Maandagmorgen, zonder twijfel het kutste moment van de week. Zeker deze week. Ondanks dat het 9 uur was was ik gebroken. Ik sjokte naar de badkamer voor een douche. Ik voelde mijn lul groeien terwijl het warme water over me heen stroomde. Gisteren… Gisteren stond ik hier, met hem. Ik keek toe terwijl mijn lul op oorlogssterkte kwam. Fier stond hij rechtop. Eigenlijk had ik geen tijd maar ik besloot toch dat ik me wilde aftrekken.

Langzaam gingen mijn handen over mijn lichaam, mijn armen, borst, buik, mijn kontje, niks werd overgeslagen. Langzaam duwde ik 2 vingers in mijn kontje. Na de neuksessie gisteren ging dat nog gemakkelijk. Met deze beelden die zich als een film in mijn hoofd afspelen en met 2 vingers die in en uit mijn kontje gingen trok ik mezelf af. Gesloten ogen. Mijn linkerhand deed het werk aan de voorkant, mijn rechterhand aan de achterkant. Het duurde niet lang. Na een paar minuten spoot ik met een kreun 3 stralen sperma tegen de muur. Ik richtte de douchekop op de muur en zag het zaad wegstromen tussen mijn voeten door het doucheputje in.

Ik zette de douche uit en voelde me beter, meer wakker dan daarnet. Mijn ouders, die vandaag nog vrij waren lagen nog te slapen. Ik at mijn ontbijt pakte mijn spullen en ging op weg naar school. Geen appjes, niet van Bob, niet van iemand anders, vreemd. Het was rustig op school. Ik pakte mijn boeken en liep alvast naar het lokaal, niemand. Vreemd, de les zou over 10 minuten beginnen, normaal waren er altijd al mensen. Ik zuchtte terwijl ik ging zitten. Nederlands van mijn geweldige docent, hoe kon je de dag, wat zeg ik, de week, beter beginnen? Nou alles is zo’n beetje beter…

Op mijn telefoon stond niks over uitval van lessen of iets maar er kwam nog steeds niemand. Of toch wel? Ik hoorde voetstappen uit de gang, de bel ging, nog veel meer voetstappen. Niemand kwam echter naar het lokaal waar ik braaf zat te wachten. Net toen ik me miserabel begon te voelen kwam er toch iemand. Bianca juichte ik vanbinnen toen ze binnenkwam. Ze keek me verbaasd aan ‘where the hell is everyone’, riep ze uit terwijl ze naar me toe liep. ‘i don’t know’ antwoordde ik heel simpel terwijl ze me een knuffel gaf. Ze ging zoals altijd voor me zitten en al snel waren we druk aan het kletsen. ‘Is Bob nog lang gebleven zaterdag?’ Ai, eerste vraag, hier had ik me op moeten voorbereiden maar dom als ik was had ik dat niet gedaan. ‘Ehh, ja nog even’ zei ik toen, ik wist dat het niet geloofwaardig klonk. ‘We moeten praten’, zei ze.

‘Uhm okee, als jij dat nodig vindt’, antwoordde ik. Ik voelde mijn hoofd rood worden. Ze bleef me aankijken. ‘Kom we gaan weg hier, er komt toch niemand meer. De les had al 10 minuten geleden moeten beginnen. Nu ik hier toch ben kan ik mijn tijd beter aan jou besteden.’ Oke, dat kwam aan. Wat bedoelde ze daar nou weer mee vroeg ik me af? Ik volgde haar het lokaal uit naar een lege aula. We gingen aan een tafel in de hoek zitten.

