Mini - 123

... en toen ging de wekker. Ik ramde het ding op ‘snooze’ en draaide me een keertje om. Nog negen minuten smokkelen… Maar naast me vond iemand daar iets van. Joline kwam overeind en trok het dekbed van me af. “Hé knappe kerel, er uit! Centjes verdienen. Dingen doen!” Er viel een wolk blond haar over me heen en twee warme lippen kusten de mijne. “Hé, waar is mijn normaal o zo wakkere vriendje gebleven? D’r ligt hier een soort lijk in m’n bed… Wat is er met jou aan de hand, Kees?” Ik gromde. “Uiteindelijk ergens rond kwart voor één in slaap gevallen…”
Ze keek me aan. “Oh? Hoezo?” “Adema spookte door m’n kop.” Joline aaide over mijn hoofd. “Hé sukkel, da’s mijn business. Ik ga dat varken vandaag grondig wassen. En jij rent naar de douche, zet de kraan op standje ‘stervenskoud’ en blijft er minimaal een halve minuut onder staan. Ik wil zo meteen wel een wakkere chauffeur. Als tegenprestatie maak ik een lekkere sterke bak koffie voor je, oké?” Ze vleide zich tegen me aan. “En vanavond, na de looptraining, ga ik zorgen dat jij goed slaapt, meneertje… Daar heb ik prima middeltjes voor.”
Ze kuste me nog een keer. “En nu hóp! Eruit! Douchen!” Ik kwam overeind en keek haar aan. “Je woorden lijken op die van een sergeant-majoor uit Oirschot, lang geleden; je ogen zien er echter wat anders uit. Ik hou van je.” Ze glimlachte. “Alleen mijn ogen, meneer Jonkman?” Mijn handen gleden over haar borsten en ik gromde. “Je hebt in ieder geval twee pluspunten.” “Handjes thuis, meneertje. Douchen zei ik!”

Ik verdween grijnzend naar de douche, zette de koude kraan aan en sprong er onder. Grommend zeepte ik me in en luidkeels scheldend op ‘onmenselijke vrouwelijke huisgenoten zonder enige vorm van empathie die een hardwerkende kerel ’s ochtends vroeg uit bed rammen omdat er zonodig geld in het laatje moet komen, de vreselijke geldwolf, verdomme!’ spoelde ik mezelf af. Tijdens het afdrogen keek Joline om de hoek. “Klaar met afreageren? Mooi. Koffie is klaar en heet.” Ik grinnikte. “Het lucht wel op…” “Reageer je je straks niet teveel af op Adema? Hij moet wel lopend het gebouw verlaten…”
Na het eten kleedde Joline zich aan en toen ze terugkwam bekeek ik haar. “Meneer Adema krijgt spijt als haren op zijn hoofd dat hij zo’n knappe chef moet verlaten, schat…” Joline droeg weer haar Noorse trui, een strakke, witte spijkerbroek en pumps er onder. Haar haren in een lange vlecht, haar gezicht subtiel opgemaakt. Ze kon zó uit Noorwegen of Zweden zijn weggelopen. Maar die Scandinavische verschijning kneep haar ogen samen en zei in onvervalst Nederlands: “Meneer Adema krijgt spijt van veel meer dingen, Kees.” Even later reden we weg.

Op de snelweg vroeg ik: “En… Zie je er tegenop?” Ze schudde het hoofd. “Nee. Ik ben helemaal klaar met deze flapdrol. Hij is in staat geweest om mijn drie meiden dusdanig over de kling te jagen dat Denise gistermiddag tegen me zei: ‘Jolien, als hij hier blijft, ben ik over niet al te lange tijd weg.’ En dát zal ik hem ook nog even onder zijn neus wrijven. Ik weet niet exact waarom Denise dat tegen me zei, maar ik ga haar vandaag geruststellen.” Met ‘mixed feelings’ kwamen we om kwart over zeven in Gorinchem aan. In de koffiecorner kletsten we nog heel even met wat collega’s en toen ging Joline naar het Backoffice en ik richting mijn bureau.
Ik begon nét wat dingen af te werken toen Joline achter me stond. Ze deed de deur dicht, witheet en trillend van woede. Zonder iets te zeggen draaide ik de deur op slot en zette haar in een makkelijke stoel. “Oké, meissie… zeg het maar.” Ze snoof. “Adema. Heeft gisteren dus een aantal opmerkingen tegen Denise gemaakt die duidelijk in de categorie ‘ongewenst’ thuishoren. Onder andere over haar borsten en haar billen. Dat hij die wel eens aan een kwaliteits-audit wilde onderwerpen. Nét van Denise gehoord toen ik vroeg naar de reden van haar opmerking, gisteren. Ik ben in staat om de vent zo meteen aan te vliegen en z’n gezicht te bewerken met m’n nagels.”
Ik schudde mijn hoofd. “Weet je nog wat onze vermoedens waren, gisteren? Jij gaat bij Theo in je stoel zitten, doet je imitatie van diepvries sneeuwpop bij -40 graden Celsius en als je tegen hem praat begin of eindig je elke zin netjes met ‘meneer Adema’. Ook al haalt hij het bloed onder je mooie nagels vandaan. En als je denkt dat je je zelfbeheersing gaat verliezen, vraag je aan Theo om het over te nemen. Adem in – adem uit… en… ontspan, meisje Boogers.”
Ze moest, ondanks haar woede, lachen en keek op haar horloge. “Ik ga maar eens naar Theo. Zal hem met dit nieuws verrassen.” Ze stond op en gaf me een knuffel. “Dank je wel dat ik nog even stoom kon afblazen, schat.” “Dat was slim van je, dame. Overigens: een sneeuwpop die stoom afblaast is vrij zeldzaam. Maar dat ben je dan ook. Denk eraan: ijskoningin spelen.” Ze knipoogde, opende de deur en stak de gang over naar Theo’s kantoor. Fred glipte mee naar binnen en de deur ging dicht. Tien minuten later haalde ik Angelique op en wij gingen om tien voor acht naar binnen. Theo keek ernstig. “Hoi Angelique, Kees… Mensen, dit is geen fijne dag. Ik vind het een nederlaag dat ik iemand moet ontslaan, dat mogen jullie best weten. Maar niemand gaat mijn bedrijf lopen verzieken of een van mijn medewerksters van het eerste uur sexueel benaderen. Meneer Adema vliegt er dus uit. Vanochtend nog. Moet ik het woord doen Joline, of vertel jij het hem?” Joline zei: “Laat mij maar het woord doen. Ik ben zijn leidinggevende en ik ben prima in staat om te zeggen wat er toe doet. Zonder emoties. En op het moment dat de conclusie in beeld komt, mag jij het woord voeren, Theo. Jij bent ten slotte de baas van deze toko.” Theo knikte. “Oké. Joline, accoord, dan doen we het zo. Gooi de deur dan maar open, dan weet meneer dat hij binnen kan komen. Iemand nog zin in koffie?” Fred bromde: “Doe mij maar thee. Rooibos.” Hij was de enige. Zwijgend zaten we aan de tafel en Theo achter zijn bureau. Het werd acht uur… vijf over… tien over...

Om twaalf over kwam Adema hijgend het bureau binnen. “Sorry Theo… ik werd opgehouden door Gonnie. Mijn excuses.” Theo keek hem aan. Gaat u zitten, meneer Adema. Net als vorige week houden we het vandaag formeel. Ik heb u gevraagd hierheen te komen. De reden hoort u van mevrouw Boogers.”

