Mini - 126

Ma zei zachtjes: “Ga haar maar even helpen, André”, en hij stond op. Toen ze even later terugkwamen zei Marion: “Ik wil jullie iets vertellen, zodat je begrijpen waarom ik zo reageerde. Theo, de directeur van DT, is een oom van me. Theo kent mij vanaf dat ik geboren ben. Tot ik een jaar of vijftien was, was hij m’n liefste oom. Altijd vrolijk en aardig tegen me. Maar toen ik vijftien was, begon ik langzaam maar zeker een arrogant krengetje te worden…” Beknopt, maar zonder iets weg te laten beschreef Marion hoe ze laatste jaren van haar leven had geleefd, inclusief haar aanvaringen met Joline, Angelique, mij en Fred. En haar poging om mij om haar vingertje te winden om te besluiten met de HUET-training. “Zo. Nu weten jullie wie hier zit.”

André pakte haar hand en Joline zei zachtjes: “Marion… Theo had je dat kettinkje niet gegeven als hij niet donders goed wist wie je nú bent. Hou dat in je achterhoofd.” Tony zei: “Ik vind het bijzonder moedig om dit verhaal hier te vertellen, Marion. Aan mensen die je nét een paar uur uur kent…” Marion keek Tony aan. “Jullie zijn familie van Joline en Kees. Dat zegt mij voldoende.”
“Dank je wel. Da’s een heel groot compliment, dame.” Ik keek haar aan. Ma keek op haar horloge. “Maar jongelui… Jullie moeten nog richting het zuiden. Het is nu bijna elf uur; wees verstandig en ga die kant uit.” André knikte. “Goed dat ik m’n spullen nog niet heb uitgepakt. Ik kan m’n weekendtas zó bij Marion in de auto zetten.” “Hoho meneer Krips”, zei Joline, “plus nog wat andere zaken. Ik hoop dat ’t allemaal in Marion haar Panda past.” Rob zei: “Dan bouw je er toch nog een stukkie aan? Lego en techneuten genoeg…” Tien minuten later namen ze afscheid, nadat Marion haar vader had gebeld dat ze er aan kwamen.
André omhelsde Ma en Joline. “Dank jullie wel, maffe hulpsinterklazen. Dit was een prachtige surprise.” Hij gaf mij een hand. “Kees… Dank je wel dat je me hierheen gehaald hebt.” “Zorg maar dat je veilig, samen met je liefje, in Werkendam aankomt, makker. Dan mag je dáár een borrel drinken.” Marion kreeg een hartelijke omhelzing van Ma. “Als je eens in de buurt bent… Gewoon aanbellen!” Ook Joline en ik kregen een hug. “Nou, hopla dame. Start die Panda en rijden met dat ding!” Ze reden weg en wij gingen weer naar binnen.

“Héhé, wat een emotie op Sinterklaasavond. Nu ben ik wel toe aan een borrel.” Ton ging zitten en keek verwachtingsvol naar Clara. Die keek rustig terug en ging ook zitten. “Ja, én?” Hij trok een wenkbrauw op. “Jij stond net, liefje. Dan had je die borrel toch wel kunnen inschenken?”
Clara snoof. “Jij stond net ook, vriendje. Had je net zo goed zelf kunnen doen en meteen een wijntje in kunnen schenken voor je liefje.” “Wie van jullie het gaat doen maakt me niet uit,maar ook ik lust nog wel een neut…” Rob keek verwachtingsvol van de een naar de ander. “En anders ik wel.” Ik deed ook een pesterige duit in het zakje. Clara stond zuchtend op en trok Ton overeind. “Kom luitenant. Onder het mom van ‘een borrel inschenken’ trekken wij ons even terug in de keuken.”
In de deuropening keek ze plagend om. “Als we over een halfuurtje nog niet terug zijn… Jullie mogen dan wel alvast naar bed gaan, hoor.” Toen deed ze de deur dicht. We keken elkaar aan. Melissa stond op en trok mij overeind. “Hé luiwammes, overeind jij en mee naar de keuken. Wij moesten de maagdelijkheid van ons lieve zusje bewaken.” Ik keek naar Ma. Die kroop demonstratief tegen Pa aan en zei droogjes: “Te laat…”
We grinnikten en ik rukte de keukendeur open. Clara en Ton waren in een innige omhelzing: Claar zittend op de keukentafel en Ton staand tussen haar benen. “Wij zijn van de maagdelijkheidspolitie… Inspectie!” Clara gilde, deed een greep achter haar en er suisde een sinaasappel langs mijn hoofd, de kamer in. “Opbokken, jullie! Mag een verliefd paartje even een beetje privacy, verdorie?” Ton liet haar even los. “Daar staan de flessen, dáár de glazen… help yourself. Wij zijn even bezig.”

Ik grinnikte en legde een hand op zijn schouder. “Denk er aan, makker: niet goed is opnieuw!” Clara schoot in de lach. “Bah, wat vervelend… En nu eruit!” Mel en ik namen flessen en glazen mee naar de kamer, maar lieten de deur gewoon open staan. Pruilend kwam Clara de kamer weer in, Ton achter zich aan. “Verdorie, jullie gunnen ons ook niks…” Pa maakte zich los uit de armen van Ma. “Lief dochtertje van me: neem een voorbeeld aan jullie ouders. Als wij even willen knuffelen, doen we dat gewoon. Desnoods waar jullie bij zitten. Daarvoor hoeven we echt niet naar keuken.”

