De rest van de week bracht, buiten DT om, weinig bijzonderheden. Holtinge hield zich gedeist en de loopgroep werd op dinsdagavond beschaafd afgebeuld op het Cooperparcours.

We maakten afspraken voor de verhuizing van Rob Jr. naar Berg en Dal. Rob Sr, Ton, Clara, Joline en ik zouden helpen en na de verhuizing in Malden blijven slapen. Rob Jr. en Melissa gaven aan dat ze in Berg en Dal zouden blijven. Logisch...

De Piraten werden voorbereid op twee weken zonder mij, wat niet zo’n probleem was, want Henk wist feilloos wat hij moest doen. Wat leuk was om te zien dat Henry en Angelique langzaam leken te ontdooien ten opzichte van elkaar. Ze kregen beiden niet meteen een rood hoofd als ze elkaar spraken, en ze spraken elkaar nu regelmatig. Joline had tegen Angelique gezegd dat ook zij tijdens de middagpauze haar bureau op slot moest doen en ergens in gezelschap haar boterhammen moest gaan eten. Ook de receptioniste van een technisch bedrijf heeft ten slotte recht op een fatsoenlijke lunchpauze. Angelique koos ervoor om met de Piraten mee te lopen. Net als Fred.

Fred had z’n draai gevonden in het backoffice. Regelmatig hoorden we zijn grommende lach, vergezeld van de lachjes van Gonnie en haar bureaugenoten. Binnen DT ging de uitbreiding echter gepaard met de bijbehorende groeistuipen.

Joline had een onverwacht probleem in de vorm van de nieuwe communicatie-adviseuze, Marion de Groot. Die jongedame kwam woensdag voor het eerst. Theo zei in zijn aankondiging dat ze familie was van een kennis. "Maar geen voorkeursbehandeling geven. Net als jullie moet ze gewoon haar boterham verdienen en krijgt ze een proeftijd. Voldoet ze niet, staat ze meteen buiten." Ik had een glimp van haar opgevangen, terwijl ze met Joline door de gang liep, maar nog geen kennis gemaakt. Mijn eerste indruk van haar was ‘modepop’. Halverwege de twintig, dure kleding, behoorlijk zwaar opgemaakt en een geaffecteerd stemmetje. Ze moest duidelijk wennen aan DT.

Joline zat op woensdagavond thuis al op haar te mopperen. “Die denkt dat ze Prinsesje Petronella is… PR is vreselijk belangrijk, volgens haar. Ik heb haar proberen aan het verstand te brengen dat jullie, de productieteams, een stuk belangrijker waren, maar dat wilde er niet in bij madame. Zelfs niet toen ik vertelde dat jullie voor haar salaris zorgen…”

Ze zuchtte en ik grijnsde. “Heeft ze een eigen bureau?” Joline knikte. “ Is ooit wel de bedoeling. Nu zit ze nog bij mij op het bureau.” “Wat dacht je ervan haar voorlopig bij calculatie te parkeren? Naast Fred staat nog een leeg bureau. Binnen een week is ze dan óf getemd, óf kiest ze het hazenpad.” Joline’s ogen lichtten op. “Doen we!” Ze keek me ondeugend aan. “Da’s overigens wél een zware vorm van shock-therapie, meneer Jonkman. Ik weet niet of de UNHCR dat goed vindt…” “Ja, een hele zware vorm, inderdaad. Honderd en tien kilo, om precies te zijn. Maar ze went er maar aan. Zo’n type moet je meteen laten weten wat de pikorde is.” Een gniffel was Joline’s reactie. “Hier is huis weet ik dat al lang: Jij hebt de pik en ik hou de orde…” Een stoeipartij was het gevolg van die opmerking.

Donderdagochtend was ik ongewild getuige van een korte woordenwisseling tussen Joline en Marion. “Joline, dat accepteer ik niet! Ik moét een eigen kantoor hebben. PR kan deze onderneming maken of breken!” Joline antwoordde rustig. “Marion, denk even over het volgende na: deze firma is in een paar jaar opgebouwd tot wat ze nu is: een bloeiend bedrijf wat met nog geen 40 medewerkers miljoenenorders in de wacht sleept. En momenteel zeer goed bekend staat in de branche. En let op mijn woorden: zonder, ik herhaal: zónder een bureau communicatie. Jij kunt een aanvulling zijn van deze firma. Ben je dat niet kun je beter nú je biezen pakken. Je hebt geen keuze: dit is je werkplek, naast Fred. Meer smaken hebben we niet.”

