De Gezusters Santegoed - 23

Het is weekend, en dat betekent dat we weer eens op bezoek gaan naar Kampen. En ondanks dat het al bijna winter is, neem ik toch mijn Cadillac mee. De weersvoorspellingen zijn goed genoeg om de wagen nog een laatste keer mee te nemen, voordat hij aan zijn winterslaap kan beginnen. En daar ben ik niet alleen blij mee. Ook Chantal is er blij mee. Maar vooral Joey, die het echt fantastisch vindt, dat hij in de wagen mag meerijden. De rit kan hem niet lang genoeg duren, en ik zie hem dromend door de achterruit staren. Opeens kijkt hij op en zegt tegen me: ‘Later, als ik geld genoeg heb, dan koop ik me ook zo’n auto. Alleen al het rijden is fantastisch, maar ook hoe die wagens eruitzien! Veel mooier, dan die wagens van tegenwoordig!’

‘Nou, erg goedkoop zijn ze ook weer niet om mee te rijden, Joey. Deze zuipschuit verbruikt een op drie. En dan heb je natuurlijk nog het onderhoud en zo.’
‘Ja, maar die zescilinders zijn minder dorstig en met een gastank kost het allemaal niet zoveel meer.’
‘Maar dan kun je geen Cadillac kopen, die zijn er alleen maar met V8.’
‘Het hoeft ook niet per sé een Cadillac te zijn. Ik keek laatst op internet en daar zijn ook wat kleinere wagens te vinden. Die wegen een stuk minder en verbruiken dan ook niet zo veel.’
Ik glimlach. Joey lijkt al vol besmet met het autovirus. Dus ik zeg: ‘Weet je wat? Ik zal je wel helpen om iets fatsoenlijks te vinden. Maar besef je wel, ook die kleine Amerikanen, die kunnen nog flink wat geld kosten.’
‘Maar als je een opknapper koopt, dan is het niet meer zo veel. Daar wil ik dan naar kijken. Dan heb je ook een wagen, waar je zelf een band mee hebt.’

Chantal zit naast me, en moet af en toe zichzelf verbijten, omdat ze weet, wat voor plannen ik en Daan hebben voor Joey. Maar ze vraagt aan Joey: ‘Dus zoiets lijkt je wel een wagen om Veerle meer rond te rijden?’
‘Ja, dat lijkt me echt het einde. En ik denk, dat Veerle het ook wel leuk heeft. Wist je overigens, dat Otto ook een Cadillac heeft?’
Ik lach. ‘Natuurlijk weet ik dat. Hij is ook lid van de club. En o, voordat ik het vergeet, komende dinsdag kunnen we niet gaan trainen. Dan hebben we vergadering van onze club. Otto komt dan ook.’
‘Gaat dat over jullie auto’s?’
‘Ja, we praten dan over de plannen voor volgend jaar. Welke meetings we heengaan, of er nog iemand plannen heeft met zijn of haar wagen, bijzondere acties en zo. En die hun wagen bij mij in de loods hebben staan, betalen me dan het stallingsgeld.’
‘Mag ik daar eens bij zijn? Ik vind jouw verhalen over die meetings zo cool!’
‘Nou ja, je moet dan toch wel een beetje van oude wagens houden, en met oudere mensen kunnen opschieten. De meesten zijn minstens tien jaar ouder, dan jij het bent.’
‘Dat ze ouder zijn, dat is niet erg. Dan kan ik veel van hun leren. En ik wil echt absoluut zo’n wagen kopen, zodra ik kan!’
Ik lach. ‘In dat geval mag je bij de vergadering zijn. Maar ik stel wel de voorwaarde, dat je je dit weekend netjes gedraagt bij je ouders. Ik bel maandag je moeder op en vraag dan hoe het gegaan is.’
Ik zie Joey driftig knikken. ‘Ik beloof echt, dat ik me goed zal gedragen!’

Wat later rijd ik met mijn wagen zijn straat in. Ik zie enkele mensen de wagen nakijken, een van de leukere dingen, van zo’n wagen rijden. Ik zet Joey af bij zijn huis, en help hem zijn weekendtas uit de koffer te pakken. Zijn moeder komt al naar buiten om Joey te begroeten, evenals zijn broer en zus. Nadat Joey ze allemaal omhelst heeft, komt de vrouw naar mij toe. ‘Mijn man laat zich excuseren. Hij moest werken. Maar ik zie, dat u uitstekend voor Joey gezorgd heeft. Hij lijkt nu groter en sterker! En hij lijkt zo vrolijk, zo ken ik hem amper!’
‘De verandering van omgeving heeft hem echt goed gedaan. En hij traint nu regelmatig met me mee, als ik ga kickboksen. En Joey heeft wel wat talent. Hij heeft goede reflexen. En daarbij doet hij nu drie keer per week een uur hardlopen. Dat heeft er wel voor gezorgd, dat hij nu een stuk betere conditie heeft, dan voorheen. En hij heeft nu een weekendbaan, waar hij straks ook mag stagelopen. Dus ja, het gaat echt goed met hem.’
De vrouw hoort het allemaal glimlachend aan. ‘Ik ben blij, dat Joey bij u in zulke goede handen is. Dit is meer, dan ik ooit voor hem kon hopen.’
‘U zal nog wel wat meer veranderingen aan Joey opmerken, mevrouw.’
‘Alsjeblieft geen mevrouw. Ik ben gewoon Ylke.’
‘Dan moet u ook gewoon ophouden met me u te noemen. Ik ben gewoon je, of John.’
De vrouw glimlacht. ‘Drinkt u een kopje koffie?’
Ik kijk Chantal aan. Ik weet, dat ze graag naar haar ouders wil, maar ze knikt toch. Het is belangrijk, dat we even met de moeder van Joey praten.

Even later zitten we in de wat povere woning, waar de vrouw woont.
‘U moet maar even niet op de rommel letten. De kinderen hebben hun speelgoed niet opgeruimd en ik was nog niet klaar met de was.’
‘Dat geeft niets. We zijn wel wat gewend.’
De vrouw zet koffie en terwijl we daarop wachten, vraagt de vrouw ons uit over Joey, die ook mee aan tafel is komen zitten. We hebben tot dan nog niets verteld over het feit, dat Joey nu een vriendinnetje heeft. Maar die vraag stelt Ylke zelf aan haar zoon.
‘En, vertel eens, Joey. Nog geen leuk meisje gevonden, daar in Echt?’

Joey bloost plotseling heftig, zijn kop is vuurrood. Zijn moeder kijkt verbaasd.
‘Ik neem aan, dat dit een ja is. Kom, vertel me er eens over. Je vader is er voorlopig nog niet! En ik zal hem er niets over vertellen.’
Joey kijkt eens rond en zegt: ‘Niet waar Ruud en Sanne bij zijn, mam.’
Ylke knikt begrijpend. Ze zegt tegen haar kinderen: ‘Gaan jullie maar even buiten spelen. Mam moet even met deze mensen praten.’
Braaf knikken de kinderen en lopen naar buiten heen.
Ylke zegt dan tegen Joey: ‘Nou vertel eens! Hoe heet ze?’
‘Ze heet Veerle, en ze is de dochter van de man, waar ik kickboks training van krijg. Ze is echt heel erg mooi en heel erg lief!’
‘O, kijk eens aan. Heb je geen foto van haar?’
Joey knikt, en laat dan een foto op zijn telefoon zien.
‘Zo, dat is echt een heel erg knap meisje. Doet ze ook aan kickboksen?’
Joey lacht. ‘Ja, en ze is echt heel erg goed. Over een paar weken doet ze selectiewedstrijden om in het Nederlands team terecht te kunnen komen.’
Ylke is onder de indruk.
‘Maar ze gaat nog wel naar school?’
Joey knikt. ‘Ze zit nog steeds op school, maar hoopt straks naar het HBO ALO te gaan, zodat ze later sportinstructrice kan worden.’
‘En jij, hoe gaat het op school?’
‘Dat heb ik toch al verteld aan de telefoon, mam!’
‘Dat weet ik, maar ik hoor het liever, als je me aankijkt.’
Joey zucht, maar zegt glimlachend: ‘Op school gaat het echt goed. Niet alle vakken gaan super goed, maar ik sla me daar wel doorheen. En omdat ik nu ook een weekendbaantje heb, ben ik nog meer gemotiveerd. En over een paar weken mag ik daar ook nog eens stage gaan lopen, en de eigenaar heeft me al gezegd, dat ik er zo een vaste baan kan krijgen, als ik eenmaal mijn diploma heb.’