Clara gniffelde even. “Wij hebben geen behoefte aan bejaardensex, Pa.” Tony schoot overeind. “Hé, dat neem je terug, aanstaande schoondochter! Ben je helemaal…” Haar blauwe ogen schoten vuur. “Ja, dat méén ik!” Claar schrok en Ton zei zachtjes: “Je kunt nu maar beter héél snel je excuses maken liefje.” Ze werd rood. “Sorry… Was niet gemeen bedoeld of zo. Het flapte er ineens uit.” Tony ging weer zitten en Pa keek haar aan. “Dank je wel voor het verdedigen van onze leeftijd, Tony.” Ze grinnikte. “Iemand moet die troela toch in bedwang houden? Bovendien hebben wij dezelfde leeftijd…”
Ze keek naar Clara en snoof. “En ik ben nog lang niet bejaard, snotneus!” “Zo. Nu heb je gezien wat er gebeurd als je mijn normaal zo lieve echtgenote nijdig maakt, dame. Dan verandert ze binnen een tiende van een seconde in Hare Sekretia, de moeder van de Blonde Feeks uit Gorinchem. En vraag maar aan die luitenant van je hoeveel pijn dat aan je oren doet”, zei Rob senior droogjes. Ton greep demonstratief naar zijn oren. “Het valt me mee dat ze er nog aan zitten…”

Tony grinnikte en wenkte Clara. “Kom eens hier jij, rossig krengetje.” Ze trok Clara naast zich. “Toespelingen maken op mijn leeftijd is nogal gevaarlijk. Zwak punt van mij. Maar ik hou wel van je hoor.” Ze kuste Clara op haar voorhoofd. En zei met een kleine stemverheffing: “En waar blijft die borrel nou?” Claar bleef even zitten. “En wij houden van jou, Ma. Sorry voor die rot-opmerking.” Ze gaf Tony een zoen en draaide zich naar Pa, die aan de andere kant zat. “Voor jou, lieve pa: ook sorry…” Ook hij kreeg een zoen. “En wij dan?” vroeg Rob senior, met een blik op Ma. “Wij zijn weliswaar iets jonger, maar…” Clara zuchtte, liep naar hem toe en ook hij kreeg een zoen, en Ma ook. “Sjonge zusje… Da’s wel een gang naar Canossa die je over jezelf hebt afgeroepen.” Ik keek haar aan. “Overigens: ik ben ook een paar jaar ouder dan jij…” “Krijg de hik, Kees. Je zoekt je heil maar bij Jo. Ik blijf niet zoenen…” Clara keek nuffig. “Oh, jawel liefje. Jij blijft zéker wel zoenen! Hier jij!” Ton pakte haar vast en draaide haar om. “Je hebt je Pa gehoord: we hoeven ons niet af te zonderen als we een keertje willen knuffelen. Dus…” Hij zoende haar vol op haar mond. Claar stribbelde eerst tegen, maar legde uiteindelijk haar armen om zijn nek en zoende terug.

Toen Ton haar losliet zei ze: “Het is even wennen, maar het heeft wel wat, zo met publiek.” “Zolang jullie elkaar niet compleet uitkleden en hier alle standjes van de Kamasutra demonstreren, zitten wij er niet zo mee. Maarre…” Ma wees op de nog steeds lege glazen. “We zijn tien minuten verder en we staan nog steeds droog!” Joline giechelde. “Wij misschien wel, maar of Claar na die zoensessie met Ton nog droog staat…” We schoten in de lach en Clara kreeg een knalrood hoofd. “Wat ben jij een gemene trut. Wacht maar. Volgend jaar gaat Sinterklaas juffouw Boogers er eens goed van langs geven!” “Die bestaat dan niet meer, zussie. Die is getransformeerd in ‘Mevrouw Jonkman-Boogers, BSc’. Een degelijk getrouwde dame,waar je heel veel respect voor moet hebben.” Ik keek Claar grijnzend aan. Ze zuchtte. “Ton, meehelpen. Deze lui willen blijkbaar dronken worden, want ze zitten aan m’n kop te zeuren voor een borrel.” Even later waren alle glazen gevuld. Ma hief haar glas. “Jongens… en meiden: dank jullie wel voor deze avond. Ik heb vreselijk gelachen en een paar hele mooie momenten voorbij zien komen. Proost!”

