Mini - 55

Maandagochtend. 05:15 werd ik wakker. Naast me lag Joline nog heerlijk te slapen. Heel voorzichtig schoof ik het bed uit en draaide de wekker preventief de nek om. Douchen, scheren en vervolgens zachtjes naar de keuken. Theewater opzetten, croissantjes vullen met ham en kaas en in de oven, beschuiten smeren, jus d’ orange inschenken… Het werd bijna routine. Toen ik nog alleen woonde was het ontbijt een stuk simpeler: vier bruine boterhammen met kaas en een bak thee of koffie. En van die vier boterhammen at ik er altijd twee onderweg op. Met Joline in huis werd het ontbijt een stuk gezelliger en namen we er de tijd voor. Toen alles klaar en warm was, laadde ik alles op een dienblad en liep de slaapkamer in.

“Goedemorgen lieve collega. Uw ontbijtje… Vindt u het goed als ik dat samen met u nuttig?” Joline rekte zich uit en keek op de wekker. “Zo, jij was vroeg wakker. Wat lief. Zet die handel eens snel neer!” Even later voelde ik haar warme armen om me heen en haar lippen op de mijne. “ Nou zijn we echt collega’s hé? Lekker gevoel om met je collega te ontbijten.” Ze lachte en ging vervolgens rechtop zitten. “Heb jij lekker geslapen?” Ik knikte. “Als een roos. Samen met mijn lieve en sexy collega. En nu lekker ontbijten.” We keken even naar Teletekst terwijl we aten: toen het ontbijt op was ging Joline douchen en ik ging me aankleden.

Een halfuurtje later zaten we in de auto: voor de gelegenheid had ik maar een pak aangedaan, compleet met stropdas. “Ik moet mijn nieuwe collega’s toch op gepaste wijze welkom kunnen heten?” was mijn reactie op een vragende blik van Joline. Zij had een van haar zwarte rokjes aan met een gele coltrui. “Ik ga het eens proberen of ik een soort wandelende kalender kan worden, Kees. Ik heb een aantal van deze truien, in diverse kleuren. De witte droeg ik gisteren, nu de gele. Hoe verder in de week des te donkerder de trui. Lijkt me wel lachen…” “En in de zomer bloesjes in dezelfde kleuren? En hoe verder in de week, hoe korter de rokjes? Op vrijdag hotpants aan? Humor.” We grinnikten samen ondeugend.

In Gorinchem aangekomen bleek dat Joline en Angelique stiekem iets hadden afgesproken: Angelique had ook een gele trui aan. De meiden zagen elkaar en schoten in de lach. Tineke zat achter de desk in de hal. Zij had de vrijdag ervoor vrij gehad en feliciteerde beide dames met hun nieuwe baan. In de koffiehoek stonden al een paar collega’s van DT. We kletsten even en toen werden Joline en Angelique door Gonnie meegenomen. “Sorry Kees, maar deze dames moeten vanaf nu keihard gaan werken.” Met een knipoog verdween Joline naar haar nieuwe werkplek. Haar nieuwe bureau was al schoongemaakt en ingericht met stoel, bureau, computer en zitje. Dat had ik vrijdag al gezien. Verder was het nog een kale boel. Maar daar zou snel genoeg verandering in komen, Joline kennende.

