(vrijdag, Yannick)

Onderweg naar school kan hij zijn geluk niet op, na zijn eerste nacht met Stefan. Zoals ze elkaar duwen en trekken, elkaar ombeurten voortduwen, en Stefan soms stralend lachend naar hem achterom kijkt.

Daarom maakt die ochtend de school tot een gevangenis. Hoewel hij de meeste vakken samen heeft met Stefan, en ze voortdurend naar elkaar seinen, kan hij niet wachten tot de middag dat ze samen zijn, samen de achterstallige tuin bij Jentl onderhanden gaan nemen.

Vooral niet als Stefan, met de hand voor de mond langzaam een smal gekrulde tong tussen de lippen door naar buiten steekt, als een eikel vanuit de voorhuid.

Dan heeft hij het niet meer.

Stefan mag dan wat tengerder zijn, iets donkerder blond en stiller dan z’n oudere broer Roderick die Yannicks beste vriend is, maar ergens zo merkt hij, is Stefan ondeugender en veel leuker en prettiger.

En met hun stromachtig toenadering tot elkaar gistermiddag en de geil speelse samenslaap van vannacht waarbij ze ook gezoend hadden en hij voor het eerst samen met een ander klaar was gekomen nog zo vers in het geheugen, is er zo’n heerlijk en vreemde spanning in hem, dat hij Stefan wel wil ontvoeren, de schooldeur achter hen dicht wil klappen.

Vier tergend dramatische schooluurtjes.

Dan barsten ze eruit, racen ze naar het chirurgenhuis van Stefans ouders en eten er haastig een paar boterhammen. De brede grijns van zijn vriend Roderick, die vrij is voor examenstudie, doorstaat hij moedig.

En op de kamer van Stefan kleden ze zich om. Plagerig stoeiend trekt hij zijn te kleine oude schoolsportbroekje aan, dat hij stiekem met zijn andere kleren, in zijn rugzak heeft meegenomen, duwt zijn van spanning groeiende lul er schuins in weg.

‘Allemachtig…,’ fluistert Stefan, die hem over zijn pik voelt, wat hem even doet huiveren van verrukking en ook doet glunderen,’…wou je zo aan het werk?’

Hij, Yannick, grijnst en trekt Stefan plotseling tegen zich aan, duwt zich tegen hem op en zoent hem zelfs een keer op de mond. Maar Stefan knijpt hem zo hard in het kruis dat hij wel los moeten laten.

‘Heb jij het nog?’, vraagt hij, doelend op het schoolsportbroekje.

‘Nee, allang niet meer… Maar dat kun je toch niet maken, man. Bij andere mensen in de tuin! Zo?’

Dus racet Yannick op zijn oude mountainbike, gekleed in zijn gewone slobberig afzakkende bermuda en flodderige shirt, samen met Stefan, die een zelfde ruime outfit aanheeft, naar het brede huis voor het trapveldje aan de brede rijksstraatweg van zijn dorp.

Tuinjongens zijn ze nu.

En daar treffen ze niet Jentl aan want dat wist hij, maar wel de stoere blonde man Jurg, Jentls vriend en dat had hij niet verwacht. Even voelt hij weer die vreemde kriebel, van toen hij die twee had zien zoenen, die gewoon homo blijken te zijn.

‘Wie is dat,’ vraagt Stefan als ze in de garage bij de zitmaaier staan.

‘De vriend van Jentl,’ zegt hij wat schoorvoetend.

‘Zijn ze homo dan?’

‘’k Denk het wel. Ze zoenden mekaar de vorige keer toen ik hier was om een afspraak te maken. Toen kwam Jurg net aanrijden,’ zegt hij wat benepen.

Dan ziet hij Stefan glunderen. En die reactie valt hem mee.

‘Dan had jij je strakke broekje wel aan kunnen houden…,’grinnikt Stefan, ‘…stond best geil.’

En hij, Yannick, herinnert zich de afgelopen zondagavond, die eerste zomerswarme dag, toen ze hierachter hadden gevoetbald, onder aanvoering van stoere Sieger.

Daarom trekt hij zijn shirt uit, hijst zijn bermuda op en rolt de boord een flink aantal slagen omlaag, krult de pijpen op tot boven zijn schaatsdijen.

