Mini - 103

Toen we Dordrecht uitreden keek ik in de spiegel naar de achterbank. Marion zat peinzend naar buiten te kijken. “Marion, kun je pa even bellen dat we er met een half uurtje tot drie kwartier zijn? Dan kan hij alvast de piepers schillen of zo.” Ze pakte haar telefoon en belde. “Hoi paps… wij zijn nét uit Dordrecht vertrokken. Over een half uurtje of zo kunnen we thuis zijn… als er ten minste geen file staat. Tot zo!” Ze legde haar telefoon weg. “Thanks!” Ik voelde een hand op mijn schouder. “Kees…” “Hmmm?” “Dank jullie wel dat jullie me weer eens over een drempel hebben geschopt. Ik zag er vreselijk tegen op.” Ik keek in de spiegel. “Wij hadden al zo’n vermoeden na je telefoontje vanochtend. Gelukkig heb je een nogal doortastende cheffin.”

“Die vanochtend behoorlijk pissed off was!” zei Joline, terwil ze zich uitrekte. Toen draaide ze zich naar Marion om. “Weet je: als een paard telkens voor een hindernis gaat steigeren, kom het beest nooit verder. Nu heb je Fred om je heen en een stel lieve collega’s op het backoffice om je een trap onder je gat te geven; als je ooit bij DT weggaat, sta je er alleen voor, dame. En dan moet je ook door zure appels heen kunnen bijten. Zonder 110 kilo boos vlees of een strenge survival-instructeur achter je…”
Marion knikte. “Ja, dat is een les die me ondertussen wel duidelijk is geworden.” “Enfin, we evalueren het straks wel met je pa”, zei ik, terwijl ik gemeen naar haar lachte. Een zucht klonk van de achterbank. “Hij zal wel weer teleurgesteld zijn… Was vanochtend in ieder geval gewoon kwaad op me.” “Dat is goed. Denk daar maar eens over na.” Joline klonk beslist. Ik vond dat ik Marion een kleine oppepper moest geven: "Misschien is hij nu wel trots op je, mevrouw." Ik keek in de spiegel en zag een voorzichtige glimlach. Zwijgend reden we verder.
Eenmaal voor de deur zei Joline: “Húp, naar binnen. Wij komen zo wel. Kan je pa je nog even uitfoeteren zonder dat dat wij daar getuige van zijn.” Marion stapte uit, deed de huisdeur open en ging naar binnen. De deur bleef op een kier staan.

Ik keek naar de bijrijdersplaats. “En nu, mooie dame?” Joline haalde haar schouders op. “Laat komen wat komt. Jij hoeft in ieder geval niet te koken. Da’s alvast een winstpuntje.” Ze knipoogde. “Wát een vent trouwens, die instructeur… Hij past prima bij jou, bij Ton en bij Fred.” Ik lachte. “Zelfde roots. En dat is inderdaad te merken. Iets op tegen?” “Nee hoor. Soms ben ik heel blij met ‘niet goed is opnieuw’, dat weet je best.”
Ik kuchte. “Jaja. Het ondeugende meisje uithangen... Kom mevrouw. We hebben pa de Groot genoeg tijd gegeven om zijn dochter te tuchtigen. We gaan naar binnen.” Na een klop op de voordeur liepen we naar binnen. Hans kwam ons tegemoet, met achter hem Marion. “Dag Joline, dag Kees, welkom in Werkendam. Kom verder en maak het jezelf gemakkelijk.” Even later was het onze beurt om verwonderd om ons heen te kijken. Wat een ‘simpel huisje aan de dijk’ leek, bleek een hele mooie villa te zijn. Aan de voorzijde zag je niets anders dan een soort arbeiderswoninkje, een dijkhuisje van dertien-in-een-dozijn, maar eenmaal binnen moest je de gang door, een trap af en kwam je in een grote woonkamer. Die was op het niveau van de polder achter aan het originele dijkhuisje gebouwd. Veel glas en een prachtig uitzicht over de polder. “Ja, aan de voorzijde zie je dit niet… En da’s maar goed ook. Scheelt waarschijnlijk veel ongewenst bezoek. En de voormalige kamers en de keuken op het niveau van de dijk zijn omgebouwd tot slaapkamers. De zolder is mijn werkkamer.” Hans was duidelijk trots op zijn huis.

