Tony stond op. “Goed plan! Dan maken we er een internationale tocht van.” Ze lachte geruststellend. “Maar dat doet geen pijn, hoor… Binnen tien minuten loop je in België." Rob sloot de camper af en we liepen de camping af. Bengel sprong om ons heen, blij met de afwisseling. Vlakbij de ingang wees Tony naar rechts. “Kijk, het zwembadje. Als Pa vannacht weer dreigt te gaan snurken, trek ik m’n badpak wel aan en neem ik een duik. Eens kijken of jullie wondermiddel helpt. En zo niet, maak ik ‘m wel wakker en probeer een ander wondermiddel…”

“Lieve moeder van me. Sommige dingen hoef ik, als dochter van mijn vader, niet te weten…” Joline herhaalde vrijwel letterlijk de tekst van Pa, een uurtje daarvoor en we schoten in de lach. Joline gaf haar Pa weer een arm en ik schoof bij Tony aan. We liepen een stukje omhoog en bogen daarna rechtsaf, een smal paadje op. Rob vertelde: “Toen we hier de eerste avond waren, maakten we kennis met een echtpaar wat in Vijlen woont. Die hadden hier hun caravan staan, op nog geen twee kilometer van hun huis. Vertelden een aantal mooie verhalen uit de omgeving. Dit pad is rond de eeuwwisseling veel gebruikt door botersmokkelaars.” “Boter? Wat valt dáár nu aan te verdienen?” Ik trok mijn wenkbrauwen op. Rob lachte. “Oh, wacht even… Nieuwe generatie en zo… Ik bedoel de wisseling van de negentiende naar de twintigste eeuw. Rond negentienhonderd dus.” “Aha… Vóór de komst van het Internet dus. Ja, die tijd kan ik me maar moeilijk herinneren.”

We liepen langs de Cottessenbeek, een smal stroompje wat vrijwel de grens vormde tussen Nederland en België. Op een bepaalde plaats konden we met behulp van een paar stenen droog oversteken. Bengel sprong dwars door het water, iedereen natspattend die in haar buurt was. Joline had wat moeite met de oversteek, omdat ze wat hogere hakken onder haar schoenen had dan de rest. “Niet echt wandelschoenen, lieve dochter…” merkte Rob op. “Nee, stom van me.” antwoordde ze. “Enfin, de rest van de wandeling gaat over redelijke paden”, stelde Rob haar gerust.

Door de oversteek liepen Tony en ik voorop. Tony drukte mijn arm even. “Kees… Voel jij je een beetje thuis bij ons?” Ik keek haar aan. “Vraag je nou naar de bekende weg, schoonmoeder van me, of loop je naar complimenten te vissen? Natuurlijk voel ik me thuis bij jullie. Ten eerste hebben jullie een schat van een dochter waar ik smoor- en smoorverliefd op ben, maar ook al zouden jullie die niet hebben: jullie zijn een uiterst leuk stel mensen. Dol op elkaar, een prima gevoel voor humor, een brede interesse, gevoel voor geschiedenis en, misschien wel het belangrijkste: jullie kijken met een open blik de wereld in. En ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat jullie de wereld een stukje beter maken als je daartoe de mogelijkheid hebt.” Ik gaf haar een zoen op haar wang.