Tijdens de middagwandeling vroeg ik aan Fred: “En… hoe bevalt je nieuwe roommate?” Zijn ogen flikkerden gevaarlijk. “Kees, als ik ergens een bloedhekel aan heb, zijn dat omhooggevallen mutsen die, omdat ze op naaldhakken lopen, denken dat de wereld om hen draait. Ik heb er net één naast me gekregen. Ik heb haar nu een paar keer horen telefoneren: mevrouw introduceert zich over de telefoon als ‘Hoofd Communicatie’ van DT… Ik heb de opmerking gemaakt dat ze feitelijk gelijk heeft, want ze is baasje over zichzelf; toen kreeg ik een giftige blik terug."

“Aan jou de eer om haar te temmen. Gaat je lukken, makker.” “Dat zou wel eens hard tegen hard kunnen gaan, Kees.” “Fred, Joline staat voor honderd procent achter je. En Theo ook, dat heb je gehoord. Je kan haar het vuur gerust na aan de schenen leggen.” Een grommend lachje was de reactie.

Donderdagmiddag rond twee uur barstte de bom. “Dit pik ik niet! Naast deze lompe… gorilla te moeten zitten! Joline, ik éis een ander bureau! NU!” De stem van de PR-dame schalde door de gang. Theo kwam bij me naar binnen, telefoon aan het oor. Hij dekte de telefoon even af en zei: “Kees, ik ben even druk. Ik kreeg haar aangesmeerd door een van mijn compagnons, De juffrouw had een baantje nodig. Prima, maar ze doet wat haar gezegd wordt, anders vliegt ze er al uit voordat haar contract getekend is. Geef dat door aan Joline, of regel het zelf. Desnoods op de militaire manier, verdomme.” Ik knikte en liep richting Backoffice.

Daar stond de PR-dame als een kat te blazen richting Fred, die spottend terugkeek. Ik hoefde niet in te grijpen: Joline had de zaak feilloos in de hand. Ik ging in de nis van de plotter staan en deed alsof ik druk bezig was. Joline zei op een toon die ik nog niet van haar had gehoord: “Mevrouw de Groot, u kunt nú kiezen. Of u pakt uw spullen en verdwijnt binnen vijf minuten, óf u doet wat ik tegen u zeg. ”

Ze keek Joline furieus aan. “Jij weet blijkbaar niet tegen wie je het hebt. Ik ben de dochter van een van de partners van jullie directeur.” Onmiddellijk antwoordde Joline: “Onze directeur heeft maar één partner: zijn echtgenote. En die ken ik vrij goed; een schat van een vrouw. En voor nu: dít bureau is je werkplek. Nergens anders. Ga zitten, ga keihard aan het werk en verdién je salaris. Net als iedereen binnen deze toko. Doe je dat niet, dan is dáár de uitgang en mag je aan je Pa uitleggen waarom ik je eruit heb getrapt. En als hij vragen komt stellen, zal ik het hem met veel genoegen uitleggen.” Ze ging zitten. “Goed zo”, zei Joline, “ik wil een team wat van elkaar op aan kan. En niemand is belangrijker dan de ander, houd dat goed in de gaten. Wij zijn backoffice. Wij produceren niets, wij ondersteunen. En ik eis dat we dat perfect doen. Zij daar…” ze wees mijn richting op, “…zorgen voor jouw salaris, bedenk dat goed. Door hun kennis en inzet bestaat dit bedrijf. Wij zijn slecht ondersteuners. En nu maak je als de weerlicht je excuses tegen meneer van Laar, als je niet door de papierversnipperaar gehaald wilt worden!” Marion keek naar Fred, die spottend terugkeek en Joline zei: “Je kunt het wel. Sorry zeggen doet geen pijn hoor.” Ze stak haar hand uit. “Neem me niet kwalijk. Ik ben te ver gegaan, meneer van Laar.” Fred nam haar hand aan en ik zag haar gezicht vertrekken. “Oh, sorry”, zei Joline droogjes, “dat was ik vergeten: Fred een hand geven doet meestal wél pijn. By the way: Fred is de komende twee maanden je mentor. En hij rapporteert rechtstreeks aan mij. Je gaat eerst het bedrijf leren kennen, onder leiding van Fred. Daarna, als je weet wat wij doen en wie wij zijn, kun je jezelf helemaal op PR en communicatie storten. Tot die tijd gaat er niets van jou de deur uit of het net op voordat ik het gelezen en goedgekeurd heb. Ook niet op Facebook, Twitter, Instagram of welk sociaal medium dan ook. Goed begrepen? Houd er rekening mee meneer van Laar alles kan onderscheppen wat jij digitaal het net opslingert. Tot en met afspraakjes met je vriendje aan toe. En hij kan ook nog gedachten lezen, hou daar rekening mee. Fred neem jij haar onder je hoede? Dank je wel.”