Ook had ik een nieuw buurvrouw gekregen: Angelique resideerde nu in het bureau naast me, met een verlicht bord boven de deur: “Receptie Developing Technics. Bezoekers hier melden.” Na de maandagmorgenmeeting met Team Drie liep ik even bij haar naar binnen. De grote bos bloemen fleurde haar bureau op en An was druk bezig om dozen uit te pakken en kasten in te ruimen. “He dame, heb jij je opdracht uitgevoerd?” Ze kwam overeind en keek me aan.” Wat bedoel je, Kees?” “Heb jij je moeder verwend?” Ze begon te stralen. “Ik zat al te janken bij jullie in de auto; maar mijn moeder… alsof er een zondvloed losbarstte! Heeft een half uur zitten huilen. Helemaal van de leg. Daarna hebben we een uur zitten fantaseren wat we met dat geld zouden doen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat de helft een ‘appeltje voor de dorst’ bleef en dat we de andere helft zaterdag zouden gaan uitgeven. Zij heeft twee nieuwe, mooie jurken voor zichzelf gekocht en ik eentje.”
Ze snoof even. “Het was voor het eerst in meer dan zes jaar dat de schat een nieuwe jurk voor zichzelf kocht… Gebak gekocht voor de zondag, en daarna zijn we uit eten geweest. De laatste keer was na m’n examen. Heerlijk om nu voor haar te kunnen betalen! Ze heeft het hele weekend op een rose wolk gezweefd.” Ik knipoogde. “Da’s mooi. Jullie moeten binnenkort maar eens samen komen eten in Veldhoven. En nee, ze hoeft niet te logeren; ik breng jullie gewoon terug naar huis. Overleg maar eens en laat ons een datum weten.” Ze lachte breed. “Doe ik! Lijkt me leuk! En nu moet ik weer aan het werk; deze receptie moet er tiptop uitzien! Eruit!”

Ik wilde net mijn bureau weer ingaan toen ik een bekend gerommel in de hal hoorde: Fred was gearriveerd. Ik hoorde hem nog net grommen: “Afspraak? Mevrouw, met ingang van vandaag kom ik wérken bij DT. Als ik niet op tijd ben, wordt dat van mijn salaris ingehouden. En dan krijg ik klappen van m’n vriendin…” Ik liep de hal binnen. “Tineke, laat deze meneer voortaan maar door, hoor. Als je hem tegenwerkt, vindt je jezelf nogal slordig opgevouwen terug in een vuilnisbak. Ik heb ‘m dat een keer zien doen; dat ga je niet fijn vinden.” Fred keek me aan. “Je weet dat ik dat nooit bij een vrouw zou doen, makker…”
Op dat moment hoorde ik snelle hakjes in de gang tikken: Joline, kon niet missen. “FRED!! ” Ze rende op hem af, vloog hem om de hals en gaf hem drie zoenen. “Welkom bij DT!!” Fred keek me aan. “Alleen dit welkom maakte het al waard om Defensie vaarwel te zeggen… Goedemorgen mevrouw mijn direct leidinggevende! Hoe is het met u en uw vriendje?”
Tineke schudde lachend haar hoofd. “Jullie nemen hem onder je hoede?” Ik knikte en we liepen de gang van DT in. Daar kwamen we Klaas tegen. “ O help… onze nieuwe ICT-er. Ik zal even tegen mijn mannen zeggen dat ze hun werk onmiddellijk opslaan!” Fred grijnsde. “Ik merk dat mijn roem me al vooruit is gesneld. Da’s altijd goed om te horen.” Ik gaf hem een dreun op zijn schouder. “We praten tijdens de lunchwandeling wel bij, makker. Ik vertrouw je toe aan de warme belangstelling van Joline en de dames van inkoop en calculatie. Ik heb een team om achter de vodden te zitten…” “OK. Tot straks, Kees.”

Ik ging m’n bureau in en aan het werk. De wijzigingen van Miranda hadden tot behoorlijk wat extra werk aan het grote offshore-project geleid; dat was nu gereed. Maar haar modificaties konden ook invloed hebben op projecten die nog in de kinderschoenen stonden. Die moest ik nog doorrekenen. Een beste klus, maar het zou uiteindelijk zo’n vijf procent kunnen besparen. Klanten blij, Theo blij… Ik dook er in en werd zoals gewoonlijk helemaal door het werk opgeslokt. Radio vier, verantwoordelijk voor een stukje ‘welzijn’ in mijn bureau, hoorde ik niet meer. Om kwart over twaalf kwam Henk me roepen voor de lunchwandeling en liep ik met de club mee naar buiten. Fred was er nu ook bij; hij deed al snel mee met de gesprekken.

