuk; tekenen. Alles kan dan, he.’’ Zei ik wat ongemakkelijk. Mirjam gniffelde daar dan weer om, en zij wist dan ook duidelijk meer, wat leidde dat ze tijdens het gniffelen ongemerkt ook even in m’n arm kneep, wat ertoe leidde dat ik mijn tekening snel terug wilde en m’n blokje weer boven m’n schoot kon houden. ,,Vind het leuk als je tekent.’’ Zei Mirjam toen. jaren heeft ze het niet gezien, en nu vond ze het opeens leuk. Maar daar zat natuurlijk wel wat achter ondertussen, maar ze moest eens weten… ,,Heb jij tekenen?’’ vroeg ik wel aan Jaden, en probeerde Mirjam zo ook een beetje van me af te schudden met haar opnieuw aangewakkerde zwoelheid. ,,Ja.’’ Zei ze enthousiast. ,,Ben ook meer van de stille creativiteit.’’ Voegde ze er dan aan toe, alsof zij en ik gelijk in dat opzicht waren. ,,Tekenen, film en handvaardigheid.’’ Zei ze ons nog. En ik dacht juist dat zij drama en muziek volgde… het tegenovergestelde dus. Het aanbod was echt breed bij ons op school. Iedereen kon z’n ei kwijt. Maar voor een hoop geld mocht dat ook wel natuurlijk. Ja, zoals Jaden dan mij gewoon normaal en vriendelijk aankeek… mijn ogen vielen toch op haar decolleté als ze even niet oplette. Jaden was een brunette. Lang haar ook. Donkere wenkbrauwen en vrij donkere ogen. Maar dat kwam ook doordat ze mascara droeg wel. En die borsten dan… was me nooit echt opgevallen, eerlijk gezegd. Superslank ook verder. Mirjam bleef zachtjes in m’n arm knijpen tijdens het gesprek. En dat was Jaden op den duur ook opgevallen. ,,Waarom knijp je hem steeds?’’ Had Jaden toen ook vrij direct aan Mirjam gevraagd na een aantal minuten in ons gesprek. Mirjam liep helemaal rood aan en kon niets zeggen. ja, wat viel er te zeggen. we waren geen stel, en dat wilde ze ook niet. ,,Nee, ik heb last.’’ Zei ik toen maar snel en probeerde haar te redden. ,,Had gevraagd of ze het erg vind om me een beetje te masseren.’’ Legde ik verder dan uit, met een iets ongemakkelijke lach. Dat werd dan ook niet helemaal zomaar aangenomen door alleman. Tom had het meteen al door natuurlijk. Die zat overal bovenop met z’n enthousiasme en z’n sociale gedoe. En z’n grote neus… Hem ontging niets op dit vlak. Maar hij ziet niets, en wist ook niets concreets natuurlijk. Hij zou eens moeten weten.

Eigenlijk gebeurde er niets spannends meer op de reis. We zaten ondertussen al ruim 100 kilometer in Noord-Duitsland, en het landschap was veranderd. We waren voorbij Munster en richting Hannover toen we de Autobahn verlieten en de bergen opzochten. Echt bergen kon je het niet noemen, maar het waren het wel. Zeker vergelijken met wat we in Nederland hadden. Geen rotsen of zoiets, maar gewoon steile heuvels met bos van misschien 100 meter hoog. Alles was hier zo anders. Super Duits gewoon. Grote huizen. Stuk voor stuk. Allemaal losstaand. En geen hond te bekennen. Wel veel verkeer dan weer… de helft van de huizen was gesaust in een kleur of wit, en de andere helft was opgebouwd uit houten balken en kalksteen. Überdeutsch dus. Dat gevoel kreeg ik dan ten minste meteen bij het zien van de akkers, de bergen en de uitgestrektheid die mede gecreëerd werd door de grote losstaande huizen. En we hadden hier echt niet zo heel veel te zoeken, volgens mij. Overal waar je mensen zag, zag je 70+ers. Dat zou ook wel bij de streek horen, dacht ik dan. Ik keek m’n ogen wel uit verder. Het was prachtig mooi hier. En wie had dat verwacht toen men Noord-Duitsland op het boord zag hangen als bestemming. En op een gegeven momentje reden we een ‘dorpje’ in. Een paar straten met een paar huizen. Zelfs Alice wist niet zeker of dit het goeie dorpje was omdat er meerdere plaatsnamen in zeer korte tijd te zien waren onderweg. Zal ongetwijfeld anders liggen hier, maar goed. We waren er. Een supermooi hotel. Ook in die bouwstijl, van houten balken gevuld met kalksteen. Kon me voorstellen dat de mensen van kunstgeschiedenis hier nu wel wat te zoeken hadden. We liepen met een aantal koffers en tassen alvast naar binnen waar Alice in vloeiend Duits alles supersnel regelde. We hadden zover 3 kamers bezet. 1 voor de jongens en 1 voor de meiden. En 1 voor de lerares. Zouden nog uitzoeken hoe en wat. De kamers waren eenvoudig. Een kastje met tv, een 2 persoons bed en een aparte doucheruimte wel dan. Maar ik zag het niet echt zitten om met Richard en Tom in 1 bed te liggen. Hun lagen elkaar wel. Sterker nog, zij waren vrienden. Hanna en Jaden waren geen vriendinnen, maar lagen elkaar ook wel. Mirjam had natuurlijk al haar best gedaan eerder om niet met iemand op dezelfde lijn te zitten. Dus bleven zij en ik een beetje over. Misschien toch maar een kamer delen dan… als het aan mij lag wel. Alice wilde er echt niets van weten. ,,Desnoods slaap ik bij jou Mirjam, maar ik kan het niet maken om jullie op 1 kamer te laten. Dat gaat gewoon niet.’’ Zei ze dan ook duidelijk. Principieel had ze er denk ik niets op tegen, maar ik vatte haar wel. Als dat op school bekend werd, hingen we. En Alice ook. Mirjam zou er ook echt totaal geen probleem mee hebben dus. Ik besefte het haast niet, maar eigenlijk was dat best wel bijzonder natuurlijk. Dat ze daar nu nog zo open voor zou staan. Misschien verwachtte je het juist wel na de laatste tijd, maar aan de andere kant ik zelf niet. We leken toch steeds meer een stelletje te worden dan. Voor ons en voor de buitenwereld. En dat zat haar totaal niet dwars dus. Interessant.

