Twintig minuten later liepen we de dansschool binnen. Ik introduceerde de anderen als ‘gast’ en betaalde voor hen. Juanita keek ‘de gasten’ aan. “Kunnen jullie een beetje dansen?” Joline antwoordde: “Deze heren hebben van dezelfde strenge danslerares les gehad als ik. En de dames weet ik niet exact, maar uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat zij de elementaire zaken ook de knie hebben.” Juanita knikte. “Da’s mooi. We doen vanavond een herhalinglesje; van alles door elkaar. Dus: geniet ervan!”
We liepen naar binnen. De tweeling en hun partners keken rond. “Sjongejonge…. Ik zou willen dat we in Wageningen ook zo’n dansschool hadden. Wij arme studenten moeten het doen met een sportzaaltje op de campus, waar de lucht van laatste volleybalwedstrijd nog hangt…” “Het is in ieder geval ruimer dan de kelder van Pa en Ma. En leuker aangekleed”, vulde Ton aan.

Carlos pakte de microfoon. “Dames, heren… goede avond en welkom maar weer. Vanavond een herhalingslesje. Dat doen we om de vier, vijf weken: alles van de voorgaande lessen weer even opfrissen. Geen nieuwe moves, gewoon lekker ontspannen dansen en zaken even verfijnen. Ik zie een paar nieuwe gezichten…” hij keek onze richting uit, “Welkom en heb plezier met elkaar!”
De muziek startte en het eerste nummer was een rustige rumba. Ik gaf Joline een handkus en leidde haar naar de vloer. Daar gleed ze in mijn armen en zonder al teveel blunders kon ik haar de zaal door leiden. “Straks wil ik nog wel een paar keer met m’n broers dansen, Kees!” “En ik met m’n lieve zusjes, schoonheid. Laten zien dat ik in de tussentijd wel wat geleerd heb.” Ze giebelde.
Aan het einde van de dans zei Juanita: “Dames… heren: laten we afspreken dat u niet de hele avond met uw eigen partner danst. Dit is een herhalingsavondje; u leert er meer van als u een beetje afwisseld van partner. Carlos en ik dansen gewoon mee, en leggen af en toe misschien ook beslag op uw partner.”
Bij de volgende dans liep Joline naar Ton en Claar kwam op mij af. “Kees… Mag ik de volgende dans met jou doen?” “Met alle soorten van genoegen, dame…” Ook haar gaf ik een handkus en leidde haar de vloer op. “Dat had je een jaar geleden nooit gedacht, hé? Met je liefste zusje de chacha dansen…” Ik trok haar zachtjes naar me toe. “Vorig jaar had ik een heleboel dingen nooit gedacht, zusje. Maar ik moet zeggen: het bevalt me prima!” Ik hoorde een zacht “Ja, dat zal best…” in mijn oor.

We dansten voorbij Joline en Ton: Joline straalde en stak haar duim op. De volgende dans was een Engelse wals. Melissa liet Rob los en stak haar hand naar me uit. “Kom Kees, nu ben je van mij. Laat Rob Joline maar even bezig houden.” “Die twee kunnen dat prima, denk ik.” Ze knikte. “Die techneut van mij mag soms gespeend zijn van wat voor soort gevoelens dan ook, maar dansen kan hij!”
Ik moest grinniken. “Volgens mij heeft die techneut van jou wel degelijk gevoelens, alleen weet hij ze, net als ik, best wel goed verborgen te houden.” Mel keek me aan. “Klopt. En meestal ben ik daar best blij mee. Ik hoef geen snotterende vent om me heen, maar iemand waar ik op kan leunen. En het is heerlijk om die zeldzame gevoelige momentjes samen met hem te beleven. Zoals in Normandië, een paar weken terug, toen ik zo uit m’n slof schoot.” Ik drukte haar even tegen me aan. “Dat waren een paar mooie dagen samen, Mel. We zijn toen met z’n vieren heel dicht tot elkaar gekomen. Ik denk er met fijne gevoelens aan terug. En nee, daarbij speelt het gezamenlijk vieren van de liefde niet de hoofdrol, zussie.” In tegenstelling tot wat ik dacht begon ze niet opnieuw te giechelen. Ze keek me met haar mooie groene ogen strak aan. “Het mooiste moment was die groepshug nadat ik van Rob op m’n donder had gekregen. Ik was doodsbang om de camper weer in te gaan en toen de deur openging stond Joline daar en omarmde me. Toen wist ik dat alles goed was. Ze leek op dat moment zo vreselijk veel op Tony…” Ik streelde haar rode krullen en knikte.