Het was even stil. “Ma…” Ik moest het vragen. “Die bugel… Vertel eens wat over de vorige eigenaar.” Ze zuchtte. “Dat is best moeilijk, jongen.” Ze zuchtte een paar keer en begon toen zachtjes te vertellen. “Die bugel was van Gerrit. Gerrit was een hele fijne collega van me. Niet alleen qua vakkennis, maar ook qua persoonlijkheid. Hij was projectleider, net als ik Een normale vent in een wereld van haantjes. En muzikaal. Klassiek geschoold, ook zeldzaam in de bouw. Muziek was z’n lust en z’n leven. Hij speelde in een harmonieorkest, maar ook in kerkdiensten. We zijn naar de trouwdienst van zijn dochter geweest. Daar speelde hij het Ave Maria, hij op de bugel en het orgel op de achtergrond. Kippenvel. Vorig jaar kwam hij vol trots op het werk: hij had een nieuwe bugel gekocht. Volgens hem een pracht-instrument. Zijn ogen schitterden als hij het er over had. Een paar weken later meldde hij zich ziek. Dat was bijna uniek; Gerrit was nooit ziek. Na een week was hij nog steeds ziek. Enfin, je weet hoe dat gaat: kaartje, een bos bloemen… Een week daarna belde hij me op of ik eens langs kon komen. Ik schrok me kapot. Er zat een vent in die stoel… Mager, bijna geel, kaal… Hij had kanker, vertelde hij en hij wilde perse dat ‘zijn’ projecten goed verliepen. We hebben een uurtje zitten praten, toen kon hij niet meer. “Morgen weer, Chantal. Nu slapen.”
Dat hebben we een week volgehouden, toen had hij al zijn kennis overgedragen en kon hij afstand nemen van het werk. Een paar maanden later, in Juni, is hij overleden. Ik heb afscheid van hem kunnen nemen: drie dagen voor hij ons verliet. Zijn vrouw Heleen was erbij. Een hele lieve dame. Tijdens zijn begrafenis speelde er iemand van zijn harmonie op een bugel: de Trumpet Voluntary van Clarke. We spelen het hier ook graag. Dat stuk heeft een speciale betekenis voor me gekregen. Na Gerrit’s dood heb ik zijn projecten overgenomen en afgemaakt. En contact gehouden met zijn vrouw, die ondertussen een goeie vriendin was geworden. En tijdens onze gesprekken vertelde ik dat jij ook bugel speelt…
Een paar weken geleden liet ik het filmpje uit Duitsland zien en toen zei ze dat jij de bugel van haar man moest krijgen…” Ma’s ogen waren rood. “Dank je wel, Ma, dat je ons verteld hebt. Ik wil graag haar telefoonnummer en adres om haar te bedanken en eem afspraak te maken om voor haar te spelen.” Ma knikte. “Morgenochtend, Kees. Nu niet meer, anders word ik veel te emotioneel.” Het was stil in de kamer. Ma wreef haar ogen droog met een zakdoek; Pa sloeg haar arm om haar heen. Joline keek me aan. “Jij gaat oefenen op dat instument, Kees. En speelt straks de sterren van de hemel.” Ik knikte. “Ja, dat ga ik zeker doen.”
Na een paar minuten stond Ma op. “Kom, jongelui. Zó kunnen we Sinterklaasavond niet eindigen. We gaan even naar buiten, een frisse neus halen en dan naar bed. Jassen aan, mutsen op en lopen.” Iedereen was het daarmee eens en even later liepen we richting Stichtse Rotonde. Het was stil en wit buiten; er was tijdens pakjesavond een vers pak sneeuw gevallen en het sneeuwde nog een beetje; fijne vlokken dwarrelden omlaag. De sneeuw dempte alle geluid. We spraken weinig onderweg, genoten van de verse sneeuwlaag en van elkaar. Joline hield me stevig vast en keek me af en toe aan. Wéér voelde ik de liefde in alle hevigheid: haar blonde krullen kwamen onder een gebreide Noorse muts uit en haar blauwe ogen keken me lief aan. Ik kuste haar, midden op straat en ze zei zachtjes: “Wat een avond, Kees…” Ik bromde terug: “Dat kun je wel stellen, Noors uitziende schoonheid. Vreselijk gelachen en hele emotionele momenten… En nee, die emoties gaan we niet uitschakelen.”
Ze kneep zachtjes in mijn arm. “Ik heb jouw moeder nu ook van een andere kant leren kennen. Ook zij is een gevoelsmens, ook al zou je dat niet zeggen.” Ik knikte. “Ik heb een aantal eigenschappen van Ma overgenomen, schat. Een zakelijke, efficiënte kant en diep daaronder begraven mijn gevoelskant.” Ik zweeg even en Joline lachte zachtjes. “Pech voor jou dat ik zo goed kan graven…” “Plaaggeest”, bromde ik. We liepen rustig weer richting huis. Ik liet Joline los. “Even Ma checken.” Joline greep me weer vast. “Dat doen we samen, Kees.” We liepen naar Pa en Ma. “Gaat ‘ie weer, lieve moeder?” Ma keek ons aan en knikte. “Goede herinneringen, jongens. Droevig? Ja, maar goed. En Kees: ik wil erbij zijn als je voor Heleen speelt.” Ik knikte. “Begrijp ik. En ik wil dat niet bij ons thuis doen; ik denk dat ik iets anders ga regelen. Op ongeveer dezelfde manier als destijds in Duitsland: kerk, orgel erbij en dan de bugel.” Ma knikte. “Prima plan.”

Een paar minuten later stonden we voor de voordeur. “Zo mensen… Schoenen schoonstampen, binnen de schoenen uit en rechtstreeks naar boven. Morgenochtend vanaf half tien staan de ontbijtspullen klaar. Tony en Rob: op de logeerkamer hebben jullie warm en koud water, maar wij hebben maar één badkamer, dus als je wilt douchen, doe dat dan kort, maar hevig. Anders staan er anderen boos op de deur te bonken. Onze dochters zijn daar erg goed in…” Melissa giechelde en Tony draaide zich naar haar om. “Liefje, mijn Rob en ik slapen morgen schandalig lang uit. Om een uur of half tien gaan wij de badkamer eens inspecteren, als jullie aan het ontbijt zitten. Dan hebben we de tijd om ons heerlijk rustig te poedelen.”
Melissa keek teleurgesteld. “Da’s gemeen. Dat was precies ons plan!” Nu was het Tony’s beurt om te giebelen en weer viel het me op dat Joline zoveel op haar moeder leek. We wensten elkaar welterusten en een voor een verdwenen beide ouderparen én Rob en Melissa naar boven. Clara en Ton keken ons aan. “Nemen wij nog een afzakkertje, Kees?” Ik knikte. Goed plan. Morgen hoe dan ook uitslapen, en we kunnen toch niet met z’n allen douchen.” “Dan moeten we wel zorgen dat we, als we straks naar boven gaan, héél stil doen. De rest ligt dan al te maffen.”