Het acclimatiseren was begonnen. Ik ging op verkenning uit. Dat vond ik altijd erg leuk. Het waren 2 verdiepingen. En twee vleugels met slaapkamers. Ouderwets van binnen maar mooi van buiten. En best groot ook dus. Onze kamers lagen aan de voorkant. Alle 4 naast elkaar. Op de tweede verdieping, met onder ons ook slaapkamers en daaronder wellness… bleek dat er uit de buurt veel mensen hier naar toe kwamen voor therapie. En zo konden ze dat delen met de hotelgasten. Aparte badkamers, met grote losstaande badkuipen. Apart als in losstaand en apart als in raar. Was iets therapeutisch, denk ik. Kwam ook niet helemaal uit de beschrijving. En ook kamers met behandeltafels en een douche in 1 en de zelfde ruimte… geen idee wat hier allemaal gebeurde, maar dat was zeker iets therapeutisch. Maar er was ook een fitness ruimte en zelfs een binnenbad en een sauna. Dat was dan wat duidelijker. En het was helemaal niet druk ook in het hotel. En de gasten die er waren, waren dus allemaal Duits en zeker 70+. Allemaal. Het personeel was Duits ook, maar niet helemaal. Import Duitsers. Bedoel daar verder niets meer hoor. viel gewoon op. De andere vleugel had ook 2 verdiepingen met een aantal kamers en daaronder was dan op de begane grond de keuken, en de eetzaal. Die echt heel groot was. en vrij modern dan ook weer. Bij de receptie was een soort huiskamer waar je als gast kon zitten en wat drinken. Ook een serre daarvoor, nog, aan een groene grastuin die omheind werd door een oud stenen muurtje en wat verschillende boompjes. Over het algemeen was het allemaal mooi en prachtig eigenlijk, ook al was het wat ouderwets dus. Voelde me er wel thuis. Zeker in de avond zou er wat vrije tijd zijn, en dan zag ik mezelf wel in het zwembad liggen of in de sauna zitten. Alleen of met Mirjam, dat maakte me niet uit. Het avondeten die avond bestond uit een buffet. Ook super Duits weer. Ik was niet zo van buitenlands eten en ook hier zaten dan vreemde dingen bij die ik liet liggen. En Mirjam was ook zo, maar dan nog erger. En dat voor iemand die het altijd voor zich zag de wereld nog eens over te reizen… ze liet zelfs de rösti liggen, en eindigde met een paar stukjes broccoli en meer niet op haar bord. Het liet anderen dan weer even met hun ogen draaien (Hanna en Jaden) maar ik vond het wel lief of zo. ,,Heb koekjes meegenomen.’’ Gniffelde ze er zelf ongemakkelijk over. Ook goed, toch. Alice had overigens de kamer crisis opgelost. Ze had gebeld met school en toestemming gekregen om een extra kamer te huren. Zo hadden ik en Mirjam dus een eigen kamer. Het was haar denk ik wel opgevallen dat wij naar elkaar toe trokken en Alice had dan ook de kamer tussen die van mij en Mirjam in genomen. Was opvallend. Ja, ik denk niet dat ik keiharde seks zou hebben zomaar, maar nu kon het al zeker niet meer. We zouden vast gehoord worden. ,,Hij is m’n beste vriend. Ik mag toch wel gewoon praten met hem?’’ had Mirjam nog wel gevraagd. En zelfs daar werd even moeilijk over gedaan, maar het mocht uiteindelijk wel. Ja, daar kon ze toch niets over zeggen verder ook. ,,Wel de kamerdeur openlaten dan.’’ Werd ons nog mede gedeeld. Het was wat kinderachtig, maar ik denk niet dat Mirjam zoveel wilde kletsen, en zo wel, dan kon dat ook buiten onze kamer. Dus had ik het gevoel dat ze wel op mijn kamer wilde zijn, maar niet om te kletsen dus.

Na het eten ging ik naar buiten. alleen. Het was pikkedonker ondertussen. De straten waren ook niet verlicht en alleen de hoofdweg die aan de rand tussen het dorp en de ‘’berg’’ liep was verlicht door de vele auto’s die er nog gebruik van maakte. het was zo heerlijk rustig, en als je dan omhoog keek, zag je iets wat je in de stad nooit zag. Niet zo uitgebreid als hier dan, ten minste. Was echt prachtig. Die berg lonkte overigens ontzettend. Ik was al een stukje die kant opgelopen maar het bos wat de berg bekleedde was zo akelig donker, dat ik gewoon niet verder durfde. Niet nu dan. Als het licht is, en ik de tijd heb, ga ik zeker een poging wagen op een lange wandeling hier in dit enge bos, wat dan hopelijk wat minder eng was. de rest was overigens beneden in die ‘’woonkamer’’ blijven zitten en hadden de wifi uitgevonden. Dat vond ik persoonlijk wel jammer, maar ook ik had, eenmaal terug, mijn telefoon erbij gepakt, en zat ondertussen op Facebook, waar ik al wat foto’s zag voorbij komen van mensen uit m’n klas die elders ook waren aangekomen. Parijs, New Castle… en Texel. Onder anderen. Iedereen blij natuurlijk. Op de foto’s wel, maar ook daar zou het er vast uitzien als hier. Iedereen met een telefoon voor de neus. Ook Alice. Ik zat ondertussen al een tijdje bij de groep, en Mirjam had me eigenlijk nauwelijks aandacht gegeven. Eerst gaf ik daar zelf verder geen aandacht aan. Ze kon best moe zijn na vandaag natuurlijk, maar op den duur ging ik toch twijfelen of er niet meer aan de hand was. Kon me best voorstellen dat ze het hier niet helemaal naar de zin had, min of meer toch een beetje alleen. ,,Hey, is er wat?’’ had ik haar dan ook gevraagd nadat ik haar eerst nog even een aandacht vragend tikje op haar knie haf gegeven. ,,Hmm, niets, hoor.’’ zei ze dan sipjes. Dus er was wat. ,,Zeker?’’ vroeg ik dan minimaal door. ,,Ja, zeker.’’ Zei ze dan. Maar ze zuchtte en ze deed zo, op een manier, van vraag nou door. Dus deed ik dat ook nog. Als ze dan zo zielig zat te wezen, maakte ik toch geen kans tegen haar ‘charmes’ die ze dan ontwikkelde en gebruikte tegen mij. ,,vertel nou.’’ ,,Nee, kan echt niet.’’ En dan hield ze natuurlijk nog vol ook. Tom zat niet ver naast haar, en begon zich er mee te bemoeien toen die ons zo hoorde. Op zijn lompe manier, die mij nog altijd niet zou storen. Hij leunde met zijn lage lijf achterover naar Mirjam toe en keek zo mee op haar telefoon en vroeg toen de pijnlijkste vraag die ik me maar voor kon stellen op dit moment. ,,Hey, wie is Danny?’’ vroeg hij dan onwetend. Mirjam keek me enkel strak aan vanaf dat moment en zag haar schrikken van zij stem en zijn woorden. net als ik dat deed. Maar dit kon toch niet. Niet weer… Ik wilde kwaad worden. Maar deed dat absoluut niet. Ik hield m’n vuist voor m’n wond en keek enkel even pijnlijk weg, wat opviel, en wat Tom zeker niet meteen begreep. Mirjam wel. Maar ook zij hield wijselijk haar mond nu. Tom vroeg gewoon door. ,,Je vriendje?’’ Mirjam kon hem denk ik wel vermoorden. Hij zei precies alles verkeerd op precies het goeie moment. En ik kon haar wel vermoorden. Dit kon toch gewoon niet! Niet nog een keer… ik keek haar kwaad aan, maar vooral doods. Ik ging niet boos worden. Echt niet. Niet zoals altijd. Wel boos, maar toch anders. ,,Fijn dat het weer goed is.’’ Zei ik enkel wat verbeten, maar wist mezelf nog goed neer te zetten, en klonk zelfs bijna geloofwaardig. Alleen voor haar niet natuurlijk, wat ook de bedoeling was. ze zakte in 1, en werd steeds kleiner. Ze was ook niets! ,,Hey Tom, heb jij eigenlijk een vriendin?’’ vroeg ik hem toen, en leidde het moment af van de situatie. Ik en Tom raakte zo in gesprek en Mirjam kon, zo zonder al te veel aandacht te trekken, afdruipen. Ik gunde haar nu nog die uitweg. Tom had overigens geen vriendin.