‘Zo’, zei ze, ‘vertel is, wat is er aan de hand tussen jou en Bob?’ Ik kreeg een kop als een biet en kon geen woord uitbrengen. Bianca lachte ‘denk je nou echt dat ik blind ben? Ik weet dat je homo bent. Ik weet datje al zo’n beetje sinds eeuwig verliefd bent op Bob. Dacht je dat nou echt verborgen te kunnen houden?’ Ik kon haar alleen maar wazig aankijken. Wist niet of ik moest lachen of huilen, wist niet wat ik moest zeggen. Dus zat ik daar maar. Ze stond op, ging in plaats van de plek tegenover me waar ze zat naast me zitten en omhelsde me. Ze hield me stevig vast. Ik voelde tranen opkomen. De eerste persoon waar ik tegenover uit de kast moest komen, op Bob na natuurlijk, was mijn beste vriendin en ik moest janken. ‘Het geeft niks hoor, ik wist het al lang voordat we bij Bob in de klas kwamen. Voor mij blijf je mijn beste vriend.’ Haar woorden deden me goed, wat ik ook uitsprak. Nadat ik mijn tranen gedroogd had vroeg ik haar wie het nog meer wisten. ‘Ik heb het er nog met niemand over gehad’ zei ze. ‘Dus ik weet het niet.’ ‘Ook niet met Liset?’ Vroeg ik verwonderd. Ze lachte weer ‘nee natuurlijk niet met Liset, dan weet iedereen het binnen een paar minuten. Ze is een prima meid maar net het wandelend nieuwsblad.’ We praten verder, over hoe ik me voelde etc. Toen kwam de vraag waarvan ik al zeker was dat die zou komen. ‘Weet Bob het al?’ Met die vraag stopte het gesprek.

Ik zei niks maar keek naar de ingang. Bob kwam binnen. Ik voelde mezelf wederom rood worden. Het duurde nog ruim 30 minuten tot de volgende les begon en dus was hij veel te vroeg. Hij zag er, zoals altijd, prachtig uit. Met een stralend gezicht kwam hij op ons aflopen. Ik had net zo goed alleen aan die tafel kunnen zitten want vanaf de eerste seconde was zijn blik gefixeerd op mij. Bob zei goedemorgen tegen ons, ging zitten, naast mij en legde zijn hand even op mijn schouder. Ik zei nog niks behalve een lachje naar hem toe. Bianca keek me strak aan, kreeg een frons in haar voorhoofd, keek toen naar Bob en toen weer terug naar mij. ‘Dus toch’ mompelde ze meer in zichzelf dan tegen ons. Mijn hoofd kon niet roder, ik zweette, de situatie was op zijn zachtst gezegd nogal awkward. Bob keek naar mij en mijn rode hoofd terwijl ik naar de tafel staarde, toen keek die naar Bianca die terug keek. ‘Dus Bob’, begon ze, ‘waarom weet ik niet dat jullie verliefd op elkaar zijn?’

Bob keek naar mij, ik staarde nog steeds naar de tafel. Toen ik opkeek zag ik dat Bob naar Bianca keek, een kop als een tomaat. Ik wist niet hoe rood mijn hoofd was maar vast niet zo rood als het zijne. Bianca keek beurtelings van mij naar Bob en weer terug. Ik zag een twinkeling in haar ogen. Ze vond het duidelijk prachtig allemaal. ‘Hoe bedoel je?’ Vroeg Bob nog, hij moet geweten hebben dat ze daar geen genoegen mee zou nemen. Ik vermeed ieder oogcontact met Bob en bleef Bianca aankijken. Ze begon te lachen. ‘Hoe ik dat bedoel? Hoe ik dat BEDOEL?! Volgens mij kan ik dat maar op één manier bedoelen.’ Ze zei het triomfantelijk terwijl ze één vinger opstak. ‘Ik bedoel dat jullie’, ze wees naar ons beide, ‘heel erg duidelijk verliefd op elkaar zijn en niet zo’n klein beetje ook.’ Ze stopte haar verhaal en keek Bob aan. ‘Dat bedoel ik, je hoeft het niet te ontkennen, ik weet toch al dat het zo is. Ik had net al een interessant gesprekje met Rick en toen jij binnenkwam was de kamer te klein. Je zag mij hier niet eens zitten, je zag alleen Rick. Je liep in de kortst mogelijke route naar hem toe en…’. ‘Okee okee, zo is het wel genoeg’, riep Bob uit. ‘Het is waar oke, het is waar, ik ben verliefd en ik hoop dat Rick dat ook is na afgelopen weekeind’ riep hij uit.

