Deborah was een kipje van zestien jaar. Met haar 1.65 meter, 55 kilo, halflange blonde haren en blauwe ogen, mocht ze er zijn. Sterker nog, heel wat jongens, wist ze, vonden haar best een lekker ding. Wat ze zelf alleen wat minder vond, waren haar borsten. Die kwamen namelijk nog niet veel verder dan cup A. Ze had vriendinnen die al C’s hadden en Deborah wilde dat die van haar ook zo groot waren. Haar tietjes zagen er in haar eigen ogen nog kinderlijk klein uit.

Behalve een lekker ding, was Deborah ook stoer. Want vanaf jonge leeftijd was ze al aan de Breezer, samen met haar vriendinnen. Het clubje stond dan ook bekend als de ‘Breezah-chicks’. Maar het allerstoerst, volgens Deborah zelf, was dat ze al heel wijs en ervaren was op het gebied van seks. Want wat bijna niemand wist, en haar ouders natuurlijk al helemaal niet, was dat ze stiekem op het Internet rondstruinde en een anonieme, maar geregelde bezoeker was op bepaalde sekssites. Dat was ooit begonnen met het lezen van verhaaltjes op Opwindend.Net. De verhalen daar waren op een bepaalde manier zo spannend, dat ze er bij het lezen ervan altijd een beetje warm werd. Het was die verslavende warmte, die ze in en door haar hele lichaam voelde, dat maakte dat ze telkens naar de site terugkeerde. Ze had er zelfs een keer een verzoekje geplaatst, zodat iemand een verhaal kon schrijven waarin ze zichzelf zou herkennen. Dat was een bijzonder geil verhaal geworden, vond ze, waarin ze werd ontvoerd en anaal verkracht. Haar interesse in seks ging zelfs zover, dat Deborah er over fantaseerde, en soms zelfs wenste, dat ze echt eens misbruikt zou worden. Alleen kon ze het misbruik dat ze voor ogen had, niet nader omschrijven. Ze had namelijk geen notie van wat zich allemaal tijdens ontvoering en verkrachting afspeelde, en wat de gevolgen konden zijn voor het slachtoffer. In de ogen van Deborah was het gewoon een geile gedachte. Overigens viel haar seksuele ervaring in werkelijkheid wel mee. Ze had een paar keer een vriendje gehad. Maar veel verder dan wat gefriemel was het nooit gekomen.

Nu bestaat er zoiets als de ‘Wet van de Aantrekking’. Als je echt iets wilt en je maakt je er maar vaak genoeg een voorstelling van, je visualiseert het, dan zorgt die wet ervoor dat ooit de wens daadwerkelijk uitkomt. Dat geldt niet alleen voor wensen op het gebied van vrijheid, rijkdom of gezondheid, maar voor alle wensen. Dus ook voor de wens op bepaalde gebeurtenissen. De wens van Deborah ging daarom dan ook in vervulling. Alleen ging dat niet op de manier als zij het zich had voorgesteld. Want helaas zegt de Wet van de Aantrekking nu eenmaal niet hoe, waar en wanneer een wens wordt vervuld.

Een paar maanden geleden had Deborah het ‘streetsurfen’ ontdekt. Sindsdien was ze er elke dag mee bezig en ze was er goed in geworden. Haar waveboard was een Manta-Ray Rollersurfer en daarmee kon ze zelfs van richting switchen. In het eerste weekend van de najaarsvakantie, op zaterdag, had ze de middag streetsurfend met een vriendin doorgebracht. Toen die naar huis ging, na een heleboel foto’s van Deborah gemaakt te hebben, bleef ze nog even rondjes surfen op de parkeerplaats achter het huis. Deborah had geen erg in de auto’s die geparkeerd stonden, ze deed gewoon haar rondjes zonder aandacht te schenken aan andere zaken. Horen deed ze ook niets, want ze had haar iPod lekker hard staan. Het zwarte busje dat in de verste hoek van de parkeerplaats stond was haar dan ook niet opgevallen. Er was daar verder niets, want op die plek grensde de parkeerplaats aan de muren van een gebouw, met ertussen dus het weggetje waarover zij surfte. Tijdens een van die rondjes gebeurde het. Op het moment dat Deborah slingerend op de hoogte van de geparkeerde bus aankwam, stapte er plots een man achter vandaan. Langs achteren nam hij haar in een stevige greep en drukte tegelijkertijd een natte doek in haar gezicht. Hoe stoer ze ook was, van vechten, gillen, flauwvallen of buiten zinnen raken was geen sprake. De enige reactie die Deborah had, was dat ze verstijfde. Daardoor kwam ze als een willoos popje tegen de man aan te leunen. De doek bedekte haar neus en mond waardoor ze geen lucht kreeg. Een minuutje later was er toch iets van een sparteling te zien, en toen werd alles zwart.

