Mini - 125

Toen ik wakker werd, stond de wekker om tien voor vijf. Hmm… Nog even lekker in bed liggen… Ik draaide me naar Joline om; ze lag met haar rug naar me toe. Ik kon het niet laten en begon haar rug te strelen. Ze bromde. “Da’s fijn…” Ik kon er niets aan doen: langzaam zakten mijn handen naar onderen en streelde ik haar billen. Ik verlangde naar haar! Voorzichtig en zachtjes streelde ik tussen haar billen; ze reageerde door één been op te trekken. Zo kon ik beter tussen haar billen strelen en volgens mij genoot Joline hier ook van. Langzaam streelde ik haar sterretje, over haar nachthemdje heen, en even langzaam gleden mijn vingers verder tussen haar benen, richting haar poesje. Joline zuchtte zachtjes toen ik haar poesje bereikte, maar protesteerde niet. Ze draaide op haar buik en vroeg toen zachtjes: “Wat ben jij van plan, geilaard?” “Ik heb zin in jou, heerlijke vrouw. Zin om lekker met je te vrijen in de vroege ochtend…” “Hmmm… Hoe laat is het dan?” “Het is vijf voor vijf, lekkere meid. We hebben nog een halfuurtje.” Ik bleef zachtjes haar benen strelen. “Je bent een rotzak, Kees Jonkman. Een onschuldig meisje van haar slaap beroven.” Ze draaide zich om en trok mijn hoofd naar zich toe. “Laat me even plassen, schat, anders wordt het een bende hier.” Ik liet haar los, ze stond op en rommelde nog even in een kast. “Pak maar een paar handdoekjes…” hoorde ik voordat ze de deur van de badkamer sloot. Ik grinnikte en voldeed aan haar verzoek.

Toen ze terugkwam schoof ze naast me en ging weer op haar buik liggen. “Begin weer bij het begin, Kees. Lekker over m’n rug… Even in de stemming komen.” Ik veegde haar haren uit haar nek en streelde langzaam over haar schouderbladen. Haar gladde nachtpon hield ook mee; ik wist dat Joline dit ook een fijn gevoel vond. Langzaam ging ik verder omlaag, vervolgens weer omhoog via de zijkanten van haar borsten. Joline kwam omhoog en steunde op haar knieën en ellebogen. “Streel mijn tepels…” Haar borsten hingen onder haar en langzaam gleden mijn handen er overheen. Toen ik zachtjes haar tepels masseerde kreunde ze. “Ohhh….dat is zoo lekker…” Ik voelde dat ze haar benen wat uit elkaar zette. “Leg je hand tussen mijn benen!” Ik gehoorzaamde en ze liet zich op mijn hand zakken. Ik voelde nylon. “Ondeugend meisje…” Ze giechelde. “Ik heb maar een panty aangetrokken, meneer. Anders komt u misschien in mijn lieve poesje…” “Je bent een ondeugend meisje, Jolientje…” Ze likte met haar tong over mijn lippen. “Ik weet dat jij het heerlijk vind, schat. En ik vind het ook heerlijk om jouw handen over mijn panty’s of nylons te voelen. Héél erotisch… En laat me nu lekker klaarkomen! Ik wil mezelf op je hand bevredigen! Knijp in m’n tepel en betast mijn poesje! En als jij klaar wilt komen: Gewoon lekker klaarkomen, tegen me aan… Dat vind ik ook geil…”
Haar laatste woorden kwamen er al hijgend uit: ze was al begonnen en wreef haar onderlichaam tegen mijn hand aan. “Je bent een heerlijk meisje, Jolientje…” Ze kreunde. “Knijp in mijn tepel, Kees! En dan in de andere… en voel me! Betast me tussen mijn benen! Laat me je voelen!” Ik greep haar tussen haar benen. “Ik voel dat je al een beetje nat bent, Joline…” Ze hijgde en schoof sneller op en neer. “Já! Ik ben lekker nat… Geil … Jouw hand tussen mijn benen maakt me steeds geiler…” Ik voelde een golf vocht over mand glijden. “Geil meisje… Je wordt kletsnat!” Ze kreunde. “Ik … ben er bijna…Kees… Jouw meisje moet … straf….” Ik wist wat ze bedoelde en kneep even hard in haar tepels. “Ahhh…” Ze drukte haar natte poesje nog steviger tegen mijn hand aan en ik trok mijn hand terug. Even bleef ze bewegingsloos liggen, tot ik haar een tik op haar natte spleet gaf.
“Je verdient straf, meisje. Je maakt je mooie panty kletsnat…” “Maar het is zó lekker, meneer…” Ik betastte haar weer en voelde dat ze droop. Péts! Weer een tik en een kneepje in haar andere tepel. “Meneer… Mag ik klaarkomen?” “Wil je dat zo graag?” Een kreun volgde en toen een zacht: “Jaaaahhhh…. Lekker klaarkomen, op uw hand… Ik wil u voelen, uw vingers op mijn natte kutje…” “Wil je niet liever mijn harde paal in je natte, geile spleetje?” “Nee meneer… Daar heb ik straks dan last van… Vinger me lekker, over mijn geile panty heen… Ik weet dat u dat ook heel opwindend vindt, meneer… AU!” Ik sloeg precies op haar klitje en ze gromde. “Dat is je straf omdat je niet wil dat ik je neuk, meisje.” Ze hijgde. “Nee, u mag me niet neuken, meneer…Auw…Lekker…”
Wéér een tik, gevolgd door een zachte streling over haar poesje. Joline kreunde toen ik niet ophield met strelen. “Oh meneer dit is zó lekker…” Ze wreef zich tegen me aan en plotseling verstarde ze. Ik duwde met twee vingers op haar nu openstaande grotje en voelde haar vocht naar buiten komen. “Ohhh…. Ik kóm! Zo lekker, met jouw vingers op mijn natte kut! Doorgaan, lekker doorgaan! Ik kom zo lekker klaar…” Ze lag onder mijn hand te trillen en te schudden. “Kom in me! Neuk me, Kees! Ik wil je voelen klaarkomen! Geef me je harde pik, diep in me!” Ze rukte haar panty omlaag. “Lekker doggy… Lekker diep!” Ik ging achter haar zitten. “Weet je het zeker, schatje?” “Toe, kom op, néém me! Hard! Mijn natte kut is voor jou!”