“Loop jij nou mijn moeder te versieren, Kees Jonkman?” hoorde ik achter me. Ik draaide me half naar Joline om. “Nee, ik ben aan het oefenen voor de tijd dat jij bijna veertig bent.” Tony schoot in de lach. “Dank voor het compliment, Kees. Hier kan ik weer een hele tijd op teren!” Joline stak haar tong uit. “Verschrikkelijke slijmbal…” Ik knipoogde naar haar. “Hé dame, jij zou iets in de week leggen. Daar heb ik nog niks van gemerkt, dus doe ik maar een poging…” Tony keek me vragend aan. “In de week leggen… Dat klinkt alsof je iets van ons nodig hebt. Onze dochter heb je al, dus… Brand los!”
“Tja, het klinkt natuurlijk heel gek om dit als kersverse vriend van jullie dochter te vragen, terwijl jullie mij nog maar een paar weken kennen, maar…” “Geen inleidend geslijm, Kees. Jij bent geen ‘kersverse vriend’, je beschouwen je als onze schoonzoon. En daar zijn wij hartstikke blij mee. To the point en geen omwegen.” Ik keek haar aan en zag de ogen van Joline. Hemelsblauw, waakzaam en vastbesloten. “Oei… Wat lijkt jouw dochter op jou, dame…” Ze kneep haar ogen iets samen. “Komt er nog wat, Kees of…?”

Ik haalde mijn schouders op. “Oké. Tony: dit jaar hebben Joline, noch ik, vakantie gehad. Wij hadden het daar vanochtend over en hebben plannen gemaakt om in oktober twee weken op vakantie te gaan…”Ze onderbrak me. “Laat me raden… Jullie gaan vragen of je de camper mee mag nemen.” Ik stond even stil. “Jij mag nooit meer raden, verdorie.” Ze gniffelde. “Je kletste er teveel omheen, meneer Jonkman. Je schoonmoeder is niet achterlijk hoor. En Joline moest ‘iets in de week leggen’, wat ze nog niet gedaan had…”
Ze draaide zich om naar Rob. “Hé Rob, willen wij de camper in oktober twee weken aan dit stelletje uitlenen? Ze willen op vakantie.” Rob knikte. “Prima toch? Anders staat hij bij ons in de garage te verpieteren.” Joline vloog Rob om de hals en ik keek Tony aan. “Mag ik uit de grond van mijn hart danken, o lieve schoonmoeder?” Ze gniffelde. “Ja, dat mag. Mits ik ook zo’n knuffel van jou erbij krijg…” Ik omarmde haar, tilde haar van de grond, draaide een pirouette en gaf haar drie zoenen. Toen ik haar neerzette keek ze naar Rob. “Oei, da’s lang geleden…” “Ben je wat tekort gekomen meisje?” vroeg hij, “Dat maken we vanavond wel goed als die twee weg zijn.”
Joline grinnikte. “Jij bent lekker bezig, Kees. Ik zie dat je al geoefend hebt voor dansles.” Joline gaf haar moeder een knuffel en ik gaf Rob een klap op zijn schouder. “Dank jullie wel voor het vertrouwen!” Rob zei droog: “Als jullie het niet gevraagd hadden, hadden we het zelf wel aangeboden. Het ding hebben we. Wij hebben er veel plezier van, maar kunnen er niet elk weekend mee weg. Als jullie of Ton of Rob ‘m willen lenen… Even vragen en je weet of het kan.”
Joline’s ogen glommen. “Om daarop door te gaan: Wij zaten vanochtend nog wat verder te filosoferen… Wat zouden jullie ervan vinden als de broers en zussen Jonkman en Boogers met z’n zessen een weekje van de camper gebruik mogen maken?” Tony en Rob keken elkaar aan en Tony schoot in de lach. “Ik weet niet of er een camping is die dat geweld aan kan. Er moet in ieder geval een goede spoedeisende hulppost vlak in de buurt zijn van jullie overnachtingsplaatsen…”
En Rob vulde aan: “Houd er rekening mee dat de vering van de achteras piept bij bepaalde, intieme bewegingen. Dat hebben we vannacht voor het eerst gemerkt, daarom staat de camper nu ook op steuntjes.” Nu was het Tony’s beurt om te blozen en ik grinnikte. Joline zei droogjes: “Ach, als we simultaan vrijen, wordt de opgaande beweging van het ene stel wellicht gecompenseerd door de neergaande beweging van een ander stel. Da’s gewoon een kwestie van synchroniseren. Een soort stijlwippen dus. Dat lukt ons wel.”

