Korfbal - 49

Mijn springmaatje trok aan een touw en godzijdank opende de parachute. Wat er met de kist zou gebeuren, interesseerde me helemaal niets meer. Ik keek naar de man, die een uur geleden nog een steward was en ik vroeg hem of alles nog goed ging.
Hij antwoorde niet en ik wist gelijk waarom: de uitgevouwen chute schoot open en een enorme kracht denderde door het tuig wat om mijn lijf zat.

Na een seconde of tien was ik weer bij de tijd en ik merkte dat onze kist dichtbij ons bleef en dat de springmeneer die andere parachute zelfs op afstand leek te kunnen besturen.
We vielen met een gezapige snelheid en het was verbazingwekkend stil. Het windgeruis van eerst was bijna verdwenen en ik begon het leuk te vinden. We vielen niet meer, maar we gleden naar beneden.
Ik werd minder bang en dat kwam vooral omdat mijn maatje heel duidelijk liet zien, dat hij het trucje al veel vaker had gedaan en dat het hem goed af ging.
Dat gaf vertrouwen en het zorgde er voor dat ik met opgetrokken knieën heelhuids landde.

Toen ik geland was, bleef ik minutenlang liggen om te wennen aan de nieuwe situatie: Nederlandse grond onder mijn voeten. Miraculeus genoeg lag ik niet in, maar tussen de koeienvlaaien. Ik hijgde hard om de adrenaline uit mijn lijf te laten gaan. Daarna krabbelde ik op en ik besefte dat ik niet meer vastzat.
Mijn springmaatje hing nonchalant tegen de omheining van een weiland en keek vermakelijk naar mij.
Ik wilde me niet laten kennen en krabbelde op. Een stuk verderop zag ik dat Johan en zijn maatje ook neergedaald waren. Mijn aandacht ging uit naar mezelf. Heel voorzichtig testte ik al mijn spieren en alles werkte perfect. Ik zei dat tegen mijn springmaatje en hij stak zijn duim op.
Eenzelfde soort ritueel zag ik bij Johan.

We liepen naar Johan toe en ik omhelsde mijn businesspartner. Hij was nogal afstandelijk en dat kon ik me prima voorstellen, want zijn broek zat helemaal vol met een stinkende substantie. Waarschijnlijk zeven kleuren…
Zijn zelfvertrouwen was daardoor lager dan ooit…

Het was fris en vrij donker. Ik zag de beide springmeneren even met elkaar overleggen en met een paar snelle bewegingen maakten ze hun eigen rugzakken los van de grote pakketten. Die deden ze op hun rug en het was duidelijk te zien dat er een fors gewicht in zat: echt niet alleen kleren!

We waren in een weiland geland en met ons vieren sleepten we de kisten naar het hek, waar tot mijn verbazing een busje stond te wachten.
Ik vertrouwde dat voor geen meter en ik vroeg wat hij kwam doen en met een verbaasde toon zei hij: “He, Mark, ik kom jou ophalen! Of ken je me na een paar dagen al niet meer?”
Ik keek goed en ik zag Henk en Sasha in het busje zitten. Met gezamenlijke inspanningen werkten we alles, inclusief de parachutes en riemen in het busje en exact toen we klaar waren voor vertrek stopte er een auto vlakbij. Eén van de stewards kreeg een telefoontje en de auto seinde twee keer. De mannen namen afscheid en liepen naar de auto, die hen weer terug zou brengen. Ik zag aan hun tred, dat ze heel veel gewicht meetorsten en het viel me in, dat niet alleen wij illegaal de grens hadden gepasseerd met onze spullen, maar dat er waarschijnlijk ook tientallen kilo’s onversneden coke in Nederland was aangekomen om de kosten van de vluchten een beetje te drukken... Ik keek niet naar Johan, maar klom in het busje, terwijl de auto met gedoofde lampen langs ons reed. Ik ging er van uit, dat Carlos zijn winst weer te pakken had en dat ons tripje hem niets gekost zal hebben. Ook niet eens het risico dat hij gepakt zou worden, want het was onze bagage geweest… Ik rilde van deze constatering en nam me voor om veel minder goed van vertrouwen te zijn! Controle is beter!

In het busje kleedden we ons zo ver mogelijk uit, maar Johan hield liever wat meer kleding aan. Dat vonden we prima, omdat zijn stank echt heel heftig was.
Het busje was daarnaast doordrongen van een enorme hoeveelheid testosteron en vooral van adrenaline. Een parachutesprong is heel heftig, heel gaaf, maar ook vooral freakingly scary.