Fred gromde: “Heb je de strijdbijl begraven juffie? Mooi, dan heb je je handen vrij. Dan gaan wij samen even je spullen uitzoeken, weggooien wat weg kan en ze dan van Joline’s bureau naar hier verhuizen. En ik ben fervent aanhanger van een clean desk policy.” Hij stond op, nam haar mee naar het bureau van Joline en gaf me onderweg een stiekem knipoogje. Even later hoorde ik hem grommen: “Ehh… wat zijn dit? Knuffels? Die neem je maar mee naar huis. Dit is een productiefirma, geen barbie-poppenhuis.” “Ja maar…” Haar stem klonk alsof ze in huilen uit zou barsten en ik besloot nog even te blijven. Ik wilde het einde van dit drama wel eens meemaken. “Juffie, de uitdrukking ‘ja, maar’ is hetzelfde als ‘nee’. En dat wil ik niet meer horen uit jouw mond. Ik ben je mentor, jij mijn leerling. En ik garandeer je dat je leercurve dusdanig steil is dat een klipgeit er hoogtevrees van krijgt. Figuurlijk, maar ook letterlijk. Morgen is het afgelopen met hoge hakken en leuke rokjes: je tenue is morgen: stevige schoenen, spijkerbroek, trui en een dikke jas. Je make-up zou ik ook overslaan. We gaan buiten op het dak een paar klussen opknappen en vieze handen krijgen. Heeft te maken met het wifi-netwerk hier, dus ja, dat valt onder communicatie.”

“Wát gaan we doen? Wilt u er aan denken dat ik Bachelor Communicatie ben?” Haar stem klonk paniekerig.

Fred gromde: “Juffie, ik mag Ir. voor mijn naam zetten. Daar heb ik zes jaar keihard voor gestudeerd. En tegelijk gewerkt. En niet alleen in Nederland; in Afghanistan ging ik op patrouille met een mitrailleur in m’n handen en 30 kilo bagage in m'n rugzak. Waaronder een stel studieboeken, voor het geval er eens een rustig momentje was. Dat was er nooit, want die patrouilles gingen onder leiding van een beul van een sergeant van wie ik nog steeds nachtmerries heb. Maar dat terzijde. Jouw HBO-titeltje geeft je geen vrijstelling van vuile handen of zweetlucht, hoor. Ik garandeer je dat je dit weekend absoluut geen zin meer hebt in een avondje stappen. Je bent fysiek helemaal gesloopt en stinkt een uur tegen de wind naar zweet en vuil. Morgenavond wil je maar twee dingen: een uur in bad liggen weken en daarna heel lang slapen.

En om het vandaag een beetje overzichtelijk te houden: zie je bureau’s van onze collega’s van inkoop en calculatie? Zo ziet jouw bureau er over een uur ook uit. Je beeldscherm netjes op de goeie hoogte, toetsenbord schoon, muis rechts naast je toetsenbord, de onderste lade van je ladenblok mag je voor privéspullen gebruiken, de bovenste twee zijn functioneel. En als je niet achter je bureau zit, is je bureau leeg en schoon en je bureauladen op slot. Een foto van je liefje mag, maar that’s it. En ik inspecteer elke avond voor je weggaat. Mijn motto is: ‘Niet goed is opnieuw’, begrepen?”

“Jawel…” was het bedeesde antwoord. “Jawel wát?” “Jawel meneer van Laar…” “Goed zo. Je mag me ook aanpreken met sergeant-majoor, maar dat zullen we maar niet doen hier. En nu: vraag aan je teamleden of ze iets te drinken willen en ga het halen. En vooruit, je mag zelf ook wat. In de looppas! En daarna: aan ’t werk!”

Ik stikte bijna van het lachen en vluchtte terug, mijn bureau in. Een uur later kwam Theo binnenvallen. “Zo, héhé… even rust. M’n telefoon blééf overgaan. Is het aan het front van het backoffice ondertussen rustig?” “Joline heeft mijn bijnaam ‘Commandant backoffice’ ten volle verdiend, baas. Ik heb bij de plotter alleen maar geluisterd.