Na de lunch nam ik hem even apart op mijn bureau. “Fred, allereerst nog bedankt voor je info. Grote klasse dat je dat wilde doen.” Hij schudde het hoofd. “Kees, ik kan het, dus doe ik het. Voor Joline en voor jou. Ik hou hem nu ook nog in de gaten; ik krijg een berichtje op mijn mobiel als mijn systeem thuis iets op het spoor is. Maar voorlopig houdt hij radiostilte. Ik heb viavia een contact met de BSB; daar wordt nu iets opgetuigd. Die mannen weten ten minste van aanpakken. Geen bureaucratisch gelul; als de Officier van Dienst daar vindt dat er ingegrepen moet worden, wórdt er ook ingegrepen. Maar hoe is jouw veiligheidssituatie thuis?” Ik kon hem geruststellen.
En toen hij hoorde dat Joline schietles had gehad fleurde hij helemaal op. “Goed man! Voor de meeste vrouwen is dat een drempel die ze niet over willen.” Ik gromde. “Ik zou niet graag aan de verkeerde kant van die buks staan als Joline ‘m in handen heeft en echt kwaad is. Ze heeft er nu de juiste attitude voor. Is niet meer bang, alleen maar pislink op die klootzak.” Fred grijnsde. “Heb je het nu over dezelfde vrouw die mij vanochtend zo uitgebreid zoende?” Ik knikte. “Ja, die.”
“Nou, diezelfde dame zouden ze bij bepaalde afdelingen van Defensie ook kunnen gebruiken. Oei, wat een efficientie. Binnen het uur had ze een paar dingen veranderd die de dames in feite niet aanstonden. Maar met argumenten wist ze hen binnen no time te overtuigen en daarstraks, toen Joline even weg was, zeiden ze: ‘Waarom hebben we dat niet eerder zo gedaan?’ Lachen om dat proces te zien… Overigens: die drie dames keken het eerste uurtje best wel benauwd toen ik mijn bureautje in orde maakte.” Ik lachte hem uit. “Ja, dat zal best. Zo’n enorme beer in hun ordelijke, rustige wereldje.”
Fred knikte. “ Ik heb ze gevraagd om bij de koffie om tien uur even de koppen bij elkaar te steken. Heb toen wat over mezelf verteld. Ik geloof dat ik ze een beetje gerust heb kunnen stellen.” “Let op Fred, binnen twee weken ben je hun knuffelbeer.” Hij gromde. “Dat dacht ik niet, Kees. Mijn knuffelberin zie ik vanavond thuis weer. Daar speel ik mee, met niemand anders. Bovendien heb ik geen zin om mijn nieuwe baan op het spel te zetten.” “That’s the spirit, old chap. Maar nu moet ik weer aan ’t werk, dus…” Hij stond op. “Da’s nog even wennen. In een productiebedrijf werken. Oh ja, ik heb Theo nog even gesproken; ergens deze week ligt jullie netwerk er een uurtje uit. Andere beveiligings-software: die van mij.”