“Onze schoonmoeder is een schat. Haar dochter en zoons ook.” Ze keek me aan “He, Kees… Staan we zomaar een goed gesprek te hebben tijdens het dansen. En jij doet dat gewoon routinematig, zonder geforceerd te moeten tellen en zo… Best knap voor zo’n techneut!” Ik grinnikte. “Ik heb een hele strenge privé danslerares. Regelmatig schuift die de tafel, bank en stoelen aan de kant en is onze huiskamer plotseling omgetoverd tot balzaal… Héél vervelend, zeker als de dansjuffouw zich passend voor de gelegenheid heeft opgedoft.” Ze keek me ondeugend aan. “Laat me raden: de dansles eindigt in de slaapkamer?”
Ik tikte op haar neus. “Bedrijfsgeheim.” “Hé, ik kan merken dat jij de familie Boogers kent… Rob heeft die afwijking ook. Als hij me iets duidelijk wil maken: een tik op m’n neus. Soms leuk, soms ook irritant.” Ik boog me naar haar toe. “De familie Boogers heeft nog een paar andere leuke afwijkingen… Sommige leden van die familie zijn héél prettig in bed…” Ze schoot gierend in de lach. “Ja, dat klopt… Kan ik van meepraten. Dwaas.”
De wals was ten einde en ik leidde haar terug naar Rob. “Hier makker… Dank voor het lenen van je meissie.” “Eensgelijks, Kees.” En tegen Joline: “Het was fijn om weer eens met jou te dansen, knappe zus.”
Een paar dansen later kwamen Juanita en Carlos op ons af. “Mogen wij jullie partners even lenen?” En voor ik het wist stond ik met Juanita te dansen. “Wie zijn jullie introducé’s, Kees?” “Kun je dan niet zien? Die rode tweeling zijn mijn twee zussen. En die knappe kerels die kwijlend om hen heen hangen zijn de broers van Joline. Wij hopen over een paar jaar elkaars zwagers en schoonzussen te zijn. Mijn geliefde schoonmoeder heeft het regelmatig over ‘haar sextet’, waarbij ze verdacht veel nadruk op de eerste lettergreep legt.”
Juanita schoot in de lach. “Mooi stelletje, zo met z’n zessen… Kunnen we hen al inschrijven als lid?” Ik schudde mijn hoofd. “Dat zul je écht aan hen zelf moeten vragen, Juanita. Je kunt natuurlijk proberen om je vrouwelijke charmes bij de beide heren in de strijd te gooien en Carlos te vragen of hij de dames wil overtuigen, maar ik vrees dat dát averechts werkt.” Ze lachte. “Ik vraag het zo wel aan de dames.”

De volgende dans was de wisseldans, de op één na laatste dans. Joline was ik meteen kwijt aan een jonge knul van een jaar of 18 en ik kreeg zijn partner bijna in mijn armen gegooid. “Nou ja zeg, da’s nou ook wat. Als je vriendje iets harder had gesmeten had ik hier nog eerste hulp moeten verlenen.” Ze lachte verlegen; een meisje van hooguit een jaar of zestien met een binnenboordbeugel. Niet moeders mooiste, maar wel een leuk gezicht. En dansen kón ze. “Zóóó dame… ik kan je bijna niet bijhouden. Even rustig aan alsjeblieft…”
Ze giechelde verlegen. “Sorry… Dit is zulke lekkere muziek…” Ze genoot duidelijk. Even later een dame-op-leeftijd die bijna het tegenoverstelde was: ze danste zeer afstandelijk, alsof ze bang was voor me. Zei ook vrijwel niets en danste nogal plichtmatig, alsof het strafwerk was.