We liepen de huiskamer in. “Hmmm…. Een afzakkertje nemen is op zich een prima plan, maar tegelijk kunnen we deze puinhoop ook wel opruimen. Scheelt morgenochtend weer. Claar, als wij hier opruimen, horen ze dat boven?” Ton keek Clara aan en die schudde haar hoofd. “Nee. Je kunt in de kamer en de keuken een concert houden als je wilt; boven hoor je niks, zolang je de ramen maar dicht houdt.” “Mooi. Dan gaan wij hier even opruimen, en pakken we die borrel daarna wel.” Snel verdwenen en kopjes, schoteltjes en glazen naar de keuken en de berg pakpapier in een van de jute zakken.
Een kwartiertje later was de kamer opgeruimd en Ton en ik stonden samen af te wassen terwijl de dames de laatste hand aan de opgeruimde kamer legden. “Ton, Kees… die borrel van jullie: wat mag dat zijn?” We namen beiden een Jägermeister, de dames een wijntje en we gingen zitten. “Zo. Ik denk dat we deze verdiend hebben, Ton.” Hij knikte. “Proost, zussie, liefje en bud. Dit om niemand te vergeten.” Clara trok een gezicht. “Ik heb wat moeite met de volgorde, luitenant. Een beetje heer zou zeggen: ‘liefje, zussie, bud’.” “Ik vind het een prima volgorde, Claar. Miks mis mee.” Joline gniffelde gemeen. “Nou… Ach, het zal me jeuken. Als er maar drank is. De volgorde waarin getoast wordt boeit me niet. Proost allemaal!” Ik sloeg mijn borrel achterover.

“Zeg vriendje… Het is de bedoeling dat je van een drankje geniet. En niet in één beweging in je slokdarm giet. En ja, dat rijmt, maar is niet bedoelt als sinterklaasgedicht.” Joline keek me nogal verontwaardigd aan. “Lieve schat, die drank gaat in dit gat, zo ben ik lekker snel zat.” Ik wees op mijn keel. Ton dichtte er zonder probleem achteraan: “En de volgende Jägermeister werkt stukken beter dan een pleister.” Clara dacht bliksemsnel na. “Lekkere luitenant, teveel van die drank en over een jaar ben je een olifant.” Ton keek me aan. “Wél een hele lange en uiterste flexibele slurf. Daarmee kun je in alle uithoeken komen, schatje… Je zou er zo maar eens vreselijk van kunnen gaan genieten…” Joline trok een vies gezicht. “Getsie, Ton! Met je neus zo diep in..”

Clara hield haar handen voor haar oren. “Káppen! Ik wil het niet weten en al helemaal niet voor me zien! Stelletje smeerlappen. Zelfs na één drankje beginnen jullie vieze taal uit te slaan.” Ton pakte de fles, hield die boven mijn glas en ik knikte. “Tja, als we na één glas al onzin uitslaan, dan moet er maar een tweede achteraan, hé? Enne… Wie begon hier over die olifant? Proost, Kees!” Joline griste de fles van tafel. “Genoeg! Stelletje zuipschuiten. Drink die drank op en ga naar boven, het bed in!” Grinnikend stonden we op en liepen zachtjes de trap op. “Welterusten jongens”, zei Claar zachtjes. “Handjes boven het dekbed, Kees!” liet ze erop volgen. Joline antwoordde: “Misschien wil ik dat wel helemaal niet, Claar…” Een lange, donkere blik van Clara volgde, totdat ze door Ton haar slaapkamer werd ingetrokken.

Toen ik de deur van mijn slaapkamer achter me dichtdeed, leunde ik tegen de deurpost aan en zei zachtjes: “Mevrouw Boogers, u maakte zojuist een hele gevaarlijke opmerking…” Joline kwam vlak voor me staan, tikte op mijn neus en zei even zacht: “Meneer Jonkman junior, je kan toch wel tegen een beetje plagen? Wij gaan lekker slapen. In jouw bedje. Dicht tegen elkaar aan. En morgenavond gaan we heerlijk vrijen in ons eigen grote bed, dat beloof ik je. Maar nu zijn er teveel oortjes vlakbij.” Ik knikte. “Je hebt gelijk, schat. Ondanks dat ik vreselijk naar je verlang…” Ik kuste haar. “Kom Kees. Even tandjes poetsen en dan lekker naar bed.” Even later lagen we lepeltje-lepeltje tegen elkaar aan, ik achter Joline. Ze schurkte tegen me aan en ik kon het niet helpen: ik werd hard en dat voelde ze. Ze giechelde zachtjes. “Wind ik je op, Kees?” Ik gromde. “Altijd, mooie vrouw.” Ze draaide haar hoofd naar me toe. “Als jij nou eens een handdoekje pakt… Mag je lekker tegen me aan klaarkomen. En daarna lekker in slaap vallen samen.” “Gaan we niet doen liefje. Teveel oortjes vlakbij, zei je net terecht. Maar ik hou wel van je.” Ik lag lekker tegen haar aan. “Mag ik je wel een beetje knuffelen, schat?” Joline bromde: “Altijd…”
Ik streelde over haar schouders, de dunne bandjes van haar nachtpon volgend. Langzaam gleden mijn handen over de dunne, gladde stof, langs de zijkant van haar borsten en naar beneden. Na een paar minuten hoorde ik aan haar ademhaling dat ze in slaap was gevallen. Langzaam nam mijn opwinding ook af en genoot ik alleen nog maar van het feit dat mijn vriendin zó in slaap kon vallen: dicht tegen mij aan. En na een paar minuten, dicht tegen haar rug aan, voelde ik me ook wegzakken…

