Reünie - 2

(herinnering aan de survival...)

Mijn herinneringen na de uitnodiging van Angela voor een reünie waren ad hoc. Omdat ik de foto van vijftien jaar geleden uit het blik had gehaald. De foto van ons vijftal, van vijf vreemde uitersten wat toen heel gewoon en amper opviel.
Herinneringen die een veilig opgeborgen verlangen aanboorden. Idiote herinneringen, waarbij ik op de een of andere manier met alle vier iets had beleefd.
Ook met de stoere blonde en expressieve Wout met zijn wilde verweerde haren, die ik achteraf nog de meest gewone jongen van ons kwintet vond.

Dat had te maken met Wouts vrijheidsdrang die na de beknelling van het behaalde examen openbarstte. Met zijn behaalde rijbewijs ook natuurlijk, en ook omdat wij met z’n vijven toch een jaar lang een goed team waren geweest, een pracht van een socialiserend werkstuk hadden gepresenteerd.

Een goedkope survival in zuid Frankrijk. We kwamen er niet onderuit.
Een koepeltent, een losse luifel, een primus met wat pannen en een braadpan, een oude gietijzeren barbecue, luchtbedden en slaapzakken, ieder een minimale tas met kleren en toilet. Dat alles in een geleende brik van een auto. Het leek een ongeorganiseerde week te worden.

En was mijn herinnering aan de gebeurtenis in het badhokje met Rooie Frank oppervlakkig, we waren immers vijftien, de gedachte aan indiaan Bastiaan in het parkje met die man zoveel intenser omdat ik zijn andere geheim, om zijn stem, bij me droeg, en die op de praalwagen met LuïsJan als een idiote droom waarin de energieke latino maar een bijrol speelde.

Mijn herinnering aan de ruime week naar zuid Frankrijk werden wel intenser, zelfs na vijftien jaar…
Omdat mijn verlangen, hen terug te zien, mee groeide.
Bijna letterlijk voelde ik de reis die een klein etmaal ging duren omdat we er de tijd voor namen. Voelde ik de bevrijding na het examen met Wout mee, die aan het stuur voorin zat met Rooi Frank naast zich. Omdat het een afsluiting zou zijn, omdat ik zelf een stap zou maken, op kamers zou gaan wonen en ver weg van de stad waar ik gewoond had. Een bevrijding, die het me opeens veel makkelijker maakte. Deze ene vrije weekje nog…

Ik zat tussen de energiek latino LuïsJan met z’n platte stadsaccent en de stille verlegen indiaan Bastiaan achterin de auto geklemd. We zouden gedurende de reis wisselen van zitplaats. Maar het maakte me niet zo veel uit, wie waar zat, wie er tegen het portier kon leunen.
Ik zie nog die brede grijnzende blauwe ogen van blonde Wout in de binnenspiegel voor me.
‘Je hebt er zin in, FerreFerro,’ zei Wout.
‘Wie niet…’ bromde Rooie Frank voorin naast Wout, ‘effuh de beest uithangen…’
‘Hallo rooie…’ reageerde LuïsJan onmiddellijk, ‘… het is een survival, hoor.’
‘Ja…’ kaatste Rooie Frank, ‘…met heel veel landwijn…en jij zult wel lekker op temperatuur komen, tropisch bruintje… zo dicht bij de zon…’
‘Heb jij wel crème bij je…’ grinnikte LuïsJan.

Ik hoefde dus niks te zeggen. En stille fluisteraar Bastiaan stootte me met zijn knie aan, glimlachte zowaar door zijn wilde donkere haren heen aan.
‘Zonnebloemen en lavendel,’ hoorde ik indiaan Bastiaan fluisteren en schoot in de lach. Het was er nog wat te vroeg voor in de tijd van het jaar. Maar het idee, die stoere blanke rooie slanke Frank, in een veld zonnebloemen met lavendelgeur…
En ik zakte heerlijk ontspannen onderuit. Een ontspanning die zou blijven.

Warme schouders tegen mijn schouders, warme benen tegen mijn benen, terwijl het asfalt onder ons doorgleed en Frank de cd’s wisselde.
Nederland uit, België in.
‘Wil jij niet bij het raam?’ vroeg LuïsJan me onderweg.
‘Nuh…’ zei ik. …jullie houden me maar rechtop.’