Eenmaal aan de koffie vroeg hij naar de ervaringen van vandaag. Joline wees naar Marion. “Vertel jij het maar…” Ze kreeg een rood hoofd. Maar zonder iets weg te laten beschreef ze haar belevenissen van vandaag, inclusief blunders. Ze eindigde met: … “en toen konden we naar huis. Met een diploma waar ik trotser op ben dan mijn Bachelor!” Ik temperde haar euforie een beetje met de opmerking: “Het goede nieuws is dat je volgend jaar wéér mag. Met een beetje mazzel kunnen we dezelfde instructeur regelen…” Haar ogen flikkerden. “Dan zorg ik dat hij niets, maar dan ook he-le-maal niets meer op me aan te merken heeft! Wat een botterik!” Joline zei droogjes: “Volgens mij maakte je een paar weken eenzelfde soort opmerking over Fred…” Ze glimlachte er liefjes bij en Marion kleurde weer.
“Fred… die naam heb ik de laatste weken vrij veel gehoord…” Hans keek ons vragend aan. “Is dat inderdaad zo’n mannetjesputter?” Joline giebelde. “Heb jij Sylvester Stallone op je netvlies?” Hans knikte. “Nou, fysiek net zoiets, alleen dan met een IQ van 135 of meer.” “Dat is een redelijk zeldzame combinatie…” lachte hij, “en dat is jullie IT-er?” “Hij is veel meer”, vulde ik aan. “Hij was mijn buddy tijdens de voorbereiding voor een Afghanistan-missie, was mijn mitrailleurschutter in Afghanistan, hij heeft mij een keer het leven gered, ik het zijne en sinds Afghanistan, nu zeven jaar geleden, zijn we vrienden met een hele grote 'V' Hij is nu IT-er bij DT, en door Joline benoemd als mentor van Marion. Vandaag geslaagd voor het diploma 'Marion smijten'.”

Marion kleurde weer en zei kattig: “Is het vandaag MPD of zo?” Ik grinnikte omdat ik de afkorting wel kende, maar Joline trok een wenkbrauw op. “MPD?” “Marion Pest Dag”, verklaarde ze. Joline’s gezicht verstrakte even. Toen zei ze liefjes: “Marion, je gaf vandaag alle aanleiding om van alle kanten enorm onder uit de zak te krijgen. Dat begon al bij je telefoontje naar mij, vanmorgen vroeg. Verder heb je net zelf beschreven welke blunders je vandaag gemaakt hebt. Behalve wat extra lichaamsbeweging in opdracht van de instructeur van vandaag heb je weinig tot niets gemerkt van enige vorm van pesterij. Bij een willekeurig ander bedrijf zou je van boven tot onder in de zeik genomen zijn. Tot jankens aan toe. Bij DT doen we dat niet, omdat we zo niet in elkaar zitten. Sterker nog: Ik durf m’n neus eronder te verwedden dat niemand van de cursisten van vandaag ook maar iets over jouw blunders naar buiten brengt. Dát kenmerkt DT. En daar mag je bijzonder blij om zijn, dame.”
Ze knikte langzaam. “Je hebt gelijk. Ik heb vandaag tijdens de cursus niets van enige vorm van pesterij gemerkt.”

Hans knikte instemmend en vulde aan: “Dus, dametje, wees maar blij dat je bij oom Theo werkt. En bij die maffe medewerkers van hem.” “Pardon?” vroeg ik, “maffe medewerkers? Leg uit…” Hij gniffelde. “Ik ben een van Theo’s compagnons. Mede-eigenaar van DT. Oh, een klein stukje maar hoor, tien procent. Theo was altijd een buitenbeentje. Hij is elektrotechnisch ingenieur, had een prima baan met riant salaris bij een groot bouwbedrijf, maar wilde altijd al voor zichzelf beginnen. Vijf jaar geleden hakte hij de knoop door en startte DT. In een tijd waarin er alleen maar bedrijven omvielen. Hij wist een paar opdrachten binnen te halen en nam personeel aan. Ik heb geholpen met een aantal solicitatiegesprekken. Lui waarvan ík de sollicitatiebrief meteen door de versnipperaar zou jagen, werden door hem aangenomen. Hebben we vaak woorden over gehad, maar hij dreef zijn zin door. En verdomd, het werkte. Na ruim vijf jaar heeft hij een bedrijf neergezet wat een hele goeie naam heeft in de offshore.”
Joline ginnegapte. “Aha, meneer Jonkman, nu weet ik waarom jij bent aangenomen…” Ik keek haar aan. “Jij hebt makkelijk praten, mevrouw Boogers. Jij hebt niet eens een sollicitatiebrief hoeven schrijven. Bij jou viel zelfs dát niet door de shredder te halen…” Ze trok een vals gezicht en Hans en Marion moesten lachen. Marion excuseerde zich. “Ik ga voor het eten nog even douchen. De lucht van dat overlevingspak zit nog in m’n neus.” “Over een half uur is het eten klaar, meisje.” Ze knikte en liep de kamer uit.

