Yannick - 4

Dat Ronnie hem voor ‘flikker’ had uitgemaakt, toen ze samen mekaar opgeilden achter het schuurtje in het donker, heeft maar even kort in hem gestuiterd.
Want hij, Yannick, kende maar één homo en dat was Daniel. En die was zo excentriek dat het niet eens opviel, of juist op zou vallen als ‘ie het niet zou zijn. En Daniel past niet in zijn sportieve wereldje, zou er ook niet bijhoren. En als je er wel in past, zo redeneerde Yannick dan was je het gewoon niet.
Trouwens, zo meende hij, had Ronnie het minstens zo lekker en spannend en geil gevonden als hij. Wat maakt één zoen dan nog uit?

En toen hij de volgende ochtend opstond, was zijn lul niet langer van rubber, maar weer die heerlijk genotspier, waarmee hij zich lekker onder de douche mee aftrok, omdat hij geen tijd had voor de spiegel, al moest hij toegeven dat de hand van Ronnie beter voelde dan zijn eigen.

Nee, Yannick was er snel overheen en hernam zijn gewone leventje op school, en ook ’s middags bij de roeitraining.
En toen ze na afloop, omdat het de laatste training was vanwege de examens en de naderende vakantie, een biertje aan het kanaal dronken en iemand op het idee kwam de te swaffelen, toen deed hij van harte lust mee. Acht keer sloegen ze met hun lul op de bodem van de beide omgekeerde boten. Omdat ze met z’n achten waren. Het had wel iets, meende hij, omdat iedereen er om grinnikte en grapte, net als hij, omdat iedereen het spannend vond, voelde hij ook.

En aan het begin van die avond, als hij onderweg is naar een avondje met Ronnie zijn roeimaatje, gaat hij eerst naar het brede huis voor het trapveldje omdat hij er toch langsrijd, om te praten over het tuinonderhoud dat Daniel hem had gemaild.
Daar treft hij Jentl, de man die hij van afstand wel kent, maar er van dichtbij anders uitziet en best een aardige vent is, sportief lijkt en met wie hij een afspraak maakt voor in het weekend.

Maar zijn hervonden innerlijke rust verandert, als er daar een andere man bij komt, ene Jurg, een blonde gespierde vent, die Jentl gewoon op de mond zoent en h’m knuffelt. Want Jentl en Jurg blijken gewoon homo’s en toch heel ander types als Daniel of van tv of de pornosites. Gewoner.

Dan merkt hij dat er toch iets is blijven hangen van gisteravond, dat voelt hij ineens, terwijl hij op zijn mountainbike naar de stad racet, naar Roderick.
En meestal hebben ze het samen over de roeisport, of over school en de leraren, de meiden soms ook,of ze ouwehoeren gewoon een eind weg, maar vanavond, zo merkt hij, Yannick, is hij er niet bij. Dat hoort hij ook ineens als Roderick bijna verontwaardigd zegt:
‘Hé, luister je wel?’
‘Wat?’ vraagt hij.
‘Dat als jij niet meegaat naar het eiland, ik ook niet…’
‘Rod, vind je mij een flikker?’
Hij floept het er zomaar uit. Zo hoog zit het hem, Yannick.
Dan is het even stil.
‘Hoezo?’, vraagt Roderick uiteindelijk.
Dan zegt hij, Yannick, dat hij in een opwelling een jongen gezoend heeft en dat die hem toen voor ‘flikker’ heeft uitgemaakt.

Opeens hoort hij Roderick een verhaal afsteken over Daniel, de donkere muziekjongen, met wie die een examenwerkstuk had gemaakt. Dat Daniel hier had willen blijven slapen.
En even schrikt hij, Yannick. Hij kan het zich niet voorstellen. Roderick met Daniel. Daarom had hij er en passant ook naar gevraagd, laatst.
‘En weet je waarom? Omdat hij Stefan leuk vindt.’
(Stefan, de jongere broer van Roderick die bij hem, Yannick, in de klas zit, die ook wel sportief is net als zijn broer, ook op roeien zit, maar met wie hij niet die ‘klik’ heeft zoals met Roderick. Omdat Stefan wat stiller is misschien…)

En hij hoort Roderick praten. Dat ‘ie het helemaal niet verwacht had van z’n broertje. En dat ‘ie er toen ook niet zeker van was, behalve dan dat ‘ie Stefan sowieso te goed vond voor die flirtige nicht van een Daniel, en Daniels logeerpartij hier dus mooi niet doorging. Dat had Roderick goed duidelijk gemaakt aan Daniel.

