Toen ik eindelijk weer bij zinnen kwam stamelde ik: ‘Kasper, wat attent van je. Kom verder.’
Ik deed de deur verder open en liet hem binnen. Ik nam zijn jas aan en liet hem de kamer in.
Davy zat met een verbaasd gezicht op de bank. Hij keek van mij naar Kasper en omgekeerd. Zou dit het zijn dat Ronald hem wilde vertellen?
‘Davy, mag ik je Kasper voorstellen.’
Ze gaven elkaar een hand en keken elkaar recht in de ogen aan. Beiden hadden hun eigen verhaal en beiden hadden hun eigen vragen over elkaar met Ronald als spil.
Ik besefte me dat ik nu de regie moest overnemen. Het was ook een gekke situatie. Hier zat ik onverwachts met mijn intiemste vriend en met iemand die zo onverwachts mijn leven en nu mijn huis binnen kwam vallen. Iemand die mij vandaag behoorlijk van mijn stuk had gebracht.
‘Davy, ik had je gevraagd te komen om één en ander te vertellen wat mij vandaag is overkomen.’
‘Heeft dat met hem te maken?’
‘Ja.’
‘Vertel.’
Ik haalde eerst koffie en Davy hielp me. Hij zei niets, maar keek me alleen veel betekenend aan. Met een vorsende blik.
Tijdens de koffie vertelde ik het verhaal van mijn droom waarin ik het gezicht van Kasper had gezien. Kasper vertelde van mijn beeld in zijn spiegel. Daarna hadden we het over onze ontmoeting bij de wijnstelling en wat daarop volgde.
‘Ik was een beetje bezorgd, omdat hij met een buil op zijn hoofd en behoorlijk verdwaast naar huis ging. Maar hij is gelukkig goed aangekomen. Maar ik zie dat je bezoek hebt, dus ik ga. Dan zien we elkaar zondag, zoals afgesproken.’

Davy associeerde in een recordtijd dat wat hij net gehoord had van de twee mannen die hij voor zich zag. Hun beide verhalen waren boeiend en meeslepend. Dit was niet zo maar gebeurd. Het had zo iets van voorbestemd zijn. En dat de vonk was overgeslagen tussen die twee kon je zelfs van een kilometer afstand zien. Dit was gewoon liefde op het eerste gezicht. Hij nam zijn besluit.
‘Nee Kasper, jij bent nu zijn visite. Ik ga naar huis naar mijn vrouw. Ronald en ik hebben de dingen besproken waarvoor ik kwam. Nee Ronald. Niets zeggen. Ik ga en bel je nog. Dag Kasper. Het was even kort, maar ik ben blij je ontmoet te hebben. En ik weet zeker dat we elkaar in de toekomst vaker zullen zien.’
Davy stond op en gaf Kasper een hand. Hij keek hem aan. Net zoals hij dat bij mij in de keuken deed. De handdruk was iets langer en intenser dan normaal. Het was een handdruk met een boodschap. Kasper had een vermoeden, maar was te veel onder de indruk van de situatie om daar verder aandacht aan te besteden.
Ik liep achter Ronald aan naar de voordeur.
‘Gauw terug naar die kerel vriendje. Jullie zijn smoor op elkaar. Dat zie ik hoe jullie elkaar aankijken. Dat hoor ik aan jullie stemmen en ik voel het. En als ik op mannen zou vallen, stond hij bij mij bovenaan mijn verlanglijstje.’ En fluisterend in mijn oor terwijl hij zachtjes in mijn oorlel beet: ‘Na jou natuurlijk. Maak er wat van. We houden contact. Succes.’
Hij gaf me een kus op mijn mond. Duwde mij in de richting van de kamerdeur en sloot de voordeur. Ik bleef echt met mijn mond vol tanden achter. Ik smoor? Kasper smoor? Was dat het. Ik slaakte een diepe zucht en ging de kamer binnen. Daar zat Kasper en beetje onwennig in zijn handen te wrijven. Wat moest ik.
‘Heb je zin in nog een kopje koffie?’
