De Tiende Huwelijksnacht - 4

Het verhaal wat ik je vertel gaat over de vroegere dagen van Soroga. We weten niet precies hoe lang geleden het was, maar het was een erg moeilijke tijd voor de mensen van Soroga. Het probleem zat hem met name in het feit dat Soroga in die dagen een theocratie was. Oftewel, de priesters deelden de lakens uit. Niet alleen in spirituele zaken, maar ze beheersten elk aspect van het leven. Het waren niet de praktische priesters van de Zes die we tegenwoordig aanbidden en die keurig hun plaats kennen in de maatschappij, maar ze pretendeerden te spreken voor de Ene God. En deze Ene God was een jaloerse en preutse God. Deze God werd blijkbaar beledigd door het feit dat mensen onder hun kleren naakt waren en dat ze mannelijk en vrouwelijk waren. Hij was al helemaal niet gediend van wat het resultaat was van dat mannelijk en vrouwelijk zijn. In de loop der tijd ontstond er een enorm taboe op seks.

Ongeacht de weersomstandigheden mochten de mensen zich alleen buiten de deur begeven als ze zich van top tot teen met gewaden bedekten. Dat gold vooral voor de vrouwen, die nog eens extra lagen moesten dragen, die niet alleen bedekten, maar ook hun figuur verhulden. Wee de ongelukkige vrouw die dit niet deed. De straffen waren wreed en bijna altijd fataal. Veel vrouwen werden veroordeeld tot een bestaan binnenshuis, alhoewel het daar niet veel beter was. Zelfs het contact met broertjes en vaders werd al ontmoedigd, om “ongelukken” te voorkomen. Contact met vreemde mannen was al helemaal uit den boze. Echtlieden sliepen, zeker als ze rijk waren en wilden getuigen van een extreme vroomheid, zelfs in aparte huizen, maar in elk geval in aparte bedden. Het was een treurig bestaan, vaak gevuld met werken, bidden en slapen en dan weer werken, bidden en slapen. Af en toe een dagje respijt als er een religieus feest was, maar je zult wel snappen dat op een feest van deze lieden er minder stemming was dan op de somberste begrafenis van onze huidige stad. Meestal in maatschappijen zoals dat, ontstaat er een soort hypocrisie onder de bovenlaag, in dit geval de priesters. Het is niet ongebruikelijk dat zij zich op de meest excessieve manieren te buiten gaan aan alles wat ze anderen ontzeggen. De werkelijkheid is echter dat zij nog de meest beklagenswaardige bewoners van Soroga waren. Wanneer zij toetraden tot de priesterkaste verminkten zij hun lichaam met stenen, net zolang tot ze man noch vrouw meer waren, een offer van pijn en lijden aan de Wrede God.

Je zult je waarschijnlijk afvragen hoe deze maatschappij kon overleven. ten slotte heeft elke God, hoe wreed, jaloers of preuts hij ook is, behoefte aan vereerders en mensen hebben nu eenmaal de eigenschap meegekregen dat ze allemaal eens moeten sterven. Gelukkig kunnen mannen en vrouwen samen liggen en zo nieuwe mensen verwekken. Zelfs dat aspect werd geregeld door de priesters. Echtlieden die een kind wilden, moesten zich melden bij de priesters. Daar werden ze met kruiden bedwelmd. Dan werd er mannelijk zaad opgewekt, maar de man kon zich daarna niets herinneren van deze handeling. Het zaad werd in een al even bedwelmde vrouw gegoten, in de hoop dat het een kind zou opleveren. Een vernederend protocol dat vaak herhaald moest worden om resultaat te hebben.

Gelukkig laat de menselijke aard zich niet zomaar temmen. En dat verlangen, om met een ander samen te gaan, is zelfs niet door de kracht van Geloof te onderdrukken. Vooral de mannelijke aard is woest en ontembaar en zij zullen alles doen om hun zaad te storten. En de kennis over hoe dat moest is hen vaak aangeboren, net als veel vrouwen er ook wel achterkomen hoe ze genot moeten schenken aan zichzelf. Wie hier trouwens op betrapt werd wachtte gegarandeerd een doodstraf, maar zelfs dat weerhield hen niet. Vreemd genoeg kwam het in die dagen veel meer voor dat een man een andere man bevredigde. Er ontstonden zelf hele cultussen, geheime genootschappen, gericht hierop.