Maar Roderick was er wel op gaan letten, hoe z’n broertje Stefan zich gedroeg. En het is omdat hij, Yannick, er nu over begint, dat er nu een kwartje valt bij Roderick.
‘Stefan kan soms heel lang naar jou kijken,’ besluit Roderick.
‘Hè?’, zegt hij, Yannick, verbaasd om Rodericks verhaal en ook om diens wijze van reageren die hij niet verwacht had.
‘Vanmiddag bij het swaffelen helemaal. Stefan keek alleen maar naar jou. En volgens mij kreeg ‘ie bijna een stijve… dus het zou best wel kunnen dat die rare Daniel gelijk heeft…’
Opeens schiet Roderick in de lach.
‘… misschien wordt je nog mijn zwager.’

Maar hijzelf kan het grapje niet waarderen. Want ergens begint het in hem te stormen. Omdat hij niets van zichzelf begrijp. En ook niet dat hij nooit eerder homo’s had ervaren in zijn omgeving, behalve Daniel dan, en ze nu overal opduiken. Gewone jongens en mannen, zoals hijzelf. Dat verwart hem nog het meest.

De volgende dag, de donderdag, kijkt hij toch met heel andere ogen naar Stefan, de jongere broer van zijn beste vriend. Die is wat tengerder, maar Stefan is dan ook een jaar jonger, is ongeveer zo oud als hijzelf. Wat donkerder blond, vooral wat stiller, anders dan Roderick.

En als hij dan ergens in de ochtend in de klas Stefans blik vangt, dan ziet hij h’m schrikken en dan schrikt hij van zichzelf. Omdat het hem raakt en een nóg ander gevoel geeft dan toen hij met Ronnie in het donker achter het schuurtje stond te geilen en h’m plotseling een zoen gaf. En ook kijkt hij nu anders, ziet hij dat Stefan lichtblauwe ogen heeft, schrikogen elke keer als ze elkaar aankijken en voelt het steeds raarder en dieper, kriebelt het.

En ’s middags, als de examenklas met Roderick en Daniel de laatste schooldag beleeft, vraagt hij Stefan of ‘ie zin heeft om samen huiswerk te maken, omdat zij nog wel weken te gaan hebben.

(Yannick. Hij heeft het zelf niet door, hoe explosief en direct hij is, hoe hij het leven over zich afroept)

Zijn moeder vindt het prima. De broer van Roderick is even welkom als Roderick zelf. De snob. Hij haalt er zijn schouders voor op naar Stefan, die d’r enthousiasme lijkt te overdonderen.

De stem is rustiger en klinkt meer bescheiden dan die van Roderick. Stefan is bedachtzamer en langzamer, verfijnder, merkt hij als ze naast elkaar aan zijn werkblad op zijn slaapkamer zitten. Mooier ook. Vooral de ogen en de mond.

En het vliegt hem aan, Yannick. Want opeens wil hij Stefan aanraken. Zomaar. Omdat het in hem broeit en tintelt en kriebelt, en het heel anders is dan met Ronnie.
Een been is al genoeg. Of zijn schouder achter die van Stefan, als ze samen even vooroverbuigen.

‘Blijf je eten?’
Stefan blijft eten.
Verdorie. Hij kan het niet laten om onder de tafel Stefans voet aan te raken. Die trilt. Hij voelt het duidelijk.

En boven weer samen aan het werkblad zittend voelt hij antwoorden, voelt hij soms Stefans been, soms een elleboog, een kort blik.

Dan begint hij over zijn tuinklus waar hij in ’t weekend al zal gaan beginnen, waar het zo achterstallig is dat er minstens werk voor twee is.
‘Heb je zin om mee te gaan? ’t Verdiend goed. Vijf in ’t uur en ’t eten gratis.’
‘Goh? Ja tuurlijk. ’s Beter als schappen vullen.’
‘Tof,’ zegt hij en geeft Stefan een schouderduw. Die duwt terug. Ze grinniken, voelen dat er een spanning breekt die ruimte geeft.

‘Roderick blijft toch wel e’s bij jou slapen?’, vraagt Stefan
Hij, Yannick, wijst naar het logeerbed dat onder zijn eigenbed is geschoven.’
‘Blijft je?’
‘Als ’t mag?’, zegt Stefan.
‘Tuurlijk.’
Het schuchtere aanraken verandert in trekken en duwen. Plagen.