Ylke moet even slikken bij die laatste woorden, maar houdt zich dapper.
‘Dus je bent van plan daar nog even te blijven?’
Joey kijkt zijn moeder recht in haar ogen aan.
‘Mam, ik denk niet, dat ik nog terug naar Kampen kom. Natuurlijk wel om jou, Ruud en Sanne te bezoeken, maar niet om hier te komen wonen. Niet zolang hij er nog is.’
‘Dat had ik al wel verwacht, Joey. Ik wist al op het moment, dat we instemden met het plan van John, dat je niet meer terug zou komen. Daarom ben ik ook blij om te zien, dat het goed met je gaat. Want dan kan ik daar nog wel vrede mee hebben.’
Ylke kan echter niet verhinderen, dat ze tranen in haar ogen krijgt. Ze draait zich weg, in een poging haar tranen te verbergen en weg te wissen. Joey staat op en slaat dan zijn arm om zijn moeder.
‘Mam, ik blijf niet weg om jou. Dat moet je me geloven. Ik weet, wat je gedaan hebt om me daar bij John te krijgen, en dat zal ik nooit vergeten!’
Ylke glimlacht, hoewel haar tranen blijven rollen. Dan staat ze op en zegt: ‘Zou ik nog bijna de koffie vergeten!’

We gunnen haar dit excuus, zodat ze zich even kan herstellen. Even later komt ze terug met een aantal kopjes, en een volle kan koffie. Ze glimlacht nu weer breed.
Ze schudt ons koffie in en gaat dan weer zitten. Ik vraag dan aan Ylke: ‘Mag ik vragen, wat Joey net bedoelde, dat hij wist, wat je gedaan had om hem bij mij te krijgen?’
Ylke zucht eens diep. ‘U moet weten, mijn man is geen gemakkelijk mens, en zeker niet voor Joey. U moet weten, dat Fred niet zijn natuurlijke vader is. Joey’s vader is overleden, toen hij nog niet eens geboren was. Hij kwam om bij een ongeluk tijdens zijn werk. Fred was in die tijd een flinke steun voor me, en zo is het van het een het ander gekomen. Fred heeft Joey nooit kunnen beschouwen als een zoon van hem, iets wat hij wel voor Ruud en Sanne kan opbrengen. Maar Fred is gewoon geen man, die zijn liefde openlijk toont. En hij kan ook gewoon niet zo goed opschieten met Joey, zeker niet nu Joey ouder is geworden, en vooral mondiger.’
‘Dat Joey niet kan opschieten met uw man, dat wisten we al. Maar dat uw man niet zijn echte vader is, dat wisten we niet.’
‘Dat wist Joey ook niet, totdat u ons opbelde. Het was de eerste keer, dat ik echt opstond voor mijn zoon. Ik zag de kans, die hem geboden werd, en ik wilde niet, dat Joey dat mis zou lopen. Fred heeft tot dan toe dat geheim voor Joey verborgen gehouden, maar toen niet meer. Je kunt je voorstellen, dat dit een enorme schok voor Joey is geweest.’

Joey zegt opeens: ‘Mam, ik wist het al veel langer. Fred heeft het me ooit een keer verteld, toen jij er een keer niet was. Maar ook toen was het geen grote schok. Want ik dacht al langer, dat ik echt onmogelijk een zoon van die man kon zijn.’
Ylke kijkt verrast. ‘Waarom heb je nooit iets gezegd?’
‘Omwille van jou, mam. Omdat hij jou, Ruud en Sanne wel goed behandelde. Ik snap wel, dat je nog steeds van hem houdt, maar hij en ik gaan absoluut niet meer samen. En zeker nu niet meer. Ik heb gezien, hoe het ook kan. John mag dan een vreemde zijn, maar hij heeft me meer liefde en genegenheid gegeven, dan Fred in negentien jaar heeft gedaan. Over jou kan ik niet klagen, je hebt gedaan, wat je kon en ik zal je ook nooit iets kwalijk nemen. Maar nu zie ik opeens een toekomst voor me, en dat laat ik me door niets of niemand meer afnemen. Ik heb al een keuze gemaakt. En die keuze zal ervoor zorgen, dat ik hier niet meer zo vaak ben.’

Ylke houdt haar zoon stevig vast.
‘En dat begrijp ik, jongen. Ik ben trots op je. Zo jong nog, en al zo volwassen. En dan heb je nu ook nog een vriendin, die ik waarschijnlijk nooit zal zien.’
‘Waarom zou je haar nooit zien, mam? Als Veerle het wil, zal ik heus wel eens vaker langskomen met haar. Ik ben nu bezig mijn rijbewijs te halen. Ik heb al een paar lessen gehad, betaalt met het geld, dat ik op zaterdag verdien.’
Ylke kan haar tranen amper nog bedwingen van trots. Haar zoon is in korte tijd volwassen geworden. Van een nietsnut naar een man. Ze laat dan haar emoties de vrije loop.
Ik begrijp, dat Joey en zijn moeder nu even tijd alleen nodig hebben en ik zeg tegen Chantal: ‘Ik denk, dat het tijd is om naar je ouders te vertrekken. Kom, we gaan.’
Chantal knikt. We staan dan op en bedanken Ylke voor de koffie.
‘Het spijt me, dat ik geen betere gastvrouw ben geweest.’
‘We nemen u niets kwalijk, we begrijpen heel goed, dat u nu even wat geëmotioneerd bent.’
Na een kort afscheid laten we Joey bij zijn moeder achter.

Een paar minuten later komen we bij Jolien en Joris aan. We zijn blij verrast, dat de tuin een complete metamorfose heeft ondergaan. Jolien is druk bezig in de tuin en onthaalt ons enthousiast.
‘Ah, daar zijn jullie! En? Wat vinden jullie van de tuin?’
‘Prachtig! Maar wanneer heb je dat gedaan?’
Jolien lacht. ‘Tja, als bijna al je kinderen opeens het huis uit zijn, dan heb je opeens veel meer tijd. En die tijd gebruik ik nu om de tuin op te kalefateren. Ik moet toch ergens mijn energie kwijt!’
Chantal glimlacht. ‘Het ziet er echt prachtig uit, mam. En waar is pap?’
‘Die komt zo. Die is de Cadillac aan het poetsen. Want die wordt schoongehouden, of het nu regent, sneeuwt of stormt. Ik heb hem nog nooit zo blij gezien om een auto te poetsen. Nou ja, dat klopt niet helemaal, want onze normale wagen poetst hij dus echt niet! Als ik het niet doe, dan zou je over een tijdje niet eens meer door de ramen kunnen kijken!’

We moeten hard lachen. Opeens horen we een oude Amerikaan rijden. Ik herken er meteen het geluid van een Cadillac in.
‘Volgens mij heeft Joris ook nog een gelegenheid gevonden om er een klein ritje mee te maken, want hij komt eraan gereden!’
Jolien kijkt verbaasd. ‘Dat jij dat zo hoort! Voor mij klinken ze allemaal hetzelfde!’
En ja, een paar ogenblikken later stopt de Cadillac van Joris en Jolien op de oprit van hun huis.
Een heel opgewekte Joris stapt uit en begroet ons beiden uitbundig.
Lachend zeg ik: ‘Iets zegt me, dat je blij bent om je wagen even uit te laten!’
Joris glimlacht. ‘Ik dacht, het is nu nog mooi weer. En het zal wel even duren, voordat mijn wagen weer ’s heren wegen op mag.’
‘Dat idee had ik dus ook, dus ben ik ook maar met de Cadillac gekomen.’
‘Dat had ik me dus ook al bedacht! Niets mooier dan twee mooie oude auto’s vlak bij elkaar, of niet dan?’