Om drie had Theo teamleiders-overleg geplanned. Het was even wennen om Joline daar ook bij te zien, en ook Fred zat erbij. “Heren… en dame… goedemiddag. Even de koppen bij elkaar steken en de voortgang van alle projecten bekijken. Maar eerst moet ik mevrouw Boogers hartelijk welkom heten in onze club. Joline: we houden het ook hier informeel en spreken we elkaar bij de voornaam aan. Heb je daar bezwaar tegen?” Joline schudde lachend haar hoofd. “Nee, integendeel. Ik ken alle heren beter bij hun voornaam dan bij hun achternaam en voor één van de heren heb ik nog wel wat andere namen, maar die zal ik jullie besparen.” Ze keek mijn kant op en ik bromde: “Die gebruik je maar als ik m’n schortje de ramen sta te lappen, dame.” Theo grinnikte en wendde zich tot Fred. “Ook welkom aan onze nieuwe ICT-er. Fred, kun jij iets over jezelf vertellen?” Hij keek rond. “Nou… Fred van Laar. Kees en ik kennen elkaar uit onze diensttijd; eerst waren wij buddy’s, later werd Kees in Afghanistan mijn groepscommandant. Ik was zijn mitrailleurschutter. Niet zo populair bij de Taliban. Toen Kees de dienst verliet, gaf hij me de raad om onderofficier te worden. Dat heb ik toen maar gedaan. Specialiseerde me in ICT en Cyber toen het woord nog niet eens bestond. De laatste paar jaren heb ik, behalve nog twee keer zes maanden in Afghanistan en één tour in Mali, doorgebracht op diverse militaire- en politieplekken als cyber-specialist. Kees kwam een paar weken geleden met de vraag of ik geen zin had om eens over het hek van Defensie te kijken; nou, als Kees zoiets zegt, zegt hij dat met een reden. De reden hebben jullie vorige week gemerkt toen al jullie werk plotseling digitaal versnipperd werd.” Hij grinnikte. “Het leverde mij een nieuwe bijnaam op: ‘Digitale kloothommel’, met dank aan Theo. Ik ben ICT-er, dat klopt, maar als je nu denkt dat ik de hele dag achter m’n beeldscherm zit: nee dus. Als het nodig is, stroop ik ook m’n mouwen op en ga ook bezig met hardware. In Mali heb ik met twee van mijn mannen niet alleen een beveiligd netwerk aangelegd, maar alle lijnen hoogstpersoonlijk ingegraven. Ik ben niet bang om m’n handen vuil te maken. Verder heb ik een lieve vriendin waar ik mee samenwoon, geen kinderen, wel een kat. Hobby’s: m’n werk, wat krachttraining, en op de achtergrond doe ik nog wel iets voor het ministerie van Veiligheid en Justitie.” Theo keek hem aan. “Dank je wel, Fred. Ik stel voor dat jij ook bij deze sessies aanwezig bent, dan weet je meteen waar wij tegenaan lopen als het om ICT gaat. En dan verwacht ik ook actie van jouw kant. En nee, hier hoeven geen kabels ingegraven te worden.” Fred wiste denkbeeldige zweetdruppels van zijn hoofd. “Poe, dat lucht op…”

Theo ging verder met de normale zaken die zo’n bespreking met zich meebracht en rond vier uur waren we klaar. Toen Theo naar z’n bureau ging, liep ik met hem mee. “Wat is er aan de hand, Kees?” “Theo, ik wil twee weken vakantie opnemen. En Joline ook. Wij allebei hebben nog geen vakantie gehad dit jaar, en we willen er in oktober twee weken tussenuit.” Hij keek me aan. “Jij hebt een prima plaatsvervanger in Henk. Dan mag die het piratenteam in de klauwen houden. En het backoffice: volgens mij heeft Joline daar nú al een paar zaken gestroomlijnd… Gonnie kan haar best voor twee weken vervangen, eventueel samen met Angelique. Die is ook niet achterlijk. Geen probleem. Wat gaan jullie doen?”
“Twee weken met de camper van Joline’s ouders op pad, richting Frankrijk. Elke dag kijken waar we de volgende dag heengaan. Of een dag langer ter plekke blijven, we zien wel. Lopen, cultuur snuiven, whatever.” “Lekker doen, Kees! Hebben jullie verdiend! Zet die weken maar in het rooster en drill je piraten.” “Dank je Theo!”
Met een opgewekt gevoel liep ik naar Joline’s bureau. “Zo dame, en wat waren die andere namen die je voor mij in petto had?” Ze keek op. “Hallo schatje…” “Daar neem ik wel genoegen mee. Voorlopig. Tot vijf uur. Het goede nieuws is: We kunnen vanavond onze vakantie plannen. Theo heeft groen licht gegeven. Zelfs zonder dat ik bij ‘m op z’n bureau hoefde te zitten in een kort rokje.” “Heb jij even mazzel, Kees…” Een uurtje later reden we naar huis. Het beveiligingssysteem had niets laten horen. Toch stapten we op de 8e verdieping de flat uit en liepen de laatste trap op. Geen verrassingen. Terwijl Joline kookte, ging ik nog even aan de slag met de beveiliging: ik installeerde een tweede camera bij de uitgang van de lift. Op borsthoogte, zodat het beeld van deze camera goed zicht had op de gezichten van mensen die uit de lift kwamen. De camera zelf was alleen zichtbaar als je héél goed keek: deze zat verborgen onder de balustrade. Proefopnamen lieten zien dat het oplossend vermogen prima was; een still van het beeld leverde een prima portretfoto op.