De volgende morgen werd ik wakker toen Joline zich uitrekte en haar elleboog in mijn gezicht plantte.. “Hé dame, mag het iets liefdevoller?” Ik wreef over mijn gezicht. Ze schrok. “Oh, sorry Kees! Heb ik je pijn gedaan?” “Nee, maar wel wakker gemaakt… Hoe laat is het?” Ik keek op m’n horloge. “Hmm… Half acht. Weet je wat? Als wij er nu eens uitgaan, samen een stukje lopen en om negen uur het ontbijt in elkaar gaan zetten?” Ze rekte zich weer uit. “Je bent lief. Voor je Ma. En een bruut. Voor mij.” Ik boog over haar heen. “Met jou doe ik andere dingen dan met Ma, liefje. Die zijn ook lief.” Ik streelde haar hals en kuste haar zachtjes. Een grommetje was haar antwoord. “Nou vooruit dan maar. Maar eerst even douchen hoor. Ik plak aan alle kanten.” Samen gingen we onder de douche en zeepten elkaar in. “Geen kouwe plens, Kees. Anders ga ik gillen. Nog even wakker worden.” Eenmaal klaar kleedden we ons aan: Joline had haar laarzen meegenomen, die stonden nog bij de voordeur. We pakten een boterham uit de broodtrommel en even later liepen we buiten.

Het was doodstil, op het knerpen van de sneeuw onder onze voeten na. “Mooi zo, die rustige, witte wereld. Zo schoon, zo ongerept…” Joline keek om zich heen. Het begon heel langzaam wat lichter te worden; er lag nog steeds een dik wolkendek boven Amersfoort. “Ik denk dat we vandaag nóg een pak sneeuw krijgen, Joline. Ik wil niet te laat naar huis, anders staan we klemvast in de file.” Ze knikte. “Goed plan. Maar eerst: lekker rustig ontbijten met die andere gekken.” Ze trok me tegen zich aan. “Weet je dat ik hier heel gelukkig ben, Kees? Bij jouw ouders voel ik me net zo ‘thuis’ als in Veldhoven of Malden. Dat gevoel kreeg in een paar weken geleden al, toen jij met Mel in Wageningen was; die avond hebben we hele goede gesprekken gehad. Soms serieus, soms ook heerlijk flauwe grappen makend. En gisteravond ook weer: ik heb genoten. En volgens mij denken Ton en Rob daar ook zo over.”
“En Tony en Rob senior ook, dat weet ik zeker.” Ze knikte. “Ja. De oudjes mogen elkaar ook heel erg.” Ik keek opzij. “Wil je dat niet zeggen waar jouw Ma bij is, schat? Anders heb jij een pijnlijk oor…” Ze giebelde. “Ik weet hoe ik haar moet ontwijken, hoor. Jáááren op kunnen oefenen.” Ik bromde. Al kletsend liepen we weer terug naar huis; we waren bijna een uur onderweg geweest. Bij de voordeur stampten we onze schoenen een beetje sneeuwvrij en gingen naar binnen. “Ha! Lekker warm. Ik trek even m’n pumps aan, schat. Daarna gaan we het ontbijt verzorgen.”
Joline liep naar boven en ik hoorde stemmen. Er waren dus wat meer lui wakker. Ik ging de eetkamer in en trok de tafel uit elkaar. Zo konden we ten minste met z’n tienen zitten. Daarna de keuken in: koffie zetten. “Hé, dás mijn afdeling, Kees”, hoorde ik plotseling achter me. Rob. “Vriend, ik wil niet het risico lopen dat mijn familie vandaag maagklachten krijgt van jouw koffie, dus de koffie hier is mijn business. Als jij een ‘bakje maagklep speciaal’ wilt hebben, mag je dat lekker zelf maken.” Ik wees op de Senseo. Hij bromde geringschattend. “Jullie weten niet wat echte koffie is”, maar ging aan de slag met het Senseo-apparaat. Twee pads gingen er in en hij zette het ding op ‘extra sterk’. Even later spuugde het apparaat gitzwart vocht uit en Rob ging aan tafel zitten en dronk met zichtbaar genoegen zijn kopje leeg. “Zo. Nu kunnen we er weer even tegen.”
Ik schudde mijn hoofd. “Sjongejonge… Jouw maag moet aan de binnenkant wel voorzien zijn van een titanium bekleding, volgens mij. Bij mij was zo’n bakje rechtstreeks door de maagwand gebrand en binnen de minuut aan de onderkant er uit gekomen.” “Trainen, Kees, trainen.” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Ik wil genieten van mijn koffie. Maar… als jij nou eens de tafel een beetje netjes dekt? Ik zet het spul er op en jij verdeelt het…”

Even later was de tafel netjes gedekt, de koffie gereed en lagen de eitjes in het kokende water. “Zo… Nu is het wachten op de gasten.” Melissa kwam even later beneden: fris gedouched, haar haren nog vochtig. “Hallo zussie… Koffie?” Ze schudde het hoofd. “Nee, geef mij maar thee.” Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Thee? En jij bent de vriendin van Mr. Koffieboon hier?” Ze knikte. “Als ik met zijn koffie begin, dan heb ik acuut maagklachten…” “Ik heb ook nog een bakje ‘gewone koffie’ gezet hoor, Mel…” “Lief van je, maar geef mij maar een bakje heet water. Het smaakje zoek ik zelf wel uit.” Ik keek Rob aan. “En jullie hebben verkering?” Rob grijnsde. “Op andere gebieden hebben wij meer overeenstemming. Ik zal daar niet teveel over uitweiden; jullie hebben daar iets van meegekregen. In een camper, ergens langs de Normandische kust.” “Oh ja…Dat herinner ik me nog wel”, hoorde ik Joline achter me zeggen. “Schat, ik hou heel veel van je en zo, maar je bent met me aan het vrijen. Dit is geen rugby.” We gniffelden bij de herinnering. Beide meiden knuffelden elkaar even en Joline gaf Rob een zoen. “Hé, lekkere broer van me…” Mel keek naar mij. “Dan moeten wij ook maar…”
En voor ik het wist voelde ik de warme armen van Melissa om me heen en kreeg ik een lieve knuffel. “Dat voelt eigenlijk best goed, Kees…” Ik knikte. “Hadden we twaalf jaar geleden niet kunnen denken, dat we elkaar ’s morgens nog eens met een knuffel zouden begroeten, zussie.” Ze dacht na. “Twaalf jaar geleden… Toen was jij zeventien en wij twaalf… Ja, dat was ongeveer de tijd dat we elkaar begroetten met een stomp of een stel nagels. Verlang je terug naar die tijd?” Ik pakte haar hand en bestudeerde haar nagels. Die waren niet al te lang, maar lang genoeg om iemand goed toe te takelen. “Nee. Ik weet minder pijnlijke manieren om begroet te worden, zus. En zoals je het net deed was het voor herhaling vatbaar. En zo te zien denken zij er ook zo over.” Joline en Rob stonden met de armen om elkaar heen naar ons te kijken. “Grappig dat jullie vroeger elkaar de tent uit sloegen en wij altijd goed met elkaar op konden schieten…” Mel liep naar Joline toe. “Dat komt omdat Claar en ik altijd heel close waren. Niemand kwam daar tussen. En Kees was vroeger best wel bazig op z’n kleine zusjes, terwijl wij vonden dat wij onze eigen boontjes wel konden doppen.”