Toen Deborah weer langzaam bij haar positieven kwam had ze een rare, zoete smaak in haar mond en ze rook dat typische luchtje dat ze kende van het ziekenhuis. Ze had hoofdpijn en voelde zich misselijk. Maar dat was niet waar ze zich het meeste zorgen over maakte. Dat ze met vastgebonden polsen en enkels, geblinddoekt en met haar mond dichtgeplakt, in een rijdende auto lag maakte veel meer indruk. Wat ze ook probeerde, ze kon zich niet herinneren wat er was gebeurd. Het ene moment was ze nog aan het surfen, het andere lag ze machteloos in de auto. Wat er in de tussentijd gebeurd was, wist ze niet. Hoe meer ze wakker werd, hoe meer de waarheid doordrong. Tot ze ineens in volle omvang besefte wat haar aan het overkomen was. Ze werd ontvoerd! Ze hadden haar gekidnapt, nota bene vlakbij haar huis. Waarom? Wat gingen ze met haar doen? Zou ze verkracht worden. Of nog erger, vermoord? Tijdens de hele rit was er geen moment dat Deborah dacht dat wat er gebeurde, geil was. Er was alleen plaats voor angst. Panische angst. Doodsangst zelfs.

Na wat een rit van uren leek, stopte de auto. Ze hoorde het portier dichtslaan, er werd een deur geopend, en vervolgens werd er aan haar voeten getrokken. In paniek begon Deborah met haar lichaam te schokken en ze slaakte ondefinieerbare klanken. Hoewel ze zelf dacht dat ze duidelijk verstaanbaar smeekte om haar te laten gaan. Het maakte allemaal niet uit. Ze werd gewoon opgepakt en ergens naartoe gedragen. Bepaald niet zachtzinnig werd ze op iets hards gekwakt. Daarna werden haar polsen losgemaakt, maar ook meteen weer vastgebonden. Het enige verschil was nu dat haar polsen niet meer bij elkaar gehouden werden, maar dat haar armen gespreid waren. Hetzelfde gebeurde met haar voeten. Als laatste werd de tape met een ruk van haar mond afgetrokken. Dat deed pijn en Deborah schreeuwde het uit. Direct daarna begon ze te gillen. “WIE BEN JE? MAAK ME LOS! LAAT ME GAAN!” Er kwam geen reactie. Het enige dat ze hoorde was een deur die opengemaakt werd en direct daarna weer gesloten. Het leek erop dat ze alleen gelaten was. “HELP! HELP ME ALSJEBLIEFT!” In doodsangst schreeuwde Deborah zich de longen uit het lijf. Maar afgezien van haar eigen geschreeuw, was en bleef het doodstil. Urenlang bleef ze het uitgillen. “WIE BEN JE!!! WAAR BEN IK!!! WAAROM BEN IK HIER!!! WAAROM DOE JE DIT!!! WAT GA JE MET ME DOEN!!! IK WIL NAAR HUIS!!! IK WIL NAAR M’N MOEDER!!! MAMA!!! HELP!!! HELP ME DAN TOCH!!!” Tot ze zo uitgeput was dat haar kreten eerst verzwakten tot een gemurmel, en daarna helemaal verstomden.