‘Zo dan?’ grijnst hij naar Stefan.

‘Yes! Dát doe ik ook.’

En het windt hem op als hij Stefan er even later ook in zo’n verkleind broekje ziet staan, krijgt er een halve stijve van.

‘Geil?’ vraagt Stefan.

Hij knikt en kan het niet laten over Stefans duidelijk bobbel te voelen, een half gespannen pik te ervaren zoals hijzelf heeft.

‘’k Heb zin in vanavond…,’ glimlacht Stefan, ‘…jij?’

‘Ja. ‘k Kan niet wachten,’ grinnikt hij.

‘’k Voel het,’ lacht Stefan als die hem over zijn volle kruis tast wat hem doet rillen van verrukking.

Stefan klimt op de zitmaaier. Ze zullen twee keer maaien omdat het gras zo lang is. Eerst in een hoge stand, en morgen in de lage. Toch is om de paar meter de vangbak al vol en kiepert hij, Yannick, die in de kruiwagen en leegt die op de compostbult achter de garage.

Hij heeft het er nog drukker mee dan Stefan. Maar hij vindt dat niet erg. Hij vindt het heerlijk, z’n spieren te spannen, de zon te voelen branden, bezweet te raken. Het maakt hem vrijer. Hij geniet van Stefan, die zo stoer op de zitmaaier zit, wat dieper gebruind is, mooi gespierd, die roei-jongen die het net zo voelt als hijzelf. Hij verlangt naar vannacht, als hij bij Stefan zal logeren, voelt telkens zijn pik wat groeien bij de gedachte eraan.

En eigenlijk, nu hij even alleen is met zijn gedachten, komt hij tot het besef, dat Stefan totaal anders is dan Ronnie, dat die hem niet afwijst, maar hetzelfde voelt als hij. Stefan had hem zelfs terug gezoend vannacht, toen ze elkaars lul hadden afgetrokken, had het voortouw genomen.

Soms ziet hij die blonde gespierde en lichtgebruinde man in een donkere zwemboxer rondscharrelen op het terras en naar hen kijken. Dat hem dat ook opwindt, dat hij dat ook geil vindt, eigenlijk vindt hij het niet erg, zo met Stefan erbij die net zo stoer doet als hijzelf.

Als ze na een glas fris op het terras bij de blonde man even bij de compostbult achter de garage staan, begint Stefan over dat wat hem ook was opgevallen.

‘Heb je zijn lul gezien?’ glundert Stefan.

‘Ja,...’ grinnikt hij, ‘…wat een joekel zeg.’

‘Als je daarmee geneukt wordt … ik krijg al kramp bij het idee.’

‘Doe je dat wel e’s,’ vraagt hij verwonderd.

‘Nee, alleen vingeren bij het aftrekken. Jij dan?’

Hij schudt zijn hoofd, maar ergens windt het hem op. Misschien omdat Stefan er zo openlijk over praat.

‘Vanavond?...’, glundert Stefan en voelt over zijn bolle kruis van zijn klein gemaakte bermuda,’…echt lekker, man.’

Het tintelt in hem en hij trekt opeens Stefan heftig tegen zich aan, zoent hem op de mond. Zomaar.

‘Ook lekker,’ grijnst hij en ziet ook aan Stefan dat het hun spanning verandert, vergroot en aanvult.

‘We gaan vroeg naar bed,’ grijnst Stefan.

Soms kijkt hij tijdens het kruien van het gemaaide gras naar de blonde man op het terras. Hij had de man zojuist minder streng gevonden dan in het begin. Prettiger en minder afstandelijk, ondeugend uitdagend eigenlijk wel, meent hij.

En het windt hem ook op. Op een andere manier. Om die grote ontspannen lul van de man, omdat de man soms naar hem kijkt als hij met de kruiwagen loopt, of naar Stefan, zoals die op de zitmaaier gefocust het veel te lange gras maait.