En als Stefan zich uitkleed om te douchen, dan kun je goed zien, meent hij, dat ‘ie al bijna een jaar roeit. Al is het lang geen Roderick. Maar eigenlijk vindt hij Stefan mooier, ook omdat ‘ie wat dieper bruin is. En dat ‘ie een oranjeroze strakke boxer aan heeft met vaalblauwe boordjes, vindt hij stoer, omdat het gedurfd is.
Haastig schiet hij ook uit zijn schoolkleren. En in de douche duwen en trekken ze even, als hij Stefan een handdoek geeft. Hij had wel willen blijven…

Terwijl Stefan zich douchet schiet hem de man Jentl te binnen, van de tuinklus, die hij toch maar moet bellen omdat hij Stefan meeneemt.
Hij trekt zijn slobberig afzakkende bermuda over zijn slip en gaat naar beneden, om het telefoonboek te halen, en ook om te zeggen dat Stefan blijft slapen.

In de kamer krijgt hij de wind van voren. Hoe hij het in zijn hoofd haalt er zó bij te lopen.
‘Nou, Stefan blijft pitten. We gaan zo naar bed?’
‘En wat moet je met het telefoonboek?’
Hij zucht.
‘k Heb een baantje.’’k Moet even bellen.’
‘Zo!?’ zegt zijn vader belangstellend
‘Zo!,’ bijt zijn moeder, ‘en bij wie dát nu weer!’
Hij, Yannick legt het uit: Jentl, die van de fotozaak uit de stad, die voor het trapveldje woont.
‘Wat! Bij die? Ik wil het niet hebben. Daar gaan praatjes over.’
‘‘k Heb het al afgesproken …,’ zegt hij rustig, omdat hij nu e’s niet van plan is dit baantje door zijn moeder door de neus te laten boren, ‘…en ik gá ook.’
‘Wat!?’… roept zijn moeder en hij voelt haar onmacht, ‘zeg!… zeg jij er e’s wat van…’ zegt zij tegen zijn vader.
‘’t Is gewoon in de tuin,’ zegt hij nog rustiger, stil en halsstarrig onderhandelend.
‘Nou,’ zegt zijn vader tegen zijn moeder, ‘wat is daar nu op tegen?’
‘Van alles. Omdat die vent niet deugd,’ roept zijn moeder.
‘Stefan gaat mee. Daarom wil ik even bellen…,’ zegt hij, ‘…’ die tuin is nog al een achterstallig.’
Dan draait hij zich om en beent de kamer uit, smijt de deur achter zich dicht. Omdat ‘die man niet deugd.’!


(Yannicks ouders, als Yannick de kamerdeur sluit)
‘Zoals ‘ie er bij loopt! Met dat blote lijf en bijna geen broek aan de kont,’ zegt zij.
‘Ben je niet trots op hem. Toen ik zestien was…’
‘Hij is nog maar vijftien!’
‘Bijna dan. Heb je al een cadeau voor h’m in gedachten?’
‘Dat bedoel ik niet. Zoals ‘ie hier loopt, loopt overal. Ook bij die vent,’ moppert ze.
‘Dat moet je me e’s uitleggen,’
‘Die fotograaf is een flikker. Ik vertrouw dat gewoon niet.’
‘Stefan is er bij. Dat lijkt me een prima jongen. Rustiger dan z’n broer. En Yannick mept echt wel van zich af… heb je zijn knuisten gezien? Vorige week heb ik van hem verloren. Voor het eerst. Hij is sterk!...’
‘Mannen!...’verzucht ze, ‘…twee handen op één buik.’
‘Als je nou e’s wat aardiger doet voor je beide mannen…’, zegt hij glimlachend.
‘Je begrijpt me toch wel?’, zegt ze
‘Ja, tuurlijk wel. Maar hij heeft jou karakter. Dus!... Dan komt het wel goed. En ook jouw blauwe ogen. Daar ben ik ooit nog e’s voor gevallen.’
‘’t Is goed met je.’