Ik gooide mijn handen in de lucht. “Sorry, maar ik hoor hier even niet bij… Bengel, wil jij me gezelschap houden?” De hond hoorde haar naam en keek me verwachtingsvol aan. Ik pakte een stok en gooide die weg. Ze sprintte erachteraan. “Zo dame, ben je klaar met je gewaagde opmerkingen? Ik loop me hier een partij plaatsvervangend te schamen…” Ze pakte mijn hand. “Geeft niet, lover van me. We zijn in Malden wel iets gewend, hoor. Maar…” Ze keek naar haar ouders. “Wat vinden jullie van het idee?” Tony lachte breeduit. “Top plan! Doen!” Rob keek minstens even vrolijk. “Wellicht zijn er lieden die na die week meteen genezen zijn van het idee om met de camper op vakantie te gaan… Maar dat zien we dan wel!”
Joline gniffelde. “Dan moeten we ver vooruit plannen. Rekening houden met het vaarschema van Rob, de studies van de meiden, de oefeningen van Ton… Ach, ook al gaan we maar één weekend samen weg: het wordt vreselijk leuk!” "Vergeet jouw eigen studie niet, juffrouw Boogers." Ze keek me aan. "Verhip..."

Ondertussen waren we weer bijna bij de camping aangekomen. “Eten jullie mee?” Tony keek ons aan. “Graag ma, maar we gaan rond een uur of acht weer noordwaarts. Ik wil niet te laat naar bed. Morgen een spannende dag in m’n nieuwe job!” Tony knikte. “Begrijpelijk. Dan ga ik maar eens wat te eten maken. Zin in pasta?” Wij knikten. “Kees… Ik heb alle ingrediënten voor Irish Coffee…” Ze keek me verleidelijk aan. “Ik wil best Irish Coffee maken, maar moet zelf dan verstek laten gaan. Iemand moet de Bob zijn, en ’s avonds ben ik dat meestal.” Tony schudde haar hoofd. “Annuleer de Irish Coffee dan maar. Niet gezellig. Dan haal ik in het winkeltje nog wel een paar puddinkjes. Dat is tussen vier en vijf open.” “Als jij nou gaat koken, Ma, halen wij de puddinkjes wel en doen straks de afwas.”, bood Joline aan. “Nog meer boodschappen nodig?” “Even inventariseren, hoor… Ik maak wel even een lijstje.”

