Het heeft lang geduurd op het langverwachte deel ‘23’. Ik heb er een extra lang deel van gemaakt om dat dat het minste is wat ik kan doen. Hopelijk is dit het veelbelovende deel waar jullie o-zo lang op hebben moeten wachten of komt het in de buurt. Reacties zijn zoals altijd heel erg welkom. Enjoy <3

Zaterdagochtend, ná de herfstvakantie:

M’n benen schokken, en langzaam voel ik mezelf bij kennis komen. Een zware pijnsteek overvalt me, duidend op de hoofdpijn die ik heb gekregen van de drank van gisteravond. Net zoals ik merk hoe misselijk ik ben. Ik wrijf in m’n ogen, maar nog steeds word ik afgezogen. ‘Oh f*ck…’ kreun ik. Ik merk dat ik een droge mond heb. Langzaam doe ik m’n ogen open. Maar m’n piemel gaat diep het mondje in en ik sluit m’n ogen weer van genot. Ik breng één van m’n handen naar waar het beweegt onder de dekens. Ik voel zachte haren. Ik open m’n ogen weer en ik zie een plafondlamp. Een simpele plafondlamp, maar die me alles behalve bekend voor komt. Ik schrik merkbaar en ik deins een stukje naar achteren. Ik voel m’n piemel uit het mondje glippen. In één beweging trek ik de dekens weg. Een blonde bol ligt tussen m’n benen. Een blonde bol die langzaam z’n gezicht optrekt en omhoog kijkt, en me vervolgens aankijkt. ‘JORNE!’ schreeuw ik.

Hij schrikt van m’n reactie. Met m’n voet geef ik hem een trap, een trap waardoor ik hem van me af duw. En snel trek ik de dekens over m’n middel heen. Hij kijkt geschrokken naar me. M’n bloed kookt, m’n ademhaling is ongecontroleerd van woede en ik kan elk moment uithalen. Maar tegelijkertijd worstel ik met het idee dat ik hier naakt in een bed lig met Jorne… ‘Quint, het is niet wat je denkt!’ zegt Jorne heel cliché. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren. Ik weet überhaupt even niet wat er allemaal is gebeurd en hoe het komt dat ik hier naakt lig in zijn bed. ‘Maar…’ brengt Jorne zachtjes uit. ‘Je vond het wel lekker toch?’ en met z’n hand glijdt hij over m’n blote been, van onder tot m’n bovenbeen. Maar ik voel z’n hand trillen van de zenuwen. Nog steeds ben ik even in gedachten, niet wetende wat me nu allemaal overkomt, en daar maakt Jorne gretig gebruik van. Hij misbruikt het moment dat ik met deze gedachten worstel, wat ik hier doe. Z’n hand glijdt de dekens over, tot m’n heup en vervolgens m’n schaamstreek. Ik merk het op, ik ontwaak. Als een reflex sla ik z’n hand weg en duik ik van onder de dekens op hem. ‘Flikker!’ schreeuw ik en naakt spring ik als het ware op hem ‘Sorry sorry sorry!’ kraamt Jorne uit als ik op hem zit. Maar een totale woede overvalt me, ik scheld erop los, in het Engels nog wel. Een paar fikse klappen deel ik hem uit, tot een bloedende neus aan toe. M’n stijve pik die nog stijf was toen Jorne er mee bezig was, is in no time slap geworden. Het slaan wordt steeds minder, steeds minder en steeds slapper. De tranen breken me uit. Huilend, zit ik naakt bovenop Jorne. Jorne die een bloedneus heeft, en niks uit kan brengen. Ik wrijf met m’n handen in m’n ogen, ik wil de tranen stoppen, maar dat kan niet. ‘Je haalt het ergste in me naar boven’ zeg ik Jorne snikkend en zachtjes toe. Jorne zoekt naar woorden. Langzaam sta ik op, en wankelend zoek ik naar m’n kleren. Ik besef me waar ik ben, het is de kamer van Jorne. De kamer waar ik voor de zomer ook was toen ik bij hem bleef crashen. Ook Jorne staat op en pakt snel een tissue om het bloeden tegen te houden. Ik schaam me kapot, ik voel me vernederd tot op het bot.