We lopen dan naar binnen, maar we gaan wel lekker buiten in de achtertuin zitten. Jolien zet ons koffie voor, maar echt veel dorst hebben we nog niet.
‘We hebben net nog koffie gehad bij de moeder van Joey.’
‘Ah, ze zal haar zoon wel gemist hebben.’
‘Dat was ook wel wederzijds. Het enige is, dat Joey niet met zijn vader kan opschieten. Of ja, dat is niet zijn echte vader, naar nu blijkt.’
Jolien kijkt verbaasd. ‘Is dat niet zijn echte vader?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Dat vertelden ze ons zojuist. Dat kan verklaren, waarom ze elkaar niet liggen.’
‘Nou ja, zoiets kan gebeuren. Maar hoe gaat het nu met die jongen?’
‘Verbazend goed! Het is wel even wat werk, maar dat begint nu toch wel zijn vruchten af te werken. Het is echt niet zo, dat die jongen kan doen en laten wat hij wil. Ik houd hem onder een strak regime, maar dat werkt perfect voor hem. Hij doet het goed op school, heeft nu een weekendbaan, doet nu flink aan sport, en ook kickboksen, en hij heeft daar een vriendin opgedaan. Dus ja, voor Joey is dit echt goed.’
‘Zo, en leren jullie er ook nog wat van?’
Chantal lacht. ‘Ja, want we moeten nu noodgedwongen ouders voor hem zijn. Soms is dat erg lastig. Maar ik denk wel, dat we er later wel betere ouders door zullen worden.’
Jolien glimlacht. ‘Ja, kinderen opvoeden is lastig. En dat is echt niet minder lastig, als ze groot zijn. Maar het maakt me wel trots op jullie. Anderen zouden meteen aan jullie twijfelen, maar ik niet. John is er sterk genoeg voor, en jij ook, Chantal. En jullie doen wat een goed christen moet doen. Barmhartigheid tonen en hulpverlenen.’

Joris zegt lachend: ‘En dat Jolien trots is op jullie, steekt ze ook niet onder stoelen of banken! Laatst kreeg ze een opmerking, dat die zuiderlingen toch maar haar kinderen hadden gestolen. Je had haar toen moeten horen! Ze heeft die mensen echt de oren gewassen.’
Jolien bloost. ‘Misschien was ik wel een beetje te fel tegen ze.’
Joris haalt zijn schouders op. ‘Nou, en ik vind, dat ze dat verdiend hebben. Die hebben overal commentaar op, en die zullen zich nu wel twee keer bedenken voordat ze nog iets over onze kinderen zeggen.’
Chantal lacht. ‘Dan weet ik ook wel, over wie jullie het hebben.’

Joris zegt dan tegen mij: ‘En ik had gehoord, dat je vrijgepleit bent van vervolging, vanwege mishandeling van die jongen?’
‘Ja, dat klopt. Ik kan me weer vrij in Kampen bewegen, zonder het risico opgepakt te worden.’
Joris lacht erom. ‘Het zou ook wat zijn geweest, dat je zou zijn aangeklaagd, terwijl je je eigen leven probeerde te redden. Ik heb foto’s van dat mes gezien. Dat was geen klein mes!’
‘Gelukkig was het een groot mes. Had hij een stiletto of iets dergelijks gehad, dan was het veel lastiger voor me geweest. Met zo’n groot mes kun je geen snelle bewegingen maken. En hij wist echt niet, wat hij met dat ding moest doen. Dat was mijn geluk en zijn pech.’
‘Die jongen is trouwens wel aangeklaagd voor verboden wapenbezit. Daar zal hij waarschijnlijk een werkstraf voor krijgen.’
‘Ik hoop, dat hij er ook van zal leren, maar ik ben er bang voor.’
‘Daar zou ik niet zo zeker van zijn. Ik zie die jongen nu vaker in de kerk. Daar bidt hij veel, en ik zie hem vaak bij onze priester. Hij heeft ook al eens contact met mij gezocht en met Jolien, omdat hij weet, dat je een vriend bent van Chantal. Hij mag nog steeds niet praten, zolang zijn kaak nog niet genezen is. Maar hij biedt alsmaar zijn verontschuldigingen aan. Dus er is nog wel hoop voor die jongen.’
‘Nou, gelukkig maar. Die jongen heeft ook al via Joey geprobeerd contact met me te zoeken. Als je hem nog eens ziet, zeg hem maar, dat ik hem vergeef. En dat het me spijt, dat ik hem zijn kaak heb gebroken. Maar liever zijn kaak, dan zijn nek.’
Joris knikt en moet lachen. ‘Tja, dat had ook gekund.’
‘Eigenlijk was dat een miscalculatie van mij. Ik wilde eigenlijk zijn arm raken, maar ik kwam te hoog uit en raakte toen zijn kaak.’
‘Zou zijn arm ook zijn gebroken, als je die geraakt had?’
‘Waarschijnlijk wel. Ik wilde hem uitschakelen, en dan zit die kans er goed in.’
Jolien zegt: ‘Misschien is het voor die jongen goed geweest, dat je niet zijn arm geraakt hebt, maar zijn kaak. Nu heeft hij misschien meer berouw, dan hij anders gehad zou hebben.’
‘Misschien, maar het was evengoed ernstig, wat ik hem heb aangedaan. Maar goed, dat wil ik nu achter me laten.’
Jolien zegt dan met een glimlach: ‘Ik weet nu in ieder geval, dat je alles zal doen om mijn dochter tegen kwaadwilligen te beschermen.’
Ik antwoord slechts met een glimlach. Chantal zegt dan: ‘Waar is Michel eigenlijk?’
‘Misschien dat die morgen komt. Jolanda en hij gingen vandaag op interieurjacht en zouden ergens in een hotel blijven overnachten, want morgen zouden daar ook winkels open zijn. En ze willen ook nog graag een nieuwe badkamer uitzoeken.’

Ik zeg tegen Jolien: ‘Het gaat nu wel heel snel met de leegloop hier!’
Jolien neemt het sportief op en zegt: ‘En jij was de aangever! Maar het is goed zo. Je weet, dat je kinderen gaat uitvliegen, maar ik had nooit gedacht, dat het zo snel zou gaan!’
Chantal zegt: ‘Nou ja, van Johan wist je al, dat het zou komen.’
‘Dat klopt, maar daar hadden we ook de tijd voor om ons op in te stellen. En jij was ook al op kamers, en Melissa zou op kamers gaan. Tot zover konden we ons daarop voorbereiden. Maar nu woon jij opeens permanent bij John, nog niet eens getrouwd. En ik zie Melissa ook zo snel niet meer thuiskomen, zeker niet nu Daan zijn eigen garage heeft. Is ze nog wel eens in Nijmegen op haar kamer?’
‘Toch wel, maar in de weekenden is ze altijd wel bij Daan te vinden. Die heeft nu niet meer zoveel tijd om haar op te zoeken.’
‘Toch dapper van hem, om die stap te zetten. Dat had ik niet in hem gezien.’
‘Nou, ik ken Daan al veel langer, en ik had dit wel min of meer zien aankomen. Daan heeft wel altijd gezegd, dat hij nooit eigen baas zou willen zijn, maar ik wist gewoon, als het moment daar zou zijn, dat hij die kans met twee handen zou aangrijpen. En dat is ook precies wat hij gedaan heeft.’

Er volgt nog een lang gesprek, dat tot in de avond duurt. Tot we opeens beseffen, dat we eigenlijk al lang bij ons pension hadden moeten melden, maar het is al tien uur ’s avonds. Tot onze verbazing zegt Jolien: ‘Nou, als jullie denken samen in Chantals bed te passen, kunnen jullie ook gerust hier een nacht doorbrengen.’
Chantal kijkt verbaasd, en ik ben niet minder verbaasd.
‘Meen je dat nou, mam? Dat was eerst ondenkbaar!’
‘Weet ik, maar jullie zijn al zo goed als getrouwd. En ik heb echt niet de indruk, dat John je zomaar zou laten stikken. Daarom kan ik daar wel mee leven. Jullie zijn immers al verloofd!’
Chantal zegt dan: ‘Als je het zeker weet, mam, dan graag. Om nou nog die mensen lastig te vallen. John gaat er morgen wel naar toe om het even met hun te regelen.’

We praten dan verder, ook over de zakenreis, die ik over een paar maanden moet gaan doen. Ik ben dan een paar dagen in Seattle, waar ik bij een leverancier op bezoek ga. Joris vraagt me meteen: ‘En, ga je daar ook meteen kijken voor een volgend project?’
‘Ik weet het niet, Joris. Ik heb voorlopig wel genoeg dure uitgaven gehad. Maar wie weet komt ik iets leuks tegen. Maar ik ga niet specifiek op zoek of zo.’
‘Zou je eigenlijk wel eens moeten doen. Wanneer ben je nu eens in dat land, waar nog meer van die mooie wagens zijn.’
Ik zucht meteen, maar moet ook lachen om Joris. Vooral omdat hij nu zo enthousiast is.