Joline keek Adema aan. “Ik wil met u uw functioneren nog eens doornemen, meneer Adema. En uw gedrag. Ten opzichte van collega’s, ten opzichte van uw mentor en ten opzichte van uw leidinggevende…” Hij ging meteen met de hakken in het zand. "En wat doen zij er dan bij? Een functioneringsgesprek voert men onder vier ogen, mevrouw. Ik kan merken dat u daar nog weinig ervaring mee heeft."
"Ik heb de heer van Laar erbij gehaald als uw mentor", zei Joline kortaf, "de heer Jonkman als adviseur en mevrouw Jacobs als juriste. En de heer Koutstaal als directeur van DT." Ze kneep haar ogen iets samen. "Ik heb uit betrouwbare bron gehoord dat bij een functioneringsgesprek bij Defensie indien nodig, óók adviseurs kunnen aanzitten, meneer Adema." Hij gromde. "Alleen als beide partijen het daarmee eens zijn mevrouw." Fred kuchte. "Onjuist meneer. En mijn laatste functioneringsgesprek bij Defensie dateert van twee maanden geleden. Ik kan me niet voorstellen dat die procedure recent veranderd is." Joline keek Adema koeltjes aan. "Maakt niet uit Fred, DT is geen Defensie. Meneer Adema, ook al gaat u op uw kop staan: wij voeren nú en hiér en in dít gezelschap dit gesprek. U heeft geen keuze."

In chronologische volgorde behandelde Joline de zaken: zijn gebrek aan aantoonbare werkzaamheden, zijn spionage-actie richting Angelique en Henry, zijn neerbuigendheid naar Fred en de dames van het Backoffice, zijn uitval richting Joline zelf en als klap op de vuurpijl zijn opmerkingen richting Denise. Ze besloot met: “Heeft u daar nog iets over te zeggen, meneer?” Hij snoof. “Denise… Ze roept het over zichzelf af met haar strakke broeken en truitjes. En mág een man daar eens een lollige opmerking over maken? Vrouwen zijn zó lichtgeraakt tegenwoordig… Kortom: bullshit.”
Joline reageerde koeltjes. “Dus u bent van mening dat een vrouw maar alle sexistische opmerkingen maar over haar kant moet laten gaan? Meneer, laat één ding duidelijk zijn: het is de ontvanger die bepaalt of iets aanstootgevend is. En Denise kwam gisteren al bij me met de mededeling dat zij vrij snel wég is bij DT als u blijft. Enfin, de eindconclusie van dit verhaal laat ik aan de heer Koutstaal over.”

Theo keek Adema aan. “Wellicht voelt u die eindconclusie al aankomen meneer, maar ik zal ‘m voor de duidelijkheid uitspreken: U bent ontslagen bij DT. Op staande voet. Vanochtend is uw laatste ochtend bij DT. Uiterlijk om negen uur vanochtend heeft u dit pand verlaten. De redenen heeft u zojuist gehoord.” Het was even stil, toen barstte hij los. “Mij ontslaan? Dat kún je net! Rechtspositioneel is dat onmogelijk. Ben je gek geworden of zo? En hoe denk je, als piepklein bedrijfje tussen allemaal grote jongens, zónder ISO 9001 het vol te houden? Nou?” Theo keek hem strak aan. “Meneer Adema, dit piepkleine bedrijfje heeft momenteel een orderportefeuille die uitpuilt. Mijn financiële partners zijn uiterst tevreden over onze resultaten. We werken nauw samen met een van de grootste scheepsbouwers in Nederland. U hoeft zich over mijn bedrijf geen zorgen te maken; we rooien het wel zonder u. En over uw rechtspositie kan mevrouw Jacobs u alles vertellen.

Angelique nam het woord. “Meneer Adema, u zat nog steeds in uw proeftijd. Een proeftijd die, zoals in het contract staat ‘zonder opgaaf van redenen door beide partijen opgezegd kan worden’. U heeft hem zelf ondertekend bij uw aaname en vorige week, bij de herziening van uw status, nog een keer. Hier heb ik het origineel, door u getekend. Met de status er op van ‘teamlid’. En by the way: het daarbij behorende salaris. Rechtspositioneel geen speld tussen te krijgen; u bent er vorige week mee akkoord gegaan.”
Adema brieste. “Dus nu boren jullie me ook nog eens 500 euro in de maand aan WW door m’n neus, vuile flikkers!” Fred en ik keken elkaar aan. Hij voelde exact hetzelfde als ik: zo meteen zou Adema wel eens fysiek kunnen worden. We zaten in de startblokken, links en rechts achter hem. Theo reageerde niet op het scheldwoord, maar vervolgde rustig:
“Ik kán natuurlijk de veilige weg bewandelen en slechts vermelden dat u ‘niet in het team past’, maar dat zou wel érg makkelijk zijn. ” Adema schoot uit en wees naar Joline. “Vanaf het begin heeft zíj de pik op me gehad, die omhooggeneukte trut!” Ik haalde diep adem om mezelf te beheersen, maar Theo reageerde meesterlijk. “Fysiek is het voor een dame niet mogelijk om ‘de pik op iemand te hebben’, meneer. En ik zou maar een beetje op uw woorden letten, anders verlaat u dit pand nog horizontaal. Op een brancard. Als u over mijn vrouw had gezegd wat u zojuist over mevrouw Boogers zei, was u een seconde daarna platgegaan. Ik herhaal: U bent ontslagen. Op staande voet.”
Theo pakte een papier met het briefhoofd van DT en zette tweemaal zijn handtekening. Adema was wit. “Dat kun je niet maken! Geef me in ieder geval de kans om te laten zien wat ik kan!” Theo keek hem aan, stak zijn hand uit met de brief er in. “Dat héb ik al gedaan, meneer. Vorige week. En daar heb ik spijt van. Heel veel spijt. Als ik goed ben geïnformeerd heeft u uw persoonlijke bezittingen in de onderste lade van uw bureau? Mooi, dan hoeft u niet zoveel te sjouwen om dat spul in uw auto te krijgen. Ik wil nú uw bedrijfstelefoon, met alle toebehoren. Uw laptop kunt u bij meneer van Laar inleveren. Ik zal het UWV informeren dat u ontslagen bent. Inclusief de reden.”

Hij ontplofte zo ongeveer en begon te razen. “Stelletje klootzakken… Achterbakse trutjes! Eerst mij vorige week degraderen, om me nu te ontslaan! Dat scheelt mij straks zeventig procent van vijfhonderd euro in de WW. Weet je wel hoeveel geld dat is? Hoe denken jullie dat ik zo meteen thuis kom? Mijn vrouw en twee zoontjes onder ogen moet komen? Omdat mevrouw de voormalig receptioniste mij niet mocht, de stomme, achterbakse teef. Ik had wel gelijk! Je hebt jezelf gewoon omhoog geneukt! Ik zál je…”
Hij deed een stap naar Joline toe maar kwam aan de volgende stap niet toe. Fred greep hem in zijn kraag, rukte hem naar achteren, terug op zijn stoel. Ik sprong tussen Joline en hem in. “Genoeg!! Nog een opmerking van dit soort of één verkeerde beweging naar mijn aanstaande echtgenote en ik breek allebei je benen. Héél langzaam.” Hij keek ons verachtelijk aan. “De cavalerie komt weer in actie. Stoer hoor, met z’n tweeën indruk maken op de meisjes...” Ik beet hem toe: "Zowel meneer van Laar als ik hebben bij de Infanterie gediend. Op plaatsen waar jij nog nooit geweest bent, laffe hond!" Theo wenkte mij opzij. "Kees, kappen. Pak die ontslagbrief aan Adema, want die heb je nodig bij het UWV. Ik wil nú je werktelefoon.”
Theo leek de rust zelf. Adema greep in zijn borstzak en smeet de telefoon op tafel. “En nu gaat u met meneer van Laar en meneer Jonkman mee, levert uw laptop met toebehoren netjes in, haalt uw spullen uit uw lade en verdwijnt uit mijn bedrijf. U hoeft geen afscheid van mij te nemen. En ik schat zo in dat de rest van het personeel van DT daar ook geen behoefte aan heeft. Een advies: geef hen geen reden om zich kwaad te maken en doe exact, maar dan ook exact wat zij je opdragen. Anders ga je het pand inderdaad op een brancard verlaten en verdomd: ik zou het niet eens zo erg vinden. Fred, Kees: ik hoor het wel als meneer het pand verlaten heeft.”