Binnen een half uur kwamen we bij ons thuis aan en we zeulden de inhoud van de kisten naar de SM kelder. Johan friste zich snel op en hij werd een stuk spraakzamer.
Met Sasha en Henk pakten we alles uit. Er was ontzettend veel kleding, ook voor de eerder vertrokken bruiloftsgasten: allemaal op maat gemaakt, vaak twee setjes per dag en die sorteerden we per persoon. Ook de andere spullen categoriseerden we per persoon.
Het leek er sterk op, dat we een roofoverval hadden gepleegd en dat we de buit aan het verdelen waren. De verhuisdozen van een maand geleden waren er nog en we zetten daar alle namen op en vulden ze.
Ik merkte dat vooral Martijn heel veel elektronica had uitgekozen. Diverse telefoons, camera’s en geheugenkaartjes had hij voorzien van zijn naam.
Het shoppen met een creditcard van een ander, die ook nog eens geen limiet heeft, is echt heerlijk!
Ik merkte dat mijn familie veel minder terughoudend was geweest dan mijn schoonfamilie. Mijn schoonmoeder en Irina hadden veel minder uitgezocht. Ik zou me bezwaard moeten voelen, maar na het vertrek van de beide stewards was ik dat helemaal niet meer. Ik voelde me juist gebruikt…

Ik was niet meegegaan met het grootschalige shoppen, maar ik zag dat er voor mij onder andere een nieuwe telefoon gekocht was, dus ik nam die in gebruik, stelde hem snel in en zag dat er wat appjes waren. Ze waren vooral bezorgd: waren we goed terecht gekomen?
Ik stuurde een berichtje terug en iedereen was opgelucht. De anderen waren onderweg zouden over een half uur bij ons zijn.
Ik keek op de klok en ik zag dat het 8 uur in de ochtend was en inwendig kreunend accepteerde ik bij voorbaat een jetlag.

Als laatste pakten we heel voorzichtig de oesterschelpen uit. Er was schuimrubber omheen gedaan, dat met zeewater vochtig was gemaakt, zodat de schelpen in zo goed mogelijke conditie bleven. We lieten ze er lekker in zitten.
Ik begon te bellen en via een paar kennissen kwam ik zelfs in de vroege ochtend al snel op het spoor van allerlei mensen die zeer geïnteresseerd waren om de oesters en de gigantische parel te komen bekijken.
Na kort overleg met Johan organiseerden we aanstaande middag om 17 uur al een kijkmoment, waarop iedereen mocht komen. Aansluitend zou alles verkocht worden. We deden het bewust kort dag, omdat we wilden zorgen dat we het allemaal zo snel mogelijk kwijt zouden zijn. We konden er zelf niets mee en het risico van het hebben van deze dingen was te groot: diefstal, breuk, uitdroging, etc.
In ‘het wereldje’ ging het als een lopend vuurtje en ik besloot om deze dure dingen achterin de SM kelder te verstoppen. Niemand, behalve Johan en ik wisten dat.

De anderen kwamen ook thuis en na een emotionele hereniging, gingen we in de keuken zitten, terwijl Sasha wat lekkers klaarmaakte. We kikkerden op van de lekkere Hollandse koffie!
Opgewonden vertelden we onze avonturen, waarbij Johan vergat om over zijn extreme broekhoest te vertellen. Iris sorteerde post en alles behalve reclamemateriaal werd in het kantoortje naast onze slaapkamer gedeponeerd.
De adrenaline was te veel om te gaan slapen, ondanks dat er voldoende slaapkamers voor iedereen vrij waren en we besloten om de ‘souvenirs’ uit Panama aan de juiste mensen te gaan bezorgen.

Dat was het moment, dat Iris zei: “Ik dacht dat er auto’s voor ons klaar zouden staan?”
Ik knikte en mits dat ik naar buiten keek, zag ik een rode Tesla Roadster aan komen rijden, gevolgd door nog veel meer ‘blik’.
We liepen naar buiten, waar we van de verschillende chauffeurs de sleutels in ontvangst namen. We zagen er zelfs een paar met Belgische en Duitse kentekenplaten tussen zitten. Miss Cat had ze echt overal vandaan moeten halen om haar weddenschap te halen!
Ik skypte naar Miss Cat en liet op beeld zien wat ze, grotendeels vanuit het vliegtuig, had geregeld. Ik complimenteerde haar met haar werk en ze zag er heel tevreden uit. Dit was typisch een momentje geweest, waarbij ze haar organisatietalent had kunnen laten gelden.

Eén voor één kregen we de sleutels. Elke auto paste bij de nieuwe eigenaar. Snellere, kleinere auto’s voor de jeugd, een Model X voor mij en voor Wim, een Roadster voor Iris. Een Model S voor Marjan, dure sportwagens van andere merken voor Kyara, Martijn en de tweeling en zo kreeg de op handen zijnde Sinterklaasviering een heel andere dimensie.

Ook voor Tanja en Irina waren er sleutels: beide een Tesla. Ik overhandigde de sleutels aan hen met de vraag of ze nog een tijdje bij ons zouden willen blijven om te helpen om De Amer te ontwikkelen. Dat wilden ze graag en ik zag dat Georgina door dat antwoord begon te glimmen. We knipoogden naar elkaar en ik merkte dat Georgina opgelucht was. Ze knuffelde haar moeder en eindelijk liet ze het zich toe om zich aan haar moeder te gaan binden.

Kyara ging met Iris mee in ‘mijn auto’, omdat die het grootste was. Die was compleet volgestouwd met allemaal spullen uit Panama, die ze naar onze korfbalvrienden zouden gaan brengen. Hoewel zij een paar dagen eerder vanuit Panama naar huis vertrokken waren dan wij, was er ook voor hen een enorme berg aan goederen meegekomen.