‘Vind je het niet erg dat ik zo onverwachts kom binnenvallen. Nu verstoor ik je gezellige avond met je vriend.’
‘Nee, het is prima zo. Maar je hebt wel gelijk dat het me een beetje overvalt.’
‘Ik wil anders wel weer gaan hoor.’
‘Nee, ik vind het echt leuk dat je zo aankomt, ik moet het even allemaal op een rijtje zetten.’
‘Zullen we dat dan samen doen onder het genot van een glas wijn in plaats van nog meer koffie? Ik weet dat je heel lekkere hebt. Mijn favoriete.’
Dat gaf mij wat meer ruimte om na te denken en het brak meteen bij mij de spanning. De woorden van Davy gonsden nog na in mijn oren. Ik smoor? Wij smoor? Ik pakte een fles en twee glazen.
Ik was niet de enige die met de situatie zat.
Ik zag aan Kaspers lichaamshouding dat hij ook een beetje onzeker was. Hij was toch zelf gekomen. Had Davy dan toch gelijk. Zat er toch meer achter het bezoek dan alleen maar te vragen hoe het was.
We proostten.
‘Op onze kennismaking.’
‘En hoe, nu kan ik eindelijk vragen waarvoor ik gekomen ben. Hoe is het nu met je.’
‘Goed, nog een beetje een gevoelige plek maar dat verstop ik wel onder mijn haar. Mijn excuses voor de overlast. Ik heb nog nooit zoiets bij de hand gehad.’
‘Ik ook niet, maar ik ben blij dat jij het was die het overkwam.’
Ik keek hem aan met opgetrokken wenkbrauwen en weer schoot er een ondefinieerbaar gevoel door mijn lijf. ‘Hoezo?’
‘Anders had ik je nooit ontmoet en je lijkt me een erg geschikte vent.’
‘Ik vond het ook heel goed hoe jij met de situatie omging, echt, mijn complimenten.’
En weer bleven we elkaar aankijken. Gewoon aankijken zonder wat te zeggen. Mijn hart klopte in mijn keel. Waar ging dit heen.
De kruising van onze blikken werd bruusk verstoord door zijn mobieltje.
Hij pakte hem en keek erop.
‘Shit, helemaal vergeten. Ronald, ik moet naar de zaak er is net nog een wagen aangekomen die gelost moet worden. En tja, ik heb de sleutel.’
We stonden op en liepen naar de deur.
‘Bedankt voor je wijntje, zondag gaan we verder en ik ben blij dat het goed met je gaat.’
Ik deed de deur open om hem uit te laten.
Hij draaide zich om, pakte mijn hoofd tussen zijn handen en drukte zijn lippen op de mijne. Ik verstarde eerst maar die kus was zo warm en zo gemeend dat ik mijn mond opende en de armen om hem heen sloeg. Hoe lang het duurde weet ik niet maar het was heerlijk. Hij liet me los en keek me aan. ‘Tot zondag.’ en weg was die. Mij in verwarring en aan de grond genageld achterlatend.

Het was voor de jongens hard werken geblazen. Maarten en John bleken snelle leerlingen te zijn. En de samenwerking tussen de vier was perfect.
Kasper hield het van een afstand in de gaten. De jongens hadden alle vier hun maatje wel gevonden. Zo nu en dan hoorde je een lachsalvo en de stemming zat er goed in. Ook Maarten en John hadden dezelfde instelling als André en Bob. Werken alsof het een wedstrijdje was. Er viel hem ook meer op. De manier van samenwerking tussen Maarten en André was anders als die van John en Bob. André en Maarten hadden het de hele tijd over de ruimtevaart. Het bleek van beide jongens een grote hobby te zijn. Hun toon was zakelijk en vooral uitwisselen van informatie. Het leek wel een spel van: Wie weet het meeste. Ze waren erg aan elkaar gewaagd. Schitterend. Je zag hun gezichten glunderen. Bij Bob en Ronald ging het heel anders. Hun toon was bijzonder vriendelijk en hij had al een aantal keren zien dat ze elkaar ook aanraakten z.g. om te ondersteunen. Hij kon zich er niet aan onttrekken of tussen deze beide jongens ontstond een warme vriendschap. Over de homo opmerkingen had hij verder niets gehoord. Ook het andere personeel had helemaal geen opmerkingen in die richting vernomen. Hij wist niet of deze beide jongens homo gevoelens voor elkaar hadden, maar hij zou er niet van opkijken.