Ik stootte in haar en trok haar zo hoog mogelijk tegen me aan. Joline gilde. “Lekker!! Kom… neem je geile sletje! Zeg het Kees!” Ik neukte haar nu in een hoog tempo en hijgde: “Je bent een geil teefje, Joline… Mijn geile neuksletje…” Ze kreunde: “Jaaa… Ik wil je lekkere zaad diep in…” Ze aarzelde weer. “Diep waarin, meisje?” “Ohhh…. Diep mijn hoerige kutje, meneer…” Ze kwam wéér klaar en haar poesje kneep zich samen. Ik kon me niet mee beheersen en neukte haar hard en diep tot ik ook klaarkwam! Ik trok haar naar me toe en spoot me zelf diep in haar leeg. Joline kreunde aan één stuk door. “Heerlijk… Ik voel u in me spuiten, meneer… Lekker sperma in mijn geile, natte kut… Ohhhh….” Er spoot vocht uit haar poesje, toen ik me een beetje terugtrok. Even hijgden we uit. “Kees… Mag ik gaan liggen?” Ik liet haar zachtjes op bed zakken en gleed uit haar. Toen ik naast haar ging liggen voelde ik haar tong tegen mijn lippen. “Heerlijk… Je hebt me heerlijk bevredigd, schat… Dat mag je vaker doen.” Ik kuste haar. “Dat was ik ook van plan, lief meisje van me. Ik hoop dat ik je niet te hard heb aangepakt.”
Ze drong met haar tong diep in mijn mond en speelde met de mijne voordat ze antwoord gaf. “Kees, ik wilde op een gegeven moment nog maar één ding: jouw harde paal zo diep mogelijk in mijn geile poes. En ik wilde je zaad voelen en dán klaarkomen. Heerlijk…” Ik hoorde haar giebelen. “Hier kan ik de rest van mijn leven op teren…” “Ik dacht het niet, mevrouw Boogers. Ik wil u met grote regelmaat voorzien van een nieuwe lading verse zwemmertjes…” Ze schoot in de lach. “Zwemmertjes… Jaja, zwemmertjes van Kees Jonkman. Als ze net zo snel zwemmen als meneer Jonkman zelf, zal ik nooit zwanger worden…” Ze blééf giechelen. “Rotmeid.”

De wekker stopte deze discussie met irritant gezoem. “Kom, schatje… We gaan er uit. Even lekker douchen, daarna goed ontbijten. Nog even een paar uurtjes bij DT en dan richting Amersfoort met vriend André achterin de auto.” “Hmmm…. Ik ben benieuwd, Kees. Maar eerst…” Ze kuste me. “Dank je wel voor dit heerlijke vrijpartijtje.” “Jij ook bedankt, schat, dat je me zo verwend hebt.” We hielden elkaar even vast en stonden toen wat moeizaam op. “Kom, douchen. Géén kouwe plens, we zijn al wakker.” We sprongen samen onder de douche. Joline giechelde. “Geef mij de sproeier eens, Kees. Sommige regionen hebben wat… ahum… gerichte aandacht nodig. Anders loop ik te lekken.” “Moet ik helpen, schat?” Ze keek even op. “Doe maar niet. Het effect zou wel eens het tegenoverstelde kunnen zijn dan wat de bedoeling was.” Ik mopperde. “Het is ook nooit goed… Wil je als man een keertje helpen, krijg je de kous op de kop.” Joline keek me aan. “ Ik wil wel eens een panty over je hoofd heen trekken, als je daar vrolijk van wordt…” Ik trok haar even naar me toe. “ Alleen als jij er nog in zit, lekker ding…” Ze bromde: “Jaja… en me dan weer in opperste staat van opwinding brengen zeker. Voorlopig even niet meer, jochie.”

Ze draaide de kraan dicht. “ Hup, afgelopen met douchen. Aankleden en dan wil ik een lekker ontbijtje nuttigen met mijn minnaar.” “En wat trekt mevrouw aan vandaag?” Ze dacht even na. “ We gaan niet sporten vandaag, en rijden vanuit Gorinchem meteen door naar Amersfoort… Dan wordt het een mooie rok en mijn andere Noorse trui. En vooruit: ik zal niet de beroerdste zijn: onder die rok draag ik wat leuks. Heb jij iets om naar uit te kijken. Als we ons vanavond heel laat uitkleden.” Ze kuste me snel op mijn neus. “U bent te goed voor deze wereld, mevrouw.” We kleedden ons aan: ik in een nette broek, overhemd en colbert. Terwijl ik me aankleedde keek ik naar Joline. Ze trok een klein slipje aan met een bijpassend BHtje. Vervolgens een koffiekleurige panty die ze, zittend op bed, sierlijk aantrok. “Zal ik even zorgen dat hij goed aansluit, schat?” Ze schudde haar hoofd. “Niks ervan meneertje. Dan liggen we binnen twee minuten weer in bed te rollebollen en komen we schandalig te laat. Handjes thuis. Balou, zeg er iets van!” De beer zat zoals gewoonlijk op de stoel naast Joline’s helft van het bed. Ik zette mijn ‘Balou-stem’ op en zei: “Gun Kees nou ook zijn plezier, Jolientje. Heb jij toch ook lol van? Ik zag je vanmorgen wel door het bed stuiteren, hoor… En maar roepen ‘ Ik ben een net meisje!’ Jaja…”
Joline pakte de beer bij een oor, deed een kast open, gooide hem er in en deed de deur op slot. “Zo. Kast-arrest. Vunzig beest. Jij hebt slechte invloed op mijn knuffels, Kees!” Een rode, halflange rok en een zwarte Noorse trui met borduurwerk completeerden haar verschijning. Ik floot zachtjes. Ze zei niets, maar ik zag haar lachen. “ Kom, schoonheid: nog even een weekendtas pakken met spullen voor morgen, daarna lekker ontbijten. Eitje erbij? Heb je nodig.” Joline schudde haar hoofd. “ Nee, voor mij geen ei. We sporten vandaag niet, dus kalm aan. Bovendien hebben we vanavond waarschijnlijk allemaal banketstaven en zoetigheid, dus…”
Even later zaten we in de auto en bespraken we de dingen die we vandaag sowieso nog moesten doen op het werk, tot Joline vlakbij Gorinchem plotseling zei: “Kees… Nog bedankt dat je me eerder en heel prettig wakker maakte. Dat wil ik nog even gezegd hebben voordat we in ander gezelschap zijn.” Ze keek me lief aan. “Schat, ik heb het al vaker gezegd en nu weer: met jou de liefde vieren is elke keer weer een avontuur waarvan je nooit weet waar het eindigt. Jij voelt me zo goed aan…” Ze legde haar hand op mijn been. “Da’s prima, Kees. Wij zijn soulmates. Heerlijk. Ik voel me veilig bij jou om alles te doen wat ik lekker vind…” Ik keek even opzij. “Zijn er dan nog openstaande wensen, aanstaande mevrouw Jonkman?” Met een glimlachje zei Joline: “Ja, die zijn er. Maar een paar daarvan vertel ik pas als jij bij het kruisje getekend hebt. Je zou je eens kunnen bedenken…” “Schurk. Dit zijn vrouwenstreken. Ik denk dat ik maar eens een goed gesprek ga houden met Balou. Die wist toch alles van je? Als ik hem bevrijd uit zijn gevangenis is hij me eeuwig dankbaar.” Een zachte grom klonk door de auto en gniffelend reed ik even later het parkeerterrein op.