De opdrachten waren ondertussen uitgedeeld. Mirjam zat op haar kamer en ik zei Alice wel dat ik die haar zou brengen. En dus liep ik met een prop, wat haar opdracht was, naar boven. Ik reageerde het af op het papiertje. De kamerdeur was open en ik liep zo naar binnen en zag haar snikkend op bed zitten met haar telefoon nog in haar handen. ,,hier je opdracht.’’ En gooide haar de prop toe en wilde gelijk weer weglopen. Dat gejank kon ik niet tegen. ,,Nee, wacht nou. Het is niet wat je denkt. Het spijt hem.’’ Zei ze dan ook nog. ,,Gelukkig maar. Alles weer goed. Fijn zeg.’’ Merkte ik dan vals op. ,,Vertel hem gelijk ff dat je me bijna een uur hebt afgetrokken vanochtend en dat je erover fantaseert mijn pik in je bek te hebben!’’ riep ik nog met een grijns van misplaatste emoties en liep toen wel weg. Jezus, wie dacht ze wel niet dat ze was, zeg. En ik dacht toch echt dat het deze keer anders was. deze keer ging ze veel verder met mij. En deze keer kwam het dan ook echt zo hard aan. Nu was Mirjam echt helemaal alleen. Ik had me voorgenomen niet meer tegen haar te praten en gewoon te doen alsof alles helemaal top was. waren hier nog 4 anderen waar ik mee op kon schieten. Maar ik voelde me wel zo ontzettend stom. Ik ging niet naar m’n kamer, daar zou ze me vast op komen zoeken. Nee, andere kant van de hal in onze vleugel was een wat verlaten trap die beneden eindigde bij het wel wellnessgedeelte en daar, in het donker, nam ik plaats op een tree en begon ik zelf een potje te janken. Ik kon er gewoon niet meer tegen. Het bleef maar doorgaan. Het voelde nu meer als ooit ook vernederend. Ik had me weer laten gebruiken, en ook nu hoopte ik nog ergens dat ze me toch zo zou zien zitten. En dat ze zou zien, dus, dat ik gek op haar was. maar ze kwam niet. Danny… ik was geen moordenaar, en zal dat nooit worden ook, maar af en toe… ze ging het nog zwaar krijgen hier, daar ging ik voor zorgen. Ik zat op een tree tussen de 2e en 1e verdieping en hoorde boven me de deur open gaan van de hal van onze kamers… ik snikte nog een laatste keer hard en wreef m’n tranen weg, maar bleef zitten. Kon iedereen zijn natuurlijk, maar ik vreesde het ergste ook. ,,Heimwee?’’ werd me toen gevraagd. Ik keek verschrikt om. Boven me op de trap stond iemand anders dan wie ik vreesde. Ze keek bijna lieflijk op me neer met grote heldere blauwe ogen en een lieve glimlach, toen ze het licht aandeed. Ze stapte heel voorzichtig de trap af en kwam naast me zitten, en sloeg zelfs zomaar een arm om me heen. ,,Had ik vroeger ook altijd.’’ Zei ze toen nog. Maar ik schudde m’n hoofd. ,,Nee, het gaat wel. Woon alleen, dus heb niets te missen.’’ Zei ik wat bot, maar dat maakte geen indruk op haar. Mijn botheid dan. ,,Alleen? Hou oud ben je dan eigenlijk?’’ vroeg ze me toen geïnteresseerd. ,,Ik had je zoon kunnen zijn.’’ Lachte ik toen maar een beetje vervelend. ,,we hoeven niet te praten.’’ Zei ze toen wat duidelijker. ,,Nee, sorry. Zo bedoelde ik het ook weer niet.’’ Zei ik haar toen maar. Het was aardig van Alice, voor wie ik een vreemde was, en die dus naast me zat en me probeerde te troosten. ,,Ik ben blij dat u mij niet op de kamer met Mirjam heeft gezet.’’ Zei ik haar toen, en probeerde zo langzaam wat meer duidelijkheid te geven. Ze keek me wel even verrast aan. ,,wat is er gebeurd?’’ vroeg ze dan gelijk nog meer geïnteresseerd dan net. ,,Nee, niet boeiends verder.’’ Uitte ik me dan verder zo min mogelijk, en wreef m’n laatste tranen weg. Ze keek me zo lieflijk aan en haar arm over mijn schouders lag daar wel erg lekker, dat ik me moest inhouden m’n hoofd tegen haar aan te leggen. Maar ze deed het zelf. Ze legde haar hand in m’n verre hals en trok me tegen haar aan. ,,Ik snap het denk ik wel. Op jullie leeftijd…’’ zei ze dan lief en ze wreef over m’n hals en nek heen. Ik was veel groter dan haar, en het was een beetje gek toch ook wel. Maar ze was wel lekker, dus wat maakte het verder ook uit. Het werkte zeker troostend. ,,Komt wel goed, Darren. Let maar op.’’ Zei ze uiteindelijk met een knipoog en ze stond weer op. ,,Er komt een tijd, en dan zal je haar nog vergeten.’’ Dat laatste durfde ik te betwijfelen, maar zei maar niets meer, en knikte slechts nog naar haar.

