Yannick - 2

(de volgende middag, Yannick verlaat de school)

Yannick haast zich als hij de buitendeur van het VWO achter zich dicht laat vallen en het plein over rent naar het fietsenhok. Een vreemd verlangen zuigt hem, omdat hij straks met samen Ronnie bij diens oom aan het werk gaat. Het broeit in hem. Het broeide al de hele nacht, in de ochtend vooral, en tijdens de hele te lange dag.

De examenklas komt gelijk met hem uit. Roderick, zijn roeivriend, staat in het fietsenhok te praten en houdt hem aan.
‘Hé Yannick. Mag je nog mee naar het strandhotel?’
O ja. Het vakantie baantje, schiet het door hem. Het ontnuchtert hem enigszins. Want hij kent het antwoord van zijn moeder.
‘Ja, ik weet het niet…,’ zegt hij wat aarzelend en is intussen verbaasd dat Daniel bij Roderick staat. Want dat past helemaal niet, vindt hij. Die rare snuiter uit zijn dorp met zijn stoere roeivriend.
‘…ik moet nog met m’n vader praten.’
‘Dus je moeder is er niet voor,’ grinnikt Roderick concluderend.
‘Nee, niet echt, geloof ik. Ik weet niet of het gaat lukken.’
‘Zal ik mijn vader laten bellen? Misschien lult hij ze om,’ zegt Roderick.
‘Ja, lijkt me wel een goed idee,’ zegt hij.
‘Of heb je geen zin.’
‘O, dat wel. Maar ik heb wat haast. ‘k Bel je vanavond wel.’
‘Oké.’
‘Nou, ‘oi.’
‘Joh.’Oi.’

Hij, Yannick, gooit zijn rugzak op zijn schouders en pakt zijn oude mountainbike en rijdt weg.
‘Hé, ik fiets met je op, doe e’s kalm aan,’ hoort hij roepen.
Shit, denkt hij. Wat moet die Daniel nou weer. De vijf kilometer naar hun dorp is een piseindje. Maar in het tempo van die slungel.
‘Zit je op de sportschool?’, hoort hij Daniel vragen. Het verbaast hem en hij denkt wat wrevelig,’ ik wel maar jij niet.’
‘Geweest,’ zegt hij, stoer de spieren nog e’s extra spannend omdat er naar gekeken wordt,’’t is nogal duur. Maar ik roei nou. Met Roderick en zo. Dat betalen ze wel voor me.’
‘Ja, dat hoorde ik net.’
‘Wat had Roderick met jou?’, vraagt hij dan.
‘Och, gewoon. Even napraten…’
Hij, Yannick, kijkt even opzij. Gisteren bij het hekje op het pad naar het trapveldje droeg Daniel wit. Nou is ‘ie helemaal in het rood. Dat zijn toch geen kleren voor een vent.
‘… we hadden samen een scriptie gemaakt.’
‘Hè? Jij met Roderick,’ vraagt Yannick verbaasd
‘Ja,’ lacht Daniel, ‘of kan dat niet.’
Daar valt hij even stil van.
‘Ja. Tuurlijk wel,’ geeft hij dan toe.
‘Over homoseksualiteit,’ zegt Daniel.
Verbaasd kijkt hij opnieuw opzij naar die rare donkere Daniel in z’n rode kleren. Die grijnst breed en ondeugend.
‘Nee joh. Geintjuuh. Gewoon over muziek.’
‘O,’ zegt hij en vraagt dan, ‘goed cijfer gehaald?’
‘Ja hoor, een negen min. Roderick is goed.’
Hij knikt. Hij weet dat Roderick goed is. Roderick is overal goed in. Roderick is een bink.
‘Wat was dat nou over dat strandhotel?’, vraagt Daniel
‘Och. Misschien een vakantiebaantje, op een Waddeneiland. Maar ’t zal er wel weer niet inzitten.’
‘Nee, dat begreep ik al …. Nou, als ’t niet lukt… Misschien weet ik nog wat voor je.’
Dan kijkt hij weer naar Daniel. Met andere ogen. Misschien valt die slungel toch wel mee, meent hij.
‘Houd je van tuinieren?’, vraagt Daniel.
‘Ja, nou…. ’t Ligt er aan wat er gebeuren moet. Waar is het dan?’
‘’k Moet het eerst overleggen. Maar misschien kun je er zelfs gratis fitnessen.’
Hij, Yannick, begrijpt er even helemaal niks van. Want hij en Daniel praten nooit met elkaar. En nu ineens heeft Daniel zo’n belangstelling voor hem en biedt hem zelfs misschien een baantje aan.
‘Wat heb je toch een haast,’ zegt Daniel.
‘Ja, ‘k heb afgesproken met Ronnie. Wél een vakantiebaantje,’ grijnst hij, ‘nog voor de vakantie begint.’
‘Zo, super. Nou, ga dan maar. Ik houd je niet bij.’