Even later liepen Joline en ik naar de winkel van de camping. “Wat een schatten zijn jouw ouders…” zei ik, toen we een redelijk eind van de camper af waren. Joline grinnikte. “Je dacht toch zeker niet dat ik al mijn charme zelf had ontwikkeld, hé? Daar zit behoorlijk wat DNA van mijn ouders in.” Ik keek haar aan. “Dat heb ik gezien. Toen jouw moeder mij aankeek, vlak voordat ze raadde dat het over de camper ging, leek het alsof ik in jouw ogen keek. Niet alleen qua kleur, maar ook qua uitdrukking. Je zei op de tweede avond in Veldhoven tegen mij dat, als ik over 25 jaar er zo uitzag als mijn Pa, je meteen bij het kruisje zou tekenen; die opmerking kan ik nu herhalen, maar dan over jouw Ma.” Joline keek me aan, haar ogen werden een beetje vochtig. “Dat is heel lief van je, Kees. Te zijner tijd zal ik dat tegen haar zeggen.” Ik drukte haar tegen me aan. “En je Pa is ook een fijne vent. Ik vraag m’n zussen wel hoe zij over hem denken.” Ze giechelde. “Ook iets over bij het kruisje tekenen, misschien?” “Wie weet…”
Met de boodschappen bij ons liepen we terug en een tijdje later zaten we binnen te eten. “Het is soms wat behelpen in zo’n camper. Je zit met vier volwassenen wel héél dicht op elkaars lip”, zei Tony. “Ach, er zijn mensen waarbij ik er helemaal geen bezwaar tegen heb als ze dicht op mijn lippen zitten, hoor schat”, zei Rob droog. “jij bent er één van.” Tony keek hem aan. “Oh, is dat zo? En wie zijn de anderen dan? Je sprak in meervoud.” Rob keek naar Joline, die naast hem zat. “Nou, wat dacht je van mijn dochter?” “Hmmm… Da's wel een héél politiek correct antwoord, Rob Boogers. Ga door.” “En onze potentieel aanstaande schoondochters, natuurlijk. Net als jullie twee prachtige meiden.” “Jaja… Clara en Melissa op je lippen. In your wildest dreams, mister.”
Ik grinnikte. “Nee Rob, dát voorrecht heb ik ooit gehad. Op zich een leuke ervaring, maar ik kreeg een kop als een boei. Maar ja, ik was toen nog zo groen als gras op liefdesgebied.” Toen ik het kort geleden nog een keer voorstelde, kreeg ik van vijf zijden ernstige tegenstand. Maar goed, als wij met z’n zessen met de camper op stap gaan, doet de gelegenheid zich wellicht nog een keer voor.” Joline keek me laatdunkend aan. “Kees Jonkman, zet die frivole gedachten maar heel snel uit je met testosteron vergiftigde brein. Ten eerste heb je mijn twee broers die je vast gaan houden en ten tweede haal ik je gezicht open en wellicht nog wat andere lichaamsdelen, als jij gekke dingen je zussen denkt te gaan doen. En ik denk dat jouw zussen mij dol-enthousiast gaan helpen met het modificeren van je anatomie.” Ik keek Rob aan. “Wij mogen ook niks meer. Ik denk dat ik Moslim ga worden.” Joline keek me aan. “Succes dan, Kees. Even goed nadenken voor je je bekeert: Korte rokjes zijn taboe, volgens de sharia.” Ik gromde. Na het toetje dronken we nog een kop koffie. “Jullie moeten wakker zijn als je terugrijdt”, zei Tony.

Tijdens de koffie hadden we het nog even over Holtinge. “Wanneer gaan jullie naar huis?” vroeg ik aan Rob. “Uiterlijk dinsdagavond. En reken maar dat ik thuis de zaak in de gaten houd. Desnoods slapen we in de kelder.” “Dat dacht ik niet, Rob”, onderbrak Tony hem. “Een beetje bang in de kelder schuilen? Ook in Malden zit er een valse havik in de kooi, hoor. Ik ben niet van plan mijn leven te laten ruïneren door zo’n klootzakje. Ik neem m’n messenset wel mee naar de slaapkamer. Kijken of hij is ingeënt tegen roestvrij staal.” Ik stak m’n duim op. “That’s the spirit. Maar eerst nog een paar dagen genieten van de zachte ‘G’ in het mooie Limburgse land.” Tony keek ondeugend. “En een piepende vering van de achteras, niet te vergeten.” Rob zuchtte. “Ik moet er weer aan geloven…” Joline gaf hem een zoen. “Je hebt het zwaar, Pa. We leven met je mee.” “Zeker weten”, zei ik “Je bent te beklagen hoor, met zo’n knappe vrouw. Als je overmorgen zwaar vermagerd en met holle ogen thuiskomt, mag je bij ons aansterken, oké?” Hij grijnsde. “Eerst maar eens kijken wie van ons tweeën vermagerd en met holle ogen thuiskomt…” Tony’s ogen flikkerden uitdagend naar hem. “Kijken jullie uit dat de vering van de achteras het houdt?” Joline knipoogde. “We laten jullie nu maar alleen. Er is nog héél veel werk te doen…”
Ik sloot Tony in m’n armen. “Dank je wel, lieve aanstaande schoonmoeder. Voor je aanbod met de camper, maar veel meer om wie je bent. Ik hou van je.” Ze keek me aan. “Pas je goed op onze kleine meid, Kees?” Ik keek terug in haar blauwe ogen. “Beloofd. Ze is veilig bij me. Maak je geen zorgen.” Rob gaf me ook een hug. “Hé makker, wees voorzichtig.” Ik keek hem aan. “Ik heb voor hetere vuren gestaan, Rob. Taliban was er een van, maar de lijfwachten van een Bosnische oorlogsmisdadiger… Daarbij vergeleken is meneer Holtinge een mietje. Maak je geen zorgen.” Een klap op m’n rug was zijn antwoord en vijf minuten later zaten we in de Volvo. Tot aan de snelweg was het stil. Nodig ook, want het was donker en ik kende de weg niet. Eenmaal op de snelweg kon ik me weer een beetje ontspannen. De cruisecontrol ging op 120 en ik keek naast me.