Na het eten pakten we de laptop om een globale route uit te zetten voor de vakantie. “Wat dat je van die camping in Limburg als eerste stop, Kees?” Ik knikte. Prima plan. Het was daar best mooi en dat idee van een ‘shake down cruise’ bevalt me wel. En van daaruit verder naar het zuiden? Waar wil je naar toe?” Joline haalde haar schouders op. “Het maakt me weinig uit. Ik hoef niet zonodig twaalf uur per dag aan het strand liggen bakken; dan ben ik na een dag een gekookte kreeft. De afwisseling tussen wandelen en cultuur snuiven zoals jij je vakanties doorbracht, bevalt me wel. Dus… Naar de kust, de Provence in, desnoods de Duitse grens over en de Moezel afzakken… Ik vind het allemaal prima.” “Hmm… we hebben ook nog rekening houden met het weer. Ik heb geen zin om veertien dagen lang in de regen te bivakkeren.” “Nee, dat is ook zo. Nemen we fietsen mee? Dat kan hé; Pa en Ma hebben fietsendrager achterop.”
Ik keek haar aan. “Heb jij dan een fiets?” Joline knikte. “Een hele degelijke hollandse meidenfiets. Maar die staat nog in Malden.” Ik trok een gezicht. “Met versnellingen?” Joline schudde haar hoofd. “Nee joh! Zo’n ding met een mand voorop het stuur. Geen versnellingen, gewoon doorpompen.” “Dan lijkt het me handig dat we voor jou een andere fiets kopen. Eentje mét versnellingen. Want zonder versnellingen kom je niet zover. Of anders: een ATB. Kunnen we samen…”
Joline schudde haar hoofd. “Nee. Ik ga geen mountainbike rijden Kees. Tijdens een schoolkamp heb ik met zo’n ding een smerige smakker gemaakt… Mij zie je niet meer op een ATB. Fietsen: prima, maar bossen zijn geschapen om doorheen te lopen. Niet om op de fiets doorheen te jagen.” “Oké. Maar je vindt het toch niet erg als ik dat af en toe wél doe? Als afwisseling van het lopen vind ik dat heerlijk.” Joline trok me even tegen zich aan. “Als je maar voorzichtig bent. En je vuile kleren bij de voordeur uittrekt…” Ze giebelde. “Dan kan ik je daarna bespringen als je, smerig en moe, naar de badkamer denkt te lopen.”

Zo zaten we een uurtje op de kaart te kijken en uiteindelijk hadden we een globlaal plan met drie opties: Optie één was vanuit Limburg afzakken langs de Franse kant van de Rijn, optie twee was de Normandische kust om de invasiestranden te bekijken en optie drie ging oostwaarts: via Duitsland richting Oostenrijk. Een en ander afhankelijk van het weer.
Rond half tien stuurde Joline nog een appje naar Rob, Ton, Clara en Melissa om hen te vragen of zij het zagen zitten om komend voorjaar samen een weekje met de camper op te trekken. Binnen een half uur kwamen de antwoorden. Allemaal waren ze enthousiast, maar Ton zat met een overvol oefenprogramma en Rob wist zijn vaarschema voor volgend jaar erop nog niet. Clara en Melissa hadden in de voorjaarsvakantie twee weken lang geen college, maar zeiden allebei dat ze één van die twee weken wel voor de studie moesten reserveren. We keken elkaar aan, beseffend dat het best moeilijk was om een week samen te plannen.