We zwaaiden mijn vrouwen en ook Dirk en Georgina uit, die naar huis gingen. Wim en Marjan vertrokken ook met hun gezin, waarbij alle auto’s die niet bij ons thuis hoorden, door de chauffeurs mee werden genomen om thuis af te leveren. Dat ruimde lekker op!
Miranda ging even heen-en-weer naar hun eigen huis, want daar wilde ze de planten verzorgen en de post doen. Dan zou ze, samen met Alicia terugkomen en voor de komende tijd hun intrek bij ons nemen, zodat Johan en ik makkelijker konden samenwerken om de ontwikkeling in De Amer te begeleiden.

Johan en ik begonnen aan de stapel met post en mails. De eerste brief die ik opende, was mijn ontslagbrief. Wegens het niet reageren op telefoontjes, mails en apps, het negeren van oproepen om naar het werk te komen en het mislopen door mijn bedrijf van veel inkomsten wegens mijn wangedrag, hadden ze me ontslagen vanaf het moment dat mijn vakantiedagen op waren. Ik gaf hen groot gelijk en ik typte een kort en bondige tekst waarin ik het ontslag accepteerde en genoegen nam met hetgeen in de brief stond.
Ik kon wel moeilijk gaan doen om een paar honderd euro, maar ik wist wat er in de kelder lag te wachten... Ik wilde mijn energie liever voor andere dingen gebruiken!

Er waren heel veel brieven van ZZP-ers of kleine bedrijven die hun zaak in de kerk, het nog te maken centrale magazijn of het politiebureau wilden gaan openen.
We sorteerden die op de meest waarschijnlijke locatie waar ze terecht zouden komen en het begon zich duidelijk af te tekenen, dat de kantoren naast de maatschappelijke functies in het bureau zouden komen, de ‘handarbeiders’ in het magazijn en de verzorgende beroepen in de kerk.
Johan merkte op, dat we het beveiligingsbureau wat gereageerd had, heel snel zouden moeten bellen, zodat ze ons konden laten zien op welke manier ze ad hoc konden schakelen en op welke manier ze de verkoping van straks in goede banen zouden kunnen leiden. Dat leek me een goed plan en Johan ging aan de slag om het bedrijf te bellen en te instrueren.

Ik maakte een standaardbrief voor de gegadigden waarvan ik beoordeelde dat ze geschikt zouden kunnen zijn en ook een brief voor hen die ik op dit moment niet geschikt achtte.
Iedereen verstuurde ik een reactie en ik bereidde me voor, dat we de komende tijd heel veel mensen over de vloer zouden krijgen om de ruimtes te bekijken en om de voorwaarden te bespreken. Want, de huren zouden extreem laag zijn, maar daarvoor in de plaats zouden de huurders kosteloos een deel van hun arbeid ten goede moeten laten komen aan onze organisatie.

Johan had het beveiligingsbedrijf gebeld en ze waren heel erg enthousiast geweest. Ze zouden gelijk aan de slag gaan en ze beloofden alles zo onopvallend mogelijk voor te bereiden. Ik belde ondertussen de aangemelde fotograaf en het communicatiebureau dat interesse hadden gehad, want ik wilde deze avond gebruiken om onze vondsten in de oceaan wereldkundig te maken, zodat we daar later geen gedoe mee zouden krijgen.

Johan belde met zijn compagnon en die bleek in onze afwezigheid niet te hebben stil gezeten. Op advies van Johan had ik hem toestemming gegeven om ons huis, wat we nog maar ruim een maand bezaten, te koop te zetten. Daar had hij een paar mooie biedingen op gekregen en ik besloot met Johan om dit huis te verkopen, waarbij de compagnon van Johan de vrije hand kreeg om er een mooie prijs van te maken.

Onderop de stapel met papieren lagen diverse koopcontracten: van het politiebureau, de vervallen schuur, de kerk met het klooster en de garage.
Ook waren er sloopvergunningen binnen voor de garage en een herbouwvergunning voor de vervallen schuur, om daar een magazijn in te kunnen maken. De gemeente was zelfs akkoord gegaan met het aanleggen van ondergrondse voetpaden, zodat iedereen via die gangen ongezien heen en weer kon lopen. De dame van de gemeente had er serieus haastwerk van gemaakt!
Ik was enorm onder de indruk van het werk wat Johan vanuit Panama had gedaan, of had laten doen.

Ook waren er rekeningen. Stapels en stapels. De bedragen duizelden me, maar Johan en ik vraten ons er snel doorheen. Alles wat we herkenden, regelden we gelijk.