Nog steeds snikkend trek ik langzaam m’n kleding aan. Nog steeds voel ik veel schaamte, het doet me zelfs pijn. Het is pijnlijk dat ik me liet drogeren, pijnlijk dat Jorne aan me zat terwijl ik dat helemaal niet wilde. ‘Kan ik mezelf hier ooit over heen zetten?’ vraag ik mezelf af. Zodra ik m’n boxer aan heb, sta ik op, ik wil m’n mobiel. ‘Waar is m’n mobiel Jorne!’ zeg ik hem boos toe. Hij durft me niet aan te kijken: ‘Ik kon die niet vinden…’ zegt hij verlegen. ‘Waar is hij!’ schreeuw ik. ‘Je liet ‘m vallen, in de tuin van Isa vannacht’ zegt hij verlegen. Ik zucht diep. De lopende tranen springen van m’n gezicht af terwijl ik dat doe. Opnieuw krijg ik een pijnsteek van de hoofdpijn die ik heb, en ik val zowat bijna om. Snel pakt Jorne me vast. ‘Quint ga zitten alsjeblieft’ zegt hij terwijl hij me naar het bed toe dwingt om te zitten. Maar ik duw hem van me af. ‘Rot op! Ik wil helemaal niks van je, ik wil hier zo snel mogelijk weg.’ Ik probeer m’n trui aan te trekken. Normaal gesproken gaat dat vlekkeloos, maar nu lukt het gewoon niet. ‘Quint… Het spijt me…’ zucht Jorne. Ik trek me er niks van aan, ik doe m’n trui aan en ik begin aan m’n jeans. Nu begint ook Jorne te huilen. ‘Quint… Het spijt me echt, ik ben te ver gegaan, veel te ver’ vervolgt hij. Hij pakt m’n pols vast, maar opnieuw sla ik hem. ‘Nog één keer en ik verbouw je hele gezicht’ zeg ik resoluut. Even is het stil als het me vervolgens lukt om m’n jeans aan te trekken. ‘Quint, het spijt me oprecht! Ik had nooit zo ver moeten gaan, ik weet niet wat me bezielde’ doorbreekt Jorne de stilte. ‘Ik weet het wel, je bent ziek!’ antwoord ik. Ik strik m’n veters nog geen eens van m’n schoenen. Ik pak m’n jas en verlaat z’n kamer, de trap af en naar de voordeur. Had ik nog wat moeten zeggen? Wat had ik überhaupt nog tegen hem kúnnen zeggen. Ik voel me vies, heel vies…

Als een zwerver loop ik over straat, althans, zo voel ik me. M’n haar zit totaal niet, m’n gezicht ziet er uit dat ik recent nog heb gehuild, en ik heb geen idee waar ik eigenlijk heen loop. Ik ga op in m’n gedachten, hoe ik dit überhaupt moet plaatsen na wat er is gebeurd. Ik loop langs een tuin, een tuin die me wel héél erg bekend voor komt. Het is de tuin van het huis van Kim. Even kijk ik op, check ik of de auto van d’r ouders er staat, maar dat is niet zo. Ik loop naar de voordeur en bel aan. Spanning stijgt in m’n lichaam. En voordat ik überhaupt kan verzinnen wat ik moet zeggen, gaat de deur open. Ze wilt wat zeggen, maar in plaats daarvan staat haar mond open. Ze schrikt overduidelijk. ‘Quint…’ zegt ze verbaasd. Als een emotioneel wrak, begin ik weer te huilen. Alsof ik de laatste dagen niks anders doe. Ze trekt me naar binnen, sluit de voordeur en sleept me zowaar de woonkamer binnen. Ze begint me te knuffelen. Maar om een of andere reden schrik ik en ga ik een paar centimeter opzij zitten. Ze kijkt me even verbaasd aan. Opnieuw knuffelt ze me. Maar als een stijve hark knuffel ik niet terug en kijk ik nog steeds voor me uit. Er wordt geen woord gezegd, totale stilte. Alleen het getik van de klok en m’n gesnik is hoorbaar. Tot m’n gesnik voorbij is, laat ze me los. ‘Waar was je ineens gisteravond? En wat is er in godsnaam gebeurd?’ vraagt ze. ‘Waar moet ik toch beginnen’ vraag ik mezelf af…

Maandagochtend, vóór de kerstvakantie:
Dat is er dus gebeurd, ik heb het Kim ook tot in de detail verteld, met enige schaamte en pijn. Maar als ik het iemand kan vertellen, dan is zij het wel. Nog steeds voel ik me dus nog schuldig, schuldig tegenover Stenn. Ik wilde het totaal niet wat er met Jorne is gebeurd. Het liefst wil ik het vergeten, deze herinnering onderdrukken en doen alsof het nooit is gebeurd. Maar ieder moment van de dag dat ik Jorne zie op school, denk ik eraan. Maar sinds kort, kan ik er beter mee om gaan. Ofja, eigenlijk met alles. Na wat er is gebeurd met m’n pa, het ongeluk… Het praten heeft echt geholpen. Het was niks intensiefs, alleen m’n verhaal vertellen. Alleen dat al zorgde er voor dat ik het een plek kon geven en door kon gaan. Ik ben toch wel trots dat ik dat heb overwonnen, trots