Ik was blij toen ze afgelost werd door Clara. Toen ze bij me kwam ging de muziek naar ‘slow’ en Claar legde haar hoofd op mijn schouder. “Zo. Weer even genieten van mijn knappe broer. Jij hebt veel geleerd deze weken, makker!” Ik grinnikte in haar haren. “Das verdanken wir die Joline…” “Ik zal haar uitgebreid bedanken straks… Vind jij dit leuk, Kees?” Ik knikte. “Ja. De eerste keer zag ik er vreselijk tegenop, maar Jo en ik hebben afgesproken dat we ons meer gaan interesseren in elkaars hobby’s. Dit is een grote hobby van haar. En zo langzamerhand ook van mij.” “Ik vind het ook leuk… Veel leuker dan dat gehups in Wageningen.” “Met jou in m’n armen is het óók leuk, Claar.”
Ze giechelde. “Kijk je uit dat je niet vergist, Kees?” “Nee hoor. Jij hebt krullen en die zijn rood; Joline’s haren zijn steiler en blond. En voor de rest heb jij een iets grotere maat BH dan Joline. Maar jullie zijn ook knap en prettig om mee te dansen, rooie schoonheid.” Ze hief haar hoofd naar me op en gaf me een zoen op m’n wang. “Je bent lief. Mijn lieve grote broer. En nu ga ik weer terug naar mijn luitenant.”
Het nummer was afgelopen en ik zocht Joline. Carlos leidde de laatste dans in: “Lekker los gaan, mensen. Laat zien wat je kunt.” De muziek startte en ik stak mijn hand naar Joline uit. Ze lachte en we dansten lekker. Veel te snel was het nummer afgelopen en daarmee ook de les. “Kom jongens en meiden… Nog even wat drinken; daarna naar huis.”
Toen we even later aan de bar zaten, keken Mel en Claar elkaar aan. Weer zeiden ze niets, maar ik kende die blik: de meiden zaten geluidloos te communiceren. Ik fluisterde Joline in het oor: “Volgens mij hebben we binnenkort een paar cursisten bij… Niks laten merken!” Ze kneep in m’n been terwijl ze ‘neutraal’ voor zich uit keek. “Kom jongelui, hoe gezellig het hier ook is: ik heb nu wel trek in een borrel. Let’s go home!” Ik stond op en niet veel later liepen we het appartement in.

“En wat wensen de dames en de heren te drinken?” Joline keek rond. De dames lustten wel een Pisang Ambon, de heren hielden het bij een Jägermeister. “Zitten Kees. Jij hebt gereden”, zei ze, toen ik de keuken in wilde lopen. “Oké schat… Dank je wel.” Ik plofte op de bank. Melissa vroeg: “En heren… Hoe beviel de dansles?” Ton gniffelde. “Lekker om mijn eigen meisje vast te houden en in haar billen te knijpen. Inplaats van Ma of Joline.” Uit de keuken kwam commentaar. “Jammer dat ze de Radetskimars niet draaiden, hé Ton? De ‘Tiet-en-konten-mars’…”
Rob schoot in de lach. “Ja, daar konden we Jo altjd mee op tilt krijgen…” Joline kwam in de kring, met de drankjes. “Ja, verdorie.” Ze wendde zich tot Clara en Melissa. “Als die gespeeld werd, zaten de heren er niet mee om in m’n kont te knijpen. M’n borsten hebben ze nooit gedurfd, de lafaards…” Melissa keek naar Rob. “Zó! Wat hoor ik nu van mijn lieve schoonzus? Ben jij je te buiten gegaan aan de mooie billen van je vier jaar jongere zusje? Ouwe snoeperd!”
Hij keek onaangedaan terug. “Ik heb me de laatste tijd ook vergrepen aan delen van jouw fraaie body, liefje. En volgens mij zijn Jo en jij ongeveer even oud. En volgens mij heb jij daar geen bezwaar tegen. Dus…” Clara brak bits in. “Antonius Boogers: geldt dat ook voor jou? Heb jij mijn lieve schoonzus óók tijdens het dansen in haar billen geknepen, viespeuk? Dan vind ik dat jij alsnog je excuses naar je lieve zus moet maken.” “Wat je vind, moet je bij de politie brengen, schatje…”
Hij hief zijn glas op. “Proost jongens. Op een gezellig weekend!” Even was het stil en toen zei Joline: “Ik vind wel dat Claar en Mel even moeten ervaren hoe het was om met die twee daar te dansen tijdens de Radetskymars. zo meteen de stoelen en de tafel aan de kant! Kees, zoek jij ondertussen eens wat Strauss-muziek op… Dan zetten we dansles hier nog even voort.” Ik gniffelde. “Arme meiden. Ik heb de verhalen gehoord van Joline. Wat ik overigens vreemd vond was het feit dat jullie wél mijn vriendinnetje in haar achterwerk knepen, maar niet mijn lieve schoonmoeder. Dat valt me een beetje tegen…”
Ton keek me laatdunkend aan. “Heb jij wel eens zo’n oorvijg van Ma gehad? Nee zeker?” Ik wees op Joline. “Wel eentje van haar, toen ik weer eens macho zat te wezen ten koste van mijn lieve vriendinnetje. Kwam aardig aan.”
