De dagen die volgde verliepen rustig omdat ik besloten had te kijken naar welke vrijheid ik zou krijgen. Dit was best veel. Het was een groot huis. Sommige ruimtes waren op slot en andere niet. Zo had ik een hele bibliotheek tot mijn beschikking. Het was een heerlijke ruimte om te zijn.

Heel imposant maar ook erg uitnodigend.

Op een dag was de voordeur open. Ik besloot een kijkje te nemen.

Ver kwam ik niet want ik werd tegen gehouden. Een strenge blik keek me aan een donkere stem vroeg me wat ik dacht te gaan doen.

Onschuldige verteld ik hem dat de deur open was en ik door elke deur mocht die open was. Die strenge blik bleef me aankijken waardoor ik mijn hoofd liet zakken. Was dit een test geweest?

Als antwoord trok hij me dichter tegen zich aan. Hij kuste me en zei me dat het goed was. Hij had de omgeving veilig gemaakt zodat ik ook naar buiten kon. Dat had ik verdiend. Ik moest me wel altijd melden als ik naar buiten ging. Ik ging naar buiten het was heerlijk weer. Ik vroeg me af hoe lang ik hier als was want het seizoen was veranderd. Ik had geen tijd meer bijgehouden. Mistte niemand me?

Ik had in geen eeuwen tv gezien of een krant gelezen. Ik voelde me boos worden. Waarom ik? Waarom heeft hij mij ontvoerd en weggerukt uit mijn leven. Boos liep ik weg en bekeek de omheining. Puur om te zien of er een mogelijkheid was om te ontsnappen. Helaas was alles nieuw en dus nagekeken. Dit maakte me nog bozer.

Ik liep rond op het terrein waar bij ik tegen een stuk dicht begroeid bos aankwam. Het zag er best eng uit maar toch liep ik door.

Hoe dieper ik in het stuk bos kwam hoe meer ik me rustiger begon te voelen. Ik keek om me heen en voelde me ontspannen. Ik zakte eens door mijn knieën. Ineens zag ik iets wat op een soort van grot leek.

Ik besloot daar heen te gaan. Het was idd een grot. Heel moeilijk te zien.

Ik dacht meteen perfect. Ik kroop er in en had besloten er niet meer uit te komen. Hij kon de pot op.

Ik moet in slaap zijn gevallen want ik werd wakker van luid geroep. Hij was me aan het zoeken en was beslist niet vrolijk. Ik deed mijn ogen open en zag dat het aan het schemeren was. Ik lachte eens in me zelf en dat lekker puh.

Heel kinderachtig dat wist ik maar het voelde erg goed.

Ik bleef zitten waar ik zat. Het was er warm en knus. Een beekje liep dichtbij dus water had ik ook. Honger had ik niet dus eten kon me gestolen worden.

Zijn stem klonk steeds feller. Hij werd echt boos. Ik kon hem horen vloeken.

Dit zou betekenen dat ik op een flinke straf kon rekenen en mogelijk een tijdje op mijn kamer, maar dit was het meer dan waard. Zo voelde het dus om machteloos te zijn. Iets wat hij als Dominant zeker niet kon verdragen.

Ik hoorde zijn stem zachter worden en wist dat hij terug was naar het grote huis. Ik lachte en voelde me veilig. Maar wist ik veel.

Niet veel later hoorde ik blaffende honden. Shit dacht ik meteen die hadden me natuurlijk zo gevonden. Om mijn perfecte plaats niet prijs te geven verliet ik deze. Ik liep nog dieper het bos in en zag een perfecte boom. Ik kon daar zo in klimmen. Eenmaal boven had ik een goede uitkijk.

Ik zag ze naderen. Even stond mijn hart stil toen ik de honden richting mijn grot zag gaan maar al snel liepen ze weer in mijn richting. Opgelucht haalde ik adem. De honden kwamen dichterbij want mijn spoort hadden ze gevonden.

Hij riep tegen me, "kom uit die boom NU!". Ik bleef lekker zitten.

Hij herhaalde zijn zin en zei erbij, "geloof me je hebt al genoeg problemen je wilt niet dat ik je kom halen". Ik was nog steeds boos en riep terug, "je doet maar". Ik geloof niet dat ik iemand zo snel heb zien klimmen. Hij was zo bij me en keek me strak aan. Ik wist meteen dat ik echt goed fout zat.

Hij zou me niets vermoorden of iets dergelijks maar ik wist instinctief dat ik beter naar beneden kon gaan en volgde hem dan ook. Hij bleef me in de gaten houden. Niet om te kijken of ik gehoorzaamde maar uit bezorgdheid.

Toen ik eenmaal op de grond stond duwde hij me met zij. Sterke lichaam tegen de boom en dwong een kus af. Hij was zo boos dat de kracht van de kus zeer heftig was. Mijn adem stokte.

Daarna kwam de woordenstroom. Hij was razend. Hij wist niet of er wat gebeurd was of dat ik gewoon recalcitrant was. Hij wist nu beter. Ik zou dit beslist nog gaan merken. Voor nu moest ik mee. Douchen onder warme stralen en eten. Of ik wel niet wist hoe lang ik al niet gegeten had.

Eenmaal binnen werd ik meteen naar mijn kamer gebracht. Ik was verbaasd dat hij me niet vast bond op het bed. Wat was er veranderd dacht ik bij mezelf. Hij liep weg en deed de deur achter zich dicht. Niet op slot.

Ik wist dat ik maar beter op mijn kamer kon blijven. Ik besloot om heerlijk in bad te gaan. Stiekem had ik het toch wel koud gekregen.

Nadat ik klaar was met mijn bad en ik de badkamer uitkwam zat hij op zijn stoel bij het raam. Hij keek me aan en lachte naar me.

De ergste woede was afgekoeld kon ik zien. Ik liep naar hem toe en ging op het kussentje voor hem zitten. Hij pakte de borstel van tafel en begon mijn haren te kammen. Heel lief en teder. Hij deed nooit ruw met mijn haren.

Hij praatte tegen me alsof er niets aan de hand was. Tot hij klaar was met mijn haren. Hij beveelde me te gaan staan.

Ik stond op en zo snel als ik opstond zo snel lag ik over zijn knie. 6 zeer stevige klappen kreeg ik op mijn billen aan iedere kant drie. Daarna moest ik gaan zitten om te eten. Ik gehoorzaamde netjes en at mijn bord leeg.

Ik moest weer gaan staan. Hij tilde me op en legde me in bed.

Hij kuste mijn voorhoofd en zei me te gaan slapen morgen zouden we een reis gaan maken.