De vrijdagochtend begon goed. Joline was wat eerder wakker geworden dan ik en stond met een ontbijtje naast ons bed. “Hé slaapkop… Overeind, lekker eten!” Ik keek haar aan. “Waaraan heb ik dit verdiend? Zo’n knappe vrouw aan m’n bed met een blad vol eten?” Ze zette het blad neer en kroop naast me. “Omdat jij nog steeds mijn eigen prins bent. En ik jouw freule mag zijn.” Haar armen gleden om me heen en haar lippen raakten de mijne. Langzaam gleed haar tong over mijn lippen en plagend even in mijn mond. “Verder ga ik niet, want anders komen we te laat. En dat zou een slecht voorbeeld zijn zijn voor onze nieuwe medewerkster. De rest komt vanavond wel.” Ze lachte. “Kom, prins… Eten, anders wordt het koud. Daarna even lekker douchen en dan mogen we weer productie leveren.”

Een uur later reden we de parkeerplaats van DT op. Bij de receptie van het gebouw zaten Chantal en één van de nieuwe receptionistes, Anneke. Joline liep even naar hen toe en trok mij mee. “Goedemorgen dames… Anneke, heb je het een beetje naar je zin?” Die knikte. “Chantal werkt me prima in en dit is een hele leuke locatie om te werken. Fijne mensen, goeie sfeer… Hier houd ik het wel uit!” Ze lachte vrolijk en Chantal merkte op: “Na één week kan ik lekker rustig aan doen. Die mevrouw naast mij snapt het feilloos!” Joline lachte. “Goed om te horen dat je me niet mist!” “Hoho, dame… We missen jou echt wel, hoor. Ik heb niet zo vaak zo’n fijne collega gehad. Maar Anneke is een goeie vervangster.” Joline liep even om de desk heen en gaf Chantal een knuffel. “Dank je wel. Met dit compliment kom ik de dag wel door.” “Ik ga je niet knuffelen Chantal, maar ben je wel dankbaar. Nu ze in een goed humeur is, krijg ik misschien meer zakgeld.” Ik grinnikte en Joline draaide zich naar me om. “Je gaat je zakgeld vandaag maar verdienen, Kees Jonkman. Met tekenen…” Ze knipoogde naar me en met een zwaai verdwenen we richting koffiehoek.

Daar troffen we Angelique al. Joline en Angelique hadden de hele week hun outfits al op elkaar afgestemd; vandaag hadden ze beiden een donkerrode trui aan, boven hun zwarte rokjes. “Dit is niet conform de afspraak dames. Ik dacht dat we afgespoken hadden dat jullie in de loop van de werkweek de rokjes steeds korter zouden dragen en op vrijdag hotpants aan zouden hebben.” Angelique keek me nadenkend aan. “Kees, ik ga hier hotpants dragen als jij in een sportbroekje op het werk komt, oké? Tot die tijd: vergeet het maar!” Joline keek zuinig. “Pas op dame… Hij is ertoe in staat, en als je hem gek maakt, ben ik ook de sigaar hé?”

“Gek was hij toch al en hoezo bent u de sigaar, mevrouw mijn geliefde leidinggevende?” Fred was onhoorbaar achter ons komen staan en zijn bas dreunde door de koffiehoek. Angelique sprong op van schrik.

Joline draaide zich om. “Morgen Fred… We hadden het er over dat als Kees in sportbroek op het werk komt, Angelique en ik hotpants moeten dragen.” Fred keek me aan. “Dat lijkt me een gezonde deal… ten slotte liepen we in Oirschot ook op de maandagmorgen om acht uur ’s morgens in sporttenue vijf kilometer te rennen. Zomer en winter. Geen punt, toch Kees? Of moet ik meedoen? Om de dames te overtuigen, zeg maar?” Joline keek twijfelachtig. “Laten we die hele deal maar vergeten. DT is een net bedrijf, geen sexclub.”

“Hé, da’s nou jammer. Tóch de verkeerde werkgever uitgekozen…” Henry kwam erbij staan. “Goedemorgen allemaal!” “Jij hebt exact de goeie werkgever uitgekozen, meneer Claassen”, zei Angelique, “dan kun je ten minste tussen de middag een stukje lopen. In goed gezelschap, zelfs als ze niet in hotpants lopen.” Ze zei dit zonder te blozen en ook Henry bleef uiterlijk onbewogen. ‘Ze gaan vooruit!’ dacht ik. Even later, na nog een kop koffie getapt te hebben, trok ik Henry mee. “Kom, junior, we moeten productie draaien anders moeten we het complete backoffice ontslaan. En dat willen we niet, toch?” Hij grinnikte. “Nee, dat zou eeuwig zonde zijn…”

We liepen mijn bureau binnen en ik deed de deur dicht. “Goed bezig, makker.” “Ach het scheelt enorm dat Angelique tussen de middag met ons meeloopt. En ik moet af en toe tóch bij haar zijn om zaken op te zoeken… dan raak je vanzelf aan de praat en merk je dat ook zij een gewoon mens is. Nou ja… gewoon…” Ik gaf hem een por. “Vraag haar een keer mee uit. Neem haar mee op een wandeling zonder ons erbij. Doe dingen samen. Lukt het niet, merk je het vanzelf. Je krijgt alleen maar spijt van dingen die je niét hebt gedaan.” Ik deed de deur naar de gang open en ik riep: “En nou eruit! Je mag dan mijn allerbeste ingenieur zijn, maar ook jij moet aan het werk, anders is het Piratenteam straks waardeloos.” “Zóóó Henry… ‘allerbeste ingenieur’… Dat klinkt goed!” hoorde ik Angelique zeggen. “Ja hé? En hij keek alsof hij het meende…” Ik hoorde hen samen lachen.

Een half uurtje daarna hoorde ik iemand zeggen: “Alsjeblieft!” gevolgd door de woedende stem van Angelique: “Hé, jij!! Hou je rommel bij je! Ben jij gek geworden!” Marion? Ik keek de gang in. Ja dus. Ze viste net met een verontwaardigd gezicht haar jas van de grond. “Ik zie hier ‘receptie’ staan boven jouw bureau. Dat is toch dat volk wat jassen aanneemt en zo?”