dat ik die obstakel achter me heb liggen nu. Behalve Jorne en ik, weet alleen Kim wat er is gebeurd. We hebben elkaar gezworen om het voor ons te houden. Jorne moet wel z’n mond houden, omdat we beiden weten dat hij degene is die er mee is begonnen en er problemen mee kan krijgen als het uit komt. Dus voor z’n eigen bestwil houdt hij zijn mond dicht. Opnieuw kijk ik weer naar m’n scherm van m’n iPhone. Nog steeds staat daar de foto van Stenn die hij heeft geplaatst. ‘Poah, wat ben ik toch verliefd op die jongen’ gaat er door me heen. De laatste weken is het contact tussen Stenn en mij verbeterd. Hij gaat weer met m’n vriendengroep om, is weer aanwezig in de groepsgesprekken op app en met Nederlands waren we zelfs een duo voor een presentatie en hebben we die samen in elkaar gezet. Door het voorval met Jorne, ging ik niet meer naar feestjes. Ik had een angst, een angst dat het weer zou gebeuren. Maar Stenn drong aan dat ik alsnog moest gaan. Uiteindelijk ging ik, en ik had er geen spijt van! Ik heb zelfs met ‘m gedanst en veel gepraat. Ik heb er de volle vertrouwen in dat het weer goed komt, maar dan wel als vrienden. Ik wil mezelf niet teleurstellen dat we uiteindelijk alsnog geen relatie meer krijgen, al hoop ik dat natuurlijk wel. Maar als ik nog kans wil maken, dan moet ik degene zijn die de stap zet. ‘En die stap moet wel vandaag zijn’ zeg ik zachtjes tegen mezelf. Ik moet voortaan op die foto staan, samen met hem.

Met deze instelling, fris ik mezelf op, neem een douche en trek m’n outfit van de dag aan. Een klassieke witte sweater, met daaroverheen een bomberjack, daaronder weer een super strakke skinny jeans en glimmende witte Nike’s. En om het af te maken: een witte Calvin Klein boxer. Ik weet dat ik met een goeie outfit de aandacht van Stenn trek, vooral als ik m’n jeans ietwat lager doe zodat m’n ass in die strakke boxer tevoorschijn komt. Al is dat wel lastig met skinny jeans! Ik haast me naar beneden, pak het broodje van het bord af en ik sprint als het ware naar de hal toe. ‘Tot vanmiddag mam!’ en ik ben al weg voor ze kan antwoorden. Ik doe m’n oortjes in en zet wat muziek op. Met een goeie feel-good humeur fiets ik naar school.

Ik kom aan op school, snel zet ik m’n fiets op slot en haast ik me naar de aula. Ik heb niet veel tijd meer tot de eerste bel gaat, en ik heb maar één doel voor ogen: Kim spreken. Terwijl wat leerlingen me onderweg wat gedag zeggen, geef ik geen antwoord, ik ben op een missie als het ware. Zodra ik de ingang van het gebouw voorbij ben, bel ik Kim op. ‘Hey schatje, ben je al op school?’ neemt ze op. ‘Ja, ik sta bij de ingang!’ en ik begin te zwaaien tot ze me heeft gezien vanuit achterin de aula. ‘Het is tijd’ zeg ik geheimzinnig maar wel met de intonatie dat ze me kan horen lachen, ze snapt de hint. ‘Ik kom eraan!’ antwoordt ze en ze komt naar mij toe. Ze geeft me een knuffel en snel begeven we ons naar de eerste beste lege lokaal. ‘Okay we hebben niet veel tijd’ zeg ik als ik de deur achter me dicht doet. ‘Dus we starten operatie Stenn-en-Quint-weer-bij-elkaar?’ zegt ze met een grijns. ‘Ja! Ik kan niet langer meer wachten, en ik denk dat als ik langer wacht, het geen kans meer heeft’ antwoord ik. Vanavond treed ik op in het stadstheater. Iedere school van de stad stuurt één leerling die zijn of haar school vertegenwoordigd om de beste zanger óf zangeres van de stad te worden. M’n plan is om één van de twee liedjes die ik moet zingen, indirect aan Stenn op te dragen. ‘Wat ga je dan zingen?’ vraagt Kim nieuwsgierig. ‘Life Of The Party’ van Shawn Mendes. Hij wilde altijd dat ik dat zong, maar nooit van gekomen… Dat nummer deed hem vaak aan mij denken’ antwoord ik. ‘Ik heb de laatste weken vaak gerepeteerd met meneer de Jager, dus die finale moet ik wel halen!’ vervolg ik vol van zekerheid. ‘Als hij niet meer gaat vallen voor je mooie stem… Dan weet ik het ook niet meer. Maar dit gaat ons lukken!’ zegt Kim enthousiast. We geven elkaar een knuffel, precies op dat moment gaat de bel. ‘Goed, laten we naar de eerste les gaan, ik stel de rest op de hoogte.’ ‘Goed plan!’ antwoord ik.