“Nou, die van Ma zijn waarschijnlijk harder. Als wij dansten met Ma, lagen onze handen netjes op de daarvoor door haar aangewezen plekken. En nergens anders! Eén keer heb ik, per ongeluk, dames en heren!! mijn hand op haar billen gelegd, en toen kreeg ik zo’n pantserdoorborende blik te verwerken en héél zachtjes de opmerking: ‘Als jij niet als de bliksem dat handje daar weghaalt, Antonius Boogers, krijg je een dreun!’
En reken maar dat die hand binnen een nanoseconde verhuisde van haar billen naar haar zij…” Joline keek op. “Hmmm… Dit is nieuw voor me. Ik stel voor…” Ze gierde het plotseling uit van het lachen. “Ik stel voor … dat Kees… Hahahaha… dat ook eens doet… op onze bruiloft! Lijkt me wel leuk om te zien… Bruid en bruidegon openen de dans, en daarna vraagt de bruidegom zijn kersverse schoonmoeder ten dans. Dat ziet er allemaal heel knus en liefelijk uit, totdat schoonmoeder plotseling keihard uithaalt en de bruidegom op de grond ligt en naar zijn oor tast. Gewoon doen, Kees!”

Ik keek haar triest aan. “Lieve aanstaande bruid. Als jij denkt dat ik mezelf op die manier voor joker zet… Keep on dreaming. Daarvoor is mijn schoonmoeder me veel te lief.” Terwijl ik naar de geluidsinstallatie liep, vervolgde ik: “En heb ik teveel respect voor haar oorvijgen. Ik heb haar één keer, tijdens het eten van haar beroemde goulash, zo’n klap uit zien delen aan een absoluut willekeurige tweede luitenant der Infanterie die de relatie legde tussen de uien in de goulash en stinkende winden laten… Die was er niet bij mee. Vrij vertaald: ik kijk wel uit. Maar om het collectieve geheugen op te frissen: Glazen op de kast, tafel, bank en stoelen opzij!”

Even waren we aan het sjouwen en toen klonk de bekende intro: Tadada,tadada,tatata… Joline gleed in mijn armen, Claar bij Ton en Mel bij Rob. Ik keek Joline ondeugend aan en legde één hand op haar billen. Meteen fluisterde ze in mijn oor: “Je láát ‘t, Kees! Je knijpt niet in m’n kont, want de gevolgen zijn net als bij Ma!” Ik keek berouwvol en danste braaf verder. Even later bleek dat Rob en Ton zich te buiten gingen aan de billen van de tweeling: Er klonk een simultaan ‘Au!’ en meteen daarna twee klappen. “Ben je helemaal van de pot gerukt, Robbie Boogers?” En Clara voegde daaraan toe: “Hier nóg zo’n gek. Heren, denk er aan: wij hebben in de tussentijd wat geleerd van onze schoonmoeder!”
Joline gierde van het lachen. “Nu weten jullie wat ik gedurende een aantal jaren vrijdagavond heb door moeten maken. Als onschuldig en maagdelijk wicht van vijftien in de handen van die twee met testosteron vergiftigde struikrovers… Ik had Kees al gewaarschuwd dat hij zich niks in z’n hoofd moest halen, omdat anders de blonde feeks van Gorinchem tevoorschijn zou komen.” Ik keek zielig. “En ik, watje dat ik ben, gehoorzaam natuurlijk…”
Ik keek Joline aan. “Kont: oké, die is out of bounds. Maar je zei niets over je tieten, schat…”
En terwijl ik sprak, streelde ik haar linkerborst. En meteen pakte ik haar polsen beet. “Niks ervan, meisje Boogers. Jij gaat je aanstaande bruidegom niet meppen.” Ik keek in een gezicht wat twijfelde of het boos zou gaan kijken of in de lach zou gaan schieten. Het laatste won het. “Pas jij maar héél goed op, jongeman. ‘Watch your six’, zou Fred zeggen. Vandaag of morgen neem ik je te grazen…” “Mag ik helpen, Jo? Melissa keek me spottend aan. “Heb ik aan jouw tieten gezeten, zus? Nee hé? Bemoei jij je lekker met je eigen vent…” Clara kuchte afkeurend. “Zeg heren… Zouden jullie je een beetje willen gedragen? Wij zijn nette meisjes.” En met een blik op Ton gromde ze: “Kop dicht, luitenant!”