Hans pakte zijn koffie en keek ons aan. “Ze heeft vandaag weer eens met het echte leven kennisgemaakt, dus…” Joline knikte. “Ja. En dat bleek nodig te zijn. Wat ik gehoord heb is dat ze de afgelopen weken prima heeft gewerkt, maar op zo’n dag als vandaag steekt de oude Marion de kop weer op.” Hans knikte. “Tja… En da’s deels mijn schuld. Ik heb haar grotendeels verpest.” Hij dacht even na. “Jullie hebben er recht op om haar geschiedenis te weten, omdat jullie haar hebben geholpen, dus ik zal het een en ander vertellen…” Joline onderbrak hem. “Hans, dat hoéven wij niet te weten. Je bent ons niets verschuldigd.”
Hij schudde zijn hoofd. “Dat ben ik wél. Ondanks haar blunders van vandaag heb ik sinds een week of vier een andere dochter in huis. En daar ben ik jullie héél dankbaar voor.” Het was even stil, toen begon hij te vertellen.

“Marion is opgegroeid als enig kind. Mijn vrouw en ik waren dolgelukkig met haar, want het duurde vijf jaar na ons trouwen tot ze zich aandiende. Ze was een leuke baby en een lieve peuter. Haar kinderjaren waren gelukkig, wij, mijn ex-vrouw en ik ook. Maar mijn ex wilde nóg een baby. Dat werd een obsessie voor haar. Van alles geprobeerd. Uit vruchtbaarheidstesten bleek dat de oorzaak bij mij lag. Toen dat uitkwam, kreeg ik allerlei verwijten naar m’n kop en een jaar na de uitslag zijn we uit elkaar gegaan. Mijn ex kreeg uiteraard Marion toegewezen; zij was de moeder. Maar na een paar jaar bleek dat ze niet goed voor haar kon zorgen. Oorzaak: drank.
Toen zij in een afkickkliniek werd opgenomen, kreeg ik Marion, ondanks dat ik alleenstaand was. Eerst tijdelijk, en toen bleek dat ik m'n zaakjes goed kon organiseren, permanent. Ik ben toen meer thuis gaan werken en ging alleen naar m'n werk als Marion naar school was; ze zat toen op de basisschool. Leuke meid, veel vriendinnen, vlotte leerlinge. Toen ze naar de middelbare school ging,veranderde er langzaam maar zeker iets. Ze werd zich bewust van haar uiterlijk. In de derde klas atheneum probeerde ze een leraar te verleiden voor een hoger cijfer.De man zwichtte niet, maar ging naar de vertrouwenspersoon. Marion moest naar een andere school. Er kwamen vriendjes over de vloer. Sommigen van twijfelachtig allooi. Softdrugs. Ik was blij toen ze examen had gedaan en daar weg was.

Ze ging studeren. Communicatie, in Utrecht. Kon ze thuis blijven wonen. Ik verwende haar in die tijd gruwelijk, want wilde niet dat ze op kamers ging. Toen ze haar propodeuse had gehaald, kreeg ze van mij een autootje, dan kon ze heen en weer rijden. Enfin, ze heeft haar studie gehaald, maar dat kwam mede doordat een van haar docenten wel héél erg aardig voor haar was. Ze wist haar uiterlijk goed te gebruiken, laat ik het zo stellen. Dat wist ik toen niet; dat hoorde ik pas een paar weken geleden. Met haar bachelor op zak moest ze aan het werk. Maar nee, ze wilde eerst even uitrusten van een drukke studietijd. Dat duurde een half jaar, toen vond ik het welletjes. Een avond denderende ruzie gemaakt, want ‘ze was nog niet hersteld van haar studietijd’. Tja, als je bijna elke ochtend om een uur of twee thuiskomt van feesten en partijen, geeft dat je lichaam ook niet zoveel kans om te herstellen…