“En, achteraf gezien, konden ze dat ook prima… Als ik ze ten minste een beetje in de gaten hield. En hun vriendjes ook.” Ik grinnikte. “Ik vertelde Joline op een van onze eerste avonden samen dat ik ooit een vriendje van jullie uit de meterkast geplukt heb. Het zal na een avondje stappen geweest zijn. Het jong scheet bijna in z’n broek van angst toen ik de meterkast open trok.” Rob keek geïnteresseerd. “Laat die meterkast eens zien…” We liepen naar de gang en ik deed de kast open. “Daar pas ik écht niet in, Kees…” “Nee. Het jong in kwestie moet wel graadmager geweest zijn.”
Ik keek naar Mel. “Een vriendje van jou of van Claar?” Ze haalde haar schouders op. “De ene week van mij, een week daarna van Claar. Of omgekeerd. Wij hielden dat nooit zo bij…” Ze giechelde. “En die knulletjes merkten het verschil tóch niet!” Joline proestte het uit. “Wat waren jullie slecht…” Rob legde zijn hand in Melissa’s nek. “Denk eraan zuster Melissa. Wij merken het. Onmiddellijk. En dan zijn de rapen gaar, als jullie dat spelletje gaan spelen.” Ze keek hem lang aan. “Ondanks dat het best wel een uitdaging is om uit te proberen… Ik denk niet dat het ooit gaat gebeuren, Rob. Jouw broer is een prima vent en zo, maar ik zou ‘m niet in mijn bed willen aantreffen.”
Ze omhelsden elkaar lang. “Zóóóó… Nu al bezig? Of moet ik zeggen ‘nog steeds’? Was de nacht te kort voor jullie?” Tony kwam de trap af, gevolgd door Ma. “Als jullie nou eens wat gedaan hadden, in plaats van hier op de gang elkaar staan aflebberen…”, mopperde Ma. Maar wel met een lach op haar gezicht. Rob pakte haar hand. “Lieve aanstaande schoonmoeder, komt u eens even met uw meest briljante aanstaande schoonzoon mee…” Hij trok haar de kamer in: schoon en opgeruimd. Vervolgens door naar de eetkamer: het ontbijt gereed op tafel. Toen de keuken: schoon en opgeruimd. “Verder nog iets te miepen?” Ma keek rond. “Jullie zijn goed bezig geweest. Lief.” Rob grinnikte. “Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat Kees, Jo, Ton en Claas gisteren de boel al hadden opgeruimd en Kees al met de koffie bezig was toen ik beneden kwam. Ik heb me beperkt tot het dekken van de ontbijttafel en het zetten van een bakje koffie voor mezelf. Wat overigens best wel een prestatie genoemd mag worden op dit onchristelijke uur.”

Ik grinnikte. “Dat kun je wel stellen. Hij praatte zelfs voordat hij z’n koffie op had. En er kwam nog redelijk begrijpbare taal uit ook.” Mel vroeg: “Hebben jullie al tekenen van leven vernomen van Claar en Ton?” Tony giebelde. “Is de slaapkamer van Claar naast de logeerkamer?” Ma knikte. “Dan hebben wij, Rob en ik, behoorlijk wat tekenen van leven vernomen. En die eindigden een kwartiertje geleden nogal abrupt met een gilletje van Claar. Daarna werd het stil, maar toen ik net op de gang stond hoorde ik Ton zeggen: “Kom, eruit liefje. Dus ze zullen zo wel beneden komen.” Wij moesten lachen en Rob Jr zei: “En wij ons maar inhouden…” “Hier nog een paar, makker”, vulde ik hem aan. “Nou, als jullie de koffie klaar hebben… Schenk maar eens een bakje in, dan wachten we met ontbijten nog even tot die twee tortelduifjes beneden zijn. Pa en Rob Sr zijn bijna klaar, hun koffie kun je al inschenken.” En dat klopte; even later kwamen die twee beneden.