Dan spant hij zijn spieren en de fietsketting, kromt hij zich, perst hij de pedalen omlaag en trekt hij aan het stuur. Dit voelt beter. Vooral nu hij op weg kan naar Ronnie.
Hij racet de stad uit, de oude rijksstraatweg op, eerst het kale deel door het platteland, dan het brede deel tussen de hoge eiken en grote huizen. Bij de nauwe dorpskern slaat hij af en verlaat het dorp weer.
Ergens daar achter een boswal kleedt hij zich om, duwt zijn schoolkleren bij zijn boeken in de rugzak, trekt een oud shirt aan en een oud sportbroekje van school. Omdat het een warme dag en omdat hij zijn goeie kleren niet vuil mag maken. Maar ook om dat andere, dat met het pronken van zijn lijf te maken heeft en met de spanning om Ronnie. En snel kauwt hij ondertussen twee boterhammen op.

De boerderij met het grote voorhuis kent hij. ‘Veldsight.’ Die staat er al eeuwen, vermoed hij, de loopstal erachter is nieuw. De paardenstal is wel oud. En de vrachtwagen met stro staat er al voor, de dubbele deurtjes hoog in de topgevel staan open.
Twee mannen gooien er strobalen omhoog door het gat waar opeens Ronnie verschijnt.
Ronnie, ook in een oud sportbroekje en zonder shirt nu. Sterk en gebruind, stoer. Opeens slaat het vuur van gisteravond weer door hem heen, toen ze zo vechtend en dollend achter de bal in de struiken gedoken lagen.
Hij voelt dezelfde bevestiging, in dat wat hij nu ziet, zoals Ronnie er bij staat.

‘Hè, hè. Eindelijk.’
Hij, Yannick, kijkt op naar de oudste van de beide mannen op de wagen. En hoewel hij toch het idee heeft dat alle volwassenen tegen hem zijn, heeft hij opeens sympathie voor die man. Zomaar.
Het blijkt de oom van Ronnie te zijn. Oom Gijs. De andere man, een stuk jonger, is er een van de buren. Die kijkt alleen maar even.
‘In de zijkant staat een ladder, kerel.’
Kerel.
Een gang tussen paardenboxen, een brede en hoge gang, met geluiden van hoeven, gesnuif, van een indringende geur.
Op de ladder in een nis van de gang trekt hij alvast het shirt uit. Net als Ronnie.
Boven is een hoge oude zolder, vol strosprieten op de houten vloer, met balen stro al achterin gestapeld. Door het gat voorin de gevel het daglicht naar binnen, waar hij nog net de twee hoofden van de mannen ziet. En dan is er Ronnie.

Samen gooien ze de balen naar achteren, bijna bloot en sterk en machtig. Werpen, als is het een sport. Die denderen dan rollend door. Bij vijf gaan ze erheen om ze op te stapelen. Om dan de laatste balen vooruit te schoppen en te duwen.
En daar voelt hij het opnieuw, als ze lachend over de laatste balen rollen, stoeierig. Die heerlijke opwindende spanning. Elke keer weer als ze daar achterin de zolder bezig zijn, stoeiend ook, en plagerig, aanhalerig, kleverig, warm. Bij een been vastgrijpend, om de middel vasthoudend, over elkaar heen vallend.
En ook voelt hij het, omdat het achterin donker is, en omdat een beide hoofden niet zichtbaar zijn, dat ze daar moeten stoeien en niet vooraan.

Hij Yannick voelt nu de directe warmte van Ronnie’s lijf, voelt het bewegen en de kracht, voelt de dijen, voelt hoe hun kruisen soms over elkaar schuren. Hij krijgt er opnieuw diezelfde stijve van, die gisteren ook zo nat was geworden. Hij merkt het nu weer.
En opeens ervaart hij, hoe Ronnie in zijn kruis grijpt, als ze lacherig ravotten. Dan grijpt hij onmiddellijk en opgewonden terug en voelt Ronnie’s stijve lul, een lul zoals hijzelf heeft.