Ik keek hem aan, Bianca keek hem verrast aan. ‘Wat, hebben jullie het daar niet over gehad?’ Ik begon ongemakkelijk te lachen. ‘Oke’ zei ik, ‘we kunnen nu net zo goed alles vertellen want het komt toch wel uit.’ Zo vertelden we het hele verhaal (we gingen uiteraard niet in op details) en de paar minuten die volgde was Bianca stil al spraken haar gezicht en ogen boekdelen. ‘Oh my god, wat ontzettend romantisch.’ Ze riep het uit, klapte van opwinding in haar handen en keek ons stralend aan. ‘Ik ben heel blij voor jullie, wat een verhaal.’ Ik keek haar opgelucht aan en keek toen stralend naar Bob die vrolijk terugkeek. Kort een hand op zijn hand, het was goed dat we dit gedeeld hadden met haar. Het was nog 10 minuten tot de volgende les en het werd nu snel drukker. Klasgenoten kwamen binnen. We regelden snel met Bianca dat ze het niet door zou vertellen. Terwijl ik nog met haar aan het praten was kwam Robert naar ons toegelopen. We zeiden goedemorgen en toen was het stil. ‘Ooh wat ongemakkelijk, je komt aanlopen en het gesprek valt stil. Ik word ook overal buiten gehouden hè.’ Bianca lachte, ‘stel je niet aan.’ Waarna het gesprek overging op het weekeind. We liepen naar het lokaal waar ondertussen ook Liset en Martijn al waren. Bob en ik gingen op ons vertrouwde plekje achterin zitten, een lachje van Bianca kon niet ontbreken.

De les duurde lang, de dag duurde lang, ik was geen moment met Bob alleen en voelde me rusteloos. Ik dacht dat iedereen aan ons kon zien dat we verliefd waren. In elke blik zag ik dingen die er niet waren en waar ik normaal geen aandacht aan schonk. Toch waren die blikken er wel degelijk. Niemand zei iets maar ik voelde een soort spanning in het lokaal. Bianca keek op haar telefoon toen die trilde. Ze verstijfde. Draaide zich om naar ons. Ze liet met haar telefoonscherm zien.

Ik keek, Bob keek. We verstijfden. Mijn gedachten stonden stil. Ik zag dat de foto in de groepsapp van de klas geplaatst was. Meer telefoons trilden. Een aantal mensen keken naar hun scherm, lieten het zien aan de persoon naast hun. Ze keken naar mij, naar ons. Het werd steeds stiller, toen begonnen mensen te fluisteren, opgewonden. ‘Flikkers’, hoorde ik meerdere keren. Ik begon in paniek te raken.

Ik keek weer naar het scherm van Bianca’s telefoon. Het was een foto, van Bob en van mij. Elkaar vasthoudend, zoenend, afgelopen week in het lokaal waar niemand anders was. Hoe kon dit? Wie had dit gedaan? De bel ging. Ik gooide alles in mijn tas, kon niet helder denken. Terwijl mensen me aankeken hoorde ik meerdere keren ‘gay’ en ‘het zijn homo’s’. Bijna rennend ging ik het lokaal uit met Bob achter me aan. Ik rende de school uit naar de fietsenstalling, pakte mijn fiets en wilde wegrijden. Ik had tranen in mijn ogen.

Bob kwam de school uit gerend en rende naar me toe toen hij me zag. ‘Nu is niet het goede moment’ zei ik zonder emotie. Ik reed weg, van het schoolplein af. Geen idee waar ik heenging maar ik moest weg. Ik fietste hard. Tranen brandden in mijn ogen, liepen over mijn wangen, ik zag de auto niet.

Ik hoorde getoeter, werd van mijn fiets geslingerd, voelde een harde klap tegen mijn hoofd en daarna niks meer. Duisternis en stilte…