Mini - 124

Woensdag… Twee minuten voor de wekker zou gaan werd ik wakker. Het was helemaal donker in de kamer, ondanks dat de zonwering open was. Het hele raam was compleet bedekt met sneeuw! Er was vannacht dus nog behoorlijk wat bijgekomen… Ik draaide de wekker zodanig dat de display niet zichtbaar was en rolde vervolgens tegen Joline aan.
“Hé schat… Wakker worden...” Een hartgrondige gaap weerklonk. “Is het tijd, Kees?” “Nee. Maar ik heb zin in je.” Nóg een gaap. “Alwéér?” “Nee schat. Nog steeds. Kom hier, zoenen!” Ik trok haar naar me toe en zoende haar zachtjes en teder. Mijn handen gleden over haar rug, wat een langgerekt “Hmmmmm…” opleverde. Na een minuut liet ik los. “Lekker, Kees… Maar… als jij zin in mij hebt… Meestal ben je dan wat passioneler…” Ze keek me aan. “Klopt schatje. Maar als ik de wekker een paar minuten geleden niet preventief de nek had omgedraaid, had het ding nu lawaai gemaakt. Tijd om op te staan.”

Ze duwde me weg en sloeg demonstratief haar armen over elkaar. “Je bent een enorme pestkop, Kees Jonkman. Mij eerst lekker maken met een heerlijke zoen en een rugmassage en vervolgens…” Ik grinnikte. “Poets – wederpoets van gisterochtend. Eruit met je lekkere lichaam, dame! En als ik jou was zou ik je pumps maar thuislaten en laarzen aantrekken. Er is nog wat sneeuw bijgekomen.” Ze ging rechtop zitten. “Boejuh… We gaan sporten vanmiddag. Niet wandelen. Maar laarzen zijn wel praktischer met dit weer. Maar dank je wel dat je me zo lief wakker maakte, schat.”

Na het ontbijt stapten we in. De vierwiel-aandrijving was bitter hard nodig; op de weg lag tien contimeter sneeuw, maar in de bermen zeker dertig. Er was een aardig pak bijgekomen. Gelukkig had Rijkswaterstaat z’n best gedaan op de snelweg: die was mooi schoon. We reden naar Angelique; daar deden we iets langer over dan normaal. Joline belde haar toen we vlakbij Waardenburg waren. “Hoi An, met Joline. Over drie minuten staan we voor de deur!” “Wát? Nú al? Ik moet m’n make-up nog opdoen!” En ze verbrak de verbinding. Joline keek me aan en ik lachte. “Het kleine krengetje…”
Toen we voor huize Jacobs stopten, ging de deur open en stapte Angelique door de sneeuw naar buiten. Capuchon op, laarzen aan, weekendtas bij zich…Haar moeder zwaaide van achter het raam. Ze stapte in. “Goedemorgen, vroege vogels…” Ik keek in de spiegel. “Je bent een krengetje, mevrouw Jacobs.” Ze deed haar capuchon omlaag en ik keek in een mooi opgemaakt gezicht. “Hoezo?” “Krijg nou wat… Hé dame, ik zei gisteren dat jij er prachtig uit kon zien als je wilde… Dat hoef je niet meteen in praktijk te brengen hoor! Joline, één van je medewerksters is op oorlogspad!” Joline draaide zich om. “Zóóó mevrouwtje… Dat ziet er prachtig uit! Piraat Henry valt flauw als hij je ziet!” Angelique giebelde. “Vorige week een deeltje van mijn salaris van vorige maand geïnvesteerd in make-up. En gisteravond, samen met moeder, wat uitgeprobeerd… En vanochtend een half uur eerder opgestaan.”