Later, als Chantal en ik in haar krappe bed liggen, zegt Chantal: ‘John, meende je dat, als je in Amerika bent?’
‘Wat? Dat ik niet specifiek op zoek ga? Ja, dat meende ik echt. Hoezo?’
‘Nou, ik vind de Jeep echt heel erg mooi, maar hij is niet echt praktisch. Boodschappen inladen gaat niet echt gemakkelijk, en stel, we zouden later kinderen krijgen, dan is het ook niet echt handig om een stoeltje erin te zetten.’
Ik glimlach en trek haar dichter tegen me aan.
‘Dus je zou eigenlijk een wat praktischere wagen willen hebben?’
‘Ja, een normale wagen. Maar ik zou het niet erg vinden, als dat ook weer een oude wagen is.’
‘Wat we voor Joey willen kopen, dat is een niet al te grote wagen. Misschien is dat ook iets voor jou. Maar dan moeten we de Jeep wel verkopen.’
‘Dat begrijp ik. Dat vind ik op zich wel jammer, want je hebt er zo hard aan gewerkt! En er hangt ook wel een bepaalde herinnering aan.’
‘Maar we kunnen ze niet allemaal aanhouden, Chantal. Dat gaat niet.’
Chantal knikt weer. ‘Dan moet ik daar maar mee leven.’

Ik geef haar een kusje op haar wang en zeg dan: ‘Dan zal ik daar eens op zoek gaan naar een mooie vervanger voor je Jeep. Heb je die foto van die wagen gezien?’
‘Nee, die heb ik nog niet gezien.’
‘Ik heb er van Daan wat gekregen. Wacht, ik pak even mijn telefoon.’
Ik laat haar dan de auto zien, die we voor Joey bedoeld hebben.
‘Dat is eigenlijk wel een leuke wagen. Niet zo groot als jouw wagen, en toch ruim. Ja, zoiets zou ik wel zien zitten.’
‘Dan zal ik naar zoiets op zoek gaan.’
Ze draait zich om en geeft me een kus. Ik krijg meteen zin om verder te gaan, maar besef me, dat we ons geluk hier in huize Santegoed maar niet te veel op de spits moeten drijven. We vallen dan al snel in slaap.

De volgende morgen zijn we al vroeg op, om samen met Joris en Jolien naar de kerk te gaan. Na de dienst maken we nog een toertochtje door de omgeving, als plotseling mijn telefoon over gaat. Het is Joey.
‘Hey, Joey! Wat is er?’
‘Kan ik even naar jullie komen? Ik heb net weer een ruzie gehad met mijn vader.’
‘We zijn even onderweg met de Cadillac, maar ik pik je zo wel even op. Waar ben je nu?’
‘Nog thuis, maar kom snel. Mijn vader is echt niet te harden.’

Ik sein naar Joris, dat hij even moet stoppen. Nadat hij gestopt is, leg ik hem uit, dat we nu dringend naar Joey heen moeten. Dat vindt hij geen probleem en we rijden gezamenlijk naar Joey toe. Amper een half uur later, nadat hij gebeld heeft, zijn we er al. Joey staat ons al op te wachten aan de rand van de weg.
‘Blij dat jullie er zijn! Echt, ik heb mijn best gedaan om me in te houden, maar dit was me echt te veel.’
‘Wat is er dan gebeurd?’

‘Het begon gisteren al. Hij kwam binnen en snauwde me toe: ‘Ben je er weer? Moet je niet bij je nieuwe ouders zijn?’
Ik had toen al het idee, dat het niet goed zou gaan, maar omwille van mijn moeder en mijn zus en broer heb ik me ingehouden en alles maar geslikt. Ik heb niet eens op hem gereageerd, en dat had ik misschien niet moeten doen. Hij begon me toen te sarren, en zelfs te duwen. Ook dat heb ik allemaal over me heen laten gaan.

Maar vanmorgen barstte de bom. Ik weet echt niet wat die man bezielt. Omdat ik niet meer reageerde op hem, probeerde hij me op een ander vlak te raken, en dat was via mijn broertje Ruud. Zonder enige reden gaf hij hem een tik. Mijn broertje was natuurlijk helemaal overstuur, en toen ben ik opgestaan. Ik heb hem heel duidelijk gemaakt, dat hij Ruud niet meer moest slaan. Toen probeerde hij me te slaan, uit pure frustratie, omdat hij zag, dat ik niet meer bang voor hem was. Ik heb zijn slag afgeweerd en ik moest me echt inhouden om hem niet te slaan. Toen begon hij me uit te lachen. Toen heb ik me omgedraaid en ben naar buiten gelopen. Ik heb eerst een stuk gerend, zodat ik mijn gedachten kon ordenen en uiteindelijk heb ik jou maar gebeld. Ik kan dit echt niet meer aan. Ik wil best nog op bezoek komen, maar ik blijf hier geen minuut meer langer, dan nodig is. Ook al moet ik daarvoor een pension of iets voor gaan betalen.
En de volgende keer als hij me probeert te slaan, dan sla ik ook terug. Ik heb me nu nog kunnen beheersen, maar ik weet niet of me dat nog een keer lukt.’

Ik geef hem een bemoedigende klop op zijn schouder.
‘Joey, ik ben trots op je! Je hebt nu een belangrijke stap gezet. Je hebt je gehouden aan je woord, en dat vind ik belangrijk. Pak je spullen maar, ik ga wel even met je mee.’
Ik zeg tegen Chantal, dat ze maar beter even in de wagen kan blijven zitten. Ik loop dan met Joey mee het huis in. Het eerste wat me opvalt, is de dranklucht. Die hing er gisteren nog niet.
Joey’s stiefvader begint meteen uit te vliegen en foetert mij ook uit.
‘Weg hier uit mijn huis! Heb verdomme nog eens het lef om hier binnen te komen!’, lalt hij met een dubbele tong. Het is duidelijk, dat hij een flinke slok op heeft. Hij wil Joey aanvliegen, maar dat verhinder ik hem. Ik sis tegen hem: ‘Als je dat nog een keer doet, dan sta ik niet in voor de gevolgen.’
‘Puh, wat wil je doen? Me verrot slaan?’
‘Niet nodig. Ik vecht niet tegen dronken lapzwansen. Is ook niet nodig, je valt zo ook al bijna om.’
Ik zeg tegen Joey: ‘Pak je spullen maar, neem afscheid van je moeder, je broer en zus en dan gaan we.’
Ik ga tussen Joey en zijn stiefvader in staan, zodat de man Joey niets meer kan verhinderen. In plaats daarvan probeert hij me nu te beledigen. Maar ik duw hem hardhandig terug in zijn stoel.
‘Wat bent u een loser! Een kind slaan! Dat durft u wel! Ik zou aangifte tegen je moeten doen. En wat heeft Joey je in godsnaam gedaan, dat u zo boos op hem bent?’

De man kijkt me strak aan, om dan helemaal in tranen uit te barsten.
Dan begint hij weer te lachen. Ik vermoed, dat de man bijna een delirium nabij is. Dan lalt hij: ‘Hij toont me geen enkel respect! Hij moet naar me luisteren!’
‘Joey is geen hond, die je een bevel kunt geven! En ik denk, dat Joey u nog steeds op een manier respecteert. Anders zou u er nu heel anders uitzien. En geloof maar geen seconde, dat hij u niet gevloerd had gekregen. Zo’n slappe zak als u zou hij in minder dan een seconde naar de vloer werken. Maar respect krijgen, dat komt van twee kanten. Wie geen respect geeft, hoeft ook niets terug te verwachten. Denk daar maar eens over na. Misschien had u eens moeten bedenken om zich meer in hem te interesseren. Dan had hij misschien helemaal niet naar mij hoeven komen. Is het nooit bij u opgekomen, dat u medeoorzaak bent, dat hij geworden is, zoals hij was?

En u heeft nog niet eens oog gehad voor de veranderingen, die uw stiefzoon al heeft ondergaan. Hij is al niet meer die nietsnut, die hij was. Hij werkt nu hard, doet enorm best op school, en klaagt geen enkel moment voor alles wat hij van me moet doen. Hij maakt vorderingen op vlakken, dat u zich niet eens voor kunt stellen. U zou zelfs van uw stiefzoon kunnen leren, daar ben ik zeker van. En dat al na zo’n korte tijd bij mij. Dan zou u zich wel eens af kunnen vragen, of u wel een geschikte vader voor uw kinderen bent.’