Ik stoof de gang in en bulderde: “Heb jij teveel Sissi-films gekeken? En denk jij nu dat je Romy Schneider bent? Ik zal je dan nú uit de droom helpen: je bent niks anders dan een verdomd arrogant stuk vreten, wat nog helemaal niéts voor dit bedrijf gepresteert heeft. Angelique is jouw COLLEGA, besef dat goed! En zo ga je haar behandelen, anders krijg je een hele moeilijke, maar uiterst korte tijd bij DT! Ben je helemaal van de pot gerukt! Wij zijn hier niet gediend van lui die trappen naar onder en likken naar boven. En nu: in de looppas melden bij meneer van Laar, want je bent te laat! En dat gaat hij niet fijn vinden!” Tijdens mijn toespraak waren er wat deuren opengegaan: diverse collega’s keken naar ons. Het interesseerde me geen bal.

Ze keek me met flikkerende ogen aan. “En wie ben jij dan wel?”

Ik kon het niet laten en beet haar toe: “Ik ben die beul van een sergeant uit Afghanistan, waar meneer van Laar nog steeds nachtmerries van heeft. En als jij zo doorgaat heb jij die met ingang van vannacht ook! Bijzonderheden over mij kun je bij meneer van Laar krijgen. En nu: looppas naar Backoffice. Ik wil je voorlopig niet meer zien, helemaal niet meer horen en niet meer ruiken! Ik ga over m'n nek van egocentrische trutjes als jij!”
Ze haalde adem om nog iets te zeggen, maar ik sneed haar meteen de pas af. "Klep dicht en rennen!" Aan het einde van de gang ging de deur van het Backoffice open en dreunde de stem van Fred: “En waar komt jij zo laat vandaan juffie? Ik had je gisteren opdracht gegeven dat je hier vóór zeven uur moest zijn. Het is nu één minuut over zeven. Verklaar!” Met gebogen hoofd liep ze er naar toe. De deur sloeg dicht, dus ik kon haar antwoord niet meer horen. Misschien maar goed ook. Ik keek Angelique aan en zij mij. “Dank je wel, Kees. Die gaat het moeilijk krijgen vandaag…” zei ze. “En verdomd koud, in haar bloesje zonder iets er onder!” gromde ik.

Een uurtje later, ik zat met de Piraten in een werkbespreking, hoorden we Fred door de gang lopen. “Ja, die antennes moeten allemaal mee. En die kabels ook. Kiezen of delen: je hijst die hele handel maar op je nek, of je moet twee keer lopen. En nee, we gaat niet met de lift. Daar kan het spul niet tegen. Statische elektriciteit en zo. Hop, tempo juffie, want ik wil voor vanmiddag vijf uur klaar zijn met deze klus, anders krijg ik van m’n vriendin op m’n kop. En dan ben ik maandag helemaal niet te genieten.”

Een onderdrukt gegrinnik weerklonk. “Jongens, luister: als je haar tegenkomt: gewoon doen, net of je niks gehoord hebt. Tenzij dat ze zo’n actie flikt als vanochtend, dan mag je haar bij Fred neerzetten. Niet bij Joline; zij heeft haar aan Fred overgedragen als ‘mentor’. Ze gaan vandaag het dak op, als 1e trainingsmoment om straks op een offshore-installatie te kunnen werken. Aangelijnd en wel.” In de gang was het weer rustig en we gingen verder met de bespreking.

’s Middags kwam Fred naar beneden voor de middagwandeling. Zijn broek smerig, handen smerig, gezicht vuil… Maar met een brede grijns. “De juffrouw verkoos om op kantoor te blijven. Ik gelóóf dat ik wat progressie boek. Ze is nu in ieder geval niet meer bang op hoogte en roept niet meer om de drie seconden ‘ja maar…’ Vanmiddag gaan we de meest vieze klus doen: de voorbereidingen van een antenne op de liftschacht. Ik heb even gekeken: daar ligt me een partij vieze bende… En in de machinekamer van de lift ook. Mag ze allemaal schoonmaken.” Hij boog zich naar me toe. “En dié antenne is geen fake. Is onderdeel van een nieuw, modern GSM-volgsysteem. Liever hier op het dak dan op mijn twee-onder-éénkapper. Beter bereik.” Ik knipoogde. “Goed bezig, makker.”

Om een uur of vier sloot ik mijn computer af en liep naar de groepsruimte. “Heren, gereed maken voor Operatie Stofwolk!” Het wekelijks corvee begon en we maakten best wel wat herrie en lol. Op een gegeven moment vloog de inhoud van de papierversnipperaar door de ruimte en tegelijk kwam Angelique binnen. “Hé, daar is een vrouw die versierd wil worden”, riep Henk. “Henry, mooie klus voor jou!” Henry graaide een aantal slierten papier bij elkaar en strooide die met kwistige hand over Angelique heen.” Die probeerde er onderuit te komen, maar dat lukte niet zo goed. Of ze wilde het niet écht.

In ieder geval zei ze: “Je mag me best proberen te versieren Henry, maar dan graag op een andere manier…” Ik wist niet waar Henry opeens de moed vandaan haalde, maar hij zei ad rem: “Oké dan! Morgenavond uit eten?” Angelique werd lichtrood, maar knikte. “Oké! Kom straks, als deze bende is opgeruimd, maar even langs de receptie, want in deze klereherrie kun je geen afspraken maken.” En met stemverheffing: “Kunnen jullie niet gewoon serieuze ingenieurs zijn, in plaats van een stelletje puber-kwajongens? Ik kan mezelf niet eens horen ademhalen, verdorie!”

Ze stond met haar rug naar de deur, en had niet in de gaten dat Theo binnen gekomen was. Die pakte ook twee handen vol papiersnippers van een bureau, trok haar truitje los van haar nek en propte het papier er in. “Nee, dat kunnen ze niet. Ze lijken op hun directie…” Ze draaide zich om en keek in het lachende gezicht van Theo. “Zo. Die had jij nog tegoed van die drie zoenen in de hal, een paar weken geleden, dame. Het staat nu één – één.” Ze bloosde nu écht. “Hééélp! Ik word gek hier!” En ze vluchtte de groepsruimte uit.

