Zaterdagochtend… Meestal werden we dan rond een uur of zeven wakker. Dit keer niet. Het was ruim over negen toen ik een klopje op de deur hoorde. “Joline… Kees… Het ontbijt staat klaar! Komen jullie eruit?” Melissa’s stem. Ik rekte me uit. “Da’s lief van je, Mel! We komen er aan.”
Joline kwam overeind en trok mij mee. “Goeiemorgen, lekkere kettingzaag. Ik begrijp Wilma nu een heel stuk beter toen ze zei: ‘Als Fred snurkt, kan ik ten minste ook lekker slapen.’ Je was binnen twee minuten vertrokken.” Ze glimlachte. “En ik ben ook snel in slaap gevallen hoor… Waarschijnlijk met een grote glimlach op m’n gezicht.” Ik boog me naar haar toe. “Dank je wel voor je luisterend oor vannacht. Geen fijne verhalen om rond half vier ’s nachts te horen.” Een zachte zoen volgde.
“Kom, eruit. Anders worden de eitjes koud en je zus witheet. En doe even een pyamabroek aan. Ik zie je graag in een boxer, of juist zonder, maar ik weet niet of dat dat voor de andere dames ook geldt…” Ze knipoogde. Ik trok een spijkerbroek aan en een paar slippers; Joline was al in haar pyjama naar binnen gelopen.

Er stond een uitgebreid ontbijt op de bar. Koffie, thee, scrambled eggs, warme broodjes, cake, beleg… Joline bekeek het even en zei toen: “Zóóó…. Dame en heer, jullie hebben uitgepakt. Ik zie dingen die wij niet in huis hadden. Lekker hoor…” Rob keek op van zijn werkzaamheden. “Tja… Als je uitgenodigd wordt om een gezellig weekend ergens te logeren, moet je natuurlijk wel iets meenemen. Dus… geniet ervan! En voor de duidelijkheid: je kunt de koffie veilig drinken, die heeft Mel gezet. Ik moest maar voor mijn eigen bakje vergif zorgen, zei ze.” “Dank voor de mededeling, Rob. Mel, we zullen ervan genieten!”
“Ga jij van mijn lieve tweelingzus genieten, Kees? Laat ik het niet merken!” Claar en Ton kwamen binnen en ik zuchtte. “Jij luistert ook alleen maar selectief hé zus? We hadden het over Mel d’r koffie, tut.” Ton en Claar keken ook waarderend naar de uitstalling op de bar. “Lekker Jo…”
“Hohoho, d'r is niks van Jo.” Joline wees naar Rob en Mel. “Geheel conform afspraak hebben die twee het ontbijt verzorgd terwijl wij nog de slaap der rechtvaardigen sliepen. Dus dankbetuigingen gaarne die kant uit.”

We genoten van het ontbijt. Rob zei: “Er zijn een aantal dingen die in Engeland gewoon bagger geregeld zijn, maar hun ontbijt is dat persé niet. Lekker veel en vet. Goed voer voor de vent die hard moet werken. Alleen die vette worstjes en de witte bonen in tomatensaus heb ik nooit door m’n strot gekregen.”
Clara keek ondeugend. “Wij noemden dat altijd “Een blikje wijdbeens met periodieksaus”. Als Pa en Ma het niet hoorden, anders hadden we waarschijnlijk behoorlijk op ons lazer gekregen…” Ik keek onschuldig. “Ja. En tot een paar maanden geleden begreep ik natuurlijk absoluut niet wat er fout, schunnig of ongepast zou zijn aan die opmerking…”
“Kees Jonkman, je neus groeit.” Joline keek me streng aan. “Lekker door laten groeien, Jo. Misschien heb je er nog lol van… Als je batterijen leeg zijn.” Mel en Claar giebelden na die opmerking van Rob. Joline zuchtte. “In wat voor gezelschap bevind ik mij? Het is nog nét geen halftien ’s morgens en waar gaat het gesprek over? Wijdbeens, periodieksaus, een neus die groeit waar ik lol van zou moeten hebben als m’n batterijen leeg zijn…” Ze keek afkeurend. “Ik ben….”
“Een net meisje, jaja, we weten het, schat. Een meisje wat een paar weken geleden het recept van ‘gehaktstaaf’ wilde hebben, en daarbij een verdacht geïnteresseerde blik op mijn gulp wierp. Oh, wat een net meisje…” We grinnikten en gingen verder met eten. “Oké dames en heren… wat gaan we doen vandaag? Want om de hele dag hier binnen te blijven hangen is ook niks, ondanks dat jullie als gezelschap best wel te pruimen zijn… Suggesties graag.” Rob keek rond, maar het bleef even stil. “Als het een beetje fatsoenlijk weer was, zou ik wel weer eens een rondje willen rennen, maar…” Claar keek naar buiten. De winter was op z’n retour. De sneeuw was aan het smelten en vormde links en rechts van de weg een vieze, grijze drab.
Joline schudde haar hoofd. “Nee, nu niet rennen. Da’s de beste manier om je enkels aan gort te helpen. De grond is nog steeds keihard; als je uitglijdt heb je écht problemen. En een stukje wandelen heb ik ook niet zo’n zin in. Sneeuw is mooi en zo, maar smeltende sneeuw, die paar dagen dat je de mooie, witte wereld ziet veranderen in een grijze baggerzooi… Nee, niks voor mij.” “Tja… Dan zit er niks anders op dan een partijtje Pim-Pam-Petten of zo…” Ton keek niet écht enthousiast. Dat bracht me wél op een idee.

“Als we na het ontbijt eens het ouwe Monopolybord tevoorschijn halen…” Clara en Melissa waren meteen in de stemming. “Ja! Doen we, Kees! Lekker ouderwetsch met geld smijten. Zijn wij studenten héél goed in…” Clara trok Ton naar zich toe. “Ik heb hier een hele goeie partner zitten, denk ik…” Ik omarmde Joline. “Die van mij is een stuk beter. Is erin afgestudeerd en heeft er zelfs een titel in.” Melissa keek Rob aan. “En wij dan?” Rob haalde zijn schouders op. “Vertrouw maar op mijn spreekwoordelijke zeemansgeluk, schatje. We maken die lui in. Met boter en suiker.” Joline grijnsde. “Die staan hier op tafel, broertje. Ze helpen jou geen biet en oh, wat zal ik je laten zweten als je straks voor de Kalverstraat met een hotel staat…” “Dan hoop ik voor jou dat je hotel een beetje fatsoenlijke koffie heeft, zusje, anders kun je naar je centen fluiten.”
Toen iedereen uitgegeten was, ruimden we de bar leeg en zette ik het Mononolyspel op tafel. Joline keek verwonderd. “Da’s een antieke versie, Kees… Nog in guldens en de Kalverstraat kost slechts 200 gulden!” Even later waren we lekker aan het spelen in drie koppels. Het ging aardig gelijk op; Na een uurtje was Den Haag het eigendom van Joline en mij, in Rotterdam zwaaiden Rob en Melissa de scepter en Amsterdam was van Clara en Ton. De rest de steden was verdeeld onder alle spelers; een straat hier en een straat daar. De huizen veranderden langzaam maar zeker in hotels. Maar Vrouwe Fortuna wisselde net zo snel van begunstiger als in het echte leven: de ene ronde gebeurde er weinig, de volgende ronde struikelde elk stelletje wel een keer op een hotel van een tegenstander. Uiteindelijk moesten Joline en ik het onderspit delven: Gedurende drie ronden renden de anderen Den Haag lachend voorbij en wij moesten twee keer het volle pond betalen op de Coolsingel in Rotterdam en de ronde daarna op de Kalverstraat. Beiden met een hotel. En toen waren we failliet.

