Mijn Beste Vriend - 11

Maandagochtend. Ik zat, naast mijn moeder, in de auto naar school. De eerste dag in een rolstoel. Hoewel ik me er gisteravond nog wel oke bij voelde was dat nu niet langer het geval. Ik was best zenuwachtig. Ruim op tijd waren we er. Toen we de straat inreden zag ik Bob al klaarstaan. Wat een schatje is het ook. Toen de auto stopte deed hij meteen de deur open. Mijn moeder stapte aan de andere kant uit. De rolstoel kwam uit de auto en werd uitgevouwen. Ik hees mezelf er, met hulp van Bob en mijn moeder in. Mijn moeder zei nog wel 100 dingen die ze al zo’n 100x eerder gezegd had over wat ik wel en niet moest doen. Blij dat ik ervan af was draaide ik me rolstoel om terwijl ze nog aan het praten was. ‘Doeiiiii moeders’ en ik reed langzaam weg. Meteen voelde ik Bob zijn handen op mijn schouders. Lachend keek ik achterom naar hem op. ‘Ik ben vandaag uw personal assistent meneer.’ Een fonkeling in zijn ogen, een lach op zijn lippen. Ik voelde mezelf blozen en lachte met hem mee. ‘Ik kan me geen betere wensen, in ieder geval geen leukere’, ik knipoogde naar hem.

De school bleek niet zo rolstoelvriendelijk als iedereen zou denken. Oke, het was een oud gebouw en er zou nieuwbouw volgen maar toch. Zonder Bob had ik het echt niet gered. Gelukkig waren we nu ruim op tijd in het lokaal, als eerste zelfs. Bob kwam naast me zitten en gaf me een kus. ‘Nu zijn we toch alleen.’ Al vrij snel kwamen andere mensen binnen. Iedereen kwam aan me vragen hoe het ging, ik was blij weer op school te zijn. Ik had eerder al besloten om Martijn te vergeven. Hij was me komen opzoeken in het ziekenhuis en het was uitgepraat, zand erover. Hem de schuld van alles geven was sowieso geen optie, ik had iedere keuze zelf gemaakt.

Zelfs de geweldige docent Nederlands was er, nu wel dacht ik nog. Hij vroeg me hoe het ging en wat de voorspelling was voor het herstel. Verder gebeurde er niks bijzonders, behalve dan die rolstoel natuurlijk. Op de gang trok ik veel bekijks, leerlingen uit jongere jaren keken allemaal. Ik was zo rood als een biet omdat ik me schaamde. Niet voor de rolstoel maar voor Bob. De gek had bedacht dat het handig zou zijn om te roepen ‘aan de kant, aan de kant voor de rolstoel. Aan de kant voor minder validen.’ Verschrikkelijk. Gelukkig praatte ik hem dat uit zijn hoofd, na twee keer zo door de gangen te zijn gegaan was het wel weer genoeg.

In de pauze kwamen ook leerlingen uit andere klassen vragen hoe het ging. Normaal hield ik er niet zoveel van om in de belangstelling te staan maar voor die ene keer moest het maar. Aan het einde kwam Leroy nog even vragen hoe het ging. Hij kwam vanachter en was ineens met zijn gezicht naast het mijne. Ik schrok ervan hoe dichtbij hij ineens was. Toen lachte ik. Ik voelde zijn hand op mijn schouder. Vreemd, eerder was hij nooit zo van fysiek contact. Ik zag Bob kijken maar vermeed zijn blik verder. De bel ging, Leroy vertrok en wij ook, de andere kant op.

‘Wat wilde hij nou weer?’ Bob zei het geïrriteerd. ‘Gewoon vragen hoe het gaat, net zoals alle andere die langskwamen.’ Ik besloot me niks van zijn irritatie aan te trekken. Bianca zei het ook meteen ‘zo raar is dat toch niet Bob?’ ‘Nee, maar normaal kwam hij nooit en nu ineens wel.’ ‘Ik ging veel met hem om, dat weet je toch?’ Toch bleef Bob vasthouden, ik besloot het verder te negeren.