En het maakt hem ook uitdagender. Hij trekt zijn al verkleinde bermuda hoger op in het kruis en slaat de boord nog twee keer omlaag. Geil voelt het, als hij loopt en met zijn billen de naad er tussen voelt drukken, de naad voelt kriebelen. Dat is nog lekkerder, dat schuren er binnen in en opeens meent hij te begrijpen wat Stefan met vingeren bedoelt.

En het is heerlijk, zo’n half gespannen lul overdwars, bewegend zoals bij het skeeleren, tijdens het lopen naar de zijkant van het huis, wat langs het pad naar het trapveldje ligt, verscholen achter hoge en dikke struiken en een schutting.

Daar is Stefan intussen, zittend op de maaier. En hij ziet h’m kijkend en glunderen om zijn zo strakke en verkleinde broekje, ziet hoe Stefan in z’n eigen verkleinde katoentje een stijve krijgt en opeens van de motormaaier klimt.

Om te stoeien, hier in de beschutte zijkant. Lachend en verhit grijpen ze mekaar in het kruis, door het kort gemaaide gras rollend, hijgend, terwijl hij Stefans stijve voelt schokken in zijn hand, terwijl zijn lul in een mum stijf is in Stefans graaiende hand.

Knedend en ravottend, met de dijen en de armen, hun warme lijven.

‘Shit. Stoppen…,’ hijgt Stefan opeens, ‘… anders kom ik.’

‘Je begon zelf,’ lacht hij terwijl hij voelt hoe drijfnat zijn pik intussen is.

‘Jij met je decolleté,’ grinnikt Stefan rood verhit tegen hem. En hij huivert van verrukking als hij even Stefans hand over zijn billen voelt, de vingers door de naad van zijn broekje voelt glijden.

‘Lekker?’, grijnst Stefan ondeugend.

‘’k Sta op knappen.’

(vrijdagmiddag, Jentl)

Hij heeft zijn laatste klant afgezegd, de afspraak verschoven naar volgende week. Hij wil op tijd thuis zijn deze vrijdagmiddag, om nog even van Jurg te genieten voordat die de late avonddienst ingaat en samen met hem te eten. En ook om de tuinjongens nog even te ontmoeten.

Maar dat hij ze zo verhit aantreft, die beide jongens Yannick en Stefan, in ook nog een klein gedraaid katoentje, zoals waarin voetbalkoning en rolmodel van het trapveldje Sieger zich profileert.

De lichter blonde en stoerdere Yannick, met die dansend bewegende blonde billen van boven en onderen deels bloot, en net zo opgewonden, als het middenblonde en wat meer gebruinde vriendje, die Stefan blijkt te heten en op een andere, iets tengerder met die lichte blauwe ogen, toch ook een schoonheid op zich is.

Met een vragende frons op zijn wenkbrauwen zoent hij zijn lieve stoere blonde Jurg, die met een knipoog de schouders ophaalt.

‘Wat is dit?’, fluistert hij.

‘Stil genieten…,’grinnikt Jurg zacht en vervolgt, ‘…eerst dacht ik dat ze het erom deden. Om te kijken hoe ik zou reageren. Maar ik geloof dat er meer aan de hand is tussen die twee lummels.’

‘Dat lijkt me ook,’ glimlacht hij en ziet hoe mooi en groots ontspannen Jurg lul overdwars in de donkerblauwe zwemboxer ligt en kreunt even zacht.

Hij douchet zich kort, om zich op te frissen en de dag van zich af te spoelen en trekt een donkere zwemslip aan, vanwege Jurg.

Beneden op hete terras treft hij ze met een biertje aan, samen met Jurg. De verhitte jongens, die tot rust komen, onder de strenge blik van zijn blonde stoere politievent. Voor hem staat er ook een biertje klaar en lui ploft hij in een van de lage stoelen in een diep kussen.

Hij hoort de jongens praten, over dat het tegen valt, de eerste keer hoog maaien. Bergen gras komen eraf! En morgen doen ze het nog e’s dunnetjes over, korter.

Jong vuur, vol enthousiasme. Hij geniet ervan terwijl hij even Jurgs arm streelt. En hij geniet van iets, zo meent hij, waar hij zelf vroeger nooit aan toe gekomen is. Het ontluiken van twee jongens die elkaar leuk vinden, mooie ondeugende en bruisende jongens, die iets meer hebben dan een gewone vriendschap. Dat voelt hij, dat had hij voorvoelt bij Yannick, ook zonder h’m te kennen.