De man kijkt me geschokt aan. ‘U weet, dat Joey niet mijn echte zoon is?’
‘Ja, dat weet ik. En dat u echt niet met hem kan opschieten. Ik snap alleen niet, waarom?’
De man begint te huilen.
‘Eigenlijk kan Joey er niets aan doen. Het is alleen, omdat zijn echte vader, een neef van me, zich letterlijk heeft doodgewerkt voor Joey. Hij draaide dubbele diensten om Ylke en zijn gezin een groter huis te kunnen kopen. En dat heeft uiteindelijk tot het ongeluk geleid. Was Ylke niet zwanger geweest, dan zou het nooit gebeurd zijn.’
‘Dus u neemt het Joey kwalijk, dat uw neef dood is? Daar kan hij toch niets aan doen?’
‘Nee, dat kan hij ook niet, maar voor mijn gevoel is dat gewoon zo. En geloof me, ik heb geprobeerd van hem te houden, maar het lukt me gewoon niet. En nu hij ouder wordt, en steeds meer op mijn neef begint te lijken, dan word ik er steeds weer aan herinnerd. En ik mis mijn neef zo hard! We waren elkaars beste vrienden!’

Nu begin ik opeens te begrijpen, waarom Fred niet zijn stiefzoon kan opschieten.
‘Ik denk, dat u er goed aan zou doen om eens met een psychiater te gaan praten. Omwille van uzelf, maar ook omwille van uw gezin. Of wilt u, dat uw gezin van u wordt afgenomen, omdat u uw kinderen slaat? Dat kan u ook onmogelijk trots maken op uzelf.’

De man begint nu pas echt te huilen. ‘Ik voel me ook verschrikkelijk! Waarom denkt u, dat ik een halve fles jenever achterover heb geklokt?’
‘En drinken zorgt ervoor, dat uw problemen weg gaan?’
Dat is precies wat de man nodig heeft om in kleine stukjes te breken. Hij huilt smartelijk en ik wenk zijn vrouw erbij. Ik zeg tegen haar: ‘Ylke, misschien is dit een goed moment om even met je huisarts te bellen. Vertel hem wat er gebeurd is, misschien dat hij hulp voor je man kan regelen.’
Ylke knikt. Maar ze is geschokt. Ze zegt: ‘Ik heb Fred duizenden keren gevraagd, waarom hij niet van Joey kan houden, maar hij heeft het me nooit verteld. Dit is de eerste keer, dat ik dit hoor.’
‘En het is goed, dat het er nu een keer uit is. Misschien is er dan nog hoop voor hem en Joey.’
Ylke kijkt me hoopvol aan. Ze troost dan haar man. Joey komt dan naar beneden met zijn weekendtas en ziet zijn stiefvader smartelijk huilen. Hij vraagt me: ‘Wat is er met hem aan de hand?’
‘Laat hem maar even. Dit had hij waarschijnlijk al jaren geleden eens moeten doen. Je stiefvader moet eens goed om de tafel gaan zitten met een psychiater.’

Joey zegt meteen: ‘Ja, dat moet hij inderdaad! Hij is getikt!’
‘Hmm, niet zo snel oordelen, Joey. Er zit veel meer achter. Ik vertel het je later wel.’
‘En jij weet er al van? Je bent pas net hier?’
‘En precies lang genoeg om het te weten. Ik vertel het je straks onderweg wel. Maar nu gaan we weg. Neem even afscheid van je moeder en dan gaan we.’
Joey knikt. Hij neemt afscheid van zijn moeder, en krijgt zelfs een ‘Tot ziens’ van zijn stiefvader, tussen zijn huilbuien door. Joey kijkt verbaasd, dat had hij absoluut niet verwacht. Even twijfelt hij, of hij toch nog niet even zou blijven, maar ziet dat hij zijn moeder op dit moment niet kan helpen. Dan neemt hij vlug afscheid van zijn broer en zus. Tegen zijn broer zegt hij: ‘Als hij je nog een keer slaat, bel me dan. Dan kom ik snel hierheen en sla dan pap net zo hard terug!’
Zijn broer knikt en geeft hem een stevige knuffel. En zijn zusje geeft hem ook een stevige knuffel. Dan pakt hij zijn weekendtas en loopt met me mee. Ik zie, dat Joey het er toch moeilijk mee heeft. Ik sla mijn arm om hem heen, wat hij echt waardeert. Eenmaal in de auto begint hij toch wel lichtjes te huilen. Chantal draait zich om en zegt: ‘Het is ook allemaal moeilijk. Gaat het een beetje?’

Joey knikt. ‘Het gaat wel weer. Het is alleen, dat hij ‘Tot ziens’ tegen me zei. Dat heeft hij nog nooit gedaan!’
Chantal begrijpt er niets van, maar knikt alleen maar. We rijden dan terug naar het huis van Jolien en Joris. Daar pakken we onze spullen op en nemen afscheid van Chantals ouders. Dan rijden we naar huis.
Onderweg leg ik eerst aan Chantal uit, wat er gebeurd is. En dan pas vertel ik aan Joey, wat er gebeurd is, nadat hij zijn spullen ging pakken. Joey hoort me geschokt toe, dat kan ik zien in de spiegel.
‘Dus Fred neemt mij het kwalijk, omdat mijn vader dood is?’
‘Ja, dat is de reden. Het klinkt misschien vreemd, maar daar kan ik iets van begrip opbrengen. Het is natuurlijk absoluut absurd, want jij kunt er helemaal niets aan doen. Maar je vader was de beste vriend van Fred, en hij zocht gewoon een schuldige, om zijn gevoelens en woede op af te reageren. Dat is niet juist, maar dat is wel de verklaring waarom hij zo naar je toe is.’
Joey is echt geschokt. ‘Dat wist ik helemaal niet!’
‘En je moeder ook niet. Maar ze heeft het ook allemaal gehoord, ze stond achter me, toen hij het me vertelde.’
Joey laat zich achterovervallen op de zitting. ‘Dat verklaart inderdaad een hoop. Hier moet ik eens goed over nadenken.’

Ik knik en zet dan de radio wat harder. Joey gaat languit liggen op de achterbank, die breed genoeg is en denkt stilletjes na. Als we thuis aankomen, ligt hij nog steeds zo. Maar hij springt op, brengt zijn spullen naar zijn kamer en komt even later gekleed in een overall naar beneden.
‘Ik ga nog even wat aan de caravan werken. Even mijn gedachtes op een rij zetten.’
‘Wil je, dat ik je help?’
‘Nee, laat me maar even.’

Chantal en ik praten dan nog even over het voorval.
‘Ik vind, dat Joey echt volwassen heeft gereageerd op alles. Ik vind het dapper van hem, dat hij tegen zijn vader is opgestaan, maar zich niet op hem heeft af gereageerd. Dan heeft hij toch veel van jou en Otto geleerd!’
Ik knik. ‘Ja, dat denk ik ook. Als Otto dit hoort, zal hij echt trots op hem zijn. Weet je wat? Ik bel Otto meteen op!’

Ik pak mijn telefoon en bel Otto. Ik leg Otto meteen uit, wat er allemaal gebeurd is, en waarom. Otto is zwaar onder de indruk van Joey en zegt: ‘Dan heeft hij meer vorderingen gemaakt, dan we dachten, John! En dat verdient wel een beloning. Ik heb thuis gepraat en we doen mee. En ik zal het zelf wel voorstellen op de vergadering. Ze hoeven niet te weten, dat jij en Daan erachter zitten.’
‘Dat is goed, Otto. Dan zie ik je dinsdag. Komt Veerle mee?’
‘Ze zou me neerslaan, als ze niet met me mee mocht! Kun je het geloven? Ze zou haar eigen vader slaan, omdat ze anders niet bij haar vriendje kon zijn!’
Ik lach. ‘Maar dat was zeker niet gemeend, of wel?’
‘Gelukkig niet, hoewel ze anders wel een gemene rechtse heeft. Ik moet bijna opletten, anders krijgt ze straks nog de overhand van me.’
‘Dat gebeurt toch nog wel eens. Je wordt er ook niet meer jonger op!’
‘Ga jij ook nog eens beginnen! Leuke vriend ben je!’
‘Graag gedaan. Als ik nog ooit iets voor jou kan doen?’
Otto lacht nu ook. ‘Hey, dan zie ik je dinsdag. Tot dan!’
‘Tot dan!’