Ik liep naar m’n kamer en kleedde me om. Ik sliep trouwen op de hoek naast de trap. Hoefde zo niet langs Mirjams kamer en kon dus lekker uit haar buurt blijven. Er waren op deze vleugel maar 5 kamers overigens. Allemaal aan de zelfde kant van de hal. En richting het zwembad hoefde ik ook niet langs haar kamer. Ik kwam nog wat Duitsers tegen die van buiten richting de receptie liepen en betrad de kleedruimte voor de ruimte met de sauna en het zwembad, die gescheiden werden door een grote douchruimte. Het was stil, en dus douchte ik even snel en door een groot douchegordijn kwam je dan ook uiteindelijk in een ruimte met het zwembad. Niet al te groot, maar je kon er net baantjes trekken in de lengte. Maar ik was niet alleen. Er stonden wat van die warmte lampen boven ligstoelen, en daar lag iemand op dus, die even opkeek toen ik binnenwandelde. Ik zag het en draaide me meteen weer om. ,,Nee, Darren. Alsjeblieft…’’ lag ze dan zomaar in bikini te chillen. Met haar telefoon in haar hand. Nee, ik liep door. Ze kon stikken. Werd dus al moeilijker dan ik dacht om haar te ontwijken. Ik hoorde haar op slippers achter me aan rennen, en voordat ik het wist donderde ze door het gordijn heen de trap af, omdat ze struikelde, en lag ze achter me op de grond van de doucheruimte. Ik stopte toen wel, maar draaide enkel m’n nek naar haar om en keek haar veroordelend aan. ,,Waar je thuishoort.’’ Zei ik gemeen, en spuugde. Niet op haar hoor, maar naast haar. Ze had niets meer te zeggen toen, en ik kon nu rustig doorlopen. Ik liet haar ook gewoon liggen. Al had ze alles gebroken, dan had ik haar nog laten liggen. Ja, kom nou. Ze kon echt de tering krijgen. Nee, wacht. Ik liep wel even terug. Ze lag daar nog. Te huilen. Kon mij het schelen. Ze keek op. Had ze beter niet kunnen doen. Ik was nu gewoon zo kwaad en ik verloor mezelf gewoon. Schaamteloos… maar ik pakte haar bij haar haren en trok haar overeind. ,,Wie denk je godverdomme wel niet dat je bent?!’’ en duwde haar tegen de muur aan. Ze keek me angstig aan. Echt angstig. Zal ik nooit meer vergeten. Verschrikkelijk. Ze trilde helemaal, en durfde niets anders meer. Niet te huilen of te schreeuwen of te slaan. Ik liet haar los en ze zakte meteen weer naar de grond. Ik keek haar nog even vuil aan, en liep toen voorgoed weg. Vanavond dan. Misschien niet nodig wat ik deed, en zeker niet aardig ook, maar het voelde wel een beetje goed, eerlijk gezegd. M’n hart ging tekeer en bevend bewoog ik me over de hal naar de trap en sloot ik mezelf op in m’n kamer. Ik ging maar vroeg naar bed dan. Niet dat ik kon slapen.

De volgende ochtend was het stil aan het ontbijt. Iedereen was stil hoor. er waren al wat geluiden opgegaan dat niet iedereen even lekker geslapen had. Alice vroeg me nog of ik me al wat beter voelde, toen ik bij het brood stond en wat aan het uitkiezen was. ik zei van wel. Maar ik at bijna niets. Ik voelde me verschrikkelijk. Ik keek wel een paar keer naar Mirjam, maar ze zat helemaal in 1 gezakt, nu niet met haar telefoon in haar handen. Ze zal vast weer gedumpt zijn ondertussen. Kon me niet schelen verder. ,,Als ik wat voor je kan doen, hoor ik het nog wel.’’ Had Alice ook gezegd nog. Ze was heel aardig. Niet alleen mooi, maar ook lief. Bewonderenswaardig. Ik vroeg haar of ze het okay vond als ik vandaag misschien hier bleef vandaag. dat zag ze aanvankelijk niet zitten, maar ze gaf me toch mijn zin. Had vannacht al een groot deel van de opdracht gemaakt voor vandaag, en dat had ik later laten zien, waarna ze toch instemde. Toen vond ik haar helemaal cool. De rest keek wel op toen ik meeliep naar het busje maar niet instapte. ,,Ja, niet helemaal lekker.’’ Had ik ze als reden gegeven. Het was de eerste keer vandaag dat Mirjam me had aangekeken. Ik versteende zowat. Zo wanhopig als ze soms kon kijken dan. Ja, ze was alleen nu. En ik ook. Maar ik was het gewend. Ik vond het lekker, en ging lekker chillen vandaag. ze zochten het maar uit, ik redde me wel. De ploegen waren gewisseld ondertussen, en ik ging in de ‘woonkamer’ zitten en bestelde bij een meisje warme chocolade. Ja, misschien wat verwijfd, maar ik wilde mezelf gewoon een beetje verwennen. En kon niet zo goed verzinnen hoe precies, maar dit leek me een goed begin. Het meisje wat m’n drankje ook bracht, leidde me goed af. Ze was niet Duits. Ze sprak denk ik ook geen Duits, maar kon me wel verstaan als ik wat bestelde. Ze had een wit hemdje aan en een donkere broek, zoals al het personeel hier. Maar ik kon m’n ogen gewoon niet van haar af houden. Ze had erg donkerbruin haar. Bijna zwart zelfs. Donkere ogen, donkere wenkbrauwen en een mooie blanke huid. Een paar sproetjes in haar gezicht. Ze had een mooi figuurtje. Ze viel echt op. En ik wist hoe ik me kon verwennen vandaag. op mijn manier dan… niet dat ze niet knap genoeg was voor ondeugende verwennerij, maar dat durfde ik haar ook weer niet te vragen. Nee, ik wilde haar tekenen. Maar ook dat durfde ik eigenlijk niet te vragen. In de loop van de ochtend vertrokken steeds meer mensen eropuit en bleef ik zo goed als alleen achter. Met het personeel dan, wat maar uit 2 man bestond nu. Waaronder haar dus. Ze zuchtte wat vermoeid toen ze alleen nog vuile maar lege tafeltjes zag staan, en toen ze mij nog zag zitten lachte ze even naar me. En ik terug. Het zou ook een mooie manier van wraak zijn natuurlijk… maar zo cru was ik ook weer niet. Ik stak m’n vinger naar haar op, en ze kwam mijn kant op met een vriendelijk staand gezichtje. Ik vroeg haar of ze Duits sprak. Ze schommelde met haar hoofd en lachte verlegen. ,,Ein Bischen.’’ Zei ze dan met een glimlach. ,,Ich auch.’’ Zei ik dan terug, zonder enig gevoel voor de Duitse taal. Had wel mooie cijfers, maar kon echt niet goed Duits praten. Maar ik lachte er zelf om, en zij ook maar, nog. ,,Wo uh… kommst du… uhh??’’ probeerde ik te vragen waar ze dan vandaan kwam. Ze begreep me niet. Dat begreep ik dan weer wel. ,,Sitzen?’’ vroeg ik toen maar, maar wist niet zeker of het ook goed over kwam als een vraag. Want ze keek naar de stoel die ik aanwees alsof er wat mis mee moest zijn, en dus had ze me weer niet begrepen. Ik begon maar in het Nederlands. ,,Ik wil je tekenen.’’ Zei ik haar toen. ze keek me gek aan, en vragend om haar heen. Ze wilde wel wat zeggen, maar wat wist ze nog niet. Ik had best wel wat zelfvertrouwen, moest ik toegeven. Ik pakte een bierveeltje en een pen uit m’n zak en op de achterkant begon ik te schetsen. Haar te schetsen en liet het haar zien. Het was niet helemaal sprekend, natuurlijk, maar het was ook maar een schets. Maar het was duidelijk dat zij het was, al zei ik het zelf. Maar zij zag het nu ook wel. Maar wat ze er mee moest, wist ze nog niet. ,,Als je tijd hebt, wil ik je graag tekenen.’’ En ik gebaarde flink naar haar en met een pen hoe ik haar zou tekenen. Maar ik drong niet door. Maar ze was nog niet van me af. Ik had zat filmpjes op YouTube van tekenlessen en pakte er snel eentje bij op m’n telefoon. ,,Jij…’’ en ik wees naar haar en toen naar het model in het filmpje. ,,en ik…’’ en wees mezelf aan en de tekenaar. ,,Vanmiddag? Heute mittag?’’ en toen liep ze een beetje rood aan. ,,Okay.’’ Zei ze toen wel. Wow, bofte ik even. ,,Uhm…’’ keek snel even op de klok achter haar zodat zij dat ook moest doen. ,,Nach uhh… en ik stak 10 vingers op en daarna nog eentje… ik kwam er echt niet goed uit, maar het was denk ik wel duidelijk, want ze knikte. Liet haar tot slot het kamernummer op m’n sleutel zien, en ze knikte weer. ,,Okay.’’ Zei ze dan weer lief. Ze had een hele zachte lieve stem. En ik besefte me nu pas wat ik geflikt had en werd plots hartstikke nerveus nu. Maar op een leuke afleidende manier wel. Al vroeg ik me wel af wat ze precies begrepen had uit dit alles.

Ik had m’n kamer netjes gemaakt en alles opgesteld. Ik had een hoop tekenspullen bij me. Gewoon de basis, maar genoeg om een mooie tekening te maken van een echt model. Deed me even denken aan m’n eerste model natuurlijk, maar niet al te lang. Maar het meisje was te laat en ik wachtte maar en ik wachtte…begon met m’n telefoon te klooien en zag toen dat ik een berichtje had ontvangen van zowel Patricia als Emma. Om het nog allemaal wat moeilijker te maken. Emma zat in Barcelona met een clubje en Patricia in Parijs. Hadden dus wel wat te doen op deze dagen, maar gaven mij hun aandacht nu. Beiden hadden ze gevraagd hoe het met me ging, en bij beiden was ik aangenaam verrast. er gebeurde vandaag al van alles wat mij Mirjam liet vergeten. Ik ging bij beiden er niet al te diep op in maar zei dat alles mooi en goed was hier en vroeg hun hetzelfde. Kreeg daar geen antwoord op direct en legde m’n telefoon ook weer weg. En ik was nog alleen. Ze had me denk ik toch niet helemaal goed begrepen. Toch maar mooi tijd om die berg te beklimmen dan, waar ik vanuit m’n kamer zo op uit keek. En ik draaide net m’n deur op slot om weg te maken en keek toen in het verbaasde gezichtje van dat meisje. Ze was toch gekomen. Ik was weer aangenaam verrast. ze zag er opgemaakt uit. Misschien dat ze daarom wat later was. ik deed m’n kamer snel weer open, en liet haar binnen zonder woorden. we konden elkaar toch niet verstaan. Ik had een compositie al verzonnen, en het leek haar wel duidelijk te zijn waarom ze hier was, aangezien ze zich door me liet begeleiden naar een stoel met houten leuningen die voor het hoge raam stond. Het bed lag bezaait met papier en potloden. Ik deed de deur van de kamer weer dicht, en zag haar wat nerveus zitten. Het was ook gek natuurlijk. Kon me niet voorstellen dat ze dit vaker had gedaan. Waar ze net nog haar lange haren in een staartje had, was het nu glad geborsteld en viel het mooi naar beneden. Wauw, wat een schoonheid had ik zomaar op m’n kamer gekregen… en dan mocht ik haar tekenen… ook dit deed me denken aan m’n eerste model waar ik andere dingen mee had kunnen doen… bah. Maar goed. Dat wilde ik ook niet perse met dit meisje. Ik wees nog eerst naar mezelf. ,,Darren.’’ Zei ik dan. Dat begreep ze wel en ze lachte en wees naar haar zelf. ,,Sandra.’’ zei ze lief. Ik stond op en liep op haar af en gaf haar een hand. ,,M’n model.’’ Zei ik toen en liet het tekenblok zien. Het woord model leek ze ook nog wel te begrijpen. Ze begon toen in een taal wat te brabbelen. Klonk me niet bekend verder. Maar Sandra dus. Kwam er nog wel achter waar ze vandaan kwam. Ze had nog hetzelfde overhemdje aan, maar nu met daaronder een spijkerbroek die bij haar enkels stopte en waar ze naakt was. ze droeg sandalen. Haar voeten vielen me meteen op.