‘Het gras moet er vandaag nog wel af…,’ hoort hij de donkerder blonde jongen Stefan zeggen, ‘…anders wordt het morgen niks.’

‘Dan blijven jullie toch eten…,’ zegt Jurg, ‘…’k heb genoeg, maak je het maaien vanavond af.’

Hij Jentl ziet hoe de jongens elkaar aankijken, geniet ook daarvan. Die verstandhouding. Wat zou hij het vroeger graag beleefd hebben, in dat prille stadium. Wat zou zijn verkrampte leven anders verlopen zijn. Maar, zo meende hij, misschien was hij dan ooit Jurg tegen gekomen, was hij geworden als Daniel…

‘Kan toch?’ hoort hij Jurg aan hem vragen.

‘Tuurlijk,’ zegt hij en glimlacht.

Dat de jongens dan naar elkaar glunderen, in een geheim dat ze samen denken te hebben.

Hoe snel is het verandert, denkt hij. Zondagavond was Daniel er nog. En vanaf maandag al was Jurg, terug en anders. Van de bijna fanatieke anonieme bink voor zo-nu-en-dan bedpret tot een lieve kerel die overplaatsing wil, die bij hem in wil gaan wonen, die hem uit de kast heeft getrokken. Althans tegenover zijn zus dan, die hem een metamorfose heeft laten ondergaan, omdat hij best een ‘sexy broertje’ is, hij, Jentl, de zo rustige en bescheiden man.

‘Ben je nog wakker?’

Jurg schudt aan zijn schouder. De jongens grinniken, hangen lui en mooi en bevallig onderuit. Wat is het leven opeens heerlijk meent hij, Jentl.

‘Nou jongens,’ zegt hij dan, zich wat optrekkend, ‘hoe komt het dat jullie zulke goeie vrienden zijn.’

De lichterblonde en stoerdere Yannick ziet hij wat verschrikken. De stil lijkende Stefan ziet hij grijnzen, hoort hij praten dat ze bij elkaar in de klas zitten, bij elkaar op roeien, samen soms studeren, in het vierde van het VWO zitten. Hoort van een chirurgen familie met twee zoons en twee dochters, waar het een vrije boel is en iedereen langs mekaar leeft.

‘Best gezellig hoor,’ ziet hij de andere jongen, de stoerdere blonde Yannick zeggen, die de korte schrik te boven lijkt te zijn na het luchtige praten van Stefan.

‘Nou!,’ hoort en ziet hij de wat slankere Stefan reageren, die de rust bij Yannick thuis wel aanspreekt.

‘Hallo!’, ziet hij nu Yannick opstuiven, hoort hem vurig praten over een belastingambtenaar als vader en een helleveeg van een moeder.

‘Valt best mee,’ concludeert Stefan.

En hij, Jentl, glimlacht en geniet, van de jongens, van Jurg boven al die het allemaal met een plagend gefronste blik aanhoort, van het biertje na een werkdag ook.

Wat later in de keuken waar hij Jurg helpt met de laatste voorbereidingen voor het eten, ziet hij ze door het raam. Dat ze met hun handen vechten, dat ze discussiëren en lachen dat ze elkaar stompen en in de buik grijpen.

‘Wat kijk je?’, vraagt Jurg hem als die achter hem komt staan en de blonde sterke armen om hem heen slaat, hem in de hals zoent en aan zijn oortje knabbelt, wat hem heerlijk doet huiveren.

‘Ben jij niet jaloers op ze?’, vraagt hij.

‘Och wat. Wat geweest is, is voorbij. En ik heb jou en ik heb spijt dat ik ze gevraagd heb te blijven. Want eigenlijk kan ik ze wel wegkijken. Jij met je lekkere strakke wulpse kontje… dat wordt dus niks meer vanavond.’

Hij grinnikt, draait zijn hoofd opzij en zoent Jurg op de mond, voelt z’n blonde forse lul tegen zijn strakke kontje schuren en kreunt.

‘Morgen ben je er toch weer?’