“Jij krijgt hier spijt van, Koutstaal! Mijn advocaat laat niets, maar dan ook niets meer van je over! En jullie”, hij keek de kring rond, “krijg ik ook nog wel! Ik weet ondertussen een aantal dingetjes over jullie.” Hij wees naar Joline. “Jij bent de maitresse geweest van een crimineel, en jullie…”,hij keek naar Fred en naar mij “hebben een aantal doden op je geweten!” “Was je erbij, lamstraal?” baste Fred. “Néé hé? Je uniform is, op je MLV na, compleet leeg. Je weet niet waar je over praat. Bijna vijftien jaar in dienst geweest…reserve-kapitein bij de Militaire administratie. Nou, nou, poe poe... En nog nooit op missie geweest. Wát een held!” Ik kon het niet laden. “Adema: rechtsomkeert - ingerukt, mars!”
Hij keek me vuil aan, draaide zich om en liep het bureau uit. “Ik ga naar de WC.” Hij pakte de deurknop van het herentoilet beet. “Nee. Dat doe je maar buiten tegen een boom. Of in je auto. In je broek van mijn part. Geen omwegen, geen uitvluchten; wij begeleiden je rechtstreeks naar je voormalige bureau, je levert je spullen bij mij in en je verlaat het pand via de kortste route.” Fred draaide hem terug, de gang in.

We liepen naar het Backoffice, en Gonnie, Denise en Erica keken op naar de optocht die binnenkwam. “Geen woord tegen mijn collega’s”, waarschuwde Fred, “Je hebt gisteren al genoeg verziekt op dit bureau. Waar is je laptop?” Hij trok zijn bovenste lade open. “Ik wil mijn persoonlijke bestanden wissen. Ik wil niet dat al mijn werk hier alsnog gebruikt gaat worden.” Fred hield zijn gezicht in de plooi. “Ga je gang. Je hebt twee minuten.” De laptop ging open en Adema toetste zijn inlogcode en wachtwoord in. “Fout wachtwoord of inlogcode”, gaf het scherm aan. Een tweede poging met hetzelfde resultaat. Derde poging: het scherm gaf aan: “Deze computer is geblokkeerd. Neem contact op met uw systeembeheerder.”

Adema keek Fred honend aan. “Wat een kútsysteem. En jij bent de ICT-er van deze bende? Man, je bent nog niet eens in staat om het systeem fatsoenlijk draaiend te houden.” Denise zei droogjes: “Mijn systeem draait anders als een tierelier, hoor. Niks mis mee.” Er trok een langzame grijns over Fred z’n gezicht. “Ik heb je inlogcode gisteravond maar even veranderd, met toestemming van de directie. Jij komt niet meer in het systeem van DT.” Adema’s ogen spoten vuur. “Daar staat mijn hele kwaliteitssysteem op! En daar gaan jullie straks mee aan de haal! Ik EIS toegang tot het systeem om mijn intellectueel eigendom er af te halen! Nú!” “Je had het hele handeltje toch hier?” Ik wees op mijn hoofd. “Tenminste… Dat zei je tegen mij…”

Hij draaide zich naar Fred. “Jij gaat mij nú toegang geven tot mijn deel van de harde schijf, mannetje, anders…” Fred begon te lachen. “Wát ‘anders’, meneer Adema? Wilde je fysiek worden? Man, je wordt al neergeslagen door een vrouw! Schuimpje. Pak je eigen spullen. Nú! Of moet ik even in de aanwezigheid van de dames vertellen wat je allemaal op dat deeltje van de harde schijf hebt staan? Intellectueel eigendom? Je bedoeld die porno, spelletjes, chats en andere rotzooi? Als dát jouw intellectueel eigendom is, ziet het er slecht uit voor je IQ. En nu: pak je zooi uit de onderste la, en rap!” Aarzelend pakte hij de paar privéspullen uit zijn onderste lade. “Is dat alles? Mooi. Dan nu rechtsomkeert, en de gang in. En geen millimeter afwijken van de kortste route richting uitgang meneer.”

We liepen naar de centrale hal. Daar zat Chantal als dienstdoend receptioniste. “De sleutel van het pand én je parkeerkaart bij de balie inleveren.” Zonder één woord te zeggen haalde hij de sleutel van de bos af en smeet hem op de desk, samen met de kaart. “Chantal, je kunt meneer Adema schrappen als personeelslid van DT. En kun je een briefje neerleggen voor je collega’s dat hij niet meer welkom is bij DT?” Ze knikte, met een verwonderde blik op haar gezicht. “Waar staat je auto?” snauwde Fred. Hij wees. “Open doen, spullen er in leggen en daarna héél goed naar mij luisteren.” Adema legde zijn spullen achterin en sloot het achterportier. Fred drukte hem met zijn rug tegen de auto aan. Op een afstand van nog geen vijf centimeter zei hij zachtjes: “Als ik merk dat jij acties tegen DT of tegen een van de personeelsleden van DT gaat starten, maak ik alles wat jij op het netwerk van DT heb gedaan, openbaar. Spelletjes. Facebook, chats, datingsites. Compleet met de tijden erbij. In de tijd van DT, stiekem in je ‘eigen’ kantoortje. Smeerlapje. En Theo heeft het lijstje wat je met collega;s hebt geflikt. Dat wordt dan ook openbaar, denk daar goed aan.” Kees, had jij nog iets tegen meneer te zeggen?” Ik knikte. “Adema, ik heb me tot nu toe beheerst. Als aanvulling op datgeen wat meneer van Laar tegen je zei: als ik ooit merk dat jij iets doet wat ons of DT schaadt, zoek ik je op en breek ik alle botten in je lichaam. Héél langzaam en zonder verdoving, denk daar goed aan. Je merkte terecht op dat ik in ieder geval een paar doden op mijn geweten heb. Dat is correct. En ik heb er geen seconde van wakker gelegen. Trek je conclusies.” Hij was bleek geworden. “Stap in je auto en verdwijn.” Hij stapte in, deed zijn raampje twee centimeter open en riep: “Hier krijgen jullie spijt van!” Toen scheurde hij weg. We keken elkaar aan. “Zo. Die is pleite.”, zei Fred en ik knikte.

We liepen de hal in. Chantal keek ons aan. “Wat was dit, Kees?” “Dat was geen toneelstukje, schoonheid. Dat was bittere ernst. Meneer Adema is op staande voet ontslagen. Meer zeg ik er niet over.” We liepen terug naar Theo’s bureau. “Is hij weg?” Theo keek ons aan en Fred knikte. “We hebben hem nog even een waarschuwing meegegeven. Eén verkeerd woord of actie tegen DT en zijn complete browsergeschiedenis van de afgelopen weken wordt openbaar.” Theo keek nieuwsgierig. “En wat leert die geschiedenis ons, meneer van Laar?” Fred keek boosaardig. “Spelletjes. Dating-sites. Rotzooi. In de baas z’n tijd. Hij heeft de eerste drie weken geen homosexueel geëxporteerd.” Ik grijnsde, kende de uitdrukking wel. Maar Theo, Angelique en Joline duidelijk niet. Er waren grote vraagtekens in hun ogen. “Geen flikker uitgevoerd”, zei Fred droog. Ze schoten in de lach. “Fred, ik denk dat het COC niet zo vrolijk wordt van deze opmerking…” Hij haalde zijn schouders op. “Als ze niet tegen humor kunnen...” Marion kwam binnen. “Ik dacht dat het hier bittere ernst was…” Theo wees op Fred. “Zijn schuld…” Marion knikte. “Oh, dan snap ik het wel. Meneer van Laar op z’n best.”
Fred keek naar haar. “Juffie, ik ben sinds een kwartiertje weer pupil-loos, dus je kunt die vacature zó opvullen…” Ze lachtje liefjes. “Is goed hoor. Alles beter dan een heli-drill.”