In Gorinchem kreeg ze ook van alle kanten complimenten. En toen Henry binnenkwam viel zijn onderkaak bijna op de grond. “Zó hééé… Is dat mijn knappe vriendinnetje? Wie ga jij versieren, dame?” Angelique liep naar hem toe en gaf hem een zoen. “Jou, piraat van de kouwe grond. Hoe was jouw feestje, gisteren?” Joline en ik lieten hen even privé kletsen, pakten een kop koffie en mengden ons onder de overigen. De gesprekken gingen uiteraard over de weersomstandigheden: sneeuw, files, ellende op de weg… Na wat kletsen gingen we richting onze bureau’s en aan het werk.
’s Ochtends gebeurde er weinig bijzonders en rond kwart voor twaalf kleedde ik me om in sporttenue. In de groepsruimte kleedden de Piraten zich ook al om. Ik liep even naar de receptie van DT. Hé… al op slot. Backoffice dan… Oók op slot! Directie: idem. Ik liep naar de centrale hal: niemand. “Chantal… Is Joline hier net langsgekomen met haar Backoffice?” “Ja, die zijn al een paar minuten buiten. Hoezo?”
Waarom… Plotseling kreeg ik een brainwave. Het zou zo maar eens kunnen dat Fred ons een poets zou willen bakken… “Oké, dank je wel!” Ik schoot terug, de groepsruimte in. “Luister lui… Ik denk dat we genaaid worden door het Backoffice. Iedereen is daar weg, bureau’s op slot en ze zijn al buiten! Het zou me niks verwonderen als ze in hinderlaag liggen met een groot aantal sneeuwballen. Als we onze neus naar buiten steken, zijn we de sjaak. Ik ren nú even naar boven om te kijken of mijn vermoeden juist is. Blijven wachten.” Ik sprintte naar de vierde verdieping en keek naar buiten. Zie je wel… Ik zag een paar koppies achter een heggetje langs de oprijlaan richting parkeerplaats. Daar liepen we normaal langs als we gingen sporten of lopen. Fred… Rotzakje!

Ik liep weer naar beneden, de groepsruimte in. Rob en Miranda stonden er ondertussen ook. “Luister lui. Backoffice ligt inderdaad in hinderlaag langs het pad richting parkeerplaats. Wij pakken zo meteen de nooduitgang, lopen achterom en dan kunnen we ze vanuit de flank aanpakken.” Ik zag een paar brede grijnzen, ook bij Rob. “Is dat blonde krengetje weer bezig geweest?” “Ik denk dat dit een ideetje was van mijn buddy Fred, Rob. Iedereen klaar? Mooi. Volgen en aanvallen. Zodra we de deur uit zijn, meteen wat sneeuwballen maken. Ik wil geen munitietekort.”
We liepen naar buiten en slopen zachtjes om het gebouw heen. We konden de plek waar Backoffice in hinderlaag lag inderdaad vanaf de zijkant naderen. Tot op tien meter, dus elke sneeuwbal zou raak kunnen zijn. En wij hadden dekking van een muurtje, dus… Met elke piraat gereed gaf ik het teken om te gooien en negen sneeuwballen vlogen simultaan door de lucht. “AU!” “Verdomme…” “Wel gloeiende…” Een paar gilletjes en de bas van Fred: “Jonkman! Vuilak! Vijand op negen uur! Vuur!” Helaas voor Fred waren de dames van het Backoffice niet op de hoogte van de methode om richting aan te duiden. Alleen Theo reageerde en twee sneeuwballen gingen onze kant uit. Maar per drie seconden vlogen er negen nieuwe sneeuwballen hun richting uit… En zij hadden geen dekking!
Dat duurde een paar seconden en toen stond Fred op, z’n handen in de lucht. “Staakt het vuren! We sturen een delegatie om te onderhandelen! Joline, Angelique… Overtuig die piraten ervan dat we lief zullen zijn!” Beide dames liepen onze kant uit; Angelique rechtstreeks naar Henry en Joline naar mij. “Vriendjes?” vroeg ze liefjes. Ik omarmde haar. “Nou vooruit… omdat je het zo aardig vraagt. Maar probeer mij nooit meer te verrassen, want je hebt nu gemerkt dat je van de behoorlijk koude kermis thuiskomt, dame.” Ze trok een gezicht. “Dat kun je wel stellen… Ik kreeg twee sneeuwballen. Eén in m’n nek, en de volgende recht in m’n gezicht.” De rest van het backoffice en Theo kwamen erbij en we ginnegapten even met elkaar.

Totdat Joline ingreep. “Kom lui. We hebben een afspraak met de fittness. Een licht looppasje die kant uit.” Fred kwam naast me lopen. “Het leek me zo’n leuk idee, Kees…” Ik grijnsde gemeen. “Ik had bijna het zelfde ideetje, maat. Maar toen al jullie deuren op slot waren, rook ik lont. Ik ben naar boven gerend, gekeken waar jullie uithingen, een omtrekkende beweging gemaakt… en bingo!” Hij gromde. “Op de KMS zouden ze trots op je geweest zijn, verdomme. En die school heb je nooit gedaan!” “Misschien is dat de reden wel, makker…”
De deur van de fittnesschool was open en we liepen weer naar binnen, rechtstreeks naar de zaal. Daar stond Mariette al gereed: streng kijkend, haar handen op haar heupen. En ze kwam zonder omwegen ter zake.