En daarna, elke keer als ze achterin zijn, is het iedere keer raak, stoeiend en verhit, voelend en de vreemde maar zo heerlijke sensatie belevend van een andere hand over zijn eigen stijve in zijn sportbroekje, en van het voelen van Ronnie’s stijve.
En als Ronnie al vechtend opeens een paar vingers in de boord van zijn broekje heeft weten te werken, dan doet hij dat ook. Zinderend omdat zijn hele lijf vurig is, omdat Ronnie’s vingers warm tegen zijn lul drukken. Omdat hij dat opeens zelf ook zo vurig verlangd. En dan voelt hij de directe warmte en de hardheid van Ronnie’s lul, die ook nat is.
Een paar keer gebeurt dat. Zelfs even hijgend bijna stilstaand met de hand bij elkaar naar binnen, waardoor hij huivert om Ronnie’s hand en zijn vuur toeslaat als hij Ronnie’s harde en warme lul voelt, net zo snotglad als zijn eigen pik.

Dat de wagen dan ineens leeg is, is een teleurstelling. Dat de uurtjes voorbij zijn. En hij, Yannick, is blij dat zijn oude shirt wijd en lang genoeg is om het kruis van zijn sportbroekje af te dekken, dat hij haastig aanschiet als oom Gijs even komt inspecteren.
Een dubbele wereld is het opeens. Grijnzende verhitte Ronnie die ook een shirt heeft aangetrokken, en die aardige man die hem terugzet op aarde. Op de zoldervloer en hij zijn stijve voelt verslapend, klevend in zijn sportbroekje.

In een oude woonkeuken drinken ze gevieren een biertje, bij een aardige vrouw. Ronnie’s tante. Tante Elze. En zelfs de wat stugge jongere buurman wordt praterig, merkt hij, terwijl hij net als Ronnie vurig en uitgeblust onderuit hangt, lui wordt van het biertje, een beetje afzijdig ook en ze daar dan elkaars mobiele telefoonnummer uitwisselen. Dat brengt hem even die verlangende spanning terug.
‘Blijven jullie eten, jongens?’, vraagt ze.
‘Tuurlijk,’ zegt Ronnie.
Hij, Yannick kijkt verschrikt naar de klok. Het is al bij zessen. Shit.
‘Ik eh, … ik moet nu naar huis, ‘ zegt hij, ’ze wachten al.’
‘Ook goed. Kom je een andere keer wat langer. Laat ik je de loopstal zien,’ zegt de oom. Oom Gijs die hem een enveloppe toeschuift.
En gelijk met de buurman staat hij, Yannick op. Ronnie’s tante loopt met hen mee naar buiten, groet de buurman, terwijl hij de enveloppe in zijn kontzak frommelt en zijn oude mountainbike van de muur pakt.
‘Vergeet je tas niet.’
Shit.
‘Kom je nog e’s weer?’
‘Ja, tuurlijk,’ zegt hij, omdat het allemaal zo raar voelt ineens.

Thuis begrijpt hij er iets van. Als hij een uitbrander krijgt omdat hij te laat is en over dat onnozele oude schoolbroekje dat hij aanheeft, dat hij naar bier stinkt. Het was daar op de boerderij zo anders dan hier thuis.
Zwijgend etend haalt hij zijn enveloppe uit zijn kontzak en opent die. Drie briefjes van tien. Meer dan Ronnie had toegezegd. Hij begrijpt er niks van, voelt zulke rare verschillen ineens. Driedubbele. Het verward hem, Yannick, terwijl hij triomfantelijk toch zijn geld open en bloot op tafel legt, terwijl hij een ingestudeerde verhaal van zijn vader aanhoort, over dat hij nog te jong is voor een vakantie baantje bij een strandhotel op een Waddeneiland.
‘Zeg dat maar tegen Rodericks vader. Die belt jullie nog.’
Even is het stil.
‘Waar was je trouwens vanmiddag?’
‘Bij Rons oom. Da’s de boer van ‘Veldsight.’
‘O, die familie. Nou, dan is Ron er een van Gijs’ zus. Die heeft vroeger een rare schuiver gemaakt! Dat ze aan een vrachtwagenchauffeur is blijven hangen…’
‘Dertig…,’ zegt hij, het gezeur van zijn moeder onderbrekend, ‘…in een paar uurtjes verdiend.’
‘Zo! Je hebt een beter uurloon dan ik,’ grinnikt zijn vader.
Dat valt hem, Yannick, mee. Zo’n compliment.