‘Met een volle zak die op knappen staat de nachtdienst in!?’

‘Hebben ze je zo opgegeild?’

‘Nee, ik verlang naar jouw vuur, lief.’

En hij geniet als hij naast Jurg zit en soms even zijn knie tegen zijn dij voelt drukken, geniet van de jongens tegenover hen, die vrijer worden, praterig en zich op hun gemak gaan voelen, mekaar soms gewoon openlijk plagen, stotend met hun handen. Hij geniet, als hij ziet dat vooral de wat gereserveerde Yannick, vrijer wordt, omdat die jongen er naar uitziet om bij Stefan te logeren.

En hoe ze praten met Jurg, die hen plaagt, daar goed in is als sociale politievent.

‘Nou, dan blijven jullie toch hier slapen.’

‘Yes,’ hoort hij Stefan uitroepen.

‘Goh, ja,’ ziet hij Yannick verrukken.

‘Jentl heeft een pracht van een logeerbed, toch? Jentl?’ hoort hij Jurg zeggen en diens knie hard tegen zijn dij drukken.

Hij, Jentl, schrik. Had hij iets gemist in zijn dromend gemijmer.

‘Ja, dat wel…’

‘Ik bel wel effuh naar huis…,’ zegt Stefan enthousiast, ‘… dat ik toch bij Yannick slaap.’

‘Is dit wel…’ begint hij.

Maar hij voelt opeens Jurgs arm om zijn schouder, een bezegelende zoen op zijn wang een fluisteren.

‘Gun ze een pleziertje in alle vrijheid. Jij was toch jaloers op dat heerlijke ontdekken?’

Jentl. Het leven blijft hem overkomen.

Hij zoent vrijend en verlangend zijn Jurg bij diens vertrek terwijl de jongens het laatste gras maaien. In de schemer hangt hij met een laatste biertje in de zwoele avond met hen op het terras. Hij laat hen zijn zolder bewonderen met de snookertafel en de fitnessapparaten omdat Daniel zich daar tegenover Yannick had uitgelaten, waar het ‘yes!!’ en ‘gaaf!!’ en ‘vet!!’ niet van de lucht is.

Hij hoort hen, stoeiend en lachend als ze samen douchen, hoort hen keten als ze samen het grote bed van zijn logeerkamer gaan delen.

Hij geniet en gelijk doet het hem pijn, omdat hij ondanks zijn stille bescheidenheid, en soms heftige vurigheid wanneer hij zich verliest in Jurg, bovenal gevoelig is en aan vroeger denkt.

Omdat het een leeg bed, zonder Jurg, die hij in de nachtdienst nog een sms’je stuurt, de jongens hoort donderjagen door twee slaapkamerdeuren en over een verdiepingsgang heen.

Maar toch ook voelt hij zich heerlijk en gelukkig. Jurg komt bij hem wonen, gaat z’n leve met hem delen, zal zijn vuur aanwakkeren.

Midden in de nacht wordt hij wakker. Het bed beweegt, hij hoort gefluister, voelt warmte. De jongens!

Verschrikt knipt hij zijn licht aan.

Het stralende gezicht van de blonde Yannick, en dat ondeugende grijnzen van de wat donkerder Stefan over Yannicks schouder. Twee blakende gezichten in zijn ontnuchterend ontwaken.

‘We dachten…’ ziet en hoort hij Stefan zeggen, ‘… omdat je zo alleen ligt…’

Twee verschillende ogen paren. De lichtere vurige blauwe van Stefan verder weg, de warmere en breder grotere diepblauwe van Yannick vlakbij.

‘Jongens…,’ zegt hij verschrikt als uit een rare droom ontwakend, ‘jullie zijn lieverds, maar dit gaan we dus niet doen.’

‘Hè!? Waarom niet? Vind je ons niet leuk?’

Het is Stefan, die het zegt, terwijl hij de warmte ziet in die diepblauwe blik van de blonde stoere Yannick naast hem.

‘Nee,…zegt hij stellig, ‘…jullie wel, maar de situatie niet. Hup. Naar je eigen bed.’

‘Een nachtzoen!’