Enfin, ze ging solliciteren en bij de zoveelste sollicatie was het raak; een bouwbedrijf in Dordrecht. Daar ging ze werken. Ze kwam met positieve geluiden terug. Het ging allemaal lekker, leuke collega’s, fijne sfeer… Prima! Na een paar maanden zou ze een week weg zijn: naar een project in Engeland. Klonk goed. ’s Maandags nam ze, bepakt en bezakt afscheid. ’s Woensdags kreeg ik een telefoontje van de bedrijfsleider. Of ik wist waar Marion was. Ik schok me dood. Bleek dat mevrouw sinds maandag afwezig was. Het bedrijf wist van niks over een projectbezoek. ’s Middags kreeg ik een telefoontje van Marion. Ik was allang blij met een teken van leven en liet haar kletsen. Ze beweerde dat het project uitliep; ze kwam pas volgende week vrijdag terug. Of ik haar in Hoek van Holland kon ophalen. Pas toen confronteerde ik haar met het feit dat ik wist dat ze afwezig was. Enfin, een dag later kwam ze thuis. Woedend dat ik haar een vakantie in Engeland door de neus had geboord. Ze was op stap geweest met een van de planners. Die had wél vakantiedagen opgenomen, overigens.
De volgende dag gingen we naar het bedrijf en daar werd ze op staande voet ontslagen. Nou, en toen zat mevrouw weer thuis. Een half jaar lang, en ik, prutser, heb het laten gebeuren. Veel stappen, weer vriendjes over de vloer, halverwege de maand werd ze plotseling poeslief, want dan was het geld weer eens op…

Totdat ik er klaar mee was. Toen heb ik Theo gebeld of hij niet iets voor haar had. En een dag later meldde ze zich bij DT. Kwam mopperend thuis: “Wat een armoe daar… Ik heb niet eens een eigen kantoor. Zit bij mevrouw hoofd Backoffice op het bureau. Een voormalig receptioniste...”
Joline glimlachte. “Ik ben héél benieuwd naar haar weergave van de dagen erna…”
Hans grinnikte. “De dag erna wilde ze in eerste instantie niet meer naar DT gaan. Ik heb haar toen verteld dat ze kon kiezen: of gewoon aan het werk gaan zoals de meeste mensen doen, of dezelfde dag nog haar spullen pakken en opsodemieteren. Alles wat na 12:00 uur 's middags nog op haar kamer stond, zou bij de kringloop of het grof vuil terechtkomen. Jullie begrijpen dat dat een knallende ruzie was, om zes uur ’s morgens. Ik was blij dat we geen directe buren hadden, want over en weer werden nogal wat harde termen gebruikt. Enfin, ze koos eieren voor haar geld en is toen gegaan.”
Ik gniffelde. “Laat me raden: toen ze thuiskwam vertelde ze dat ze bij een gorilla op het bureau gezet was.”
Hans schudde zijn hoofd. “Nee. Ze kwam thuis en zei helemaal niks. ‘Ik wil er niet over praten!’ was het enige wat ik er uit kreeg. En de volgende morgen ging ze zonder boe of bah de deur uit en kwam ’s avonds als een vogelverschrikker weer terug.” Joline knikte. “Ja, dat was de dag dat ze eerst van die aardige meneer hier naast me ongenadig op haar sodemieter kreeg en vervolgens met Fred op het dak stond. Een vrijdag. In de gietende regen en kou. Ik ben wel benieuwd naar haar attitude, die avond.” Hans ging verder. “Ze zei toen ze thuiskwam: ‘Pa, ik heb een heleboel geleerd vandaag. Ben mezelf een keer of honderd tegengekomen. Daar vertel ik straks over. Heb ik nog tijd om in bad te gaan voordat we gaan eten?’ Ik viel bijna achterover. Enfin, ik was nog niet aan het eten begonnen, dus ze kon in bad. Een uur later vond ik haar, liggend in bad, slapend als een os. Normaal gilde ze heel Werkendam bij elkaar als ik haar naakt of in ondergoed op de gang tegenkwam; nu lag ze naakt in het bad en het boeide haar geen meter.