De rest van de ochtend voelde ik mijn vermoeidheid steeds sterker worden. Gelukkig mocht ik op tijd naar huis, die vier uurtjes hadden me opgebroken. Nadat ik thuis was heb ik meteen een aantal uur geslapen. De volgende dagen bleef het een beetje hetzelfde, school brak me op, al ging het gelukkig steeds beter. Bob bleef zich met zorg om mij bekommeren. Ik voelde dat onze band met de dag sterker werd! We hadden al heel snel nadat we bij elkaar in de klas kwamen een band. Die groeide snel uit tot vriendschap. Wat ik nu voelde kan ik niet in woorden uitleggen. Ik was verliefd, dat was zeker. Iedere keer dat ik hem zag werd ik vrolijk of nog vrolijker dan ik al was.

Vrijdagmiddag moest ik terug naar het ziekenhuis. Geflankeerd door mijn moeder hadden we een gesprek met de arts. Ik mocht uit de rolstoel. Ze zeiden dat ik snel moe zou worden van het lopen omdat mijn been (het been dat niet gebroken was), ruim 1,5 week niks gedaan had. Daarnaast mocht het verband van mijn bovenbeen af. Het gips onderin moest wel blijven zitten, nog 5 weken maar dat wist ik. Het verband om mijn ribben, dat iedere dag door mijn moeder vervangen was mocht ook af, die voelden ik alleen nog maar met inspanning, verder niet. De arts zei dat ik geluk had nog zo jong te zijn, anders had het allemaal een stuk langer kunnen duren. Ik kon mijn geluk niet op dat ik niet meer in de rolstoel hoefde. De arts raadde aan om hem nog mee te nemen voor langere stukken maar ik wilde er niks van weten. Op weg van het ziekenhuis naar de parkeergarage kreeg ik al spijt. Hijgend en zwetend zwoegde ik door. Mijn moeder vroeg of ze toch niet nog even een rolstoel moest halen. ‘Nee’, zei ik, ‘ik wil dat ding niet.’ Totaal uitgeput kwam ik bij de auto aan. Ik wist niet dat lopen zo inspannend kon zijn.

Zaterdag kwamen Martijn, Bianca en Liset langs. Bob moest voetballen en zou morgen komen, alleen. Ze waren blij me zonder rolstoel te zien. Met de krukken ging het vandaag prima, ik was thuis dus ik kon goed wennen en hoefde maar kleine afstand te lopen. We hadden die middag de grootste lol en ze bleven alle drie eten. Vrij vroeg gingen ze weg. Ik sliep lang en vast en werd zondag uitgerust wakker.

Bob zou om 14:00 komen maar lang daarvoor was ik al klaar. Veel hoefde ik dan ook niet te doen. De enige broeken die ik aankon met dit been waren jogging broeken. Ik was al blij dat ik weer normale shirts kon dragen, die truien was ik zat en het was er bovendien te warm voor. Om 13:30 ging de bel, die is vroeg, hij appte net nog dacht ik. Ik hinkte met krukken naar de deur en trok hem open.

‘Leroy?’ De verbazing was van mijn gezicht af te lezen. ‘Hey man, je rolstoel is weg.’ Hij lachte. ‘Zo ben je tenminste weer op gelijke hoogte, nou ja, bijna dan.’ Ik moest ook lachen, hij was een stukje langer dan ik. ‘Wat doe jij nou weer hier?’ ‘Even kijken hoe het met je gaat, mag het?’ Hij lachte weer.

Ik begon zenuwachtig te worden. Bob zou dit niet leuk vinden, hij was op school ook al zo geïrriteerd, al begreep ik niet goed waarom precies. Ik kon Leroy ook niet weg sturen, het was lief van hem om te komen maar waarom nou weer precies voordat Bob zou langskomen. 'Bob komt zo ook hoor.’ Ik hoopte dat hij daardoor van gedachten zou veranderen maar dat bleek niet het geval. ‘Ooh gezellig, met zijn drieën.’ Nou dat kon wel eens anders worden dacht ik.

