Reünie - 3

Laatste herinnering...

Ik schoot me leeg in Nordi, ik voelde hoe die in mijn hand klaarkwam, ik voelde de mij vastklemde man hijgen en zuigen en kreunen, en het geil opwindende schrijnen van mijn aarsje bij mijn laatste gulp zaad in Nordi, toen de man uiteindelijk verkrampte en zich met een samentrekkend lijf en een mij bijna vermorzelende arm vastklemt, zich in mij ontlaad.

Hijgend van genot en verrukte verzadiging, alle drie. Ik ook. Ik vooral.

De man achter me vloekte en ik voelde zijn lul uit me glijden, voelde mijn eigen lul uit Nordi glijden, voelde nog steeds die arm die me stijf vast bleef houden. ‘Beestachtig lekker geil jong…’ hoorde ik de man hijgend tegen me, ‘…verdomme, dit gaan we vaker doen… vanavond? Jij ook Nordi! Samen met jou, lekker ding… een triootje bij mij thuis… een kwartetje?’

Pas toen! Toen rukte ik mij los, trok mijn broek op, rende weg, greep mijn racefiets… ‘Hé, Ferre…’ hoorde ik Nordi nog roepen.

De reünie

Onbereikbare en plotseling toch zo bereikbare Nordi was de werkelijke reden geweest, omdat die me had willen verwennen, de ultieme jongensdroom van een twijfelaar als ik om een lekkere strakke kont te neuken, met een man waarmee hij samen het plan had opgezet omdat ik er zo vaak was langs gefietst en het allemaal begreep. Maar wat ik zelf in mijn ongecontroleerde drift uit de hand had laten lopen, de man zo heb laten verworden toen hij mijn natte aarsje voelde… Ik? Ik had mezelf bedrogen. Want het was heerlijk geweest. Alleen toen een angst, omdat ik er nog niet aan toe was en me er de schuld van gaf, het aardig bedoeld was geweest…

En dat het vijftien jaar en een uitnodiging van Angela voor een reünie moest duren om me er van te bevrijden! Want toen ik er naar toe reed, was ik los van alles, en verlangde gewoon om Wout en Bastiaan, om LuïsJan en Frank weer te zien. Zomaar. Net als alle anderen van de klas.

En toch. Voor een werkafspraak was ik het liefst een kwartier te vroeg. Om te acclimatiseren en de anderen te zien binnenkomen, me in te lezen, de sfeer te proeven. Maar bij gelegenheden als deze… recepties, openingen begrafenissen… Als een weg vol verkeersdrempels!

’n Vrije vrijdagmiddag in het Hemelvaartswekend, vroegtijdig belegd en achterna gebeld. Het parkeerterreintje voor het houtenclubgebouwtje stond vol. Wat een diversiteit, meende ik nog in mijn vreemde verwachtingsvolle spanning. Van SUV tot rugzak-autootje. Als het er binnen ook zo uitzag…

Een gangetje met kapstokken en een wat muffe geur, de onvermijdelijk beide deuren voor Dames en Heren. Een lawaaiig geroezemoes uit een derde half openstaande deur, met muziek op de achtergrond zowaar.

En dan, als een duveltje uit een doosje. Angela. Onbetwistbaar in die energieke stralende glimlach. Maar in vijftien jaar een Hollands welvaren, een heerlijk moederkloek. ‘Ferre! Eindelijk. We waren al bang…’ Twee armen om mijn hals die me voorover bogen. Ze was veel kleiner dan ik me herinnerde, drie zoenen op beide wangen, twee volle borsten tegen me plettend. ‘Je bent de laatste. Kom geef me je jas… Wat zie je eruit…’ ‘Huh?’ Verschrikt keek ik naar mijn eigentijdse vrijetijdsjeans met bruine ceintuur, mijn donkere truitje. Ze schaterde terwijl ze mijn jas ophing, kneep me in mijn middel. ‘…je bent nog steeds een lekker ding… vertel e’s’ Ja, daar begon het dus: met wie, hoe ze heette, hoeveel en waar… ‘In elk stadje een schatje,’ grinnikte ik, want ik had me erop voorbereid. ‘Wat! Ferre toch…’

Een prettig warm zaaltje met statafels. Met tafels aan de zijkant voor het drinken, afgedekte schalen. O, Angela had het voorbereid, kende de valkuilen van zithoekjes en kleffe clubjes.