“Goedemiddag. Vorm een kring, gezichten naar buiten. Op mijn signaal sprint u naar voren, tikt de muur voor u aan, draait om, sprint naar de tegenoverliggende muur, tikt die aan en sprint weer terug naar uw plaats. Geen botsingen. Hoe? Dat regelt u zelf maar. De laatste die staat drukt zich vijf keer op. Vragen? Start!” We spoten van onze plaats. Bij het kruisen van elkaar klapten er twee hard tegen elkaar op: Frits en Denise. Die waren ook de laatste die weer stonden. Mariette reageerde bikkelhard. “Liggen, allebei. Vijf keer opdrukken.” Frits vloekte en werd beloond met vijf keer extra.
Toen ze weer stonden zei Mariette: “Ik hou niet zo van krachttermen. Onthoud dat.” Frits bromde nauwelijks hoorbaar: “Reken maar, potdomme…” Mariette zei niets, keek hem aan en stak een hand met vijf vingers op. Haar andere hand wees naar de grond.
Frits wilde wat zeggen, zag daar op het laatste moment van af en ging braaf z’n pushups doen. Mariette glimlachte kort. Toen Frits weer stond ging ze onaangedaan verder met nog wat pittige binnen-oefeningen. Elke fout werd afgestraft met sit-ups, push-ups of een rondje sprint door de zaal. Na twintig minuten stonden we allemaal te hijgen. “Goed. Allemaal een beetje opgewarmd? Dan gaan we daar iets aan doen. Naar buiten, naast het gebouw op het grasveld naast elkaar gaan staan.” Eenmaal buiten klapte de kou hard tegen ons aan.

“Mooi. Dit was het makkelijke deel…” Een paar zuchten klonken. “…nu een concentratie-oefening. Trainingsjasjes uit, mutsen af, handschoenen en schoenen en sokken uit!” Er werden wat blikken gewisseld, maar iedereen deed braaf de genoemde kledingstukken uit. We stonden nu in T-shirt en op blote voeten. “Mooi. Op je rug gaan liggen!” “Wát? In deze sneeuw?” Denise keek enigszins paniekerig. Mariette zei niets, maar wees naar de grond. We gingen liggen en meteen voelde ik de kou in mijn rug. Potverdorie… “Doe je ogen dicht en concentreer je. Beeld je in dat je thuis op de bank ligt. Je hebt een open haard en je voelt de warmte tegen je lichaam aan. En je geniet ervan. De vlammen spelen een dansend spel …” Haar stem ging monotoon door en de kou trok langzaam maar zeker weg. Ik voelde me prima! Geen kou meer, maar helemaal ontspannen. Na een paar minuten klapte Mariette in haar handen. “Opstaan! Elkaar afkloppen, kleding pakken en naar binnen.” Eenmaal binnen viel de warmte als een loden deken over me heen. Véél te warm! Mariette liep langs ons heen en keek ons zwijgend stuk voor stuk in de ogen. Aan het eind keerde ze zich om.
“Mooi. Jullie kunnen je goed concentreren. Niemand is te koud. Mensen, ook dit was een concentratie-oefening. Kou is emotie en emotie kun je uitschakelen.” Henk bromde: “Waar heb ik die vaker gehoord?” Mariette draaide zich razendsnel om. “Wie zei dat?” Henk stak zijn vinger op. “Militaire ervaring?” Henk knikte. “Weet je dat dat klopt? Dat wisten de Tibetaanse monniken al. Zij lopen zonder problemen op blote voeten en alleen gekleed in een enkele doek in de sneeuw. Omdat ze hun emoties onder controle hebben. U kunt dat ook, mits u wilt. Alleen…” ze glimlachte even “…doe dit nóóit zonder begeleiding. Anders raakt u écht onderkoeld en komt u iets te dicht bij Petrus dan de bedoeling was. En nooit langer dan een kwartier. Goed, tot zover. U heeft gemerkt dat mijn lesjes pittig zijn; dat is de bedoeling ook. U mag best afgeknepen worden voor het geld dat uw werkgever betaalt.”

Theo gromde: “Jaja… en die werkgever zelf wordt net zo hard afgeknepen… Bedankt!” Mariette knipoogde. “Dan hebben de werknemers ook wat te lachen, meneer… Mensen, een waarschuwing: ga vanavond op tijd naar bed. Jullie lichaam heeft nu een behoorlijke optater gekregen; da’s goed en jullie zullen merken dat het de concentratie ten goede komt. Maar vanaf een uur of acht vanavond kakken jullie in en wil je maar één ding: naar bed. Dus ga vanavond laat niet meer achter het stuur zitten, want dat is vragen om ongelukken. En nu eruit. Joline, neem jij ze weer onder je hoede?” “Dank je wel, Mariette. See you next week!”