En vijf minuten later Clara en Ton. “Je ziet er een beetje verhit uit, Ton…” Tony’s stem klonk spottend. “Je hebt toch geen koorts, hoop ik?” Clara werd een beetje rood. “Nou Ma, nu je het er over hebt… Ik werd vanochtend nogal verhit wakker.” “Dan kun je beter een koude douche nemen, makker, in plaats van met je liefje liggen rollebollen”. Ik moest lachen. “Heeft Claar je niet verteld dat de muren boven niet zo solide zijn als beneden?” Ook Ton begon te blozen. “Ach, krijgen jullie allemaal de hik. Wij hadden elkaar de hele week niet gezien. Dan moet je toch even laten merken dat je nog steeds van elkaar houdt?” “Jawel, dat begrijpen wij best hoor, aanstaande zwager. Maar om dat nou zó luidruchtig te doen dat zelfs de buren mee kunnen genieten…” Melissa had een gemeen trekje op haar gezicht. “Jij bent gewoon jaloers, trut!” Clara gaf Mel een duw, maar moest lachen. Ma greep in. “Jongens… en meiden: als jullie lekker willen rollebollen, zoals Kees dat noemt: prima. Jullie zijn grote jongens en meiden en bovendien zijn we hartstikke blij met jullie. En een dikke knuffel op de bank is prima, daar zitten wij echt niet mee. Maar sommige dingen moet je écht wat geruislozer doen. De muren boven zijn inderdaad niet zo dik. Afgesproken?”
Ton knikte, nog steeds blozend. “Ik hoop dat jullie er van genoten hebben”, besloot Ma gedecideerd. “En nu eten.” “Zullen jullie wel nodig hebben…” giechelde Melissa. “Mel: genoeg.” Ma keek haar kort aan en Mel bond in. De bestraffende blik van Ma werkte nog steeds! Na het ontbijt ruimden we de ontbijtboel op. Het was ondertussen bijna elf uur. “Ma, Joline en ik gaan na de koffie richting Veldhoven. We willen het rustig aan doen; bezuiden de Merwede ligt een dikker pak sneeuw.” “Da’s goed. Voorzichtigheid is de moeder van de olifant die door de porceleinkast rent.” Een uur later namen we afscheid met grappen en knuffels. Tony trok me even apart. “Kees, ik vond het hartstikke goed dat jij André mee hebt genomen…” Ik wees naar Joline. “Je eigen dochter heeft voor een veel grotere verrassing gezorgd, Tony…” Ze knikte. “Jullie hebben oog voor je mensen. Ben ik bij om.” Ik trok haar naar me toe. “Dat hebben we niet van vreemden, Tony…” Ik gaf haar drie zoenen op haar wangen. “Rijden jullie ook voorzichtig naar Malden? Ik wil nog lang plezier hebben van mijn aanstaande schoonouders.” Ze sloeg haar armen om me heen. “En wij van jullie, gekken!”

We reden weg en het was even stil in de auto. “Wát een avond…” zei Joline, toen we op de snelweg reden. “Dat kun je wel stellen, schoonheid. Ik ben benieuwd wat Theo zegt als hij hoort dat Marion en André…” “Het zou me niks verwonderen als hij het al weet. Via de Pa van Marion.” “Maar… ik ben even benieuwd hoe zij zich in Gorinchem gaan gedragen”, zei ik peinzend. “Ja… “ klonk het zachtjes naast me. Ik legde mijn hand op Joline’s knie. “Niet onze zaak schat. Volwassen mensen en zo. Ik ben hartstikke blij voor hen. Allebei. Marion heeft een rots in de branding naast zich en André heeft weer perspectief. Die leefde de laatste maanden alleen maar voor z’n werk en z’n twee jongens. Maar we moeten ze hun gang laten gaan, ze zijn oud en wijs genoeg.” “Ja, dat zei men van ons ook…” hoorde ik giechelend naast me. “En toch lagen we te vrijen in een parkeergarage in Den Bosch en op een zekere T-splitsing in Gorinchem.”

“En wat is daar mis mee, mevrouw Boogers?” Ze keek me snel aan en bloosde. “Helemaal niks, Kees… Ik voel nog jouw aarzelende vingers toen je de eerste keer over m’n slipje streelde. Ik dacht dat ik zou ontploffen…” Ik grinnikte. “Wil je die vingers zo meteen weer voelen? Mijn slaapkamer is geluiddicht, meisje…” We keken elkaar even aan. “Vanavond, Kees. We gaan eerst even uithijgen van gisteren en vanavond gaan we eerst een uurtje dansen en dan lekker ongeremd rollebollen met elkaar. Heb ik zin in. In onze eigen, geluiddichte slaapkamer, in ons eigen grote bed.” “Goed plan, schat. Nou ja, behalve dat dansen dan…” Ze kneep me even in m’n bovenbeen. “Jij gaat vandaag met mij dansen en je gaat ervan genieten, schatje. Dat weet ik zeker!” Met een grote glimlach op haar gezicht zat ze naast me en zodoende moest ik ook wel lachen.
In Veldhoven reden we eerst even langs de supermarkt; we hadden nog weinig in huis voor het avondeten en voor zondag. Eenmaal bij de flat haalde ik de post uit de brievenbus en we liepen naar boven. Hé, een brief van een advocatenkantoor… Wat moeten die van me? Eenmaal binnen opende ik de brief. “Geachte heer Jonkman. Wegens het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel in Wageningen op dd…hierbij namens mijn cliënt een schikkingsvoorstel… smartegeld… anders civiele procedure…” Ondertekend met Mr. H. J. Zomers.

Ik gromde. “Schat, ik denk dat we onze rechtsbijstandsverzekering nodig gaan hebben. Die prutser uit Wageningen heeft een advocaat in de arm genomen en wil smartegeld omdat ik ‘m met de stoeptegels heb kennis laten maken. Ik denk dat er nu bij Ton ook zo’n briefje ligt. Oh ja, en die advocaat is een bekende. Ene Zomers.” Joline kwam naar me toe. “Wát? Zomers? Is dat mens gek geworden? Jullie hebben ik weet niet hoeveel getuigen dat die kleerkastjes jullie aanvielen…” Ik knikte. “Klopt. En ik maak me ook geen zorgen. Ik heb een kopie van het prces-verbaal hier ergens; opgemaakt op ambtseed van twee politiemannen. Daar kun je niet omheen. Ze dreigt met een civiele procedure; Die kost best wel veel geld. Zij of haar cliënt zal ‘m moeten aanspannen en dus vooraf betalen. Ik denk dat mevrouw Zomers op oorlogspad is; dit is koren op haar molen om mij dwars te zitten. Ik ga Ton even bellen. En Mel.”