“Helpt goed hoor, die bachelortitel Economie!” Clara lachte Joline uit. “Ja ik ben ook bijzonder onder de indruk”, grinnikte Melissa. “Weet je zeker dat je wel de goeie college’s hebt gevolgd?” “Dames, kijk nou uit. Mijn meissie kan heel slecht tegen haar verlies. Voor je het weet zit ze bij je op schoot en buigt ze zich voorover om je te zoenen, zodat haar haren voor het speelbord hangen en je niks meer ziet. En op dat moment gaat ze gemene dingen op het speelbord doen. En als je daar wat van zegt, schrikt mevrouw zogenaamd en flikkert ze het speelbord om. Been there, done that, got the T-shirt.”
Joline keek me verontwaardigd aan. “Wil jij niet al mijn speeltrucs verraden, meneer Jonkman?” Ik keek rustig terug. “Nee hoor, dat deed ik niet. Ik heb bijvoorbeeld niet verklapt dat jij tijdens dat potje schaak mij onbeschaamd zat te verleiden met een nogal kort rokje, zodat ik een best wel sexy slipje kon zien en een aantal knoopjes van je mooie blouse onverantwoord los. Ondanks dat was ik behoorlijk aan de winnende hand, dame, totdat jij begon te zoenen.” Joline zuchtte diep. “Rotzak. Al mijn bedrijfsgeheimen verraden.” Mel en Claar lachten haar uit en Clara zei: “Jo, ik vind je een hele lieve meid, maar als jij op mijn schoot komt zitten zoenen met een kort rokje en teveel decolleté, lig je binnen een seconde met je kont op de grond.”
Ton grijnsde. “Je kunt het natuurlijk bij mij proberen, maar…” Clara onderbrak hem onmiddellijk. “Maar wát, luitenant? Laat ik niet merken dat jij ligt te klefbekken met mijn lieve schoonzus!” Ton bleef lachen. “Háp… Fijn dat je zoveel van me houdt, schatje…” Clara zuchtte en kroop tegen hem aan. “Rotzak. Ja, ik hou veel te veel van je, en helaas weet je dat ook veel te goed…” Ik moest lachen. “Kijk nou eens… Clara Jonkman, een van de twee natste dromen van het Amersfoorts Lyceum, helemaal verliefd… Daar hadden je vorige vriendjes alleen maar van kunnen dromen, Claar!”
Ze keek me aan en snoof. “Mijn vorige vriendjes… Jaja. En een week daarna hadden ze mij ingeruild voor Mel. Of omgekeerd. In de hoop dat die wél in bed te krijgen was. Watjes. En in Wageningen idem. Ik ben daar geen enkele échte vent tegen gekomen. Zoals deze beer hier naast me…” Ze kuste Ton. Melissa giechelde: “En dat geldt voor mij ook. Alleen heet mijn beer Rob.”
“Mijn beer heet Balou”, gniffelde Joline, “en met Balou heb ik een uiterst platonische relatie.” Ik trok demonstratief een wenkbrauw op en Joline zuchtte. “Nou ja… Balou is de laatste tijd een stuk assertiever geworden. Als Kees ligt te snurken wil hij nog wel eens vrijpostig zijn…" Ze lachte plotseling. "Heb je die foto nog, Kees?” “Weet je het zeker, Joline?” Ze knikte. “We zijn hier in goed gezelschap. Mijn broers hebben mijn borsten ondertussen een aantal keren kunnen zien en mijn aanstaande schoonzussen ook. Dus, kom op met die foto!”
Ik haalde mijn schouders op. “Oké… Zelf weten.” Ik pakte mijn telefoon en zocht de foto op dat Balou tussen Joline’s borsten lag. “Kijk… Zó trof ik mijn schatje en die beer waar ze een uiterst platonische relatie mee heeft, een aantal nachten geleden aan…” De anderen schoten ook in de lach. “Kun je foto naar ons toesturen, Kees? Komt goed van pas bij die beeldende Powerpoint op jullie bruiloft…” Ton grijnsde breed. Joline viel uit.
“Nog niet misschién, Kees! Haal het niet in je hoofd! Je weet de straf!” Ik keek de rest aan. “Als ik op het punt sta iets niet goed te doen in de ogen van meisje Boogers hier, dreigt ze me te smoren met een van haar panties. Op zich lijkt me dat wel een mooie dood, maar de juffrouw wil dat gaan doen een paar seconden vóórdat ik klaar zou komen. En dat is natuurlijk een uiterst gemene typische vrouwenstreek…” Ik trok een verongelijkt gezicht.
Joline moest giebelen en zei: “Kom jongelui, wordt er nog verder economisch gespeeld of gaan we verder met het uitwisselen van elkaars erotische geheimen?” De anderen waren het er snel over eens: het potje Monopoly zou zich nog úúren kunnen voortslepen. Dus we ruimden het spel op en gingen zitten. “Nou zussie… brand los!” Ton boog zich geïnteresseerd naar voren.
Joline’s ogen glommen ondeugend. “Ik stel voor dat we het iets anders doen: Een variant op truth or dare. We gooien stuk voor stuk met twee dobbelstenen. Degene die het hoogst gooit stelt een vraag aan degene die het laagst gooit. Oké?” We stemden allemaal in, tot mijn verrassing zelfs Clara. De dobbelstenen kwamen weer tevoorschijn en Melissa won. Ton gooide twee enen. Er kwamen denkrimpels in Mel d’r voorhoofd. “Tja… wat moet je het vriendje van je tweelingzus nou vragen… Moeilijk, moeilijk… Ton: waarom Claar en niet Mel?” Hij keek enigszins opgelucht. “Omdat ik als een blok viel voor de ogen van Claar. De rest zag ik niet eens; we gaven elkaar een hand en onze ogen raakten elkaar misschien een halve seconde, maar toen wist ik het al. Vijf seconden daarna gaf ik jou een hand, keek jou in je ogen, maar die kortsluiting die ik bij Clara had, miste ik bij jou. Wat niet wil zeggen dat je niet aardig bent, overigens… Je bent een hele lieve en leuke schoonzus.” Melissa knikte nadenkend. “Netjes omschreven. Dank je wel.” Ze knipoogde naar hem.

“Oké jongens… volgende ronde!” De tweede keer verloor ik en won Rob. Hij was minder subtiel. “Kees… Waar viel jij op bij mijn zusje?” Ik voelde mijn hoofd wat warmer worden, maar dacht toen: ‘What the hell…’ We zitten in goed gezelschap. “Haar benen. Ze liep een van de eerste dagen dat ik bij DT liep voor me in de hal en ik kon mijn ogen niet afhouden van die prachtige benen die pas op leken te houden bij haar oksels. Een dag later zat ze achter haar desk en kon ik voor het eerst haar gezicht goed zien. En dat was óók de moeite van het bekijken meer dan waard…”
Joline grinnikte. “En in plaats dat meneer dan eens een praatje aanknoopt of zo… Niks hoor. ’s Morgens marcheerde hij langs met een beleefd ‘Goedemorgen mevrouw!’ en ’s avonds bijna hetzelfde: ‘Een fijne avond mevrouw!’ Hij was de enige in het hele pand die me met ‘mevrouw’ aansprak. Dus beantwoordde ik de groet dan ook beleefd met: ‘U ook een prettige avond, meneer.’ Ik wist z’n voornaam al lang, maar ik had me voorgenomen zolang hij lekker formeel doet, doe ik dat ook. Totdat mijn Mini kuren kreeg… Pas toen ik naast hem zat in de Volvo, vlak voordat we wegreden uit Gorinchem, heb ik me netjes voorgesteld… Hup, nog een rondje gooien, jongens!”

We deden nog een paar rondjes en langzaam maar zeker kwamen er wat voorkeuren van de diverse dames en heren aan het licht. Totdat Ton op een gegeven moment zei: “Jongens, ik vind dit op zich hartstikke leuk en gezellig en zo, maar er zijn toch een aantal dingen die alleen mijn schatje weet en die niemand anders, ook mijn zus, broer, schoonzus of zwager niet, ook maar ene moer aangaan. Ik ben niet preuts, maar als nu sommige vragen gesteld zouden worden en ik daar eerlijk op zou moeten antwoorden, loop ik de rest van het weekend met een rooie kop rond.”
Joline knikte. “Misschien heb je gelijk, broertje. Jongens, we stoppen ermee. Ik hou van jullie allemaal, en wil dat niet op het spel zetten. En laten we één ding afspreken: wat hier het afgelopen uur aan ontboezemingen naar boven kwam, blijft hier. En nergens anders. Mee eens?” We knikten allemaal braaf. “Mooi. Dan gaan eens lunchen, want Jolientje heeft trek. En als ik al trek heb, weet ik zeker dat mijn vriendje én mijn twee broers ook trek hebben, om van honger maar niet te spreken. Kees en ik zetten wat spullen op de bar, je mag zelf je broodjes smeren en vooruit, je mag ze ook zelf opeten. Kees?”
“Dan zal ik me over de koffie ontfermen. Een normaal bakje voor mezelf en aangelengd water voor de rest.” Rob stond ook op. Ik keek even naar buiten. “Jongens, ik wil niet de hele dag binnen zitten. Ik stel voor dat we na het eten tóch even een uurtje gaan lopen. Gewoon even het bos in, rustig wandelen, even uit de droge lucht van de CV en even kou lijden. Dat maakt je kop helder en zorgt dat je vannacht goed slaapt.”