Het was inmiddels half vier geworden en Miranda kwam met een dampende pan erwtensoep aanzetten. In gedachten verklaarde ik haar voor gek, in verband met de timing midden op de middag, maar toen ik deze Hollandse pot proefde, schranste ik, samen met Johan de hele pan helemaal leeg.
We bereidden ons voor op de verkoping en Miranda zou, samen met Tanja de gegadigden welkom heten. Johan en ik spraken met de eigenaar van het beveiligingsbedrijf, die bewust in een simpele spijkerbroek was gekomen en geleidelijk en heel onopvallend druppelden er steeds meer fit ogende jongemannen en jonge meiden binnen. Allemaal waren ze casual gekleed, maar wel met forse tassen met uitrusting en kleding.
Ze waren goed geïnstrueerd, want terwijl Johan en ik met de eigenaar praatten, nam één van de anderen de leiding en iedereen die binnenkwam, stond een minuut later klaar in de juiste kleding. Iedereen deed even een verkenning in het huis en er zouden een paar mensen permanent in de kelder blijven, terwijl de rest in onopvallende kleding naar buiten en naar de bovenverdieping vertrok.
Alicia, Iris en Kyara zouden de geïnteresseerden voorzien van champagne en chocola. Miranda had goed nagedacht om de aanwezigen in verleiding te brengen, zei ze en ik vroeg maar niet verder: er zou vast wel een bijpassende outfit bij horen…

Kyara trok een oogstrelend goudkleurig pakje aan, wat me nog het meest deed denken aan een pakje wat een kunstrijdster op de schaats vaak aan had. Iris zag dat en ook zij toverde zo’n niemendalletje tevoorschijn, die ze aan Alicia gaf. Zelf trok ze de extreem laag uitgesneden jurk uit Panama aan, die door het gebrek aan goede plakband her en der wel wat meer inkijk gaf. Ik zou hen het liefst daar ter plekke keihard willen nemen, maar er waren veel te veel beveiligers in de buurt. Wel tongzoende ik mijn beide vrouwen uitgebreid en hartstochtelijk en we streelden elkaar. De beveiligers zagen het, maar vroegen niets en vertrokken geen spier. Ook niet toen ik Alicia even zoende ten overstaan van haar eigen moeder.

De eerste gasten arriveerden. De mensen verzamelden zich in de woonkamer en toen het bijna 17:00 uur was, liep ik, geflankeerd door twee enorme wandelende kleerkasten, richting de deur die naar de kelder leidde. Het zag er indrukwekkend uit en het geroezemoes stokte snel.
Ik ging op één van de kisten staan waarin we de spullen uit Panama hadden meegenomen en de kleerkasten gingen naast me staan om me te flankeren.
Ik heette iedereen welkom en legde uit waarom ik deze bijeenkomst op zo’n korte termijn had georganiseerd. Ik vertelde wat er te verwachten stond en toen ik beschreef waar de parels vandaan kwamen en welke enorme groottes in de collectie zaten, steeg er een geroezemoes op uit de ruimte en ik zag heel veel schermen van smartphones oplichten. Veel mensen zochten contact met anderen.

Ik vertelde, dat ik niet wilde dat er opnames gemaakt zouden worden, behalve als het zou leiden tot een hogere bieding. Dat gaf wat gelach, maar ik ging er even op door, want ik wilde niet dat de gezichten van mensen gefotografeerd zouden worden. Iemand merkte schamper op: “Ja, dat is logisch. Ik zou ook onder de radar blijven als alles illegaal binnengesmokkeld is!”
Ik corrigeerde de man en ik zei: “Ik heb van de hele partij en van een aantal exemplaren afzonderlijk allemaal een certificaat van echtheid. Alle parels zijn opgedoken door deze beide lieftallige vrouwen. Zij kunnen enorm goed duiken en hebben binnen alle bestaande regels deze parels opgedoken”.
De aanwezigen keken geringschattend naar Iris en Kyara. Ik moest het publiek overtuigen en ik wees vier mannen aan die een mooi pak droegen en er als potentiële kopers uitzagen. Ik vroeg hen op het podium te komen en te controleren hoe lang de vrouwen hun adem in konden houden. Ik vertelde er ondertussen ook bij, dat Iris en Kyara tijdens hun trainingen van freediving hadden geleerd om hun zuurstof zo optimaal mogelijk te gebruiken. De mannen op het podium droeg ik op om de neuzen van mijn vrouwen dicht te houden en bij te houden hoe lang ze dat deden.

Eén van de mannen durfde Kyara niet aan te raken en ik zei, dat hij dat wel mocht doen. De man keek me geringschattend aan en zei: “Dat kan jij wel zeggen, maar dat telt niet”.
Kyara repliceerde: “Dat mag hij wel zeggen, want wij zijn een setje. Meneer, wilt u mijn neus dicht houden, zodat ik kan laten zien hoe lang ik mijn adem in kan houden?”
De man was wat in verwarring, maar drukte de neus van Kyara dicht en een ander hield op zijn telefoon de tijd bij.
Ik hield ruim twee minuten mijn mond en het werd stiller en stiller. Na twee minuten begon ik te vertellen op welke manier de dames hun adem aan elkaar hadden doorgegeven en Iris gaf ondertussen het laatste beetje zuurstof aan Kyara. Daarna deed ze alsof ze naar boven zwom, ze haalde adem, zwom zogenaamd naar beneden en nadat Kyara door haar neus uit had geademd, vulde haar moeder de longen van het meisje weer met haar adem. Door dit stukje aanschouwelijk onderwijs kon ik uitleggen, dat ze zeker 10 minuten onder water was gebleven en heel veel zeldzame parels had kunnen oogsten op een plaats waar het toegestaan was om, zonder duikapparatuur, te duiken en zaken die men wilde, mocht men dan meenemen.