“Dát gaat je geld kosten, Henry!” zei André. “Wát gaat hem geld kosten?” vroeg Theo. “Onze junior heeft net een dinnerdate geregeld met onze knappe receptioniste…” grinnikte Frits. “Mooi!” zei Theo, met een knipoog richting Henry. “Zorg je dat ze maandag weer helemaal klaar is voor het werk, en niet compleet total loss?” “Misschien ben ik maandag wel helemaal total loss, baas…” zei hij gevat. Theo grinnikte. “Veel plezier dan maar! Heren, goed weekend; ik ga naar huis. En jullie ook!” En hij was weg.

“Oké lui, nu even de troep opruimen, want straks moet deze ruimte spic en span zijn.” Tien minuten later was het inderdaad weer netjes en vertrokken de heren. Alleen Henry bleef staan treuzelen. “Hup, makker, ga naar An en maak die afspraak. En nee, ik zal niet aan de deur luisteren.” Ik duwde hem de deur uit richting receptie.

Zelf sloot ik m’n bureau en de groepsruimte af en ging naar het back-office. Joline zat bij Gonnie en haar collega’s; Fred en Marion waren nog nergens te zien. “Die zijn nog boven aan ’t werk…” beantwoordde ze mijn vragende blik. “We wachten nog even op hen.” “Ik ga wel even kijken”, zei ik. Ik pakte de lift en stond even later op het dak. Daar was ik er nog net getuige van dat Fred de laatste spullen bij elkaar zocht. “Kom op stelletje schoorsteenvegers! De receptie wil ook naar huis!”

‘Schoorsteenvegers’ was wel een toepasselijke term: ze zagen er beiden niet uit. Fred z’n kleren waren nog smeriger dan tijdens de lunch en Marion… Een jas die haar een paar maten te groot was, een scheur in haar broek, vuile handen, een smerig gezicht en haar haren één grote stofbende. Maar een andere blik in haar ogen. Het arrogante niet meer zichtbaar; ze was duidelijk doodmoe, maar keek anders de wereld in. “Zo dame… Zo te zien heb jij vandaag kennisgemaakt met de harde werkelijkheid van DT.” Ze keek me kort aan en knikte. Ik keek naar Fred. Die stak achter haar rug een duimpje op. Ik beperkte me tot een neutraal “Mooi.”

We pakten de lift omlaag en eenmaal in het backoffice aangekomen draaide ze zich naar Fred om. “Dank u wel voor vandaag, meneer van Laar. Ik heb vandaag meer geleerd dan tijdens een jaar college.” Hij bromde. “Dat is je geraden juffie. En nu je eerst wassen. Zo kun je niet in het OV klimmen.”

Gonnie keek op. “Waar moet je heen?” “Werkendam… Niet zo ver.” “Rij maar met mij mee. Waar moet je exact zijn?” “Vlakbij het Fort. Aan de dijk.” “Oké. Dan nu wassen, ik wacht hier wel.” Marion verdween en wij keken naar Fred. Die begon zachtjes te lachen. “Straks, mensen. Als ze weg is. Ik ga nog een bak koffie halen. Willen jullie ook nog wat? Wij schudden ons hoofd. “Marion zal wel willen, denk ik.”

Die kwam na een minuutje binnen met een gewassen gezicht en gewassen handen. “Zo, dat ziet er beter uit”, zei Joline, “alleen zit er een scheur in je broek.” Ze haalde haar schouders op. Gonnie zei droogjes: “In ieder geval beter dan omgekeerd…” en Joline en ik schoten in de lach. Marion moest even denken en glimlachte toen ook flauwtjes.

Op dat moment kwam Fred binnen. “Zo juffie, een beetje opgeknapt? Hier, hete koffie met veel suiker. Heb je nodig.” “Dank u wel, meneer van Laar… Maar ik drink mijn koffie zonder suiker.” “Niet zeuren, opdrinken. Je hangt momenteel tegen een hypo aan. Te weinig bloedsuiker. Hier zitten vier suikerzakjes in. Heb je nodig, anders lig je zo meteen thuis voor pampus.” Ze lachte mat. “Lig ik tóch wel, denk ik…” Ze dronk de warme vloeistof gretig op.

Daarna keek ze mij aan. “Wat ik nog vragen wilde… Bent u écht die beul van een sergeant van meneer van Laar?” Fred grinnikte. “Reken maar. Hij heeft me een keer vierkant de schietbaan afgetrapt. Letterlijk getrapt. Als hij kwaad werd, ging zelfs ik in dekking.” Ik keek haar aan en vroeg bot: “En waarom wil je dat weten?” Ze haalde haar schouders op. “Nieuwsgierigheid, denk ik…” “Als je het wilt lezen: mijn CV ligt ter inzage in de hel. Stookruimte 13. Samenvatting is te vinden op Internet. Je hebt vandaag een kleine indruk gekregen van onze buiten-werkzaamheden. En dan zit je nog niet eens op zee.” “Op zee?” Ze keek paniekerig.

Joline knikte. “Ja. Wat dacht je dan? En daar moet jij ook heen om PR-werk te doen. Op booreilanden en zo. Je denkt toch zeker niet dat je van achter je bureau “communicatie” kan blijven doen hé? Als je hier blijft werken, ga je mee op helikopter-survival training. Een training om te leren wat je moet doen als een helikopter crasht. Onder water. En als je daarvoor gecertificeerd bent, mag je mee de offshore in. En dan wordt je pas écht vies. En nou: pak je spullen, ga met Gonnie mee, die brengt je thuis. En als onze lieve receptioniste Angelique er nog is, mag je ook een woordje met haar wisselen, denk ik.” Marion knikte. “Zal ik doen.” Ze keek mij aan. “En ik geloof dat ik ook aan u mijn verontschuldigingen aan moet bieden, meneer.” Ik knikte kort. Verder niets. Gonnie stond op. “Prettig weekend mensen. Tot maandag.” “See you, Gonnie. Niet teveel tekenen dit weekend…” Ze lachte. “Ik zal me proberen te beheersen, Joline.”