Dan gaat hij douchen. Het zweet, de laatste strospriet, zijn naakt lijf, zijn vurige lul die afhangt en glibberig drijfnat is.
‘Verdomme,’ fluistert hij tegen de wandtegels waar hij met zijn hoofd tegen aanleunt en het lauwe water over zich heen laat spoelen en de shampoo uit zijn sluike te lange verweerde haren ziet wegspoelen in het putje.

Als hij aan zijn huiswerk bezig is belt hij Roderick, zijn roeivriend van school, over het vakantiebaantje bij het strandhotel.
‘Ik denk niet dat het wat gaat worden,’ zegt hij.
‘Goh jammer, ze zitten echt te springen om jongens als ons.’
‘Mijn vader had een preek. Hij was nogal stellig. Ik ben te jong.’
‘Maar je bent dan toch zestien. Zal ik ze toch mijn vader laten bellen?’
‘Tuurlijk…,’ zegt hij, Yannick, met een glimlach omdat hij dat wel e’s mee wil maken, of in ieder geval achteraf wil horen. Hij wil wel e’s weten hoe een chirurg de oren van zijn vader wast.
‘…misschien helpt het,’ voegt hij eraan toe, al weet hij bijna zeker dat zijn moeder voet bij stuk zal houden.
‘Nou, ‘k zie je morgen …. Kom je nog trainen deze week?’
‘Ja, ‘k denk het wel …. Wat had jij trouwens met die Daniel?’, vraagt hij, Yannick, nieuwsgierig omdat hem dat opeens te binnen schiet.
‘O, gewoon. Die is goed in muziek en had een leuk onderwerp uit te spitten. Weer e’s wat anders. En het scoorde goed. Een negen min. Die lul is echt goed.’
‘Goh, super hé… nou ‘k heb nog huiswerk, ‘oi.’
‘Joh, ‘oi…. Als ik je ergens mee helpen moet…’
‘Nee, ’t Lukt wel.’


(ergens op datzelfde moment, zit Jentl in zijn auto)

Jentl. Hij had een gewone dag gehad.
Een uitgebreide familie die alle geledingen op de kiek moest; een regionale kunstenaar, een vast klant, had schilderijen te fotograferen om op de website te zetten, gewone andere dingen.
En toch had de vorige avond en vooral de nacht met Samuel aan hem geknaagd. Om alles. Om het totaal. Om een lieve homojongen die daar zo openlijk in was en wat hijzelf, Jentl, vooral nooit zou kunnen zijn. Een jongen die telkens naar hem verlangde, al meer dan een half jaar. En omdat hij verliefd was op die jongen die veertien jaar jonger is. Omdat het niet kon en geen toekomst had om dat grote verschil. Geen toekomst, omdat die jongen als student straks tot leven zou komen en zou gaan genieten van het echte leven en hem, stille Jentl, van zich los zou weken. Maar vooral omdat hij dat mannelijke vuur van de jongen voor het eerst had gevoeld, die drift, dat jagers instinct toen hij zich had laten nemen. Voor het eerst was die lieve jongen als man ontmaagd geworden vannacht bij hem in bed, in zijn eigen verlangende lijf.

Dat had hem de hele dag door het hoofd gespeeld en vertwijfeld gemaakt, hem weer eenzaam laten voelen terwijl hij het nog lang niet was. En toen had hij op een rustig moment vandaag in een vreemde paniek Jurg gebeld.
Jurg, zijn anoniem vriend die ook John of Jens of Johan kan heten, die mooie en sterke blonde vent die bijna dagelijks naar de sportschool ging, vermoedt hij, sterk was, fysiek en mentaal. Die hij meer dan een half jaar niet gezien had en die hij opeens verlangde.

Daar is hij nu naar toe. Daar is hij nu bijna, terwijl hij een parkeerplek zoekt met zijn zoevende Bentley. Ja, een Bentley, want naast zijn studentikoze kuif is zijn auto de enige andere uiterlijk openbare uitspatting die hij heeft. Geld was er wel in de familie.