(intussen boven, Yannick)
Wrevelig om de reactie van zijn ouders douchet hij zich. en terug in zijn slaapkamer plant hij driftig de stoel onder de deurkruk.
‘Die komen d’r voorlopig niet in.’
‘Is ’t niet goed dat ‘k blijf?’ vraagt Stefan.
‘Hè? Nee. Prima. Maar ze hebben altijd wat te zeuren,’ zegt hij tegen Stefan, die intussen het logeerbed al onder zijn bed getrokken heeft, de poten uitgeklapt en er min of meer triomfantelijk in ligt.
‘En gasten horen in mijn bed! Ik ga in dat klotenbedje.’
‘Nee hoor,’ grijnst Stefan.
Ze stoeien er om, vechtend met hun handen en armen.. Maar Stefan is sterk, merkt hij, minstens zo sterk als hijzelf.
‘Dan moet je het ook zelf maar weten,’ grinnikt hij, omdat hij het prettig klieren vond en klimt over Stefan heen in zijn eigen bed dat een stuk beter ligt.
‘Ja, doe ik ook,’ zegt Stefan.

En zittend als een Boeddha op zijn eigen bed slaat hij het telefoonboek open en belt met Jentl, de aardige man die voor het trapveldje woont, vraagt of het goed is dat ze met z’n tweeën komen werken. Een aardige stem, een aardige reactie, dat ‘ie het prima vindt. Het is toch heel anders dan met zijn ouders, vindt hij.

Als hij zijn mobieltje afsluit en op Stefan neer ziet, die er voor hem in het logeerbedje ligt, half bloot met een mooi gespierd en gebruind roeilijf, een ondeugende grijns, dan gloeit het opeens in hem.
‘Hoe kom je aan dat adresje?’ vraagt Stefan.
‘O, van Daniel.’
‘Van Daniel? Wat heb jij met Daniel?’, lacht Stefan die aan zijn Boeddha-knie begint te duwen.
‘Niks hoor, die woont hier op het dorp. Ik fiets soms e’s met hem op… En wat heb jij met Daniel?’, kaatst hij dan omdat Stefan hem blijft plagen.
‘Echt niks.’

Het windt hem op. Stefans hand op zijn knie. Opeens voelt hij zijn lul in zijn slip groeien en haastig schuift hij in zijn bed.
‘O, nee?’, zegt hij.
Liggend vechten ze klierig met hun handen, buigen mekaars vingers, ontwijkend en aanvallend tegelijk, lachend en grinnikend en soms pijnlijke kreten roepend.
‘Ik vind jou veel leuker,’ lacht Stefan, die zijn handen achteroverbuigt.
‘O ja?’, zegt hij, Stefans handen achterover buigend, trekkend, los getrokken worden, grijpend en mis vangend, vastpakkend en lachend.

Dan is er een hand die de deurkruk omlaag probeert te duwen.
‘Ja, hoor, heb je ‘t weer…,’ bromt hij zacht en roept dan, ‘…bezet!’
‘Licht uit, hè!?’, klinkt zijn moeder van achter de deur.
‘Ja! Zo!’, roept hij terug en verzucht, ‘dat mens!.
Stefan grinnikt erom.

Maar het leuke handenvechten is intussen wel verbroken.
‘Heb jij al met thuis gebeld?’, vraagt hij, op zijn zij liggend en met zijn hoofd op de onderarm naar Stefan kijkend.
‘Ja hoor. Ze vinden het best.’
‘Had ik maar zulke makkelijke ouders. En ’t is bij jullie een stuk leuker, met je beide zussen erbij,’ zegt hij terwijl hij nog steeds zijn stijve overdwars in slip voelt, zo lui liggend naar Stefan kijkend
‘O? Nou ik kan ze missen als kiespijn.’

Opeens is er weer de blik van Stefan die hem raakt, die hem geraakt had in de klas vanochtend, die hem naast zijn stijve een ander gevoel geeft.
‘Zullen we gaan pitten?’ vraagt Stefan.
Hij knikt en trekt het licht uit. Even is het donker. Dan went hij aan de donkere schemer van een straatlantaarn die door de gordijnen schijnt, ziet hij Stefan half ontbloot, half op zijn zij naar hem gericht, in het andere bed zo vlakbij. En hij voelt hoe Stefan naar hem kijkt, zoals hij half ontbloot ligt en daarom niet het dek optrekt.