Fred, Joline en ik bleven nog even zitten. “Zo meneer de mentor… Vertel eens!” Joline lachte zachtjes. Fred haalde zijn schouders op “In het begin heel veel ‘ik durf niet!’,gevolgd door een vloekpartij mijnerzijds, in de loop van dag werd dat wat minder. Vanmiddag was ze helemaal gesloopt en begon ze te janken toen ik haar weer eens uitmaakte voor slap studentje. Ik heb haar laten janken, ben zelf doorgegaan en op een gegeven moment zat ze niet meer te janken, maar voor zich uit te staren. Op dát moment ben ik naast haar gaan zitten en heeft ze haar hart uitgestort.

Korte versie: schandalig verwend door Pa, voor haar studie geslaagd mede dankzij haar uiterlijk voorkomen, bij haar vorige werkgever kon ze niks meer goed doen na een ruzie en daarna heeft ze een paar maanden thuis zitten nietsnutten. Ook niet goed voor je ego, maar mevrouw compenseerde dat door veel uit te gaan, te feesten en geld er doorheen te jassen. Op een gegeven moment was haar pa dat zat, en die heeft Theo benaderd. En zaten wij met haar opgescheept. End of story.”

“Niks ‘end of story’, Fred. Volgens mij zie jij nog wel potentie in haar, of niet?” Fred knikte. “Dat hangt er van af hoe ze maandag hier weer verschijnt. Als ze het weekend gebruikt om haar ego bij te tanken kan ik opnieuw beginnen. Als ze het huiswerk maakt wat ik haar heb gegeven, gaat ze de goede kant uit. En als haar Pa goed inschat in welke gemoedstoestand ze nu is en daar op inspeelt, maakt ze een kans. We zien het maandag.”

Joline stond op. “Kom Fred, opdonderen, of ik stuur die groepscommandant van je op je af. Ga weekend vieren. En ja, ook jij in bad, want je stinkt een uur tegen de wind in.” Hij grinnikte. “Daar wordt mijn vriendinnetje altijd heel opgewonden van…” Joline wees met een gespeeld boos gezicht richting uitgang en hij sprong naar de deur. “Oké, oké… ik weet wanneer ik teveel ben. Mag ik mijn huidige en voormalig leidinggevende samen een heel prettig weekend wensen?” “Dat mag je. Jammer dat je Kees vandaag niet heb meegenomen. Dan had hij ook naar zweet gestonken…” Joline had een ondeugend glimlachje op haar gezicht. Fred keek me verbijsterd aan. “Ik zit weer eens stuk… Wát een ondeugd heb jij als vriendin!” En hij verdween, een brede grijns op zijn gezicht.

“Ik wil straks wel een stukje rennen hoor, als je daar hitsig van wordt…” Joline leunde tegen me aan. “Doe maar niet. We gaan lekker uit eten. En daarna merk je wel waar ik hitsig van wordt.” We waren de laatsten van DT die vertrokken. De parkeerplaats was bijna leeg. “En wat had mevrouw willen eten?” vroeg ik onderweg. “Maakt me niet zoveel uit. Als het maar een beetje gezellig is.” Hmmm…. Plotseling kwam ik op een idee. “Wat dacht je van dat restaurantje van ons eerste etentje? In Den Bosch?” Joline veerde op. “Ja, leuk! Kunnen we jeugdherinneringen ophalen over de goeie ouwe tijd en zo. Alleen moeten we nu wel binnen zitten; voor het terras is het nu te fris.” “En ze hebben er lange tafelkleden… Dat had ik al gezien.” Ze keek me ondeugend aan. “Ja. Jammer dat ik geen hotpants aan heb hé? Enfin, ze hebben in ieder geval een goeie saladebar. Daar heb ik zin in!”

Ik reed een halfuurtje later dezelfde parkeergarage weer in en kon op exact hetzelfde plekje weer parkeren. Joline had het nog niet door, pas toen ik haar vroeg: “Ga je mee achterin zitten? Kunnen we de achterbank weer eens testen. Op dezelfde plaats!” Ze keek om zich heen. “Dat zou zo maar eens kunnen, Kees…” “Nee schat, dat is zo. Kom, zoenen!” Na een innige zoen keek ze me in de ogen en zei: “De rest komt vanavond. Maar deze avond is nu al geslaagd!” Lachend liepen we de parkeergarage uit, naar het restaurantje toe. Het was nog niet zo druk en we konden een lekker plaatsje achterin bemachtigen. Toen onze bestellingen werden opgenomen, namen we allebei hetzelfde: gegrillde kip. En ook het saladebuffet werd weer aangeprezen, wat ons beiden de slappe lach opleverde. Het werd inderdaad gezellig. Toen we na een uurtje weer vertrokken, vroeg ik aan Joline: “Wil je nog een stukje lopen of wil je een toetje?” Ze keek me net zo ondeugend aan als een paar maanden eerder. “Ik heb in de auto het voorgerecht gehad… Het toetje wil ik thuis, Kees. Kom op!”

Even later reden we verder en vroeg ik: “En wat had mevrouw als toetje willen hebben?” Een snelle blik opzij leverde me een brede glimlach op. “JOU! Zo diep mogelijk in me!” Ik moest even slikken. “Oh…??” Ze knikte en legde haar hand op mijn arm. “Zometeen als we thuis zijn, gaan we lekker douchen. Dan trekken we iets lekkers aan, drinken we een fles wijn leeg en dan neem ik je mee naar bed en ga je schandalig verleiden.” Ik grinnikte. “Dán pas? Meestal begin je daar al mee als je ‘iets lekkers’ hebt aangetrokken…” Ze keek me strak aan. “Wacht jij maar af, mannetje. Ik ben nog lang niet klaar met jou…”

Eenmaal thuis deed ik de voordeur op slot, zette de alarmen erop en leunde tegen de kamerdeur. “En nu, mevrouw?” “Heb je je telefoon uit?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Video-alarm op de veranda, weet je nog? Sorry.” “Hmmm… Dan maar zo. Meneer Jonkman, wij gaan onder de douche. Koud, anders vergrijp je je meteen al aan me.” Ze blufte niet: gedurende het douchen bleef de mengkraan op koud staan. Spottend keek Joline naar ‘kleine kees’. “Daar blijft niet veel over hé?” Ik kneep in een van haar tepels, die rechtop op haar borsten stonden. “Deze dames compenseren dat wel…” Ze grinnikte en draaide de kraan iets warmer. “Vooruit, ik ben de beroerdste niet. Ik zal hem een beetje opwarmen.” Ik omarmde haar en drukte me tegen haar aan. “Ik zal je laten voelen hoe dankbaar hij je is, schat.” Ze keek me aan. “Straks, jongetje. Straks mag je met je speelgoedje spelen.” Ik gniffelde. “Ik denk toch echt dat jij er het meeste mee gaat spelen… meisje!” Lachend draaide ze de kraan dicht.