Enfin, tijdens het eten vertelde ze over haar belevenissen die week. Dat ze keihard was uitgevloekt door jou, Kees, dat ze onder het gezag van Fred was gesteld, zich helemaal kapot had moeten werken, doodsbang was geweest toen ze aangelijnd op vier hoog aan een gevel hing, door Fred tientallen keren voor rotte vis was uitgemaakt en hoe ze uiteindelijk in elkaar was gedonderd en in de luwte van een lifthuisje haar verhaal aan Fred had gedaan. En dat hij haar op zijn beurt weer had opgepept. Ze zei toen tegen me: 'Paps, er lopen bij DT een aantal lui rond... Ze hélpen je! Ook al heb je nog zo rot tegen hen gedaan, ze hélpen je!' En dat ze ‘huiswerk’ had gekregen van Fred: een SWOT-analyse van DT maken. En of ik haar daarmee kon helpen. En toen dacht ik: Nee, dat ga ik niet doen. Ze heeft nu mensen om zich heen die blijkbaar ongevoelig zijn voor haar verleidingstactieken; die moet ik hun gang laten gaan Ik heb dat dus geweigerd. Tot mijn stomme verwondering ging ze niet door het lint, maar zei ze rustig: ‘Nou ja, is misschien maar beter ook.’
Toen ik die avond om negen uur de woonkamer in liep vond ik haar achter haar I-pad en met een boel papieren om zich heen op de bank: gewoon tijdens het werken in slaap gedonderd. Ik heb haar op de bank gelegd, toegedekt en de volgende morgen kwam ik beneden en toen was ze weer aan haar huiswerk gegaan en bedankte ze me dat ik haar had toegedekt. Dat weekend heeft ze afwisselend gewerkt, geslapen en af en toe iets gegeten. Maar ik had een andere dochter terug.

En ’s maandags ging ze aarzelend richting DT, maar kwam ze terug met de mededeling dat ze dinsdagavond bij het hoofd Backoffice en haar vriend zou slapen, na een training hardlopen. Ik begon me al zorgen te maken, tot ze die avond huilend belde met de vraag of ik haar op kon komen halen. Enfin, Joline, jij was erbij. En eenmaal thuis hebben we een héél lang en emotioneel gesprek gehad. En nu moet ik als de bliksem naar de keuken, anders wordt het afhaalchinees vanavond… Excuseer me!”

Hij rende naar de keuken. “Nét op tijd!” hoorden we. Wij stonden op en liepen hem achterna. “En de weken erna, Hans?” Hij glimlachte. “De weken daarna had ik een andere dochter! Ging ’s morgens fluitend naar haar werk, kwam ’s avond moe, maar vrolijk thuis… De afgelopen weken moest ze paar keer overwerken. Toen maakte ik me stiekem weer zorgen, maar ze werd keurig thuisgebracht door een vrouwelijk collega die hier vlakbij woont… Gonnie heet ze. Aardige vrouw; ze dronk een keertje koffie mee, op initiatief van Marion. Alleen dit weekend was ze behoorlijk depri en humeurig. Achteraf bleek waarom. Dit was een harde confrontatie met haar angsten. Maar ook nu hebben jullie haar er doorheen gesleurd… Dank jullie wel!” Ze liep de gang in en ramde op een scheepsbel. “Dat houdt in dat we over vijf minuten gaan eten en dat ze de tafel moet dekken. Ik heb haar nu ook in huis aan het werk gezet; tot een maand geleden deed ik alles zelf. Nu helpt ze prima mee, en is het tijdens de huishoudelijke bezigheden ook gezellig!”
We hoorden voetstappen op de trap en Marion kwam beneden. Natte haren, spijkerbroek, trui. “Zo… Héhé, ik geloof dat ik de geur van zo’n survivalpak een beetje kwijt ben… Jullie hebben lekker over mij gekletst?” Hans knikte en ik vulde aan: “We weten nu enigszins waarom je was wie je was voordat je bij DT ging werken.” Ze kleurde even. “Dat moest er een keer van komen, hé?” Joline zei zachtjes: “En dat verhaal blijft tussen deze muren. Gaat niet mee naar DT, dat beloven wij.” Ze keek ons aan, liep naar Joline toe en gaf haar een knuffel. Ze keek toen naar mij en vroeg aan Joline: “Mag ik?” Die haalde haar schouders op. “Moet je aan Kees vragen, niet aan mij…”