Bij de koffieautomaat schoot ik Miranda aan. “Mir, goeiemorgen. Mag ik Rob zo meteen even meenemen naar Damen? Even kennismaken met de projectleider patrouilleschepen, Allard. Met hem gaat hij vrij intensief samenwerken.” Miranda knikte. “ Als je hem maar niet de hele ochtend meeneemt, Kees. We moeten nog wat werkafspraken maken.” “Beloofd. Ik kom ‘m straks wel halen, als ik weet hoe laat we welkom zijn aan de overkant van de snelweg.” Na een korte bespreking met de Piraten belde ik Allard en sprak af dat we rond negen uur bij Damen zouden zijn. “ Jullie zullen het wel goed met elkaar kunnen vinden, Rob”, zei ik, toen we eenmaal in de auto zaten. “Ik heb zes maanden bij hem stage gelopen en een heerlijke tijd gehad. No-nonsense figuur, technisch heel goed en een prima gevoel voor humor. Maar ook iemand die als het nodig is, bikkelhard kan zijn.” “Als jij goed met ‘m op kan schieten zegt dat voor mij genoeg Kees.”

We meldden ons bij de receptie en konden doorlopen naar de ontwerpafdeling. Allard kwam ons tegemoet en Rob en Allard maakten kennis. Mooi om te zien: ze peilden elkaar maar binnen een seconde bleek dat er een ‘klik’ was. “Zo, dus dit is je nieuwe, tijdelijke piraat, Kees? Zo te zien een goeie aanwinst…” Rob zei droog: “Iemand moet hem toch in het gareel houden? Als hij de fout in gaat, meld ik het aan m’n zus. Die neemt meneer Jonkman dan wel even onder handen…” Allard keek even niet-begrijpend. “Je zus???” Rob grijnsde. “Ik ben de broer van Joline, de partner van Kees. Zijn aanstaande zwager dus. Tenminste… als die twee het eens kunnen worden hoe de nachtkastjes in hun slaapkamer komen te staan.” Allard knikte. “Aha, nu snap ik ‘m. Nou, daar ben je mooi klaar mee met zo’n aanstaande zwager. Ik weet nog wel een paar smeuïge verhalen uit de tijd dat hij hier stage liep. Die heb ik maar niet verteld toen jouw zus hier was…” Ik keek hem nogal dreigend aan. “En die ga jij ook niet wereldkundig maken, meneer. Althans: vandaag niet. Wat je volgende week doet zal me een zorg zijn, maar vandaag niet.” Ze keken me vragend aan. “En waarom specifiek vandaag niet, Kees?” “Omdat wij vanavond met de families Jonkman en Boogers samen Sinterklaas vieren. Ik acht meneer Boogers hier naast me in staat om vandaag nog rap een smerig gedicht over mij in elkaar te flansen... Wat ik dan vanavond moet voordragen in het gezelschap van mijn geliefde, mijn zussen en mijn ouders. No, thank you.”
Rob grijnsde. “Kun je mij de koffieautomaat even wijzen, Allard? Kees, moet ik voor jou ook een bakkie meenemen?” Ik keek hem vernietigend aan. “Pas jij op? Je zit met ingang van maandag zeven weken in een werkkamp waarbij de Goelag Archipel een bio-vakantieoord is, denk daar aan.” Allard grijnsde. “Zo ken ik je weer…” We kletsten nog even verder, totdat ik op m’n horloge keek. “Wij gaan terug richting DT. Allard, volgende week woensdag komt Rob een dag bij jullie info opsnuiven en het prototype bekijken; daarna gaan we intensief samenwerken.” Allard knikte. “Als jij volgende week vrijdag eens deze kant uitkomt… Dan ligt het prototype weer in het water, kunnen jullie inventariseren welke wijzigingen nog noodzakelijk zijn en kunnen we samen een plan richting directie opstellen. Neem je Henry dan ook mee? Die wil ik er graag bij hebben.” Ik knikte. “Rob, Henry en ik heb ik ingedeeld voor dit project.” “Mooi man… Leuk team. Nou, ik ga weer mensen achter de vodden zitten; daar word ik voor betaald. Rob: fijn om jou aan boord te hebben. Ik zie jullie volgende week!” Tijdens de korte rit naar DT zei Rob: “Dat lijken me leuke weken worden, bij Damen.” Ik knikte. “Ik denk het ook, Rob.”