Deze paaszaterdag was een van de drukste zatedagen van het jaar. Het was dus hard werken om de vakken gevuld te houden. Het vloog allemaal gewoon de winkel uit.
De lading die gisteravond was gebracht moest nog allemaal de schappen in. Maar zijn personeel werkte hard. Hij zag dat de chocolade paashazen niet zo hard gingen. Eerst nog maar even afprijzen. Anders had hij er een goede bestemming voor. Alle hulpen kregen dan een mee en een bosje bloemen voor hun inzet. Zelf nam hij een paar bossen rozen mee voor Ronald. Hij had ze al in de koeling gezet.
Hij glimlachte over gisteravond. Het was anders gelopen als dat hij gedacht had. Hij had Ronald willen verrassen. Nou, dat was wel gelukt, maar hij had geen rekening met het bezoek gehouden. Dat was anders een enorm sympathieke vent. En ook iemand die de situatie aanvoelde. De manier waarop hij aangekeken werd en die net wat langere intense handdruk sprak voor zichzelf.
Hij had Ronald nog meer willen zeggen. Ook over de gevoelens die hem de hele dag door het hoofd en lijf hadden gespookt. Maar doordat de lading was gekomen was hij daar niet aan toe gekomen. Maar hij had een boodschap achter gelaten. Een kus. Het overkwam hem gewoon. Zo vrijpostig was hij nooit. Hij werd gewoon door een onzichtbare hand daartoe gedreven. Maar hij was wel terug gekust. Hij voelde nog de lippen op de zijnen het spelen van de tong in zijn mond en omgekeerd. Ook Ronald had wat gedaan. Hij had de armen om hem heen geslagen en hem tegen zich aangedrukt. Door dat huispak heen kon hij voelen dat het hem opwond.
‘He Kasper, waar wil je dit hebben.’
Bob haalde hem uit zijn gedachten. En wees naar de dozen op de kar. Hij keek in twee lachende gezichten. Die van Bob en John. Bob had Kasper zien staan staren. Iets wat eigenkijk nooit gebeurde. Hij stootte John aan en fluisterde: ‘Kom, grapje.’ En met een zeer melodieuze stem zei hij:
‘Waar was je, het leek wel ergens in de zevende hemel. Je keek heel wazig met een glimlach op je mond. Of was je nog met je gedachten bij de wijnman.’
Kasper kreeg een hoofd als een boei en keek in twee paar lachende ogen. Wat hadden deze twee knapen gister bij de auto meegekregen. Zo te horen meer dan hij gewild had. Maar dan moet je daar gevoel voor hebben, anders valt je zoiets niet op. Maar het had geen zin om er om heen te draaien.
‘Je hebt een beetje gelijk. Niet van die zevende hemel maar wel van de wijnman. Het tafereel van gister kwam weer even bij mij langs. Het was dan ook niet alledaags wat er gister gebeurde. Maar ik wil jullie nog wel even bedanken zo goed jullie de dingen geregeld hadden. Klasse. Op zulke kerels kan ik bouwen. En dat moet in de bakken bij de kassa met een bordje erbij extra aanbieding: Uw laatste kans.’
‘Mag ik er een leuk bordje bij tekenen in cartoonstijl?’
‘Kun jij dat?’
‘Een hobby van me.’
‘Ga je gang, laat het me wel even zien voordat je het plaatst.’
‘In orde kapitein.’