“Oh, dat doen we toch wel, hoor. Lichaamsbeweging genoeg gehad vannacht…” Clara giechelde en Ton kuste haar even. “En dat geldt voor ons ook”, zei Melissa, “hoef je niet voor te gaan lopen, Kees.” “Hé rood krengetje… Sommige dingen blijven privé. Ook hier, denk er aan.” Rob lachte en trok haar op schoot. “Nou vooruit, wij zijn ook de beroerdsten niet…” Joline kwam achter me staan en trok mij naar zich toe. Haar handen gleden van mijn billen over mijn buik naar boven en kwamen op mijn borst tot stilstand. “Ik heb vannacht heerlijk gevreeën met de liefste ingenieur van Veldhoven. De man die ooit bekend stond als ‘De IJsberg’, maar ondertussen op miraculeuze wijze ontdooit is.” Ik lachte en gaf haar een zoen. “Ja, dat gaat snel, zeker met de ‘stomende sex’ die wij regelmatig beoefenen. Dan wil een ijsberg wel ontdooien…”

Een paar maanden geleden zou met name Clara onmiddellijk een smerig gezicht getrokken hebben bij deze ontboezemingen, maar ze glimlachte naar ons. “Ik ben er blij mee jongens, dat wij elkaar hebben. Kom, groepshug!” Ze stond op, trok Ton overeind en even later stonden we in een kring, de armen om elkaar heen. “Ton, ik wed dat een heleboel kerels in Wageningen nu stinkend jaloers op je zijn.” Hij keek Joline aan. “Hoezo zussie?” Ze gniffelde. “Jij staat tussen beide Red Twins, met hun armen om jou heen… Er zullen tientallen kerels zijn die er veel voor over zouden hebben om met je te ruilen.” Hij haalde zijn schouders op. “Vast. Maar slechts één van Red Twins mag ik ‘de mijne’ noemen. Hij gaf een zoen op Clara’s haren. “De ander, hoe lief en knap ook, speelt toch een beduidend kleinere rol in mijn leven.” Een zoen op Mel’s haren volgde. Die keek op. “Da’s lief van je, aanstaande zwager.”
En, met een glimlachje naar Clara: “Zus, we hebben nog nooit een serieuze poging gedaan met deze twee knappe kerels om van identiteit te wisselen…” Rob greep haar in haar haren, trok haar voorzichtig achterover en keek haar aan. “En dat gaan jullie ook niet doen, rooie krengetjes. Wij merken het. Onmiddellijk. En als ik jouw zus in mijn bedje aantref… Jullie mogen dan nonverbaal kunnen communiceren, de gebroeders Boogers kunnen dat ook. En hard. Met name met onze handen.” Ton vulde aan: “Zelfs de eerste avond dat ik jullie zag, hadden jullie geen schijn van kans gehad, dames.”
Clara knikte. “Ik kan dat bevestigen. Toen ik die avond deze kamer inliep om mijn diensten aan te bieden en een blad vol hapjes viel, probeerde ik nog de schuld op Mel te schuiven. Ik kreeg een woedende blik en zachtjes, maar doordringend de volgende tekst te horen: ‘Je kunt dat trucje vast op veel mensen uitproberen Clara, maar probeer het nóóit meer met mij.’ En die woedende luitenantsblik… Ach het was maar een tweede luitenant. Die vreet ik bij het ontbijt…AU!” Ton trok aan haar haren. “Pas jij een beetje op, schatje?” We knuffelden elkaar nog even, totdat Rob zei: “Kom, ik maak de koffie, jullie zorgen voor de lunch. En daarna gaan we inderdaad een stukje lopen.”

Een uur later liepen we rustig langs het cooperparcours. “En hier wordt de loopgroep van Kees elke dinsdag afgeknepen. De zielepoten.” Joline zei het met een brede lach op haar gezicht. Ton keek vragend. “Ja, ik heb een jaar geleden een loopgroepje gestart. Ik liep hier al vaker, en op een gegeven moment sloten een paar mensen zich bij me aan als ik ging lopen. Langzaam maar zeker is dat nu een vast clubje van een stuk of tien mensen geworden, variërend van een marathon-loopster van ruim vijftig tot een manager van Philips met een belabberde conditie die zijn lichaam weer wilde opkalefateren. En da’s aardig gelukt. Jong, oud, goeie conditie of belazerd: ze moeten er lol in hebben. Ze doen het voor zichzelf, niet voor mij. Alleen onder deze weersomstandigheden even niet. Geen zin in blessures.” Joline giebelde. “Een aantal weken terug is Marion zichzelf hier tegengekomen. Had een conditie als een natte krant en werd twee keer ingehaald door een vrouw van meer dan vijftig jaar… Goed lesje nederigheid, wat ze toen ook nodig had.” “Nu niet meer Jo, want Marion loopt nu lekker mee als we tussen de middag gaan rennen”, zei Rob. “Klopt. Ze heeft heel hard aan haar conditie gewerkt”, zei Joline. “Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Is nu gewoon een fijne collega, inplaats van die omhooggevallen, arrogante tut-hola die ze was toen ze bij DT begon. Enfin, jullie hebben haar levensgeschiedenis gehoord op Sinterklaasavond.” Clara knikte. “Ja. Leuke meid. En moedig ook, om dat zo te vertellen in een vreemd gezelschap.”

Rob keek naar de bewolkte lucht en pakte zijn telefoon. Even zat hij er op te kijken en zei toen: “Jongens, ik denk dat we naar huis moeten. En onze spullen pakken en als de wiedeweerga richting Wageningen moeten rijden. Er komt vanuit België een hele bak ijzel aan. Da’s niet goed.” “Méén je dat?” Mel keek geschrokken. “Kijk maar eens hier, liefje…” Ik keek mee en inderdaad: op buienradar was te zien dat het over een uur of twee goed fout zou kunnen zijn. “Oké jongens… rechtsomkeert, spullen inpakken en wegwezen. Mijn lieve zusjes moeten wel veilig thuiskomen.”
We liepen terug en onderweg zei Clara: “Oh, jongens, nóg een dingetje: Ton en ik hebben het er gisteravond over gehad… Zouden wij aan kunnen schuiven bij jullie danscursus?” Mel giebelde. “Hebben wij het ook over gehad, en die machinist van mij vond dat ook wel een leuk idee…” Ik lachte. “Ik zag jullie gisteren aan de bar op de dansschool wel overleggen dames… Zonder woorden, maar de strekking was duidelijk. Volgens mij hebben Carlos en Juanita er niks op tegen als jullie vieren aanschuiven. Juanita vroeg ten minste aan me of ik al wist of ze er vier cursisten bijkregen…” De tweeling keek blij. “Mooi! Dan gaan we dat doen. Dansen met deze kerels is geen straf; zo kunnen wij ook nog wat leren.” Clara lachte. “Bovendien…” Ze grinnikte, “moeten wij ook goed voor de dag komen op de bruiloften die er aan zitten te komen!”
Joline keek geïnteresseerd. “Wil je ons wat vertellen, Claar?” Die schudde het hoofd. “Nee, wij hebben nog geen plannen, behalve: eerst de studie afmaken en een baan zoeken. Daarna is er tijd voor trouwplannen. Dus… nog anderhalf jaar wachten, blonde schoonheid!” “Niks ervan. Een half jaar hooguit. En dan mag deze blonde schoonheid zich tooien met de naam ‘Jonkman’ en zet ze elke avond mijn pantoffels klaar en geeft ze me, samen met een bak koffie, de krant als ik ’s avonds moe van het werk thuiskom.”
Joline gromde zachtjes. “Oh, wat ben jij moe ’s avonds… van het tekenen. Weet je: ik begrijp niet dat Theo jou het salaris van een teamleider betaalt. Al die piraten doen toch waar ze zelf zin in hebben.”