Met een licht looppasje liepen we weer terug naar DT. “Zo… Héhé… nu kan ik weer schelden en vloeken zonder meteen in de voorligsteun te vliegen…” Frits schudde zich uit. “Mijn bovenarmen lijken wel spaghetti, verdomme.” Marion wees op de grond en stak vijf vingers op en Frits slechts één: zijn middelste. “Foei Frits. Dat doe je niet tegen een dame!” André keek bestraffend. “Dat durf je niet tegen Mariette te doen!” “Maak me niet gek, André…” Henk sprong er tussen. “Nee, dat ga jij niet doen, vriend, want dan moeten we het allemaal bezuren. Douchen! Over tien minuten verzamelen in de groepsruimte van de Piraten; ik heb nu iets lekkers meegebracht!”
Even later stond ik met Rob onder de douche. “Doen jullie dit elke week, Kees?” “Sinds vorige week. Twee keer in de week lopen onder leiding van Fred of van mij; de derde keer naar de fitness en dáár afgebeuld worden. Initiatief van jouw lieve zusje. Kon goed opschieten met Mariette.” “Weet je: ik heb nooit iets gehad met zweverige dingen zoals yoga, transedente meditatie of dat soort ongein, maar dit…” Rob keek me aan. “Verdorie!” Ik wees grijnzend op de grond, vijf vingers in de lucht. “Krijg lekker de vliegende vinkentering, jij…” “Vorige week had ze ook een concentratie-oefening, Rob…” Ik vertelde hoe ze Fred en mij te pakken had en hij floot. “Da’s écht knap!” Ik knikte en begon me af te drogen.
Eenmaal weer in de kleren verzamelden we ons in de groepsruimte. Henk z’n echtgenote had ook een cake gebakken. “Ik moest jullie maar eens verwennen, zei ze…” “Lief van haar, maar ik héb al iemand die me verwend, Henk.” Henry keek hem aan en knipoogde. “Oké Henry, geen cake voor jou. Geef jouw stukje maar aan Angelique. Die moet er nog van groeien.” “Ja. Met name dicht”, vulde Angelique vinnig aan. Al etend en kletsend zaten we nog een kwartiertje bij elkaar, tot Theo zei:
“Zeg heren… en dames: zouden jullie niet eens datgene gaan doen waarvoor DT jullie betaald?” “Dat doe ik al hoor Theo. Zelfs al zit ik hier te kletsen.” Marion keek hem lachend aan. “Oh? En waarvoor denk je dan dat ik je betaal, mevrouw de Groot?” Haar glimlach werd groter. “Representatief zijn. Daar ben ik vreselijk goed in, zelfs als ik hier op m’n charmante achterwerk een lekker stukje cake naar binnen zit te werken…” Rob humde. “Je hebt helemaal gelijk. Kees is daar bijvoorbeeld een stuk minder goed in…” “Hé, niks over Kees z’n achterwerk broer, want anders…” Joline keek Rob streng aan. “Ik hoor het al. Ik ga wel weer naar m’n hok. Kom, Miranda. We gaan dingen doen. Wij zitten ten slotte nog in onze proeftijd…” Ze stonden grinnikend op en gingen naar hun eigen ruimte.”
Marion giechelde. ”Ze lopen nog nét niet hand in hand…” “Gaan ze ook niet doen Marion. Anders krijgt Rob klappen van mijn zus Melissa.” “Oh ja… Jouw zussen en Jo haar broers hé? Arme ouderparen…” “Die gaan dat aanstaande vrijdag ervaren. Een collectief Sinterklaasfeest met de families Jonkman en Boogers.” Ik grinnikte. “En het was nog lang gezellig in Amersfoort… En nu: alle niet-Piraten eruit! Hier moet productie gedraaid worden, potverdorie!” Het laatste wat ik van Angelique zag was een hand met vijf gespreide vingers en een andere hand waarvan de wijsvinger naar de grond wees… “Dat gebaar gaan we nog vaak zien, vrees ik…” zuchtte Frits. “Is wel eens goed tegen de taal die sommigen van ons bezigen, makker…” Henk keek hem aan; Frits was nog wel eens wat scheutig met krachttermen.