Ik hang op. ‘Otto was zelfs heel erg trots op Joey. En hij doet mee om Joey die auto te kopen.’
‘Heel erg goed! Dat verdient Joey nu ook, vind je niet?’
Ik glimlach en sla mijn armen om haar heen. Ik geef haar een lange zoen, die plotseling verstoord wordt door Joey, die plotseling de keuken binnen komt lopen.
‘O, sorry! Ik wilde je alleen even vragen of je me kunt helpen. Er lukt me iets niet.’
Ik glimlach en zeg: ‘Geeft niets. Anders waren er misschien wel kindertjes van gekomen, en daar zijn we nu nog niet aan toe!’
Chantal lacht. ‘Ja ja, dat zeg je nu wel!’
‘Tja, maar heb ik gelijk of niet?’
Chantal duwt me lachend weg. ‘Ga jij maar snel Joey helpen, voordat je alles aan hem verraadt!’

Ik kleed me snel om en loop dan met Joey mee naar de garage.
Joey vraagt me: ‘Hoe bedoelde je dat net met Chantal?’
‘O, het is Chantals stopweek met haar pil. In principe kan dat geen kwaad om dan seks te hebben, maar we nemen liever het zekere voor het onzekere. Op dit moment willen we nog geen kinderen.’
‘Omdat ik hier ben?’
‘Nee, omdat Chantal nog niet klaar is met haar opleiding.’
‘O, ik dacht al.’
Ik kijk hem aan. ‘En zelfs al zou Chantal zwanger zijn, dan ben je nog altijd hier erg welkom!’
Joey glimlacht.
‘Daar ben ik echt heel erg blij om. En dat gevoel geef je me ook, en daarom voel ik me hier ook zo thuis.’
‘En waarom ging je net in je eentje sleutelen?’
‘Als ik kan gaan sleutelen, dan kan ik even mijn gedachten verzetten. Het kalmeert me. En het helpt me alles een plaatsje te tegen in mijn gedachten.’
‘Zoiets dacht ik al. Dat is een goede reden om het te doen. Dat doe ik ook wel eens. En daarbij, ik vind het best wel leuk. Van een oud ding probeer je dan toch nog iets moois te maken.’
Joey knikt. ‘Maar waar is eigenlijk die wagen van Daan gebleven? Die hij nog wilde opknappen?’
‘O, die zal hij wel hebben opgehaald. Die wil hij in zijn garage gaan opknappen. Dus nu is er weer een plekje vrij in de garage. Dus als je goed gaat sparen, kun je je een wagen kopen en hier stallen en opknappen.’
Joey kijkt me verrast aan. ‘Meen je dat? Zou ik dat mogen?’
‘Natuurlijk! Maar ja, dan moet je wel een wagen hebben, en er ook het geld voor hebben!’
‘Ik ga er meteen voor sparen!’
‘En je wil ook nog op jezelf gaan wonen?’
‘Dat duurt nog wel even. Ik moet nog minstens anderhalf jaar naar school! En ik kan ook zolang wat huren!’
Ik lach om zijn enthousiasme. Hij moest eens weten, wat voor verrassing hij nog gaat krijgen.

Dan zegt hij tegen me: ‘Kunnen we niet eens voor de gein op de computer kijken, wat er allemaal te krijgen is? Dan weet ik misschien welk model me aanstaat.’
Ik start de computer in de loods op. Dat is maar een oud ding, maar doet precies wat het moet doen. Het is aangesloten op het internet, vooral om onderdelen op te sporen. Maar natuurlijk kun je er dan ook auto’s mee zoeken. We lopen wat sites af, en Joey bekijkt met grote interesse de verschillende modellen. Hij heeft inderdaad wat meer interesse in de kleinere Amerikanen, en lijkt toch wel te weten, wat hij wil, al zijn er wel diverse modellen, waar hij tussen twijfelt. Maar hij heeft een duidelijke voorkeur voor wagens tussen de jaren zestig en zeventig, net als ik.

Dan vertel ik hem, dat ik binnenkort op een vijfdaags werkbezoek moet naar Amerika. Meteen vraagt hij me: ‘Kun je daar eens kijken, of je wat leuks voor me ziet? Mag best wel wat werk aanzitten!’
‘Je hebt nog niet eens geld om er een te kopen, Joey. En ik ga je dat niet voorschieten, geen denken aan. Bovendien wil Chantal ook al zoiets kopen.’
‘Waarom? Vindt ze haar Jeep dan niet mooi?’
‘Jawel, ze vindt hem zelf prachtig. Maar voor dagelijks gebruik is die wagen gewoon wat minder praktisch. Dus wil ze iets meer praktischer. Kijk, zoiets zoekt ze.’
Ik laat dan de foto zien, van een wagen die ik al voorbij zag komen.
‘Wow, dat is anders ook wel een gave wagen. Wat is dat?’
‘Een Plymouth Valiant. Eigenlijk een budgetwagen, voor de mensen die het niet zo breed hadden. Ze zijn ook niet echt luxueus en hebben wat minder ruimte. Ze wegen niet veel en zijn daarom relatief zuinig. Als je de motor goed afstelt, dan zou ongeveer een op tien mogelijk moeten zijn. Maar reken maar op ongeveer een op acht. Hangt natuurlijk ook af van je rechtervoet.’

We zoeken nog even verder en dan kom ik plotseling een prachtig exemplaar tegen, die te koop is in Nederland. Daar hoef ik niets meer aan te doen. Ik bekijk me de wagen eens goed. Die staat niet eens heel ver van mijn werk te koop. En de prijs is ook nog best redelijk. Als ik de Jeep zou kunnen verkopen, dan zou ik niet eens geld bij hoeven leggen. Ik stuur me de link door naar mijn telefoon en ga verder met andere modellen zoeken. En daarbij kom ik ook bij de wagen, die Daan voor Joey had bedoeld. Ik zeg tegen Joey: ‘Wat vind je hiervan? Dat is niet zo’n heel grote wagen. Licht, en met die zescilinder heeft die ook nog niet eens zo’n dorst.’
Joey bekijkt de wagen. ‘Dat vind ik wel een leuk model. En deze is niet eens zo heel duur! Oh, als ik nu dat geld er eens voor had!’
Ik glimlach. ‘Flink sparen, Joey. Misschien dat je er dan nog wel eens zoiets tegen komt. Maar daar zal nog een hoop werk aan zijn. En als je zo’n wagen koopt, wat ga je er dan mee doen? Origineel houden?’
‘Dat weet ik nog niet. Ik denk wel verregaand origineel. Misschien wel andere wielen eronder, en misschien een andere uitlaat, maar dat zal het dan ook wel zijn.’
‘Ja, dat wordt meestal gedaan. Maar denk wel, een heel sportieve wagen zal het niet zijn. En deze wagen is lichter, en waarschijnlijk ook harder geveerd als mijn Cadillac.’
‘Je kunt niet alles hebben. Maar nou weet ik wel, wat ik ongeveer wil.’
‘Zullen we dan nog even vlug die as in elkaar zetten?’

Joey knikt en we gaan dan vervolgens snel weer aan de slag. Als we een uur later weer naar binnen gaan, gaat Joey meteen douchen en naar zijn kamer.
Chantal zegt: ‘En? Had hij het er nog een beetje moeilijk mee?’
‘Hmm, het gaat wel. Hij heeft wel ontdekt, dat hij met sleutelen zijn gedachten kan verzetten. Dat vind ik geen slechte ontwikkeling. Dan zet hij zijn frustratie om in creatieve dingen. Alleen al daarom zal het goed zijn, dat hij aan zijn eigen wagen kan gaan werken.’
‘Ja, dat is inderdaad een goede ontwikkeling. Heeft hij verder nog wat gezegd?’
‘Niet veel. Maar hij wilde wel, samen met mij, gaan kijken wat voor modellen er allemaal te koop zijn. We hebben heel wat wagens bekeken op die oude computer in de loods.’
‘En? Weet je al, wat hij wil hebben?’
‘We hebben een jackpot! Ik kwam die wagen tegen, die Daan voor hem gevonden had. Het leek wel of hij spontaan verliefd werd. Het zal ook wel komen door de prijs, maar zoiets zoekt hij zich. Maar ik heb hem een beetje moeten temperen door hem te zeggen, dat zoiets vaak snel weg is.’
‘En verder nog iets gevonden?’
‘Ja, maar dat is misschien iets voor jou, wacht ik heb een link naar mijn telefoon gestuurd. Wat vind je hiervan?’