We gingen bij DT uit elkaar: Rob naar Miranda en ik naar m’n eigen kantoor. Om twaalf uur kwam Theo langs, met Marion in zijn kielzog. Ze deelden banketstaven uit. “Cadeautje van de Sint. En nu: alles laten vallen, ik zie jullie maandagochtend weer!” We ruimden onze bureaus op, zodat alles weer spic en span was. En Andre verhuisde zijn paar prive-spullen naar de groepsruimte van Miranda’s team. “Snik… ik moet jullie verlaten! Tot weerziens, vrienden!” Hij veegde een paar denkbeeldige tranen uit z’n ogen. Ik zette hem bij Miranda neer. “Pas goed op deze piraat, Mir. Ik wil ‘m over zeven weken ongeschonden terug. Andre, over een kwartier instijgen, dan gaan we richting Amersfoort!” Hij knikte en ik sloot de deur achter hen. Rob bracht even later een paar spullen naar de groepsruimte van de Piraten. Henk wees hem zijn bureau. “Welkom Rob. Wij ruimen vrijdags voor we naar huis gaan altijd de boel even netjes op. Dan kunnen we maandag met schone lei beginnen. Andre heeft z’n bureau voor jou al schoongemaakt, dus je hebt mazzel.” Tien minuten later waren we klaar en gingen de piraten een voor een de deur uit. Ik wilde Joline ophalen.

Uit het Backoffice klonk de bulderlach van Fred en ik liep binnen. “Wat is hier zo leuk?” Angelique gniffelde gemeen. “Ik had je toch gezegd dat ik ‘m door de mangel zou halen, Kees? Dat heb ik zojuist gedaan… met een klein gedichtje.” Fred gromde. “Een klein gedichtje noemt ze dat…” Hij hield drie volgeschreven A4tjes omhoog. “De tut…” Joline lachte gemeen. “Ik had je gewaarschuwd, meneer van Laar. Don’t mess with lawyers.” En met stemverheffing zei ze: “En nu eruit iedereen! Opduvelen, naar huis, gedichten schrijven, cadeau’s inpakken of nog scoren en banketstaaf eten!” Ginnegappend stroomde het bureau leeg. Fred legde zijn hand op mijn schouder. “Heel veel sterkte vanavond, maat…” Ik lachte en wees naar Joline. “Wens je lieve direct leidinggevende maar sterkte. Die heeft het een stuk harder nodig…” Hij fronste en langzaam kneep zijn hand steeds harder. “Jij gaat mijn cheffin toch niet plagen he? Ik wil geen klachten horen, maandag!” Joline en ik visten André op en liepen we samen de gang door richting uitgang.
“O, wacht even jongens… Nog even iets ophalen” Andre schoot de receptie in. Joline en ik knipoogden naar elkaar en liepen door naar de hal. Daar wachtten we even en even later kwam Andre gehaast aangelopen. “Zo. Ook weer geregeld…” Nadat we in de auto zaten, Andre naast mij en Joline achterin, zei Joline droogjes: “Er zit wat lippenstift op je kraag, Andre…” Hij draaide om. “Wát? Méén je dat?” “Nee, maar het zou zo maar gekund hebben…” Ze giechelde. “Ik heb m’n ogen niet in m’n achterhoofd, meneer Krips…” Ik keek in m’n binnenspiegel. “Wat ben jij slecht, schoonheid…” “Hij moet een beetje voorbereid zijn op vanavond, Kees…” André gromde en ik keek opzij. Hij had een kop als een boei. “Jouw kleurtje komt niet van een zonnebank, makker. Vertel het maar. What happens in the Volvo, stays in the Volvo.”

André haalde z’n schouders op. “Nou ja, als jullie het toch al weten: “Ja, ik ben helemaal verkikkerd op Marion. En volgens mij ziet ze ook wel wat in mij. Als iemand me dat een paar weken geleden had voorspeld, had ik hem of haar vierkant uitgelachen. Maar graag enige discretie. Het is nog erg pril allemaal.” Ondertussen waren we Gorinchem uit en het was enige tijd stil in de auto. Toen vroeg Joline: “Andre… ken jij de complete geschiedenis van Marion?” “Ja. Heeft ze me zelf heel eerlijk verteld, eergisteravond. Soms met het schaamrood op de kaken. Vanaf haar vijftiende heel veel gebruik gemaakt van haar uiterlijk om dingen voor elkaar te krijgen, tot en met het verleiden van docenten aan toe. Een affaire met een collega bij haar vorige werkgever. Daar ontslagen. Thuis luiwammessen, binchewatchen en feesten, totdat haar vader haar als laatste kans richting DT trapte. Harde aanvaring met Angelique, met jullie twee, vervolgens onder het toezicht van Fred lopen beulen op het dak… En uiteindelijk bij jullie thuis na een keiharde looptraining ingezien dat ze fout bezig was. Gesprek met haar pa… Wat er tijdens de HUET-training gebeurde heb ik zelf kunnen zien. En nu draait ze lekker mee, volgens haarzelf.” Ik hoorde Joline goedkeurend hummen. “Ze is eerlijk geweest, André. Da’s goed. En ze draait nu inderdaad leuk mee.” Ze giechelde. “En ze heeft bewezen veel meer te kunnen dan alleen met haar tieten te zwaaien… Sorry. Uitspraak van jouw charismatisch teamleider.” André keek me aan: vijf gespreide vingers en van de andere hand de wijsvinger omlaag. “Kun je rekenen, André? Reken er maar niet op. En ik stel voor dat we dit gesprekje onder ons houden. In ieder geval totdat jullie samen de tijd rijp achten.”