Ik zei zachtjes toen ze mij ook een knuffel gaf: “Marion, jouw hele verhaal gehoord hebbend: we zijn best trots op je.” Ze deed een stap naar achteren, keek ons aan en begon te huilen. Joline sloeg haar arm om Marion heen en nam haar even mee naar de voorkamer. Ik bleef in de keuken, bij Hans. “Laat die twee maar even. Joline is een prima zielenknijper.” Hij leunde tegen het aanrecht, keek me aan en zei: “Volgens mij ben jij dat ook wel, Kees. Met een compliment in één simpel zinnetje mijn dochter zó aan het janken krijgen…” Een paar minuten later hoorden we Marion naar boven gaan en kwam Joline mopperend de keuken in. “Als je nog eens wat weet, meneer Jonkman, geef me van te voren even een seintje. Nu heb ik geen droge zakdoeken meer. Verdorie.” Hans schoot in de lach. “Geef maar hier. Ik zal ze met alle plezier wassen en strijken. Enfin, ik zal zelf de tafel maar gaan dekken…” Na een paar minuten kwam Marion weer beneden. “Sorry. Het werd me even teveel.” “Dat merkten we, meissie. En soms is dat helemaal prima”, antwoordde Hans. “Kom, eten.”

Hans had een stoofpot gemaakt: aardappelen, ‘draadjesvlees’ er doorheen en met diverse soorten groenten in één pan. “Ik heb maar wat meer gemaakt; jullie zullen wel honger hebben na zo’n dag.” Dat klopte; één bord was niet genoeg. En na het hoofdgerecht volgde nog een lekkere warme pudding. “Zo Pa, je hebt je best gedaan… Dit smaakte prima!” We vielen Marion bij: het smaakte allemaal inderdaad uitstekend. “Mooi zo. Dan ruimen we de boel even op en drinken we nog een kop koffie. Of hebben jullie liever een glas wijn of een borrel?”
Ik schudde mijn hoofd. “Koffie: prima. Wijn of borrel: voor mij in ieder geval niet. Wij willen graag veilig in Veldhoven aankomen. En dit was best wel een pittig dagje. Nu nog een borrel is een zeker recept voor een verkeersongeluk.” Hans knikte. “Zal ik dan maar een extra straf bakje voor de chauffeur of chauffeuse maken?” “Doe de chauffeur maar”, zei Joline, “ik denk dat ik het bordje ‘einde bebouwde kom’ niet eens meer meemaak, als ik eenmaal in de auto zit.” Een grinnik was zijn reactie en hij verdween weer in de keuken. Marion keek ons aan. “Ik wil jullie bedanken voor vandaag. Ik heb wéér een paar trappen onder m’n reet gekregen en die waren weer eens nodig.” Joline knikte. “Thuis heb ik geleerd: ‘als je ergens tegenop ziet, doe het dan meteen, dan heb je het achter de rug’. Dat is ook een goeie les voor jou.” Ze knikte.”Ik zal ‘m onthouden.” Even later dronken we de koffie die Hans gebracht had en daarna namen we afscheid. Hans drukte ons de hand. “Dank jullie wel voor wat jullie voor mijn meisje doen.” Joline keek hem aan. “Dat kunnen wij niet alleen Hans.” Hij knikte alleen maar. We stapten in, zwaaiden nog even en reden weg.

Toen we Werkendam uit waren, blies Joline hardgrondig uit. “Pfffff…. Ik heb me vandaag moeten beheersen om haar niet en publique uit te foeteren. Daar mag je best eens een compliment voor geven, Kees!” “Da’s goed schat. Geef jij daarna mij compliment dat ik haar geen letterlijke trap onder haar reet heb gegeven?” Ze keek me aan en ik zei: “Je bent goed bezig geweest dame.” Ze glimlachte. “Jij ook wel aardig, Kees.” “Goed zo. En morgen geven we Fred samen een compliment, oké?” Ze knikte. “En nu mag je Bach opzetten en gaat deze dame even onder zeil. Wát een dag…” “Hohoho, mevrouw Boogers, niet zo snel… Je verdient nóg een compliment. Namelijk dat ik er niks, maar dan ook he-le-maal niks van heb gemerkt dat ook jij best tegen deze dag opzag. Je deed uitstekend je best en zelfs ik kon niet zien dat je bang was om in die heli-simulator te stappen. Dus bij deze: goed gedaan meissie. En als slagroom op de pudding slechts één foutje bij de theorie. Niet slecht voor een bachelor economie met nul komma nul ervaring in de offshore…” Ze keek me aan. “Dank je wel. Die theorie stelde weinig voor. Goed lezen en afstrepen wat sowieso fout is. Die helidrill ging ook nog wel… Maar die reddingsboot! Toen het luik daarvan dicht ging, zat ik écht even in de rats. Ik heb nooit geweten dat ik claustrofobisch was, maar toen was ik het even wél! Gelukkig zat Angelique naast me; we hebben elkaars handje vastgehouden. Zij vond het net zo ... ahum...‘leuk’ als ik.”