Een strakke en troosteloze flat. Hij zag het weer en voelde de hoogte. Elf verdiepingen in een smerige lift voor tweeëntwintig portiekwoningen. De elfde. Een halletje met twee deuren. De ene was van Jurg. Daar belde hij aan, Jentl, onze strakke man die zo timide en bescheiden is, zich zo eenzaam voelt in zijn noodsprong.

‘Jentl. Wat zie je er geweldig uit, jongen.’
Voor Jurg, die blonde geweldenaar bij wie de panden van de badjas open vielen, die fysieke en mentaal sterke man van zijn eigen leeftijd, is hij nog steeds een jongen. Jentl. Maar god. Wat voelt het lekker en geweldig, dat vibrerende warme lijf, die machtige armen en handen, die frisse hals waar hij zijn hoofd in begraaft wat zijn oude verlangen weer doet terugkeren. Jurg, die valt op strak en slank en ascetische. En vooral op gewillige aanhankelijkheid.
‘Zullen we stráks wat drinken?’

[[Hij hoefde nooit geen antwoord te geven. In de slaapkamer schopte hij dan zijn schoenen uit terwijl Jurg zijn lichte overhemd open ritste, zijn broek geroutineerd losmaakte en af liet zakken, terwijl hij haastig zijn sokken uitdeed, zijn slip omlaag drukte.
Jurg, die de badjas gewoon van die geweldige schouders liet glijden en daar even staat, met die enorme harde en forse mannenlul en grote kloten, geschoren en blakend overweldigend met die volle gebronsde spieren, dat stralende gezicht.
Jurg, die hem verslond, die hij overal voelde met die grote handen en die warme mond, die tong; die hem deed kronkelen en hem in de goddelijk vergetelheid voerde.
Allemachtig. Dit heerlijke verlangen in weggeven, dit stille vechten waaraan hij geil trachtte te ontkomen maar niet wilde. Zoals hij gelikt werd, gerimd en gezogen, vol gespuugd en opnieuw leeg gezogen en aan de ballen gelikt die helemaal en keer op keer in de warme natte mond werden gezogen, terwijl knuisten van handen hem in bedwang hielden, hem in het gareel kregen.
Allemachtig. Die blonde fallus, heet en sterk en heerlijk, zoals die in hem stootte, met die kracht die alles uit hem drukte en perste en zijn strakke sportkont verlangde naar boven liet stoten, die tanden in zijn hals, die overweldigende warmte en oerkracht, dat hijgend en steunde bewegen, die machtig hand onder hem die zijn harde lul vatte en draaide en liet tintelen.
Er was niets meer, niets anders dan oerdrift, overmacht en zijn eigen heftige kronkelende neuken in die sterke hand, die overheersende macht die hem onder bedwang wilde houden, dat hijgend kreunen, dat harde stoten wat hij tegen stootte, dat kletsen.
Ergens ontlaadde hij zich dan, Jentl, moe en verrukt, wanneer Jurg zich, als een dier kreunend en klagelijk bijna, in hem leegspoot.
Zo was het altijd geweest.]]

Zo herinnert het zich nu, ergens in het begin van dat geile spel op Jurgs bed met die sterke blonde hengst achter hem, die hem grommend neukt en bedwingt en al de heerlijke, zinderend geile driften door zijn lijf laat jagen.

Maar opeens wil hij het nu anders, Jentl. En hij weet zich los te wringen, ontglipt aan die harde natte lul en aan die sterke handen en draait zich op zijn rug. In die draai trekt hij zich op aan die blonde hals en wil de man in zijn benen vagen, terwijl hij hem onstuimig hunkerend vol op de mond zoent.

Even meent hij, dat zijn veranderde verlangen toch niet aansluit op dat van Jurg. Even maar, want dan voelt hij de lippen ontspannen en hem terugzoenen, zachter en langzamer in het bewegen van de blonde oerkracht die tussen zijn benen wegdraait.

Dan voelt hij een hand achter zijn hoofd komen en hoe zijn ene dij gevangen wordt door die zware blonde dijen en hoe hun buiken stijf op elkaar komen en stijve pikken er lekker tussen knellen, en het wilde eenzijdige onstuimige neuken overgaat in een langzaam gezamenlijke deinen, terwijl hun openmonden zich aan elkaar vastzuigen.