Theo grinnikte na, maar kwam toen weer ter zake. “Jongens, dit was wat mij betreft een ‘once in a lifetime experience’. Laten we hopen dat zoiets zich niet nóg een keer voordoet. Mijn fout. Ik heb ‘m aangenomen en jullie hebben recht op mijn excuses. Dank voor jullie ondersteuning; hij is weg en daar ben ik héél blij mee. Ik zal straks even naar Denise gaan en mijn excuses aan haar aanbieden dat ik die vent heb aangenomen. Maar: nu hebben we nog steeds geen uitzicht op een kwaliteitszorgsysteem. En om een extern bureau in te huren… Ik ken simpeler manieren om failliet te gaan. Ik wil een vent of vrouw die snapt hoe wij werken en een tailormade systeem bouwt. Als jullie gegadigden weten: laat horen. Maar denk aan de drie pijlers van ons personeelsbeleid: Keihard werken, een goed gevoel voor humor en hij of zij moet in de groep passen. Mist er daar één van, dan is betrokkene niet welkom. En nu: er uit. Deze directeur gaat z’n schoenen uittrekken en vervolgens z’n pijnlijke poten op het bureau leggen.”

Angelique sprong op. “Daar wil ik niet bij zijn… Kóm Joline!” Fred en ik volgden iets langzamer. “We zullen de deur maar dicht doen, Theo, anders gaat Marion nog van haar stokje…” Fred en ik liepen door de gang richting Backoffice. Fred naar zijn bureau en ik naar Joline. Ik sloot de deur achter me. “Geen pseudo 007 in de buurt, dus… Zoenen, schatje!” Joline glimlachte mat. “Ik ben blij dat die hufter is opgerot, Kees, maar dat gaan we niet op deze manier vieren. Ik stel voor dat jij vanavond het rustig aandoet met de loopgroep, ze niet teveel afknijpt en daarna gaan we leuke dingen doen. Maar nu gaan we weer keihard aan de slag. Ik ga eens wat studiegenoten bellen of zij een veiligheids- en kwaliteitskundige kennen die in ons team past.” Ik gaf haar een zoentje op haar wang. “Is prima schatje. En mijn complimenten voor je zelfbeheersing. Je zat er inderdaad bij als een koningin. IJskoud en ongenaakbaar. Ik ben trots op je.” Ze glimlachte. “Dank je wel. En nu wegwezen of ik vergrijp me aan je lekkere kontje…” “Twaalf uur wandelen?” Ze knikte met een knipoog. “Tot straks… schatje.”

Ik pakte een beker koffie en keek op mijn horloge. Pas vijf voor negen… Vanuit de receptie hoorde ik Marion en Angelique praten en ik schoof even naar binnen. “Ik hoorde dat die vent is opgerot, Kees?” Marion keek me aan en ik knikte. “Met enige overtuigende argumenten van Theo, Joline, Fred en van die dame tegenover je.” Angelique keek me aan. “Vlak je eigen argumenten niet uit, Kees…” Ik gromde. “Als iemand Joline uitscheldt, word ik enigszins pissed-off, An. Ik hoop dat ik de vent nooit meer tegenkom.” “Dat hoop ik ook. Voor hem.”

Ik liep de receptie uit en de groepsruimte van de Piraten in. Van diverse kanten kreeg ik vragende blikken. “Heren, mag ik even de aandacht?” “Die had je al toen je binnenkwam. Je gezicht staat op noordwesterstorm, Kees. Zien we niet zo vaak.” “Dat had een reden, Henry. Maar die reden is nu opgedonderd. Ik kan u meedelen dat meneer Adema het pand definitief verlaten heeft. Met een spreekwoordelijke trap onder z’n arrogante kont: hij is op staande voet ontslagen. Meer zeg ik er niet over.” Henry stak zijn vuist in de lucht. “Yés!!” Ook van de anderen kwamen blijken van voldoening. “Goed, maar voordat we nu de feestmuts opzetten en carnavalsliedjes zingen: het is te triest voor woorden dat er zulke lieden rondlopen. Ik zou graag zien dat jullie dit niet uit en te na gaan bespreken waar ik bij ben; ik heb ruimschoot genoeg van deze kwal gezien en gehoord. Wat mij betreft: end of story.
Een verzoek van Theo: als een van jullie iemand met een veiligheids- en kwaliteitszorg-achtergrond kennen en hem of haar geschikt achten: we hebben een vacature. Hard werken, op z’n tijd een lolletje en passend in het team.” “Met andere woorden: zo geschift als een deur dus.” Frits keek me aan. “Da’s wel een goeie omschrijving, Frits. Ongeveer net zo als jij bent.” Hij grinnikte en spreidde zijn armen uit. “Hé, deze ruimte zit tjokvol met dat soort types…” Ik moest lachen om de reacties van de rest.
“Oké lui… rustig doorgaan met ademhalen; om twaalf uur een beschaafd stukje wandelen. Ik hoor dat jullie goeie, warme schoenen aan hebben. Het gaat volgens buienradar rond een uur of tien sneeuwen.”

En dat klopte: om tien voor tien vlogen de eerste witte vlokken voor mijn raam langs. Eerst een paar, maar na een kwartier lag er al een laagje sneeuw op straat. En het bleef doorgaan: dikke witte vlokken vielen geruisloos omlaag. Ik keek weer even op buienradar: bijna heel Nederland verdween langzaam maar zeker onder een dik pak wolken waar héél veel sneeuw uit zou komen. Hmmmm…. Dat werd een zware avondspits. En de loopgroep… Niet verstandig om die door te laten gaan. Te grote kans op blessures. Ik pakte mijn mobiel en opende de appgroep van de loopgroep. Die gebruikte ik alleen bij bijzonderheden. “Hoi lui, Kees hier. Gezien de weersomstandigheden lijkt het me verstandiger om vanavond NIET te gaan rennen. Teveel kans op valpartijen. Los van het feit dat misschien niet iedereen op tijd in Veldhoven kan zijn, in verband met een zware avondspits. Pak je hometrainer dus maar en leef je thuis uit. Volgende week neem ik weer contact op. Groet, Kees.” Ik drukte op het groene pijltje. Zo, da’s een zorg minder. Nu nog vanavond veilig thuis zien te komen… Hup, Kees. Aan het werk! Genoeg tijd verloren laten gaan door die klootzak. Even later een mail van Joline. “Geen loopgroep vanavond? Andere prio’s zeker. Boefje!” Een knipoogje er achteraan. “Zorg maar dat jij de middagwandeling overleeft op je naaldhakken… Daarna praten we verder.” Sent.