“Kom ridder. Lekker sexy aankleden, open die fles wijn en vrijen! Heb ik zin in na bijna een week onthouding. We lijken wel zestig, verdorie!” “Dat heeft als voordeel dat je straks kunt genieten van de weekproductie van mijn zaadfabriekjes, schoonheid. Ik stel dan ook voor dat we de laatste vijf minuten van onze vrijpartij in bad gaan liggen. Anders is er een redelijke kans op vocht-overlast bij de benedenburen.” Ze tikte op mijn neus. “Je bent een grote bluffert, Kees Jonkman. Was je dat als groepscommandant ook?”

Ik grinnikte. “Ik blufte niet. Ik dééd. Vraag maar aan Fred… Ik heb ‘m in Oirschot een keer zó vreselijk op z’n donder gegeven dat zelfs hij wit wegtrok. Hij speelde met de veiligheid van z’n mitrailleur terwijl we aan het schieten waren en er ging een ongecontroleerd salvo uit. Ik sleurde hem achter die mitrailleur weg, gaf ‘m een enorme trap voor z’n reet, vloekte hem helemaal stijf waar de anderen bij waren en schopte hem van de schietbaan af. Kun je nagaan: toen was ik nog niet eens sergeant, was ik nog korporaal. En hem niet gerapporteerd; ik vond dat hij voldoende op z’n flikker had gekregen. Hij heeft me een week lang niet aangekeken; daarna kwam hij naar me toe en bood, waar de rest van het peloton bijstond, z’n excuses aan. Die avond hebben we het samen op een zuipen gezet; een van de weinige avonden dat ik redelijk lazarus ben geweest…” Ik grinnikte bij de herinnering.

“En later, in Afghanistan, wilde hij een onverkende brug op lopen; toen heb ik ‘m bij z’n uitrusting gegrepen en gevloerd met de vraag of hij levensmoe was. Tien meter verder ontdekte men later een anti-personeelsmijn…dus nee, ik blufte niet.” Joline keek me neuwsgierig aan. “Heb jij Fred geschopt? En gevloerd? Die hondertien kilo?” Ik knikte. “En doe er in Afghanistan nog maar 30 kilo bij aan uitrusting. Wij hebben sinds Afghanistan honderd procent vertrouwen in elkaar. Ik heb daar zijn leven gered, hij het mijne.” Joline ging, nog steeds naakt, op bed zitten. “Vertel!”

Ik droogde mijn haren verder af en ging in gedachten terug naar Afghanistan. “Het was tijdens een offensieve actie in de Baluchi-vallei. We gingen ’s nachts een Quala binnen, zo’n verzameling hutjes, opgetrokken uit leem en stro en daar stuitten we op zo’n tien man Taliban. Bleek later een IED-fabriekje te zijn; daar maakten ze Improvised Explosive Devices. Bermbommen dus. Er ontstond een vuurgevecht op ultra-korte afstand. We konden die lui gewoon ruiken. Ze stonken naar hash en knoflook. Op een gegeven moment schoten ze niet meer, en ik wilde om een muurtje kijken wat er aan de hand was. Fred trok me zodanig hard terug dat m’n schouderriemen scheurden. “Ben je helemaal gek geworden? Ik ben er nog niet aan toe om sergeant te worden!” snauwde hij me toe. Vervolgens pakte hij een handgranaat, trok de pin eruit, wachtte drie seconden en gooide hem om het hoekje heen. Toen het stof was weggetrokken, lagen daar vijf dooie Taliban-strijders, allemaal met hun wapens in de hand. Als ik m’n kop om die hoek had gestoken, had ik hier niet gezeten.” Ik keek naar mezelf en toen naar Joline. “In m’n nakie verdomme, naast een eveneens naakte godin. Lekker onderwerp, vlak voor een vrijpartij. Dus ja: Fred en ik zijn buddy’s. Voor het leven. Een band die misschien nog hechter is dan een huwelijk.” Ik grinnikte. “Alleen doe je in een huwelijk wat andere dingen dan handgranaten gooien, en Taliban bestrijden.”

Joline trok me naar zich toe. “Ik waardeerde Fred al enorm, dat is nu alleen maar meer geworden. We moeten hem en zijn vriendin maar eens hier uitnodigen.” Ik keek haar aan. “Het risico is groot dat er dan alleen maar sterke verhalen worden verteld, schat. En ik ken zijn vriendin niet; ik weet niet hoe zij in de wedstrijd staat. Ik zal ‘m eens vragen hoe…” Joline knikte. “Doe dat maar. En nu gaan we ons aankleden. Trek jij maar een nette broek aan en een schoon overhemd, dan zoek ik ook iets leuks uit. Tenminste… Als je er nog voor in de stemming bent. Want zonet zat je weer even in je bubbel.” Ze knipoogde.

“Ik ga me netjes aankleden, dame. Die fles wijn gaat sowieso op vanavond en wat er verder gebeurd… Dat vertellen we elkaar morgenochtend wel, als we met koppijn richting Berg en Dal rijden.” Joline knikte lachend. “Is die fles wijn dan van zo’n slechte kwaliteit?” Ik grinnikte. “We zullen zien… we zullen zien.” We kleedden ons aan: ik in een nette broek en strak wit overhemd met stropdas. Joline trok een donkerbruine panty aan, een wit rokje en een zwarte blouse. Toen liep ze naar de logeerkamers en kwam even later terug in een wolk van parfum en op een paar open schoentjes met behoorlijk hoge en spitse hakken.