Op het moment dat ze zich af begon te vragen of er ooit nog iemand zou komen, hoorde ze de deur weer open gaan. Dus begon ze gelijk weer uit alle macht te schreeuwen. Maar ook dit keer kwam er geen enkele reactie. Pas toen ze, na een paar minuten, geen adem meer over had om nog te roepen, werd er tegen haar gepraat. De stem was kalm en zacht, met een diep en krachtig timbre. “Als je doet wat ik wil ben je vrijdag gezond weer thuis. Dat is goedschiks. Kwaadschiks kan ook. Dan doe je dus niet wat ik wil. Alleen zul je daar wel enorme spijt van krijgen. Want dan geef ik je er flink van langs en uiteindelijk doe je het toch. Plus houd ik je een dag langer voor elk feit dat me teleurstelt. Ben ik duidelijk?” Wat Deborah vooral uit zijn woorden begreep, was dat er een kans was dat ze het er levend vanaf zou brengen. Voor het moment was dat het enige dat telde en dus knikte ze heftig. “Wat gaat het worden, goedschiks of kwaadschiks?” Hier was maar één antwoord mogelijk. “Ik doe alles wat je wilt,” klonk het benepen. “Goed dan. Er zijn een paar belangrijke regels. Ik wil geen geluid meer horen van je. Geen woord, geen vragen, geen kik, en ook geen gegrien. Je geeft antwoord als je iets gevraagd wordt en dat is het. Verder wil ik dat je actief meewerkt in alles wat ik doe, en dat zonder te treuzelen. Kun je dat allemaal wel onthouden?” Weer knikte ze, hoewel haar hart erg was gaan bonzen. “We zullen zien,” hoorde ze hem zeggen, en toen drukte hij zijn lippen op haar mond. Hoewel ze eerst de neiging had om haar hoofd weg te draaien, was Deborah in staat om die impuls op tijd de kop in te drukken. Ze had heel goed gehoord wat hij gezegd had; ze moest actief meewerken! Anders zou hij haar pijn doen en zou het alleen maar langer duren. Dus reageerde ze door haar lippen te openen. Dat niet alleen, voor de zekerheid gebruikte ze ook maar haar tong. Nu was het niet helemaal vreemd voor Deborah om met iemand te tongzoenen. Dat had ze immers al vaak genoeg gedaan met de vriendjes die ze had gehad. Maar dit was toch heel anders, deze mond was veel dwingender. Omdat ze nog steeds geblinddoekt was, wist ze niet eens met wie ze het deed.

De zoen duurde niet lang, hooguit een paar tellen. “Dat was een veelbelovend begin,” klonk het. “Als beloning zal ik die doek voor je ogen weghalen.” Na een paar keer geknipperd te hebben, zag ze dan eindelijk de man die haar ontvoerd had. Helemaal in het zwart gekleed en groter dan haar vader, die 1.85 meter was, dus was hij minstens 1.90 meter, was het een imponerende verschijning. Het was al een oudere man, zeker boven de vijftig. Zijn strenge gezicht, met ogen die dwars door haar heen leken te kijken, boezemde haar meteen angst in. Intuïtief wist Deborah dat dit niet iemand was waarmee te spotten viel. Niet bestand tegen zijn indringende blik keek ze gauw van hem weg.

Vanuit haar positie, vastgebonden op een grote, vierkante tafel, zag ze in het deel van de kamer dat ze kon zien, alleen maar twee deuren, vlak naast elkaar, en er stond een gemakkelijke stoel. Dat was alles. De vloer en de wanden waren bekleed met een rood tapijt. “Heb je iets te vragen?” De vraag kwam zo onverwachts dat Deborah ervan schrok. “Hoelang… waarom… wat… doe me alsjeblieft geen pijn,” bracht ze er stamelend en met een klein stemmetje uit. “Werk mee, zonder te treuzelen en zonder gezeur, en alles komt goed. Dan is er geen reden om je pijn te doen. Het ligt dus aan jezelf.” Omdat hij verder niets meer zei, en ook geen andere vragen meer stelde, was dat waar ze het blijkbaar mee moest doen. Hoewel ze nog veel meer te vragen had, durfde Deborah geen geluid meer te maken. Van de stoerheid die haar anders altijd zo kenmerkte, was weinig meer over. Toen de man haar polsen begon los te maken, sloeg de angst weer in alle hevigheid toe. Het was zover, nu zou ze misbruikt gaan worden. Echter, in plaats van haar te verkrachten hielp hij haar om te gaan zitten. Vervolgens verdween hij door een van de twee deuren. Om even later terug te komen met een groot glas water. Ze had inderdaad dorst dus ze dronk het glas in een keer leeg.