Ik voegde er maar niet aan toe, dat de bedenkers van deze regels nooit hadden verwacht dat er een paar Nederlandse vrouwen zouden komen die zo gek zouden zijn om tientallen meters diep te gaan duiken. We hadden zonder twijfel misbruik gemaakt van de intentie van de regels, maar: we hadden ons zeker wel aan de regels gehouden.

De toeschouwers waren erg onder de indruk van de ademhaling van mijn vrouwen en we lieten ook een paar foto’s zien van de parels die we hadden opgedoken, maar die in Panama waren achtergebleven. Ook lieten we een plaatje zien van de overhandiging van de enorme parel aan de burgemeester van Panama City.
De aanwezigen begonnen alles nu te geloven en de stemming werd serieus.

Via, via was me iemand aangeraden die verstand van dit soort verkopingen had. Hij had ruime ervaring met verkopingen en snapte de wereld der parels ook heel goed. Zijn naam was Josh en ik wenkte hem.
Josh kwam op het podium en ik schudde hem de hand. Ik vroeg hem of hij zijn kennis en kunde wilde inzetten om de parels in handzame kavels te verdelen.
Hij stemde daarin toe en zei dat dit meestal een maand voorafgaand aan een verkoping gebeurde, maar dat hij het nu ook wel zou kunnen doen.
Ik reageerde daarop met: “Deze parels waren gisteren nog in Panama. Ze zijn nog nat van het oceaanwater, waar deze beide vrouwen ze uit hebben opgedoken. Nu zijn ze hier in huis en als ze binnengebracht zijn, zal Josh ze categoriseren”.

Er kwamen tien beveiligers binnen met glazen schalen, groot en klein, met daarin oesters en parels. De schalen waren half gevuld met water en ik misschien dacht ik verkeerd, maar ik vermoedde dat het water gewoon kraanwater was met een grote hoeveelheid opgelost zout erin om het op oceaanwater te laten lijken.
De beveiligers presenteerden de schalen en Josh begon met de inhoud te schuiven. Er moesten nog een stel schalen bijkomen, maar dat werd snel geregeld.
Toen alles netjes gecategoriseerd was, nam de fotograaf die zich graag in De Amer wilde gaan vestigen, demonstratief foto’s van elke schaal. Nou, eigenlijk meer van de inhoud, dan van de schalen zelf!

Toen ik mijn laatste verkooppraatje afgestoken had, vroeg er iemand: “Worden telefonische biedingen ook geaccepteerd?”
Ik keek het publiek rond en ik zei: “Dat is prima, maar het is in het belang van iedereen dat er geen foto’s van mensen worden gemaakt. Daarnaast verlaat niemand dit pand zonder dat er bewijsbaar betaald is voor hetgeen ze meenemen. Pas als iedereen betaald heeft, mogen de kopers weg. Jullie zijn dus medeverantwoordelijk voor elkaars betalingen. De beveiliging zal de in- en uitgangen beveiligen en in de slaapkamers hierboven is meer dan genoeg ruimte om eventueel de nacht door te brengen.
Ik weet: het is op korte termijn georganiseerd, maar dat wil niet zeggen, dat het niet professioneel zou kunnen gaan”.

De aanwezigen keken verbluft. Het was duidelijk een mededeling die ze niet eerder gehoord hadden.
Met Josh aan mijn zij, showden Kyara en Iris stuk voor stuk een schaal. Samen met de aanwezigen werd er een inzet bepaald.
Nogal wat deelnemers waren telefonisch in contact met iemand anders en het was duidelijk dat het contact van het ene gesprek een heel stuk minder gestrest verliep dan een ander contact.

De kavels waren helder omschreven en ook de inzet van elke kavel was dankzij Josh duidelijk.
Ik zette de laagst gewaardeerde kavel in voor de inzet die bepaald was. Het was een afwachtende handel, maar uiteindelijk ging die voor anderhalf keer de inzet van de hand. Johan deed de financiële afwikkeling en hij controleerde heel zorgvuldig of de betaling gedaan werd.
De volgende kavels gingen op dezelfde manier en het was duidelijk dat de prijzen hoger werden. De eerste was anderhalf keer de inzet en de zesde ging al naar het dubbele.
Alle aanwezigen hadden de parels zelf gezien en iedereen was verbijsterd over de kwaliteit ervan. Het waren louter kleuren en glans. Er was geen matte waas of grijstint te bekennen.

We kwamen bij de klappers van deze dag en de schermen van de telefoons vielen niet meer uit. Er werd heel druk gepraat en overlegd en de biedingen volgden elkaar niet heel rap op, maar de geboden bedragen schoten zo snel omhoog, dat mijn hartslag snel toenam.
Ik wenkte Josh en ik liet hem een tijdje alles doen. Ik moest echt even uithijgen, want ik begon bijna te hyperventileren. De bedragen die ik hoorde, had ik onbewust opgeslagen en mijn onderbewustzijn telde alles bij elkaar op en het werd een enorm bedrag.
Ik vroeg Miranda om een barkruk en die ritselde ze voor me.
Met wat moeite klom ik op deze hoge zetel en toen de laatste drie kavels voor de hamer kwamen, had ik me een beetje kunnen herstellen van de eerdere opwinding. Het lukte me om mijn hartslag te verlagen en mijn ademhaling te reguleren.
Op een heel rustige toon vroeg ik de aanwezigen om iedereen te bellen die ze wilden om raad over hetgeen er zou komen.