Ik was geen voetfetisjist. Gewoon helemaal niet, zelfs. Maar haar voeten waren we echt heel mooi. Zo mooi dat het iemand als mij dus opviel. Ik vroeg haar naar boven te kijken. Richting het raam en het licht. En of ze haar benen wilde optrekken. Ze deed het allemaal nadat ik het had voorgedaan. Was wel makkelijk ook dat we elkaar niet konden spreken, want zo kon ik gewoon beginnen. Ze lachte lief. Bijna continue. Wat verlegen ook. Ze was ontzettend slank. Niet al te lang, maar zo oogde ze wel omdat ze zo slank was. ze had hele kleine borsten. Kon de contouren in haar luchtige hemdje dan ook niet vinden. Maar het was ook meer haar gezicht, en nu dus ook haar voeten, die haar het tekenen waard maakte. soms zei ze nog wel wat. Dan vroeg ze denk ik iets. Maar die taal kon ik in nog geen honderd jaar plaatsen, laat staan begrijpen. Ik knikte veel, en dan knikte zij ook, en tegelijkertijd hielden we beide bijna net zo vaak onze schouders op. ,,Okay, dan ga ik starten.’’ Zei ik haar nadat ik had gezien hoe ze daar zo hemels in het licht zat op een typische hotelkamerstoel. Haar knieën opgetrokken en met blote voeten, want ze moest de sandalen uitdoen, zat ze dan voor me, en keek ze omhoog naar het raam en het licht. ,,Speak English?’’ vroeg ze me toen juist nog even. ,,Yes. You?’’ vroeg ik dan Hollands terug. ,,A bit.’’ Zei ze dan. Net als haar Duits dus. Ik lachte er om. ,,English better?’’ vroeg ik haar dan. Ook hier bleek de praktijk van het spreken van een andere taal lastiger te zijn, dan je misschien zou denken. Maar ze knikte vertwijfeld. ,,I’ll draw you now, okay?’’ en gebaarde met m’n potlood erbij. ,,Okay.’’ Zei ze dan zacht. Ze was nerveus. ,,Just relax.’’ Zei ik haar dan maar. En ze knikte en ze lachte. Jezus, wat was mooi. ,,Where are you from?’’ vroeg ik haar nadat ik al een kwartiertje bezig was. ,,Moldova.’’ Zei ze dan, in haar eigen taal. ,,Moldavië?’’ vroeg ik dan, en vertwijfeld schudde en knikte ze met haar hoofd en begon ze vervolgens verlegen te lachen. Het was een beetje een raar meisje volgens mij. Erg onzeker ook. Of in ieder geval erg verlegen. ,,Okay.’’ Zei ik dan. Ze vroeg niets terug. ,,Here for work?’’ vroeg ik iets later, en daar knikte ze alleen nog op. ,,If you’re not okay, just say so.’’ Vooral die S-en klonken zo lekker hard Nederlands. Mart Smeets zou trots op me zijn. ,,No, is okay.’’ Zei zij dan vlug. En haar Engels klonk lekker vluchtig. Zoals je zou verwachten van een Oost-Europeaan, nam ik aan. ,,I see?’’ vroeg ze dan wel ietsjes later weer. ,,Not ready yet, but sure.’’ Zei ik dan. We kwamen er wel uit zo. Ik had haar getekend, zoals ze daar zat, in het midden van het vel, en haar voeten had ik apart nog een keer getekend linksonder, en was net klaar met haar gezicht nog een keer apart te doen linksboven. Het was bijna sprekend. Maar dat kwam ook, en dit was een beetje pijnlijk, maar op een aantal vlakken had ze wel wat gemeen met Mirjam… de vorm van haar lichaam, en de manier waarop haar haar viel. Het gezicht verder niet zo. Maar ook lange benen, alhoewel Mirjam ook wel wat langer zou zijn. Maar het viel me toch op. Of misschien verzon ik het gewoon maar, omdat ik toch iets miste. In ieder geval keek Sandra in ongeloof naar wat ik getekend had. Ze zei er iets bij in het Roemeens, dat spraken ze volgens mij in Moldavië. Ik keek haar vragend aan. ,,Uhm, I do not know in English… uhm… Schön.’’ Zei ze toen maar, en moest er om lachen. ,,You are… ook… very schön.’’ Maakte ik er van, en ze keek even weg. Godver, ik moet me ook weer niet te veel permitteren. Ik voelde me wel aangetrokken tot haar, maar ze zou ongetwijfeld ouder zijn. ,,Can I continue?’’ vroeg ik haar toen maar, en ze knikte. Ik moest nog wat schaduwen doen en wat licht en maakte de detail meer sprekender. Het was toen ze even haar nek bewoog omdat ze zo lang stil zat, dat haar haar even anders viel en ik haar oor zag. Ze had een klein diamantje in haar oorlel zitten, en het trok me van m’n bed af. Ik had rechtsboven nog wel een gaatje, en wilde haar gezicht van de zijkant tekenen met dat diamantje. Ze had mooie oren ook. Gek? Weet ik eigenlijk niet. Maar ze leek gecharmeerd te zijn, toen ik me vrij genoeg voelde om haar haren achter haar oor te bewegen, en vervolgens van dichtbij, vanaf de grond, haar verder begon te tekenen. Kon zo ook mooier haar voeten tekenen. Ze lachte veel. Stil vaak, of glimmend. Ik was gegrepen door een vlaag van schoonheid en inspiratie en kon dan ook in 1 keer doortekenen. Het liet mijn hart sneller kloppen. Maar dat liet zij ook nog eens extra.

Toen het af was, wilde ze het meenemen. Maar dat wilde ik niet. ,,I make foto.’’ Zei ik haar dan, en dat vond ze okay. Maar, dat deed ik met m’n telefoon. ,,Can I have your number?’’ Vroeg ik haar verlegen. En daarom deed ik het met m’n telefoon, die ik aan haar gaf. Met een verlegen lach zette ze haar nummer erin. We stonden ondertussen naast elkaar, en het was een beetje stil nu. Ze keek en lachte naar me, en ik terug naar haar. En ze knikte, en ik ook maar. Ik wilde… ja, ik weet niet. Haar aanraken, denk ik. ,,I’m done. Thank you.’’ Zei ik echter. En zij knikte. ,,Okay.’’ Zei ze nog een keer verlegen. En toen liep ze vertwijfeld weg. ,,Wait… I think uhh…’’ en ze wachtte en draaide zich om. Ik wist wel wat ik moest zeggen in het Engels, of zelfs in het Duits, maar ik wist niet of ik het ook moest zeggen… ,,You are very pretty. Sehr schön.’’ Ik zei het toch, en in beide talen dan maar. Ze liep rood aan. ,,Thank you.’’ Zei ik nog eens een keer. Niet voor het laten tekenen, maar voordat ze hier gewoon was, of zo. Bedankt dat je zo mooi bent. Ik moest er om lachen maar zij ook. ,,I text you?’’ vroeg ze me daarop. En ik knikte snel. Leek wel wanhopig. Maar zij lachte er alleen maar om. Yo! Ik was verliefd. Niet op haar voeten of op haar oren, maar op haar alles. Haar voorkomen leek wel magisch. ,,You work today?’’ vroeg ik haar nog, en ze schudde haar hoofd vervolgens. ,,Want to walk with me?’’ vroeg ik haar toen maar gelijk. Ze leek te twijfelen. Ik kon ook te snel te veel willen natuurlijk. Maar ze knikte. ,,Okay.’’ Zei ze dan weer zacht. En ik kon wel een gat in de lucht springen van geluk. Dit had ik indirect te danken aan Mirjam, daar zal ze blij mee zijn… maar goed. Even later liepen we over straat richting dat bergje. Het was stil. Ik durfde ook niets te zeggen meer. Was zonder potlood uit m’n comfortzone. En zij zei ook niets. Ze gniffelde een beetje toen ze me naar haar zag kijken. Ze had grote ogen. Bruin. Maar dat gegniffel deed me ook aan Mirjam denken. Het was misschien nog te vroeg, maar was Mirjam natuurlijk nog lang niet vergeten. ,,Up there?’’ vroeg ik haar toen we de hoofdweg overstaken en nog langs een paar boerderijtjes omhoog moesten voordat we bij het bos waren op de steile helling, die er van dichtbij nog steiler bij lag. Ze had een zwart leren jasje aan. En de sandalen had ze ook even snel ingeleverd. Bleek dat zij hier zelf een kamer had, en hier dus werkte. Begreep niet helemaal of het voor een studie was of dat ze gewoon een gelukszoeker was. dat maakte me ook niet uit. Ik kon haar voeten dan wel niet zien, maar de zwarte laarsjes in combinatie met de spijkerbroek en het zwarte jasje gaven haar weer een andere uitstraling. Iets stoers. Hier en daar waren toch al flink wat blaadjes uit de bomen gevallen, en de stilte werd dan ook doorbroken toen we onder de bomen liepen. Twijgjes en takjes knapten onder onze voeten tezamen met de bruine bladeren. Hier was het nog licht, maar als je een paar honderd meter vooruit keek naar de bomen, was het daar veel donkerder. Nog steeds een beetje eng. Maar ik was niet alleen. En zij bleek zich prima staande te houden. Zeker op de steile hellingen die we soms op moesten. Er lag wel een onverharde autoweg, maar die ging eigenlijk nauwelijks omhoog, dus liepen wij door bijna onbegaanbaar gebied bijna recht omhoog. Ze was behendig en hupte bijna vooruit. 1 helling was mij te stel, en ik bleef maar wegglijden door de natte bladeren, en nadat ze een paar keer lachend had toegekeken hoe ik keer op keer onderuit ging, bood ze me haar hand aan, en lukte het wel. Bijna dan. Nu gleden we beide uit en rolden we een stukje naar beneden. Vooral zij moest er hard om lachen, wat dit bos alleen maar sprookjesachtiger maakte. ik lag op m’n rug en met een brede glimlach draaide ze zich, van naast me naar, over me heen, met haar hand op m’n borst. En ze keek me zo opeens stralend aan, dat ik het er gewoon warm van kreeg. ,,I like.’’ Zei ze toen, doelende op de situatie. Maar wist ik veel. ,,I like you to.’’ Zei ik voordat ik het door had. En daar schrok ze toen natuurlijk van. Ik keek ook verschrikt en hield m’n hand voor m’n mond. ,,No, is good.’’ Lachte ze toen al snel, en ze pakte m’n hand en verving die door haar lippen. Jawel! We lagen hier op de grond in de natte bladeren van een donker buitenlands bos, en daar werd ik zomaar gekust door een meisje wat veel te mooi was voor me en wat ik vanochtend in een opwelling had uitgenodigd op m’n kamer. Haar lippen waren zo zacht zeg… ik sloot m’n ogen en kuste terug. Zij deed hetzelfde, toen ik die van mij weer opende, en we begonnen elkaar echt te zoenen nu. Niet meer even lief kussen, nee, met wat smakkende geluidjes zelf. M’n hart kon ze horen bonken, en ze legde ook haar hand erop. Ze keek me onder de indruk aan en haar grote ogen lieten me zonder woorden. maar die had je ook niet nodig op zulke momenten. Slechts je lippen. En ze kuste me weer. En nog een keer. En pas toen ik haar tong voelde, kuste ik weer terug. Zoende ik terug. Bekte ik terug. We waren aan het bekken. Zomaar. Ordinair in de wildernis. Nee, dit was alles behalve ordinair. Dit was alles wat ik nodig had. Die top zouden we niet halen meer vandaag, maar dit was toch wel het hoogtepuntje van de dag, wat niet meer overtroffen kon worden. Ze had me betoverd.

Ik had begrepen dat ze steeds ’s nachts dienst had deze week, en dat ze nog wel terug moest op tijd om uit te rusten. Vond ik helemaal prima. Want toen ik even op m’n kamer zat ontving ik al een ‘kloppend hartje’ op de WhatsApp van haar. Het kon heel snel gaan en het kon te snel gaan. Ik maakte me er geen zorgen over. Het was nu woensdag, en over 2 dagen zat ik in de auto naar huis. Ik zag het als een vakantieliefde. Meer niet. Omdat meer ook niet kon verder. Ik had de hele middag op bed gelegen met m’n telefoon in m’n handen. Kijkende naar haar profielfoto. Ik had het goed te pakken. maar ook andere dingen konden me afleiden. Ik had het busje aan horen komen en keek uit m’n raam naar buiten en zag iedereen deze kant op komen. Mirjam keek direct omhoog en mij aan zo uit de verte. Pijnlijk nog altijd. Tom zat Richard te irriteren, maar het was toch Tom die er voor ging zorgen dat deze dag nog veel mooier werd. We waren net terug geweest van eten bij een plaatselijke Imbisch en de avond was dan weer voor ons zelf. ,,Dude, kom snel! Alice man.’’ Met die woorden kwam hij enthousiast m’n kamer binnen gestormd en ik moest snel meekomen. Hij sleurde me nog net niet mee de trap af richting de wellness, en daar in een kamer met zo groot losstaand bad was Richard ook. Tom suste me nu. ,,Dude, je kan gewoon gluren.’’ Fluisterde hij en wees naar het plafond waar in het hoekje een stukje muur ontbrak. ,,Alice ligt daar naakt, gek.’’ Zei hij toen nog. Richard had al een stoel neergezet, en het was duidelijk dat hij toch zeker wel interesse had in vrouwen. Maar dan op zijn manier. ,,Echt mooi, man.’’ Zei hij zelfs zowaar. Heel rustig ook. Ik werd min of meer die stoel opgejaagd, en moest me nog even positioneren voordat ik goed beeld had. En… Ja, hoor. daar lag ze dan. Als het stel geile pubers dat we waren, was er toch niets mooiers om te zien dat zo’n mooie oudere vrouw daar naakt in zo’n bubbelbad lag… zoveel zag je nu niet, maar Tom zei me dat hij haar had zien uitkleden. ,,Mooiste wat ik ooit gezien heb, man.’’ Hij leek er ook echt van onder de indruk te zijn nog. Maar ik kreeg hetzelfde voorgeschoteld. Want net toen ik de beurt weer wilde doorgeven, stond ze op om het bad te verlaten. Jezus, wat was ze slank zeg. En die borsten… ze had geen idee natuurlijk, en hoefde zich nergens voor te schamen zo. Maar al zou de hele wereld mee kijken, dan had ze zich nog nergens voor hoeven te schamen. Voorzichtig verliet ze het bad, en het sop gleed nog over haar lichaam en ik kreeg steeds meer te zien. Ze was gewoon strak. Ze pakte een handdoek en deppend begon ze haar schouders te drogen en liet ze haar haar los, wat in een rommelig knotje zat voor het water. Vervolgens draaide ze zich naar me toe, en onwetende met terneergeslagen ogen, liet ze me alles zien. Ik viel bijna van de stoel af, en sloeg op de muur om m’n evenwicht te houden, waarna ik wel moest wegduiken. Het was gelijk het teken voor de rest om het op een lopen te zetten. Dat wilde ik ook, maar ik gleed alsnog van de stoel af en kwam hard op de grond terecht. Toen ik opstond, was ze er al. En ze was niet dom natuurlijk, toen ze de omgevallen stoel met mij ervoor zag liggen, voor de hoek waar boven een aanzienlijk gat in de dunne muur te zien was. Ik krabbelde overeind, maar wist niets te zeggen. ze stond voor me met enkel een handdoek om haar slanke lijf. Ze keek me eerst nog boos aan, maar haar blik dwaalde wat af. Ik stond met een harde natuurlijk. Niet zo gek ook, maar ze keek wel wat verbaast. ,,Sorry, mevrouw, ik ben er in geluisd.’’ Zei ik haar toen, en liep haar zo voorbij. Zijzelf zei gelukkig ook niets meer. Maar dat maakte het wel verdacht. ,,Thyphuslijers.’’ Zei ik de twee nog die snel naar hun kamer waren gegaan, en daar deden of ze daar al die tijd al lagen. En zij maar lachen.