De rest van de rit richting Amersfoort kletsten we over projecten binnen DT en de samenwerking met Miranda. Vlak voor Amersfoort zei André: Honger! We hebben nog niet geluncht, en m’n maag begint te rommelen.”“Nog vijf minuten afzien, André. Mijn moeder kennende heeft ze tafel al gedekt.” Toen we de oprit opreden ging de voordeur open en Ma stond op de drempel. “Hallo jongelui. Welkom maar weer. Kom gauw binnen, hier brandt de kachel.” Joline en ik kregen een knuffel, André een hand. “Jij bent André? Welkom. Goed dat je meegekomen ben. Op zo’n avond moet je niet in je uppie zitten. Voor de rest zal ik er geen woorden over vuil maken.” “Dank voor uw gastvrijheid, mevrouw Jonkman.” Ze trok een wenkbrauw op. “Dit stelletje noemt mij ‘Ma’; dat gaat voor jou niet op, dus noem me maar gewoon Chantal. En mijn man heet Karel; die zal binnen een paar minuten wel thuis zijn. Ik wacht even met koffie, dan kunnen we meteen aan tafel.”

Binnen een minuut waren Ma en André in een gesprek over bouwkunde, dus Joline en ik liepen even naar boven om onze weekendtassen op mijn oude slaapkamer te zetten. En we gebruikten die momenten even om lekker te knuffelen, tot ze zei: “Kom, naar beneden, anders denkt men nog dat we nu al liggen te wippen.” Pa was ondertussen ook binnen, dus we konden aan tafel. “Lekker, Chantal. Ik denk dat ik voortaan maar hier kom lunchen…” “Dan moet je wel héél snel kunnen rijden, André. Bovendien ben ik niet elke dag thuis op dit tijdstip.” Ma glimlachte en Joline zei: “Terug naar je broodtrommeltje pindakaas, André…” Hij keek gespeeld teleurgesteld. “Ja. En wandelingen in de sneeuw, sneeuwbalgevechten en in je T-shirt in de sneeuw liggen en denken dat je met je liefje voor de open haard ligt, potverdorie…” Pa en Ma keken vragend en Joline vertelde over de sportles van Mariette. Ze besloot met: “en dat liefje verzon meneer er gewoon maar bij. Dat heeft Mariette nergens verteld. Wishful thinking, meneer!” André werd een beetje rood en ik grijnsde.

Na het eten moest er uiteraard afgewassen worden; die taak namen Joline, André en ik voor onze rekening. “Misschien moeten jullie nog wat gedichten schrijven of zo?” Pa knikte, maar Ma schudde haar hoofd. “Ik was maandag al klaar, Joline.” Typisch Ma, altijd efficiënt. Na de afwas dropte ik de zakken met surprises in de schuur. Daarna gingen we met z’n drieën een stukje lopen. Langs de ingang van de Bernhardkazerne, het spoor over, langs de dierentuin en via de andere kant weer terug. Het was nog steeds koud, maar gelukkig waren de stoepen redelijk schoon. Om kwart over vier waren we weer terug. Rob, Melissa en Clara waren er al, Rob senior en Tony kwamen aanrijden toen wij de voordeur binnen gingen en Ton viel binnen toen wij net aan de koffie zaten. Pa zei: “Kees, kun jij even helpen om wat open haardhout naar binnen te slepen? Ik wil zo meteen de haard aan doen; is wel zo gezellig.”

Toen we naar buiten liepen kwam Rob senior ons achterop. “Karel, waar laten wij de cadeautjes?” Pa wees op de schuur. “Daar staat de rest. Geef het ook maar door aan Rob Junior en de meiden.” Even later zagen we nóg twee jute zakken in de schuur verdwijnen. “Dat wordt een lange zit, Kees…” Ik grinnikte. “Ik heb mijn team opdracht gegeven om André ook een beetje in de watten te leggen. En Joline’s team heeft ook het nodige bijgedragen. Die gaat morgen niet met lege handen naar huis!” Pa keek me aan. “Goed geregeld, jochie. Kom, we nemen dit stukje tropisch regenwoud mee naar binnen; volgens mij komen we hier de avond wel mee door.” We liepen naar binnen. “Zo… Dat ziet er veelbelovend uit, heren.” Tony grinnikte en Pa zei: “En het werd nog een lange avond in Amersfoort…”

Ma tikte met een lepeltje tegen haar kopje. “Mensen, mag ik even de aandacht? Welkom allemaal. Speciaal welkom aan André; doe alsof je thuis bent. Ik hoop dat je tegen een grap kunt, want het risico is vrij groot dat mensen vanavond flink op de hak genomen worden.” Hij wees naar Joline en naar mij. “Ik ben gedurende de laatste maanden al een beetje voorbereid, hoor…” “Mooi”, zei Clara, “we hoeven ons dus niet in te houden!” Ma vervolgde: “Ik heb gezien wat er allemaal de schuur is ingesjouwd; het wordt een lange zit vanavond. Daarom lijkt het me verstandig als we nu al beginnen. Ik heb een grote pan soep gemaakt en er is voldoende te knabbelen in de vorm van broodjes. Als we zo meteen beginnen met een paar rondjes cadeau’s, rond een uur of zeven een kop soep en broodjes eten? En voor de grootste hongerlappen staat er voldoende zoetigheid op tafel, dat regel je zelf maar. De werkgever in Gorinchem heeft bijgedragen in de vorm van vier banketstaven; het mes ligt ernaast. Help yourself. Ik stel voor dat de heren in dit gezelschap zich een breuk gaan slouwen om alle cadeau’s uit de schuur te halen. Húp, aan ’t werk!”
Een paar minuten later lagen er vijf grote jute zakken vol pakjes in de kamer en keken we elkaar enigszins wanhopig aan. “Nou, gewoon beginnen, zou ik zeggen”, zei Ma. “Zal ik de zaak een beetje distribueren?” Ze deed een greep in een zak en keek op het etiket. “Mooi. Gasten als eerste. André…” Een gedichtje, duidelijk geschreven door een teamlid, waarin André op de hak werd genomen voor een paar zaken die nog speelden voordat ik bij DT kwam. “Wel potverdomme… Dat kúnnen jullie helemaal niet weten!” Hij keek naar mij en ik stak vijf vingers op en één naar de grond. En Joline zei zachtjes: “Sinterklaas weet álles, André…” Er kwam Lego uit het pakje voor zijn jongens, omdat Sinterklaas vond dat André zelf wat minder braaf was geweest. Het volgende pakje was voor Clara. Geen gedicht, wel een hele mooie surprise: een rode roos van stof, heel netjes met honderden kleine steekjes aan elkaar genaaid. Een klein pakje er in, met daarin twee mooie oorbellen. “Zoooo…. Sinterklaas heeft aardig zitten naaien… Ik dacht dat de man celibatair was!” Ton antwoordde droog: “Daar heeft hij Pieten voor. Naai-pieten.” “Jaja…”, zei Clara, “Die naaien je vast heel snel een oorbel aan. Dank je wel, Sinterklaas!” En om een of andere reden knuffelde ze Ton even.