De jongens gingen grinnikend weg. Hij staarde ze na. Er was een bepaalde chemie tussen die twee. Zouden zij toch op mannen vallen. Hij had het van Bob wel een beetje verwacht. Maar die had zich daarover zich nooit zo laten zien. Maar nu hij hem zo ziet met John komt er een andere houding bij hem boven. Het zou een pracht stelletje zijn. Maar die John zou wat hebben met Maarten. Nou, hij dacht echt van niet. Die Maarten was echt een hetero dat kon je duidelijk zien. En dat was weer zo leuk om die verandering ook bij André te zien. Net iets meer macho-achtiger als dat hij samen werkte met Bob. Hij zou wel zien, maar wel leuk om dat te volgen. Dat was dus wederzijds. Hij glimlachte.
Hij ging vanavond die bloemen brengen. Hij kon toch niet wachten tot morgen. Na zo’n kus zou hij de hele nacht niet kunnen slapen. Het bord zag er perfect uit. Wat had die jongen een talent. Daar moest hij gebruik van maken. Kon die knaap meteen wat extra’s bijverdienen. Nu aan het werk.

Ik kon niet slapen. Die kus brandde nog op mijn lippen. Wat was er allemaal vandaag gebeurd. Een droom die realiteit werd. Een hevige vrijpartij met mijn beste vriend. En dan dat plotselinge bezoek dat zo onverwachts kwam en ook weer weg was. Maar die kus, die kus. Met welke reden was hij hier gekomen. Niet alleen maar te vragen hoe het was. Onze beide verhalen waren veel te veel met elkaar verbonden. Dan kon geen toeval zijn.
Dat had hij natuurlijk ook zo ervaren. Hij had niet tot zondag kunnen wachten. Hij moest hem zien. Maar hij kwam, nam zijn kus en was weer weg.
Ik kon niet wachten tot zondag. Dat zou twee slapeloze nachten betekenen. Het raasde allemaal door mijn hoofd. Ik ging het bed weer uit. Er zat nog wijn in de fles. Ik pakte een glas en proostte in de lucht. ‘Kasper, op de kus en hopelijk nog meer.’ De mystieke kus van deze avond. Jammer dat ik Davy niet kon bellen. Daar was het nu te laat voor. Ik moest actie ondernemen. Opeens wist ik het. Ik nodig hem uit voor morgenavond. Aanval is de beste verdediging. Dan wist ik ten minste waar ik aan toe was. Ik deed mijn pc aan en begon.

‘Zo, lekker, de wijn smaakte
Zo verrassend was de kus
Die smaakte net als de wijn naar meer
Een voorbode van een intens genieten
Die nog niet in de schaduw kon staan
Van dat wat ik proefde
Die smaak komt niet van mijn lippen
Die wil ik vasthouden
Ik lust er meer van
Ik kan niet wachten tot zondag
Kom je vanavond?’

Ik pakte een envelop deed het erin en wist dat ik morgen weer naar Appie moest. Morgen zal ik dit aan Bob geven. Die moest hem dan doorspelen aan Kasper. Maar op zijn bureau neerleggen. Hij moest alleen in de gaten houden dat Kasper het wel las. Zo niet, dan moest hij het hem toch maar geven.
Ik had nog vier vrijkaarten voor zaterdagavond voor een dancefestival. Ik had er geen zin in. Ik zou ze aan de vier knapen geven als dank voor hun hulp.
Nu kon ik slapen. Met Kasper in mijn gedachten trok ik me heerlijk af. Ik liet mijn handen over mijn lijf gaan en dacht hoe Kasper zou voelen. Zou hij behaard zijn? Glad of geschoren? Hmmmmm en zo trok ik me heerlijk na een hoogtepunt. Lang hoefde ik niet te wachten. Warm en licht in mijn hoofd viel ik in een diepe slaap.

Het ging precies zoals ik gedacht had. Toen ik de zaak binnenkwam waren de vier in hetzelfde gangpad bezig. Harde werkers en ze hadden er plezier in. Dat kon je zo zien. Ik riep ze even bij me en gaf ze de kaarten als dank voor hun hulp gisteren. Ze wilden het niet aannemen want het was toch veel te gek. Maar toen ik ze uitlegde dat ik vanuit mijn functie heel vaak vrijkaarten kreeg, namen ze deze direct aan. Alleen één probleem: Het was vanavond al. Maar dat zagen ze wel zitten.