Ze had de kleren aan die ze het liefst aanhad; een spijkerbroek, een kort leren jackje, met daaronder een sexy top. Omdat het buiten fris geweest was, had ze daarover ook nog een warm truitje aangetrokken. Haar voeten staken in witte Nike’s met, heel meisjesachtig, roze veters. Zittend op de tafel, moesten als eerste het jackje en de trui eraan geloven. Daarna werden haar enkels losgemaakt. Vervolgens moest ze op de rand van de tafel gaan zitten en haar Nike’s en sokken uitdoen. Zenuwachtig deed Deborah alles wat hij zei. Hierna nam hij haar mee naar de ruimte waar hij net het water had gehaald. Met hem meelopend, zag ze de rest van de kamer. De meeste ruimte achter de tafel werd ingenomen door een groot, tweepersoons spijlenbed. Over de hele wand achter het hoofdeinde liep een zwart kamerhoog gordijn, dat dicht was. Gek genoeg was het niet het bed waar ze ongerust over was, maar het gordijn. Waarom was daar een gordijn, wat was er achter verstopt? De andere ruimte bleek een badkamer te zijn, met een toilet, een wastafel, een bad en een aparte douche. Op een tafeltje lagen een tandenborstel, nog in de verpakking, tandpasta en een borstel. “Doe je kleren uit, ga naar de wc en neem een grondige douche,” was alles wat hij zei. Deborah talmde, tegen beter weten in hoopte ze dat hij de badkamer zou uitgaan. “Waar wacht je nog op?” Bang begon Deborah zich uit te kleden. Als eerste deed ze haar topje uit, toen haar jeans. Toen ze eenmaal in haar ondergoed stond, kwamen de tranen. Maar er was geen ontkomen aan, er was niets wat ze ertegen kon doen. Hoe zou ze zich tegen hem kunnen verzetten? Als ze niet zou doen wat hij zei, zou het alleen maar erger worden. Plus wilde ze hem niet kwaad maken. Tot nu toe was hij ten minste nog aardig. Dus deed ze haar behaatje uit, en daarna haar broekje. Volkomen naakt, wist ze zich geen houding te geven en ze stond te trillen op haar benen. Bevend, breekbaar en timide durfde ze hem niet aan te kijken en ze durfde zich ook niet te bedekken. “Zitten,” wees hij op de wc.