Terwijl we nog beetje napraten, doe ik, zonder te kijken, de deur open en loop ik de gang op. Ik bots tegen iemand aan. ‘Jij kijkt ook niet altijd uit hé’ zegt Stenn. Aan z’n stem hoor ik dat hij een humeur heeft. Z’n boeken zijn op de grond gevallen. Van alle personen die hier rondlopen, moet ik uitgerekend tegen Stenn aan botsen. ‘Sorry sorry’ breng ik verlegen uit en direct ga ik door m’n knieën en raap ik zijn boeken op. Midden in de stroom scholieren die onderweg zijn naar de eerste lessen. Zodra ik de boeken heb opgeraapt sta ik weer op en overhandig ik ze aan hem. ‘Sorry eh…’ zeg ik onschuldig. ‘Ja joh’ en Stenn loopt weer weg. ‘Zo, wat heeft die..?’ vraagt Kim verbaasd. ‘F*ck! Ik ben m’n eigen boeken vergeten te pakken uit m’n locker. Ik zie je zo bij de les!’ en snel sprint ik naar m’n locker. Maar wat Stenn toch heeft… Het haalt de moed die ik daarnet nog had, enigszins weg. ‘Ik moet het gewoon doen’ zeg ik zachtjes in mezelf.
…
De laatste les is voorbij en, in tegenstelling tot m’n klasgenoten, moet ik een extra les volgen: muziekles. Een laatste repetitie voor vanavond. Maar voordat het zover is, kan ik nog genieten van een kleine pauze. Samen met Kim, Jelmer en Zoey sta ik nog in de aula wat na te praten. Stenn staat nog met een andere vriend van hem te praten, verderop in de lege aula. ‘En ehm… Heb je Stenn nog gevraagd voor vanavond?’ vraagt Jelmer. Ik heb het de hele dag nog niet gedurfd om te vragen, maar nu móét ik wel. Ik zucht diep. ‘Je kan het Quintje’ moedigt Zoey me aan. Enigszins zenuwachtig loop ik naar Stenn toe, vlak voordat ik bij hem aan kom, zeggen hij en z’n vriend gedag tegen elkaar. Hij ziet me aankomen maar wilt zich omdraaien. ‘Stenn!’ zeg ik hem toe. ‘Jij bent ook nog laat op school’ open ik het gesprek. ‘Moest nog even opdracht naspreken met leraar wiskunde’ antwoordt hij. ‘Ah okay…’ zeg ik geforceerd. ‘Hey ehm… Heb je vanavond wat te doen?’ vraag ik hem. ‘Trainen, dat weet je’ zegt hij resoluut. ‘Oh…’ reageer ik teleurstellend. ‘Zeg… Wanneer ging jij me vertellen van Jorne?’ vraagt hij met een indringende toon. Die vraag komt uit het niets en het overvalt me. ‘Ach doe nou niet alsof je van niets weet. Jij en Jorne, zeg op’ gaat hij verder. ‘Je loopt rood aan.’ Ik voel aan m’n wangen en ze zijn warm. ‘H-h-h-h-h-oe bedoel je?’ vraag ik hem angstig. ‘Ik hoorde dat die gebroken neus van hem, paar weken geleden, jouw werk is geweest’ zegt Stenn. Ik weet niet wat ik moet zeggen, wat weet Stenn nog meer..? ‘En…?’ vraag ik. ‘En? En..?! Weet je Quint. Ik viel niet op je om het feit dat je de populairste jongen bent van school, zo stoer bent en je problemen met hem zo oplost door zijn neus te breken! Ik viel op die lieve kant van je, die zachte jongen die je was als we samen waren. Het ging echt beter tussen ons, maar nu ik dit hoorde gisteravond…’ ‘Wat Stenn?!’ reageer ik direct, nouja, reageer, eerder schreeuwend. Hij zucht. ‘Je bent geen spat veranderd, succes vanavond’ en hij loopt weg. Ik pak hem nog snel vast bij z’n arm. ‘Stenn… Ik ben wel veranderd… De Quint die je de afgelopen weken zag, that’s me. En ik heb er alles aan gedaan om zo te zijn zoals ik nu ben. Alsjeblieft, kom vanavond, na je training…’ vraag ik hem smekend, met de tranen in mijn ogen. Ik wil zeggen dat ik van hem hou, hem lief hebt, hem leuk vind, maar als ik dat doe, schrik ik hem hoogstwaarschijnlijk af. Dus ik hou me in. Hij ziet de oprechtheid in m’n ogen, ik zie hem nadenken. ‘Ik ga m’n best doen’ en hij loopt direct weg. Onwetend blijf ik achter.