Al kibbelend kwamen we thuis. Beide stelletjes pakten snel hun spullen bij elkaar. Joline haalde wat plakken cake uit de kast en deed die in twee zakjes. “Hier, voor onderweg. Of voor bij de koffie in Wageningen.” We namen toen afscheid. “Sorry jongens dat dit weekendje samen zó moeten eindigen, maar anders zitten we hier vast!” Ik keek Ton en Rob aan. “En waar slapen jullie?” Rob knipoogde. “Mijn schatje heeft een bedje van één meter twintig breed… En ik geloof dat dat voor Claar ook geldt… Sssst! Niet aan pa en Ma vertellen en al helemaal niet aan Chantal en Karel! Die leven nog in de veronderstelling dat deze rooie tweeling maagd is.”
Beide meiden proestten het uit en Mel zei: “Vergeet dat maar gerust, Rob. Na ons eerste weekend in Wageningen, toen we op de Grebbeberg gewandeld hadden, kwam ik dinsdags even in Amersfoort. Terwijl we in de keuken koffie stonden te maken vroeg Ma: ‘En schatje… Heb je genoten van je machinekamerbaas?’ Ik kreeg een kop als een boei, maar kon niet anders dan toegeven dat we heerlijk gevreeën hadden. En wat doet Ma? Ze zet het dienblad neer, slaat haar armen om me heen en zegt: ‘Daar ben ik blij om, lieverd. Geniet van die vent van je!’ De schat… Ik stond bijna te janken.” “Chantal is een hele lieve vrouw”, bevestigde Rob, “en ik ben blij dat onze ouders ondertussen ook goede vrienden zijn geworden.”

We gaven elkaar een knuffel of een ‘high five’ en toen deed ik de deur open. “Kijk maandagochtend maar goed uit, jongens en meiden. Als de grond dan nog steeds zo bevroren is als nu, zal de spits een ramp zijn en fietsen naar de universiteit wordt dan ook bloedlink.” “We zien het wel, Kees. Kom heren, op naar Wageningen, dan kunnen we dáár gaan rollebollen in bedjes van 1,2 meter! De dames Jonkman hebben zin in jullie!” Even later zwaaiden we hen uit. Het was nog droog, maar de lucht trok verder dicht tot het bijna donker was. “Ik hoop dat ze veilig overkomen, Kees.” Ik knikte. “Volgens buienradar start het hier over een uurtje; de buien trekken naar het noorden. Dus dat gaat wel lukken met dat stel. Kom, naar binnen, ’t is koud op de overloop.” We ruimden samen even de etensrommel op en daarna verschoonde ik de bedden van de logeerkamers. Klaar maken voor nieuwe logé’s… Je weet maar nooit. Joline had ondertussen de stofzuiger ter hand genomen en was in de kamer bezig. Samen ruimden het huis even op en na een uurtje was alles weer spic en span.
“Zo… Nu even lekker rustig weekend vieren met ons tweeën.” Joline lachte ondeugend. “Met die twee draken en hun temmers moet je zó vreselijk op je woorden letten; één letter verkeerd en er worden weer allerlei vunzige gedachten geuit.” “Is dat zo? Ik had helemaal geen vunzige gedachten hoor, toen jij zei dat je even ging zuigen…” Ze keek me aan. “Kéés!” Ik keek berouwvol. “Sorry schat. Even afkicken na 24 uur in het gezelschap van draken en temmers.” Ze knikte. “Volgens mij is dat hard nodig." Ze keek spottend. "Ik heb gezogen; ga jij maar even blazen, dan ga ik nog een uurtje studeren.”

Ik weerstond de neiging om alsnog een frivole opmerking te maken, pakte de bugel en even later was ik druk bezig met het trompetconcert in E-mineur van Johan Hummel. Geen bekend stuk, behalve het derde deel, Allegro, wat vaak op radio te horen was. Dat deel kende ik redelijk, maar de eerste twee delen nauwelijks. En Greet had me opdracht gegeven om me juist op die eerste twee delen te concentreren, en niet op het populaire derde deel. ‘Dat zou te makkelijk zijn Kees! Als je je even wilt ontspannen, mag je het derde deel spelen, maar ga daar niet op studeren.’ Ze had gelachen terwijl ze het zei, maar ik had bliksems goed door dat ze het meende. Ik had aan de eerste twee delen m’n handen meer dan vol, maar na een uurtje kon ik met het eerste deel redelijk uit de voeten. Ik beloonde mezelf met het derde deel, en terwijl ik met de eerste maten bezig was, kwam Joline binnen. “Hé, dit klinkt bekend!”
Ze ging op de bank zitten luisteren en toen het stuk ten einde was, klapte ze zachtjes. “Is dat je huiswerk voor deze week? Da’s niet verkeerd!” Ik schudde het hoofd. “Nee schat. Dit was om mezelf even te belonen. Ik heb net een uur staan zwoegen op het eerste deel van dit concert. Dat ligt wat minder makkelijk in het gehoor.” Ze glimlachte. “Laat me het eerste deel dan ook maar eens horen…”
Ik keek een beetje geïrriteerd en ze knikte. “Ja, meneer Jonkman, vooruit met de geit. Ik ben waarschijnlijk minder muzikaal onderlegd dan Greet, maar ik kan best wel horen of je ergens de mist in gaat.” Ik stak mijn tong uit. “Slavendrijver…” Ze lachte liefjes. “Dat ben jij af en toe ook, hoor. Met name op dinsdagavond. Vooruit, ga ik nog wat horen?”
Ik zette de CD met de pianopartij weer op en concentreerde me. Het ging helemaal niet zo slecht. Oké, een paar loopjes gingen de mist in, maar dat was een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Al met al was ik redelijk content. Dat zag Joline ook: toen ik uitgespeeld was, liep ze naar me toe en zei: “Je hebt die tevreden grijns weer op je gezicht…” Een zoen volgde.

“En nu mag je de bugel opbergen; je bent voor vandaag klaar met je huiswerk.” “En jij dan? Moet ik jou niet overhoren?” Ze keek spottend. “Bij een masteropleiding gaat het niet om feiten die je in je kop moet stampen, maar om begrip en verder kijken dan je neus lang is, meneertje…” Ik gaf haar een tik op haar neus. “Dat weet ik maar al te goed liefje. Ik ben Ir. Dat is in het huidige onderwijssysteem hetzelfde als een Mastertitel, weet je nog?” “Joline’s ogen schakelden over op de stand ‘spottend’. “Ir is de afkorting van Irritante rotzak. Niks anders.” Een stoeipartijtje volgde en ik kietelde haar hevig in haar zij en onder haar voeten, iets waar Joline absoluut niet tegen kon. Hijgend ploften we even later op de bank neer. “Zo. Nu heb je je lichaamsbeweging voor vandaag ook weer gehad, dame. Kun je vannacht goed slapen.” Ze giechelde. “Ik hoop dat ik daar de kans voor krijg. Met zo’n macho toeteraar naast je weet je het nooit…”
Ik greep weer naar haar zij, maar Joline was te snel. Ze sprong op. “Niks ervan meneertje. Wij gaan koken. Het is bijna zes uur en deze dame heeft trek. Wij gaan samen koken, samen eten en samen uitbuiken.” Een uurtje later zaten we wéér op de bank, nu lekker voldaan. “Zo. En wat had mijn minnares nu op het programma staan? Wéér een potje stoeien?” Een afkeurende blik was de reactie. “Nee, dank je wel. Dat is de beste manier om “chinees te dineren”, zoals Ton dat noemde. Oftewel je buik vol stampen, je vingers in je keel te steken, alles er uit gooien en vrolijk opnieuw te beginnen met bunkeren. Bovendien moeten we dan nog een keer koken en daar heb ik nu even geen zin in…
Even serieus Kees. Jij had van Fred toch een heleboel gegevens, feitjes en bijzonderheden van de harde schijf van meneer de Rooij gekregen? Als je die nu eens gaat uitpluizen om die aanstaande maandag onder zijn neus te wrijven? Als daar zwaar belastend materiaal tussen zit, sta je sterker. Want als we die foto’s openbaar maken, is degene die er het meest last van heeft de lieve stiefmama van Floris; pa de Rooij staat er als lelieblanke engel in feite buiten. Behalve dat hij z’n lieve zoontje heeft opgevoed, natuurlijk.” Ik knikte. “Ja, je hebt gelijk…” Een triomfantelijk lachje begon zich om Jolines mondhoeken te vormen. “Rotmeid!” Ik pakte de laptop en opende de directory “De Rooij”. Een uurtje later keken we elkaar aan. “Dit is niet alleen Fred geweest… Wilma heeft hier ook een behoorlijk aandeel in gehad!”
Joline knikte. “Kan niet anders. Oké, wat hebben we op dit moment? Een behoorlijke hoeveelheid twijfelachtige belastingconstructies, zwart geld en de daarbij behorende witwaspraktijken via de Maagdeneilanden, keiharde aanwijzingen voor een gevalletje verzekeringsfraude na aangestoken brand in een van zijn verliesgevende bedrijven, iillegale medewerkers, geen afdracht van premies van zijn medewerkers en nog wat kleinere dingetjes. Al met al genoeg om meneer héél snel te laten dimmen.” Joline keek tevreden. “Schat, als ik jou niet had… van de meeste van deze zaken heb ik de ballen verstand. Ik zie cijfers, maar wat ze zeggen… Het zal wel.”