Joline heeft mevrouw de Groot fijntjes laten weten dat jij hier de scepter zwaait en niet haar pa. En dat ze kon kiezen of delen: of doen wat haar gezegd wordt, of opsodemieteren. Mevrouw koos voor het eerste.

En vervolgens werd Fred ter plekke aangesteld als ‘mentor’ van mevrouw. En zo te horen neemt Fred haar morgen meteen het dak op om iets aan het wifi-netwerk te doen… Ik dacht dat ik zou stikken van het ingehouden lachen…Hij zit helemaal in zijn rol als drill-sergeant-majoor.”

Theo keek me grijnzend aan. “Mooi. Wellicht hebben we dan nog iets aan haar. Ik ken haar vanaf dat ze een peuter was; was ooit een hartstikke leuke meid, maar in haar studententijd veranderde ze in een arrogant, verwend kreng. Ouders gescheiden, pa probeerde, door haar in de watten te leggen, nog aan zich te binden, enfin… je kent het wel. Heeft met haar hoge hakken over de sloot haar HBO-communicatie gehaald en is bij haar vorige werkgever ontslagen wegens wanprestatie en nog wat zaken waar ik geen vinger achter kan krijgen. Haar pa vroeg of ik wat te bieden had… Hij zei erbij: ‘Je mag haar gerust onder druk zetten. Wellicht dat ze dan verdomme iets anders leert dan met haar tieten zwaaien.’ Met Fred als mentor moet dat lukken. Geef Joline maar een hele dikke zoen van me! En Fred hoef je niet te zoenen, maar je mag 'm wel vertellen dat hij carte blanche heeft... Tot op zekere hoogte.” En hij verdween.

Ik zat om kwart voor vijf nog te werken, toen ik de stem van Fred hoorde. “Mevrouw de Groot! Terugkomen, nu!” Ik hoorde haar hakjes onverminderd snel richting buitendeur gaan. Angelique was sneller dan ik. Ik hoorde haar droog zeggen: “Als ik jou was zou ik maar héél snel teruggaan. Ik ken meneer van Laar nog niet zo lang, maar iemand vertelde me dat hij graag ontbijt met gegrillde Bachelor of gepocheerde PR-medewerkers…”

Ik verslikte me van het lachen. De hakjes keerden in een beduidend lager tempo terug naar het backoffice om een minuut later ongestoord weer richting voordeur te gaan. Ik liep daarna naar Angelique. "Wat ben jij een gemene heks." Ze grinnikte. "Mijn wraak. Mevrouw presteerde het vanmorgen om haar jas bij mij op de balie te leggen en te zeggen dat ik 'm moest ophangen, 'want daar is een receptioniste toch voor?' De trut. Zou een dochter van Zomers kunnen zijn." Haar ogen vlamden.

Daarna liep ik naar Calculatie en inkoop. Het bureau naast Fred hem was het toonbeeld van orde en reinheid en Fred en de dames van calculatie zaten te grinniken. “Waarvoor riep je haar nou terug, Fred?” vroeg ik nieuwsgierig. “Omdat ze haar collega’s niet netjes een fijne avond had gewenst… Toen ik zei dat de dag er voor haar opzat, griste ze haar tasje uit de onderste la en liep meteen zonder boe of bah weg… hoogst onfatsoenlijk.” “Korporaal van Laar, je bent nog steeds een pain in the ass. Niks veranderd in die acht jaren. En ik was aangenaam verrast te horen dat ik je nog steeds nachtmerries bezorg.”

Hij grinnikte. “Daarom houden wij ook zoveel van elkaar, sergeant Jonkman. En nu ga ik mijn direct leidinggevende inruilen voor mijn lieve vriendinnetje. Tot morgen dames, tot morgen, Kees!” Met een brede grijns verdween hij.

“Wát een kerel… Aan de ene kant zielig voor haar, maar ik heb nog nooit iemand zó zien veranderen als zij vandaag, zei Gonnie. “Ik denk dat ik vanavond maar eens wat ga tekenen…” Ik knipoogde naar haar. “Kijk uit, Gonnie… Fred kan ook prima schilderen. Ik weet niet of hij cartoons kan maken, maar het zou me niks verwonderen. En nu ontvoer ik Joline richting Veldhoven. Tot morgen!”