…
Geheel ontspannen zit ik in de auto, onderweg naar het theater. Ik ben zelden zenuwachtig om prestaties te leveren, niet bij voetbalwedstrijden, wedstrijdzwemmen en zelfs niet voor vanavond. Eigenlijk moet ik wel gespannen zijn om of Stenn komt of niet, maar zelfs dat laast me enigszins koud. Mama rijdt, Anna, ik en Levi achterin en Thomas voorin. Zodra we aankomen bij het theater, midden in het centrum van de stad staat m’n muziekleraar al gespannen te wachten. ‘Quint! Waar bleef je nou?!’ zegt hij. ‘Excuus, we aten laat vanavond dus het is geheel mijn schuld’ excuseert m’n moeder aan de leraar. M’n moeder geeft me nog een knuffel. ‘Geniet van het moment.’ ‘Ik zal goed op hem passen’ belooft m’n leraar aan m’n moeder.
We oefenen nog wat, al gaat dat lastig. Er staan zo’n twintig andere leerlingen te oefenen, samen met nog begeleiders wat zorgt voor één groot kabaal achter de schermen. ‘Laten we ergens anders oefenen’ en we lopen het hele theater af, uiteindelijk eindigen we buiten. Op één van de balkons, recht boven het plein met terrassen. ‘Laat maar horen hoe goed je kan zingen’ geint m’n leraar. Ik twijfel hard en wenk m’n ogen naar al die mensen die gezellig zitten te eten onder het maanlicht. De eerste vocale noten verlaten m’n mond en m’n leraar laat me tot het einde uitzingen, zonder onderbrekingen. Zodra ik klaar ben klinkt er een stilte. ‘En..?’ vraag ik doordringend aan m’n leraar. ‘Geen woorden nodig, je gaat het winnen’ zegt hij zelfverzekerd. Beneden op de terrassen klinkt er applaus. Mobieltjes omhoog die hoogstwaarschijnlijk aan het filmen zijn. M’n wangen lopen rood aan en weet even niks te zeggen. ‘Laten we maar naar binnen gaan, deze kou is ook niet al te goed voor je stem, het gaat zo beginnen.’ Ik zwaai nog even wat en loop naar binnen. De zaal loopt vol en krijg appjes van m’n vrienden dat ze in de zaal zitten, samen bij m’n broers, zusje en m’n moeder. Met de zaklamp van hun telefoons seinen ze me waar ze zitten als ik met m’n hoofd de zaal in kijk vanuit de gordijnen. ‘Maar geen Stenn’ zeg ik zachtjes. ‘Wat zei je Quint?’ vraagt meneer de Jager die achter me staat. ‘Oh niks’ antwoord ik.