Ze kón het niet. Wat ze ook probeerde, ze kon gewoon niet plassen terwijl hij stond te kijken. “Nog even, dan heb ik je een dag langer!” Beschaamd en ellendig deed Deborah nog meer haar best. Uiteindelijk lukte het om er toch een paar druppeltjes uit te persen. Waarna ineens de stroom, oorverdovend klaterend, op gang kwam. Toen ze uitgeplast was veegde ze zich droog en spoelde de wc door. Vervolgens stapte ze in de douche. Na zich, grondig, zoals hij gezegd had, gewassen te hebben, poetste ze haar tanden en borstelde haar haren. Daarna nam hij haar mee terug naar de kamer. Hij ging zitten in de enige stoel en wees naar een punt voor hem op de grond. “Ga daar staan, met je benen wijd en je handen achter in je nek.” Toen ze eenmaal zo stond bekeek hij haar keurend. “Je bent een lekker ding,” zei hij toen, terwijl hij ondertussen een vinger net boven haar spleetje legde. Gespannen als ze was, schrok ze. Met als gevolg dat ze even met haar onderlichaam schokte. De vinger gleed een stukje naar beneden, en dus ook een stukje naar binnen. Toen hij daarbij over haar klit gleed kneep Deborah haar ogen dicht. “Boelen maar. Kom op, neuk mijn vinger!” Hoewel ingehouden, begon Deborah met kleine bewegingen van haar heupen tegen zijn vinger op te rijden. “Goed zo, ga door. Vertel ondertussen maar eens hoe je heet en hoe oud je bent.” Nog steeds met haar ogen dicht en haar armen in haar nek, tegen zijn vinger neukend, gaf ze antwoord. “Heb je het al eens gedaan?” Naar waarheid schudde ze haar hoofd. “Kijk eens aan, een maagd,” reageerde hij, tevreden met zijn tong klakkend. “Ik vrees alleen dat je dat niet lang meer bent. Besef je dat wel?” Deborah trok een grimas en knikte toen. “Is het lekker, mijn vinger in je poentje?” Die vraag kon ze moeilijk met ja of nee beantwoorden. Een ‘nee’ zou hem misschien boos maken en dat was wel het laatste wat ze wilde. Maar een ‘ja’ kon ook niet. Want ze vond het niet lekker en ze werd ertoe gedwongen. Ze was hier tegen haar zin, ontvoerd, en er was maar één ding dat ze wilde; naar huis! Dus haalde ze haar schouders op. “Ben je soms je tong verloren?” Deborah schrok van de klank in zijn stem. “Ik weet het niet,” fluisterde ze. “Heb je niet geleerd om met twee woorden te praten? En waarom stop je?” Deborah begon gauw weer tegen zijn vinger op te rijden. “Ik weet het niet meneer,” klonk het bibberig. “Veel beter. Ik weet het trouwens wel. Want wat is dit?” Hij trok zijn vinger weg uit haar kruis en hield hem vlak voor haar gezicht. Nu moest ze haar ogen wel opendoen. Niet begrijpend keek ze naar de vinger, die een beetje glinsterde, toen naar hem. Met een vette grijns kwam hij uit de stoel omhoog en stopte de vinger in haar mond. “Hier… proef maar… dat ben jij… zuig er maar eens aan…” Tegen haar zin zoog Deborah aan de vinger. Wat is dit voor een raar gedoe, dacht ze ondertussen. Het was overigens vreemd om zichzelf op zijn vinger te proeven. Niet vies, maar vreemd.

Vervolgens verlegde hij zijn aandacht naar haar tietjes. Zich vooroverbuigend, zoog hij een borst bijna helemaal in zijn mond. Daarna begon hij net zolang aan het tepeltje te zuigen en te likken, tot die hard en kloppend vooruit stak. Hierna deed hij hetzelfde met de andere borst. Ondanks de angst en de vernedering, werd Deborah de warmte in haar lichaam gewaar die ze kende van de bezoekjes aan Opwindend.Net. Alleen, het lezen van de verhaaltjes had ze geil gevonden. Wat nu gebeurde was dat toch niet? Zijn mond ging weer naar de eerste tepel. Ze kon er niets aan doen, maar omdat het zo gevoelig was, kreunde ze. Dat deed ze bij de andere tepel nog eens. Toen hij daarna weer ging zitten trok hij haar met zich mee, zodat ze op zijn schoot belandde. Vervolgens drukte hij zijn mond op haar lippen. Deborah reageerde hetzelfde als daarstraks; ze opende haar mond en gebruikte haar tong. Alleen duurde de kus dit keer langer, veel langer. Ook al zei ze tegen zichzelf dat ze hem haatte, en was ze doodsbenauwd voor wat hij haar zou kunnen aandoen, toch deed de kus iets met Deborah. Op de een of andere manier stelde het haar gerust. De zoen gaf een zekere troost en dat maakte haar minder bang. Na een paar minuten was het overigens niet zozeer zoenen wat hij deed, maar vrijen. Zijn lippen waren warm en zacht, zijn tong was dwingend en hebzuchtig. Hij likte haar lippen en tanden en zoog haar tong zijn mond in. Vervolgens duwde hij zijn tong diep in haar mond, plagend, om even later weer hard aan haar tong te zuigen. Zó hadden haar vriendjes nooit met haar gevreeën. Intuïtief en onwillekeurig kopieerde Deborah zijn techniek. Het was de enige manier om te laten zien dat ze meewerkte, zonder te treuzelen en zonder gezeur.