We dronken wat en ik besloot expres in de huiskamer te blijven, bij mijn ouders. Zo zou Bob tenminste niks raars denken, hoopte ik. Leroy leek hem allemaal niet te deren. Hij praatte veel met mijn ouders en met mij. Iets voor 14:00 ging de bel weer. Ik stond op en hinkte op mijn krukken naar de voordeur. Ik trok hem open en nu was daar wel Bob. Hij kwam binnen en zoende me. Lang. Onze tongen verwikkelden zich in een paar minuten durende zoen. Ik voelde mijn piemel opzwellen. Ik leunde tegen de muur en trok hem tegen me aan. Ik voelde zijn harde en lachte eventjes. Nog een snelle kus terwijl we elkaar diep aankeken. ‘Je staat weer, een soort van dan.’ Hij zei het lief. Ik beaamde het. Hij wilde doorlopen maar ik pakte zijn pols. ‘Leroy is hier.’ Hij draaide zich om, keek een stuk minder vrolijk, was zichtbaar geïrriteerd. ‘Waarom? Wat doet hij hier?’ ‘Hij kwam langs, een half uurtje geleden… Ik kan hem moeilijk buiten laten staan.’ ‘Is die op je kamer?’ ‘Nee, ik weet dat je dat niet leuk zou vinden dus we hebben in de kamer gezeten met mijn ouders erbij.’ Het antwoord stelde hem iets geruster zag ik. ‘Waarom doe je zo moeilijk over hem?’ ‘Nou misschien wil ik gewoon tijd met mijn vriendje zonder dat hij iedere keer om ons heen hangt.’ Ik keek hem aan. ‘Dus ik ben je vriendje? Ik weet van niks.’ Ik trok hem iets dichter naar me toe. ‘Wat betekent dat?’ Ik fluisterde het in zijn oor. Hij trok me dicht tegen hem aan, ‘dat betekent dat ik je niet kwijt wil en je met niemand wil delen.’ Hij fluisterde het ook in mijn oor en hapte toen speels eventjes. Ik moest me inhouden om niet weer te gaan zoenen.

‘Doe nou maar aardig tegen Leroy, hij is gewoon een aardige jongen, meer niet.’ Ik had Bob niet verteld over zijn bericht op de kaart en ook niet dat Leroy er vorige week ook al was. Dat zou eropuit draaien dat hij boos zou worden, zo niet erg boos, en terecht. Eigenlijk had ik het meteen moeten zeggen maar ja, dan was hij toen boos geworden. Ik wist niet goed wat ik ermee moest. Hij liep naar de woonkamer en begroette mijn ouders terwijl ik erachteraan hinkte. Ook Leroy zei hij gedag. Dat viel mee, gelukkig maar. We praatten even en toen ging Leroy weg, gelukkig maar. Snel daarna gingen Bob en ik naar boven. Ik hinkte zo goed en kwaad als het ging achter hem aan, hij hielp me gelukkig, anders had het nog langer geduurd voordat ik boven was. Door de inspanning had ik een rood hoofd.

In mijn kamer vertelde Bob dat hij zich zorgen maakte. ‘Voor dat ongeluk ging je helemaal niet meer met Leroy om. Nu maakt hij zich ineens zorgen. HIj hangt hij voortdurend om ons heen. Ik kan er echt niet tegen dat hij zo op onze lip zit.’ Ik wist dat het waar was. ‘Ik weet ook niet waarom hij ineens zo doet.’ Ik wist het ook echt niet.

Bob ging op mijn bed liggen en ik kroop tegen hem aan. ‘Ik wil niet dat hij tussen ons inkomt.’ Hij zei het zachtjes. Ik keek hem aan. ‘Hij is niet eens gay dus wat bedoel je? Hij kan helemaal niet tussen ons inkomen.’ ‘Dus als hij wel gay is dan kan hij tussen ons inkomen?’ Ik liet die zin even bezinken. ‘Nee, dat kan hij niet want ik voel niks voor hem.’ Dat was niet helemaal waar maar ik wilde Bob geen zorgen geven over iets wat er niet was en niet zou komen. ‘Oke, ik geloof je.’ ‘Nu niet meer zo jaloers doen jij, dat is echt reuze vermoeiend.’ Ik porde hem in zijn zij en binnen een paar tellen lag ik in een soort van houtgreep. ‘Kijk maar uit jij’, hij zei het dreigend met zijn hoofd op een paar cm van mijn gezicht af. Ik lachte, hij kuste me.

We vrijden, erg lang. Onze tongen verstrengelden zich, onze lichamen ook. Ik voelde duidelijk een harde piemel bij Bob, in zijn skinny jeans. Die van mij was ook hard en hij had het door. We streelden elkaar. We stopten pas toen mijn ouders riepen dat we over een kwartiertje zouden gaan eten. Het was ongemerkt laat geworden. ‘Maak je geen zorgen over Leroy schatje.’ Hij keek me lief aan. ‘Ik zal het proberen.’ Na een laatste kus ging hij ervandoor. Morgen op school zou ik hem weer zien, het liefste had ik hem bij me gehouden maar dat kon helaas niet.