Ik dacht even na. “Het zou fijn zijn als jij tóch bij dat gesprek met de Rooij zou zijn.” Joline schudde het hoofd. “Nee. Ik ben de troefkaart tijdens het gesprek met mevrouw de stiefmama. Wilma zou een veel betere kandidaat zijn; zij heeft een aantal van deze zaken ontcijferd.” Ze giebelde. “En met Fred op de achtergrond kan je met gerust hart meneer héél erg boos maken… Zal ik die beer eens bellen?”

Ik knikte en Joline pakte haar telefoon, toetste het nummer van Fred in. “Goedemiddag, geliefde direct leidinggevende…”, klonk het even later. “Hallo, mijn beste mannelijk medewerker… Hoe is het in Rhenen?” Het was even stil. “Nou, in feite niet zo best”, kwam het antwoord. “Oh? Toch niets ernstigs?” Wilma’s lach klonk op de achtergrond. “Nee hoor… We constateerden net voor je belde dat we vandaag nog niet gedouchd hadden…” Joline trok een gezicht. “Jullie zijn écht erg. Stelletje oversekste pubers.” “En nog smerig ook”, vulde ik aan. “Ha! Is dat mijn buddy? Wij smerig? Heeft Joline jouw poten wel eens geroken als je terugkwam van patrouille en je je sokken uittrok? Dát is pas smerig! Maar vertel eens… Waarvoor bellen jullie op een willekeurige zaterdagavond om kwart over acht?”
“Wij hebben de administratie van meneer de Rooij eens bekeken Fred. En ik kom er redelijk uit, maar er zijn nog wat dingen onduidelijk." Het was even stil, toen vroeg Wilma: “Wat hebben jullie ondertussen ontdekt, Joline?” Ze noemde het rijtje op en Wilma lachte. “Er is nog veel meer, maar daarvoor moet je wat dieper graven. Maar goed, dit is een aardig begin om meneer diep door het stof te laten gaan. Overigens: die verzekeringsfraude is momenteel al onderwerp van onderzoek bij mijn maatschappij; als we het bewijs helemaal honderd procent rond hebben, wordt hij uit onze maarschappij gegooid, zijn naam als ‘fraudeur’ bekendgesteld bij alle verzekeringen en kan hij alleen nog maar voor zijn verplichte verzekeringen terecht bij één maatschappij. En die is niet geheel toevallig onbeschoft duur. Dat vuiltje komt waarschijnlijk over een weekje in de openbaarheid.”

“Ik heb het vermoeden dat meneer zich daarna behoorlijk gaat terugtrekken uit zijn bestuursfuncties en commisariaten, Wilma.” “Dat denk ik ook wel. Niemand zal nog iets met deze figuur te maken willen hebben. Bovendien zal hij een tijdje op kosten van de staat in een hotel verblijven. Hij heeft ook nogal wat belastingfraude gepleegd... Hé lomperd! Hou je poten thuis!” Er klonken wat onbestemde geluiden door de telefoon. “Sorry. Meneer hier naast me vond het nodig om me te gaan kietelen.” Joline lachte. “Oh, zo’n type zit hier ook naast mij. Simpel op te lossen door te zeggen dat je niet meer gaat douchen.” Er klonk een grom. “Jij gaat het maandag moeilijk krijgen, mevrouw Boogers…” “Misschien vandaag al, makker.” “Da’s prima, Kees. Samen laten we die dames wel bakzeil halen!”
Joline greep in. “Hé heren… We willen een gemeenschappelijke vijand overwinnen. Dan is het niet handig om onderlinge vetes uit te vechten. Dat zouden juist jullie moeten weten... Hoe gaan wij meneer aanpakken?”
Fred antwoordde. “Kees heeft een gesprekje met hem... Waar ook alweer?" "Parkeerplaats Mc Donalds, vlak bij DT." "Oké... Die ken ik niet, maar zoek ik wel op." "Leugenaar!". hoorden we Wilma zeggen. "Ik vond twee weken terug nog een bonnetje van die tent in je jaszak! Twee hamburgers en een grote friet met cola... Vreetzak!" "Shit... Betrapt. Enfin: het lijkt me het beste dat Kees alleen begint. Als meneer een knokploegje meegenomen heeft spring ik wel bij. Anders niet. Dan blijf ik als mijn bescheiden zelf op de achtergrond een hamburger naar binnen werken. Of twee.” Nu was het Wilma die gromde. “Eéntje, meneer veelvraat. Niet meer. En ik wil het bonnetje zien”
Uiteindelijk besloot Wilma het gesprek met: “Weer eens zo’n klootzak letterlijk de grond in kletsen. En dit is een redelijk grote vis; nadat we hen hebben ingelicht zal de belastingdienst ook wel belangstelling voor ‘m hebben.”
We verbraken de verbinding en keken elkaar aan. “Zo. Meneer gaat een hele slechte maandagavond tegemoet, denk ik.” Joline knikte. “Tijd dat zo’n type eens keihard op z’n gezicht gaat. En nu: einde speurwerk… Tijd voor iets anders. Jij had het vandaag over mijn schaak-tactieken… Die wil ik weer eens in praktijk gaan brengen!”
Ik knipoogde. “Oh? Met alles erop en er aan? Lijkt me een goed idee, schoonheid…” Ze gniffelde. “Je wilt het jezelf weer moeilijk maken? Zet jij dan het bord maar op, en schenk een lekker glas wijn in en snij wat kaas, dan ga ik zorgen voor de ehh…. entourage.” Ze stond op en verdween in de slaapkamer. Grinnikend zette ik het schaakbord klaar, ontkurkte een fles wijn en sneed wat belegen kaas in blokjes. Even later ging de slaapkamerdeur open en met een triomfantelijk: “Jij gaat verliezen, Kees!” kwam Joline binnen. Breed glimlachend liep ze naar de tafel toe: Mooie rode lippen, haar haren los om haar hoofd, een doorschijnende, rode blouse, witte, wijde rok, koffiebruine panty’s, witte schoenen met hoge hak. Haar parfum vulde de kamer. Demonstratief legde ik mijn koning om. “Oké, je hebt gewonnen, schoonheid… Zullen we dan nu…”