Eén man stak zijn hand op en zei: “Ik heb een apparaat, wat in een oester kan kijken, zonder dat het de oester op enige manier beïnvloedt. Gunt u het mij om een beeld van de nog gesloten oesters te maken?”
Ik wist al wat er in zat, want ik had in Panama gekeken. Ik dacht snel na realiseerde me, dat het waardevol zou zijn voor iedereen als iedereen het wist. Dat nam veel onzekerheid weg en zou de prijs laten stijgen. Dus ik antwoordde: “Ik wist niet dat er een dergelijk apparaat is. Hoe duur is het ding?”
De man keek me verbaasd aan en zei: “Geen idee, maar misschien wel 20 duizend euro”.
Ik zei: “Okay. Gebruik het en deel de informatie met ons allemaal. Van elke kavel die jij koopt, wordt 20 duizend euro van de prijs afgetrokken, maar elke andere koper moet 20 duizend euro per kavel aan jou betalen”.

Ik wist dat deze man als hij ter plekke niets zou kopen, 60 duizend euro zou verdienen over de laatste drie kavels. Ik vond het helemaal prima, want de wetenschap dat er een parel in zat, zou dat zeker compenseren!
De man stapte met de scanner het podium op en scande de overgebleven schelpenclusters. Op zijn scanner zag ik van alles, maar ik kon er geen touw aan vastknopen. De man begon enthousiast te kwetteren en ik voelde dat er iets aan de hand was.
Hij drukte op wat knoppen van de scanner en hij liet het resultaat als plaatje op zijn telefoon zien. Alle drie de clusters met oesters zaten vol met parels, die vaak ook nog heel groot waren. Ik wist één ding zeker: we hadden hier een jackpot te pakken.

De beelden werden op mijn grote flatscreen gezet en de aanwezigen begonnen nerveus te bellen. Zij konden veel beter inschatten wat de waarde was van hetgeen op de scanner kwam, dan ik dat kon. Ik keek naar Josh en ik vroeg hem: “Zullen we een kwartier pauze inlassen?”
Hij schudde zijn hoofd bedenkelijk en hij zei: “Ik zou er zeker een half, misschien een heel uur voor uittrekken, want we hebben het hier over een serieuze hoeveelheid”.
“Een hoeveelheid?”
“Ja. Hoeveelheid geld”.
Ik dacht supersnel na en zei tegen hem: “Dan hoop ik dat ze dat snel beschikbaar kunnen maken op mijn bankrekening”.
Hij knipoogde en zei: “Ik vermoed dat het op een andere manier zal gaan, maar je moet wel voor wat entertainment zorgen, zodat mensen afgeleid worden en misschien wat fouten gaan maken”.
Ik bedankte hem en ik klom op het podium. Ik vertelde dat we een uurtje zouden pauzeren en dat er in de tussentijd hapjes, drankjes en ander leuks geserveerd zou worden. Ik praatte snel met Miranda en zei dat de champagne heel stevig moest zijn en daarna ijlde ik naar Kyara en trok ook Alicia naar me toe en zei: “Meiden, willen jullie gaan flirten met de mannen die het op dit moment het drukst hebben? Zij zouden wel eens de grootste kopers en anders misschien de grootste prijsopdrijvers kunnen zijn. Als ze afgeleid zijn, maken ze misschien fouten, waar wij van kunnen profiteren”.
De hitsige meiden lieten zich dat geen twee keer zeggen en vooral Kyara imponeerde met haar neusketting en geile outfit. Alicia klampte een man van middelbare leeftijd aan en zijn gevoel sprak duidelijk, aan zijn snel opstijvende pik te zien!

Er werd koortsachtig overlegd en zelfs in de grote ruimte was de zweetlucht duidelijk waarneembaar, maar ik liet de gordijnen, deuren en ramen gesloten, ondanks dat er voldoende beveiliging was.
Het was duidelijk, dat er een buitenkans geboden werd, die misschien nooit meer voorbij zou komen. Ik lette er, samen met Johan, scherp op dat de aanwezigen onderling geen afspraken met elkaar maakten.
Nadat het uur voorbij was, klapte ik heel hard in mijn handen en iedereen keek naar mij. Ik gaf aan, dat de verkoping verder zou gaan en dat ik op zoek was naar een nieuw bod, wat hoger lag dan de inzetwaarde.
Het bleef een stil en toen kwam er een bod: “Een miljoen dollar voor alle drie”.
Er werd schamper gelachen om dit bod en even dacht ik dat het een overdrijving zou zijn, maar in dezelfde seconde besefte ik, dat deze uitspraak telde als zijnde een serieus bod.
Ik zei: “Dat is leuk gezegd, maar iedereen weet, dat het niet realistisch is. We hebben nog 3 kavels. Wat bied je voor kavel 3?”
Dezelfde man keek naar zijn telefoonscherm en daarna naar mij en zei: “Vijf ton voor kavel 3”.