Maar het verlangen naar de schoonheid van vrouwen bleef branden in de harten en de lendenen van de mannen. En vanzelf sprekend waren er ook vrouwen die graag hun schoonheid tentoon hadden gespreid als de heersende zeden hen dat niet verboden hadden. Maar voor één man bleef het niet bij stiekeme dagdromen in het gezelschap van andere mannen. Hij was de overheersing van de priesters meer dan zat en besloot vanaf heden zijn leven (en niet alleen zijn leven) weer in eigen hand te nemen. Het was niet meer dan logisch dat hij deze conclusie had getrokken. Deze man was een schilder. Aangezien het verlangen om kunst te maken vaak voorkomt uit seksuele drift waren er zeer weinig kunstenaars van welke soort dan ook, in Soroga te vinden. Maar deze man was het niet te min.

Hij was tevens lid van de diverse herenclubs die Soroga rijk was. Daar werd keer op keer het verlangen het vrouwenlichaam te aanschouwen besproken en uit het keurslijf van de priesters te breken. In de clubs waren deze verlangens dan wel bespreekbaar, maar altijd lag het schuldgevoel op de loer en zodra men de drempel overstapte was er altijd die wurgende greep van de Ene God, die alles zag en evenveel veroordeelde. Wat gefluisterd werd in donkere, rokerige kamertjes, kon het daglicht niet verdragen en nooit werden plannen echt ten uitvoer gebracht. Niemand had het lef. Behalve hij.

Nu was de schilder getrouwd. En net als zoveel schilders was hij niet erg rijk. Zijn huis had weliswaar twee kamers, maar de muren waren zo dun dat hij zijn vrouw in haar bed kon horen omdraaien. Ze was nooit uit zijn gedachten. Kunstenaars zijn altijd schuinsmarcheerders geweest en hij was geen uitzondering. Hij had, voor het trouwen, het gezicht van zijn vrouw al ooit gezien, terwijl zij de haren los droeg. Een bijna onvergefelijke zonde. Tevens had hij haar gezien in de gewaden die ze normaal alleen mocht dragen als ze onder vrouwen was. Stevige borsten, ronde billen, wulpse heupen. Ze was eigenlijk zelden uit zijn gedachten en hij kon het idee dat haar schoonheid langzaam onder dikke lagen stof zou wegkwijnen onmogelijk verdragen. De oplossing daarvoor was ook al tot hem gekomen. Hij zou haar vragen haar lichaam aan hem te tonen en hij zou het vastleggen op het doek.

Dit idee lijkt een heel normaal idee. Maar het taboe op het naakte lichaam was zo ontzettend ingeburgerd in de maatschappij van die dagen dat het ronduit revolutionair te noemen was. Je zou bijna zeggen, goddelijk geïnspireerd. Wellicht was de geest van de Schone in hem gevaren of in haar. Want zijn plan zou natuurlijk nooit door kunnen gaan als zij niet te overtuigen was.

Hij voerde echter vastberaden zijn plan door. Dit deed hij door, toen zij op een ochtend wakker werd, te wachten tot zij zich geheel had aangekleed. Maar net toen ze haar slaapkamer uit wilde lopen, liep hij op zijn beurt naar haar toe. En wat er toen gezegd werd en gebeurde moet ongeveer als volgt zijn geweest:

“Een ogenblik, liefste. Ik wil je graag vragen om even te blijven staan.”

Nu had de schilder wel vaker vreemde verzoeken aan zijn vrouw, dus ze was niet heel verbaasd. De schilder zette zijn schildersezel op en pakte zijn verf en kwasten. In enkele lijnen stond zij op papier en de details vulde hij in. Hij schilderde haar zoals ze daar stond, een mooie vrouw met teveel kleding aan. Zij merkte wat hij deed en nam als vanzelf een verleidelijke pose aan, leunend tegen de deurpost, haar armen over elkaar en haar gewicht steunde meer op het linkerbeen dan het rechter, zodat haar heupen wat gekanteld werden. Ze kon vast zijn blikken voelen die details van haar silhouet in zich opnamen en genadeloos vastlegden op canvas. Zijn kwasten flitsen over het canvas, en hij schilderde alsof hij door een koorts bevangen was. In een mum van tijd had hij het schilderij af. Hij draaide het om en toonde het haar.

De eerdere stelling, dat de geest van de Schone over hen neergedaald was, zou wel eens waar kunnen zijn geweest. Dit schilderij was een meesterwerk. Ze was zo levendig afgebeeld dat het bijna leek alsof ze elk moment uit het schilderij kon stappen, heupwiegend naar de toeschouwer zou lopen en haar volle lijf tegen hem aan zou drukken. Zij keek trots naar het werk van haar man, de schilder keek al even trots naar zijn muze. Voorzichtig zette hij een nieuw doek op zijn ezel en met zijn ogen nodigde hij zijn vrouw uit een nieuwe pose aan te nemen. Die twijfelde even. Hoe moest ze gaan staan?