Joline zat lekker ontspannen, een glimlachje op haar gezicht. Ze zag me kijken en knipoogde. “Nu Theo nog even overtuigen dat we echt aan vakantie toe zijn, en dan kunnen we gaan plannen, schat.” Ik knikte. “Ja. Ik stel voor dat jij Theo gaat overtuigen. Jij hebt daar… hoe zal ik het zeggen… wat overtuigender middelen voor.” Haar glimlach werd breder. “Je bedoelt te zeggen dat ik morgen in een kort rokje en iets te open bloesje op zijn bureau moet gaan zitten en over vakantie moet gaan beginnen? Ten eerste laat hij in ieder geval mij niet op vakantie gaan en jou wel en ten tweede heb ik binnen een dag zijn vrouw op mijn bureau en haar nagels in m’n gezicht. Nee dank u feestelijk, meneer Jonkman. De relatie met mijn toekomstig directeur en zijn echtgenote is mij hiervoor te lief. U mag het lekker zelf gaan doen, mede namens uw vriendinnetje.”
Ik liet mijn hoofd hangen. “Je valt me tegen. Van een collega teamleider had ik een andere attitude verwacht.” Joline ging plotseling rechtop zitten en antwoordde met heel zachte, maar vlijmscherpe stem: "Meneer Jonkman: iets dergelijks heeft u een aantal weken geleden ook tegen collega Klaas gezegd. In de hal, vlak voor mijn desk. Toen méénde u dat. Ik neem aan dat u het nu niét meent, anders heeft u een probleem. Goed begrepen?” Ik keek haar aan en knipoogde naar een stel ijzig kijkende ogen. “Geachte mede-teamleider: ik neem mijn woorden terug. Ongepast. Neem me niet kwalijk. Mag ik u nu weer aanspreken met ‘lieve Joline’?”

Ze knikte. “ Ik schenk u gratie. Voorlopig. Die zet ik om in ‘definitief’ als u twee weken vakantie hebt losgepeuterd bij onze directie.” Ik gniffelde. “Kan ik morgen een kort rokje, naaldhakken, een leuke panty en een bloesje van je lenen?” Joline proestte het uit. “ Ik zie het voor me… En dan ‘verleidelijk’ bij Theo op z’n bureau gaan zitten, zeker? Dwaas. Je bent er toe in staat. Nee meneer, u overlegt eerst met uw piraten, zorgt dat dáár alles in kannen en kruiken is vraagt dan aan Theo of het goed dat wij twee weken de boel de boel laten. Ik overleg morgen meteen met Fred en Angelique. Gaat goedkomen.” Met een tevreden gezicht keek ze voor zich uit. “En dan nog Kees: als het in oktober niet kan, gaan we toch gewoon op een ander tijdstip? December of zo?” “Da’s ook goed. Maar dan niet met de camper. Dan vliegen we naar een of ander aangenaam eiland. Ik heb geen zin om te hannessen met sneeuwkettingen. Iets te vaak gedaan.” Joline legde een hand op mijn been. “Hoe dan ook: we gaan er twee weken tussen uit. Samen! Ondanks dat ik de laatste weken in een heel leuke ‘vakantiewoning’ in Veldhoven heb doorgebracht. In meestal aangenaam gezelschap.”