Tijdens het vrijen zat hij ook weer aan haar tietjes. Maar daar bleef het deze keer niet bij. Na haar tepels weer flink gestimuleerd te hebben, stuurde hij zijn hand naar haar buik. Daarna over haar dijen. Vervolgens ertussen. In andere omstandigheden zou het nooit zover gekomen zijn, dan zou ze die hand allang weggeduwd hebben. Maar dat was nu niet aan de orde. Zij had immers de controle niet. Dat had hij, haar ontvoerder. Hij kon met haar doen waar hij zin in had, zij had het slechts te ondergaan. Ongegeneerd met haar vrijend, verkende en onderzocht hij haar lichaam. Bekwaam, doelgericht en beheerst. Het was zelfs bijna teder. Zonder dat ze het zich bewust was, instinctief, had Deborah een adequate reactie. Niet dat ze nu ineens heel geil werd, of zo. Nee, het enige wat ze onbewust deed, was de spanning van haar benen afhalen. Maar dat had tot wel tot gevolg dat die zich als vanzelf een beetje openden. Dat was het, dat was alles. Maar het was genoeg voor hem om zijn hand langs haar binnendijen omhoog te bewegen, tot in haar kruis. Net als haar borsten, was het van onderen gevoelig geworden. Daardoor had ze, toen hij over haar klitje begon te wrijven, een kleine samentrekking van de spieren daar. Het effect ervan was dat ze even opwipte. Het bleef niet alleen bij wrijven over haar klitje, er ging ook een vinger een stukje naar binnen. Op een gegeven ogenblik zelfs twee. Dat ging in eerste instantie een beetje stroef. Maar nadat hij zijn vingers een flink aantal keren heen en weer bewogen had, ging het een heel stuk beter. Door de manier waarop ze in zijn schoot zat, zijwaarts, had hij een arm om haar heen geslagen. Met de hand van zijn andere arm bespeelde hij haar kruis. Terwijl ze vreeën en vreeën, hield hij haar op een bepaald moment extra stevig vast. Vervolgens stootte hij zijn vingers in één keer diep naar binnen, in een korte, snelle en krachtige beweging, dwars door de weerstand binnenin,. De pijn was kort, maar snerpend. In het besef van wat hij gedaan had kneep Deborah haar ogen stijf dicht. In haar dromen had ze zich het magische moment van haar ontmaagding heel anders voorgesteld. “Zo, dan is het nu tijd om iets te eten,” zei hij nuchter, alsof er niets gebeurd was.

Voordat hij de kamer verliet, bond hij haar weer vast op de tafel. Aangezien ze naakt was, legde hij gelukkig een fleece deken over haar tegen de kou. Na een uurtje kwam hij terug, met een blad in zijn hand met daarop een dampende maaltijd. Op de rand van de tafel zittend, at ze alles met smaak op. Koken kon ie wel, moest ze toegeven, het eten was heerlijk. Het was zondagavond, vertelde hij ondertussen, en hij had haar precies 30 uur geleden van de straat geplukt. Eenmaal weer vastgebonden, liet hij haar achter voor de nacht.

Wonder boven wonder was het blijkbaar gelukt om in slaap te vallen. Want voor haar gevoel was ze nog maar net vastgebonden toen haar polsen en enkels alweer werden losgemaakt en ze een ontbijt voorgeschoteld kreeg. Hierna moest ze, net als gisteren, weer mee naar de badkamer. Nu ze wist wat ze kon verwachten, vond ze dat niet eens meer zo heel moeilijk. Gelaten deed Deborah gewoon wat hij wilde. “Vanochtend, dushi, ga ik je leren pijpen,” zei hij achteloos toen ze klaar was. De gelatenheid was ineens verdwenen en ontstelt hapte Deborah naar adem. Ze had erover gelezen en genoeg plaatjes en filmpjes gezien om er een beeld van te hebben. Temidden van haar vriendinnen had ze er zelfs een grote mond over gehad. Desondanks was het idee dat ze een pik in haar mond zou hebben, en eraan zou zuigen, voor haar nog steeds een abstract begrip. Met lood in de schoenen volgde ze hem de kamer in.