De rest van de middag vlóóg voorbij. Tot mijn stomme verwondering had ik geen last van m’n spieren en kon ik me uiterst goed concentreren op m’n werk. En toen ik dat om half vijf tegen de rest van de Piraten zei, kreeg ik links en rechts bevestiging. In de auto met Joline vroeg ik naar haar ervaringen. “Ik heb twee dingen gedaan vanmiddag: alle declarabele uren nagekeken en in het systeem ingevoerd en vervolgens wat calculaties van Denise nagekeken. Maar ook bij mij: Het was half vijf voor ik er erg in had!” Ik zat te denken: Mariette had iets gezegd over concentratievermogen… Dat kon geen toeval meer zijn. “Lieverd, kan jij Mariette eens bellen… Vragen of een en ander met elkaar te maken heeft?” “Ik weet niet of ze op gaat nemen, Kees… Maar proberen kan altijd. Joline pakte haar telefoon. “Mariette? Met Joline, van DT. Hé, ik heb een vraag. Van verschillende kanten hoor ik dat iedereen die aan jouw les heeft meegedaan, vanmiddag een enorme productiedrang had. Geen afleiding, grote concentratie, de middag vlóóg om. Bij mij ook…” Ze zweeg even. “Méén je dat? Wat goed! Als ik dit tegen Theo vertel, staan we elke dag op de stoep…” Ik hoorde Mariette even verder kletsen en toen sloot Joline af met: “Hoe dan ook: dank je wel! En die Tibetaanse monnikken ook! Groetjes, tot volgende week!” Ze verbrak de verbinding.

“Die oefening in de sneeuw bevordert de concentratie op langere termijn. Een kruising tussen hypnose en Yoga of zo… Heeft ze in Tibet geleerd. Maar ze waarschuwde: niet elke dag doen, dan ga je er op een gegeven moment aan onderdoor. En ook niet op eigen houtje proberen, zeker niet met deze temperaturen. Oh ja, en vanavond inderdaad vóór negen uur in bed liggen.” Ik gniffelde. “Dat zijn de betere opdrachten… Zei ze ook wat je in bed moest doen?” Joline keek me misprijzend aan. “Je blijft een vies mannetje, Kees Jonkman. We gaan zo meteen een lekkere erwtensoep eten, daarna wat uitbuiken en om half negen liggen we in bed. Misschien nog even wat knuffelen… En we zien wel wanneer we in slaap vallen.” En dat deden we dus ook: Joline haalde een blik erwtensoep uit de kast en warmde dat, samen met een rookworstje, op en ik maakte een salade erbij van ijsbergsla, tomaat, basilicum en lente-ui en dat aten we lekker op. Een slappe cappuchino met een bonbon als dessert, en toen was het bijna half acht.
We keken nog even naar het nieuws op RTL4 en toen gaapte Joline. Lang en nadrukkelijk. “Ik ga even douchen, Kees. En daarna plat. De man met de hamer is in aantocht.” “Goed plan, dame. Ik kom achter je aan. Veiligheidsrondje, afwas in de machine… Tot zo!” Een paar minuten later stond ik bij de douche en loste Joline af onder de warme straal. Ze gaf me een zoentje. “Niet boos zijn als ik zo meteen al slaap, schat…” Ik knuffelde haar even. “Lekker in slaap vallen liefje. Je hebt het waarschijnlijk nodig.” En ik sprong onder de warme straal. Twee minuten later draaide ik de kraan dicht. Geen kouwe plens. Niet nodig, want ook ik voelde de vermoeidheid door m’n lichaam trekken. Boxer aan, T-shirt en ik liep de slaapkamer in. Joline lag weggedoken onder het dekbed en ik hoorde dat ze al sliep: een regelmatige ademhaling met af en toe een klein snurkje. Voorzichtig kroop ik naast haar en controleerde de wekker: wektijd half zes. Prima… Wát een dag… Ik grinnikte terwijl ik terugdacht aan dat sneeuwballengevecht. Had ik … Fredje toch … mooi … tuk ge…

Donderdagochtend begon niet met de wekker, maar met een kop thee naast m’n bed. En een blonde vrouw die zich over me heen boog. “Hé, slaapzakje van me… Word eens wakker!” Ik rekte me uit. “Hoi… Wat ben jij vreselijk helder! Goeiemorgen schat.” Joline knuffelde me even. “Ja, ik ben vreselijk helder. Vanaf vijf uur al. Dus ben ik er maar uitgegaan om een lekker kopje thee te zetten. Kunnen we de dag rustig beginnen. Lekker geslapen?” Ik pakte de kop thee. “Als een blok. En jij?” “Hier hetzelfde. Heerlijk uitgeslapen. Ik denk dat ik Mariette maar eens ga bedanken.” Met de thee op gingen we snel douchen en vervolgens lekker uitgebreid ontbijten. En rond kwart over zeven reden we de parkeerplaats van DT op.
“Zo, meisje Boogers… Sterkte vandaag met het onder de duim houden van je medewerkers.” Ze keek me aan. “Sinds een paar dagen een kleine moeite, meneer. Zorg jij maar dat je die piraten van je in toom houdt.” Ze giechelde. “Met name meneer Krips… Die zal vanmiddag wel weer héél galant zijn ondersteuning bij Marion aanbieden.” Ik keek haar aan. “Hebben we daar wat op tegen?” Joline schudde haar hoofd. “Nee. André lijkt me een goeie kerel. Nuchter genoeg om Marion met beide benen op de grond te houden. Maar… ze zijn allebei volwassen, dus… laat gaan, laat gaan!” Na een korte knuffel gingen we naar binnen. We waren, op Chantal na, de eersten.

