Aan: de lezers en lezeressen van “Gratis Seksverhalen”

Van: Yvonne de Vries, ‘huisbazin’ van Jessica

Bij toeval kreeg ik Jessica’s verhaal Run & Hit onder ogen dat ze op deze site heeft geplaatst buiten mijn medeweten, laat staan mijn toestemming.

Ook al had ze dan andere namen bedacht voor de hoofdrolspelers in haar verhaal, uit de vermelde feiten kunnen vrienden en bekenden heel goed afleiden om wie het werkelijk gaat.

Maar goed, het kwaad is al geschied en dus heb ik besloten op het door haar beloofde deel 2 in te grijpen met mijn eigen verhaal.

Om terug te komen op de bovenvermelde vrijpostigheid van Jessica, dat heeft ze geweten!

Ik heb haar voor de keus gesteld: haar riante etage in mijn huis verlaten of in therapie gaan bij professor Verdonk (zie Jessica’s Run & Hit deel 1).

Ze kreeg van mij twee dagen om hierover na te denken en die tijd had ze ook wel nodig.

In deel 1 heeft Jessica uitstekend beschreven hoe de professor haar als een bestraffende opa over de knie heeft gelegd met als resultaat een paar donkerrode billen.

Nadat ik haar had uitgelegd dat in therapie gaan, ook bij professor Verdonk, totaal iets anders is dan een pak billenkoek krijgen, beloofde Jessica met tegenzin dat ze het psycho-therapeutisch instituut waar hij als psychiater werkt, op zou bellen voor een afspraak.

Ik had er nog eens goed over nagedacht maar ik bleef van mening dat Jessica veel te ver was gegaan met haar verhaal.

Bovendien heb ik in de korte tijd dat ze bij mij woont, sterk de indruk gekregen dat ze behoefte heeft aan meer discipline in haar leven.

Laat thuiskomen en dat niet alleen in het weekend, is voor een jonge meid van 24 jaar nog tot daaraan toe, maar iedere keer zie ik haar een ander vriendje mee naar binnen nemen en de volgende dag loopt ze dan met een suffe kop in huis rond terwijl ik zeker weet dat ze dan studieverplichtingen bij haar universiteit heeft.

Ook is het al twee keer voorgekomen dat ik een afspraak met haar voor een medisch onderzoek heb moeten cancellen vanwege haar katerachtige conditie op dat moment (voor die onderzoeken, zie opnieuw deel 1).

Na veel vijven en zessen had k Jessica dan zo ver: in mijn bijzijn kreeg ze via een assistente professor Verdonk zelf aan de telefoon en na wat gehakkel maakte ze met hem een afspraak.

Ik laat Jessica nu zelf weer aan het woord.

Yvonne de Vries

Van: Jessica Oosterhof

Aan: de lezers en lezeressen van Gratis Seksverhalen

Ja, dat kan ik voorlopig dus mooi vergeten, het aan jullie beloofde verhaal over de onderzoeken die Yvonne en Rick (en ook nog anderen! ) bij mij doen.

Ik had mijn laptop met op het scherm mijn verhaal Run & Hit op tafel staan om de reacties te lezen toen Yvonne binnenkwam.

Toen ze zag waar ik mee bezig was geweest, werd ze woest.

Ze stelde me toen voor de keus: of haar huis uit of mijn gedrag verbeteren en dat niet zo’n klein beetje maar eigenlijk in alles en toen volgde er een hele waslijst met tekortkomingen.

Nou ja, ik moest eerlijk toegeven dat ze wel gelijk had.

Dus werd het uiteindelijk: “Yvonne, jij belt nu de de professor op en je legt hem in het kort uit wat je gedaan hebt en dat je van mij dringend advies gekregen hebt bij hem in disciplinaire therapie te gaan.

Ik doe nu verder het verslag ‘live’. Dat is: in de tegenwoordige tijd zo goed mogelijk uit mijn herinnering vertellen wat er gebeurd en gezegd is.

Na het 18 uur-journaal pak ik mijn mobieltje en toets het nummer in dat ik van Yvonne heb gekregen. Via een assistente kreeg ik hem meteen te spreken.

Ik: “ja, professor, u spreekt met Jessica Oosterhof. Oh, u weet nog wie ik ben…ja, dat klopt, ik heb van u al eens op mijn billen gehad. Hoe het nu is? Bedoelt u met mij of met mijn billen? Oh dat vindt u brutaal, dat spijt me professor.

Maar waar ik u voor bel is dat ik mij behoorlijk misdragen heb en dat ik op advies van Yvonne, eh..ik bedoel dokter de Vries bij wie ik inwoon, graag bij u in therapie wil. Oh, kan dat niet zo maar, moet ik dan eerst een intake-gesprek met u hebben. Ja, dat begrijp ik.

Ja, ik kan vrijdagavond wel, 9 uur zegt u ? Ja, dat is prima, ik zal er zijn, ja, ik weet waar het is. Tot dan, professor”.