Hij voelt het zonder het te weten. Zomaar.
‘Yannick?’
‘Hmm?’
‘Schuif e’s op.’
Hij doet het. Hij schuift naar achteren om ruimte te maken voor Stefan en vaag begrijpt hij, waarom Stefan in dat gammele bedje wou liggen. Want dit had hij niet gedurfd, meende hij, terwijl hij de warmte van Stefan voelt, de aanraking van een been, een arm.
‘Vind je het raar?’, hoort hij Stefan fluisteren.
‘Nee,’ zegt hij zacht en wat schor.
‘Snurk jij?’, vraagt Stefan.
Dan grinnikt hij. Omdat het ontwapenend is en zijn spanning breekt.
‘k Dacht het niet. Jij?’
‘Nee, niet echt.’
Hij ontspant zich en zakt wat op zijn plaats, in zijn lighouding, en raakt Stefan daardoor meer aan.
‘Lekker?’
‘Ja,’ fluistert hij en voelt gelijk een hand van Stefan die hem hard in zijn middel knijpt, plagend en al weer even ontwapenend en uitlokkend, om een excuus dat ze kunnen stoeien en elkaar vastgrijpen.

Dat het zo lekker zou voelen, een sterk en warm lijf, plagend, tot ze hijgend tot rust komen en aan elkaar vast verstrengeld liggen.
Warme sterke dijen, een warm lijf. Stefans stijve die tegen zijn stijve drukt. Stefans adem.
En opeens houdt hij Stefans hoofd vast en drukt hard een zoen op z’n mond. Het moet. Het kan niet anders. Hij verlangt er nu naar.
En het is ook anders. Omdat hij een antwoord voelt, waarbij zijn lippen ontspannen worden, omdat Stefan aanhoudt. Het kriebelt en jaagt door zijn hele lijf.

Ergens daar midden in die zoen voelt hij Stefans hand over zijn slip en over zijn stijve glijden. Hij huivert. En hij voelt terug, hij voelt over Stefans slip, over Stefans stijve. Een harde volwassen pik, zoals zijn eigen.

Er is beweging. Stefan onderbreekt hun zoenen. Hij hoort de klik van het koord, knijpt zijn ogen even tegen het licht in, voelt hoe het dekbed omlaag geschoven wordt en kijkt naar Stefans stoere oranjeroze strakke boxer met de vaalblauwe boordjes met Stefans stijve.
Hij voelt Stefans hand over zijn slip, over zijn stijve glijden. Hij huivert, zo lekker voelt het.
En hij tast over Stefans boxer, over Stefans stijve, voelt even een trilling.
‘Zullen we ze uit doen?’
Hij volgt Stefan, ziet een wat gebuindere stijve die nat glanst, ziet zijn eigen lichtere harde lul die snotglad is.
Een warme hand om zijn stijve, langzaam bewegend. Hij hapt naar adem terwijl hij Stefans harde lul voelt en ziet, de andere vorm, de ribbels, de dunne huid over de dikke eikel.
Alles tintelt in hem.

Hij ziet de roeiborst verstrakken, de slanke buik van Stefan holtrekken en ribbelen tot een bijna wasbord, zoals hijzelf ook heeft. Hij hijgt. Hij voelt Stefan hijgen.
Hij wil zoenen. Hij zoent Stefan op de mond, weer, zuigt zich eraan vast terwijl ze stil snuiven en amper bewegen, terwijl hij voelt hoe ze het beide niet lang zullen houden. En ze kijken hoe ze spuiten, hoe ze de slierten uit de spanning schieten, tegen elkaar aan en in het bed.

Is het beschamend? Hij weet het niet, want het voelt zo goed. Ook dat Stefan het licht weer uittrekt en alle realiteit laat verdwijnen, hem wat achterover drukt, half tegen hem aan komt liggen in het natte geil dat nu tussen hen weg druipt.
Hij voelt een zucht van Stefan, voelt het warme lijf, de adem langs zijn schouder.
Maar ook weer die plagend hand die hard in zijn middel knijpt, wat doet hem grommen en Stefan stijf vast knijpen. Ergens zit er een agressie die hij er even uit moet persen.
‘Hé!...’, fluistert Stefan en drukt hard op zijn blonde strot om zijn hard samenknijpende omhelzen, ‘… zal ik weer in het andere bed gaan liggen?’
Hij grinnikt en zegt, ‘Nee.’
Hij weet niet wat hem overkomt. Maar het voelt zo heerlijk.
Opeens begint Stefan te grinniken.
‘Wat,’ zegt hij.
‘Niks.’
‘Doe niet zo stom,’ bromt hij zacht.
‘Stoh-hom!?’ roept Stefan te hard.
‘Hé joh. Sst.’
Hij glimlacht stil om zich zelf.
‘Wat had je nou,’ vraagt hij nog e’s.
‘Gewoon niks, lig je goed?’
‘Ja. Jij?’
‘Ja.’
Dan sluimert hij in, Yannick.