“Hé, goeiemorgen, vroege vogels. Hebben jullie er weer zin in?” “Dat ligt er aan wat je bedoeld, Chantal…” Joline zuchtte diep toen ik dat zei en reageerde: “Meneer hier naast me had bijzonder veel zin om in z’n bedje te blijven liggen.” Chantal keek me aan. “Dat begrijp ik helemaal Kees. Met zo’n lieve en knappe vrouw naast je…” Ik grinnikte. “Kijk. Jij snapt het ten minste.” Joline liep naar de desk. “Lief van je, Chantal. Kan ik een kop koffie voor je halen?” Ze knikte. “Doe maar een espresso met suiker. Even wakker worden…” We liepen richting koffiecorner en even later weer terug met de koffie. “Kun jij nu een beetje fatsoenlijk hierheen komen, Chantal? Je fietste toch altijd naar je werk?” Ze knikte. “Nu nog steeds hoor. Alleen nu met de ATB. Duurt wat langer, maar is wel veiliger, met die dikke banden.” “Stoer! En dat op dit tijdstip…” Ik stak m’n duim op.
“En wie is er zo stoer hier op dit tijdstip?” Henk’s stem klonk achter me. Joline wees. “Deze dame. Komt zelfs met dit weer 6 kilometer naar haar werk, op de fiets.” “Zóóó… Dat verdient inderdaad het predikaat ‘stoer’. Dat ga ik niet fiksen.” “Nee, jij moet ook een stukje verder, Henk…” Langzaam maar zeker druppelden de collega’s binnen en even later gingen we aan de slag.

Henk kwam mijn bureau even binnen glippen. “Hé Kees, voordat André er is… Kunnen we zijn cadeautjes hier dumpen? Alles is compleet.” Ik knikte. “Moet je hem straks maar even op pad sturen voor het een of ander, zodat ik de handel in de auto kan kieperen.” Hij kwam even later terug met een grote juten zak vol. “Alsjeblieft… en veel plezier!” Ik stond te kijken. “En is dat allemaal voor André? We komen tijd tekort, verdomme…” Hij grinnikte. “Ik ben zo vrij geweest om nog wat andere lieden te mobiliseren.” Zijn grijns werd breder. “Onder andere van Backoffice… Ik heb m’n ogen niet in m’n zak, Kees.” Ik sloot de deur. “Wij ook niet, Henk. Maar, zoals Joline al zei: ‘laat gaan, laat gaan…’ Ze moeten er samen uitkomen!” Hij knikte. “Weet ik ook wel.” Hij gebaarde naar de zak. “Zoek een plekje waar hij niet zo opvalt. Stel dat meneer Krips hier plotseling binnenvalt…” Ik schoof de zak in de schaduw achter een archiefkast en ging aan het werk.

De rest van de dag was bijna routine: tekenen, discussiëren over bepaalde ontwerpen, ik moest een paar kleinere projecten afronden met klanten… de middagwandeling… Voordat ik het wist was het alweer half vijf en stond Joline voor de deur. “Ga je mee, bikkel van me? Ik heb honger.” In de auto knuffelde ze me even en keek ondeugend. “En ik heb geen zin in koken.” Ik zuchtte. “Dan gaat je chef-kok eerst eens boodschappen doen. De aardappels zijn bijna op en groenten zijn er ook niet meer, behalve in blik of glas.” We reden richting Veldhoven en deden eerst de boodschappen voor we richting flat reden. Joline sloeg nog wat extra Sinterklaas-lekkernijen in. “We kunnen jouw Ma toch niet voor alles laten opdraaien, Kees?” Bij de boekhandel kon ik de pakketjes voor Tony en André ophalen. In de flat plofte Joline in een stoel. “Zo. Nu lekker afwachten wat mijn chef-kok allemaal gaat brouwen.”
“Zal de chef u eerst een glaasje wijn serveren, mevrouw?” Joline schudde haar hoofd. “Nee, dank je wel. Geef maar een glas warme melk. Lekkerder bij deze buitentemperaturen.” Ik begon met het eten: Aardappelpuree, gegratineerde witlof met ham en kaas en witlofsalade. Eén slavink erbij; Joline at minder vlees en meer groente dan ik en het beviel mij ook wel. Dus deelden we een slavink. Bovendien had ik bij DT overdag minder lichaamsbeweging dan destijds op de Universiteit, laat staan bij de Infanterie… Minder behoefte dus aan eiwitten en vet. Met het eten bijna klaar zette ik de borden op de bar. Bestek erbij, glazen… “Mevrouw, het diner is geserveerd!” “Lekker, Kees. Het ruikt al prima, dus zal het ook lekker smaken.”