Ton kwam echter met een prima idee: “Waarom niet over twee weken een lang weekend? Ik kan, Rob heeft nog verlof en de dames… die plooien wel iets met hun studie. En dan weten jullie meteen hoe het is om met dat ding te rijden en wij weten meteen wie er het hardste snurkt.” Na een kwartier heen en weer appen was het geregeld. Rob en Tony gaven aan dat zij dat weekend andere bezigheden hadden en dat we de camper vrijdagavond konden ophalen.
Om kwart over tien keek ik in een stel lachende ogen. “Héérlijk! Een weekend met z’n zessen op pad. Dat wordt gezellig…” “En weinig nachtrust, dame, als ik me nog de verhalen over ‘het diploma motorkettingzaag met eervolle vermelding’ voor de geest haal…” Ze gniffelde. “Dan kruip ik wel weer tegen jouw slaapverwekkende rug aan.” Ik knuffelde haar even. “Mooi. Ga maar alvast oefenen dan. We gaan naar bedje toe. Morgen is het weer vroeg dag en ’s avonds lopen om je fraaie figuur fraai te houden.” Even later lagen we in bed nog even te knuffelen.
“Dat kan in camper straks niet hé?” zei Joline zachtjes. Ik bromde: “Wie had het gisteren over ‘synchroonwippen’? Volgens mij was u dat, mevrouw Boogers…” Ze giebelde. “Ik weet niet of ik me helemaal kan laten gaan als ik weet dat mijn twee broers binnen 2 meter afstand van me liggen…” Ik streelde over haar borsten. “Ach kom, die hebben hun handen vol aan mijn lieve zusjes.Hebben wel wat anders te doen dan op jouw hartstochtelijk hijgen en kreunen te letten als ik je voor de zevende keer op één avond klaar laat komen.”
Ze proestte het uit. “De zevende keer nog wel. Bluffert.” Ik grinnikte. “Maak me niet gek, dame…” Ze draaide zich naar me toe. “Bewaar vanaf nu dan je energie maar. Je zult het nodig hebben.” Ik trok haar in mijn armen. “Vanaf nu tot over twee weken? Da’s onverantwoord. Over een week hoor je dan plotseling ‘plop’ en dat is foute boel.” Joline keek me vragend aan. “Oh? En wat houdt die ‘plop’ dan in?” “Dan springt de laatste rimpel uit m’n zak, schat.” Ze schoot in de lach. “Droogkloot.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dat dan juist niet.”

Ze kuste me. “Laten we het erop houden dat we gewoon lekker van elkaars gezelschap gaan genieten tijdens dat weekend, oké?” Ik knikte. “Lijkt me een goed plan. Jij van jouw broers en ik van m’n zussen.” Een stomp was mijn beloning. “Viespeuk. Een beetje met je zussen liggen rollebollen…” “Nou ja zeg… Wie heeft haar eerste tongzoenles van haar broer gehad? Nou?” “Dat was een theorieles, meneer Jonkman. JIJ hebt de praktijklessen met je beide zussen gedaan. Tegelijk, verdorie. Ik wil er niet aan dénken! En nu slapen, voordat je daar verder over gaat fantaseren.” Ze boog zich naar me toe. “Er is er maar één die je mag tongzoenen. En die ligt naast je.” De paar minuten die volgden, brachten we dat in praktijk, totdat Joline van me afrolde. “Je bent een lekker stuk. En je zoent heerlijk. Maar nu toch maar gaan slapen, Kees.” “Goed plan liefje… Welterusten.” “Welterusten Kees. Ik heb er zin in!”