Ze legde haar vinger op mijn mond. “Niks ervan. Zitten en spelen. Als jij wint, doe ik vanavond alles wat jij wilt, maar als ik win… Oh, wat zul je een spijt hebben van deze avond… en nacht…” Ze ging zitten en sloeg haar benen over elkaar. Haar rok gleed een stukje omhoog en ze deed net of ze het niet zag. Ik grinnikte. “Als ik leerling was geweest op jouw school, was ik vanaf dag één op schaken gegaan, Joline.” Ze giebelde. “Ik verdenk sommige klasgenoten er dan ook ernstig van dat ik de aanleiding was voor hun schaak-belangstelling… Maar dat kunnen we niet meer nagaan, denk ik. Misschien op een reünie…”
Ik had wit getrokken en mocht beginnen. Geen herdersmatje; als die faalde was je uitgangspositie nogal zwak voor een goede tegenstander. Ik besloot om zeer defensief te spelen; laat de tegenstander maar komen! Joline was, dat had ik ondertussen wel gemerkt, een vrij agressief schaker. Dat bleek: met drie pionnen, gedekt door loper, paard en koningin kwam ze naar voren. Een tijdje ging dat goed en kon ze een aantal pionnen en een paard van mij veroveren, maar op een gegeven moment was haar opstelling té open: in drie beurten van mij raakte ze een toren en twee paarden kwijt en zette ik haar voor de eerste keer schaak.
“Zo, meisje Boogers… Laat nu maar eens zien wat je nog meer in je mars hebt.” Ze keek sip. “Ik denk dat ik moet overgaan op een andere strategie…” Wéér sloeg ze haar benen over elkaar heen en ‘vergat’ ze haar rokje naar beneden te trekken. “Juffrouw Boogers… Wilt u uw tegenspeler niet afleiden met uw mooie benen?” “Hé? Wat?” Semi-geschokken trok ze haar rokje iets omlaag, en zette haar voeten naast elkaar. Ik kon nu recht tussen haar benen kijken.
“Mooi slipje, juffrouw Boogers… Frans?” Ze gniffelde. “Oui monsieur…” “O, dát deel van de Franse les vond je wél interessant?” Een gegromd ‘Rotzak!’ was haar reactie en ze sloeg haar benen weer over elkaar en trok ditmaal haar rokje wél omlaag. Het hielp haar weinig; een half uurtje later had ze haar koning, één loper, één toren en drie pionnen over, tegenover het koningsechtpaar aan mijn kant, twee torens, een loper, een paard en vier pionnen. En ik begon haar in de tang te nemen: steeds verder dreef ik haar koning in de hoek. Ze raakte haar laatste toren kwijt en met haar loper op zwart kon ze niet veel doen; ik zorgde er voor dat mijn pionnen op wit stonden en gaf haar geen seconde de tijd om iets met haar loper of toren te doen; óf ik zette haar schaak, óf ik bedreigde een van haar andere stukken, zodat ze die moest verdedigen. Uiteindelijk, na meer dan een uur spelen stond ze schaakmat en legde ze haar koning om. “Wat ben jij een vuile, methodische moordenaar…”

Ze keek me aan en werd vuurrood, sloeg een hand voor haar mond, sprong op, plofte naast me op de bank en sloeg haar armen om me heen. “Sorry!!! Dat had ik niet mogen zeggen… Sorry, schat!” Ik grinnikte. “Ik neem aan dat je doelde op mijn schaak-prestaties. Niet op andere activiteiten. Excuses aanvaard, dame. Schenk me nog maar een wijntje in en snij nog maar wat kaas.” Ze keek me aan. “Zeg Kees Jonkman, je hebt zelf benen en handjes, hoor…” “Dat klopt, maar vijf kwartier geleden zei een zeker iemand: ‘Als jij wint, doe ik vanavond alles wat jij wilt…’ Dat moment is nu gekomen, dus…” Ze trok een pruillipje. “Ik schaak nooit meer met jou.” “Te laat…”
Even later zaten we op de bank. Ik had het zeil er weer overheen gelegd. Joline tegen de armleuning, met haar benen over de mijne heen. “En wat wilt u met me doen, meneer”, zei ze met een verlegen stemmetje. “Ik wil dat mooie Franse slipje wel eens beter bekijken, meisje. Doe je rokje maar eens omhoog!” “Maar meneer… Dat is toch niet netjes? Dat wil ik niet!”
Ze trok haar rokje demonstratief omlaag. “Niet zeuren. Jij doet alles wat ik wil vanavond.” Ik gleed met mijn hand onder haar rok, in één keer tot ik haar slipje voelde. “En nu die lekkere benen wat uit elkaar!” Ze stribbelde tegen. “Menéér!” Ik ging op het midden van de bank zitten en trok haar mee. “Draai je om! Dan krijg je een pak voor die mooie billen van je. Ben jij nou gek… Me eerst zitten opwinden en dan, als puntje bij paaltje komt, tegenwerken? Niks ervan. Je zal luisteren, meisje!”
Ik draaide haar om: ze lag nu op haar buik bij me op schoot en ik trok haar rok weer omhoog. “Lekkere lange benen… Daar ga ik van genieten, meisje!” Ze stribbelde nog steeds tegen, tot ik een pets op haar billen gaf. “Auw…” “Ja, dat krijg je ervan als je ongehoorzaam bent. Stilliggen, of je krijgt er nog meer.” Ze lag niet stil; ze kronkelde en probeerde steeds weer los te komen.
Wéér een tik op haar billen maar nog steeds tegenwerking. Ik zuchtte demonstratief. “Luister meisje, we kunnen dit op een simpele manier oplossen of op de moeilijke manier. De simpele manier is: je doet nu gewoon wat ik zeg. De moeilijke manier is: je krijgt net zo lang klappen op je billen tot je je overgeeft. Zeg het maar…” Ze draaide haar hoofd naar me om. “Ik ben een net meisje!” Meteen begon ze weer te spartelen. Ik legde een been over haar onderbenen heen en pakte haar handen op haar rug in één hand vast. Zo had ik nog een hand over, en Joline kon geen kant meer op. “Zeg het maar als je je overgeeft, meisje…”
Weer keek ze me aan; een lange, geile blik, gevolgd door een vinnig: “Echt niet!”
Péts. Een tik op haar billen. Ze schokte.
Even streelde ik haar billen en meteen volgde een tweede klap. “Auw!”
Ze hijgde, maar probeerde nog steeds los te komen.
“Stop met dat geworstel! Je wordt er alleen moe van en het helpt je geen moer.”
Péts, op haar linkerbil en meteen daarna op haar rechter.
“Zo. En nu gaat je mooie rokje omhoog; ik wil je benen helemaal zien. En dat mooie Franse slipje ook.”
Ik trok haar rokje tot boven haar billen op en Joline protesteerde.
“Nee, meneer… dat is…” Péts. Een klap op haar slipje.
Meteen daarna gleed mijn hand tussen haar benen en ik hoorde een zacht kreuntje.
“Zo… dat vind je wel prettig, meisje?”
Ik dwong haar benen iets uit elkaar en betastte nu haar poesje.
“Néé, Niet daar… Ohh meneer…”
Mijn hand lag nu strak tegen haar mooie Franse slipje aan en bewoog langzaam heen en weer.
Bijna onmerkbaar spreidde Joline haar benen iets en ik voelde haar ademhaling versnellen.
“Meneer… Dit is… Dit mag niet!”
“Oh? Maar je vindt het best wel prettig, toch? Zal ik stoppen?”
Met een vinger streelde nu snel over haar klitje, door haar slipje en panty heen.
“Nee… Niet stoppen nu…” Ze spreidde haar benen verder. “Ik zal doen wat u wilt, meneer…”
“Goed zo, meisje. Ga dan nu maar eens op je knieën zitten, zodat ik overal goed bij kan.”
Ik haalde mijn been weg en liet haar handen los.
“Die mooie lange benen wat verder uit elkaar…”
Ze kreunde toen ik mijn strelingen intensiveerde. Met mijn ene hand tussen haar benen, mijn andere hand ging op zoek naar haar borsten. Toen ik zachtjes in een tepel kneep kreunde ze weer. De andere tepel volgde, alleen nu wat harder. Meteen daarna voelde ik haar slipje vochtig worden.
“Meneer…Ik word nat! Ik moet…” “Jij blijft hier. Je gaat nergens heen tot je toestemming krijgt.”
Ik versnelde mijn bewegingen tussen haar benen en Joline hijgde sneller.
“Je bent een geil meisje, wist je dat?”
Een kreun volgde.
“Een heel geil, ondeugend meisje. Heel onschuldig lopen te zijn en ondertussen mij opwinden met je mooie benen en je korte rokje… En zonder BH. Ik voel dat je tepels keihard zijn.” Ik rolde een tepel tussen duim en vingers en Joline gierde het uit. Haar slipje werd doorweekt!
Meteen sloeg ik tussen haar benen.
“Zó lekker…” hoorde ik zachtjes. Ze draaide haar hoofd naar me toe.
“Kees… Mag ik op je schoot zitten? Lekker op je schoot klaarkomen?”
Ik knikte en ze stond op, trok mijn broek omlaag. Daarna trok ze haar slipje uit en legde het naast me neer.
Er zat al een opening in haar panty.
Ze klom op me, pakte mijn paal en leidde die in haar poesje. Langzaam en genietend liet ze zich zakken tot ze niet verder kon.
Ik trok haar hoofd naar me toe en zoende haar hevig. Langzaam begon ze op en neer te gaan; ik voelde elk ribbeltje in haar warme, natte kut.
“Zó lekker… Zuig aan mijn tieten! Bijt er in, knijp erin… Allemaal voor jou!”
Haar borsten waren vlak voor me; haar tepels stonden, door haar blouse heen hard en stevig vooruit.
Toen ik een tepel in mijn mond nam en zachtjes beet, kwam ze bijna geruisloos klaar: ze kneep met haar bekkenbodemspieren terwijl ze me neukte en toen voelde ik haar vocht over me heen stromen.
Even zat ze bewegingsloos op me te genieten, haar hoofd in mijn nek. “Zó lekker…” hoorde ik zachtjes.
“Jij bent ook lekker, Jolientje… Welke vrouw laat haar vent zo genieten?”
Ze giebelde kort. “En dan ben je nog niet eens klaargekomen… Zal ik jou nu eens verwennen?”
Ze begon langzaam op en neer te gaan en ik neukte een glad, nat, strak poesje.
Ze kuste me langzaam, haar tong in mijn mond, en ik streelde haar billen. “Ja… Dat is ook lekker…” Joline giechelde. “Weer eens wat anders dan klappen…”
Ik gromde. “Ik zou wel gek zijn om mijn minnares op haar billen te slaan. Dat doe ik alleen bij stoute, ongehoorzame meisjes.”Ze kwam even overeind en keek me aan.
“Oh… dus ik moet weer ongehoorzaam zijn?”
Daarna legde ze haar hoofd weer in m’n nek en zachtjes hoorde ik: “Het is heerlijk als je me zo behandeld, Kees. De afwisseling tussen slaan en strelen… daar word ik helemaal gek van. En te weten dat jij me overal kan voelen, betasten, strelen of slaan… Ik weet dat je me nooit écht pijn zal doen…”
Ze kneep weer en ik voelde mijn orgasme naderen. “Jolientje… dit duurt niet lang meer…” Ze giechelde. “Ik zal je even over de streep trekken, geile vent. Ik verlang er naar om je te voelen spuiten!”
Een seconde later rook ik haar geile geur; ze had haar slipje van de bank gepakt en streelde daarmee over mijn gezicht.
“Ruik je me? Lik mijn geile slipje… Precies op de plaats waar mijn natte kut zat…”
Daarmee hielp ze me over de streep: Ze kuste mij door haar slipje heen; onze tongen gescheiden door dun nylon en de geur en smaak van haar vocht…
“Oh, Jolientje…” “Kom maar, lieve Kees… Spuit maar lekker in mijn natte poesje…” Ik kon het niet meer tegenhouden en de eerste straal spóót er uit. Het deed bijna pijn, zo hard ging het. Joline gooide het slipje opzij en begon me hevig te tongen. De volgende stralen spoten er bijna net zo hard uit en bij de laatste straal voelde ik Joline ook klaarkomen: ze verkrampte en werd weer nat. Nu was het mijn beurt weer om háár te verwennen: zachtjes streelde ik haar billen en benen en likte over haar tepels.
Toen zaten we allebei even uit te hijgen en Joline zakte tegen me aan. Ik kuste haar nek. “Dank je wel, lieve schat… Je hebt me heerlijk verwend…” Een brommetje was het antwoord, gevolgd door: “Ik kan hetzelfde tegen jou zeggen, Kees. Ik ben helemaal ‘bevredigd’. Zou zó in bed kunnen ploffen en dan zou ik binnen tien seconden heerlijk in slaap vallen.”
“Zullen we dat maar niet doen? Even praktisch blijven, lieve schat. zo meteen rustig opstaan, lekker even afspoelen en dan mag je je bedje opzoeken. Nadat je jezelf in sexy kleding hebt gehuld, natuurlijk.” Joline keek me aan. “Oh? Wat ben jij nog allemaal van plan?” Ik pakte haar pols en liet haar op haar horloge kijken. “Het is bijna half elf schatje. Ik heb nog anderhalf uur om jou te laten doen wat ik wil…”