Nadat de eerste twaalf ‘kandidaten’ zijn geweest, ben ik als dertiende aan de beurt. Hopelijk zit het geluk me mee, wat betreft Stenn vooral… Ik zucht nog één keer diep en ik loop voorzichtig het podium op, gevolgd door een wit licht wat me volgt. Het is een mooie ouderwetse zaal, een half rondje met balkons hier en daar. In het voorste gedeelte zit de twintig koppen tellende jury, van iedere school één. Direct neem ik plaats achter de piano en zet de microfoon dichter bij me. Met geen enkel podium ervaring zit ik daar, in een bomvolle zaal. Naar Stenn zoeken heeft geen zin met zoveel mensen. ‘Hi… Ik ben Quint en ik ben van het lyceum ten zuiden van de stad. Ik ga Sorry zingen van Justin Bieber’ zeg ik onzeker. ‘Zet ‘m op Quint!’ schreeuwt Jelmer door de zaal, ik herken de stem. Hij schreeuwt zo hard en rauw dat de zaal lacht. De eerste pianotoetsen klinken, en daarna begin ik met zingen. Het is een simpel nummer om te bespelen, maar het komt natuurlijk aan op de zang. Door m’n eigen versie te maken, heb ik er enkele uithalen in verwerkt. Natuurlijk slaat dit nummer op Stenn, de emotie klinkt in m’n stem, m’n tranen worden vochtig zodra ik de laatste noten uit m’n keel zing. ‘So sorry-y-y-y-y…’ De laatste klanken van de piano klinken en een luid applaus volgt.
‘Je deed het fantastisch’ zegt meneer de Jager enthousiast als ik van het podium af kom. ‘Dank u meneer’ vervolg ik. Direct gaat de avond verder met de overige zeven kandidaten tot de drie finalisten bekend worden gemaakt. Ik ben druk aan het appen met Kim terwijl het verder gaat, geen aandacht voor de concurrentie. ‘Heb je Stenn gezien?’ app ik haar. ‘Nee…’ krijg ik terug. Direct kijk ik op Whatsapp wanneer hij voor het laatst online was, maar dat was nog vóór zijn training. De moed zakt me in de schoenen. Het maakt niet uit of ik die finale haal of niet, als Stenn er toch niet is. ‘Quint! Komen nu!’ dirigeert meneer de Jager. ‘Ze gaan de finalisten bekend maken, hup hup’ en hij geeft me een duwtje in de rug. Enigszins geërgerd loop ik het podium op, zodra ik in een rij van 20 mensen staat geef ik nog een geërgerde blik naar meneer de Jager. Met zijn twee vingers duwt hij zijn twee mondhoeken omhoog, duidend op dat ik moet lachen. ‘Oja… Iedereen kan me zo zien’ bedenk ik me. De eerste twee finalisten worden bekend gemaakt, maar daar zit ik niet bij. ‘Het zal toch niet…’ denk ik bij mezelf. ‘En de gevoelige ballad van het enige akoestisch nummer van de avond kan natuurlijk niet missen! Gefeliciteerd Quint!’ zegt de presentator. Maar om één of andere reden komt het niet binnen omdat ik teveel in gedachten zit. Tot de meneer ineens voor me staat en me gebaard naar voren te komen. ‘Dit zijn de drie finalisten! Zij gaan strijden om de eerste plek, maar pas ná de pauze, tot zodadelijk dames en heren!’ eindigt hij.
‘Gefeliciteerd talentje van me’ en meneer de Jager geeft me een handdruk en een druk tegen zijn schouder. ‘Goed, we gaan niet oefenen voor dat nummer, dat ken je ondertussen wel dus dat is onzin. Relax en zoek je vrienden even op, dat werkt het beste denk ik, ik zie je zo man!’ Direct loop ik weg op zoek naar m’n vrienden die buiten de zaal in de menigte een drankje proberen te scoren. ‘Quint!’ klinkt Kim en ik zie een hand omhoog gaan. ‘Oh wat was je goed’ zegt m’n moeder opgetogen. Van iedereen krijg ik complimenten die me overweldigen. ‘Hier Jelmer, je cola’ klinkt er ineens achter me. In één beweging draai ik me om. M’n ogen worden groot. ‘Stenn!’ en direct geef ik hem een knuffel terwijl hij z’n drankje nog vast heeft maar nog nét kan vasthouden. ‘Oeps sorry…’ vervolg ik nadat ik hem stevig knuffel. ‘Jij ook hallo…’ gaat hij verder. ‘Ik dacht dat je niet meer kwam’ zeg ik met een onzekere stem. ‘Wij gaan de zaal weer in’ klinkt Zoey, maar dat hoor ik niet, ik heb alleen maar aandacht voor Stenn. ‘Tuurlijk kom ik… Dacht je echt dat ik niet zou komen?’ vraagt hij. M’n wangen worden rood, m’n ogen tranen. ‘Ik weet het gewoon niet meer na afgelopen tijd’ antwoord ik voorzichtig. Maar dat had ik beter niet kunnen zeggen, hij trekt een verbaasde blik nadat ik dat zeg. ‘Quint! Je moet je klaarmaken!’ en ik voel een hand trekken aan m’n arm. ‘Stenn, je krijgt hem na de finale terug’ zegt meneer de Jager. Ik krijg niet de kans om nog wat te zeggen of de Jager sleurt me al weer mee. ‘Wacht!’ roept Stenn en hij loopt naar me toe. ‘Je kan dit’ en hij knuffelt me. Dit contact, zijn lichaam tegen de mijne, zijn sterke armen die me vasthouden, zijn lekkere parfum (1Million) die ik ruik en zijn hand die me door m’n haren streelt. Hoe kort dat moment ook is, het voelt alsof het eeuwen duurt. Dít heb ik gemist, ik ben weer op die roze wolk, terug van weggeweest. ‘Quint, kom nou!’ en meneer de Jager verbreekt de droom. Onderweg naar het podium kan ik alleen maar denken aan de knuffel, alsof ik helemaal high ben, maar dan van een legale drug…
‘En de laatste finalist die bekend werd gemaakt, is de laatste die gaat optreden vanavond… Quint met het nummer ‘Life Of The Party’ van Shawn Mendes.’ Het is dezelfde setting, piano op het podium en een wit spot light wat op me schijnt. Dit nummer is wat moeilijker te bespelen dan het nummer hiervoor, maar dat heb ik prima onder de knie. De mooie intro klinkt zodra ik met m’n vingers over de toetsen ga. Ik begin met het zingen van het nummer. Ik hou m’n ogen dicht, ik concentreer me op m’n stem, maar at gaat moeilijk. Die knuffel… Die knuffel van daarnet domineert. Ik wil hem terug, Stenn terug, óns terug. En die laatste gedachte zorgt ervoor dat ik er met de nodige harde noten door het nummer ga. Bij het refrein open ik m’n ogen, de tranen komen op en rollen één voor één over m’n wangen.

‘We don't have to be ordinary. Make your best mistakes. 'Cause we don't have the time to be sorry. So baby be the life of the party. I'm telling you to take your shot it might be scary. Hearts are gonna break. 'Cause we don't have the time to be sorry. So baby be the life of the party.
Come out tonight, come out tonight. There's no one standing in your way. Come out tonight, come out tonight. We don't care what them people say. We don't care what them people say.’

En met ‘So baby be the life of the party’ sluit ik het nummer af. Ik veeg de tranen van m’n wangen af. Het is stil in de zaal. Héél stil, tot iedereen begint te staan en begint te applaudisseren met gefluit en gejuich. Direct werp ik een blik op m’n vrienden nadat ik een buiging maak. Ik zie ze allemaal vol trots juichen en klappen, maar vooral Stenn springt er letterlijk en figuurlijk boven uit. De lichten gaan aan in de zaal en de presentator en de overige twee finalisten komen het podium op. Nog één keer klinkt er applaus voor ons alle drie. De presentator maakt een praatje om de tijd op te vullen tot de jury uiteindelijk een beslissing heeft gemaakt en vervolgens een envelop geeft. ‘De derde plek is voor… Alicia!’ En van opluchting zucht ik, van binnen duim ik zo hard op de eerste plek. ‘En de winnaar van deze editie is…’ Het duurt lang voordat de presentator de winnaar óf winnares bekend maakt. Het zweet breekt me uit op m’n voorhoofd met die warme lampen die op ons schijnen. ‘Zal ik jullie een rijmpje vertellen? Het is Quint die wint!’ zegt de presentator enthousiast in de microfoon. Ik spring in de lucht van enthousiasme. ‘Gefeliciteerd Quint!’ en al-weer krijg ik applaus. Een kleine glanzende, glimmen, glazen trofee krijg ik in m’n handen gedrukt samen met een bos bloemen. Het duurt en het duurt totdat iedereen is uitgeklapt en er een einde wordt gemaakt aan de avond. ‘Wel thuis iedereen!’ eindigt de presentator. M’n vrienden, familie, leraren én Stenn hebben zich voor het podium verzameld terwijl de zaal uitloopt. Ik zet alles neer op het podium, plaats mezelf op het randje van het podium en zet me af om in de armen van Levi te belanden die sterk genoeg is om me te vangen. ‘Aaah gefeliciteerd kleintje’ en Thomas wrijft door m’n haren heen. Iedereen is door het dolle heen, evenals ik. ‘Je zong zó mooi‘ begint m’n moeder. Levi zet me neer zodat ik met beide voeten weer op de grond sta. Direct voel ik twee vingers die me hard knijpen in m’n ass die in m’n skinny jeans zit. Ik draai me om en tot teleurstelling is het Jelmer. ‘Ah sorry, had je iemand anders verwacht? En gefeliciteerd maatje’ knipoogt Jelmer. ‘Ja eigenlijk wel… En dankje.’ Opnieuw voel ik twee vingers in m’n ass knijpen, harder zelfs. Opnieuw draai ik me om en iemand springt in m’n armen. Aan de parfum te ruiken is het Stenn. Ik doe m’n ogen dicht en ik knuffel hem stevig terug. Een halve minuut staan we zo. ‘Guys! De tortelduifjes zijn weer bezig!’ roept Levi plagend. Direct rukken we van elkaar los, ‘helemaal niet!’ zeggen Stenn en ik bijna in koor. De tweelingbroers lachen. ‘Je was echt geweldig Quint’je…’ zegt Stenn zachtjes ‘Hij heeft wel gehuild hoor’ begint Bram die samen met Levi ons op een afstandje zitten te bekijken én af te luisteren. ‘Jongens, laat ze toch’ reageert Kim. ‘En je hebt ein-de-lijk het nummer gezongen wat ik wilde’ gaat Stenn verder. Samen beginnen we te glimlachen. ‘Ik bewaarde het tot het goeie moment’ reageer ik. Opnieuw lachen we verlegen tegen elkaar. Het voelt als twee verliefde jongetjes die beiden niet durven te zeggen dat ze van elkaar houden, al weet ik oprecht niet of dat van zijn kant ook zo is… ‘Dus…’ vervolg ik. ‘Vergeef je me? En en en… Wil je met me praten?’ vraag ik verlegen. ‘Het spijt mij ook, van alles’ en Stenn geeft me direct weer een knuffel. . Hij rukt zich van mij los. ‘En tuurlijk vergeef ik je’ zegt hij. We glimlachen, ik ga op in zijn mooie ogen, ik verdrink er bijna in. Aan alles voel ik dat ik hem nu gewoon keihard op zijn lippen wil kussen, m’n tong naar binnen wil werken en zijn tong proeven. Maar tussen al die mensen… ‘Ehm jongens. Dit is hét moment om te zoenen’ reageert Levi. ‘Okay, nu is het genoeg jongens, naar buiten’ en m’n moeder neemt de twee ‘kleine kinderen’ mee. Alsof dat het teken is om te gaan, want iedereen volgt en Stenn en ik volgen als laatste. Zodra iedereen de zaal uit loopt en wij bijna trekt Stenn aan m’n arm. ‘Vergeef jij mij ook?’ vraagt hij aan me. ‘Ja natuurlijk’ en opnieuw knuffelen we. ‘Kom straks zijn we ze kwijt’ zegt Stenn vervolgens. Ik zie hem om zich heen kijken en uit het niets geeft hij snel een kusje op m’n lippen. ‘Kom kom kom!’ zegt hij na het kusje.
Eenmaal op de parkeerplaats zegt iedereen elkaar gedag, Stenn dringt bij iedereen voor om als één van de eerste mij gedag te zeggen. 'Ik moet gaan...' zegt hij terwijl hij gehaast een knuffel geeft. 'Het is half twaalf, heb je nu nog plannen?' vraag ik verbaasd. 'Ehm ja, hij staat al op me te wachten. Zie je morgen op school okay? Tot morgen!' en direct loopt hij weg... Vervolgens komt de rest me gedag zeggen en gaat iedereen weg. Ik en m'n broers, zusje en moeder gaan de auto in om vervolgens van parkeerplaats af te rijden. Ik zit op m'n mobiel achterin de auto, maar werp nog een blik naar buiten. Ik kijk om me heen, en ineens vallen me ogen op Stenn, met nog iemand. Is dat Jorne..?

Het lijkt erop dat het weer goed is tussen Stenn en Quint. Ze vergeven elkaar, alleen er is niks uitgepraat over wat er speelde, het gedoe met Jorne is nog steeds onbesproken. Gaan ze er uit komen? En wat moet Stenn 's avonds laat nog met Jorne... Je leest het allemaal in het vervolg van deel 24.