We gingen zitten en schepten op. “Heerlijk is dat; niet meer elke avond verzinnen wat je wilt gaan eten, maar iemand die dat vóór je verzint.” Ze lachte lief naar me. “Ja, dat ben ik wel met je eens. De helft van de week verzin jij het voor mij.” Ik legde even mijn hand op haar arm. “En jij kookt prima, schat.” Ze fronsde. “Jij kookt met meer fantasie, Kees. Ik ben meer van de rechttoe-rechtaan Hollandse pot.” Ik wees op mijn hoofd. “Hier zit mijn kookboek, weet je nog?” Ze keek ondeugend. “Hmmmm… Maar daar zit ook meer fantasie over andere dingetjes dan alleen koken, meneertje…” Ze knipoogde en ik moest lachen. “Daar heeft u ook voldoende van, mevrouw. Niks mis mee. Overigens is er ook niks mis met uw ‘hollandse pot’. Net zo Hollands als Sinterklaas.” Joline humde. “Over Sinterklaas gesproken: heb je de oogst voor André al hier?” Ik knikte. “Ligt achter in de auto. Netjes onder de afdekking, niet zichtbaar. Een volle vuilniszak vol, verdorie. Als ik nog klein was geweest, was ik stinkend jaloers geworden. Maar… heb jij je huiswerk al af?” Joline humde. “Kan zó achterin de auto. En jij?” “Ik moet nog twee cadeautjes anders inpakken, dan ben ik klaar.” Ze knikte. “Mooi. Geen last-minute-sinterklaas-stress. Als ik zo meteen de afwas eens doe en koffie maak? Dan kun jij je laatste cadeautjes inpakken en de hele handel in de auto leggen. Bel maar als je bijna klaar bent.”

Ik haalde twee grote zakken uit de logeerkamer en even later was ik bezig in de garage. De glazen voor Tony waren keurig verpakt: elk apart in schokvrij schuim en gelukkig in een doos zonder verdere opdruk. Die wikkelde ik in Sinterklaaspapier, deed de envelop met het gedicht erbij en deze verdween ook in de zak. Evenals de knikkerbaan voor André, ook mooi ingepakt. De zak legde ik klem in de achterbak; wie weet wat Joline voor surprises had gemaakt…
Na een half uurtje kwam ik weer boven. “Hé meneer, je zou bellen als je bijna klaar was…” Ik grinnikte. “Jaja… En dan op m’n kop krijgen dat ik op de solotoer was. No way, madam.” Joline keek even niet-begrijpend, zuchtte en trok toen een wenkbrauw op. “Als je maar hiér klaar komt, meneertje. Bij je eigen vriendinnetje. Wil je koffie?” Ik knikte. “Lekker, schat.” Ze keek nu ronduit wantrouwend. “Ik dacht dat je wel weer met een vunzige opmerking over klaarkomen en slagroom zou komen, maar je valt me mee vanavond.”

Ik liep naar haar toe en legde mijn armen op haar schouders. “Schoonheid, die opmerkingen bewaar ik allemaal voor morgenavond…” Joline sloeg mijn armen weg. Haar ogen fonkelden. “Je láát ’t Kees! Je zet me niet voor schut waar André bij is!” Ik grinnikte. “Afhankelijk van wie jouw gedichten heeft geschreven word je tóch wel in de tang genomen liefje…” Haar ogen verzachtten. “Shit, je hebt gelijk… Kunnen we André niet met de snelheid van het geluid aan Marion koppelen, zodat hij morgenavond iets anders te doen heeft?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Laat het rustig rijpen, schat… En ik zou me sterk vergissen of vriend André heeft morgenavond iets anders aan z’n hoofd. Ook hij wordt aardig door de mangel gehaald… Daar zorgen de Piraten wel voor. En als ik me niet vergis heeft ook het Backoffice een en ander bijgedragen.” Joline gniffelde. “Zeker weten. Denise en Gonnie kennen hem al bijna vanaf het begin van DT. Die hebben gisteren behoorlijk zitten lachen.” “Nou dan mevrouw Boogers… Dan hoeft u zich niet te schamen als er eens een toespeling op ons liefdesleven wordt gemaakt. Al dan niet vunzig. We zullen André een verklaring van geheimhouding laten tekenen. Alles wat hij morgenavond hoort, blijft geheim. Klapt hij op kantoor uit de school, dan volgen er gepaste straffen.”