‘Ferre.’ Ja, maar ik had met velen toch moeite ze te herkennen, al die meiden en jongens van vroeger, volwassen en geleefd al, uitgedijd ook, gezellig ook, terwijl ik me met een biertje langs de tafels, de groepen, de losse scharrelaars werkte.

‘Marieke.’ Die ooit een verliefd sinterklaasgedicht op Rooie Frank had gerijmeld met ‘blank’ en ‘rank’. Onmiskenbaar en onveranderd in haar bijna slanke magerte en haar wijde bos dikke krullen. Haar gaf ik spontaan drie zoenen, zomaar, die wetenschapsvrouw. Een solist als ik, dat voelden we. We vroegen daar dus ook niks over. En toch praatten we.

Het duurde zeker driekwartier voor ik achter in was, bij het laatste tafeltje, bij die vier jongemannen, die me op stonden te wachten. Al pratend met anderen had ik ze gezien en opgenomen. Vier strakke jonge kerels. Raar en logisch tegelijk. Rooie Frank die vroeger al ascetisch mager was en kon eten wat ‘ie wilde, Blonde Wout ongetwijfeld militair, Latino LuïsJan in het sportvak, Indiaan Bastiaan nog steeds in het bedrijf van z’n vader?

Toen ik ze eindelijk bereikt had, was ik er emotioneel onder hen te ontmoeten. Blonde Wout was de eerste, natuurlijk, nu zonder z’n wilde haren maar met een keurige kop plat gedekt haar en een kuifje, expressief en stralend, gebruind en vooral heel lijfelijk met zijn harde knellende knuffel. Verdomme. Frans, onveranderd en zonder sproeten, kon niet achterblijven, die harde man die me plette. LuïsJan, nog steeds met z’n platte accent, die diepbruine latino als een kwajongen, grinnikend. Indiaan Bastiaan, z’n donkere haren waren nog steeds lang en ongepunt maar het gezicht was nu opengelaten, had nog wel een verlegen glimlach, hoe kon het ook anders, maar nu met stem, een wat hese en vagelijk nasaal. Shit.

‘Hier. Een vers biertje.’ Van Wout, een totaal andere jonge vent en toch totaal diezelfde. Dat haar. Een vos verliest ze wel, maar…. ‘Dat we van jóúw nooit meer wat gehoord hebben…’ Ik nam een slok van het tweede frisse biertje. Ik hapte in schuim en even naar adem. Vijf leunende jonge kerels aan een statafeltje, een gesloten genootschap in conclaaf. Vijf totale verschillen, zo abnormaal dat het vroeger normaal was… Ik grinnikte en nam het initiatief over, om de aandacht af te leiden. Ik was er bedreven in geraakt.

‘Vertel e’s Frank. Ik heb me echt suf gepiekerd…’ Rooie Frank, de blanke slanke. Frank was een werktuigbouwkundige geworden. Hij werkte op olieplatforms in de Noordzee. Hij was weken van huis, soms weken thuis. En daarin had hij drie keer raak geschoten, drie vuurkoters…

Ogen zag ik intussen. De helderblauwe van blonde Wout, de lichtblauwe van rossige Frank, de vurige donkere gitten van de diepbruine latino LuïsJan… maar dat de donkere Bastiaan zulke lichte grijze had… mijn eigen groene moesten wel erg afsteken.

‘En jij? Ferre dromer?’ Ik glimlachte. Ontwerp werk. Bescheiden klussen. Veel overleg met opdrachtgevers, bouwwerken aflopen, onderhandelen omdat er altijd de discrepantie was tussen de portemonnee van de aannemer, het beschikbare mandaat en het uit te voeren werk. ‘Echt? Zo? Dat het je toch gelukt is. Knap. Ennuh… al ergens een koppeling gemaakt?’ ‘Nee, lekker een vrijman…’ grinnikte ik met mijn masker, ‘…en jij, generaal?’