En ik boog me weer over de virtuele machinekamer van de patrouilleboot van Damen. Er waren ondertussen nog vijf knelpunten overgebleven van de vijftien die we in eerste instantie hadden gedetecteerd. En voor die vijf hadden we de kennis en kunde van Rob hard nodig. Er was nog geen vreselijke haast bij: het prototype van de boot, waarmee we de zee op waren gegaan, lag momenteel op de wal bij Damen. Er waren ook andere tekortkomingen geconstateerd, die prioriteit hadden. Pas over drie weken kon men aan de machinekamer beginnen. Maar ik wilde de wijzigingen wél helemaal digitaal af hebben en besproken met het ontwerpteam van Damen. Dus enige druk stond wel op de ketel… Om kwart voor twaalf sloeg ik mijn werk op en keek naar buiten. Ondertussen lag er ruim twintig centimeter sneeuw. Zelfs Radio Vier meldde om het kwartier dat het foute boel was buiten. Benieuwd hoe de wandeling zou verlopen…Ik grijnsde en liep naar Angelique en Marion, om hen op te roepen voor het loopje, “Hé, dames, samen een stukkie gaan lopen. Hop, moonboots aan, muts op, jas aan en naar buiten. We blijven hier niet sip zitten, we gaan frisse lucht snuiven.” “Moonboots… Goed verhaal Kees, die staan nog in de kast, thuis”, mopperde Marion. “Zelfs het KNMI werd verrast door die sneeuw. Ik blijf binnen met m’n pumps.” “Niks ervan Marion. Je gaat gewoon mee. Of wil je Fred op je nek?” Angelique grinnikte met veel leedvermaak. “Nee, dank je. Maar als ik onderuit ga, krijg jij de schuld, dame!” “Je zoekt maar een Piraat om tegen aan te leunen. Aankleden, dan gooien we dit hok op slot.” Geamuseerd stond ik tegen de deurpost. “Klaar met kibbelen? De rest van het Backoffice staat al bijna buiten, meiden. En de Piraten ook. “Én de directie”, hoorde ik achter me. “En de eerste de beste die een sneeuwbal gooit, wordt ingepeperd, denk daar goed aan!”
Breed grijnzend kwam Fred op mij af. “Kom, ouwe. Neem je meissie onder je arm en lopen met je kadaver.”
Ik gaf Joline een arm en we sloten achter aan. “Gaat het wel op die hakjes van je?” Ze keek me aan “Volgens mij zou jij het antwoord toch moeten weten, meneer de ingenieur. Minder oppervlak is meer grip. Jij hebt platte schoenen aan. Weinig druk per vierkante centimeter. Ik heb hakjes. Vrijwel al mijn acht-en-zestig-en-een-beetje kilo’s rusten op die hakjes. Theoretisch gezien loop jij dus veel meer kans om uit te glijden.” Ik keek haar laatdunkend aan. “Ik hoop voor jou dat je theorie werkt. Maar ik geloof er weinig van, dame.” Ze keek zielig. “Vang je me op als ik dreig te vallen?” “Weet ik nog niet. Een gevallen vrouw is zo heerlijk kwetsbaar…” Ze keek boos. “Rotzak. Hork. Botte techneut.”
Plotseling begon ze te giechelen en wees. “Neem een voorbeeld aan hem…” Henry had Angelique stevig vast. “Ja, lekker makkelijk, zo’n kleintje. Als jij valt moet ik heel wat meer kilo’s…” Joline boog zich voorover, schepte sneeuw van de stoep en wreef dat in mijn gezicht. “Lompert. die was ik nog vergeten.” Ik grinnikte. “Ik hou ook van jou, schatje. Maar kijk eens helemaal vooraan…” Ook Marion werd vakkundig ondersteund. Door André. “Hmm…” hoorde ik naast me.
Joline keek samenzweerderig. “Ik zeg niks en jij houdt ook je grote klep, begrepen?” Ik knikte. In een iets langzamer tempo dan normaal bereikten we de rand van de bebouwing. Voor ons lag een bijna ongerept sneeuwlandschap onder een grijze lucht, waar nog steeds sneeuwvlokken uit kwamen. Het zicht was nog geen vijftig meter. Geen horizon te zien. Het enige contast met de witheid van de sneeuw waren de palen met prikkeldraad en een houten schuilhut voor een twee paarden. De paarden stonden er in; ik zag twee koppen bewegen. Frits zei: “Kom, we gaan die paardjes even voeren. Ze hebben nu geen gras. Als iedereen een kale boterham opoffert… Behalve André, want die beesten houden niet van pindakaas.” Toen we langs de rand van het weiland stonden kwamen ze, zoals vaker, op ons af gelopen. En toen ze de eerste boterhammen kregen begonnen ze te hinniken.

“Zo, die zijn ook weer gelukkig.” Joline aaide het ene paard even, Denise het andere. “Hebben die beesten even een goeie dag… én een paar boterhammen, én de aandacht van twee knappe dames. Ik zou ook wel eens paard willen zijn”, mopperde Theo. “Is prima hoor Theo. Klim maar over het hek, kleed je helemaal uit en ga maar bij de paardjes in hun stal staan. Dan komen wij morgenmiddag wel even langs om een paar kale boterhammen te brengen en een aai over je bol te geven. En vooruit, omdat we de beroerdsten niet zijn, nemen we je vrouw mee.” Angelique keek hem spottend aan en er klonk gelach. “Hé mevrouw Jacobs, zo ga je toch niet met je directeur om?” “Wel als diezelfde directeur zulke stomme opmerkingen maakt.” klonk het narrig. Ze begon harder te praten. “Welke volslagen idioot heeft die middagwandeling eigenlijk bedacht? Mijn poezelige voetjes worden koud. Gauw terug, dan prop ik mezelf tussen de lamellen van de verwarmingsradiator en blijf daar de hele middag zitten.” Al kletsend liepen we terug en in de hal troffen we een lachende Chantal. “Zo. Zijn de kindertjes weer een beetje uitgelaten?”

We haalden een bak warme koffie. De Piraten dronken nog even een bakje in de groepsruimte, het Backoffice in hun eigen kantoor. Theo kwam bij ons zitten. “Even uit de buurt blijven van die kleine rooie. Gewoon als kerels onder elkaar flauwe, vrouw-onvriendelijke grappen kunnen maken…” Henry zei rustig: “Je snapt natuurlijk wel dat alle flauwe, vrouw-onvriendelijke grappen die hier gemaakt worden één op één doorgebriefd worden aan die kleine rooie, hé?” En ik vulde aan: “En aan die lange blonde, Theo, vergeet ook haar niet…” Theo keek gespeeld sip. “Verdorie… Een mens kan ook nergens z’n hart meer luchten. Thuis krijg ik ook al op m’n donder als ik een lollige opmerking wil maken…” Hij keek naar Henry en naar mij. “Ja, dat lot staat jullie ook nog te wachten, heren!” André merkte droogjes op: “Je kunt er onderuit komen, hoor Theo. Maar dat kost wel een paar centen…”

Ik hield mijn gezicht in de plooi en deed alsof ik gek was. Jaja, vriend André. Bluf jij je er maar doorheen, maar ik zou me sterk moeten vergissen of je bent hard op weg om je weer onder vrouwelijk gezag te plaatsen… Even later gingen we weer aan het werk. In tegenstelling tot de ochtend gebeurde er weinig bijzonders. Rob kwam een keertje langs, samen met Miranda om met André en mij te overleggen en voor de rest werd er gewoon hard gewerkt. De radio meldde dat er een ‘zware avondspits’ verwacht werd, zeker in het zuid-westen en midden van het land. Theo mailde aan ‘all users DT’ dat degenen die eerder weg wilden vanaf drie uur konden vertrekken. Alleen Frits maakte van die gelegenheid gebruik; hij woonde in Rhoon. Na overleg met Joline besloten wij om juist later weg te gaan, na de spits.