Ik laat Chantal de wagen zien.
‘Dat is ook wel een hele mooie. Mooie kleur, mooie lijnen en een mooi interieur! Daar hoef je niets aan te doen!’
‘Ja, en het leuke is, dat hij betaalbaar is, en niet al te ver van mijn werk staat. Ik zou eens kunnen kijken of het wat is. En als dat zo is, dan kunnen we samen eens gaan kijken.’
Chantal begint helemaal opgewonden te raken. ‘En het is ook nog een V8?’
‘Ja, maar nog wel op benzine. Maar LPG kunnen we dan nog inbouwen. Je wilt er immers dagelijks in rijden.’
‘O, dit vind ik zo’n leuk model! Kunnen we morgen niet al eens gaan kijken?’
Ik glimlach, Chantal lijkt net weer een klein meisje, en ze kijkt me zo smekend aan.
‘Zal ik morgen dan eens bellen? Dan gaan we direct na het werk er samen naar toe. En het liefst met je Jeep, wie weet kunnen we die inruilen.’
Chantal vliegt me om mijn nek. ‘Je bent de liefste man van de hele wereld!’
Ze geeft me een heerlijke zoen.
‘Hmm, zo mag je me wel vaker bedanken!’

Ze kijkt me plotseling geil aan. ‘Ik heb nog wel heel andere ideeën om je te bedanken!’
Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘O? Vertel eens?’
‘Dat wil ik wel vertellen, maar dan moeten we wel ergens anders naar toe…’
We kunnen dan niet snel genoeg op onze slaapkamer komen. Zodra we op de slaapkamer zijn, geeft Chantal me een zoen en begint mijn sweater omhoog te trekken. Even later vliegt het kledingstuk door de kamer. Ze laat haar handen over mijn borstkas glijden. Dat doet ze graag en voelt aan mijn harde spieren. Ze fluistert in mijn oren: ‘Wat ben je toch een lekkere vent!’
Dan begint ze mijn broek los te knopen. Even later valt die al snel op mijn enkels. Omdat ik geen schoenen aan heb, trap ik de broek uit. Ik sta nu nog enkel met mijn sokken en mijn boxershort tegenover haar. Ze duwt me naar de stoel, die in de kamer staat, en dwingt me met liefde om erop te gaan zitten. En daarbij geeft ze me nog een korte zoen, en een kleine tik met haar vinger op mijn neus.
‘Netjes blijven zitten, John! Kijken en genieten!’

Chantal begint nu heel sensueel te dansen. Ze beweegt haar heupen, en laat haar handen over haar lichaam glijden. Dat alleen al is reden genoeg voor mijn pik om al wat stijver te worden. Dan begint ze heel langzaam haar blouse los te knopen. Ze weet wel, hoe ze me moet uitdagen, en buigt regelmatig naar me over, zodat ik naar haar borsten kan kijken. Maar ik blijf braaf zitten op mijn stoel en geniet van de show, die ze me geeft. Knoopje voor knoopje maakt ze los, en ik zie steeds meer van haar naakte huid. Tot mijn verbazing heeft ze zich een andere bh aangetrokken, dan ze zich vanmorgen aan heeft gedaan. Een prachtig rode bh, met kant en doorzichtige stukjes erin. Het is een van mijn favorieten, en dat weet ze heel goed. Ik glimlach, want dan is ze al langer van plan geweest er een leuke avond van te maken.
Chantal ziet me grijnzen, en weet dat ik het gezien heb. Ze heeft dan net haar laatste knoopje los en trekt dan sensueel haar blouse uit en gooit me die speels toe. Ik vang ze handig op en ruik er even aan. Ik ruik haar parfum en kijk haar dan aan. Ze gaat verder met haar spel. Nu maakt ze het knoopje van haar rok los, terwijl ze met mijn rug naar me toe staat en ik vol tegen haar heerlijke kontje kijk. Haar rok zakt af en ik zie nu haar rode slipje. En ik kan al een vochtige plek daarin herkennen. Ze doet een paar stappen naar achteren, zodat ze in reikweide is van mijn handen. Ik laat mijn handen meteen over haar billen glijden en knijp er wat in. Chantal kreunt meteen van genot. Hees zegt ze me dan: ‘Trek mijn slipje uit, John!’

Dat hoeft ze me geen tweede keer te vertellen. Teder trek ik haar slipje naar beneden en laat het op haar enkels vallen. Ze trapt het meteen uit en ik grijp de gelegenheid meteen aan om mijn handen nu wat steviger om haar billen te laten glijden, waarbij ik vooral aandacht geef aan de binnenkant. Ik hoor Chantal kreunen van genot, en laat dan mijn vingers vlak langs haar schaamlippen glijden. Ze hapt naar adem. Ze duwt haar kontje wat naar achteren, zodat mijn vingers dan toch haar tegen haar schaamlippen komen en ik voel haar geil tegen mijn vingers komen. Ik kan het niet laten om haar nog wat meer te plagen en trek mijn vingers terug. Ze kreunt wat teleurgesteld. Dan druk ik een vinger tussen haar schaamlippen. Chantal kreunt meteen goedkeurend en haar ademhaling begint sneller te worden. Wat is ze toch geil! Ik trek haar dan me toe, en duw haar nog meer voorover. Ze begrijpt meteen wat ik van plan ben, en spreid dan haar benen wat meer. Nu heb ik met mijn tong vrij toegang tot haar kutje, en dat begin ik dan ook hartstochtelijk te likken. Na een tijdje wordt de spanning voor Chantal te hoog en ik voel dat ze haar hoogtepunt nadert. Een tel later komt ze met een ingetogen gilletje klaar. Ze houdt zich even vast aan de bedrand en hijgt even uit.

Ik kan niet anders dan glimlachen. Voor mij is er haast niets leukers, dan deze vrouw klaar te laten komen. Ze komt weer overeind en draait zich dan naar me om. Ze gaat op mijn schoot zitten en slaat haar armen om me heen.
‘Dat was heerlijk, schat! Maar dat was eigenlijk niet mijn bedoeling! Ik wilde jou laten genieten!’
‘Ik geniet er net zo veel van, als ik jou kan laten klaarkomen, Chantal. En dat doe ik echt met alle liefde in de wereld!’
Ze kijkt me vol liefde aan. ‘Ik ben zo gelukkig met jou, John! Je geeft me meer, dan ik je terug kan geven. En dan vertel je me, dat je er zelf gelukkig van wordt.’
‘Maar dat is ook zo, Chantal. Maar je geeft me al genoeg. Als ik ’s morgens wakker word, en tegen je rug aankijk, maakt mijn hart een sprongetje, dat je nog bij me bent. En als je me dan aankijkt, met je mooie groene ogen, vol met liefde, dan heb ik niet meer nodig. Alles wat ik dan verder nog heb, dat is dan niet meer belangrijk. Al zou ik morgen alles verliezen, wat ik heb, maar jij bent nog bij me, dan is dat niet erg. En daarom geef ik je graag wat meer aandacht, kleine cadeautjes of een heerlijk orgasme. Als ik dan je reactie zie, dan is dat beloning genoeg.’

Chantal begraaft haar hoofd in mijn nek. Ze kan haar gevoelens nu even niet in woorden overbrengen, maar is vol geroerd door mijn woorden. Maar er zijn geen woorden nodig. Zo laat ze me ook voelen, hoeveel ze van me houdt.
Zo blijven we een tijdje zitten, maar opeens begint Chantal te huilen.
‘Hey, wat is er?’
‘Niets.’
‘Er is wel wat. Zeg het me.’
‘Ach, het is soms ook zo moeilijk. Ik hou zo veel van je, dat ik eigenlijk niet kan wachten, tot we getrouwd zijn. Maar ik weet, als we getrouwd zijn, dan wil ik ook graag snel kinderen. Maar dat gaat niet, want ik ben nog niet klaar met mijn studie. En daarom voel ik me soms een klein beetje rot.’