De blonde generaal had de militaire academie na een jaar voor gezien gehouden, was onderofficier geworden, omdat het menselijker was, was in de opleiding al getrouwd, had tijdens de eerste uitzending naar het buitenland met z’n mobiele brigade een tweeling gekregen, en was na de tweede uitzending gescheiden, was nu instructeur van de rekruten en weer net zo heerlijk een vrij man als ik.

Heel langzaam voelde ik bij het derde biertje en de lichte nevel een afstand. Een afstand die ik zelf had gewild, merkte ik nu achteraf. Om dat er levens waren geleefd waar ik buiten had gestaan. Ik hoorde nog dat Bastiaan bezig was het hoveniersbedrijf van zijn vader over te nemen, nergens tijd voor had, single was. Ik hoorde dat LuïsJan inderdaad sportleraar was geworden op een middelbare school, nu een derde maar naar het zich liet aanzien stevige relatie had met een jongere collega die nog even niet aan kinderen dacht.

Helemaal voelde ik de afstand toen ik vernam dat Rooie Frank en Blonde Wout nog contact hadden omdat ze niet ver van elkaar woonden, dat Blonde Wout soms Latino LuïsJan opzocht als ‘ie bij zijn ouders was, en dat Latino LuïsJan en Indiaan Bastiaan samen wekelijks naar de sportschool gingen.

‘Ik ga even een broodje eten,’ zei ik. ‘Je knijpt er niet zomaar van tussen, hè…’ zei Wout.

Het geroezemoes van de anderen was samengevallen met de achtergrond muziek, ervoer ik opeens. Onderweg naar de tafel pikte ik Marieke op. ‘Ook trek, meid?’ Ze grinnikte, ze liep mee. Samen met een bord scharrelden we als kippen langs de tafel. Angela verwende ons, al betaalden we het zelf natuurlijk. Maar ze had het perfect geregeld.

Met een bordje vol mopjes salade om te beginnen, op de vingertoppen van onze linkerhand balancerend en er met de rechter in vorkend, hingen we in een vensterbankje. Twee solisten. ‘Beetje gelukkig?’ vroeg ze ineens. ‘Beetje wel…’ zei ik, ‘…en jij?’ ‘Beetje ook…’ grinnikte ze. ‘Dat jij vroeger nog verliefd bent geweest op Frank,’ zei ik opeens. ‘Hoe weet jij dat nou?’ vroeg Marieke verbaasd ‘Jouw sinterklaas gedicht. Je deed je uiterste best om het niet over z’n rooie haar te hebben. Maar alles rijmde op Frank. ‘Slank’ en ‘blank’ en ‘rank’ en ‘vrij en frank’… dat kon niet missen, toch? Je had een kop als een biet…’ ‘Ferre! Dat je dat nog weet,’ zei Marieke die in de lach schoot. Ze was leuk. En ze was aardig. En lekker veilig.

‘Dat je nog steeds dezelfde coupe hebt…’zei ik plagend, doelend op de nog steeds wijd uitstaande krullenbos. ‘Volgens mij heb jij zélfs nog steeds dezelfde kapper,’ grinnikte ze. We aten ons bord leeg, keken naar eenentwintig hangende jonge mensen in alle formaten, die zo verschillend waren, het zelfs in leeftijd leken. ‘Idioot hè?’ merkte ze op. Ik knikte, we hadden het over hetzelfde. ‘Kom, we gaan wat warms halen. Vis met rijst?’ ‘Oké, doen we.’

Later hingen we stil naast elkaar op dat zelfde vensterbankje te eten. Ze grinnikte opeens. ‘Wonen je ouders nog in de stad?’, vroeg ze. Ik knikte en zweeg. ‘Lekker makkelijk…’ zei ze, ‘…ik was al bang dat ik vanavond nog helemaal terug moest rijden. Maar Angela heeft een logeeradresje voor me geregeld. Bij Bastiaan.’ Ik was verbaasd. ‘We kunnen wel een keer ergens samen uit eten gaan. We wonen bij elkaar in de buurt.’ ‘O?’ ‘Angela heeft een adressenlijstje gemaakt. Ligt op tafel.’ Ik zweeg. Ik wist het niet.

