De volgende morgen werd ik al vroeg wakker.

Er stond ontbijt voor me en er lagen kleren klaar.

Ik wist dat tegensputteren geen zin had. Of misschien wel gingen mijn gedachten. En toch een angst hield me tegen om het te doen.

Ik was gisteren veel te ver gegaan en ik had daar nog geen straf voor gehad dus iets klopte er niet.

Ik besloot me te gedragen om erger te voorkomen. We gingen immers niet voor niets weg. De deur zwaaide open net toen ik in mijn jurk stapte.

Als een heer kwam hij achter me staan om mijn rits dicht te doen.

Heel lief streelde hij mijn rug. En kuste mijn nek. De rillingen liepen van mijn kruin tot mijn tenen. De bekende blinddoek kwam weer tevoorschijn. Ik draaide me om. Het lag op het puntje van mijn tong om te vragen waarom maar ik stelde de vraag niet.

Hij aarzelde alsof hij mijn vraag had begrepen. Hij zei,"na die stunt van gisteren weet ik niet of ik je kan vertrouwen en dus gaat hij toch om".

Ik knikte. Ik snapte het.

De moed zakte ook in mijn schoenen. Het gevoel dat hij me nooit meer liet gaan kwam sterk naar boven maar ook deze vraag stelde ik niet.

Hij nam me mee naar de auto. Toen ik ging zitten voelde ik het leer onder mijn benen. Het voelde heerlijk zacht en koud.

Ik kon zijn adem voelen. Het was een hoge ademhaling wat betekende dat hij opgewonden was. Maar waarvoor. Mijn gedachten dwaalde af.

Ineens uit het niet zei hij,"niemand heeft ooit in deze auto gezeten behalve ik en de chauffeur". Ik voelde me heel bijzonder. Trots ging ik rechtop zitten.

Ik verwachtte wel geblindeerde ramen maar dat maakte me niet uit. Ik wilde hem laten zien hoe ik me voelde.

We reden een paar uur waarbij ik heerlijk tegen hem aan kroop en in slaap viel. Iets wat autorijden voor effect heeft op me.

Eenmaal aangekomen maakte hij me wakker en nam me mee. Ik wilde niet opstaan maar hij trok me aan mijn arm omhoog de auto uit. Heel soepel ging dat wat me nog steeds verbaasde.

We liepen op een grindpad en een trapje op. Eenmaal binnengekomen kon ik de echo horen het was dus wederom een groot huis.

Hij werd begroet, het leek of ze elkaar al heel lang kende. Het was een vrouw dat kon ik ruiken aan de overdadige parfum. Ik dacht dat ik ervan stikte.

Mijn zintuigen waren allert en mijn gedachten maakte overuren.

Hij deed de blinddoek af en ik moest mij ogen laten wennen aan het licht.

Eenmaal gewend zag ik de vrouw voor me. Meteen mocht ik haar niet ik weet niet. Iets in haar blik bezorgde me een afkeer. Snel keek ik opzij om te zien of ik zijn blik kon vangen maar hij hield zich afzijdig.

Dat deed hij expres ik zou zweren dat ik een glimlach zag om zijn mond.

Wat was hij nu weer van plan. We liepen verder het huis in.

Een kamerdeur ging open en ik zag een kamer net zoals de mijne in het andere huis. Wat was dit. Waarom was er een replica.

Ineens was ik heel nerveus en angstig. Dit moet hij op hebben gepikt want hij stuurde haar even weg.

Toen ze eenmaal weg was stortte ik in. Ik was compleet van de kaart en had alle kracht nodig om niet in snikken uit te barsten. Ik ging op gekruld op het bed liggen. Dat voelde vertrouwd.

Hij kwam naast me zitten en streelde mijn haar. Ik voelde me terug rustig worden. Maar als uit het niet pakte hij ineens mijn haar en draaide me met mijn gezicht naar hem toe. Heel dwingend kuste hij me.

Zijn ogen waren zo hard als staal en ik wist meteen hoe laat het was.

Dit was tijd om mijn straf in te lossen voor het weglopen van gisteren. Maar waarom hier?

Ik stelde de vraag en kreeg als antwoord,"Omdat Elsbeth hier ook is".

"Elsbeth", gilde ik uit. "Wat heeft die ermee te maken". "Alles en niets", antwoorde hij kalm. "Zij zal jou je straf geven".

"Wat!", riep ik. "Echt niet". "Ik gehoorzaam geen vrouw", vervolgde ik mijn zin. Hij zei niets, stond open liep de kamer uit.

Niet veel later kwamen er twee vrouwen de kamer in. Heel schaars gekleed.

"We komen u wassen mevrouw", zeiden ze. "Ik kan mezelf wel wassen protesteerde ik". "Ook goed mevrouw zeiden ze."maar u moet wel opschieten u wordt over een half uur beneden verwacht. Mopperend stond ik op om me te douchen. Ik wist wel wat er van me werd verwacht ik was geen kleuter wat dacht ze wel niet. Na het wassen deed ik de kleren aan (Nou ja kleren. Het was meer een babydol die alles liet zien dan kleding) die de twee meisjes bij zich hadden. Zo ik was klaar. "Mevrouw uw haren en make-up", zei het ene meisje. Ik haalde een borstel door mijn haren maar make-up weigerde ik. Ik heb dat nooit gedaan niet voor hem dus zeker niet voor haar. Het meisje kwam op mij aflopen om make-up op te doen.