Hij ontwaakt. Vroeg. Omdat hij de wekker zo vroeg heeft staan, voor het ochtend genieten. Voor dit ochtend genieten, terwijl hij met gesloten ogen Stefan voelt wakker worden, een klap op de wekker hoort geven en mopperen.
‘Verdomme. Kwart voor zeven!’

Dat die zich dan omdraait, met de rug naar hem toe en hij zich erom heen vouwt, voor het eerst naakt en voor het eerst met een echt warme lijf voor hem en tegen zich aan, in zijn schoot waar zijn ochtendstijve prangt. Hij sluimert met een arm om Stefan heen.
En als de wekker zich na tien minuten herhaalt voelt hij voorzichtig over Stefans lul, die al even hard en vol is als zijn eigen. En Stefan kreunt, om de wekker, en misschien om zijn hand. En hij knijpt plagend in Stefans harde pik, als die de wekker opnieuw een klap geeft.

Dan voelt hij hoe Stefan zich in zijn armen op de rug draait, voelt hij hoe deze naar hem kijkt zonder zelf te kijken.
‘Hé slaapkop. We gaan douchen.’
Als in een droom ziet hij de gebruinde Stefan uit bed veren, energiek naakt lopen en de stoel onder de deurkruk wetrekken, bloot de overloop over sprinten omdat ze bij Stefan thuis wel wat gewend zijn.
Dan is hij wakker, Yannick, en hij sprint er achteraan. Naakt en met een ochtendstijve, de douche deur afsluitend. Stoeiend en lachend, samen en vooral elkaar wegduwend voor het schamele douchekopje, tegen elkaars lul slaand, knijpend en lachend.
‘Genade,’ roept hij, als hij Stefan in een houdgreep heeft.
‘Nooit ! Au, au , au !’
‘Smeek!’
‘Hé. Kom je vannacht bij mij slapen.’
Daar kan hij niet tegen op en laat Stefan los.

(ernaast, in de slaapkamer van Yannicks ouder)
‘Ze staan samen onder douche. Hoor je dat. Het moet toch niet…’
‘M’rie. Als je niet voor vanavond verandert, schop ik morgen eigen handig het huis uit.’
‘Ochtend humeur?’
‘Nee, verdomme. Hoor je dat dan niet? Ze hebben plezier. Gewoon lol. En ik heb h’m in jaren niet zo horen lachen. Tenminste hier niet. Je knijpt het leven uit hem.’
‘Nou zeg.’
‘Ja, precies! Moet ‘ie zo worden als je gefrustreerde broer die elk weekend als een onvolwassen puber een andere meid heeft!?... over m’n lijk…’
Ze zwijgt, halsstarrig.
‘…ga je maar e’s inlezen. Zo’n jongen heeft alleen nog support van ons nodig. Wees trots op h’m, verdomme.’

(Yannick, aan het ontbijt)
Dat is strikt. Half acht zitten ze naast elkaar en tegenover zijn moeder die wat zuur kijkt? Hij, Yannick, is wel wat van haar gewend. En het zal straks nog erger worden, meent hij, als ze de dubbele spermavlek in zijn bed vindt.
Maar dat ze beiden een harde klap op de schouder krijgen van een harde hand die blijft knijpen, is hij niet gewend van zijn vader
‘Zo lummels. Goed geslapen vannacht?’
‘Nou,’ hoort hij Stefan zeggen, ‘volgende keer neem ik het echte bed.’
Dit is Stefan wel gewend, merkt hij en weet hij, en het lijkt Roderick nu wel met altijd z’n gewiekste antwoorden.
Als zijn vader tegen over hen gaat zitten, krijgt zijn moeder ook nog een duw. En ze lacht zowaar.
‘Vannacht slaap ik bij Stefan.’
‘Mooi zo,’grijnst zijn vader, ‘hebben wij eindelijk e’s rust.’