Ik keek in twee blauwe ogen. “Je bent een gehaaide rotzak, Kees Jonkman.” Toen lachte ze. “We zullen zien of jij nog tot presteren in staat bent.” Langzaam kwam ze overeind. “Geef me dat slipje maar, anders loop ik de hele kamer door te lekken.” Met haar slipje tussen haar benen verdween ze in de slaapkamer. Ik ruimde het overschot van een losbandig leven op: het zeil spoelde ik uit en hing het te drogen in de logeerdouche en toen ging ik ook de slaapkamer in. Joline stond zachtjes zingend onder de douche. Ik legde een paar nylons en een sexy onderjurkje op bed en liep de badkamer in.
“Zo meisje… Ik wil samen met jou douchen!” Ze nam meteen haar rol van onschuldig jong ding weer aan.
“Dat kan niet meneer! Dat mag niet, is niet netjes!”
“Niet zeuren, ik moet ook douchen, net als jij. En als we dat samen doen, spaart dat warm water. Goed voor het milieu en zo.”
Joline hield haar hand voor haar poesje en een arm voor haar borsten. “Kom maar meisje, ik zal even inzepen.” Ik pakte een spons, deed daar badschuim op en zeepte haar zachtjes in. “Ja, ook je borsten!” Ik trok haar arm weg en zeepte haar borsten zachtjes in. Haar tepels begonnen weer te zwellen.
“Maar meneer…”
“Niet zeuren, geniet ervan. Ga met je gezicht tegen de muur staan, handen boven je hoofd tegen de muur, zodat ik overal goed bij kan.”
Ze gehoorzaamde en ik zeepte haar in: haar borsten, oksels, buik, rug, billen en benen. “Zo. Nu je benen een beetje uit elkaar, dan doe ik je mooie poesje ook nog even.” Ze huiverde toen de spons tussen haar benen ging en ik het ding snel over haar poesje liet glijden.
“Oh, meneer, wat… Wat doet u nu? Dit geeft zo’n lekker gevoel…” Ze spreidde haar benen verder en hijgde: “Sneller alstublieft… Ik kom zo meteen klaar! Lekker nog een keertje klaarkomen!”
Toen stopte ik en een teleurgesteld kreuntje volgde.
“Waarom stopt u nu?” “Omdat ik je ga afspoelen en afdrogen. En daarna trek je aan wat ik heb klaargelegd en gaan we in mijn bed verder. En dan mag je wél klaarkomen, meisje…”
Twee geile ogen keken me aan. “Ik denkt dat ik wel weet wat u heeft klaargelegd…” Ik pakte de sproeier en spoelde haar en mezelf af. “Zo. En nu uit de douche, dan ga ik je afdrogen.”
“Geen koude plens, meneer?” Ze keek even heel spottend en ik schudde mijn hoofd. “Nee, dametje. Want dan val je meteen in slaap en dat is nou net niét de bedoeling.”
Ik droogde haar af.
“En nu naar de slaapkamer, aantrekken wat daar ligt en netjes op mij blijven wachten. En vooruit: je mag alvast even met jezelf spelen.”
“Dank u wel, meneer.” Ze ging ondeugend kijkend de slaapkamer in. Ik schoor me nog even; ik wist dat Joline dat op prijs stelde. Een schone boxer aan en ik liep de slaapkamer in.