En het had een voordeel om midden achterin te zitten. ’s Nachts strekte ik mijn benen tussen de beide voorstoelen door tot over de handrem, terwijl ik met mijn hoofd op LuïsJan schouder in slaap zakte. Heerlijke ontspannen warmte met een rare opwinding. Helemaal toen Wouts hand zich soms in het donker om mijn enkel sloot. Toen kreeg in het spontaan een stijve. Zomaar.

Ongeorganiseerd? Het was schijn. Vijf lange tussenstops maakten we. Vijf keer het primusje, voor koffie, voor thee, voor een bord macaroni uit blik. Wout was al aan het oefenen voor zijn militaire opleiding, meende ik.

Een boeren camping met een ezel bij de ingang, in een mediterraan dal in de Voor Alpen, een meter of vijf boven en pal naast een brede rivierbedding vol kiezels en keien en een zomerstroompje in het midden.

Ongeorganiseerd? Twee keer huurden we mountainbikes. Twee keer kanoden we de rivier af.
Eén keer gingen we met de auto de bergen in, bij een watermolen waar iets verderop een voetpad zestig meter in haarspelden omlaag kronkelde, een kloof in waar amper zon was, waar het vijfentwintig graden kouder was omdat het stroompje daar die zestig meter omlaag viel en waar er een dichte waterdamp hing, waar we elkaar stoeiend onderduwden tot we verkleumd drijfnat waren en we ons later op het terrasje bij de watermolen lieten drogen en opwarmen.

Of die keer dat we een bergkam overgingen, langs diepe kloven kronkelden, waar een ander stroompje een surrealistische rots had uitgesleten in glooiingen en poelen en we bijna een stoombad namen, om dertig meter verder van een watervalletje te duiken.
‘Wout. Jij bent hier vaker geweest,’ merkte ik op.
‘Ja, vorig jaar met m’n vader.’

Een koepeltent dat vol lag met vijf luchtbedden en aan het voeteneind nog net ruimte voor de tas. De losse luifel op poten er schuin voor. De barbecue op stenen en een emmer ernaast voor het geval het dorre gras zou vlamvatten. We roosterden er iedere avond brokken vlees aan spiesen, aten een eenpansmaaltijd, met steevast de Franse salade met stokbrood erbij. En landwijn, veel landwijn.

Ik had nog nooit zo’n ontspannen vakantie meegemaakt, met zoveel figuurlijk warmte. Misschien omdat ik ervoor openstond en ten aanzien van mijn eigen dubbele veiligheid tot aan het randje ging. Maar het was de sfeer tussen ons vijven.

En dat de wat stoer stugge en soms lompe Rooie Frank het minst ontdooide hebben we hem afgeleerd. Al na de eerste dag toen hij zo roze zag als een mager spaarvarken. Een hele flacon crème hebben over hem uitgekieteld tot ‘ie witter was dan zijn winterse blankheid.
En omdat we toch bezig waren, hebben we Bastiaans gordijnen van dat dikke glanzende donkere ongepunte haar opgetrokken, met twee vlechten van af de slapen achter het hoofd samengebonden.
‘We zullen nog een adelaarsveer voor je zoeken,’ zei LuïsJan in zijn meest platte stads, de latino bij wie zelf deels het inlandse bloed door de aderen stroomde.

De ochtenden dat de zon ons de tent uitbrandde, ondanks het boompje waar we onderstonden en het ezeltje klagelijk de dag in balkte. Steevast was LuïsJan dan de eerste die het oude brood bij de ezel afleverde en het al bestelde verse brood bij het kampwinkeltje haalde. Steevast het zelfde ritueel iedere ochtend, als die donkere latino lomp over Rooie Frank heen klom en die dan als een verlaatte haan ‘Umpf” kraaide.

De keer dat we een kampvuur in de rivierbedding hadden gemaakt en als kinderen, met andere kinderen van de camping, marshmallows aten; de keer dat er twee oudere echtparen tegenover ons, ons uitnodigden voor ‘de borrel’
Het tafeltennissen op het betonnen blad, iedere avond.