Ik was even stil. “Dat heb je dan wel héél erg goed verborgen weten te houden, dame. Nogmaals: mijn complimenten. Als we thuis zijn zal ik die wat meer onderstrepen.” Ze lachte mat. “Jaja. Ik denk dat ik wel weet hoe. Ik dacht het niet Kees. Wij gaan thuis linea recta naar bed. Morgen weer vroeg dag en bovendien moet jij morgen samen met Theo naar de overkant van de snelweg. Dan moet je fit zijn. En nu ga ik onder zeil. Maak me maar vlak voor Veldhoven wakker.” Een minuut later sliep ze inderdaad; haar hoofd zakte weg en ik pakte maar weer een kussentje van de achterbank en propte dat onder haar hoofd. Er kwam geen reactie. Rustig reed ik naar Veldhoven en toen we van de snelweg afreden maakte ik Joline wakker. Eenmaal thuis zei ze: “Nu lust ik nog wel een glaasje, Kees. Jij ook?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Over acht uur moet ik weer achter het stuur zitten. Bovendien moest ik ‘fit’ zijn. Ik ben alleen vergeten waarvoor, maar ik veronderstel dat ik mijn knappe vriendin moet gaan verwennen..." Joline keek me lang en met een trieste blik aan. “Kees Jonkman... Jij mag inderdaad je lieve vriendin verwennen... met een glaasje warme melk.”

Ik gromde. “Verdorie. Wéér niet gelukt. En morgen hebben we loopgroep, woensdag heb je waarschijnlijk hoofdpijn, donderdag geen zin en vrijdag word je ongesteld... Ik denk dat ik overga op het betere handwerk." Ze deed een stap naar me toe. "Doe maar. Als je er ten minste na mijn behandeling nog zin in hebt..." Ze greep met een snelle beweging in mijn kruis en kneep even gemeen. "Hé, da's niet aardig, verdorie!" Ze keek me van vlakbij aan en wéér zag ik de gelijkenis met de ogen van Tony: doordringend, strak en niet mee te spotten. "Jij, vriendje, was net óók niet zo aardig, begrepen? Mij ervan beschuldigen dat ik je verwaarloos op seksueel gebied... Het zal niet zoveel schelen, maar ik denk dat wij net zoveel keren 'stomende sex' hebben gehad als het aantal dagen dat we een relatie hebben. Dus jij komt niks tekort en je ballen ontploffen nog lang niet." Ze kneep nog een keertje. "Tenminste... als ik ze niet fijnknijp. Begrepen?" Toen glimlachte ze liefjes, liet mijn ballen los en zei: "Je mag me dus nu verwennen met een glaasje warme melk." Ik maakte een buiging als een knipmes. "Jawel mevrouw. Zeker mevrouw. Heb medelijden met mijn edele delen, mevrouw..." "Als je niet heel rap overeind komt Kees, krijg je een knietje onder je kin. Schiet op met die melk!" Joline liep de slaapkamer in. “Ik kleed me alvast uit. Geef me de melk maar op bed.”