Hij zag haar twijfel en gaf haar de aanwijzing: “Waarom sla je je gewaad niet wat open? Dan kan ik wat meer details verwerken in een volgend schilderij.”

Aarzelend sloeg zij haar gewaad wat open. Haar schilhout was te zien geweest onder de strakke zwarte stof, maar haar ondergewaden waren wit. Of eigenlijk doorschijnend wit. Wanneer ze haar bovenkleed zou openen zou de huid van haar buik te zien zijn. Alleen toen ze geboren was, was het haar toegestaan geweest naakte huid te hebben. Maar het vuur waarmee hij haar had afgebeeld was zo aandoenlijk en vleiend geweest dat ze er in meeging. ten slotte was hij haar man.

En dus stond ze voor hem. Haar lange zwarte gewaad nog wel om haar schouders, maar opengeslagen. Ze voelde lucht tegen haar huid. Het leek te kriebelen. Haar man stond even in stille bewondering te kijken. Maar al snel ging hij aan het werk. Zijn handen vonden de kwasten weer en mengden de juiste kleuren. Hij wisselde zijn blik af tussen haar en het canvas. Ze voelde bijna hoe hij haar helemaal indronk en daarna weer uit zich liet stromen. De pose was niet vermoeiend. Ze had het idee dat ze uren kon blijven staan, zolang hij maar met die blik naar haar blijf kijken.

Na een bijna onmogelijk korte tijd draaide hij het doek om. En daar zag ze zichzelf. Lange zwarte gewaden, maar opengetrokken ter hoogte van de navel, waar volgens de Priesters de Ene God haar had aangeraakt om haar tot leven te wekken. Op het schilderij was dat ongelofelijk gedetailleerd weergegeven. De stof scheen door en haar man, de meesterschilder, had precies de juiste kleuren vermengd met de witte verf om de belofte van blote, zachte huid te wekken. Maar ook andere zaken vielen op. Ze zag haar postuur, ze stond daar als een koningin, trots en onaantastbaar bijna. Vreemd, want ze was niets meer dan een eenvoudig meisje.

De schilder was bevangen door inspiratie. Hij zette het ene doek weg en pakte het volgende en zei alleen maar: “Meer, geef me meer!”.Hij verlangde ernaar om meer te zien en meer vast te leggen. Helaas voor hem knoopte zijn vrouw knoopte haar gewaad weer dicht en de bittere smaak van teleurstelling kroop omhoog uit zijn keel. De gevoelens waren zo sterk dat hij bijna in frustratie zijn kwast had doorgebroken of zijn ezel onderuit had geschopt, maar dat hield op toen hij zag hoe zijn vrouw haar armen binnen haar gewaad had gestoken en vreemde bewegingen ermee maakte. Hij vroeg zich al af of de Ene God inderdaad zo machtig was dat hij hen in de gaten hield en hen voor deze zondes had gestraft door haar waanzinnig te maken. Maar toen zij haar handen weer uit haar mouwen stak sleurde ze het dunne ondergewaad mee aan haar rechterhand, en gooide het op de grond. Het besef dat ze onder haar zwarte overgewaad naakt was trof hem als een mokerslag. De frustratie had in een oogwenk plaats gemaakt voor nieuwe inspiratie.

Hij schilderde haar, vanuit zijn geheugen, probeerde de vreemde bewegingen vast te leggen op canvas en meteen te verduidelijken, zodat het een ieder die het schilderij zou zien duidelijk was wat er gebeurde. Artistiek gezien werd dit zijn beste schilderij vond hij zelf achteraf. Je had voortdurend het gevoel dat het ieder moment tot leven kon komen, uit de lijst zou stappen en naar je toe zou lopen, ondertussen zichzelf uitkledend.

Hij gooide het bijna aan de kant toen hij ermee klaar was en pakte weer een nieuwe doek. Zij had de leiding over het modelleren genomen en haar nieuwe pose was ongekend provocerend te noemen. Ze hield nog steeds haar gewaad dicht, zodat haar buik en wat er onder en boven te zien was voor hem verborgen bleef, maar haar rechterbeen stak ze tussen de plooien van haar gewaad door. Ze was, ondanks het gebrek aan oefening gracieus en behield haar evenwicht, terwijl haar man de goede kleuren mengde om de precieze tint van haar huid weer te geven.