Het overkomt hem, Jentl. Hij voelt dat ze het afgesproken hadden. Twee totaal verschillende zoenen, twee totaal verschillende handen die even vluchtig en plagend over zijn halve stijve in zijn nachtslip tasten, van twee totaal verschillende donderstralen. Dan ziet hij ze grinnikend en soepel en naakt wegvluchten. Beiden met een vurige volwassen en harde jongenslul die al eerder deze nacht waren klaargekomen, weet hij.

Twee mooie gespierde lenige lijven. De ene wat donkerder jongen Stefan met de blanke billen van een zwemboxer, de andere wat lichter gebruinde jongen Yannick met slanke en soepele en vooral ook licht gebruinde billen.

Verdomme, Jurg, denkt hij en verstuurd zijn vriend midden in de nacht een sms’je over het gebeuren met een ‘dank je wel’ als besluit.

Hij wordt laat wakker. Omdat het zaterdag is en hij de wekker heeft uitgezet. Maar ook om de onrustige nacht en de overval van de jongens, waardoor hij lang heeft wakker gelegen.

Het is bij half tien als hij zijn ochtendjas aantrekt en wat verbaasd is, omdat hij ze nog niet hoort.

De deur van de logeerkamer, tegenover zijn thuisstudio staat wagenwijd open. De ochtend zon licht er fel door.

Hij loopt erheen. Hij voelt de stralende warmte om de ongeïsoleerde ruiten in de kamer en ruikt jongensgeur. Een geur van vroeger.

En dan ziet hij ze liggen, slapend in een open gewoeld bed. De lichtgebruinde en verweerdblonde Yannick goeddeels op z’n rug liggend, ontspannen breed uit en geopend, met een arm in een ontspannen boog om z’n eigen hoofd.

En hij ziet de wat donkerder Stefan met de slanke blanke boxerbillen er voorover half overheen liggend, zich vastgeklemd aan het ene open blonde been, het hoofd in de blonde hals, een arm over een blonde borst, en met een blonde knuist van Yannick half geopend in de rugholte.

Het raakt hem. Zoiets moois. Zoiets vertederends. Hij had bijna de nijging om het op foto vast te leggen.

En hij voelt zich eigenlijk, gelijk als hij dit denkt, ook betrapt. Omdat Yannick al wel wakker is, hem gehoord schijnt te hebben, met een luie glimlach naar hem glimlacht, terwijl hij onder de heup van de donkerder Stefans diens blonde jongmannelijk ochtendstijve ziet steken, fris en viriel onschuldig.

Hij glimlacht, Jentl, en fluistert tegen Yannick:

‘Over een half uurtje ontbijt?’

Dat die z’n vrije hand met een verbredende glimlach opsteekt…

Hij douchte zich. Hij zet koffie en thee, perst sinaasappels uit, bakt spek en eieren, verse broodjes uit de oven.

Lui en loom zitten ze buiten op het terras tegenover hem, in slobberende en wat afhangende bermuda’s die blijkbaar niet meer in elkaar gerold hoeven te worden.

‘Sorry van vannacht,’ zegt Yannick.

‘’t Was een flauw geintje,’ zegt Stefan.

‘Hadden jullie een triootje in gedachten?’, vraagt hij glimlachend, omdat ze er nu over begonnen.

De beide jongens kijken elkaar even snel aan. Daarna ziet hij Yannick van de tafel wegkijken. Maar Stefan grijnst ondeugend.

‘We dachten dat je het misschien wel leuk zou vinden.’

En hij ziet toch wel een verschil tussen de beide jongens. Want: of Stefan is een snel lerende jager, of is toch veel verder dan Yannick, vermoed hij. Alhoewel. In deze tijd met internet… Vijftien jaar geleden lag het anders, moest de fantasie meer geprikkeld worden, en kan nu makkelijker ophol slaan, heeft een voorsprong.

‘Wat had je in gedachten gehad,’ glimlacht hij tegen Stefan, die grijnzend de schouders ophaalt.

‘En vond je vriendje dit wel goed?’

Vriendje. Gisteren zouden ze er misschien nog van in de hik geschoten zijn, denkt hij, terwijl hij Yannick naar Stefan ziet kijken.

‘We waren toch samen?,’ grijnst Stefan.