Joline verraste me weer eens! Ze lag op haar rug op bed, haar onderbenen onder zich gevouwen, wijdbeens, met haar vibrator onder haar onderjurkje, stevig tegen haar poesje gedrukt. Haar ogen dicht, zichzelf aan haar genot overgevend. Ik bleef staan kijken. Ze kreunde, hijgde en allengs schokte haar lichaam, totdat haar onderjurkje doorzichtig werd van het vocht. Ze kwam met haar heupen omhoog en duwde de vibrator hard tussen haar benen. Ze lag hevig klaar te komen en toen ze terugzakte op bed begon ik zachtjes te fluiten. Ze deed haar ogen open en bloosde. “Sorry Kees…”

Ik ging naast haar liggen. “Wát nou sorry, lieverd? Dit is vreselijk opwindend om naar te kijken… Zo’n knappe vrouw die zich helemaal laat gaan. En ik mag ernaar kijken…” Ze zoende me. “Je mag er niet alleen naar kijken… Wil je me nóg een keertje verwennen?” Ze bloosde weer. “Maar nu van achteren… Ik wil je in mijn sterretje voelen!” Ik keek haar aan. “Graag lieverd. Niet alleen jou verwennen, maar ook zelf vreselijk genieten!” Ze kuste me hevig. “Kom, smeer me maar een beetje in… Even alles lekker soepel maken!” Ze ging op de bedrand op haar knieën zitten en gaf me de tube glijmiddel aan.
Langzaam smeerde ik haar sterretje in en liet een vinger in haar verdwijnen. “Ohhh… Dát voelt al heerlijk geil… Kóm! Ik verlang ernaar!” “En ik naar jou, Jolientje.” Ik trok mijn boxer uit en liet mijn paal even langs haar poesje glijden. Ze ging wat naar achteren en tilde haar billen naar me op. “Kom in me, Kees… Naai me!” Ik pakte mijn paal en richtte die op haar poesje. “Hier kom ik, schatje…”
In één keer stootte ik in haar natte kut en ze gilde. “Ohh… Da’s ook lekker! Lekker diep… Lekker diep in mijn geile poesje…” Ik neukte haar snel, hard en diep en ze begon te kreunen. “JAAA! Lekker diep in het poesje van je meisje…”
Ik voelde haar spieren samentrekken en ze werd nog natter. “Ik kom… Ik kom! Lekker diep in me…” Ze gilde bijna. Schokkend onderging ze een paar orgasmes en ik genoot ervan om haar te helpen.
Na een paar minuten ontspande ze langzaam en opende haar ogen. “Heerlijk… En jij dan?” Ik grinnikte. “Er is een kwartiertje geleden al wat stoom uit de ketel ontsnapt,schatje… Ik kan nog even voor het veiligheidsventiel weer opengaat. Mag ik nu…”
Onder me hoorde ik hijgend: “Ja! Lekker… Jouw harde pik diep in me… Doé het Kees! Ik verlang naar je…Lekker in m’n geile kontje!” Ik zette mijn paal nu op haar sterretje en langzaam drong ik in haar. Joline hijgde. “Ja… Lekker… Ik voel elke centimeter… Je vult me helemaal op…” “Je bent een heerlijke geile vrouw, Jolien… Zo lekker warm, diep in jouw heerlijke lijf…”
“Streel mijn natte kut… Vinger mijn kut! Lekker, allebei mijn gaatjes gevuld…” Ik drong nu met twee vingers in haar poesje en zocht haar G-spot. “Jaaahhh… Je pik in mijn kont en je vingers in mijn kut… Neuk je geile sletje!” Met mijn vrije hand zocht ik naar een tepel en rolde die tussen duim en wijsvinger. “Harder, Kees! Knijp er in!”
Ik zette een nagel op de tepel en kneep. Joline begon wéér te schokken en spreidde haar benen nog verder. “Oh, Kees, je maakt me helemaal …”
Verder kwam ze niet: Ik voelde haar spieren aantrekken en ze kwam hevig klaar: ze spoot op het bed en dat trok mij ook over de grens: ik spoot in haar fluweelzachte, warme lichaam.
“Ohhh…. Jolien…” “Ik voel je, Kees! Ik voel je!! Zó geil… Lekker samen…” Ik zakte een beetje over haar heen, steunde op het bed en bleef nog even in haar.
Plagend kneep ze met haar bilspieren. “Ik laat je niet gaan, heerlijke vent! Zo’n lekker gevoel, jou zo in me voelen spuiten… Anders dan in m’n poesje, maar niet minder lekker. En dan jouw vingers op mijn tepels… Ik dacht dat ik helemaal gek werd!”

Ik voelde mijn paal verslappen. “Het spijt me, lieve schat, maar ik ga er nu toch uit… De natuur hou je niet tegen.” Toen ik uit haar was, draaide ze zich om en sloeg haar armen om me heen, haar hoofd op mijn schouder. “Lieve Joline…” Ze keek op, twee blauwe ogen vol tederheid. “Heerlijk… Jij bent een heerlijke vent, Kees. Je laat je meisje vreselijk genieten!” Ze sprong op, sloeg haar armen en benen om me heen en hing zo aan me, haar mond vlak bij de mijne. En even later op de mijne: we kusten elkaar zachtjes en teder. “Kom. Ik draag je wel even naar de douche. Maar daar moet je op eigen benen staan schat, want zó is het risico op vallen me iets te groot.” Ik kreeg nog een zoen en toen gleed ze van me af. “Zó wil ik nog een keer met je vrijen, Kees… Staand tegen een muur, jouw paal diep in mijn natte poes, mijn armen en benen om je heen…”
Ik grinnikte. “En als je me helemaal gek gemaakt hebt en ik een enorm orgasme krijg, donder ik daarna om met benen zo slap als vermicelli… Ook geen fijn besluit van een vrijage.” Joline haalde haar schouders op en glimlachte liefjes. “Minor details. Sommige dingen moet je op de koop toe nemen. Jij ligt dan onder. Ik val zacht.”
Ik zuchtte. “Egoïstisch krengetje. Kom, voordat we ons de tweede keer binnen het uur douchen, maken we ons bedje even gereed voor de nacht.” Ik haalde het onderlaken er af; tijdens haar orgasme was Joline behoorlijk nat geworden. Ze kleurde. “Ik heb er wel een zootje van gemaakt hé…”
Ik keek haar over het bed aan: een mooie vrouw in een kort rood onderjurkje met nylons er onder aan. Lieve schat, dat hebben we samen gedaan. En daar is niks fouts aan en het is zeker geen ‘zootje’; dit zijn de restanten van het feest der liefde.”
Ze glimlachte en samen maakten we het bed weer op. “Kom, lekker douchen en dan slapen.” Ik pakte haar hand en samen liepen we naar de douche. “Warm, Kees. Ik heb genoeg lichaamsbeweging gehad om heerlijk te slapen.” “Ik zou niet durven om je nu te plagen, schat…” Tien minuten later waren we afgedroogd en gingen de slaapkamer weer in.

“Schat, alleen je boxer aandoen.” Joline keek me strak aan en ik trok een wenkbrauw op. “Omdat ik je morgenochtend misschien ga bespringen…” Ze lachte liefjes, draaide zich om en pakte wéér een paar nylons uit haar lade. En een dun, wit onderjurkje. “Ik wil dat mijn ridder redenen heeft om bij mij te blijven.” Toen we naast elkaar lagen, trok ze zich tegen me aan. “Kees…” Ik humde. “Jij mag vaker winnen tijdens het schaken.” Ze giechelde en wreef zich tegen me aan. Ik zuchtte diep.
“Hélp! Mijn vriendin is onverzadigbaar geworden!”
Ze blééf giechelen. “Ja. Helemaal verslingerd aan jou. Jouw manier van vrijen… het ene moment hard en streng, even later zacht, teder… lief. Ik hou van je.”
Ze keek nu ernstig. In haar ogen geen spotlichtjes, geen flauwe, plagende glimlach om die mooie mond. “Dat is een heerlijk gevoel, schat. En ik hoor bij je. Je bent een deel van mij geworden. Zonder jou…” Ze legde haar vinger op mijn mond. “Niet verder, Kees. Ik wil er niet eens aan dénken.”
Ze gaf me een zachte zoen. “Lekker slapen nu. Uitrusten van een losbandige avond om weer nieuwe krachten op te doen voor morgenochtend. Welterusten…” Nu met wél een plagende trek op haar gezicht.
Ik mopperde. “Balou, zeg er wat van Roep je vriendinnetje tot de orde!”
De beer bromde:
“Niet piepen Kees. Jolientje is een lekker ding, dus geniet ervan. En als jij het niet doet… Ik wil morgen ook je plaats wel innemen hoor…”
Naast me kwam commentaar. “Ik dacht dat jij een nette beer was. Van een net meisje…”
Balou bromde terug: “Ik dacht dat jij een net meisje was. Met een nette poes…”
Een seconde later had Balou een oorvijg te pakken en hield voor de rest van de nacht zijn bek dicht.
Wij ook trouwens: we sliepen binnen een paar minuten.