Daarna nam ik Bob even apart om hem mijn plannetje uit te leggen. Hij stond op het punt een opmerking te maken, maar slikte die weer in. Maar zijn ogen spraken boekdelen. Natuurlijk zou hij dat voor mij doen. Ik vroeg hem ook niets hierover tegen de anderen te zeggen en dat beloofde hij.
Ik kon gerust naar huis gaan en hij zou er persoonlijk voor zorgen dat de boodschap op de juiste plek kwam en hij zou er op toezien dat het ook gelezen werd.
Ik had mijn ding nu voor elkaar. De jongens hadden een leuke avond in het verschiet en Jasper en ik hopelijk ook. Wachtend op de dingen die komen zouden ging ik naar huis.

Bob hield Kasper de hele tijd in de gaten, zo erg zelfs dat het John op viel. Toen Kasper richting zijn kantoor ging zag hij de kans schoon. Hij zei John dat hij even iets persoonlijks met Kasper moest bespreken en dat hij zo terug kwam. In het kantoortje zat Kasper achter zijn bureau te bellen. Bob bleef bij de deur staan en wilde weer weg gaan, maar Kasper gebaarde dat hij zo klaar was.
’Vertel Bob, wou je me wat vragen?’
‘Nee, dat niet. Ik moest van een klant je persoonlijk iets geven, zodat hij wist dat dit bij jou terecht kwam en dat je het zou lezen.’
Hij liep naar het bureau en gaf de envelop. Hij keek in het verbaasde gezicht van Kasper. Die maakte de envelop open en las het. Kasper liep rood aan. En stamelde: ‘Dank je Bob, ik weet nu ook wie die klant was.’
‘Wij hebben vrijkaartjes van hem gekregen, als dank voor onze hulp gisteren. We wilden ze niet aannemen, maar hij zei dat hij ze ook gekregen had. Dan gaan we vanavond al na werktijd met zijn vieren naar het dancefestival.’
‘Dat is heel attent van hem. Dan mogen jullie iets eerder weg anders wordt het zo’n gehaast. Zullen we zeggen om half zes? Zeg jij dat dan ook even tegen de andere drie?’
‘Doe ik en bedankt Kasper en als ik nog wat voor je kan doen zeg je het maar.’
‘Nee kerel, het is goed zo. Ga maar verder met je werk.’
Met een glimlach van oor tot oor liep Bob de winkel in.
‘Wat grijns jij? Mag ik meegenieten?’
‘Misschien later, maar dit houd ik even voor mijzelf.’
‘Jammer, ik zou anders graag met jou samen genieten.’
Bob keek John even aan. Die grinnikte gaf hem een knipoog en ging gewoon door met zijn werk.
Wat zou die daar mee bedoelen. Hij maakte meer van die opmerkingen die je op twee manier kon uitleggen. Heel gewiekst en heel subtiel. Maar toch, een goed verstaander heeft soms maar een half woord nodig. Hij begon in die paar dagen deze jongen erg leuk te vinden. Hij schudde zijn hoofd. Wat haalde hij zich nu in hemelsnaam weer in de kop. Opschieten er moest nog veel gedaan worden en vanavond gingen ze lekker met zijn vieren weg. Heel onverwachts, maar daardoor des te gezelliger.
‘Kom even mee naar André en Maarten, ik heb ook een mededeling.’
Ze zochten de beide anderen op. Die waren blij want het gaf hen net iets meer speelruimte.
‘Laten we allen even naar huis bellen.’ André zei: ‘Dat moet ik zeker, want ik zou met Ankie naar haar oma.’ En naar de andere twee: ‘Ja Ankie is mijn vriendin.’
‘Daar zeg je me wat, ik zou ook met mijn vriendin weg. Maar dat gaat dus mooi niet door,’ zei Maarten. En meteen liepen de jongens naar buiten om daar te bellen. Het hele thuisfront werd ingelicht. Maarten had zelfs een goed bericht. Hij mocht de auto van zijn moeder meenemen. Dat was het dubbel zo fijn om op tijd te gaan, want parkeren was vaak een groot probleem.