We schoten in de lach en dansten nog een even door: afwisselend langzame dansen en wat vlottere werkjes. En we wisselden regelmatig van partner. Maar na een kwartiertje zei uitgerekend Joline: “Kom, jongens, die bank, tafel en stoelen terugzetten, zitten en van jullie drankjes genieten. En van het gezelschap, natuurlijk.” Niet veel later zaten we gezellig te kletsen.
Clara en Melissa vertelden dat de rust in Wageningen was weergekeerd. “Dat is ten minste nog een voordeel van deze hele toestand.” Melissa knikte. “En een ander voordeel is dat die vriendin van ons, waar ik zo over moest janken in Duitsland, eindelijk door heeft gekregen wat voor enorme klootzak haar vriendje was. Hij was bevriend met een van die vier die we gevloerd hebben. Een van de kleintjes. En vorige week maandag heeft ze eindelijk de moed gehad om hem de deur uit te flikkeren. Daarna heeft ze twee dagen bij ons geslapen omdat meneer beneden aan haar deur stond te jengelen. Haar flatgenoten begonnen te klagen en toen hebben een paar heren uit haar flat hem dringend verzocht op te donderen. Wij hebben haar geholpen om de troep die meneer had achtergelaten bij het oud vuil te dumpen en sinds deze week slaapt ze weer in een compleet schone, opgeruimde flat.”
Mel trok een smerig gezicht. “Wát een zooi had die klootzak ervan gemaakt… We zijn drie avonden bezig geweest om die flat te ontsmetten.” Joline knikte. “Goed bezig, meiden!” Clara knikte. “En we hebben onze vriendin weer terug! Kleur op d’r wangen, ze eet weer fatsoenlijk en komt hartstikke vrolijk op college.” Ik knipoogde. “Ook jullie hebben de eigenschap om om je heen te kijken en de wereld wat mooier te maken. Net als onze ouders. Ik ben bere-trots op jullie.” Claar en Mel zaten me aan te gapen. “Wát zeg je, Kees?” Ik leunde naar voren en zei met nadruk: “Ik ben beretrots op jullie, meiden. Omdat ook jullie niet aan de zijlijn blijven staan, maar iets doén. Net als onze gemeenschappelijke ouders. Dat moet maar eens gezegd worden.” “Ben ik het helemaal mee eens”, viel Joline me bij. Ze hief haar glas. “Ik wil een toast uitbrengen…”
Ik trok haar arm omlaag. “Dat jij zo langzaam drinkt, is prima, schat, maar als je een toast uitbrengt moeten wel álle glazen gevuld zijn… Even wachten a.u.b.” Even later had iedereen iets te drinken en hief Joline wéér het gas. “Een toast! Op de nazaten van Chantal en Karel Jonkman en Tony en Rob Boogers!” Melissa giechelde er achteraan: “Het lekkerste sextet van Nederland!” Claar keek haar aan. “Met de nadruk op de eerste lettergreep uiteraard…” We gniffelden. “Kom heren… Ik stel voor dat jullie je met die fles Jägermeister terugtrekken in de studeerkamer; wij dames blijven ons hier laven aan laffe mixdrankjes.”
Om Joline’s mond lag een klein, geniepig, glimlachje. “Dan kunnen jullie aan elkaar vertellen wat er aan ons verbeterd zou moeten worden; wij kunnen als meiden lekker roddelen over jullie. Over een uurtje mogen jullie terugkomen, dan gaan we een uur lang gierende ruzie maken en rond een uur of één eindigen we met goedmaaksex. Oké?” Rob trok Mel tegen zich aan. “Niks ervan. Jij blijft mooi hier, zuster.” Ook Ton hield Clara stevig vast. “Voel ik niets voor. Wij hebben, ook zonder dat we iets goed te maken hebben, prima sex.”