Na het veiligheidsrondje kwam ik haar achterna met twee bekers melk. Ze lag al in bed. Toen ik uitgekleed was, sloeg ze het dekbed open. “Hier jij.” Ik kroop onder het dekbed. Meteen gleed ze over me heen. “En ik wil jou bedanken, liefje…” Haar ogen stonden lief. “Omdat je ook déze sneue muts vandaag geholpen hebt.” Ze kuste me langzaam en aandachtig. Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde haar warme rug. “Deze sneue muts is een dappere vrouw die gewoon ijskoud niets van haar angst laat merken. Dát vind ik bijzonder, schat.” Joline kneep haar ogen wat samen. “Dank je wel. Maar om nou te zeggen dat ik ijskoud ben… Volgens mij voel jij wat anders…” Ze wreef haar blote benen tegen me aan. “Hé, mevrouw, op deze manier komt er van slapen het eerstkomende uur helemaal niks. We moesten toch fit zijn en zo?” Ze likte over mijn neus. “Ja. Maar een snelle wip bevordert de slaap.” Ze greep mijn paal en leidde die naar haar poesje. "Kom maar bij je vriendinnetje. Anders begin je morgen wéér te miepen..." Ik keek in een paar ondeugende ogen toen ik in haar warme tunneltje gleed. "Je begrijpt natuurlijk wel dat dit alleen voor mijn eigen gerief is, hé Kees?" Ik bromde en kneep zachtjes in haar borsten, wat een diepe kreun opleverde. "Ja, dat begrijp ik helemaal, mevrouw... Ik lig ook vreselijk te lijden..." Een giechel klonk. "Ik voel het... " Ze draaide om, zodat ik boven lag en kuste me. Daarna klonk het zachtjes in mijn oor: "Kom hier, lekkere vent... Ik wil je in me voelen!" Ze trapte het dekbed van ons af en sloeg haar lange benen om me heen. "Neuk me, Kees! Lekker diep in mijn poesje spuiten... Ik wil het voelen!" Ik liet me langzaam zakken en Joline zuchtte. "Lekker... Lekker diep..." Ze kneep met haar spiertjes en masseerde zo mijn paal. "Jolientje... Als je hiermee doorgaat, sta ik niet voor mezelf in!" Ze giechelde zachtjes. "En wat gebeurt er dan, als jij niet voor jezelf in staat, Kees? Ga je dan lekker spuiten? Misschien wil ik dat wel..." Ik kneep wéér in een tepel. "Ohh... lekker... Doe nog eens... en tegelijk hard en diep in me stoten, Kees..." Ik gehoorzaamde en ze hijgde: "JA! Lekker! Nog een keer... Bijna er uit en dan in één keer er diep in! Zo lekker... Elke keer jouw harde paal langs mijn lekkere plekje..." Ze trok mijn gezicht naar zich toe en begon hevig te tongen. We hijgden nu samen, verstrengeld in een geile roes, genietend van elkaars lichamen. Plotseling schokte ze hevig; haar poesje verkrampte en kneep in mijn paal. "Ohhh... Kees, ik kóm! Lekker... Kom, neuk me nu hard en snel! Spuit in me! Spuit dan, ik wil het voelen!" Ze tongde weer en ik voelde dat ik ook op het punt stond om klaar te komen. "Jolientje... Mag ik in je spuiten?" Ze kreunde, huilde bijna: "JA! Geef het aan me! Spuit in me! Zo lekker geil..." Op dat moment spoot ik: Joline verstrakte, keek me aan en perste haar mond op de mijne. Haar tong gleed naar binnen en liefkoosde die van mij. Haar poesje masseerde mijn paal en we genoten van elkaar. "Lekker Kees..." hoorde ik even later in mijn oor. Ik bromde. "Een wederzijds genoegen, Freule... U heeft een heerlijk strak en nat, geil kutje." Plagend kneep ze nog een keer. "Kan nog veel strakker..." Langzaam en teder vrijden we nog even, maar toen gleed ik uit haar.
"Kom Freule, uw melk wordt koud." Ze giechelde weer. "Iets anders is lekker warm geworden..."
We zoenden even lekker met elkaar. Toen dronken we onze melk op. "Kom nog even snel douchen en dan lekker slapen, Kees."
Tien minuten later deed ik het licht uit. “Slaap lekker, Kees, welterusten Balou.” Het antwoord kwam brommend. “Welterusten Jolientje, welterusten Kees. Lekker hoor, zo'n nummertje vlak voor het slapen gaan... Wanneer doen wij dat eens, Jolientje?" Ze kwam langzaam overeind. "Beer, wil jij wéér op de bank in de kamer slapen of hoe zit het?" Een lage grom was het antwoord. "Mooi. Dat dacht ik al. Hou je berensnuit dicht en ga ook maffen." Balou gaf geen antwoord meer. Waarschijnlijk beledigd. "Welterusten schat." Ik knuffelde haar nog even. "Lekker slapen, Kees..." was de nogal slaperige reactie...