Ik zei haar nee ga weg. Ik moet die troep niet.

"Maar mevrouw zo komen wij in de problemen als u niet mee werkt", jammerde het meisje. Even stond ik in twee strijd. Ik wilde dit niet op min geweten hebben. Maar ik hield mijn poot stijf. En zei hun "sorry dat spijt me dan, mijn Meneer verlangt dit niet van mij en daar ben ik trouw aan".

De meisjes knikten ze snapte het. Gelukkig maar.

Ik volgde de twee meisjes naar de grote hal en een grote zaal. Ik zag hem zitten met haar. Mijn nekharen stonden weer overeind. Wat deden die arme meisjes toch bij dat wicht dacht ik bij mezelf.

Ik liep trots de kamer door rechtstreeks naar hem en nam plaats voor zijn benen. Hij pakte me vast en dwong me hem aan te kijken. Toen hij naar me keek zag ik een glinstering in zijn ogen. Mijn keus om geen make-up op te doen was de juiste geweest ik voelde het. Hij hield niet van die troep.

Ik was mooi zoals ik was. Hij kuste me liefdevol en hard tegelijk.

Zij schraapte haar keel en hij keek naar haar. Ze trommelde van ongeduld op de stoel. Wat was hier aan de hand dacht ik bij mezelf.

"Beloofd is beloofd", zei ze tegen hem. Hij keek naar me en knikte.

Ik wist wat dit betekende en vervloekte hem. Maar ik gaf me niet zomaar gewonnen. Ik stond op en ging staan op de stip in de kamer. De twee meisjes stonden daar al. Ik wist dus dat dit verwacht werd van me.

Toen ik daar stond zag ik haar kijken. Ze lachte zelfvoldaan. Oh wat een arrogantie voelde ik. Ze keek naar me en haar gezicht betrok. "Wat!", schreeuwde ze. "Geen make-up". Het meisje begon te stotteren. Waarop ik zelfverzekerd zei, "klopt en dat is mijn schuld, ze hebben het geprobeerd maar als ze ook nog maar een stap dichterbij hadden gezet had ik ze neergeslagen". Ze werd witheet. Ze stuurde de meisjes weg.

De meisjes maakte zich uit de voeten en bedankte me voor het eerlijk zijn.

Daar stond ik dan alleen op de stip. Maar ik voelde me sterk.

Ik keek naar hem en hij was trots. Dat sterkte me. Ik voelde me veilig gek genoeg. Niets aan deze situatie was veilig maar toch ik voelde me veilig.

Ze stond woedend op. Hij schraapte zijn keel en ze stond meteen stil.

"Geen beschadigingen is de afspraak", zei hij. "Wat je met jouw meiden doet is jou zaak , maar zij is van mij vergeet dat niet". Ze leek overrompeld te zijn door zijn uitspraak. In zijn ogen was te lezen hoe zeer hij dit meende.

Ze kwam naar me toe. Ze fluisterde in mijn oor dat ik haar zou dienen. Dat ik voor haar zou kruipen als ze klaar was met me. Ik stond rechtop en was vastberaden nooit voor haar te kruipen. Ze moet dit hebben gezien wat ze kletste meteen vol op mijn billen. Ik beet op mijn lippen maar was muisstil.

Ik zou haar nooit het genot van mijn pijn geven.

Hij liep de kamer uit. Dit maakte me bang waarom ging hij weg. Had hij genoeg van me. Ik kon wel janken.

Even was ik uit balans tot hij langs me liep en mijn arm streelde. Ik wist toen dat hij terug zou komen maar dit was mijn straf. Ik kon hem wel vervloeken. Hij wist hoezeer ik dit haatte en ik had hem verteld hier nooit aan toe te geven. Waarom deed hij het dan toch. Was dit een test?

Moest ik het toch doen om mijn algehele overgave te laten zien?

Ik was zo in gedachten verzonken dat ik nooit had gemerkt dat ze een zweep had gepakt. Razend snel voelde ik de zweep dalen op mijn kont en rug. Wat was dit een heks. Ik besloot dat het genoeg was.

Ik liep van mijn plek af heel brutaal draaide ik mijn rug naar haar en liep naar de deur. "Blijf staan", blafte ze naar me. Even stond ik stil maar toen bedacht ik me het is hem niet. Zij heeft geen macht over mij. Mijn mind behoord aan hem. Snel liep ik door de deur uit. Ze was zo verbouwereerd dat ze niet reageerde tot het te laat was. Eenmaal in de gang zette ik het op een lopen als wist ik niet waarheen. Maar dat maakte niet uit. Ik hoorde haar vloeken en tieren door de gangen. Gelukkig was het een groot huis. Zij was niet op mij voorbereid en daardoor waren alle deuren open. Even dacht ik erover de voordeur te nemen. Maar ik bedacht me dat hij daar wel over na had gedacht en besloot het dus niet te doen.

Ik liep in een hele lange gang aan het einde van die gang was een deur. Die deur zou ik nemen en dan zou ik bedenken wat te doen.

Ik liep die kamer in en verwonderde me over alles wat ik zag. Het leek wel een soort gymzaal. Er hingen touwen en elastieken.

Ik liep gauw door. Aan het eind van de kamer was weer een deur.

Ik liep door die deur en daar was een klein kamertje. Het was er best wat stoffig. Deze kamer werd niet veel gebruikt. Mooi hier komen ze dus niet zo gauw. Ik besloot me daar rustig te verstoppen en te wachten tot de storm over was.