“Hmmm… We doen het er maar mee. En nú ga ik koffie maken.” Ze liep de keuken in. Ik ging op de bank zitten en pakte het boek waarin Joline aan het lezen was. Na een paar seconden corrigeerde ik mezelf. Aan het leren was. Een studieboek over economie. Ik probeerde het een en ander te begrijpen, maar na een halve bladzijde was ik draad al kwijt. Ik hield het boek omhoog. “Schat, vind jij dit echt léuk?” Joline kwam met de koffie naar me toe en schoot in de lach. “Ik vind het knap, Kees. Uitgerekend het meest saaie en droogstoppelige studieboek wat ik heb, probeer jij te lezen… Nee, dit boek is niet leuk. De schrijvers zijn volgens mij…” Ze dacht even na. “Ken jij de film Mary Poppins met Julie Andrews?” Ik knikte. “Supercalifragilisticexpialidocious.” Joline’s mond viel open en ik moest grinniken. “Samen met Ma avonden op geoefend. Maar: wat wou je zeggen over die film?”
“Nou, dit boek lijkt geschreven te zijn door de directie van die bank in die film, zo droogstoppelig. Maar: verplichte kost tijdens het eerste studiejaar Economie. Ik verdenk de heren professoren ervan dat ze dit boek gebruikten als selectiemiddel; we kregen een pittig tentamen over dit boek. Terwijl de denkbeelden uit dit boek allang achterhaald zijn.” “Maar waarom lees je het dan nog een keer?” “Omdat er een paar zaken in staan die wél hout snijden, schat. En die heb ik straks nodig, als ik verder ga studeren.” Ze ging naast me zitten lezen.

Ik zette muziek op: trompetmuziek van Purchell. Op een gegeven moment klonk “Sound the trumpet” door de kamer. Normaal een stuk voor twee sopranen, nu werd de partij van de tweede sopraan gespeeld door Alison Balsom op een lange, ventielloze trompet. Ik neuriede zachtjes mee tot Joline me aankeek. “Sorry schat… Dit stuk is zó mooi…” Ze glimlachte. “Ik kan het ook wel waarderen. Wie is die dame die dit zingt?” “Geen dame. Een man. Countertenor. De naam weet ik helaas niet, maar de man heeft een prachtige stem. Maar normaal wordt dit stuk door twee sopranen gezongen… Ik zou het ook wel op de bugel willen spelen, maar mijn oude bugeltje is hier niet geschikt voor, vrees ik. Op dat instrument wat ik speelde in Duitsland zou het wél kunnen.” “Je weet wat ik daarover gezegd heb, Kees. Als jij meer en beter wilt spelen, moet je een tweede bugel kopen. Zonde als je je talent werkeloos laat liggen.”
Ik knuffelde haar even. “Je bent lief. Hou er wel rekening mee dat ik dan elke avond ga studeren. En dat zal niet altijd even mooi klinken.” “Als jij gaat studeren, doe ik dat ook.” Ze tikte op haar boek. “Dit spul.” Ze giebelde even. “Desnoods met een koptelefoon op.” Ik gromde. “Tutje.” Ze begon te kietelen. “Ik een tutje, jij een hork. Kom, laat me studeren. Jij lezen in je technische boeken.”

We zaten nog een uurtje lekker tegen elkaar aan, af en toe een zoentje wisselend, totdat mijn oogleden zwaar werden. “Hé lekker ding… Ga je met je vriendje mee naar bed?” Joline keek me aan. “Als ‘bed’ een plaats is waar je, lekker liggend, in slaap kan vallen: prima. Als ‘mee naar bed’ de term is voor het hevig bedrijven van de liefde: dan liever even niet, schat. Als ik lig, ben ik vertrokken. Met de TGV richting dromenland.”
“Optie één, moppie. Lekker liggen en in slaap donderen. Het is negen uur; ik vind het goed zo.” We stonden op en poetsten onze tanden. “Douchen komt morgenochtend wel, Kees.” Joline trok een lang en dun nachthemd aan en toen ik haar even later in bed over haar rug streelde, bromde ze: “Lekker hiermee doorgaan schat… Tot ik in slaap gevallen ben.” Een ‘berenstem’ klonk. “En alleen haar rug, Kees. Nergens anders, ik hou je in de gaten.” “Goed zo, Balou. Bescherm je kwetsbare vrouwtje maar goed tegen die lomperik…” Joline giechelde. Even later waren we allebei vertrokken, lekker dicht tegen elkaar aan liggend…