Het was bijna negen uur toen we in Veldhoven aankwamen. Ik reed eerst een blokje rondom het appartementencomplex, met de ogen op steeltjes. Geen bijzonderheden te zien. Daarna de garagebox in en meteen de deur dicht. “Ik ben blij dat jouw Mini binnen staat, schat. Want die kent hij waarschijnlijk?” Joline knikte. “Helaas wel. Hij heeft er zelfs een keer ingezeten. Toen ik bij 'm weg was, heb ik de auto bij zo’n autoreinigingsbedrijf aan de binnenkant helemaal laten schoonmaken om zijn shag-lucht eruit te halen. Da’s gelukt, gelukkig.” Ik pakte mijn telefoon. “Eerst kijken of er mensen aan de deur zijn geweest.” Ik opende de app waarmee ik de camerabeelden kon bekijken. Geen opnamen. Dat hield in dat de camera geen bewegingen had gedetecteerd. Had ik ook niet verwacht, anders had ik wel een berichtje gekregen.
“Oke, de kust lijkt veilig.” We pakten de lift en ik drukte de knop voor de achtste etage in, in plaats van de negende. Op Joline’s vragende blik antwoordde ik: “Stel dat hij of een van z’n vriendjes ons staat op te wachten: dan verwacht hij dat we uit de lift komen. Niemand is zo gek om negen verdiepingen te gaan traplopen. Dan staat hij in de hal dus aan de linkerkant, voor de trap. En als wij de trap nemen, kunnen we die plaats dus keurig zien. Verder zijn er geen plaatsen waar iemand zich kan verschuilen, of het zou bij de buren moeten zijn. En die kans is klein, want ik weet dat de familie Kamer ook een alarminstallatie heeft.”

Ondertussen stopte de lift op de 8e verdieping. “Blijf maar even hier.” Ik liep langzaam en geruisloos de trap op naar de veranda op de 9e verdieping. Niemand. Ik draaide me om en riep: “Kom maar.” Joline kwam achter me aan. Haar hakjes waren goed te horen op de trap. Eenmaal op de veranda begon mijn telefoon meteen te piepen: de camera had beweging gedetecteerd. Mooi, dat werkte dus lekker snel. Eenmaal in huis sloot ik de deur meteen achter ons, draaide de grendels er op en schakelde het alarm weer in. “Zo. Knappe jongen die hier kan insluipen.” Joline keek bedrukt. “Het is toch belachelijk dat je zo je eigen huis in moet? Alleen hiervoor zou ik z’n voeten willen bewerken met m’n naaldhakken…” Ik nam haar even in mijn armen. “Laten we hopen dat het maar voor korte tijd is en dat hij vlot weer achter tralies zit.” Ik kuste haar. “Maar je bent nu weer veilig in Fort Knox, dus… Ontspan. Glaasje wijn?” Joline schudde haar hoofd. “Geef me maar een beker warme chocomel. Nu even geen wijn; ik moet morgen helder zijn.” “Twee warme chocomel… Komt er aan mevrouw!” Joline ging op de bank zitten. “Kees… Aan de voorkant heb je zaak goed dicht zitten, maar hoe zit het met de rest?” Ik grinnikte. “Lieve schat, als ik ’s avonds het alarm er op zet, worden meteen breukmelders in de ramen, de bovenlichten in de gang en het brand-alarm geactiveerd. De ramen zijn van Acryl en mega-dik vanwege hagelstenen.” De magnetron gaf een ‘ping’. “ Oh, de horeca moet weer aan het werk… Slagroom erop?” Joline knikte, maar haar gedachten waren duidelijk ergens anders mee bezig.