Op de parkeerplaats van DT voerde ik de opdracht van Theo met passie uit. Toen ik Joline na een paar minuten durende kus losliet, keek ze me aan en vroeg: “Waar heb ik dit aan te danken, Kees?” “Dit, dame, moest ik doen in opdracht van onze geliefde directeur. Die zei tegen mij ‘Geef Joline maar een dikke zoen van me!’ toen ik vertelde over je intermezzo met mevrouw de communicante. Nou, als mijn directeur dat tegen mij zegt, doe ik dat natuurlijk… En hier komt de zoen van mezelf…”

Ik gaf haar een uiterst luchtig kusje op haar wang. “Goede avond, lieve collega… Hoe was uw werkdag?”Joline keek me wantrouwend aan. “Zozo… Een uiterst erotische tongzoen van drie minuten namens onze directeur en een zedig kusje op de wang van meneer mijn minnaar zelf. Ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen, maar ik vind hier wat van!” “Nou, da’s simpel… Iemand zei ooit eens tegen mij dat we elkaar niet moesten gaan aflebberen in de buurt van onze werkplek. Over zoenen van de directie zei ze niks.” Ze bleef wantrouwend kijken. “Ergens voel ik een addertje onder het gras vandaan komen…” Ik lachte haar toe. “Nee hoor schat. Ik ben apetrots op jou, hoe je die over-het-paard-getilde muts aanpakte. En helemaal toen je zei dat Fred voor de komende twee maanden haar mentor zou zijn! Briljant!” Ze lachte trots. “Gelukkig werkte Fred mee. Die had ‘m meteen door. Wát een vent… Meteen door haar arrogante uiterlijk prikken en haar opdragen om morgen in spijkerbroek en slobbertrui te verschijnen…De rest van de dag was ze zo mak als een lammetje.”

Ze boog zich naar me toe. “Fred neemt haar morgen mee het dak op. En dan mag ze, aangelijnd en al, samen met Fred een paar antennes plaatsen. Langs de rand van het dak. Fake, maar volgens Fred is dit wel een goeie lakmoesproef of iemand te vertrouwen is en zich in de hand heeft.” Bovendien zal ze straks ook een paar dagen mee moeten als jullie ergens op een booreiland zitten. Foto’s maken, PR-dingen doen. Een klauterpartijtje op het dak is dan een goeie start, volgens Fred.” Ik grinnikte. “Bij de Landmacht noemen we dat GVA: Grens Verleggende Activiteiten. Inderdaad goed om iemand onder stress te observeren. En stress heeft ze vandaag meer dan genoeg gehad. Ik ben benieuwd of ze morgen terugkomt… En nu, freule van me, gaan we richting huis.”

Ik draaide de auto van de parkeerplaats af en reed richting snelweg. “Heb jij nog met Angelique gesproken over dat dineetje samen met haar moeder bij ons?” vroeg ik Joline onderweg. Ze knikte. “Ja. Maandagavond. Ze heeft geen allergieën en lust alles.” “Mooi, dan gaan we die twee eens in de watten leggen.” Joline knikte. “Goed plan. En wanneer leg je mij weer eens in de watten?” Ik keek haar even aan. “Wil je dat ik je met lekker eten in de watten leg of in bed?” “Eten.”Ze lachte ief naar me. “De bed-scenes komen morgen wel, dat beloof ik je. Maar ik wi nu lekker vroeg in m’n mandje liggen. Het is een heftige dag geweest voor me.” En wat had mevrouw de freule op haar bordje gehad willen hebben?” Ze dacht even na. “Gehaktbal, aardappelen en jouw spinazie. En een Irish Coffee toe. We hoeven toch niet meer weg.”

Ik knikte. “Ik zal de kok de opdracht verstrekken, Freule. Wilt u voor het diner nog even in het bad?” Ze schudde haar hoofd. “De freule gaat wel douchen vlak voor ze haar sponde opzoekt. Na het eten nog een uurtje lekker tegen jou aan hangen en lezen, daarna slapen.” Een uur later stond het eten op tafel. Tijdens het eten vroeg Joline: “Denk je niet dat ik onze PR-juffrouw te hard aanpak? Ze stond vanmiddag bijna te grienen toen ze wéér eens van Fred commentaar kreeg…” Ik schudde mijn hoofd en vertelde wat Theo me verteld had.