Angelique hoorde dat. “Kunnen jullie me misschien thuisbrengen? Henry moet vanavond naar Delft. Een vriend van hem studeert af. Hij kan me niet thuisbrengen en het OV is een ramp…” “Stap straks maar achterin mevrouw, dan jagen we wel even langs je moeder. Zien we die ook nog een keertje.” Ze keek vrolijk. “Dank je wel, Kees!” “Moeten we je morgen ook ophalen? Het OV zal morgenochtend niet veel beter zijn, denk ik…” Ze keek me aan. “Is dat niet teveel service?” “Kom op meid, het is wel vijf hele minuten om. Als jij belooft om morgenochtend netjes om kwart voor zeven paraat te staan, en niet nog twintig minuten aan je make-up moet prutsen als wij met ronkende motor voor de deur staan, halen wij je gewoon op.” Ze proestte het uit. “Ik en twintig minuten aan m’n make-up prutsen. Zie je het voor je?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, maar je zou eens van gedachten kunnen veranderen… ‘La donna mobilé’ en zo…” Ze stak meisjesachtig haar tong uit. “Maar… Dan laat ík straks wat eten brengen! Eten we hier gezellig, kletsen nog wat en om een uur of zeven kijken we of de files een beetje weg zijn, oké?” En zo geschiedde. Langzaam maar zeker liep DT leeg en om kwart over vijf was het stil in de gang.
Om half zes stak Angelique haar hoofd om de hoek. “Over twintig minuten komt het eten… Als de koerier ten minste niet onderuit gaat.” Ik stak een duim op. “Lekker!” Een half uurtje later zaten we in de receptie van DT aan de pizza. “Dit is natuurlijk ver beneden de waardigheid van een twee-sterren kok, hé?” zei Angelique plagend. Ik at mijn mond netjes leeg voordat ik antwoordde. “Sterrenkoks eten over het algemeen weinig van de liflafjes die ze zelf bereiden. Kijk maar eens naar de omvang van die TV-koks. Dat zegt genoeg.”

Joline zei weing en zat te peinzen. “Hé schat… Een euro voor je gedachten. Denk jij aan Adema?” Ze keek me fél aan. “Nee! Die zak hooi wil ik nooit meer zien. Geen medelijden mee! Nee, ik zat aan een paar andere mensen te denken…” Angelique keek haar aan. “Laat me raden. Piraat André en mijn roommate… Ik had ook al zo mijn gedachten over die twee.” Joline keek haar aan. “Wat wij nu bespreken, blijft onder ons, An. Maar wat zijn jouw gedachten?”
Angelique keek nadenkend. “Marion zoekt nog steeds houvast. Ze vertelde me vorige week maandag dat ze zaterdag was gaan stappen met een paar ouwe vrienden. Halverwege de avond is ze afgehaakt, gelukkig. Ze zei dat het nogal zwoel werd en dat ze, toen er drugs tevoorschijn kwamen, naar huis is gegaan. Ik heb haar de hemel in geprezen, maar ze zei toen wel dat ze iemand miste om tegenaan te leunen.” “Nou, die had ze vandaag. Letterlijk.” Joline keek me afkeurend aan. “Kees, geen flauwe grappen alsjeblieft. Even serieus: hoe denk jij er over?”

Ik haalde mijn schouders op. “André is een fijne vent. Aan hem lag het niet dat hij gescheiden is, z’n vrouw heeft hem bedonderd en maakte achteraf zijn leven tot een hel. Tenminste: dat is zijn verhaal en ik ben geneigd hem te geloven, want hij is goudeerlijk en recht-voor-z’n-raap. Marion zoekt een steunpilaar? Dan is André een goeie kandidaat. Alleen is hij wel een beduidend stukje ouder dan onze receptioniste… Hij is 35 en Marion is…?” “23”, zei Angelique. “En André heeft al twee kinderen…" Ik haalde mijn schouders op. "Ach meiden, kom op: als die twee elkaar leuk vinden, wie zijn wij om daar iets van te vinden? Ze zijn verdomme volwassen mensen. Als het klikt is dat alleen maar fijn voor ze. André ziet dan weer licht aan de horizon en Marion heeft iemand waar ze op kan leunen in haar zwakkere momenten. André is in z’n uppie méér waard dan alle ‘vriendjes’ die ze in haar leventje bij elkaar heeft …”
“…geneukt”, vulde Angelique droogjes aan. “En ik heb uit eerste hand vernomen dat dat er nogal wat waren. De jongedame was 15 toen ze geen maagd meer was…” Ze kleurde. “We hebben een paar goeie gesprekken gehad ondertussen. Wij zijn écht elkaars tegenpolen. Zij: een rijke pa die haar schandalig in de watten heeft gelegd, een sexy uiterlijk wat ze maximaal gebruikt heeft om te slagen op het HBO, flierefuitend door het leven gegaan tot ze hier kwam werken en tegen ene van Laar aanklapte… en ik met een moeder op bijstandsniveau, nooit verwend, behalve met liefde, altijd keihard moeten werken, zowel op school als daarnaast in m’n vrije tijd om wat extra geld te verdienen. Tot ik hier kwam werken en ontdekte dat er in het bedrijfsleven ook collega's zijn die je tot je vrienden mag scharen... En mijn maagdelijkheid uiteindelijk op m'n 24e met veel genoegen opgeofferd aan de meest verlegen en liefste ingenieur van DT.” Ze bloosde en vervolgde: “En dat met een uiterlijk waar bijna geen enkele man het hoofd voor omdraaide.”
“Hoho dame, hier protesteer ik tegen!” Ik schoot overeind. “Ja, je bent een klein opdondertje, maar als een vent een stel goeie ogen in z’n kop heeft, draait hij zeer zeker z’n hoofd voor jou om. Henry heeft die, gelukkig. Je kunt er prachtig uitzien. In die zwarte jurk bijvoorbeeld… En het feit dat jouw moeder zich zoveel voor jou ontzegt heeft, heeft jou gemaakt tot wat je bent: een uitermate slimme dame met een enorm groot hart. Je wordt door iedereen binnen DT op handen gedragen, denk daar goed aan!” “Ik sluit mij geheel bij de vorige spreker aan”, zei Joline droog “en ik ben niet de enige. Theo mag je heel graag, bij Fred sta je op een standbeeld zo hoog als de Eiffeltoren en dat is bij de meiden niet anders.”

Angelique bloosde weer. “Jullie zijn lief.” “Jij ook, An. Je hebt je roommate, die jou eerst het leven zuur maakte, zonder reserves verwelkomt en dat waardeert ze enorm.” Joline sloeg een arm om Angelique heen. “Je bent een fijn mens, Angelique. Je lijkt op je moeder.” Bij Angelique rolden daarna een paar tranen over haar wangen. “Dat is het grootste compliment wat iemand me kan maken, Jo…” “Zo was het ook bedoeld, schat.” Even was het stil. “Sterk spul hé, die pepers op je pizza? De tranen schieten kruiselings over je wangen…” Angelique keek me aan. “Ja, lach er maar om, Kees. Geef me maar zo’n doekje wat achter je hangt, daar heb ik meer aan. Gelukkig kan m’n make-up niet doorlopen; die heb ik niet op.”

We plaagden elkaar nog wat en toen stond Joline op. “Ik ga nog een uurtje aan het werk. Kees, kan ik bij jou inloggen?” Ik knikte. “Ja hoor. Gezellig.” Angelique zei ondeugend: “Als jullie op één bureau zitten, vraag ik me af of er wel ‘gewerkt’ wordt…” “Zolang wij niet op één bureau líggen, dametje, heb jij daar geen lor mee te maken. Je bespringt je eigen Piraat maar. Maar we zullen, speciaal voor jou, de deur open houden, dan kun je ons op elk gewenst en ongewenst moment controleren.” Angelique knipoogde. “Doe ik. En om half acht breng ik wel koffie.” En dat deed ze inderdaad. Ik keek even hoe het met de avondspits stond: die was vrijwel opgelost. “We gaan om acht uur rijden, dames.”