Na dit gesprek tril ik over mijn hele lijf. Zijn stem weer te horen geeft me een dubbel gevoel. Net als op de zondag toen ik het pak slaag van hem kreeg, bezorgt zijn diepe mannelijke stem me weer vlinders in mijn buik, maar ook angst vanwege de dieprode billen die hij me toen bezorgd had. bezorgd.

Wat zou hij in de therapie met me gaan doen? Yvonne had me er het een en ander over verteld en daar werd ik niet vrolijk van. Zo werd er in Amerika als onderdeel van de therapie daar, lijfstraf uitgedeeld. Zou professor Verdonk dat ook bij mij gaan doen?

Yvonne stelt me op dit punt een beetje gerust vlak voordat ik naar professor Verdonk’s intake-gesprek toega. Ze vertelt mij dat ze hem had opgebeld en te verstaan gegeven dat ze een professionele aanpak verwachtte en geen ordinaire kloppartij zoals die zondag in het park.

Hij had haar verzekerd dat in zijn disciplinaire therapie uiterste zelfbeheersing in acht werd genomen.

Op de afgesproken tijd sta ik opnieuw trillend voor de deur van het Therapeutisch Instituut. Nadat ik aanbel gebeurt er eerst niets wat mijn zenuwen nog verder op de proef stelt.

Net als ik op het punt sta voor de tweede keer aan te bellen, wordt er opengedaan door de professor zelf en daar ben ik een beetje verbaasd over want ik had op een assistente of iets dergelijks gerekend.

“Kom binnen Jessica” zegt hij uitnodigend, “ik zat al op je te wachten”.

Ja met een Spaans rietje of een zweepje zeker denk ik, maar dat zeg ik natuurlijk niet.

Door een lange gang gaan we naar een van de verst verwijderde kamers. Behalve hij en ik lijkt er verder niemand meer op dit uur in het gebouw aanwezig te zijn. Dat geeft me nog eens een extra ongemakkelijk gevoel.

Maar de kamer blijkt ruim en gezellig ingericht te zijn. Eigenlijk is het een groot uitgevallen huiskamer met makkelijke fauteuils, een divan, een ovale vergadertafel en gedempte verlichting.

“Zo Jessia, zullen we dan maar direct van wal steken?” zegt de professsor en zonder mijn antwoord af te wachten krijg ik van hem de opdracht (zo klinkt het) om precies te vertellen wat de directe aanleiding is voor mijn hulpvraag.

Oei, dat wordt lastig want die aanleiding is mijn verhaal Run & Hit in Gratis Seksverhalen met als hoofdrolspelers ikzelf, Yvonne en nota bene de professor!

Yvonne is daar nog steeds woedend over. Dat vind ik overdreven want ik heb voor iedereen andere namen bedacht maar dat maakt geen indruk op haar en naar ik vrees zal dat bij de professor nog minder indruk maken.

Ik: “Yvonne eh… ik bedoel dokter de Vries heeft me dringend aangeraden uw hulp te vragen. En dat is omdat ik mijn ontmoeting met u die zondag in het park heb opgeschreven en toen verzonden heb aan een website.”

Hij: “Wat zeg je me nou meisje, heb je dat werkelijk gedaan? En mag ik vragen waarom je het kennelijk niet nodig vond om mij van tevoren daarvan op de hoogte te stellen?”

Ik leg hem uit dat ik vond dat dat niet hoefde omdat ik alle namen had veranderd.

Dan wordt de professor nog woester dan Yvonne toen die er achter kwam.

“Zo dus jij vindt dat iedereen alles over een ander mag publiceren als je maar geen echte namen noemt? En denk je nou echt dat niemand die jouw verhaal leest, ook maar het geringste vermoeden heeft om wie het werkelijk gaat? “

Dan zeg ik iets ontzettend stoms: maar professor, dat valt wel mee, zo beroemd bent u niet”.

Nu loopt de professor paars aan van woede. Maar hij beheerst zich weer en gaat achter zijn bureau zitten. Ik zit tegenover hem op een stoel met smalle zitting en rechte leuning.

“Het is me nu duidelijk meisje dat je dokter de Vries helemaal gelijk heeft en dat ji dringend behoefte hebt aan een strenge aanpak.”

En bij deze woorden kijkt hij ook heel streng over zijn leesbril heen naar mij.

Met al mijn kleren aan voel ik me bloot onder zijn blik en ook weerloos, net als toen in het Vondelpark.

Hij: “Jessica, een intakegesprek vind ik niet meer nodig.

Het is me wel duidelijk zo; jij krijgt langere tijd de voor jou meest geschikte therapie die we hier in huis hebben: de disciplinaire variant met lichamelijke stimuli voor het inprentingsproces”.

Dan zeg ik weer iets stoms: “oh, u bedoelt wat Martin Gauss doet met honden?”

Nu wordt de professor weer woest en dat is niet slim van me. Zo vraag ik er om.