‘Ja, dat is zo. Maar vind je het niet leuker om het dan ook samen te ontdekken?’

‘Nou! Yannick vindt jou heel aardig…’

‘Ja, maar jij wou…’ zegt Yannick opeens daarmee Stefan onderbrekend en gelijk de rest inslikkend.

Hij, Jentl, grinnikt. Hun eerste meningsverschilletje? Hij vraagt zich af hoe lang dit zal duren met die twee. Maar hij is niet van plan er zich aan te branden. Hij is verliefd op Jurg en niet zo van de tussendoortjes die van alles stuk kunnen maken.

En hij had zich een keer letterlijk zo’n jonge lummel, de mooie en lieve Daniel, op de hals gehaald, nog verliefd geworden ook. Nog geen week geleden…

‘Kun jij die grote lul van Jurg helemaal hebben?’, hoort hij Stefan vragen.

Hij schiet in de lach.

‘Ja. Ik slik h’m helemaal in. En dan is ‘ie h’m een half uur kwijt en krijgt h’m gaar terug. ‘

En op dat moment vond hij zichzelf ook heel snel volwassen geworden zijn. Want dit zou een klein weekje geleden niet bij hem opgekomen zijn.

Hij vraagt zich af of hij te nuchter is geweest, te ontnuchterend voor de beide jongens, voor zichzelf.

Stefan racet voor de tweede keer over de gazons en leegt de vangbak zelf. Yannick is onder de bomen aan de achterkant bezig. Gescheiden zijn ze.

Totdat hij rond de middag de zitmaaier wel heel lang stationair hoort draaien. Dan is hij nieuwsgierig, loopt de garage in en ziet hen door het achterraampje bij de compostbult. Jongens, verstild vrijend. De hartstochtelijke prilheid raakt hem. En hier ziet hij hoe de stoerdere Yannick de overhand neemt, een vlammende passie heeft.

Hij verlaat de garage en glimlacht, grinnikend. Omdat het heerlijk is, jongens die mekaar ontdekken.

Jurg komt straks thuis, ze zullen zo eten. Hij zal zich omkleden, ze gaan vanmiddag gevieren aan het werk.

Hij weet dat Jurg het niet zo bedoeld had, gisteravond, toen ‘ie de jongens voorstelde te blijven slapen. Maar je moet de kat ook niet op het spek binden, vindt hij.

En daarom vraagt hij, als ze buiten eten, aan de jongens hoe oud ze zijn en kijkt naar Jurg.

Stefan is zestien en Yannick wordt dat over een maandje, blijkt niet alleen een vroege leerling, ook nog e’s vroegrijp.

En hij ziet Jurgs ene wenkbrauw fronsen, omdat vooral een politievent op de hoogte moet zijn van leeftijdsgrenzen van volwassenheid en seksualiteit.

En dan hebben ze een blik van verstandhouding, vanwege zijn sms’je vannacht aan Jurg, dat de jongens bij hem in bed waren gekropen, waar hij Jurg hartelijk voor bedankt had.

‘Sorry,’ zegt Jurg later.

‘Jij bent mijn eerste echte relatie en daar wil ik best zuinig op zijn. Maar ik ben niet van steen…,’ grinnikt hij en vervolgt, ‘…jij toch ook niet?’, wetend dat Jurg zich voorheen van de ene in de andere relatie had gestort, ‘onenightstands’, openlijk met vrouwen, heimelijk met mannen, waar hijzelf er één van was geweest, acht jaar lang. En ook maakt hij zich geen illusies als het erom gaat dat Jurg per ongeluk nog e’s een zijsprongetje zal maken.

Dus worden de jongens rond vijf uur met een enveloppe op zak over het grind van de oprit de straat op geschopt. Die hadden hun vrije nacht gehad. Nu is het hun eigen beurt, meent hij.

En dat het goed zit, merkt hij, als ze ’s avond samen in zijn tuinbank hangen, volwassen stoeien met woorden, puberaal met handen, soms even vrijen tussen het plannen maken door.

(dit is Jentls versie op de vrijdagnacht en de zaterdag; maar hoe beleefde Yannick het zelf, met Stefan ?….)