De zon brak door. Die zette haar in een prachtig licht, waarmee opnieuw bevestigd werd dat de Schone hier een hand in had. Zij had dit allemaal in werking gezet en zorgde er nu voor dat haar dienares baadde in het mooiste licht wat er was. En Zij leidde de handen van de schilder en mengde de juiste kleuren voort hen. Haar naakte been, rozig en warm, werd aan het doek toevertrouwd.

Voor het vijfde schilderij draaide ze zich van hem af. Voorzichtig ontblootte ze haar schouders, en ongezien voor hem, haar borsten. Door het raam was het onmogelijk haar te zien voor anderen, maar ze verbeeldde zich dat ook daar schilders stonden, zodat ze haar borsten konden zien en schilderen. Haar tepels werden hard en ze wist niet waarom. Haar adem was snel en hoog, haar hart bonkte tegen haar ribbenkast. Het was een ander gevoel dan de trots die ze voelde, maar ze had er geen naam voor.

Hij zag alleen haar naakte schouders en haar lange zwarte haar, wat precies tussen haar schouderbladen viel. Dit schilderij was moeilijk, omdat het lastig was om zich te concentreren op wat hij zag. Zijn geestesoog bleef zich maar vullen met beelden van de voorkant, die mooie volle borsten van zijn vrouw. Hij hoopte dat hij ze mocht schilderen. Maar nu richtte hij zich, zo goed en zo kwaad als de afleidingen hem toestonden, op het schilderen van haar haren die de zachte huid van haar rug beroerden. Terwijl zij voor hem poseerde voelde ze de zachte streling van haar haar op de blote huid… en stelde zich voor dat hij haar streelde met penseelstreken.

Die hoop zou misschien bewaarheid worden, maar nu niet. Bevangen door de sfeer als zij was liet ze haar gewaad nog verder naar beneden glijden, een regelrechte provocatie naar de Ene God toe. Meer dan de helft van haar billen waren nu open en bloot te zien. Ontkennen zou al snel niet meer helpen, want nu ze haar hoofd wat gedraaid had kon ze zien dat haar man ook deze positie van haar schilderde. Onomstotelijk zou er vanaf nu te bewijzen zijn dat haar man haar billen had gezien.

Al die tijd hadden ze in stilte gewerkt aan de kunst die ze maakten. De enige geluiden die de stilte verstoorden was het zachte vegen van de kwasten op canvas en hun gejaagde ademhaling. Maar ditmaal liep hij weer voor. In zijn hoofd vormde zich een schilderij, voordat zij de pose aan kon aannemen. “Draai je om,” zei hij met hese stem, “Laat me kijken. Laat me je zien.” Zij volgde haar instructies op. Natuurlijk hield ze haar gewaad nog met de handen bij elkaar, maar wel onder hetgene wat hij graag wilde zien. Onder haar borsten greep ze haar gewaad beet, duwde het bij elkaar en haar borsten omhoog. Ze was geweldig gebouwd, haar borsten leken door een meester-beeldhouwer geboetseerd en werden nu door een meesterschilder afgebeeld. Ze voelde het gewicht ervan op haar handen rusten. En voelde de vreemde druk in haar tepels, die nog steeds hard aanvoelden.

Hij schilderde nog niet. Hij stond alleen maar. Hij keek. Hij aanbad. Het leek hem onmogelijk om zijn blik los te scheuren van de schoonheid die hij zag. Zij was het die hem moest aansporen: “Schilder me…”

En hij deed wat zij vroeg, bijna geheel uit herinnering schilder hij haar, omdat hij zichzelf niet teveel wilde afleiden door naar haar te kijken.

In een rap tempo schilderde hij zo het schilderij af en meteen erna nog één met zijn vrouw die haar borsten aan hem had getoond. De spanning binnen in zijn lijf werd bijna ondragelijk. Zijn handen waren te druk bezig met doeken klaarzetten, tubes verf uit te knijpen en de kwasten en penselen te hanteren om andere zaken te doen. Dat was maar goed ook, maar er wachtte nog meer om te doen.