Ik moest mijn uiterste best doen om het niet uit te schreeuwen, maar om mezelf in de plooi te houden, want voor de kleinste en minst mooie kavel van de drie bood hij al een half miljoen dollar. Ik vroeg wie er meer bood.
Schuchter kwamen de biedingen los. Toen we ongeveer 20 minuten en heel wat moderne telecomverbindingen verder waren, werd deze kavel afgehamerd op 2,3. Ik bedwong mijn neiging om te gaan springen van enthousiasme.

De biedingen van de overige twee kavels gingen op een vergelijkbare manier, maar dan met nog hogere cijfers.
Johan kwam naast me staan tijdens de biedingen van de laatste kavel en fluisterde in mijn oor, dat er nu al voor meer dan 10 verkocht was. Zelfs wanneer de belastingen en zo er afgehaald zouden worden, zelfs dan zou er nog zeker zo’n 6 overblijven. Ik keek hem scheef aan en vroeg: “Weet je het zeker, 1000% zeker?”
Johan zei: “Er is helemaal niets waarvan ik kan denken wat het anders zou kunnen maken”.

Ondertussen begonnen de aanwezigen steeds enthousiaster te worden en terwijl Kyara, Alicia en Irina tussen de mensen doorliepen met champagne en andere lekkere waren, was het aan de kirrende reacties duidelijk te merken dat veel mannen ‘losse handjes’ hadden en de sfeer werd vrijer en vrijer.
De laatste kavel duurde meer dan anderhalf uur om af te hameren. Ik was kapot, omdat ik al bijna een etmaal wakker was, iedereen had er genoeg van, maar een paar investeerders in een ander werelddeel hadden er een heel andere beleving bij. Zij dachten aan prestige en aan winsten en verliezen en waren aan het bepalen hoeveel geld ze voor hun gevoelens over hadden.
Uiteindelijk kwam ook de laatste kavel ten einde. Het resultaat was belachelijk… In positieve zin, maar… zelfs dan: belachelijk.
Ik kon alles in De Amer makkelijk kopen en schitterend mooi ontwikkelen tot een oord wat een weldaad voor lichaam en geest zou worden. In mijn hoofd zag ik ook een wellness center verschijnen en nog meer luxe dingen.

Met trillende stem van spanning en vermoeidheid bedankte ik na afloop van de verkoping iedereen voor de aanwezigheid en ik vertelde dat Irina en de andere dames voor wat entertainment zouden zorgen, totdat alle rekeningen betaald waren en daarna konden ze, indien gewenst, van het beveiligingsbedrijf beveiliging inhuren om de aangekochte schatten daadwerkelijk te vervoeren, want ik eiste dat alles meegenomen werd.
Men applaudisseerde en stuk voor stuk kwamen de kopers bij Johan en mij langs om de betalingsbewijzen te laten zien.
Zoveel rekeningen als we in de middag hadden betaald, des te meer geld kwam er vanavond binnen. Daar zat meer dan een factor 100 tussen! Door de duikavonturen van mijn vrouwen, waren we in heel korte tijd steenrijk geworden en de onafhankelijkheid richting Carlos kwam dichterbij. Maar, daar wilde ik het nog niet over hebben, omdat de contacten van Carlos ons waarschijnlijk nog veel zouden kunnen brengen.
Ik had voor elk van onze familieleden een rekening geopend en op elke rekening liet ik een enorm bedrag storten, zodat iedereen van de familie financieel lekker vrij was. De inloggegevens zou ik de dag erna pas met de anderen delen, maar daardoor verdeelde ik de last van de belastingen wel, terwijl ik zelf nog zat overhield…

De rekeningen werden niet allemaal even snel betaald en zoals ik al had aangegeven, mochten de kopers niet weg, voordat iedereen betaald had. De kamers waren door Sasha klaargemaakt, terwijl de jongedames voor de afleiding zorgden.
Er waren nog vijftien mannen, merendeels in pantalons en overhemden gestoken en allemaal zwetend van de spanning. Alicia was in gesprek met een man, die drie anderen wenkte. Ze vertrok naar boven, met vier mannen achter haar aan. Ik kende haar goed genoeg om heel zeker te weten, dat ze deze vier mannen alle hoeken van de kamer zou laten zien en dat zij niet degene zou zijn die op de knieën de kamer zou verlaten. Ze keek guitig achterom en ik knipoogde even naar haar. Ook haar moeder Miranda knipoogde en stak haar duim op.

Irina was ondertussen bezig met haar training, die ze deze keer in een veel te weinig bedekkend bikinibroekje deed. Daardoor puilden haar schaamlippen aanlokkend uit en ik zag veel mannen kwijlend van geilheid en bijna zonder uitzondering staarden ze naar mijn superlenige schoonzus.
Ik wenkte Miranda en ik vroeg hoe het kwam dat de mannen zo geil reageerden. Ze antwoordde, dat de champagne niet helemaal puur was. Ik wist al gelijk dat ze er wat viagra in had gedaan… Ik keek haar bestraffend aan, maar het had waarschijnlijk wel veel geholpen voor het eindbedrag!