Het was een aaneenschakeling, een vlekkeloos overvloeien van momenten. Zelfs de nachten. Vooral de nachten.
Zes maar. Het hadden er zeshonderd mogen zijn, zesduizend.
Nachten waarin ik tussen blonde Wout en indiaan Bastiaan in lag. Wout achterin de tent voor het overzicht op zijn troepen, Bastiaan in het midden van ons vijven, daarnaast LuïsJan omdat Rooie Frank bij de ingang wilde liggen. Was die lompe claustrofobisch?

In de nacht was Bastiaan het onrustigst. Hij sprak zelfs in zijn slaap, meer nog dan overdag, en ook luidop. Toen hoorde ik weer het verschrikkelijk klinkende nasale.
En ik was niet de enige. Wout, die achter me lag, knipte de zaklantaarn aan en kwam verbaasd over mij heen leunen.
‘Wist jij dat?’ vroeg Wout fluisterend, voorbij mijn gezicht naar Bastiaan met de weg-gevlochten gordijnen schijnend. Ik knikte, haalde de schouders op en kruiste een wijsvinger voor mijn mond.

Vanaf dat moment die eerste nacht heeft die blonde expressieve Wout mij niet meer losgelaten. Letterlijk niet. Want hij lag dicht tegen me aan, met een arm om mijn middel over de slaapzak, met zijn wilde stugge verweerdblonde haar kriebelend tegen mijn schouder, zijn slapende adem.
‘Jij bent de beste van ons allemaal, Ferre,’ had hij nog gefluisterd, wat mij had doen laten volschieten.

Zes nachten. Zes lange nachten, vanaf het moment dat het licht uitging tot de zon de ezel in de verte deed balken wat LuïsJan met een zucht deed opstaan en over Rooie Frank heen klimmend om deze steevast dat ‘Umpf’ te ontlokken.
En dan erna nog, als wij vieren sluimerden in de broeiende tent met de flap open, wachtend op de verse baguettes van LuïsJan. Dat Wout mij een keer in de kin kneep, of tegen de wang tikte, mij in een krachtsexplosie geeuwend ontwakend heel warm en intiem tegen zich aantrok.

Zes nachten, met Wout warm en dicht achter tegen me aan, zijn arm los over me heen, zijn kriebelden haar, zijn slapende adem strelen over mijn schouder. Voor hem was het een amicaal gedrag. Zo was hij, expressieve Wout. Maar voor mij waren het de warmste en intiemste momenten met een andere jongen, waarin ik in weg sluimerde en emotioneel van raakte. En waarin ik telkens wakker schrok om de onrustig slapende Bastiaan voor me, dromend en woelend en draaiend. Dan golfde het door me heen, kreeg ik spontaan een stijve zonder de drang me af te willen trekken.

Zes mediterrane nachten, waarvan de dagen al zo heerlijk en ontspannen en makkelijk voor me waren en ik tot de grenzen van mijn masker ging. Nachten met zelfs momenten dat de woelende Bastiaan een hoofd tegen mijn borst had liggen, of juist andersom lag en ik zijn billen in mijn schoot voelde drukken, ja zelfs soms zijn hand op mijn hand had liggen, zijn dikke glanzende ongepunte manen me streelden…

Eén zo’n mediterrane ontspannen nacht, toen de andere drie sliepen en Wout achter me wat klierig was, me kriebelde en plagend aftaste en er bij mij geen enkele schaamte knelde, voorzichtig bijdraaiend om de anderen niet te wekken, gewoon mee deed met dat plagerige spel
Een beetje als jongere pubers, dat toch er op uitdraaide dat we op het laatst elkaars lul vasthadden. Ondeugend, vasthoudend en ombeurten langzaam rukkend, alsof het een wedstrijdje was, waarbij we bloedgeil werden, in een heerlijke ontspanning zonder beklemming. Onze enige zorg was de anderen niet te wekken, niet te kreunen terwijl we elkaars harde lul vasthielden en ombeurten langzaam rukten.
Wout hoestte even toen ik zijn zaad over mijn hand voelde. Ik slikte dat brokje nog net in toen ik klaarkwam en we plagend weer bijdraaiden om te gaan slapen, hij achter me en samen totaal ontspannen, en Indiaan Bastiaan in zijn slapende rust voor me.