Ik streel met mijn hand door haar haren. ‘Ik weet, dat het moeilijk voor je is, Chantal. Maar ik vind het wel belangrijk, dat je je studie afmaakt. Maar aan dat eerste, daar kunnen we wel iets aan doen.’
Chantal kijkt verbaasd op. ‘Wat bedoel je?’
‘Nou ja, trouwen. Ik weet hoeveel dat het voor jou betekend, en het is echt niet voor niets, dat ik je al zo snel gevraagd heb om met me te trouwen. Alleen heb ik toen voorgesteld, omwille van je studie, om pas na je studie te gaan trouwen. Maar dat kunnen we ook wel eerder doen. Maar dan moeten we nu wel even heel flink gaan sparen.’

Chantal kijkt geschokt. ‘Meen je dat echt? Om al eerder te gaan trouwen?’
‘Ja, waarom niet? Door te trouwen is het echt niet zo, dat we de rest niet zo kunnen houden. Kinderen, daar kunnen we nog steeds mee wachten, tot je klaar bent. Alleen zullen we dan wat meer compromissen moeten maken, omdat we onze bruiloft niet zo uitgebreid kunnen houden.’
Chantal slaakt een gil en geeft me dan een zoen. ‘Ja! Je bent ook zo lief! Dus je wilt dat echt al sneller doen?’
Ik knik en Chantal maakt enkele vreugdebewegingen. Ze kan haar vreugde echt niet de baas.
‘Maar we kunnen het toch ook wel een beetje doen, zoals Johan en Helen? Ik bedoel, in de loods heb je meer dan plaats genoeg! De band lijkt me geen probleem, en de rest is ook nog wel een keer geregeld. Ik hoef niet per sé een super-de-luxe bruiloft met alle toeters en bellen. En een superdure jurk is ook niet nodig.’

Ik glimlach. ‘Maar je trouwt maar een keer, en dat wil ik dan wel goed doen. Een mooie jurk en voor mij een goed pak, dat vind ik op zijn minst plicht.’
Chantal zegt lachend: ‘Een jurk zou je ook niet goed staan.’
Ik lach hard. ‘Nee, laat mij me maar lekker in een mooi pak verschijnen. Maar inderdaad, de rest zouden we net als Johan en Helen kunnen doen. Een locatie hebben we al, de band is inderdaad niet moeilijk te regelen, een trouwauto ook niet. Dus wanneer gaan we trouwringen uitzoeken?’
De ogen van Chantal fonkelen van blijdschap. ‘Morgen?’
‘Nee, zo snel krijg ik dat niet geregeld. Morgen gaan we kijken of jij een andere wagen krijgt.’
Chantals ogen fonkelen nu nog harder. ‘O ja, da’s waar ook! Wat zal Ylke morgen jaloers op me zijn! Ik kan niet wachten om het haar te vertellen!’

En vanaf dat moment is ze nog liever voor me. Ze laat haar hand naar mijn boxershort glijden, waar mijn pik in haar handen snel steigert. Dan fluistert ze in mijn oor: ‘Ik wil, dat je me zo diep en hard neemt!’
‘Maar het is je stopweek?’
‘Maakt niet zo veel uit, John. Dat kan echt geen kwaad.’
Ze gaat dan staan en trekt me overeind. Dan knielt ze voor me, trekt mijn boxershort op mijn enkels en begint me hemels te pijpen. In haar mond groeit mijn pik tot zijn volledige lengte, en tot mijn verbazing probeert ze zelfs mijn hele pik in haar mond te krijgen. Dat doet ze niet vaak, maar nu dus wel. Ze moet bijna kokhalzen, maar zet toch dapper door. En zo lukt het haar uiteindelijk toch om mijn hele pik in haar mondje te nemen. Ik voel dan mijn orgasme aankomen, en waarschuw haar dan tijdig.
‘Chantal, ik ga komen!’
Ze gaat nog even door, maar net op het moment, dat ik ga klaarkomen, haalt ze mijn pik uit haar mond. En dan spuit ik haar hele gezicht vol met mijn zaad. Dit had ze niet verwacht, maar ze kan er wel om lachen. Ze strijkt met haar vinger wat zaad van haar gezicht en likt er dan aan.
‘Je hebt er wel een rotzooi van gemaakt!’

Ik moet erom lachen. Ze staat op en loopt naar de badkamer om haar gezicht te wassen. Maar ze is snel weer terug. Ik lig nog op bed en kijk hoe ze binnengelopen komt. Zo helemaal naakt, met haar wat bleke huid en haar lange rode haar ziet ze eruit als een engel. Verleidelijk en heupwiegend loopt ze naar me toe. Ze kruipt het bed op en buigt zich naar me toe. Dan duwt ze me helemaal achterover en zegt: ‘En nu ga ik je lekker berijden. Ik wil je lekkere pik diep in me voelen.’
Ik ben even verrast door haar stevige taal, maar ik moet wel toegeven, dat het me wel opwindt. Ik grijns. Chantal glimlacht. Maar ze verspeelt geen tijd. Ze komt op me zitten, en laat haar handen over mijn pik glijden. Die heeft echt niet lang nodig om weer op volledige sterkte te komen. En dan laat ze zich met een zucht op mijn pik zakken. En begint me dan te berijden, alsof ze een amazone is. Geloof me maar, er is echt niets geilers, dan een vrouw die helemaal losgaat en je pik berijdt alsof het haar laatste rit is. Het is maar goed, dat ik zojuist al een keer ben klaargekomen, want dan was ik al veel te snel opnieuw klaargekomen.

Chantal gaat flink door, en hijgt en kreunt. Ik ken haar goed genoeg, dat ze niet meer ver van haar hoogtepunt af zit. En ze blijft stevige taal uitslaan.
‘Kom, dan lekkere vent van me! Geef het me! Ik wil het, diep in me!’
Chantal lijkt wel helemaal doorgedraaid, maar het is zo geil en zo wild! Mijn orgasme komt dan ook al een vulkaan. En het is net alsof Chantal daarop heeft zitten te wachten. Ze voelt mijn zaad diep in haar spuiten en komt dan zelf ook heftig klaar. En dan pas laat ze zich geheel uitgeput op me vallen.

Het duurt wel even, voordat ze weer op adem is. Ik geef haar de tijd om te herstellen, en kijk haar alleen maar verbaasd aan. Dan moet ik lachen. Chantal kijkt me verbaasd aan en zegt: ‘Wat valt er te lachen?’
‘Eigenlijk niets. Ik ben alleen maar verbaasd, dat je opeens zo los en wild werd! Nooitgedacht, dat je diep in je zo lekker vulgair kon zijn.’
Chantal moet nu ook lachen. ‘Dat wist ik ook niet, maar het was alsof ik in een roes was. Ik moest en zou je zaad diep in me hebben. Op welke manier dan ook!’
‘Het was wel lekker kinky! Maar ik heb toch liever de lieve Chantal.’

Chantal moet weer lachen. ‘Ja, voor een keer was dat leuk. Ik weet heel zeker, dat ik hier morgen spierpijn van ga krijgen.’
‘Dat zou best kunnen. Waar je opeens die energie vandaan haalde, mag God weten.’
Chantal legt haar hoofd op mijn borstkas en zegt: ‘Ik weet het ook niet. Maar je laat me dingen voelen, die ik nog nooit eerder heb gevoeld. En je lijkt steeds te weten, wat me dwars zit, of waar ik me druk om maak. En dat maakt, dat ik steeds een stapje meer vrijer word. En dat maakt me zo gelukkig, John. Je hebt geen idee hoeveel.’
‘En jij hebt geen idee, hoe gelukkig jij me maakt, Chantal. Nu is iedere dag voor mij een feest en ik dank God, dat Hij me je heeft gezonden. Je bent mijn reden, dat ik leef. Ik aanbid de grond, waarop je loopt, de adem die je uitblaast. Al zou de wereld morgen vergaan, dan treur ik niet, want ik heb jou aan mijn zijde. Dat is wat ik voor je voel, Chantal.’
Chantal krijgt er tranen van in haar ogen.
‘Er heeft nog nooit iemand iets mooiers tegen me gezegd, John. Ik hou van je!’
‘En ik hou van jou!’
We staren dan nog een tijdje naar elkaar. Helemaal zonder woorden, die zijn overbodig. En uiteindelijk valt Chantal in slaap. Ik kijk nog even naar haar en val uiteindelijk ook in slaap.