Ergens in dat vrijen, wat hem ook onwezenlijk voorkomt, voelt hij, dat hij een hand achter Jurgs nek heeft en de andere op een van die sterke billen die zo soepel en krachtig is maar zo heel langzaam rolt in zijn hand, zich spant en ontspant in dat trage neukende samen wiegen en voelt hij ook Jurgs vrije hand die over zijn zij streelt en zijn bil zoekt.

Dat is als Jurg hun zuigend lippen van elkaar trekt en hij naar de blonde man opkijkt, een andere uitdrukking ziet, een brede grijns dat wel.
‘We gaan een tandje lager, Jentl…’, zeggen de door hem zacht gezoende volle lippen van Jurg.
Hij, Jentl, kan er niet tegen, die onderzoekende blik, die makkelijke glimlach, die ontspanning. En hij wil het nu ook niet, hij wil niet praten. Haastig trekt hij zijn beide handen aan; zij ene hand achter dat blonde hoofd om zijn plotselinge verlegenheid weg te zoenen en zich daarin te laten verzwelgen; zijn andere hand op die ene bil gaat daar automatisch in mee en trekt zich in die hele diep bilnaad tussen de even stilliggende en nu zo veel malser voelende blonde billen van Jurg.

Jurg kreunt in zijn mond, als hij even daar diens gevoelige aars raakt, en hij voelt de tong die zijn tong komt strelen, langzaam, als met aandacht, hij voelt Jurgs hand strelen, onderzoekend als is het voor het eerst terwijl hij wegzinkt in dat hernieuwde deinen.
Amper merkt hij nog dat ze langzaam in Jurgs kracht door het bed rollen, dat ze maar gewoon droog neuken tegen mekaars buiken, glijdend, bewegend, soms met de om en om liggende dijen knijpen, en hij dat blonde korte haar steelt, die prachtige blonde bil zo langzaam in zijn hand voelt rollen, hun stijve lullen langzaam glippend glijden en rijden.
‘…. allemachtig Jentl…’
Hij zuigt de lippen aan zich vast, wil niks horen, wil voelen en verzwolgen worden. Voelt de spanning en de kracht, de zelfbeheersing van Jurg die het nu langzaamaan verliest om hun groeiende passie, het onstuimiger zoenen en harder strelen van hun tongen. De hitte van de kracht, van het oermens dat nu zo anders is.
Dat ze het afkunnen met elkaars harde lul vastpakken en daarin slibberend in elkaars hand neuken. Even de heftigheid, van Jurg, van hemzelf, in die gezamenlijke hartstocht, een verstrakken en horten. Een kreunen in elkaars mond, het ontladen….

Een niets. Een warm bed onder hem. Een hand op zijn buik, een voet nog ergens op zijn scheenbeen. Een stil hijgen van Jurg naast hem.
Hij voelt zich heerlijk.
‘Godverdomme Jentl…., daar kan geen wijf tegenop…., je bent veranderd…, en ik wil niet weer een half jaar wachten. Kan wil telefoonnummer.’
Hij, Jentl, glimlacht langzaam en verrukt, heerlijk bevredigd en zoent Jurg even vol op de mond. Zomaar, zwijgend.
‘Ik heb je gemist, man,’ zegt Jurg.
Hij glimlacht en smeert hun zaad, dat Jurg heeft opgevangen op zijn sterke gebronsde lijf, erover uit, knijpt even in een brede tepel.
Man. Alweer. Alweer man.
‘Ik jou eigenlijk ook wel,’ zucht hij. Want het was nu heel anders geweest, zoveel meer dan vroeger.
Dan komt hij overeind zitten, schuift naar het voeteneind.
‘Wil je iets drinken?’, vraagt Jurg
Hij schudt zijn hoofd.
‘Volgende keer. Binnenkort. Echt.’
Opeens wordt hij met beide armen om zijn middel vast gegrepen. Jurg moet nog even stoeien, nog even z’n energie kwijt, z’n krachten meten.
Hijgend kleedt hij zich daarna aan. Ze zoenen elkaar bij het afscheid, vlak achter de dichte voordeur, vlakbij de lift. Dan gaat hij.