*
Waarom heb ik toen mijn masker niet afgezet en het gewoon gezegd, om het mijzelf te erkennen, en het mijn beste vrienden te laten weten? Dan had ik immers niet nog vijftien jaar geworsteld, immers.

Wout was ten minste directer. Die vroeg het rechtuit aan Bastiaan. Of er nog iets aan z’n stembanden werd gedaan, wanneer hij volgroeid was. Zomaar. Pats, zonder het ontdekte verschrikkelijke nasale te benoemen.
‘Over een paar maand…’ fluisterde hese Bastiaan met de opgetrokken vervlochten gordijnen hees, ‘…dan ga ik onder het mes.’
Ook Bastiaan hield z’n geheim dus voor zichzelf.
‘Nou! Dat had je ook wel e’s mogen zeggen…’ bromde Rooie Frank, ‘…kunnen we het alvast inplannen.’
‘Krijg je dan je een stem?’ vroeg LuïsJan min of meer overbodig
‘’k Hoop het,’ loog Bastiaan fluisterend hees.
‘’k Hoop het ook voor je,’ zei Wout warm, na een heimelijke blik van verstandhouding naar mij, omdat wij beide wisten van Bastiaans gespleten verhemelte waar we het nooit over zouden kunnen hebben..

Bijzondere en warme herinneringen, dubbele gevoelens zo dicht aan de oppervlakte.
Ook tijdens de terugrit, waarbij ik weer midden achterin zat en ik de beide samengeknoopte vlechten langzaam uit Bastiaans dikke glanzende ongepunte donkere haar peuterde als was het onze dagelijkse bezigheid, ik kreeg er spontaan een stijve van;
waarbij ik met gestrekte benen over de handrem deze keer tegen Bastiaan aansliep omdat hij zo vertrouwd zes nachten voor me had gelegen en ook weer een paar keer in de nachtrit Wouts hand op mijn enkel voelde, kreeg er spontaan een stijve van.


Dat ik het verdrongen had, werd me nu pas echt duidelijk:

Omdat we, toen we weer in Nederland reden, ieder weer met z’n gedachten met thuiskomen bezig leek. Want toen zat in de ochtend Rooie Frank opeens omgekeerd in de bijrijderstoel.
‘Zeg LuïsJan. Jij zit toch op die sportschool die die praalwagen had georganiseerd.’
LuïsJan schoot naast me in de lach. Maar ik schoot in een kramp en zag weer die enorme harde lul, die neukende snotgladde blonde fallus in het bleekblauwe licht onder het laken dat de zee voortelde.

‘Heb je ’t gezien?’ grinnikte LuïsJan.
‘Ja. En hoe. Eén van die binken stond er gewoon te luchtneuken.’
‘Waterneuken…’ lachte LuïsJan, ‘…Nordi! Dat is een oversekste jongensgek.’
‘Nordi?’
‘Een van de instructeurs. Verder is ‘ie hartstikke aardig hoor.’
Gelukkig hield LuïsJan verder z’n mond. Al stootte hij me nog wel een keer duidelijk aan toen Rooie Frank weer gewoon in zijn stoel zat, om aan Wout in geuren en kleuren vertelde hoe die praalwagen met zes spierbinken de blikvanger van de optocht was geweest.

*
Maar voor mij was het vakantiegevoel ineens voorbij. Want ik zag het leuke blonde, altijd innemend stralende gezicht van de jonge sportschoolinstructeur voor me. Nordi, met z’n wat brede jongenskop, z’n korte sporthaar in een kuifje, het wat tengere lijf dat zo volgespierd was, die enorme lijkende hals in verhouding tot het fijnbesneden gezicht.

Dat was wat mij alles echt had doen verdringen. Want vanaf dat moment was Nordi een magneet, een draaiende onrust, een zuigende waterkolk.

En opeens waren mijn herinneringen na vijftien jaar zo sterk en intens, dat het leek of het gisteren gebeurd was.
Want ik ben toen thuis op mijn racefiets gestapt met een stijve op het harde zadel en misschien wel tien, twintig keer voor de sportschool langs gereden, terwijl ik er niks meer te zoeken had omdat ik had opgezegd. Ik ging immers verhuizen. Op mezelf wonen.