“Kom. Ontspannen.” Ik zette de drankjes op de tafel, ging achter haar staan en masseerde even haar nek, boven haar coltrui. Haar spieren stonden strak en ik bleef ik haar nek en schouders masseren. Langzaam voelde ik de spanning wegtrekken. Na een paar minuten masseren klopte Joline op de bank naast zich. “Zitten meneer de amateur fysiotherapeut. Ik ben weer helemaal ‘zen’. Nu samen van die warme chocola genieten. Daarna naar bedje toe. Morgen een spannende dag, waar ik zin in heb!” Ik ging naast haar zitten en Joline legde haar benen weer over de mijne heen. “Morgen heb je in ieder geval iemand om je heen die je kan afleiden… Fred.” Ze grinnikte. “ Nou, wat dacht je van Gonnie? Die kan er ook wat van hoor… En dat samen met Angelique. Jij heb met je piraten een cabaretgezelschap, maar ik denk dat op het backoffice straks ook behoorlijk gelachen wordt.” Ze kroop tegen me aan. “Lijkt me heerlijk, leiding geven aan een goed lopend team.” Ik knikte. “Dat is het ook. Dingen met een gerust gevoel uit handen kunnen geven en je weet dat het goed komt. Dat is de kunst van leiderschap. En dat heb jij ook wel in je.” Ze humde, kroop dicht tegen me aan en zei zachtjes: “Deze heks wil zo meteen van haar bezemsteel gebruik maken. Mag dat?” Ik streelde haar benen. “Volgens mij is die bezemsteel er al een paar minuten klaar voor. Ongeveer vanaf het moment dat ik hier ging zitten…” Ze kuste me. “Lekker. Maar nu eerst die chocomel. Ook lekker.” Zo zaten we even tegen elkaar, genietend van de warme drank.