Het negende schilderij was het enige schilderij waarop zij niet stond. Hierop zat ze haar voeten naar hem toe, haar knieën lichtjes opgeheven. Ze had haar gewaad nu helemaal uitgetrokken en het lag dwars over haar schaamstreek, het enige deel van haar lichaam wat zij hem nog niet had laten zien. In de ene hoek van de kamer stonden acht schilderijen te drogen en zag zij zichzelf, zoals hij haar had gezien. De schilderijen waren stuk voor stuk statements. Verzetsdaden, die de gevestigde orde niet minder hard zou gaan voelen dan de dreunen van de zwaarste stormram. In de hoek stond nog één leeg doek, daarna zouden er nieuwe doeken gekocht moeten worden. Ze wisten allebei wat er op die doeken zou komen te staan. Het was nu alleen een kwestie van de moed vinden om die laatste stap te zetten. Hij wachtte op initiatief, zij wachtte op instructie. Er gebeurde even niets. In zichzelf mompelde hij wat. Het zou een instructie kunnen zijn, maar het was niet helemaal duidelijk. Inmiddels zat hij onder de verfvlekken, maar hij wist het schone doek onbesmeurd op de ezel te zetten. Hij keek daarna om de doek heen, naar haar. Zij zat nog steeds op de grond. Ze keken elkaar recht in de ogen aan, op zoek naar bevestiging dat het in orde was om hiermee door te gaan. Hij likte even kort zijn lippen en fluisterde: “Toe maar, ga je gang.”

Langzaam stond ze op. Het gewaad gleed van haar af en midden in hun huiskamer stond ze helemaal naakt voor hem. Hij had nog nooit een naakt vrouwenlichaam gezien. Hij had er over horen fluisteren, zich geprobeerd een voorstelling te maken, maar vanaf nu hoefde dat niet meer. Zij voelde op haar beurt weer hoe hij keek en tegelijkertijd schilderde. Er was geen plek van haar lichaam dat niet was vastgelegd op canvas. Van haar lange zwarte haren, via haar stralende ogen, vochtige lippen, ronde schouders, stevige borsten, platte buik, malse dijen en het plukje haar ertussen, knieën en onderbenen naar haar voeten en tenen.

Dit laatste schilderij werd een haastklus. Later heeft hij details toegevoegd, maar hier stelde hij zich tevreden met het schilderen van een ruwe schets. Meteen nadat dat gedaan was, heeft hij zich ook uitgekleed en zijn naakte lichaam aan haar vertoond. Ze was op dit moment al zo in de ban van de situatie dat ze niet schrok van het opgezwollen geslacht dat hij toonde. Die dag gebeurde er iets wonderlijks in Soroga. Sinds generaties werd er een kind verwekt op de natuurlijke manier, zonder de onnatuurlijke tussenkomst van de priesters. En dat kind werd in vrijheid geboren, want tegen die tijd was de kille overheersing van de Ene God al tot een einde gekomen.

De schilder was namelijk een vrijgevig man en zijn vrouw trots op wie zij was. De schilderijen werden getoond in de herenclubs van de stad. Ze werden bijbesteld, nageschilderd, maar de schilder bleef ook nieuwe schilderijen maken van haar. Ook toen haar buik langzaam op begon te zwellen en haar borsten groter werden. Haar schoonheid werd overal gezien en diende tot inspiratie. Eerst waren het vooral mannen die zich verlustigden aan haar, maar er waren ook vrouwen die ze onder ogen kregen als hun mannen ze mee naar huis namen. Voor sommigen was het vreemd en ze werden kwaad. Degenen die het kwaadste van allemaal werden waren de priesters, die ook geconfronteerd werden met de schilderijen. Ze verbrandden elk schilderij wat ze in handen kregen, maar voor elk schilderij wat ze verbranden werden drie nieuwe schilderijen gemaakt. Inmiddels niet alleen meer van de vrouw van de schilder, maar andere dames die via haar het zelfvertrouwen vonden om hun mannen hun lichamen te laten zien. Er kwamen schilderijen van mannen en van vrouwen en mannen samen.

Dit gebeurde in zo’n snel tempo dat de priesters binnen enkele maanden hun greep op Soroga helemaal kwijt raakten en de bewoners in vrijheid leefden. Het was voor sommigen teveel vrijheid en Soroga kende enkele jaren van complete verdorvenheid, waarin perversiteiten geschieden die wellicht beter niet hadden kunnen gebeuren. Maar ook dat sloeg weer om en na een verrassend korte tijd was Soroga in feite weer precies zoals alle andere steden in de omgeving.

Dit is allemaal te danken aan de schilder en zijn vrouw. Helaas zijn hun namen nooit bekend gemaakt. Alleen haar afbeelding is bewaard gebleven, alhoewel zeker vijf van de originele schilderijen aan de vlammen van de inquisitie zijn gevoerd. Maar niet te min woorden van dank zijn op zijn plaats.