Ik keek even rond, want ik was mijn vrouwen kwijt.
Die bleken op de bank te zitten en waren elkaar geil aan het kussen en knuffelen. Er stonden meerdere mannen omheen en ze hadden allemaal een stijve… Ik besloot het goede voorbeeld te geven, ritste mijn gulp open en zocht een plekje tussen de andere mannen. Ik trok even aan mijn pik en toen die stijf was, bood ik hem aan bij Iris en Kyara. Mijn eikel werd meegenomen tijdens hun tongengevecht en ik genoot met volle teugen. Ik was heel moe, maar toch borrelde mijn zaad al snel naar boven en ik spoot de gezichtjes van mijn vrouwen onder. Ze kusten elkaar en likten mijn sperma van elkaars gezicht.
Het was heel geil om te zien, zoals ze mijn zaadjes met elkaar deelden.

Eén man bevrijdde ook zijn stijve pik en trok er snel aan. Hij had zoveel zaad, dat hij ver over de gezichten van Kyara en Iris heen spoot. Een andere man sprong net op tijd aan de kant om niet geraakt te worden. Meer mannen begonnen zich af te trekken en ze lieten hun zaad op mijn beide vrouwen neerdalen.
Toen alle mannen gelost hadden, hadden velen nog een stijve pik.
Iris vroeg welke man wilde helpen om het sperma van haar gezicht af te likken, maar niemand zag dat zitten. Iris kuste Kyara ook niet, want de bron van alle sperma was niet erg betrouwbaar qua SOA’s en zo. Ze boenden met een doekje het sperma er af en ik gooide een doos met condooms in de groep. Kyara en Iris gingen naast elkaar op de bank liggen, met hun benen gespreid en kutjes toegankelijk. “Wie het eerst een condoom om heeft, moet mij neuken!” riep Iris. Daarna joelde Kyara: “En de rest moet mij pakken!”
De mannen waren al een keer klaargekomen en beukten heel lang in de onderlijven van mijn liefjes. Ze genoten enorm en iedereen was blij. Ik was ook heel blij, want wat die mannen letterlijk en figuurlijk klaar maakten, had ik nooit gekund. Mijn vrouwen werden echt enorm verwend en ik was heel blij dat ik er niet bij hoefde te assisteren met mijn vermoeide lijf.

Johan seinde me in, dat iedereen betaald had, maar ik wilde de pret voor niemand bederven, dus als er iemand klaar leek te zijn, seinde ik die persoon in, zodat die naar huis kon gaan.
Alicia kwam met vier uitgeputte mannen naar beneden. Zelfs in haar haren zat sperma en ze had twee dichtgeknoopte condooms in haar handen. Die moffelde ze stiekem in een paar jaszakken en met een paar sletterige kussen namen de mannen afscheid van het jonge sletje.
Diverse bewakers reden mee in de auto’s van de kopers en een paar auto’s reden ook achter de kopers aan om de rit zo veilig mogelijk te maken.
Toen iedereen weg was, waren er nog twee bewakers over. Die besloten om in de hal te gaan bivakkeren vannacht, zodat wij gerust zouden kunnen slapen. Het waren een man en een vrouw en ze zagen er heerlijk uit. Lekker breed en vitaal. Jong, maar wel met wat ervaring. Ik keek Iris en Kyara aan en ze knikten. Nadat zij een douche hadden genomen, was ik klaar met het verplaatsen van alle bankinformatie naar de slaapkamer, waar Kyara en Iris zo dadelijk ook zouden komen. Ik zei tegen de bewakers, dat ik wilde dat ze in de slaapkamer zouden komen om ons te bewaken, omdat we anders geen oog dicht zouden doen.
Ik vermoed dat ze de ondubbelzinnige opmerkingen ook wel naar waarde hadden kunnen schatten en na een korte blik uitgewisseld te hebben, stemden ze toe dat ze de slaapkamer zouden bewaken.
Sasha en Henk doken in hun eigen kamer onder de dekens en Alicia kroop lekker veilig tussen haar ouders in. Zij hadden elkaar een paar dagen moeten missen.

Ik douchte ook even en toen ik in de slaapkamer kwam, hadden Iris en Kyara de beveiligingsvrouw vastgebonden op bed en waren ze bezig om haar kutje en tepels te verwennen met hun monden. Ik sloot aan bij de meiden en ik bood mijn pik bij haar mond aan. Ze hapte en al snel was ze me heerlijk aan het pijpen.
Ik wenkte de mannelijke beveiliger en zei: “Pak een condoom en neuk deze vrouwen. Het wordt eens tijd dat ze door zo’n stoere vent genomen worden!” De man gromde en Iris en Kyara bewogen hun kontjes uitdagend. De man stak in een vloeiende beweging zijn pik in het onderlijf van Kyara en beukte zich in een minuut naar een orgasme. Hijgend deed hij zijn condoom af en ongezien legde Kyara er een knoop in, die in zijn broekzak verdween.
Ondertussen gilde de vrouwelijke bewaker het uit, want we lieten haar alle toppen van genot zien. Ze bleef maar komen en ondertussen verwende ze heel fanatiek met haar tong mijn eikel. Het was een korte sessie, minder dan een kwartier, maar het zorgde er wel voor dat veel stress van deze dag weggespoten en weggegeild werd.
Voldaan viel ik in slaap, terwijl ik vagelijk meekreeg, dat de bewakers met hun uitrusting hun plekje innamen.

Wat een heeeerlijke dag!