Hij ging voor de stoel staan en beval haar om vlak voor hem knielen. Bevend over haar hele lichaam deed Deborah dat. Voor haar ogen deed hij zijn broek en onderbroek uit. Wat ze nog aan moed bezat, verdween direct. Met grote ogen en een droge mond, en met een hart dat in haar keel klopte, staarde Deborah naar zijn pik. Om eraan te wennen moest ze hem eerst maar eens goed bekijken, zei hij. Dus bestudeerde ze met tegenzin het ding dat op slechts een paar centimeters van haar gezicht bengelde. Zodoende zag ze elke haar, elk vlekje en elke blauwe ader. “Zo dushi, pak hem nu maar eens vast,” klonk het na een tijdje. Deborah was het nog niet vergeten. Meewerken moest ze, actief, zonder getreuzel en zonder gezeur. Anders zou hij haar pijn doen en langer gevangen houden. Dus nam ze de penis voorzichtig in haar hand. Het was de eerste pik die ze ooit in het echt zag, laat staan aanraakte, en de zachtheid en warmte verrasten haar. De piemel begon te groeien. De warmte bleef, die nam zelfs nog toe, maar de zachtheid begon te verdwijnen. Het was wel een heel raar gevoel, een erectie die in haar hand ontstond. Van nervositeit begon Deborah te slikken. “Geef er eerst maar een paar lieve kusjes en likjes op!” Deborah gehoorzaamde direct. Ook via haar lippen werd ze gewaar hoe warm de penis was. Terwijl ze probeerde om er niet aan te denken was ze aan het doen was, kuste Deborah waar ze kussen kon. De eikel en de schacht, en zijn ballen, alle plekjes kregen een bezoek van haar lippen. Daarna deed ze het allemaal nog een keer over. Vervolgens likte ze waar ze likken kon. Het viel allemaal nogal mee. Het ding zag er schoon uit, het stonk niet en er was geen vieze smaak. Overigens was de penis intussen heel groot en heel hard geworden. Deborah keek daarom niet echt uit naar het moment dat ze hem in haar mond zou moeten nemen. Hoewel ze heel goed besefte dat dit wél was wat er zou gebeuren. In haar gedachten had ze zich er daarom maar vast op voorbereid. Toen bij elk contact met haar lippen en tong een kloppende reactie volgde, was het zover. “Nu mag je pijpen!”