Ma was even in de zakken aan het zoeken. “Jongens, dit is moeilijk…” Ze keek André aan. “Jij hebt hele goeie connecties in Spanje, André. In deze zak zitten vrijwel alleen maar cadeautjes voor jou!” “Wát?” Hij keek Joline en mij aan. “Rotzakken…” Joline legde haar hand op zijn arm. “Bedank je mede-piraten maar. En wat lui van het Back-office… Dacht je nou echt dat we je in de kou zouden laten staan, André?” Hij keek ons aan. “Jullie zijn écht…. Nou ja, laat maar.” Hoofdschuddend pakte hij z’n volgende cadeau aan. “Ik denk dat je gedurende de avond van mening veranderd, André. Als al jouw zonden van het afgelopen jaar aan het licht komen, heb je spijt als haren op je hoofd dat je mee bent gegaan en verlang je er naar om met een fles onder je eigen bank te liggen…” Hij gromde. “We doen het er maar mee, Kees.” Weer een gedicht over een lollige gebeurtenis bij DT en een volgende doos Lego.
Eén voor een kregen we een pakje; Ma hield het goed bij. Soms met hilarische gedichten, soms met een wel heel verrassende surprise. En regelmatig werden er rake opmerkingen in de gedichten gemaakt. Op een gegeven moment kreeg Tony het pakje met de glazen. Ze opende de envelop met het gedicht en begon te lezen. Bij laatste couplet moest ze even stoppen. Daarin had ik beschreven waarom ze nu geen champagneglazen meer hadden. “Ja, dat was een heel mooi moment, Sinterklaas…” Toen pakte ze het pakje uit en twee prachtige, ingegraveerde glazen kwamen tevoorschijn. “Wauw… Rob, ook een voor jou! Hier gaan we vaak gebruik van maken, Sint!” “Gelukkig hebben jullie niet meer kinderen. Anders zouden deze glazen ook nog eens kunnen sneuvelen in de barbeque, Ma…”, zei Rob droog. Tony snoof. “Écht niet!”

Ma keek rond. “Heeft iedereen nu een cadeautje gehad? Dan stel ik voor dat we even een hapje gaan eten, mensen. Ik krijg een droge keel van al dat lachen. Ik zet de soep op, dan eten we eerst een broodje en daarna komt de soep.” Joline liep mee naar de keuken om te helpen en even later zaten we lekker te eten. Ook de soep ging er goed in; een half uur later was de pan leeg. “Daar mag je me het recept van geven, Chantal… Hier kan ik nog wel drie koppen van op!” Joline keek haar aan. “Ik stem vóór”, riep ik meteen. “Morgenochtend, dame. Nu hebben we andere dingen te doen. Is iedereen uitgegeten? Mooi. Jo, Claar, Mel: als jullie nu eens koffie zetten; daarna gaan we verder met de Sinterklaaspoëzie. De heren kunnen ondertussen de etensboel opruimen en de vaat doen. Dan krijgen die ten minste ook een beetje beweging. De oudere generatie gaat even ontspannen. Wij hebben ten slotte gekookt en broodjes gesmeerd.”
Even later was het vol in de keuken: drie dames en vier heren die elkaar flink in de weg liepen. “Ehh… heren: roep maar als jullie klaar zijn met de afwas. Daarna maken wij wel koffie. Dit is geen werken zo. Kom, meiden!” Melissa liep de keuken uit, gevolgd door Joline en Clara. “Hé, jammer. Eindelijk weer een goeie smoes om mijn liefje tegen me aan te voelen…” Ton keek semi-teleurgesteld. “Heb jij helemaal geen smoes voor nodig, broer. Je trekt haar straks mee je bed in.” Rob keek hem aan. “Nou, ik vond het hier wel gevaarlijk worden, heren. Drie knappe dames die regelmatig tegen je aan botsen is leuk, maar ook bloedlink als de partners van die dames ook binnen de meter zijn.” André grijnsde. “En ik weet van één van de heren in ieder geval dat er niet met hem te spotten valt.” “Met die andere twee ook niet, André. We zijn aardig aan elkaar gewaagd, hebben we gemerkt. Maar je bent een aardige vent, dus hebben we consideratie met je.”

Even later liepen we naar binnen. “Zo meiden… de afwas is klaar, de kopjes op tafel dus… Jullie beurt!” Ma keek op haar horloge. “Mooi. Om acht uur gaan we verder, meiden!” We gingen zitten en ik keek naar de drie overgebleven zakken met cadeau’s. “Dit wordt nachtwerk, lui…” Ma grinnikte. “Compensatie voor de afgelopen jaren, toen we niks meer aan Sinterklaas deden.” Vijf voor acht kwamen de dames met de koffie binnen.