Daarna ging ik terug naar mijn maten. Het kwartet. Raar. Ik stond nu tussen LuïsJan en Bastiaan in, zoals ik tussen hen had gezeten op de achterbank in de geleende brik, met links voor de blonde Wout, en rechts voor Rooie Frank. ‘Nog een biertje jongens,’ zei Frank. ‘Ik moet nog rijden,’ zei ik. ‘Kom op man…’ drong Frank aan, ‘…kun je niet ergens logeren? Ik slaap bij Wouts ouders…’ ‘Je kunt wel bij mij pitten…’

Ergens verstrakte er iets in mij. Indiaan Bastiaan met zijn hese en wat nasale stem. ‘Ik ben er niet helemaal op ingericht… maar als je niet te veel eisen stelt.’ Maar ook verbaasd keek ik opzij naar Bastiaan. Initiatief was zeker nooit z’n sterkste kant geweest. ‘Oké. Geregeld. Pimpelen we lekker door…’ Die timide glimlach van Bastiaan; die glans in de lichte grijze brede ogen die ik nooit eerder gezien had om de haar gordijnen maar ook niet tijdens de vakantie toen we zijn haar hadden open gevlochten, de kleur pas daarnet voor het eerst had opgemerkt. ‘Gewoon doen…,’ hoorde ik Wout zeggen, voelde ik met een voet onder het tafeltje door schoppen, ‘…lekker met z’n drieën…’ ‘Huh?’ ‘Marieke blijft ook…’ glimlachte Bastiaan, ‘…moet zij maar op de bank.’ O ja, natuurlijk, dacht ik. ‘Maar ik heb niks bij me,’ zei ik. ‘Nou ja… zo erg is ’t nou ook weer niet bij me.’

Een beetje tipsy bedankten we Angela voor alle goede zorgen en gezelligheid, namen de adressenlijst mee. Nuchter makende frisse nachtschemer van straatlantaarns. Marieke een beetje jolig tussen mij en Bastiaan in, zelfs een arm bij ons beide instekend. ‘Zijn jouw ouders dan toch verhuisd?’ vroeg Marieke. ‘Nuh, dat niet. Maar ik had niks afgesproken… en eh… nou ja ik heb niet zoveel met ze te bepraten.’ Ze grinnikte. ‘Altijd dat gezeur. Toch?’ Ze sloeg een spijker op z’n kop terwijl ik Bastiaan hoorde lachen. ‘Leuk…’ zei ze, ‘…ze moesten e’s weten. Ik met twee mooie kerels…’ We schoten alle drie in de lach. Om haar intonatie. Om onze bieren en haar wijntjes. ‘Jij moet nu op de bank… of wil je met één van ons in bed?’ Bastiaan. Dat hij zo vrij was. Ze lachte, de leuke wetenschapsvrouw aan mijn arm. ‘Ik ga wel tussen jullie in…’

Een typisch tachtigerjaren woninkje. Voor een klein huishouden toen ontworpen, een alleenstaande of voor twee starters. Een kamer beneden met een keuken. Boven onder de kap een badkamer en een slaapkamer, een bergingzoldertje en buiten een aangebouwd schuurtje. Een voor en achtertuintje. Onwennig, omdat Marieke ons even alleen liet voor haar badkamergebeuren. ‘Neutje?’ ‘La’ we maar doen,’ grinnikte ik. Een glaasje cognac. Ook Marieke die een slaapzak over de bank trok. Daarna was ik boven in Bastiaans slaapkamer. Met Bastiaan, die timide indiaan. Nadat ik me nog even met en nieuwe tandenborstel had gepoetst, de dag met een natte doek uit het gezicht gewreven. ‘Had je nog willen douchen?’ Ik schudde mijn hoofd toen ik me uitkleedde. Twee jonge mannen van begin dertig. Strak en lenig, zie ik. Gebruind in een gewone strakke boxer.

‘Heb je morgen plannen?’ Het is raar om met een ander in bed te liggen. Helemaal met Bastiaan, met de indiaan met zijn lange en ongepunt dik glanzende donker haar, zijn vreemd hese stem, die als jongen vijftien jaar geleden zes nachten soms tegen me aanlag, tegen wie ik op de terugreis in slaap was gezakt, die ’s nachts soms mijn hand had vast gehouden. ‘Nuh, niet speciaal…’ zei ik en vervolgde om een stilte te voorkomen, ’…je ziet LuïsJan nog vaak?’ Bastiaan knikte. ‘Heb je zin om morgen ons bedrijf te zien?’ ‘Ja… leuk.’ Bastiaan trok het licht uit. ‘Trusten.’ ‘Ja, trusten.’