Nordi. Ik moest nog één keer een glimp van hem opvangen. Ergens. Even maar, op welk moment van de dag dan ook. Het leek tevergeefs. Of ik moest er naar binnen stappen, maar dat durfde ik niet…

‘Hé Ferre. Kun je me even helpen?’
Ik kneep in mijn remmen en ergens kneep er een hand om mijn maag, mijn hart sloeg over.
Nordi stond bij een open deur in de steeg naast de sportschool. Een berging waar een vat chemicaliën verplaatst moest worden naar een inlaatfilter, begreep ik. maar het ging bij mij langs. Ik zag alleen maar zijn leuke innemende glimlach op zijn leuke kop, ik zag zijn wat tengere lijf waar spieren rolden, wat me helemaal in vuur en vlam zette en mijn lul deed zwellen.

‘Laat je handen e’s zien,’ vroeg Nordi me.
Ik deed het. Ik dacht even dat hij bang was dat ik die scherpe chemische troep aan mijn handen had gekregen, wat hij wilde controleren.
Hij hield mijn polsen vast, draaide mijn handen naar binnen en naar buiten en keek.
‘Welke van de twee handen was het nou die me zo lekker verwend heeft?’

Hoe ik ook naar hem verlangd had, toch schrok ik me wezenloos. Ik bloosde tot achter mijn oren terwijl hij me met die ondeugende jongensachtige grijns aankeek
Ik wilde mijn handen losrukken. En hij liet mijn handen ook wel los, maar greep me onmiddellijk van achteren om de middel vast en drukte zijn kin op mijn schouder, klemde zich achter tegen me aan.

‘Ik wist het wel…’ hoor ik hem in mijn oor zeggen, ‘…dat het een hand was die het lekker vond. En dat jij het was: iemand die zich voor een ander schaamt terwijl zijn rotvriendje een geintje uithaalt.’
Ik wilde dubbelklappen terwijl ik in zijn armen gevangen zat, maar zijn kin op mijn schouder weerhield me.

‘Hé rustig, joh. Ik vreet je niet op… Alhoewel… je bent om op te vreten.’
Ik kon niks uitbrengen, me niet eens verweren, of tegen sputteren, toen zijn greep verslapte en zijn handen over mijn gulp gleden. Warm en voelend. Ik huiverde van schrik, maar ook omdat het zo tegenstrijdig lekker was en gelijk voelde hoe ik om het plotseling onverwacht onmiddellijk een stijve kreeg.
Zij dwingend klemmende greep verslapte.

‘Zo, zo. Ferre. Da’s lang niet kinderachtig, wat ik hier in mijn handen heb.’
Wat voelde het heerlijk, nu hij ontspannen achter me stond en me niet meer in zijn greep hield, en ik zijn kin alleen nog zacht in mijn hals voelde.
Hoe die handen voorzichtig en langzaam over mijn ballen en mijn harde lul masseerden en streelden.

‘Ik vind het wel lekker, dat jij het ook lekker vindt,’ hoorde ik hem in mijn oor fluisteren en zacht wat grinniken en gelijk ook voelde ik hoe zijn stijve tegen mijn billen kwam drukken.

‘Misschien wordt het tijd dat ik jou nu e’s héél lekker ga vertroetelen.’
Zijn handen gleden in mijn jeans en in mijn slip, blote warme handen. Vreemde warme handen van een verlangende ander die me over mijn ballen en stijve lul bevoelden.
Ik hapte naar adem. Alsof er een knopje werd omgezet wat me alles deed vergeten en een geile drift in me opgang bracht.
Ik begon in zijn hand te neuken terwijl hij met de andere mijn broek en slip omlaag drukte, mijn billen begon te strelen. Mijn lul tintelde in zijn hand en Nordi gromde zacht in mijn oor, praatte en streelde me nog geiler met zijn hand over mijn billen die warm in mijn naad gleed. Ik schokt wild, zag mijn hard lul door zijn hand glijden, voelde hoe hij mee hijgde en me van achteren opgeilde door mijn aarsje te strelen.