Deborah voelde zijn ogen op zich branden, meer dan dat ze het zag. Ze likte haar lippen, slikte eens, haalde heel diep adem, kneep haar ogen dicht, en gleed toen met haar lippen over de eikel. Om hem maar tevreden te stemmen, wenste ze dat ze ervaring gehad zou hebben. Want hoewel ze zich vaag bewust was van het principe, wist ze toch niet wat ze nu verder moest doen. Het enige wat ze kon bedenken, was nog meer van de penis haar mond in te werken. Hij zat er echter nog niet halverwege in, of de eikel drukte tegen het braakcentrum in haar keel. Met als gevolg dat ze flink begon te kokken en de tranen haar in de ogen sprongen. Omdat ze niet wilde dat hij het zag, probeerde Deborah uit alle macht om niet in huilen uit te barsten. Waarom wist ze zelf ook niet. Ze wilde gewoon niet dat hij dacht dat ze een zwakkeling was en ze wilde hem al helemaal niet tegen zich in het harnas jagen. “Rustig maar, zei hij echter, in het geheel niet kwaad of ongeduldig, eerder begrijpend, je doet je best en dat is wat ik wil.” Vervolgens legde hij uit hoe en wat ze moest doen en waar ze op moest letten. Zijn begrip en geduld betaalden zich op meerdere manieren uit. Want ondanks het bizarre van de situatie stelde zijn bemoedigende woorden, én zijn kalme, diepe stem, haar op het gemak. Zozeer zelfs, dat Deborah er een vreemd gevoel van kreeg. Eigenlijk is hij best aardig, dacht ze warempel. In de volgende poging om hem te pijpen deed ze dat daardoor niet alleen zonder getreuzel en zonder gezeur, maar ook met toegenomen interesse. Terwijl Deborah de schacht vasthield, en de eikel tussen haar lippen had, begon ze met haar hoofd op en neer te bewegen. Daarbij paste ze ervoor op dat ze hem geen pijn deed met haar tanden, precies als hij had uitgelegd. Toen ze min of meer met de techniek vertrouwd was begon ze hem, tegelijkertijd en in hetzelfde ritme, af te trekken. Ook al volgens zijn instructies. Dat ging zo goed dat Deborah er moed uitputte en ze er een schepje bovenop kon leggen. Uit zichzelf, want hier had hij niets over gezegd, begon ze te zuigen en met haar tong over de eikel te cirkelen. Soms met elkaar afgewisseld, soms tegelijkertijd. Dat ze goed bezig was kon ze opmaken uit zijn reacties. Hij had niet alleen geen commentaar, hij kreunde zelfs genotzalig. Daardoor groeide met de moed, ook haar zelfvertrouwen. Deborah werkt zo actief mee, ze pijpte haar ontvoerder met zoveel overtuiging en bezieling, dat het ook een effect op haar had. Er werd een gevoel in haar losgemaakt in een gebied dat ze niet kende. Ze werd er van binnen onrustig van en er ontstond een zekere aandrang die ze niet kon plaatsen. Maar die er wel voor zorgde dat ze haar vrije hand naar zijn ballen bracht. Na een paar minuten van geestdriftig pijpen, liet hij haar stoppen. Dat was echter alleen om te gaan zitten. Daarna mocht ze weer doorgaan. Er was geen aarzeling zichtbaar in de beweging waarmee ze tussen zijn benen ging zitten. Integendeel, er was een gevoel van trots en ze voelde zich machtig. Ze had het toch maar mooi voor elkaar gekregen om hem tevreden te stellen. In no-time had ze de draad weer opgepakt en pijpte ze hem weer alsof haar leven er van afhing. Het was aan alles te merken dat hij het heerlijk vond dat een 16-jarig meisje hem zo ijverig pijpte.

Hoewel Deborah er geen notie van had hoe de blowjob precies zou gaan eindigen, begreep ze wel dat het bijna zover was. Want terwijl hij intussen kreunde dat het een lieve lust was, hakkelde hij dat het sneller moest. Er was even een moment dat Deborah iets van weerzin voelde tegen het idee dat zijn sperma in haar mond terecht zou komen, maar dat zette ze gauw van zich af. Het was allemaal zo goed gegaan dat ze zich daardoor niet zou laten beïnvloeden. “Nu! Jezus, ik kom klaar,” schreeuwde hij ineens, terwijl zijn lichaam zich spande. Deborah hield haar lippen op zijn eikel, ondertussen stevig zuigend. Tegelijkertijd trok ze hem zo snel mogelijk af. Toen spuwde zijn penis een warme, slijmerige en bittere vloeistof uit. Omdat het zoveel was kokhalsde ze even. Maar ze hield stand, Deborah dwong zichzelf om haar mond op zijn plaats te houden. Intussen bleef ze hem net zolang aftrekken tot hij haar met een hand tot stoppen maande. Met een diepe zucht keek hij op haar neer. “Dat was heerlijk. Voor een eerste pijpbeurt heb je het prima gedaan. Nu wil ik dat je rechtop gaat zitten, zonder dat je een druppel verliest.” Prompt gleed Deborah heel voorzichtig met haar mond van zijn penis, waardoor hij even sidderde. Vervolgens wachtte ze met een mond vol sperma af. Met een zelfvoldane op zijn gezicht instrueerde hij haar om haar tong te gebruiken. Zo wilde hij dat ze gewend raakte aan de smaak. Dus bewoog ze het goedje met haar tong door haar mond heen en weer, waardoor de smaak en de slijmerige structuur zich voorgoed in haar geheugen grifte. Het was gelukkig niet zo erg als ze vooraf gedacht had. Toen hij slikken zei, slikte ze in een keer alles in. “Je bent een lekker krengetje,” was de tevreden reactie.