“Zo. Héhé. Het toetje. Nu zou ik wel een lekker stukje warme staaf erbij willen hebben.” Joline zuchtte en Tony wees. “Kees zit dáár, Jolientje…” We proestten het uit en Joline kreeg een knalrood hoofd. Hikkend vervolgde Ma: “Wil je die staaf niet in ons gezelschap nuttigen, liefje?” Joline keek naar haar vader. “Pa! Zeg er wat van! Dat kan toch niet?” Rob senior keek haar aan. “Je moeder heeft soms een wat apart gevoel voor humor, dat weet je toch? En volgens mij heeft Chantal ongeveer hetzelfde. Ben ik wel blij mee… En schiet nu op, snij die staaf in stukjes!” Ik greep naar m’n kruis. “Die staaf die op tafel ligt, schatje. Dit even voor de duidelijkheid…” Ze keek me lang aan en snauwde toen: “Aan jou heb ik óók niks, Kees Jonkman! Bij de snackbar in Veldhoven verkopen ze ‘gehaktstaaf’. Ik denk dat ik dáár het recept eens van ga vragen.” Toen lachte ze weer. “Gék! Wie wil er een stukje staaf? En voor de duidelijkheid: déze dus." Ze wees naar de tafel. ” "Oh, de staaf van Theo bedoel je... Zeg dat dan." Rob keek haar aan en Joline dreigde met het mes. "Robbie Boogers... Pas op jij!"
Niet veel later was het even stil. Iedereen aan de koffie of met een stuk banketstaaf in de mond.

En toen ging de bel. “Welke idioot haalt het in z’n hoofd om op vijf December, om acht uur ’s avonds bij iemand aan te bellen?” Ma keek nijdig. “Kees of Ton, een van jullie twee opendoen. Jullie zijn de mannetjesputters hier. Aan de deur wordt niet gekocht en bekeerd zijn we ook al.” Ik stond op. “Ik ga wel, Ma…” Vlak voordat ik de kamerdeur dichtdeed zag ik een ondeugende trek om Joline’s mond. Wat had zij? Ik had geen tijd om daar over na te denken: De bel ging nog eens, nu wat langer. Ik rukte de voordeur open. “Wát…” Meer kwam er niet uit: ik stond even met de mond vol tanden: Marion stond breed lachend voor me, haar vinger op haar lippen. “Sssst! Ik ben de volgende surprise voor André. Ga naar binnen, zeg ik dat ik iemand was die een huisnummer zocht en doe gewoon!” Ik moest even slikken en zei toen hardop: “Nee, u bent hier dan verkeerd. Weg afrijden, linksaf, nog een keer links en dan na ongeveer honderd meter. Dáár moet u zijn. Fijne avond!” Ik duwde Marion in de hoek onder de trap. Ze fluisterde: “Ik krijg een appje van Joline als ik binnen mag komen.” Ik knikte en liep de kamer weer in. “Iemand die ook Sinterklaas wilde vieren, maar het goeie adres niet kon vinden. Een vreemdling zeker, die verdwaald is zeker. Moest hier achter zijn.” Ik wees en ging weer zitten. Het volgende pakje was voor André en ik lette scherp op. Joline schoof schuin achter Ma weg en ik zag dat ze op haar telefoon bezig was: haar vingers razendsnel over de display. De schurk… André was klaar met het gedichtje en keek een beetje hulpeloos om zich heen. “Je grootste cadeau is in dit huis… Tja mensen, ik kan toch moeilijk jullie huis afstruinen en overal gaan rondneuzen hé?” “Daarom komt je cadeau ook naar je toe, André”, hoorden we een heldere stem achter de deur zeggen. De kamerdeur ging open en Marion stapte binnen. “Krijg nou wat… Wat doe jij hier?” “Even wachten jij, meneer Krips…” Marion draaide zich naar de rest van het gezelschap. “Hallo iedereen. Ik ben Marion de Groot, receptioniste van DT en sinds eergisteren vriendin van die piraat hier. Sinterklaas gaf me opdracht om vanavond om acht uur exact hier aan te bellen. Nou, dat doe je dan maar…” Ze gaf iedereen een hand. Ma trok een stoel bij en zette die naast André. “Als Sinterklaas zegt dat je hier zijn verjaardag moet vieren, ben je welkom. Sinterklaas kennende zal hij ook wel cadeautjes voor je hebben. Ik zal even zoeken…” Ze rommelde wat ik de zak die wij uit Veldhoven hadden meegenomen. “Jawel hoor… Een pakje voor Marion de Groot. Heeft Sinterklaas dát even goed geregeld!” Nu was het Marion’s beurt om verrast te zijn. Ze maakte de envelop met het gedicht open en begon te lezen. Het gedicht refereerde oppervlakkig aan haar eerste week bij DT en ging iets dieper in op het ‘samen lopen’ met André tijdens de sportuurtjes. Het eindigde met: “…Sinterklaas heeft niet liggen pitten, hij heeft z’n ogen niet in de zak zitten! Geef je Piraat nu maar een stevige zoen, voordat anderen dat doen.” “Tja, als de goede Sint dat zegt…” Ze boog zich naar André. “Kom hier, Piraatje!” Daarna maakte ze haar pakje open en een flesje parfum kwam er uit. “Zóóó… De Sint heeft het goed met me voor. Die ruikt héél lekker.”