‘O, lekker geil ding,’ hoorde ik hem in mijn nek hijgen toen ik voelde hij met natte vingers mijn aarsje steeds intenser bewerkte, de geile drift nog meer door mijn lijf deed gieren.
‘Je bent er wel aan toe, hè?... nou, ik heb nog en verrassing voor je.’
Eigenlijk drong het maar amper tot me door terwijl ik zo hijgend en heftig geil in zijn hand neukte. Dat er opeens een vent voor me opdook, met de broek omlaag, gebukt met de billen naar me toe, waar Nordi mijn lul indrukte.

Het was als een droom. Mijn eigen pik in een slanke spierkont, neukend in- en uitglijdend in een warm en strak hol. Terwijl Nordi achter me mee kreunde, zijn natte vinger in mijn gaatje drukte en langzaam in mijn heftige ritme naar binnen duwde.

De bukkende man voor me kreunde en bewoog. Ik kletste tegen zijn slanke spierbillen.
Ik taste naar achteren, voelde Nordi’s blote heupen. En één keer draaide ik me op, trok ik mijn neukende lul wild uit die billen terug. Omdat ik Nordi wilde.

Even zag ik die leuke grijns van Nordi, zag ik zijn harde grote blonde lul die ik op de praalwaken in handen had gehad. Even hoorde ik zijn zachte ‘Mmm,’ om onze geile opwinding en zag hem dan omdraaien, hem bukken, voelde en zag ik hoe de hand van de man achter me die mijn opgefokte lul in Nordi’s gebronsde slanke spierbillen drukt.

Ik sidderde opnieuw en intenser. Want het was Nordi, een droomvent, die ik bij de slanke strakke heupen pakte en begon te neuken omdat hij me erom smeekte, die mijn lul in zijn strakke hol deed tintelen. Terwijl de man achter me, me aanmoedigde en in mijn nek hijgde en zoog, ik zijn handen over mijn neukende billen voelde, en in mijn naad, over mijn door Nordi nat gemaakte aarsje.

Ik hijgde. Mijn lul tintelde bij iedere beweging. Ik neukte Nordi, greep om hem heen voelde opnieuw die harde blonde joekel die weer in mijn hand begon te neuken terwijl Nordi klagelijk van genot kreunde, de man achter me zich in mijn nek vastzoog en ik schokte en trilde en hijgde van opwinding.

Dan ineens. Een grommen, een klemmende arm, een harde stoot, vlammende pijn samen met een goddelijk verrukking. De lul van die man die in dat kreunende hijgen achter me in één harde stoot in mijn gladde natte aarsje schiet.

Ik sta versteend. Van het dubbele. Van de lichte pijn en intense genot tegelijk, terwijl Nordi achteruit stotend mijn lul neukte en gelijk zijn dikke blonde lul in mijn hand neukte, met de opgewonden man achter me, mij schokkend en kreunend en hijgend neukend.

Alles zinderde in me, mijn hele wezen tot in mijn poriën, en toch stond ik stokstijf stil.

Ik schoot me leeg in Nordi, ik voelde hoe die in mijn hand klaarkwam, ik voelde de mij vastklemde man hijgen en zuigen en kreunen, en het geil opwindende schrijnen van mijn aarsje bij mijn laatste gulp zaad in Nordi, toen de man uiteindelijk verkrampte en zich met een samentrekkend lijf en een mij bijna vermorzelende arm vastklemmend in mij ontlaadde.

Geil en zinderend, hijgend van opwinding en genot bevrediging, alle drie. Ik ook.

De man achter me vloekte en ik voelde zijn lul uit me glijden, voelde mijn eigen lul uit Nordi glijden, voelde nog steeds die arm die me stijf vast bleef houden.
‘Beestachtig lekker geil jong…’ hoorde ik de man hijgen, ‘…verdomme, dit gaan we vaker doen… vanavond? Jij ook Nordi! Samen met jou, lekker ding… een triootje bij mij thuis… of een kwartetje?’

Toen! Toen rukte ik mij los, trok mijn broek op, rende weg, greep mijn racefiets…
‘Hé, Ferre?…’ hoorde ik Nordi nog roepen.