“Blijf eens staan, schat…” vroeg ik zachtjes. Ze hield haar pas in en ik bekeek haar. Een lange, knappe vrouw met lang, blond-krullend haar. In het lamplicht zelfs een beetje rossig. Helderblauwe, intelligente ogen die me onderzoekend aankeken. Een prachtige, flauw glimlachende mond. Een slank lichaam, kleine borsten, een smalle taille en mooie heupen, geaccentueerd door haar wijde rok. Daar onder een paar prachtige benen, ondersteund door haar hoge hakken. “Schat, ik begrijp nog steeds niet waarom zo’n knappe, lieve en slimme vrouw als jij hier bent en blijft, maar ik ben er héél blij mee.”

Ze overbrugde de laatste meters tussen ons en legde haar handen op mijn schouders. “Lieve Kees, dan ga ik je dat nu haarfijn uitleggen. En waag het niet om aan mijn woorden te twijfelen. Jij bent, ondanks dat je dat zelf misschien niet ziet, een hele knappe vent. Je lichaam? Goed in proportie. Je kop? Misschien geen adonis, maar zeer de moeite waard om lang te bekijken. Je ogen… het ene moment waakzaam, het andere moment lachend, even later opmerkzaam en soms helemaal niets ziend, als je in gedachten bent verzonken. Alle variaties zijn de moeite van het bekijken waard.

En over je lekkere kontje heb ik het al meerdere malen gehad. Jouw persoonlijkheid? Je bent ten eerste een man die heel veel uit zijn omgeving oppikt en daar wat mee doet. Je blijft niet aan de zijlijn staan, je onderneemt actie. En die actie is meestal zéér effectief. En je zorgt voor de mensen in je omgeving. Voor mij, nu voor onze beide families, maar ook voor mensen in je omgeving die een steuntje in de rug kunnen gebruiken, zoals Angelique en haar moeder…”

Ze lachte even. “Of voor piraat Henry. En als er mensen zijn die een van jouw vrienden kwaad willen doen, ben je een grommend beest wat de meeste mensen afschrikt. Daar heb ik vanmorgen een staaltje van meegekregen, toen je Marion uitkafferde. En diegenen die dan tóch nog doorgaan, grijp je. Zonder pardon. En je bent intelligent. Niet alleen in je werk, maar ook daarbuiten. En, maar dat weet ik alleen, je bent een heerlijke minnaar. Soms romantisch, soms grappig, teder, en ja, soms ook hard. Maar nooit alleen voor je eigen gerief. Je houdt altijd rekening met mij. Met mijn soms hele rare wensen en verlangens. Die gelukkig grotendeels overeen komen met die van jou…” Ze lachte zachtjes. “En daarom, lieve Kees, ben ik hier. En blijf ik hier, bij jou. Ik kan niet meer zonder jou.”

Ze keek me daarna aan, sloeg haar armen om mijn hals, kuste me zachtjes en fluisterde: “Het belangrijkste komt nu, Kees: ik hou van je. Ook al woonde je niet in dit prachtige appartement, ook al was je sergeant gebleven of vuilnisman geworden: als ik je dan had leren kennen, was ik óók van je gaan houden. Gewoon, om wie je bent: een hele fijne, lieve, betrouwbare vent.”

Ze zweeg en zoende me zachtjes. “Joline, ik…” Ik verborg mijn gezicht in haar haren, voelde mijn ogen prikken en even stond ik te janken. Kon even niets meer zeggen. Haar armen streelden zachtjes over mijn rug. “Toe maar…” hoorde ik haar zeggen. Na een minuut had ik mezelf weer in de hand en keek ik haar aan.

“En ik hou van jou. Zo’n mooie preek heb ik van m’n leven nog niet gehad. Van de liefste vrouw op de wereld. Ik hoop dat ik ooit de woorden kan vinden om mijn gevoelens voor jou te beschrijven.” Ze glimlachte weer. “Hoeft niet met woorden hoor… Kan ook met daden. En dat gaan we ook doen. We gaan onze liefde vieren! En ik heb net besloten: daar hebben we geen wijn voor nodig. Dat doen we met ons volle bewustzijn. Kom!”

Ze pakte mijn hand en leidde me naar de bank. “Ga jij maar eens lekker tegen de armleuning zitten. Ik ga jou lekker laten klaarkomen, zodat de ergste druk er af is. Daarna doen we het nog eens langzaam over…” Ze glimlachte. Mij aankijkend maakte ze langzaam mijn riem los, trok mijn broek uit en mijn boxer. Mijn paal stond hard overeind, verlangend naar wat komen ging. Joline ging tegenover me zitten, trok haar rokje wat op en deed haar schoenen uit. “Kijk naar me, Kees. Kijk naar je geile meisje en geniet. Niks tegenhouden, lekker laten komen wat komt…” Ze streelde mijn paal met haar zachte voeten. “Lekker?” Ik knikte. “En vreselijk mooi… Ik kan onder je rokje kijken… zó opwindend!” Ze glimlachte. “Geniet er maar van. Kijk naar m’n mooie benen, kijk naar mijn borsten… Mijn tepels zijn hard aan het worden… Die vinden het ook geil, zie je?” Ik kreunde; haar voeten streelden zacht en opwindend. “Ik ga je in mijn mond nemen, Kees… Ik ga je…” Ze aarzelde even. “… lekker pijpen! Ik ga je zo diep nemen als ik kan. Jouw hele paal in mijn mond, misschien wel in m’n keel als ik het kan. Wil je dat?”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Dan zou ik je pijn doen. Dat wil ik niet. Ben ik nu veel te opgewonden voor. Laat me lekker over jou heen klaarkomen: over je benen, je borsten, je heerlijke poesje…” Ze lachte. “Kom maar! Ik wil jou laten genieten… En ik zal je helpen!” Ze trok haar slipje uit en hield dat onder mijn neus. “Ruik maar lekker, terwijl ik je ga bevredigen…” Haar geur drong in mijn neus; ik snoof het diep naar binnen. Tegenlijk kwam Joline overeind en deed haar blouse en haar rok uit. Ze had nu alleen nog maar een panty en een dun zwart BHtje aan. Toen kwam ze naast de bank zitten, boog haar hoofd over mijn paal en nam hem in haar mond. Even zoog ze er aan, toen liet ze hem los. “Lekker…” Weer zoog ze hem in haar mond. Met haar tong deed ze heerlijke dingen.. “Joline, dit hou ik niet lang vol…”

