Deze titel heb ik gekozen als variatie op het Engelse Hit & Run en het geeft precies aan wat ik op een zonnige ochtend vorig jaar heb beleefd.

Jessica

Omdat de zon al fel tekeer ging had ik mij daarop ingesteld. Om te beginnen had ik me van top tot teen ingesmeerd met Nivea factor 30.

Topje, sport-BH en een atletiekbroekje moesten mijn huidje verder maar beschermen. Dat was trouwens op de bikiniplekjes na, al aardig bruin geworden van het zonnen.

Na een kwartiertje voluit rennen, hield ik me een beetje in om te profiteren van een schaduwrijke plek in het Vondelpark.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik op dat moment een oudere man zitten op een bank vlak onder een dikke oude eik.

Terwijl ik hem in het vizier kreeg, hoorde ik hem in mijn richting roepen.

Ik had door kunnen rennen maar iets in zijn basachtige stem maakte dat ik stopte en naar hem toeliep.

Dichterbij gekomen zag ik aan zijn gezicht dat hij inderdaad vrij oud was, maar toen ik hem aankeek was die indruk snel verdwenen. Met zijn dwingende blik hield hij die van mij gevangen en zonder dat daar (nog) reden voor was voelde ik mij een stoute schoolmeid bij haar rector.

Hij: “Jongedame, ik zag je als een hinde voorbijrennen en ondanks dat ik dat een prachtig gezicht vond, wilde ik dat even onderbreken om je een goede raad te geven.”

Hier pauzeerde hij even om adem te halen en mij opnieuw met zijn doordringende blik te ‘vangen’.

Hij ging verder met: “Je hoeft natuurlijk niet naar het geklets van een oude man te luisteren, maar je bent volgens mij verstandig genoeg om dat wel te doen. Maar eerst: mag ik weten hoe oud je bent?”

Ik vertelde hem dat ik 23 jaar was en over twee weken 24. Toen vroeg hij me naar mijn naam. Dat vond ik nogal ver gaan dus noemde ik alleen mijn voornaam, Jessica. Daarna stelde hij zich voor als professor Verdonk.

Dat ‘professor’ vond ik wel een beetje raar, maar niet zo raar dat ik het idee kreeg om toch nog weg te lopen.

Even was er ontspanning geweest maar na het namen noemen zei hij, terwijl hij me weer doordringend aankeek:

” Jessica, je bent nu bijna 24 jaar en dan verbaast het mij dat je kennelijk niet nadenkt over de risico’s die je hier op dit moment loopt. Het is nog vroeg in de ochtend met weinig mensen in de buurt en dan ren jij hier rond in een kort hemdje en een broekje van zakdoekformaat! Ik vraag je met klem: doe dat nooit weer want vroeg of laat vind je een seksmaniak op je pad!”

Dat was natuurlijk overdreven allemaal en dus sputterde ik behoorlijk tegen; waar bemoeide hij zich mee!

Al met al deed ik nog steeds niet wat ik al lang had moeten doen, namelijk weglopen.

In plaats daarvan bleef ik naast hem zitten en moest dus aanhoren wat hij verder nog te zeggen had:

“ Jessica, het valt me van je tegen dat je niet eens wilt nadenken over wat ik je probeer te vertellen. Ik had gedacht dat je anders zou zijn dan de meeste jonge meiden vandaag de dag, maar nee..…”.

En na weer een korte pauze:

“Als ik je vader of gezien mijn leeftijd je opa was, zou ik je hier op dit moment een stevig pak op je billen geven, jongedame!”

Dat joeg me behoorlijk op de kast en daarom riep ik precies het verkeerde:

“Gelukkig bent u mijn opa niet en als u dat wel was zou u zeker van me moeten afblijven. Op aanranding van kleindochters staat een behoorlijke celstraf!”

Hierna was het een paar seconden ‘stilte voor de storm’ maar toen:

“Dat is een heel brutale opmerking jongedame en nu vraag je er om, letterlijk en figuurlijk!”

En met die woorden sloeg hij zijn rechterarm om me heen en trok me over zijn schoot. Ik was hierdoor zo verrast dat ik niets deed. Ook loskomen was er niet bij want hij hield mijn handen in een ijzeren greep op mijn rug vast waardoor ik met geen mogelijkheid overeind kon komen.

Ik riep: “Die seksmaniak ben ik nu al tegengekomen, laat me los, vieze ouwe man!”