En zo zaten we een paar uur later helemaal opgepoetst in de wagen met een grote portie zin om er een fijne avond van te maken. André en Maarten zaten voorin en ze hadden het nog steeds over de ruimtevaart. John en ik zaten achterin en wij luisterden naar de beide fanaten. Zo nu en dan keken we elkaar aan maar zeiden verder niets. John ging onderuit zitten en dommelde zo weg. Maarten zag dat vanuit de achteruitkijkspiegel en zei: ‘De kleine jongen is moe van het harde werken.’
Bob keek ook om en grinnikte. John sliep nu echt en zakte langzaam zijn kant op. Zijn hoofd tegen zijn schouder. Hij rook zijn lucht. Heerlijk. Hij voelde zijn bloed harder stromen. Nou toch ff gewoon doen dacht hij bij zichzelf, maar zijn lijf dacht er toch anders over. Zijn broek begon te spannen en hij voelde zich steeds ongelukkiger in deze toestand. Ongemerkt legde hij zijn pik goed, maar André zag het. ‘Ligt hij zo lekker te slapen?’ grinnikte hij en Bob gebaarde dat hij zich koest moest houden.
Verder zakte John met zijn hoofd op zijn schoot. Het was goed dat die sliep anders had hij zijn harde pik goed kunnen voelen. Zo tuften ze een tijdje door. John deed zijn hand onder zijn hoofd en zuchtte diep. Bob voelde een hand op zijn pik. Verbeelde hij het nu of zat daar beweging in. Hij keek naar John’s gezicht maar dat sliep rustig. Maar hij voelde het goed. De hand die onder het hoofd lag betastte zijn pik en niet zo’n beetje ook. Hij voelde duidelijke knijpbewegingen en hij kreeg er een rode kop van.
‘Als hij te zwaar wordt duw je hem maar gewoon aan de kant hoor.’ zei Maarten.
‘Oké, maar het is goed zo. Laat hem maar lekker even pitten.’
Voorin ding het verder over de ruimtevaart en mijn raket deed verwoede pogingen om niet te lanceren. Bob voelde nu toch wel heel duidelijk dat hij behoorlijk stevig betast werd. John ging wat verliggen en kwam nog verder zijn kant op. Hij zag dat er in zijn broek ook een stevige paal zat. Hij deed ook geen enkele moeite om dit te verbergen. Bob legde zijn hand op zijn heup om hem gerieflijker te laten liggen. De spanning in zijn lijf liep op. Langzaam liet hij zijn hand naar voren zakken richting de bobbel in de broek van John. Hij voelde duidelijk wat hards. Zijn hart begon nog sneller te kloppen. Die twee voorin hadden alleen maar ook voor de weg, want het begon al aardig druk te worden. Ze waren er ook bijna. Daarom kreeg Bob de gelegenheid om verder door te glijden. Hij kneedde ook zachtjes en voelde John zijn paal. Keihard. Hij keek naar zijn gezicht en zag de glimlach rond zijn mond. Hij sliep dus helemaal niet, maar had het gedaan om hem te pakken. Hij deed zijn ogen even open keek hem aan, knipoogde gaf een paar klopjes om zijn vurige hengst en bleef lekker liggen.
‘We zijn er!’
John veerde op en zei heel onnozel: ‘Nu al? Ik lag net zo lekker. Dank je wel Bob. Je was een heerlijk zacht kussentje.’
‘Ik hoop dat je ervan genoten hebt.’
‘Meer dan je kunt denken. Op de terugweg mag jij bij mij liggen.’
‘Afgesproken.’
En zo gingen ze gevieren een prachtige avond tegemoet. John deed alsof er niets was voorgevallen. Toch had Bob er de hele avond een vreemd gevoel van in zijn buik. Maar ondanks dat was het een toffe avond. Ze maakten foto’s met hun mobiele en bij de auto moest er natuurlijk ook geposeerd worden. André ging samen met Bob en Maarten met John. Maar John wilde ook met Bob. André en Maarten grinnikten. Zouden zij hetzelfde denken? Ze stapten de auto in.
Zou de terugreis nog meer in petto hebben?