Tipsy. Vreemd. Warm. Onrustig. Om alles. Om het weerzien, de herinneringen.

’s Nachts werd ik wakker van zijn kriebelende haar tegen mijn schouder. Raar, zoals het als een herhaling voelt, maar dan zonder de drie anderen. En dat er nog zoveel licht binnenvalt door het slordig dichtgetrokken over gordijn van de dakkapel. Een straatlantaarn. Ik draaide me iets bij, voorzichtig en langzaam om Bastiaan niet te wekken. Achterover lag hij, met het dikke glanzende en veel te lange ongepunte haar uit het gezicht weggezakt. Gelijkmatige trekken, iets verbredend naar boven, mooie jukbenen, kleine recht neus, ontspannen lippen die iets krulden en wat open stonden, zelfs een klein plat oortje zie ik, een sterke wat gedraaide hals. My god, Bastiaan, dacht ik, dat je zoveel moois hebt weggestopt, want verdomme, wat ben je een mooie vent. Opeens wond hij me op. Zomaar. Om zijn houding en zijn heerlijke onschuld. Een heel andere opwinding als de soms anonieme seks in het donker die ik mezelf soms toesta.

En ineens herinner ik me weer hoe Bastiaan vijftien geleden veel minder anoniem met een man de struiken in ging in het parkje bij het zwembad, dat hij wist met wie hij het deed.

Ik trok met mijn voeten het dekbed wat omlaag. Ik wilde meer zien nu. Ik verlangde het. En heel langzaam zag ik zijn van werken sterke borst, spieren die hij samen met LuïsJan één keer in de week wat bij trainde op de sportschool. Meer en anders dan vroeger. Allemachtig. Wat mooi, om het gewone en ook om het onschuldige ontspannen fiere. De zachte glans van een gave gebruinde huid.

Toen ik het dekbed langzaam weer wat omhoog trok, draaide Bastiaan zich op zijn zij, met de rug naar me toe, lag hij voor me zoals ik zes nachten voor Wout gelegen heb. Maar nu zonder de slaapzakken er tussen. De directe stralende warmte van zijn lijf dat me nog net niet aanraakte… het trok als een vreemde beklemmende warmte door mijn eigen lijf. Zoals vroeger in de tent, maar anders nog. Meer nog. Zoals mijn hopeloosheid, toen ik van LuïsJan op de terugweg hoorde van die ene sportbink op de idiote praalwagen, van die blonde stijve lul die ik uit plaatsvervangende schaamte omlaag gedrukt hield, die in mijn hand neukend klaar was gekomen en waar een gezicht aan toegevoegd werd. Nordi, die leuke jonge sportinstructeur. Op hem was ik waarschijnlijk hopeloos verliefd geweest, anoniem en onmachtig en verschrikt.

Dat voelde ik nu, die beklemmende warmte. Verdomme. Bastiaan. En opeens maakte het me niet uit wat hij ervan zou denken. Wout had uit een warme amicale vriendschap zes nachten met een arm om me heen geslapen. En nu deed ik dat bij Bastiaan, en gewoon onder het dekbed in de directe warmte van zijn huid, zijn lijf. En met mijn gezicht in zijn lange dikke sluike haar.

Het wond mij op. Ik kreeg een stijve en ik werd er opnieuw emotioneel van. Om alles. Om de hele reünie van weerzien en herinneringen, van confronteren met mijn onvolwassen stiekemheid. Een ongekoesterd geheim dat me een masker had gegeven. Wat is erger?, dacht ik nog: het verlangen naar een lieve vent verstopt te houden, of de schande een inwendige hazenlip te hebben. Die Bastiaan waarachtig gewoon zonder omhaal te boven was gekomen.

Zijn haar rook lekker. Zijn lijf was heerlijk warm. Mijn arm er omheen onschuldig, ondanks dat ik een stijve had en ondanks dat het in me gloeide. Voorzichtig schurkte ik me wat dichter tegen hem aan. Het kon me niets verdommen. Eén keer. Eén keer dit te beleven met een vriend van vroeger…