We sloten de bureau’s even later af, groetten Tineke, die Chantal had afgelost, en ik startte de auto. “Duiken jullie maar alvast aan boord, dan maak ik de auto nog even sneeuwvrij.” Er lag een dik pak op de Volvo en ik was even bezig om de sneeuw van de auto af te krijgen. Lang leve de voor- en achterruitverwarming… Dat scheelde in ieder geval veel krabwerk. De zijruiten ontdooiden snel door de warme lucht van binnenuit en vijf minuten later reden we de straat uit. In de bebouwde kom was het af en toe glibberen, maar dat was over toen ik de fourwheeldrive en de tractioncontrol inschakelde. “Zo… een wegligging van een blok beton. Ontspan maar dames… Kees heeft het roer stevig in handen.” “Dan is het te hopen dat die andere prutsers dat ook hebben, Kees.” Zonder al te veel oponthoud reden we naar het zuiden. Bij Waardenburg gingen we van de snelweg af en zetten Angelique thuis af. We sloegen een kop koffie van haar moeder af. “We moeten nog even sturen door deze witte wereld, Gien. En vroeg naar bed, want morgen is het weer vroeg dag!”
En even later waren we weer onderweg. Zonder incidenten kwamen we thuis en met een gevoel van opluchting reed ik de auto de garage in. “Zo. Die kan lekker ontdooien. Morgen hoeven we niet te krabben. En nu heel rap naar boven, mevrouw, naar ons gezellige optrekje.”

Joline giebelde, terwijl we de lift instapten. “Ja… Lekker meteen in bed kruipen en lekker slapen. Het was een enerverende dag, Kees.” Ik keek wantrouwend. “Volgens mij had jij me gisteravond iets toegezegd, meisje Boogers. En daar ga ik je aan houden. Ik sta stijf van de testosteron.” Joline keek naar mijn broek. “Ik zie niks stijfs. Het zal wel meevallen.” ‘Píng…’ De lift gaf aan dat we boven waren en we gingen snel naar binnen. Daar was het behaaglijk warm. “Even je schoenen afspoelen, schat… Al dat zout er af. Anders zijn ze morgen wit uitgeslagen.” Joline knikte. “Ik ga mezelf ook afspoelen… in een warm bad. En daarna zal ik eens kijken wat ik voor jou kan betekenen. Als je wilt, mag je met me mee in bad. Scheelt water.” Ik deed m’n ronde door het huis en kleedde me uit. Joline zat al op de rand van het bad te wachten tot het water hoog genoeg was. Ze keek om toen ik binnenkwam. “Hé, wat een lekker kontje komt er binnen… Dat heb ik vandaag een paar keer gezien en daar kreeg ik wel trek in!”
Ze zette haar voeten alvast in het water. “Lekker warm! Kom, we gaan er in, schat. Even lekker in bad kroelen en opwarmen, en daarna wil ik lekker met je vrijen.” “Hmm… Dat zijn wel lekkere voorstellen, mevrouw.” Joline keek me aan. “Vanavond ben ik de baas, Kees. Totdat we in slaap vallen. Kom, er in, jij eerst.” Joline ging op me liggen en samen genoten we van het warme water. Langzaam sopte ik haar in en af en toe klonk een goedkeurende brom. “Lekker, Kees. Nu mijn rug.” Ze ging zitten en ik zeepte haar rug in. “Zo mevrouw, u bent weer helemaal fris. Moet ik uw blonde lokken nog wassen?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Gisteren nog gedaan. Bovendien heb ik nu zin om met jou te vrijen. Niet om mijn haren te drogen. Ik ga er uit, jij blijft in bad tot ik je kom halen.” Na een lange kus stond ze op, ging uit bad en droogde zich af. “Liggen blijven, meneertje. Boen jezelf maar goed schoon.” Een stralende glimlach was het laatste wat ik zag voor ze de deur achter zich sloot. Die had wat speciaals in gedachten… Kon nooit vervelend zijn. Ik pakte een spons en begon me inderdaad te boenen. Daarna was het wachten. Zou ik er alvast uit gaan en me afdrogen? Nee. Blijven wachten. Ik ontspande, deed mijn ogen dicht en doezelde langzaam weg in het warme water…

“Zo meneertje. Lig jij gewoon te maffen?” Joline stond naast me. “Ik moest toch wachten? Dan moet je die tijd goed gebruiken. Slapen wanneer je slapen kunt. Je weet nooit wanneer de volgende gelegenheid komt…” Ze had een dun, wit onderjurkje aan, en nylons. Zo te zien verder niets. “Kom. Er uit, luie meneer.Dan zal Jolientje je even afdrogen en daarna mag je de slaapkamer betreden.” Nadat ik uit bad was gekomen, sloeg ze een warme handdoek om me heen en wreef me droog. “Waaraan heb ik dit verdiend, liefje?” Ze keek me aan. “Omdat je vanochtend weer eens liet zien waarom ik van je houdt, lekker ding. Kom, je bent nu wel droog; mee in bed jij.” Ze deed de slaapkamerdeur open en ik moest even slikken. Rond het bed stonden een aantal waxinelichtjes te branden. De zonwering was open en je kon op een deel van het dak tegen de sneeuw aankijken. “Dit is wel héél romantisch, schoonheid. Zo heb ik mijn slaapkamer nog nooit gezien.”

Joline giechelde. “Female touch, Kees. En nee, die lichtjes kunnen geen gevaar opleveren.” Ik zag het: elk lichtje stond in een glazen houder op een schoteltje met wat water er in. Joline leidde me naar het bed. “Liggen jij. Op je buik. Dan krijg je van mij een lekkere body-to-body-massage. En als je braaf bent: met een happy ending.” Ik gehoorzaamde. “En nu: genieten van je meisje.” Ze kuste me zachtjes en kwam op mijn bovenbenen zitten. Langzaam boog ze voorover; ik voelde haar gewicht via mijn billen op mijn rug. Haar handen gleden zachtjes over mijn schouders. “Lekker zo?” Ik bromde: “Beter dan in de kou lopen rennen.” Ze giechelde. “Vond ik ook.” Rustig masseerde ze mijn nek en schouders, tot ze zei: “Draai je nu maar eens om. Even wat andere delen masseren.” Ze kwam iets omhoog, zodat ik me om kon draaien. In het schemerlicht keek ik naar haar: haar onderjurkje scheen wat door en ik kon haar tepels er doorheen zien. En daarboven: een mooie slanke hals, haar prachtige gezicht en haar lange haren. Haren die nu, in het kaarslicht een rossige gloed hadden.
Ze glimlachte toen ik zei: “Je bent prachtig, schat.” “Allemaal voor jou, Kees. Ik ben helemaal voor jou.” Langzaam gleed haar onderlichaam iets naar onderen. “Wil je in me komen? Ik verlang er naar om jou in me te voelen…” Ik slikte en knikte. Kon even niets meer zeggen. Joline glimlachte en trok haar jurkje wat op. “Niets doen, Kees… Ik laat je binnen… Stil blijven liggen.” Héél langzaam voelde ik haar poesje over mijn buik schuiven, steeds dichter naar mijn paal toe. Ze trok een spoor van vocht over mijn buik. Toen kwam ze overeind, pakte mijn paal vast en leidde hem naar haar meest intieme plekje. “Kom maar in Jolientje… Langzaam, Kees, ik wil van elke millimeter genieten.” Heel langzaam gleed mijn paal in haar natte spleet en Joline vertrok haar gezicht.