(Jentl, na de eerst nacht met Jurg)

Hij liep er zo van over dat hij het zijn zus vertelde.
‘Ik heb een vriend. Jurg. Een blonde politieman.’
Ze had geschaterd en hem zo lang geknuffeld dat hij bijna weer had gejankt. En ze had hem op sleeptouw genomen. Ze had haar broertje van een houten hark in een sexy vent vernadert, vond ze, met eigentijds jeans en shirts en bovendien met korter haar, want hij had sexy oortjes.

(Zo trof Yannick hem aan, na de metamorfose, op die woensdagavond toen hij op weg was naar Roderick, om even een afsprak te maken voor het tuinwerk)

En zo zag Jentl de jongen, die hij zondagsavond met Ronnie had zien stoeien, wat hij toen met Daniel had besproken, omdat hij vermoedens had over blonde sportbink.
Maar ook schrok hij, niet alleen omdat het een prachtige blonde jongen was. Maar vooral om de uitersten, de contrasten. Hij zag het stoere en halsstarrig hardnekkige, het soepele ergens ook, maar vooral het gevoelige in de grote blauwe ogen in een krans van donkere wimpers, de lichte verbazing van de mond, als zag die jongen alles voor het eerst wat gelijk allemaal genoten en opgeslorpt moest worden. De energieke sensitiviteit van een jongen die geen besef heeft van z’n eigen schoonheid. Daar was Jentl toch even van geschrokken.

Even maar, maar want de jongen had haast en ze bespraken het snel en gemakkelijk. En toen Jurg aankwam, om de tweede nacht bij hem door te brengen, en natuurlijk verbaasd was over zijn eigen totale metamorfose, hem vol had gezoend en in de armen genomen om even te fluisteren dat ‘ie bloedgeil van hem was, toen had hij die jongen zien schrikken.
Hij had verbazing en ontsteltenis gezien. Jentl, met z’n grote antennes, en toen wist hij zeker dat hij het zondagavond goed had ingeschat.

En als Yannick vertrokken is gaat hij wat onderuitgezakt in een terrasstoel zitten. En hij ziet Jurg wat argwanend kijken. En als hij alleen maar grinnikend teruggrijnst, komt die stoer blonde politievent schrijlings bij hem op schoot zitten.
‘Jentl!...’, zegt Jurg donker en langzaam als een waarschuwing, ‘…waar heb jij dat prachtige binkie vandaan dat me zowat de lul uit de gulp keek.’
‘Van het trapveldje geplukt,’ grinnikt hij en schuift zijn handen over Jurgs sterke dijen, over de dun versleten jeans, door de binnen kant, kriebelend en tergend langzaam op weg naar diezelfde bollende gulp van Jurg.
Jurg kreunt maar bromt tegelijkertijd.

‘Leidt me niet zo af.’
Jentl grinnikt. Hij is bijna bij die gulp, kielt net onder de ballen wat Jurg de spieren doet samentrekken.
‘Ik denk dat het mijn cadeautje is van Daniel. Uit narrigheid.’
En in plaats van dat zijn handen naar boven gaan, naar die verlangende ontspannen gebogen lul, schuift hij omlaag, tussen Jurgs dijen door. Dit is nog uitdagender, weet hij en ervaart hij, plagend grinnikend.
‘Oh, Jentl, houd even op… goddomme…’
‘Ben je jaloers?’, glimlacht hij terwijl hij zijn handen dieper onder de geopende dijen drukt, door het midden gaat en de hardheid van de zwelling achter de ballen voelt groeien
‘Hé, nee. Tuurlijk niet.’
‘Val je zelf op hem?, vraagt hij de hard worden onder-lul masserend
‘Nee… uh…oh… stop even. Geile… even serieus.’

Dan laat hij Jurg kruis los, en schuift h’m het shirt over het blonde hoofd. Een mooie sterke lichtgebruinde man. Hij streelt even over de brede tepels.
‘Ik ga me straks aan je vergrijpen,’ kreunt Jurg.
Dan buigt Jurg zich naar voren en neemt zijn hoofd tussen de brede blonde handen.
‘Jentl?’
‘Hij komt gewoon de tuin doen. Vrijdagmiddag en de hele zaterdag. En wij gaan hem helpen.’
‘O?’
‘Ja. Want als jij mij een sms’je stuurt dat je overplaatsing aan gaat vragen en hier bij in wil trekken, moet je er wat voorover hebben. Schat.’
Jurg grinnikt. Want het klinkt naar niks: schat. Dan wordt hij overeind getrokken en bekeken.
‘Je zus heeft smaak. En je kapper ook. Ik geil op klein platte oortjes.
Hij, Jentl, huivert van verrukking als Jurg er met zijn lippen in bijt. En maakt gelijk Jurg versleten jeans open en stript die met de slip omlaag.
‘Hé joh, niet hier…’
‘Een politievent die bang is?’
Hij drukt Jurg achter over in de luie stoel zonder leuning, stript zich tot ie even bloot is in zijn eigen tuin als Jurg, die er mooi en machtig achteroverligt met die geweldige blonde lul tot in de navel.