Onderweg terug, in zijn Bentley, zijn enige luxe naast het grote huis dat hij zo goedkoop van zijn ouders huurt, is het vreemd te moede. Hij hoorde het subtiele zoeven niet eens, de radio amper.
Want daar is ook nog Daniel. Het voelt op dit moment, vooral zoals het nu gegaan is, of hij de jongen bedrogen heeft.
Het snijdt door hem heen, erger nog dan gisteren. Omdat hij het zelf heeft verknald, omdat hij Daniel niet meer onder ogen durft te komen.


(op dat moment, laat dus in de avond, terug bij Yannick)

Yannick slaat zijn boeken dicht, wil zijn pc afsluiten, omdat hij leeg is van alle indrukken van de dag en van de lesstof die hij had uitgewerkt, als opeens zijn mobieltje piept.
Een sms’je. Hij opent het.
‘Ben je nog wakker? Ron.’
Opeens is hij klaar wakker en belt hij Ronnie terug.
‘Hei,’ zei hij zonder zijn naam te noemen.
‘Hoi. Hé Yannick! Ben jij goed in Engels?’
‘Hè?... nou ja. Hoe zo?’
Opeens begint zijn lul te zwellen, zomaar, na alles wat hij gevoeld en ervaren had. Of juist daarom.
‘Ik moet nog een stuk schrijven. Voor m’n examen. Technisch Engels.’
Bijna had hij gezegd, ‘daar heb je toch een woordenboek voor?’, maar hij houdt zich in. Zijn verlangen groeit.
‘Ik wil je d’r wel mee helpen,’ zegt hij.
‘Super, morgenavond?’, hoort hij Ronnie zeggen.
‘Ja, oké,’ zegt hij.
‘Had jij ook dertig ballen in de enveloppe?’ vraagt Ronnie.
‘Ja, super man. Aardige lui.’
‘Zeker. ’n Heel verschil met thuis. Ze willen kijken of ik later op de boerderij kan, om de boel over te nemen. Maar dan moet ik eerst dit kloten examen halen. En dan nog het MBO,’ hoort hij Ronnie verzuchten.
‘Shit, man. Echt? Die hele boerderij?’
‘Ja, zij hebben geen kinderen. En m’n broers zijn er te stom voor. En te lui.’
O ja. Ronnie had nog twee veel oudere broers, schiet hem te binnen.
‘Gaat zoiets lukken dan? Financieel?’, vraagt hij.
‘Dat gaan ze bekijken. Met een maatschap, geloof ik… Lig je al in bed?’
Opeens schiet zijn lul, die wat verslapt was, weer overeind.
‘Bijna. Jij?’, vraagt hij terwijl hij over zijn kruis duwt en zijn eikel nat voelt worden.
‘Ja. Allang… Nou ‘k ga pitten.’
‘Jo, trusten.’

Haastig schuift hij, Yannick de stoel onder de deurkruk van zijn slaapkamerdeur, trekt de hoge passpiegel achter de kast weg en kleed zich uit. Hij ziet zich zelf.
Een blonde jongen met te lange sluike verweerde haren, slank en gespierd, volwassen groot en licht gebruind. Hij ziet de spieren aanspannen, de benen uit elkaar buigend stoer en machtig doorzakken, het slanke en strakke onderlijf naar voren komen, ziet twee blonde knuisten om forse ballen en een stoere natte pik.
Hij huivert. Hij is opgewonden, meer dan ooit te voren, meent hij. Als een razende trekt hij zich af, hoort het soppen, ziet zichzelf verkrampen en schokken, weet een kreun nog binnen te houden en vangt met een soepele beweging zijn eigen op spritsende zaad op, op zijn holle buik.
‘Shit, super.’


(Op dat zelfde moment, de slaapkamer van Yannicks ouders)

‘Nou heeft ‘ie nog steeds het licht aan,’ zegt Yannicks moeder.
‘Verdomme mens! Houd nou toch e’s op met je gedram. Die jongen wordt groot. Die doet zijn best. Die komt met geld thuis.’
‘Ik ga er heen.’
‘Jij blijft liggen.’
‘Nou zeg! Wat heb jij?’
‘Ik niks. Als jij maar e’s accepteert dat ‘ie bezig is volwassen te worden.’
‘Ik wou dat het een dochter was geworden,’ verzucht ze.
‘Nou ik niet. Dat geeft nog veel meer ellende.’