Dat had ik niet moeten zeggen want hiermee verspeelde ik de laatste kans om er zonder rode billen af te komen.

Hij: “Dat is het toppunt, ik probeer je goede raad te geven, jij hebt vervolgens een grote mond om me vervolgens ook nog te bestempelen als een seksmaniak en een vieze ouwe man!”

Daar had hij wel gelijk in natuurlijk en terwijl ik daarover nadacht was het al te laat: een harde pets op mijn sportbroekje en niet alleen daarop helaas, maakte me er op attent dat ‘het feest was begonnen’.

Na een stuk of 20 van die harde petsen, zei hij op de toon van een sportcommentator:

“Dit is een prima begin van je hoognodige billenkoek meisje en wat klinkt het fris hier in de natuur!”

Daar had ik dus even niet op gelet om begrijpelijke redenen en ik zei hem dat ook.

Hij: “Ik merk dat je nog steeds brutaal bent en dat betekent dat we nog wel even zullen doorgaan. Sta dan nu maar op meisje en dan zullen we je blote bibs eens even opzoeken.”

Met deze nogal kinderachtige woorden trok hij me overeind en zette me neer tussen zijn benen. Dat deed hij met verrassend veel kracht en zo hield hij me ook vast. Weglopen kon daardoor niet en dus ging mijn sportbroekje onvermijdelijk naar beneden.

Hij: “Je hebt prachtige billen jongedame en het is jammer om ze zo aan te pakken, maar je laat me geen keus”.

En vanaf het woordje “maar” sloeg hij er met volle kracht op los.

De vorige petsen, gedempt door mijn sportbroekje, kwamen nu voor de volle 100% op mijn blote kont terecht en of het pak slaag nu nog steeds zo fris klonk, durfde ik hem niet te vragen.

De kans op nog meer billenkoek zou dan heel erg groot zijn en ik kreeg nu al meer dan genoeg. Dat vond ik niet alleen, maar ook mijn achterwerk. Dat begon onder zijn harde handen luid te protesteren. Hoewel ik ze niet kon zien, wou ik er wel €100.- op wedden dat ze er inmiddels vuurrood uitzagen.

Na ‘tig’ harde meppen niet alleen op mijn billen maar ook op de achterkant van mijn dijen vlak onder mijn kont, hield ik het niet meer en ik begon keihard te huilen.

Dat maakte de professor behoorlijk ongerust. Speurend keek hij om zich heen of andere mensen ons misschien hoorden maar dat was niet zo. Het was nog steeds vroeg en we waren op een stille plek van het Vondelpark waar nooit veel mensen op af kwamen.

Nu kreeg hij aandacht voor mij en de vooral voor de toestand van mijn billen.

Die waren volgens hem knalrood geworden en hij was daarom behoorlijk in paniek.

Ik hoefde dus niet voor nog meer billenkoek te vrezen en dat vond ik best zo; het was meer dan genoeg geweest.

Maar met die rode billen kon ik het rennen voor vandaag en waarschijnlijk ook de komende dagen wel vergeten.

Nog steeds met tranen in mijn ogen stond ik op en ik zag dat zijn blik nu plotseling heel anders was. Hij leek bezorgd en dat bleek ook uit zijn woorden:

“Meisje, ik ben te ver gegaan, je billen zijn er niet al te best aan toe en daar moet iets aan gebeuren. Ik ga een dokter bellen die ik goed ken en die hier in de buurt woont. Geen tegenspraak, doe je broekje aan, dan bel ik haar op of ze thuis is”.

Dat was zo en even later zat ik met pijnlijke billen naast de professor in zijn auto op weg naar de dokter.

Nadat hij had aangebeld deed er een indrukwekkend mooie vrouw van om en nabij de 40 open. Met een verbaasde blik keek ze ons aan en natuurlijk vroeg ze wat er allemaal aan de hand was.

Ik bedacht ondanks mijn pijnlijke billen dat ‘aan de hand’ hier niet de juiste uitdrukking was; ‘op de kont’ was beter geweest..

Onmiddellijk hadden we een goed contact, zij en ik maar de professor hing er maar wat bij.