Hij gaat erop zitten, er op rijden en laat Jurg kreunen, buigt zich voorover en zoen zich zuigend vast.
‘Mmm.’
Hij rijdt met zijn gaatje over de natte eikel van Jurg, lang en langzaam, het drijfnat makend van Jurg geil, die kreunt in zijn mond, hem aanhaalt en streelt, nog iets mompelt.

Hij masseert zijn gevoelige aars, terwijl het genot door hem heen giert, tot de kringspier ontspannen is en hij die harde warme lul kan vangen. Hij kreunt en huivert terwijl die natte lul naar binnen glipt en hij zich er langzaam over schuift, terwijl Jurg hem bijna fijn knijpt en gromt en machtloos probeert op te neuken.

Dan rilt hij, als zijn spot wordt geraakt. Dan zit hij stil en voelt alleen nog Jurgs lul verlangend in hem schokken.
Even de stille en hete intimiteit, dat harde lid warm voelend en sterk kloppend.
En ook Jurgs snuiven, die hem machteloos knijpt, hijgt in zijn mond.
‘Shit… ga door… Jentl…’

Dan verheft hij zich langzaam op zin gespreide benen. Overmacht en tintelend zinderende geilheid strijden in hem, als hij Jurgs lul voelt glijden door zijn bewegen, voelt kloppen van verlangen. Helemaal als Jurg zijn snotgladde stijve vastpakt en al het geil er langzaam over strijkt.

Dan verliest hij zich. Dan wordt hij wild. Dan neukt hij Jurg niet alleen recht op en neer, maar rijdt stijf drukkend naar voren en achteren, terwijl die lul plettend en krommend bijna uit hem glijdt, en er weer tergend en bijna pijnigend en daardoor gierend verrukkelijk weer in hem komt.
Hij grijpt Jurg aan het blonde hoofd vast, zuigt zich vast, gromt en rijdt naar voren en naar achteren, terwijl Jurg zijn ballen kneedt, zijn lul snotglad aftrek, hij erin neukt terwijl hij rijdt.
‘Ga door….Jentl… godver… oh… lief…’
Dan ontlaadt hij zich, Jentl, spoelt het leven uit hem en gelijk in hem, diep en hard schokkend. Jurg laatste stoten.

Hijgend en moe ligt hij op Jurg, zoent h’m, laat zich strelen.
‘Verdomme, Jentl., wat kom ik graag bij je.’
Hij glimlacht, moe en met gesloten ogen, genietend en stil bevredigd.
‘Alleen hierom?’
‘Je huis is ook iets leuker dan de mijne.’
Leuker. Het klinkt belachelijk.
‘Aards slijk. En ’t is niet eens van mij,’ bromt hij
‘Ook al woonde je in een hutje op de hei.’
Hij glimlacht en spint bijna als een zonnende kater.

‘Zullen we e’s wat kleren aantrekken?’, vraagt Jurg.
‘Ja…,’ zegt hij maar staat nog niet op, maar vraagt ’…blijf je vannacht?’
‘Ja. En morgenochtend ook nog. ‘k Ga wel voor Miep spelen. En ik zal je wat lekkers koken voor morgenavond.’

Hij glimlacht, de keurige Jentl, die naakt in zijn eigen achtertuin ligt, op een sterke blonde man, terwijl jeugd op het trapveldje ravot.
‘Wanneer kom je weer?’ vraagt hij.
‘Ben ik al weg,?’ grinnikt Jurg.
‘Nee, ik bedoel, misschien kan ik het wat plannen als jij overdag geen dienst hebt.’
‘k Stuur je wel een sms’je. D’r is wat ziekte. Ze zijn aan ’t schuiven met het rooster.’
Ze staan op, de beide mannen die verliefd zijn als pubers en kleden zich aan, grinniken als ondeugende jongens.