Ze kwam omhoog, keek me aan en boog zich weer overover. Langzaam liet ze een klodder speeksel over mijn paal vallen. “Ga op je knieën zitten!” zei ze. Ik gehoorzaamde en ze ging me langzaam aftrekken. “Als je voelt komen: lekker laten komen! Ik wil jouw geile sperma allemaal over me heen hebben… Me er lekker mee insmeren… Zó geil!” Haar warme hand voelde heerlijk terwijl ze me verwende. Nóg een keer liet ze speeksel over mijn paal lopen. Haar tempo versnelde en ik voelde dat ik zó zou klaar komen. Dat voelde Joline ook. “Kom maar lekker klaar, lieverd… Spuit het maar over me heen. Kijk naar mijn mooie benen, voel mijn harde tepels… Ik ben zó geil…”

Ze spreidde haar benen en ik keek naar haar mooie poesje, vaag zichtbaar onder haar panty. “Oh… Jolien, ik hou het niet meer… Ik ga komen, lieverd!” De eerste straal spoot over haar heen en kwam op haar buik terecht. De tweede richtte ze op haar linkerborst en de derde op de rechter. “Hmmm…. Lekker! De rest wil ik…” Ze nam mijn paal weer snel in haar mond. Ze keek me aan, likte en zoog. Ik blééf klaarkomen! De schokjes werden minder, maar ik genoot. Van het gevoel van haar warme mond maar ook van haar ogen, die me steeds strak aan bleven kijken. Toen ze me losliet, glimlachte ze breed. “Was dat lekker?” “U vraagt naar de bekende weg, mevrouw Boogers.” “Voor mij was het heerlijk! Jou zo zien genieten, je zien spuiten, je voelen spuiten, je zaad proeven… Zó geil… En nu ga ik nog even nagenieten…”

Terwijl ze me aan bleef kijken, wreef ze mijn sperma over haar panty heen. En toen over haar BH. En weer over haar panty, tussen haar benen in. Daarbij kreunde ze zachtjes. “Zal ik je helpen, lieverd?” Ik keek haar vragend aan en ze knikte, haar ogen gesloten. “Zó lekker geil, jouw zaad tussen mijn benen en op mijn tieten…” Ik streelde haar tepels, rolde ze tussen mijn vingers. Joline begon te brommen ten teken dat ze genoot. Even later fluisterde ze: “Tussen mijn benen Kees… Betast mijn lekkere natte kut!” Ik streelde haar zachtjes, tot ze mijn hand weghaalde. Ze keek me aan. “Als je hiermee doorgaat, kom ik keihard spuitend klaar… Kom, naar de badkamer, dan gaan we lekker in bad liggen! Kan ik mezelf heerlijk laten gaan en jij ook nog een keer!”

We liepen naar de badkamer en Joline wees op het bad. “Ga liggen, dan kom ik er lekker bij…” Ze ging tegenover me zitten, haar benen aan de buitenkant van de mijne. “Kijk naar me, Kees. Kijk hoe ik mezelf verwen…” Ze wreef snel met haar vingers over haar panty en keek me toen ondeugend aan. “Jammer dat ik die rode jurk niet heb meegenomen…” “Wil je die aan? Dan zal ik ‘m even pakken…” Even later kwam ik terug met haar lange, gladde rode jurk. Joline stapte uit het bad en trok hem aan. “Kom, liggen jij. En genieten!” Ze dempte haar stem. “Ik ga lekker onbeschaamd over je heen klaarkomen. Net als jij net. En misschien wel een beetje meer…” Ze kuste me en duwde me toen naar het bad. Ik ging liggen en zij nam tegenover me plaats, haar voeten rond mijn paal. “Misschien kan ik ‘m weer stijf krijgen…” giechelde ze. “Dat gaat je lukken, sexy vrouw…” De eerste tekenen voelde ik al.

Ik bekeek haar. Ze lag op haar rug, haar benen gespreid en haar jurk over mijn benen gedrapeerd. Langzaam streelde ze haar poesje en keek me aan. “Dit is zó geil, Kees… Lekker mezelf verwennen terwijl jij kijkt… “Ik geniet van je, schat. Je bent heerlijk om naar te kijken. Eén en al erotiek. Is je poesje al een beetje nat?” Ze kreunde een zacht ‘ja…” “En hoe maak ik jou nog natter?” “Duw mijn voeten tegen jouw paal… Ik wil hem voelen… fantaseren hoe hij straks weer lekker over me heen spuit…Eindeloos, totdat ik helemaal onder jouw zaad zit…” Haar vingers gingen sneller en ze hijgde. “Het komt, Kees… Ik kom er bijna…” Op dat moment spoot haar poesje een harde straal, over mij heen. Ik ving een beetje op met mijn handen en likte ze af. “Geil?” vroeg Joline hijgend en ik knikte. Ze vingerde zichzelf nu in haar panty: drie vingers bracht naar binnen en ze ging hard tekeer. “Kees… Kom…met… je mond… onder mijn …hete kut… Ik ga vreselijk klaarkomen!”

Ze draaide zich om en ging op haar knieën zitten. “Kom!! Ik ben …. er… bijna!” Ik ging onder haar liggen en zag van dichtbij hoe ze zichzelf bevredigde. Ze verkrampte en toen spoot ze weer: drie stralen kwamen uit haar mooie poesje en die spatten over mij uit elkaar. Ik tilde mijn hoofd op en begon haar te likken. “Even… wachten, Kees…” Ze scheurde haar panty bij het kruisje open. “LIK ME! Je tong diep in mijn natte kut!” Dat deed ik en ze schokte weer; haar geil kwam met straaltjes uit haar spleetje. Na een paar minuten tilde ze een been op. “Nu even stoppen, Kees… Ik ben kapot! Even… op m’n rug liggen. Dit is geen standje voor in een ligbad.” “Kom maar op me liggen, lieverd, je hoofd op mijn schouder. Dan kan ik je nog even lekker zachtjes verwennen.”