“Als ik Theo mag geloven is ze door haar vader nu in een soort werkkamp gezet: ‘Ga maar bij ome Theo werken, want die pakt je wel aan!’ Dat doen jij en Fred uitstekend. Ik ken dit soort primadonna’s: op het moment dat ze er achter komen dat een leuk snoetje, een stel tieten en mooie benen een boel gedaan krijgen, maken ze daar onbeschaamd misbruik van. En daar gaan ze mee door tot het allemaal wat gaat hangen, daarna spelen ze nog een tijdje de cougar en op een gegeven moment komen ze zichzelf achter de Bingo in het bejaardentehuis tegen. Een spoor van ellende achter zich latend. Wim Sonneveld heeft daar een leuk liedje over geschreven, getiteld: 'Zij kon het lonken niet laten'.” Joline keek nadenkend. “Hmmm…. Ik herinner me vaag een uitspraak van iemand die iets zei over mij, in combinatie met ‘Bingo’ en ‘bejaardentehuis’…” Ik legde mijn vinger op haar neus. “Lieve schat, ik zei dat in combinatie met de zin dat ik je mooi vond, van blonde top tot roodgelakte teen. En voorafgaande daaraan had ik al iets gezegd over je verstand en je humor. Jij hebt een aantal eigenschappen die dat PR-juffie ontbeert: wilskracht, karakter, doorzettingsvermogen en moed. Jij hebt je studie met uitstekende cijfers volbracht. Daarna nog een paar Minors gedaan als toetje. Jij hebt je benen niet opengedaan voor Holtinge. Jij hebt hem, toen je er achter kwam wat voor een eikel het was, de bons gegeven en hem samen met z’n slapie opgesloten. Jij bent vervolgens in zee gegaan met een botte techneut….”

“Ja, dát was wel de moedigste beslissing in mijn leven.” Haar ogen lachten en ik dreigde met een vork.
“Déze troela,” vervolgde ik, “is bijna constant door iedereen in de watten gelegd en dacht dat de aarde om háár draaide. En dát is nou net het verschil. En ja ze heeft leuke benen, een mooi koppie, maar haar attitude is rotter dan bedorven aardappel. Zoals Angelique zei: 'Ze zou een dochter van Zomers kunnen zijn.' Die had vanochtend ook al een aanvaring met haar.”

Joline keek nadenkend. “Ik ben benieuwd wat Fred verder voor haar in petto heeft. Hij is goed op dreef!” “Laat Fred maar schuiven. Hij weet feilloos tot hoever hij kan gaan. Hou er rekening mee dat juffie de Groot op een zeker moment op haar knieën bij je komt smeken of ze alsjeblieft ontslagen kan worden. En precies op dát moment moet je Fred erbij halen. Hij is didactisch een natuurtalent. Kan iemand compleet in de shit trappen, maar haalt zo iemand er met evenveel gemak weer uit. En daarna vliegt men voor hem. Niet uit angst, maar uit, en ik heb een schurfthekel aan dat woord, maar er is geen ander: respect. Laat Fred die klus maar opknappen. Ik denk dat juffie de Groot binnen een week haar grote bek compleet is vergeten en over twee weken kei- en keihard aan het werk is. In spijkerbroek, zonder make-up en met een heel andere attitude.”

Ze keek me aan. “Jij hebt wel héél veel vertrouwen in je maatje, Kees.” Ik knikte. “Omdat ik hem al járen ken. En dat vertrouwen heeft hij nooit beschaamd. En dat zal hij bij jou zeer zeker niet doen. Jij staat bij hem op een voetstuk wat hoger is dan het voetstuk van het Vrijheidsbeeld. En nu gaat Kees een mooie Irish Coffee maken, laten we DT de rest van de avond voor wat het is, ploffen we met boeken op de bank en een mooi muziekje en gaan we op tijd naar bed.”

Het ‘uurtje lekker lezen’ haalden we niet eens. Na een half uur gaapte Joline: “Kees, voordat ik weer op de bank in slaap val… Ik ga er in. Morgenochtend ga ik we douchen.” “Dan ga ik met je mee, meisje. Ik wil ten slotte niet dat je in bed verdwaalt. Iemand moet je handje vasthouden.” Ze glimlachte mat. “Sorry. Ben te duf voor grappen.” Tien minuten later lagen we tegen elkaar in bed en streelde ik Joline nog even. Ze bromde zachtjes, teken dat ze mijn handelingen wel op prijs stelde. Even later hoorde ik niets meer, behalve haar regelmatige ademhaling. Héél voorzichtig schoof ik iets van haar weg, naar m’n eigen helft. Nog een half uur lag ik te peinzen over de opties die Holtinge had en de maatregelen die ik daar tegen kon nemen. Ik werkte drie scenario’s uit: eentje thuis, eentje onderweg en eentje op het werk. In alle drie de gevallen hadden we een goeie kans om te winnen. Tenzij dat hij met grof geschut op de proppen zou komen; dan zou het een heel ander verhaal worden…