Joline keek me aan. “Jammer Kees. Ze willen niet. Dan maar geen goedmaaksex vanavond.” Ik haalde m’n schouders op. “Boejuh… Dan maar ‘gewone’ sex. Maar over sex gesproken… Wie slaapt waar? Want we hebben maar één slaapbank. En ik ga mijn bedje alleen maar delen met deze blonde jongedame hier.”
Ton zei: “Hadden we het al over gehad. Met jullie goedvinden slepen we zo meteen het matras van de eerste logeerkamer naar de tweede en slapen wij daar op de grond. Dan kunnen Mel en Rob hier op de bank maffen en morgenochtend is Rob het dichtst bij het koffiezet-apparaat, dus kan hij meteen aan de bak.”
Joline stak een duim op. “Goed geregeld, Ton!” Hij grinnikte. “Eigenbelang… mijn vriendinnetje en ik willen lekker rustig kunnen knuffelen. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat je in de achterste logeerkamer wel heel veel lawaai moet maken wil je dat in de rest van het huis horen…”
Tot mijn verbazing ging Claar er niet fél tegenin, maar glimlachte ze alleen maar. Rob keek Mel aan. “Wij zitten nergens mee, hé schat?” Melissa schudde haar hoofd. “Nee. Wij hebben met jullie allevier al eens sychroon gevreeën, dus als iemand ons hoort: geniet ervan of wees ernstig jaloers!”

Even later waren we even druk met het huis gereed te maken om te gaan slapen en uiteindelijk trokken we de deur van de slaapkamer achter ons dicht. Joline leunde er tegenaan en wenkte me. Toen ik vlakbij was, trok ze me aan mijn stropdas naar zich toe. “Jij bent van mij vanavond. Het boeit me niet dat Mel en Rob aan de andere kant van deze deur liggen. Die hebben het waarschijnlijk ook erg druk. Véél te druk om op ons te letten. Uitkleden, douchen en tandjes poetsen jij.”
Ze verdween zelf in de badkamer en even later hoorde ik de douche. Ik liep de badkamer in. “Poets jij je tandjes maar eerst. Ik ben zó klaar, dan kan jij douchen. Even later ruilden we en ik stal nog een zoentje. “Nog even geduld, Kees…” Ik douchte snel en droogde me af. Joline was al in de slaapkamer. Ik hoorde kleding ruisen en rook even later parfum. De parfum die ze meestal op had als we gingen vrijen. Toen ik de slaapkamer in liep, stond voor me in haar lange, rode jurk, met ondeugende ogen.
“Wij gaan lekker geluidloze spelletjes doen. In bed. Mee jij.” Ze trok me op bed, duwde me op m’n rug en ging op me liggen, haar jurk over me uitspreidend. “Mmmm…. Da’s een lekker dekbedje…” grinnikte ik zachtjes. “En een lekker matrasje onder me… met een lekker kontje!” Joline’s stem was zachtjes in mijn oor. Ze zuchtte toen ik haar rug streelde, rolde toen van me af. “Ik lig liever naast je… Kunnen we overal beter bij!”
Ze trok het dekbed over ons heen en giechelde. “Stel dat Rob of Mel iets nodig hebben…” “Dan kloppen ze netjes aan en vragen of ze binnen mogen komen. Denk jij nou écht dat mijn lieve jongste zusje het lef heeft om zonder nadere aankondiging of toestemming de slaapkamer van haar grote broer binnen te stuiven, wetende dat de kans groot is dat hij daar met zijn schattige vriendinnetje de liefde ligt te vieren?”
Joline keek guitig. “Ja, dat denk ik wel. Jouw lieve jongste zusje is er toe in staat.” Ik bromde. “Misschien heb je nog gelijk ook. Het krengetje.” Joline schoot zachtjes in de lach. “En als wij nu eens de huiskamer binnen vallen?” “Dan wordt jouw grote broer boos. En Mel herinnert zich vast weer wat rugby-trucs. Geen goed plan. Blijf maar lekker hier, bij je knappe kerel.”