Ik lag weer op m’n eigen kamer en wilde nog douchen voor het naar bed gaan, toen ik een berichtje las van Mirjam. Ook Patricia en Emma hadden ondertussen gereageerd, maar die liet ik links liggen. Ik wist niet wat ik met Mirjam moest doen. Ze had me gevraagd te willen praten met haar. Dat ging natuurlijk niet gebeuren. En dus ging ik douchen. Maar toen ik na het douchen op m’n grote bed alleen lag, werd er op m’n deur geklopt. ,,Wie is daar?’’ vroeg ik nog, maar het bleef stil. Zal vast Sandra zijn, dacht ik nog eerst, maar was wel huiverig om de deur open te doen. Want het was geen Sandra maar een verdrietige Mirjam die voor me stond. Ik wilde de deur dichtdoen, en ze liet me hem ook dichtdoen. Dus deed ik het niet. Op het laatste moment hield ik hem nog open, en liet hem open terwijl ik terug naar bed liep. Ik hoorde de deur sluiten. Zachtjes. Ze stond in m’n kamer. Alice lag hiernaast natuurlijk, dus we moesten stil zijn. Ik lag op m’n buik voor de tv op bed in niets meer dan een handdoek. Ze bleef voor het bed staan en ik gaf haar geen aandacht. Ze stond daar maar en voelde haar naar me kijken. Ik schoof op en maakte ruimte, zodat ze ook kon liggen en met mij tv kon kijken. Vraag me niet waarom, maar ik kon niet lang boos blijven op haar. En zij had ondertussen ook wel een reden om boos te zijn op mij. Ik was veel te streng geweest. Had haar nooit aan mogen raken natuurlijk. En Mirjam ging zitten. Op de rand van het bed. ,,Ben je terug bij hem?’’ vroeg ik haar toen. ik keek naar haar, en zij niet naar mij. Ze knikte. Dacht het al, maar het deed alsnog zo zeer om het dan weer te horen. ,,Geeft niet.’’ Zei ik meteen, maar ontzettend ongeloofwaardig. Ze draaide haar nek toen wel naar me toe. ,,We zijn nog niet thuis.’’ Zei ze me enkel wat vervreemd. ,,Nee, inderdaad.’’ Zei ik dan droog en zat niet te wachten op meer vaag gedoe. Maar vaag deed ze vervolgens zeker niet. Althans, niet op het eerste gezicht. Ze draaide zich naar me toe en gleed met haar hand over het dekbed heen en zo m’n lichaam onder bij m’n kruis. Ze keek me aan. Bijna doods. ,,Ik doe alles.’’ Zei ze. ,,Maar wees niet meer boos op me.’’ Ze was gewoon compleet gek. Dat kon niet anders. Maar ik draaide me op m’n zij en bood haar juist ruimte. En meteen maakte ze m’n handdoek los, en pakte ze daar al wat hard was. ik sloot m’n ogen en deed net alsof ze er niet was. nee, het kon best Sandra zijn die me aanraakte nu. Of Alice die wraak kwam nemen op deze manier. Het hoefde Mirjam niet te zijn. Maar ze was het wel. De vrouw van m’n dromen had me opgezocht op m’n kamer en beroerde me nu op deze manier. Net nadat ze verteld had weer terug te zijn bij Danny. Alles ging door me heen, en kon me ook niet focussen. Ik pakte haar hand dan ook, en stopte haar. ,,Hij hoeft het niet te weten, toch.’’ Zei ze dan. En weer kon ik gewoon totaal niet begrijpen waar ze mee bezig was. ze zegt het 1 en doet het ander… alweer. ,,Mirjam… denk na!’’ zei ik wat harder. Bijna te hard. ,,Kijk wat je doet.’’ Zei ik zachter daarna. En ze keek naar wat ze deed. Het schuld vormde zich in haar ogen in de vorm van dikke tranen die al snel over haar wangen rolde. ,,Ik weet het gewoon niet.’’ Zei ze me dan. ,,En ik ook niet.’’ Zei ik haar dan maar, en trok m’n handdoek weer over m’n lichaam en ging rechtop zitten. ,,Ga slapen.’’ Zei ik haar nog. ,,Mag ik hier slapen? Ik wil niet alleen zijn.’’ Zei ze toen. ,,Waarom?! Waarom hier? Waarom wil je niet alleen zijn? Na wat ik je heb aangedaan…’’ zuchtte ik zwaar gefrustreerd. ,,Nee, dat verdiende ik.’’ Zei ze dan. Dat was zo typisch Mirjam. Een leven vol onzekerheid. Ik had me gedragen zoals haar vriendjes zich tegen haar hadden gedragen. En ik zag nu het effect wat het had op haar. Hoe kon ze nou toenadering zoeken naar iemand die haar pijn heeft gedaan? Maar ja… die vraag had iemand mij ook al een 1000 keer kunnen vragen… Hoe kon dat toch? Waarom was het altijd zo moeilijk?