André keek haar aan “Hoe…” Marion gniffelde en wees naar Joline. “Dáár zit een blonde hulp-sint. We hadden gisteren een goed gesprekje en van het een kwam het ander. De moeder van Kees hebben we ook in het complot betrokken, mijn Pa ook. Als we klaar zijn vanavond rij je met mij mee naar Werkendam en je logeert bij ons. Pa wil jou ook leren kennen.” “Oei André, dat wordt een stevig weekend, de hele zaterdag en zondag bij de Pa van je vriendinnetje…” Rob grijnsde. “Erger dan vanavond kan het nooit zijn.” André keek om beurten naar Joline en naar Ma. “Dank jullie wel, maffe hulpsinten. Zoiets had ik niet kunnen verzinnen.” Joline gniffelde. “Iets met ‘goed voor je personeel zorgen', André… Ondanks dat je vanaf maandag tijdelijk Piraat af bent. En die dame naast hoort bij mijn personeel. Daar moet ik ook goed voor zorgen.”
Ma nam de leiding weer op zich. “Zeg jongelui, zullen we verder gaan? Anders wordt het helemaal nachtwerk…” Weer volgde een rondje cadeau’s en een groot pak kwam bij mij op schoot. In het gedicht refereerde Sinterklaas aan het bezoek aan het klooster in Duitsand en mijn ‘concertje’ bij het orgel daar. Ik kreeg een donkerbruin vermoeden en toen ik het pak openmaakte had ik een gloednieuwe bugel in m’n handen! Aan de bugel hing nóg een enveloppe met de tekst: ‘Aan de nieuwe eigenaar.’ Ook deze maakte ik open. Een handgeschreven brief met een mooi rond, vrouwelijk handschrift. “Beste Kees. Van Sinterklaas hoorde ik dat jij een nieuwe bugel zocht. Deze bugel is van mijn man geweest. Hij is dit jaar overleden en ik hoop dat hij ‘daarboven’ de sterren van de hemel speelt. Maar een jaar voor zijn overlijden kocht hij dit instrument. Hij heeft er een paar keer op gespeeld voordat hij te ziek werd. Ik zocht er al een tijdje een goeie bestemming voor en via Sinterklaas heb ik die gevonden. Ik hoorde wat je gespeeld hebt in Afghanistan en zou graag zien dat ‘Amazing Grace’ het eerste stuk is wat je erop speelt. Ik kom graag een keertje luisteren. Sinterklaas weet waar ik woon.” Ik wist niet wat ik moest zeggen, tot Ma opstond. “Kom. Ik wil deze bugel wel eens horen. Naar de muziekkamer allemaal.” De violen van Clara en Melissa lagen al klaar, evenals de muziek. Ma ging achter de piano zitten, Pa aan de chello en Claar en Mel pakten hun violen. We stemden even en even later klonk ‘Amazing Grace’ door de kamer. Ik genoot van het instrument! Het speelde licht, helder en de ventielen liepen heerlijk soepel. Een wereld van verschil met mijn oude bugeltje. Met het stuk ten einde keek ik de kamer rond. “Ik weet niet welke hulp-sinterklaas dit geregeld heeft, maar ik ben er héél blij mee…”

Ma zei zachtjes: “Tegen de traditie in zal ik bekennen dat ik die hulpsint was. Ik kende vorige eigenaar heel goed; een collega op het werk. Hij is halverwege dit jaar overleden. Deze bugel lag op zijn kist. Zijn vrouw sprak mij een paar weken geleden aan. Ze wist dat jij bugel speelde en vroeg of jij belangstelling zou hebben voor zijn instrument. En uiteindelijk kreeg ik ‘m zó mee. ‘Ik wil dat hij in goeie handen is’, zei ze. ‘Beter dat dan op Marktplaats.’ Maar ze zou het heel erg op prijs stellen als je een keer voor haar zou spelen.” Ik liep naar haar toe en omhelsde haar. “Dank je wel, Ma. En bedankt haar. En ik ga zeker voor haar spelen, reken daar op.” Ze knikte met rode ogen. “Hij, mijn collega, zou het ook heel fijn gevonden hebben…” Ze keek rond.

“Kom. We drinken nog iets en gaan dan verder, anders wordt het inderdaad nachtwerk.” Even later zaten we weer in de huiskamer. Rob kreeg zijn cadeau en de stekker van zijn doos ging in het stopcontact. Hij begon met de kruiswoordpuzzel, geholpen door Melissa en even later allemaal. Het hielp weinig; na twee minuten was hij nog niet op de helft en begon de doos lawaai te maken. Hij rukte de stekker uit het stopcontact. “Dit is een goeie manier om iemand helemaal gek te maken, Sinterklaas…” Toen hij zijn pakje had opengemaakt, begon hij te lachen. “Dáár kan ik wel wat mee, denk ik…” Hij hield zijn DIY-klok omhoog. “Lekker technisch.” Melissa keek vrolijk. “Dan heb je in Berg en Dal inderdaad een klok. Kun je mooi op tijd op je werk zijn en zo.” Even later was André weer aan de beurt en zijn DIY-knikkerbaan kwam tevoorschijn. “Hé… Da’s weer eens wat anders dan Lego. Lekker hobbyen met de jongens.” Joline kreeg een klein pakje. Geen surprise, wél een gedicht wat duidelijk met heel veel zorg in elkaar was gezet. Dat behandelde haar liefde voor knuffels. Het begon met Balou en eindigde ermee dat ze haar ultieme knuffel gevonden had. Het cadeautje was geen knuffel, maar een tegoedbon om ‘met een knuffel naar keuze’ een weekendje weg te gaan. “Tja… Dat wordt Balou natuurlijk”, zei ze lachend. “Weet je dat wel zeker?” vroeg ik. “Je hebt Balou een paar dagen geleden 's avonds nog de huiskamer ingetrapt en vanochtend in een kast opgesloten omdat meneer te vrijpostig werd…” Ze stak haar tong uit. “Vergeleken met jou, Kees, is Balou een hele nette beer.” “Je hebt mij nog nooit in een kast opgesloten, schat.” Ze gaf me kattig antwoord. “Dat komt omdat jouw kasten nogal klein zijn, meneertje!” We lachten.
Het laatste cadeau was voor Marion. Geen gedicht, geen surprise, maar een klein doosje met daarop handgeschreven de tekst: ‘We zijn blij dat je de oude Marion weer bent.’ In het doosje een mooi kettinkje. Toen André het bij haar omdeed had ze tranen in haar ogen en ze zei zachtjes: “Ik ken dat handschrift.” Joline legde haar arm om haar heen. “Hij vroeg me om dit aan je te geven.” Ik keek haar aan. “Theo?” Zowel Marion als Joline knikten. “Wauw…” Marion liep naar de keuken. “Even m’n gezicht afspoelen.” Ik keek Joline aan en zij mij. Dat hadden we vaker meegemaakt in dit huis…