Zeker toen zij (noem me maar Yvonne) vernam wat er allemaal gebeurd was, kon hij wat haar betreft wel opkrassen. Ondanks dat hij haar docent psychologie was geweest (haar bijvak) toonde ze geen greintje respect voor hem en nadat Yvonne mij in haar spreekkamer had geïnstalleerd, stuurde ze hem letterlijk en figuurlijk de laan uit.

Nadat hij de deur achter zich had dichtgetrokken zei ze:

“Zo, die is weg. Wat die man me al voor last heeft bezorgd is met geen pen te beschrijven. Hij kan niet met zijn handen van de jonge meiden afblijven en ik heb hem al weet hoe vaak uit penibele situaties met studentes moeten redden”.

Ik was opgelucht van haar te horen dat er al vaker jonge meiden in zijn valstrikken waren gelopen en dat het dus niet allen aan mij lag dat ik nu met rode billen rondliep. Volgens Yvonne was hij gek op het uitdelen van billenkoek en dat zei ze zo:

“Hoe mooier de billen, hoe harder hij ze onder handen neemt!”

Maar ze vond dat we nu genoeg over hem gepraat hadden en dat er nu hoognodig aandacht aan mijn achterste gegeven moest worden.

Ze liet me op mijn buik op de onderzoekstafel liggen en ging naast me zitten met een ferme lik ontsmettende zalf in haar handpalm.

“Zal ik je broekje dan maar even voor je uitdoen Jessica?” vroeg ze en niet op mijn antwoord wachtend, voegde ze de daad bij het woord.

Wat voelden haar handen & zalf heerlijk zacht aan op wat zij noemde “je perfect gevormde billetjes”.

Yvonne nam ruim de tijd voor mij en mijn ‘billetjes’ en het was onderhand 12 uur geweest.

Ze stelde voor dat ik haar gezelschap zou houden bij de lunch en omdat ik verder geen afspraken had, bleef ik die middag bij haar.

Yvonne had als oudere en ervaren vrouw duidelijk overwicht op me maar dat vond ik prima; ik leerde die middag heel veel van haar, vooral over mannen waar zij overigens niet al te veel mee ophad.

Toen ik haar vertelde dat ik als studente de eindjes aan elkaar moest knopen en moeite had de huur maandelijks te betalen, deed ze mij een voorstel: waarom kwam ik, eerst als proef en als dat wederzijds beviel, permanent bij haar in huis wonen.

Ze woonde uit eigen verkiezing alleen in haar ruime villa annex dokterspraktijk en ze had de tweede bovenverdieping voor mij beschikbaar. Huur betalen hoefde niet.

Ik moest wel een contract tekenen (addertje onder het gras) dat ik bereid was om op afroep aan een medisch projekt mee te doen waar Yvonne de leiding van had.

Dat was gericht op de leefgewoonten van jonge mensen van 18-30 jaar waarbij periodiek hun lichamelijke conditie werd bijgehouden.

Na precies 2 weken (ook op zondag) was het zover: toen ik beneden in de gang was om buiten te gaan trainen, werd ik vanuit haar spreekkamer door Yvonne geroepen: of ik even binnen wilde komen.

Daar werd ik voorgesteld aan een jonge man die naar mijninschatting iets ouder dan ik was.

Zijn naam was Rick Verdonk en tot mijn verrassing bleek hij de zoon van de oude viezerik te zijn (de professor).

Yvonne had hem van mijn avonturen met zijn vader alles verteld en licht blozend maakte hij namens zijn vader excuses voor wat er gebeurd was. Hij zei me dat hij erg blij en opgelucht was dat ik geen aanklacht had ingediend en dat hij hoopte iets voor mij treug te kunnen doen.

Ik dacht toen bij mijzelf dat ik wel iets kon bedenken want hij zag er ontzettend goed uit maar dit alles zei ik natuurlijk niet.

Toen nam Yvonne weer het woord. Ze vertelde me dat Rick haar eerste assistent was bij haar onderzoek en dat ze het heel erg op prijs zou stellen als ik mijn toestemming gaf dat hij regelmatig aanwezig was bij de onderzoeken die ik zou ondergaan.

Ik antwoordde dat ik daarover nu niet meteen kon beslissen.

Maar na een charme-offensief van Rick diezelfde avond inclusief een duur etentje, stemde ik toe.

In het volgende deel zal ik vertellen hoe het eerste onderzoek verliep en omdat deze onderzoeken nu nog steeds doorlopen zal ik die in de tegenwoordige tijd beschrijven.

Jessica