Even later had ik Ton aan de telefoon. “Ben al jij thuis, Ton? “Nee, wij zitten nog in Amersfoort. Hoezo?” “Waarschijnlijk ligt er een brief van een advocatenkantoor in je brievenbus. Voorstel tot schikking voor smartegeld omdat wij in Wageningen twee studentjes tegen de tegels hebben laten klappen.” Het was even stil. “Wááát? Zijn die lui geschift of zo?” “Nou, dat vraag ik me ook af. Ik heb hier een afschrift van het proces-verbaal; daar is geen woord Frans bij.” “Ja, die heb ik ook… Weet je, Kees: het zou me niks verwonderen als Claar en Mel ook zo’n brief thuis vinden. Zij hebben die andere twee huftertjes natuurlijk ook toegetakeld.”

Ik gromde. “Als dát het geval is, Ton ben ik in staat om mevrouw Mr. Zomers weer eens met een bezoekje te vereren.” Het was even stil. “Hoezo ‘wéér’, Kees?” Ik vertelde in het kort de geschiedenis van Zomers in Gorinchem. “Aha… Ik ga eens bij Claar en Mel informeren of zij wat meer van de achtergronden van onze ‘slachtoffers’ weten. Ik bel je terug!” Hij hing op. Joline keek me aan. “En nu?” “En nu drinken we lekker een bak koffie, schatje. Denk je nou écht dat ik hier zenuwachtig van word? Dit is pure bluf. En Zomers wordt toch wel betaald; die zit er niet zo mee dat dit een kansloze missie is. Een briefje tikken, haar handtekening eronder en hup: mevrouw is weer 200 euro rijker. Zo werkt dat. Ik denk dat een van die knulletjes een steenrijke pa heeft ‘die dat wel even zal regelen’. Jammer voor hem. Wil je ook koffie?”

Joline schudde haar hoofd. “Nee, geef mij maar thee. Vanmorgen genoeg koffie gehad. Maar voordat je daarmee begint wil ik eerst een knuffel.” Ze wachtte niet op antwoord maar trok zich tegen me aan en zoende me, haar armen om mijn nek en haar heupen tegen mij aan. “Zo. Die had je nog tegoed. Omdat je me veilig thuis hebt gebracht, door de sneeuw.” Ik keek in twee lachende ogen. “Niet bang voor Zoomers?” vroeg ik. Joline haalde haar neus op. “Pfff… Die trut? Is niet eens in staat om papieren in haar eigen bureau te vinden. En dat noemt zich advocaat…”
Ik grinnikte. “Jij had die papieren ook wel héél goed verstopt, juffrouw Boogers. Om daarna je tijd te verprutsen met, en liefdesbriefjes te sturen aan die hondsbrutale jongeman van die technische firma…” “Liefdesbriefjes hoef ik niet te sturen hoor. Als ik die hondbrutale jongeman van die technische firma wil laten weten dat ik hem wel aardig vind, lok ik hem wel mijn bed in. Of z'n eigen bed. Werkt véél beter dan liefdesbriefjes.” Ze lachte liefjes. “That’s my girl…” Ik grinnikte met haar mee.
“En nu: thee. En ik doe met je mee. Ook even genoeg koffie gezien vandaag.” Terwijl we onze thee dronken zei Joline plotseling: “Ik bel zo meteen onze eigen juridisch adviseur wel even. Kijken wat die ervan vindt.” Een paar minuten later zat ze aan de telefoon met Angelique. Die was er niet van onder de indruk. “Hebben jullie een proces-verbaal van die gebeurtenis? Staan daar getuigen-verklaringen in? Zijn die eensluidend? Dan heeft het slachtoffer geen poot om op te staan, Joline. Gewoon pure bluf. Kun je die brief eens inscannen en samen met de PV’s naar mij toesturen? Dan ga ik even kijken of ik er alvast een paar gaten in kan schieten…”

“Hé dame, je bent een schat!” riep ik, over Joline’s schouder heen. “Volledig mee eens Kees!” hoorde ik Henry roepen. Gniffelend verbrak Joline even later de verbinding. “Het zou mooi zijn als Angelique haar voormalige stage-begeleidster een juridisch poepie laat ruiken, Kees.” Ik knikte. “Zeker weten schat. Ik wed dat Angelique zodra ze die papieren heeft, grommend achter haar computer gaat zitten. En Henry kan de rest van de avond gaan mens-erger-je-nieten met de moeder van Angelique.”
Joline schoot in de lach. “Ja, vast. Maar dat gaan wij niet doen; ik ga me even omkleden en jij ook. Daarna toveren we deze knusse, met sneeuw bedekte huiskamer om tot danszaal en gaan we een uurtje dansen. Daarna ga jij koken en gaan we lekker eten. En wat er daarna geschiedt… Ik denk dat ik die hondsbrutale jongeman van die technische firma eens ga verleiden…Een kort rokje, transparant bloesje, hoge hakjes, panty, leuke Franse lingerie...” Ze keek me aan. “Wat dacht u daarvan?” Ik trok haar naar me toe. “Vind ik een prima plan. Eerst lekker in de benen tijdens het dansen en dan lekker tussen jouw benen tijdens andere activiteiten…” Joline giechelde.