Ze ging langzaam en voorzichtig op me liggen. Haar jurk als een vochtige, gladde doek over me heen. Dat voelde wel lekker. Ik streelde zachtjes over haar borsten, voorlopig haar tepels vermijdend. Van daaruit naar haar heupen. Mijn handen trokken haar jurk iets omhoog, zodat ik wat meer speling had. En vervolgens ging ik langzaam op weg naar haar poesje. Joline gromde weer zachtjes. “Lekker zacht, Kees… Wil je in me komen? Ik wil je harde pik weer diep in me voelen…” Ze kwam iets omhoog, trok haar jurk op en ging weer liggen. Ze pakte mijn paal en zette die voor haar poesje. “Langzaam er in, Kees.. Ohhh…. Lekker! Je drukt nu tegen de voorkant… Dat is een heel ander gevoel…” Ik maakte een vinger nat en streelde over haar klitje. Ze keek me aan, haar ogen dichtbij. “Kus me, Kees…” Langzaam gleed mijn tong over haar lippen en even langzaam streelde ze met haar tong terug. Ze hief haar heupen iets op en wiebelde heen en weer. “Hmmm…. Dat is lekker, meisje… Doe dat nog eens!” Ze gehoorzaamde.

Ik duwde zachtjes op haar buik. “Kees… je weet wat er dan gebeurd… Ik zit vol!” kreunde Joline. “Trek je jurk maar lekker omlaag en laat het komen! Lekker geil… Niet meer fantaseren, maar gewoon doen en van genieten!” Ze kreunde weer. Ik trok haar jurk aan de voorkant omlaag en fluisterde: “Toe maar! Laat jezelf leeglopen… schaamteloos… genieten…” Ze ging omhoog met haar heupen en ik gleed uit haar. “Met jou er in gaat het niet…” Ze stond op, draaide zich om en ging tegenover me liggen, mijn paal tussen haar billen, onder haar jurk.

Ze pakte mijn handen en legde die tussen haar lange benen. “Ik wil dat je me voelt plassen! Je moet mijn meest intieme moment voelen!” Ze keek me aan. “Blijf kijken, Kees… Voel tussen mijn benen, maar blijf in m’n ogen kijken… Zó opwindend…” Ik voelde dat ze langzaam nat werd. “Jaaa! Ik voel het Joline! Warm, geil… Plas in je jurk, over me heen! Plotseling tilde ze haar heupen op; ik voelde haar warme vocht over me heen lopen en bleef haar aankijken. “Ahhhh…. Zó geil… Ik loop helemaal leeg! Lekker over jou heen!”

“Het is heerlijk om dit mee te maken, geile, lieve schat…” Ze liet zich zakken en keek me aan. “En nu nog een keertje klaarkomen!” Ze begon zichzelf snel te vingeren, door haar jurk heen en al gauw stonden haar ogen glazig. “Kees… Zo lekker… Vind je me geil? Zeg het!”

“Je bent vreselijk geil, Jolien… Laat me die mooie benen van je zien. Spreid ze voor me en laat me ervan genieten!” Ze kwam hevig klaar, haar borsten gingen snel op en neer, en op het laatste moment trok ze haar jurk omhoog en spoot ze over me heen. Na een minuut deed ze haar ogen weer open. “Heerlijk… En nu jij nog een keer… Wat wil jij? Alles mag!” Ik trok haar overeind, het bad uit en legde een paar handdoeken op de grond. “Kom op me liggen schat, en neem hem in je mond… Ik wil in je mond klaarkomen!” Ze glimlachte en ging op me zitten, haar natte poesje bij mijn mond.

Toen boog ze zich voorover, nam mijn paal in haar mond en liet haar jurk over me heen zakken. Ik likte haar natte kut, ze streelde met me haar natte benen en zakte steeds verder over mijn paal heen. Haar vingers streelden mijn sterretje en ze begon me te likken met haar natte tong en te zuigen met haar lippen. Even liet ze los. “Spuit maar lekker… Niet waarschuwen, gewoon laten komen!”

Toen zakte ze weer over mijn paal. Dat duurde niet zo lang: wat Joline deed was hemels. Ik voelde mijn zaad omhoog spuiten! Straal na straal spoot ik in haar mond, alsof ik niet een half uur daarvoor al klaargekomen was. Ze bromde en streelde mijn ster. Ik likte haar natte poesje, totdat ze me uit haar mond liet glijden.

“Kees… Dat was heerlijk… Ik heb genoten! Lekker, zo geil ben ik nog nooit geweest…” Ze draaide zich om en keek me aan. Haar ogen schitterden. “Ik laat je nooit meer gaan, lekkere geile vent van me!” Ik grinnikte. “Dacht je dat je daar de kans voor kreeg, mevrouw met die prachtige benen en geile ideeën? Je maakt me helemaal gek…” We omarmden elkaar, kletsnat en ruikend naar bloedgeile sex en kusten elkaar.

Even later liet ik haar voorzichtig los en ging naast haar zitten. Joline’s gezicht was bezweet, haar haren in de war maar haar ogen stralend. “Dáár was ik aan toe…” Even zaten we lekker te knuffelen en bij te komen. Toen stond ze op. “Kom, schat van me… We gaan wéér in bad. Maar nu met schoon water. Even ontspannen. Morgen moeten we er weer tegenaan… In Malden en Berg en Dal!” Na een halfuurtje lekker loom in het bad gelegen te hebben kropen we het bed in. “Hoelaat moeten we in Malden zijn?” vroeg Joline. “Rond half negen. Dus zeven uur op, ontbijten en die kant uit. Niet vergeten om slaapspullen mee te nemen…” Een gaap was haar reactie; Joline was al bijna in dromenland. Ik volgde niet veel later…