Toen zwaaide Joline haar benen van me af. “Jij loopt je veiligheidsrondje, ik ga me klaarmaken voor een rondje bezemsteel…” Ze tikte op mijn neus. “Als je me zoekt… Ik ben in de slaapkamer!” Ze sloot de deur achter zich. Ik liep een zeer uitgebreide veiligheidsronde. Niet alleen voor het gevoel van veiligheid, maar ook om Joline wat tijd te gunnen om zich klaar te maken. Na vijf minuten klopte ik op de slaapkamerdeur. “Kom maar, hoor Kees…” Ik deed de deur open. Joline lag knielend op een stel handdoeken op bed: in een kort, zwart onderjurkje, nylonkousen en hooggehakte schoentjes aan. “Kees…” Haar stem klonk hees. “Wil je me weer…” Ze aarzelde even. “Neem me weer van achteren! Ik ben er klaar voor…” Ze keek me aan. “Ik ben vanavond nog de receptioniste… Gebruik mij! Laat me voelen dat ik van jou ben!” Haar rechterhand zat tussen haar benen en bewoog al heen en weer. Ik kleedde me snel uit en ging achter haar zitten. Ze keek om. “Nu even geen lang voorspel, Kees. Neem me! Hard en diep. Ik wil je harde pik in me voelen stoten, je zaad in me voelen spuiten… Ik ben er al bijna!”
Ik ging achter haar zitten en trok haar jurkje iets op. De geur van haar natte poesje bereikte mijn neus en mijn paal werd meteen keihard. Ik legde hem tussen haar billen en haalde hem een paar keer heen en weer. “Kom Kees! Kom in me! Neuk me! NU!!” Ze leunde verder voorover. Ik zette mijn paal tegen haar poesje en vroeg: “Wat wil je, Jolientje?” “Ik wil genaaid worden! Hard geneukt! Jouw harde pik zo diep mogelijk in mijn natte,geile kut! Lekker nat klaarkomen, terwijl jij in me zit…” Ze duwde haar heupen naar achteren en mijn paal verdween al een beetje tussen haar lipjes. Ze kreunde. “Lekker! Nu al! Kees… Kom!” Ik trok haar heupen naar me toe en stootte zelf vooruit. In één keer drong ik diep bij haar binnen en Joline gilde. “Ahhhh… Lekker! Je vult me helemaal op met je harde pik! Voel je hoe nat ik ben?”
Ik gromde. “Je bent een geile meid, Jolien. Ik ga je heel diep neuken tussen die geile lange benen van je…” Ik voelde dat ze zelf haar clit aan het masseren was, dus ik greep haar bij haar borsten. Door het onderjurkje heen kneep ik in haar tepels. Een langgerekte zucht was haar reactie en ze werd meteen een stuk natter tussen haar benen. Ik trok m’n pik wat terug en stootte toen weer toe. “Auw… Ohhh… Je zit zo diep… Helemaal diep in m’n natte kutje…” Ze stootte terug met haar heupen en schokte. “JA! Nog dieper! Kees, neuk me nu hard en snel! NEEM ME!! Ik ben helemaal van jou… Ik ben er bijna…”
Ik pakte haar heupen en zette me af. Bijna uit haar, daarna er weer hard in. Er uit, er in, steeds sneller en harder. Joline kreunde, kneep in haar eigen tepels en vingerde zich snel naar een orgasme. Ik hoorde een langgerekt “Ohhhhh….” toen ze begon te schokken. Ik trok haar overeind, en sloeg mijn armen om haar heen, haar zo nog dichter tegen me aantrekkend. Ik begon haar hard en snel te vingeren. Ze kreunde. Eerst zachtjes, maar toen ik doorging steeds harder, tot ze gilde: “Kees…. Stoppen… Ik hou het niet meer!! Dit is zo lekker… Ik blijf klaarkomen… Straks laat ik alles lopen…. Ahhhh… Ik kom wéér…” Ik stopte met strelen, neukte alleen nog maar. Hard en diep. Haar poesje sopte van het vocht. Joline hijgde: “Spuit in me! Spuit je hete zaad in mijn natte kut!” Ze kneep nu met haar spiertjes en dat hielp mij over de drempel.
“Jolientje, hier komt het… Ahhhh…. Lekker! Lekker in jouw natte, geile poesje spuiten…” Ze klemde zich tegen me aan, legde mijn hand weer op haar klitje en kreunde: “Spuit me helemaal vol Kees… Mijn hele poesje vol mijn jouw sperma… Zo lekker…” Toen ik helemaal leeg was, was Joline ook uitgeput. Langzaam lieten we ons op bed zakken. Ze omarmde me. “Ik voelde jouw zaad helemaal omhoog komen door je lekkere paal… En toen in me spuiten… Zó lekker!!!”

Even lagen we uit te hijgen, ik net zo goed als Joline. “Kees…” “Hmmm???” “Meestal is een lang en teder voorspel heerlijk, maar soms heb ik er ook behoefte aan om gewoon ‘genomen’ te worden. Niks teder, gewoon jouw harde paal die bij me naar binnen geramd wordt… Vanavond was zo’n avond.” Ik gniffelde. “Ik hoop dat er nog vele mogen volgen, lekker stuk van me. Maar… even praktisch: nog even snel douchen voor het slapen gaan?” Ze knikte. “Goed plan, maar niet koud. Ik zal prima slapen, denk ik.”
Tien minuten later lagen we weer in bed. Zonder handdoekjes overigens, maar Joline had een rode soortgenoot van haar zwarte onderjurkje aangedaan. Verder niets. Ze lag me haar rug naar me toe en ik kroop tegen haar aan. “Je bent nog steeds vreselijk sexy, meisje van me…” Ze wiebelde met haar billen tegen me aan. “Als jij niet kunt slapen Kees, weet je wat je moet doen. Bij je lekkere vriendin komen.” Ik fluisterde: “Deal! Ik ga je de hele nacht wakker houden.” Ze gniffelde en dat was het laatste wat ik hoorde…