Dat vindt hij kennelijk ook: “ Jessica, je bent me zolang je hier bent aan het provoceren en dan is er in ons vak maar één reactie mogelijk: de strijd aangaan en je kennelijke woede wegnemen door je uit te laten razen. Dat kan door intensieve gesprekken maar dat leidt bij jou voorlopig tot niets.

Maar er is ook een ander manier, de fysieke. Dan laten we de patient bij voorbeeld veel sporten onder begeleiding. Nu weet ik dat jij al veel aan sport doet alleen heb ik sterk de indruk dat ook hier elke begeleiding ontbreekt. Ons instituut zal je daarom een deskindige begeleidster, mevrouw van der Hoek, toewijzen. Je zult nog wel kennis met haar maken”.

Sporten dus denk ik, samen met iemand met wie ik het hopelijk goed kan vinden.

En dat betekent dat mijn heimelijke vrees voor een nieuw bezoek van de professor aan mijn billen ongegrond is.

Maar hoe stom kun je zijn door dat bij hem te denken:

“Maar Jessica, sport alleen is voor jou niet voldoende. Om bij jouw uitrazerij te kunnen komen en dat zit bij jou heel diep verstopt, zijn andersoortige fysieke prikkels nodig. Om dit te kunnen doen is het wettelijk nodig dat je bij mij een soortgelijk contract tekent als bij dokter de Vries. Ja Jessica, ik weet daar alles van via mijn zoon Rick.”

Verdikkie, Rick heeft bij zijn vader uit de school geklapt over de deal die ik met Yvonne (dokter de Vries) heb: gratis inwoning bij haar met tegenprestatie in natura: mij op afroep medisch laten onderzoeken voor haar research-project, waarbij Rick haar eerste assistent is.

In het contract lees ik:

Patiënt……………….. verklaart zich met zijn/haar handtekening akkoord met de volgende behandeling met uitzondering van de in het contract vermelde onderdelen die in overleg tussen patiënt en behandelaar niet omcirkeld zijn.

1. Kleding: in het algemeen naar keuze van patiënt tenzij behandelaar functioneel andere kleding voorschrijft.

2. In het kader van punt 1 kan de noodzaak zich voordoen dat patient zich volledig ontkleedt.

3. Bij sportaktiviteiten in het kader van de disciplinaire therapie, schrijft de behandelaar altijd de aard van de sportkleding voor.

4. Aan de behandelaar wordt ruime bevoegdheid toegekend de patient fysiek te stimuleren tot het zo goed mogelijk verrichten van opgedragen aktiviteiten.

5. Tot de stimuleringen genoemd onder punt 4 behoren de volgende fysieke bestraffingen:

Handmatige toediening van slagen op:

de billen (bedekt)

de billen (onbedekt)

de bovenbenen tot halverwege de afstand bil tot knie

6. De bestraffingen genoemd onder punt 5 kunnen eveneens door middel van de volgende instrumenten worden toegediend:

De plak (paddle)

De roe (birch)

De lineaal (ruler)

7. De patient staat de volgende seksuele contacten toe:

Streling van de blote huid

Massage van de blote huid

Intieme streling/massage van de geslachtsdelen

Intieme streling/massage van de anus

Anders dan wanneer hij/zij dit zelf aangeeft in dit contract of later schriftelijk tijdens de therapie, is seksuele gemeenschap in welke vorm dan ook, verboden.

Bij de toepassing van de onder punt 5 en 6 genoemde bestraffingen is altijd een arts aanwezig om verwondingen op de huid en aan het lichaam te voorkomen.

Voor mij geven de laatste twee beperkingen de doorslag. Ik heb van te voren vreselijk gepiekerd over de vraag of ik steeds alleen met de professor zou zijn maar die angst is door het contract weggenomen.

Ik teken dus in het besef dat er inderdaad ook iets moet gebeuren met mij; vooral de boosheid van Yvonne die ik hoog heb zitten, heeft indruk op mij gemaakt en ook besef ik maar al te goed: als ik de therapie niet doe, dan kan ik mijn luxe woonplekje gedag zeggen.

En dus teken ik voor alles, professor tevreden en ik ook; wie weet helpt het echt en ik vind een aantal punten in het contract eerlijk gezegd ook wel opwindend. Maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop.

“Oh ja, één ding nog Jessica”, zegt de professor als ik op het punt sta naar huis te vertrekken.

“Je hebt het contract getekend en je behandeling gaat dus nu in”

En met deze woorden trekt hij me aan mijn linkeroor mee naar een soort gymtoestel (de bok) waar ik me overheen moet buigen. Dan pakt hij zijn mobiel en ik hoor dat hij contact heeft met zijn zoon Rick. Of hij meteen beschikbaar is voor medische begeleiding van een strafsessie.

De Professor: “je kent haar wel; wie? Dat zul je wel zien……”.

Bij een niet al te slecht cijfer schrijf ik deel 3.

Jessica