“Dat… is… heerlijk… Je vult me zo lekker op met je harde paal…” Ze zakte millimeter voor millimeter op me neer, tot ze plotseling schokte. “JA! Precies op mijn lekkerste plekje, Kees. Niet bewegen, ik beweeg wel… Ik ga mezelf klaarmaken op jouw pik…” Ze hijgde nu, en begon met hele kleine bewegingen te neuken. Ik moest me inhouden; het gevoel wat ze me gaf was overweldigend. Langzaam zakte ze nu ook met haar bovenlichaam op me; haar warmte straalde me tegemoet toen ze langzaam omlaag kwam. Uiteindelijk lag ze op me, haar hoofd naast het mijne. Haar slanke lichaam lag warm en verleidelijk tegen me aan, en nog steeds bewoog ze haar heupen heel langzaam op en neer. “Je bent een heel geile vrouw, Joline Boogers…. Je weet me steeds te verrassen met je heerlijke ideeën.”
Ze kreunde. “Streel mijn borsten… Lekker door mijn onderjurkje heen. Voel maar hoe hard mijn tepels zijn. Rol ze tussen je vingers, dan is heerlijk…” Ik pakte één borst; ik kon niet bij de andere komen. Joline kreunde toen ik haar borst zachtjes streelde. “Knijp er in, Kees… Voel mijn harde tepel! Dat is zo lekker, samen met jouw harde pik in m’n kut… Je lekkere harde pik! Mag ik dat zeggen?” Ik kuste haar. “Jij mag alles zeggen, schoonheid. Als je dirty talk wilt…” Ze kreunde. “Ik neuk me heerlijk klaar op jou… Mijn poesje is er helemaal klaar voor… Kom! Nu in één keer helemaal diep in me!”
Ik keek haar aan en stootte omhoog, terwijl ik haar heupen omlaag trok. “JAAA!! Neuk je geile meisje, Kees! Ik voel je steeds dieper … in… me…Ahhhh…” Haar poesje kneep zich strak om mijn paal en Joline begon te trillen en te schokken. “Lekker! Lekker klaarkomen met jou diep in mijn hete kut! Ik voelde haar nat worden. Hijgend bevredigde Joline zich op me, tot ze even later ontspannen op mij lag uit te hijgen. “Heerlijk, om zo op jou klaar te komen, liefje…” Ze kuste me. “En hoe wil jij…?”
Ik kuste haar terug. “Rustig aan meissie. Kom eerst maar eens bij van je eerste orgasme, dan praten we verder.” Een glimlach was mijn beloning en ze wreef zich tegen me aan.”Lekker zo…” Ik trok het dekbed over haar heen. “Zo. Lekker ontspannen bij Kees liggen. Ik hoor het wel als je er weer klaar voor bent. Geniet ondertussen maar lekker van mijn harde paal in jouw lieve poes.” Ze kneep even en keek me ondeugend aan. “Niet stiekem klaarkomen als ik in slaap ben gevallen hé? Ik wil je hete zaad in me voelen spuiten!” Ik bewoog even in haar. “Wat dacht je zelf? Ik wil ervan genieten… Samen met jou!” We lagen een paar minuten heerlijk stil op elkaar. Af en toe voelde ik Joline even knijpen, en dan reageerde ik door mijn paal in haar te bewegen. Het kostte me moeite om me te beheersen, maar aan de andere kant… Het lag heerlijk zo: een lieve, mooie vrouw tegen me aan, haar geur om me heen en haar warme ademhaling in mijn oor.

Na een tijdje begon Joline weer zachtjes op en neer te gaan en ik hoorde: “Ik ben er weer helemaal klaar voor, Kees. En jij?” “Ik ben er al een tijdje klaar voor, schoonheid… Maar het lag heerlijk zo.” Ze kreunde zachtjes. “Vond ik ook… Maar nu wil ik jouw zaad in me voelen spuiten! Diép!” Ze kwam langzaam overeind en ik gleed uit haar. “Wat wil je dat ik doe, Joline?” Ze gaf me een lange zoen, haar tong in mijn mond. “Op z’n hondjes… Zo diep mogelijk in me!” “Hmm… Dát zijn de betere voorstellen, meisje. Ga er maar klaar voor zitten!” Ze keek me aan. “Ik wil je!” Ze draaide zich om en ging wijdbeens op de rand van het bed zitten, haar rug naar me toe. Langzaam gleed ze voorover. “Néém me, Kees! Neuk me klaar, hard en diep! Ik wil… Ik wil door jou geneukt worden!” Ik bracht mijn paal tegen haar schaamlipjes. “Voel je me?” Ze gromde. “Nog niet voldoende. Néuk me! Hard!”
Ik trok haar aan haar heupen naar me toe, stootte me in één keer haar en greep toen haar borsten. “Hier, lekkere geile meid van me… Hier heb je mijn harde lul diep in jouw geile, natte kut!” Ze gilde! “JAAAHHH! Lekker diep! Neuk me, neuk je geile meisje… Ahhh… Tegen m’n baarmoeder aan… Doet pijn, maar is zó lekker… Nog een keer…” Ik gehoorzaamde en trok me zo ver mogelijk in haar. “Ahhh… Ik kom, Kees! Ik… Kómmm…!!” “Ik voel je kutje knijpen, meisje! Word je lekker nat?” Ik voelde het antwoord al: ze spoot haar vocht langs m’n pik naar buiten, bokte en trilde. Ik tastte naar haar clit; die was kletsnat en stond overeind. Joline schudde en kreunde toen ik het knopje snel streelde. “Ohhh… Zó lekker… Kees, ik kom wéér klaar! Neuk me! Naai je geile sletje en spuit in me! Ik wil je hete sperma in me voelen… Je pik in mij voelen pompen…” “Hier komt het, lekkere meid… Diep in je heerlijke warme grotje…”
Ik voelde mijn zaad omhoog komen, trok haar dicht tegen me aan en spoot zo diep mogelijk in haar. “Ik voel je! Ik voel je heerlijke sperma in me spuiten!" Ze kneep weer, alsof ze me helemaal leeg wilde melken. “Zooo lekker…” Ze zakte voorover en ik bleef nog even in haar. “Lekker zo. Blijf maar even liggen. Ik geniet nog even na.” Ik kuste haar hals en ze giebelde. “Daar krijg ik nu kippenvel van, Kees.”

“Ik zal me inhouden, Freule. Maar ik moet zeggen dat u een heerlijke kut heeft. Warm, nat en o zo gevoelig. En u knijpt er zo lekker mee…” Als reactie kneep ze nog een keer. “Ja, dat dus.” Ze giebelde weer. “Ik voel alleen nu wat minder.” “Tja, dat is de natuur, Freule. Leeuwen doen het 20 keer in het uur, maar daarvoor heb ik te weinig manen.” “Lijkt me niks. Een uur lang zo’n beest bovenop je die om de paar minuten weer hitsig is. Héél vermoeiend.” Ik grinnikte. “En ik ben een beest in bed, schatje. Zal ik er maar af gaan?” Ze bromde. “Jij bent geen beest in bed. Jij bent een heerlijke vent die mij achter elkaar klaar laat komen. Maar je mag wel van me af gaan. Dan maken we dit bed even proper, rennen nog snel onder de douche door, doven de kaarsjes en gaan lekker slapen.”

“Goed plan, meissie.” Langzaam gleed ik uit haar en van haar af. Joline draaide zich om, stond op en ging richting douche. Ik doofde de kaarsjes, op eentje na. Die stond op een glazen tafel en mocht blijven branden als geurverdrijver. Vervolgens haalde ik de handdoeken van het bed; die helaas niet helemaal goed hadden gewerkt. Er zat een grote natte plek in het onderlaken. Dat moest maar even verschoond worden, alsmede de molton er onder. Daarna snel douchen: Joline was al klaar en trok juist een van haar sexy nachthemdjes aan. “Ziet er lekker uit, meisje!” Ze keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. “Volgens mij gaan wij slapen, meneertje. Niks anders.” Toen we vijf minuten later weer in bed lagen kroop Joline dicht tegen me aan. “Het was heerlijk, Kees. Dank je wel.” Ik knuffelde haar. “Het was voor mij ook lekker, Freule. Onder de sneeuw met mijn eigen IJskoningin de liefde bedrijven…” Ze keek me lachend aan. “Mooie beeldspraak gebruik jij. Kom hier, ik wil nog een passionele nachtzoen en volgens mij ben ik dan binnen no time vertrokken.” Ik kuste haar. “Welterusten, mooie vrouw.” “Slaap lekker, minnaar van me…”
Ik keek op de wekker: half elf. Zeven uur slaap te gaan. Prima…