Ze wreef zich tegen me aan. “Wel zo lekker. Kees… Wil je me…” Ze aarzelde weer en ik knuffelde haar. “Geen taboes, Jolientje…” Ze bromde in mijn hals. “Wil je me lekker tussen mijn benen betasten? Door m’n jurk heen? Mij lekker bevredigen?” Ik likte een oorlelletje. “Ik vind het heerlijk om jou te laten genieten, lief meisje van me…” Ik streelde haar borsten. Haar tepels waren goed voelbaar; stevig drukten ze tegen haar jurk aan.
Joline pakte een hand en legde die tussen haar benen. “Dáár! Laat me voelen dat je naar me verlangd, dat me wilt! Lekker stevig over mijn poesje voelen… Tussen mijn benen!” Ik trok heel even mijn hand weg en greep haar toen tussen haar benen. “Jaaahhh…” hoorde ik zachtjes. “Betast me! Grijp me tussen mijn benen en laat me voelen dat ik van jou ben… Jouw eigen geile meisje…” Ze kreunde zachtjes toen ik haar jurk op en neer over haar poesje wreef.
“Lekker… De stof van deze jurk over mijn panty… En jouw hand er op… veel lekkerder dan wanneer ik het zelf doe…” “Heb je dit dan bij jezelf gedaan, ondeugend meisje?” Ze humde zachtjes en bloosde.
“Op mijn studentenkamer… Af en toe bleef ik een weekend daar, en dan was er niemand binnen… Dan trok ik een dunne panty aan en deze jurk en lag ik me bijna de hele nacht te bevredigen… Fantaserend over een knappe vent die me streelde en liet klaarkomen… En nu ligt die knappe vent naast me… Je doet het zo lekker, Kees! Stevig, maar toch teder… Nog eventjes en ik kom lekker klaar…
Ze hijgde nu snel en drukte haar heupen omhoog, tegen mijn hand aan. “Ik vind dit ook heerlijk schat… Je bent zo heerlijk erotisch… Voelt zo lekker, tussen je benen…” Ze draaide haar hoofd naar me toe en zei: “Als jij klaar wil komen, Kees… Gewoon lekker laten komen! Ik hoop dat je ook van mij geniet…” Ik kuste haar. “Dat doe ik zeker schat. Ik lig naast de mooiste en liefste vrouw die ik ken en mag haar overal betasten. Lekker bevredigen… Over haar geile kutje strelen…”
Joline kreunde. “Zég het!” Ik zocht haar oor en fluisterde: “Haar geile, natte, poesje…” Ze kreunde zachtjes. “Jaaa… Mijn natte kutje is voor jou… Ik ben helemaal van jou…” Ik tikte op haar poesje en greep weer tussen haar benen. Dát was de druppel: Joline verstrakte, begin te trillen en trok mijn hoofd naar zich toe. Haar mond zocht de mijne en ze begon hevig te tongen. En daar tussendoor fluisterde ze: “Vinger je geile meisje! Duw met je vingers op mijn kut!”
Ik ging snel op en neer en ze spreidde haar benen verder. “Ohhh….. Kees! Ik kom! Lekker! Niet stoppen… niet stoppen…” Ze schokte en hijgde, wreef haar poesje tegen me aan en legde haar hand op de mijne. Daarmee gaf ze het tempo aan, sneller dan ik zou doen. “Streel mijn geile poesje… Zó lekker… Doorgaan! Grijp me bij m'n natte kút!”
Een paar minuten later ontspande Joline en kuste me. Nu teder en zachtjes. “Heerlijk… Je hebt me helemaal bevredigd, schat… En nu zal ik jou verwennen.” Ze spreidde haar jurk over me heen en pakte mijn paal, door haar jurk heen. “Kom maar lekker klaar… Ik zal je laten voelen wat ik net voelde…” Langzaam begon ze me af te trekken en het gevoel van haar warme hand en de stof van haar jurk was heerlijk! Haar mond was vlak boven de mijne en ze zei:
“Lekker klaarkomen, Kees… Niet tegenhouden… Voel mijn lekkere benen maar. Voel mijn natte poesje…” Toen begon ze me te tongen. Ik raasde met een rotgang op een orgasme af. “Jolientje… Ik ga komen!” “Lekker laten komen, lieve Kees…” Twee seconden later begon ik te spuiten. “Ik voel het! Lekker… spuit maar lekker bij je geile vriendinnetje in haar hand…” Ze trok me helemaal leeg; vermoeidheid kwam uit m'n tenen omhoog en ik zakte compleet ontspannen achterover.

Joline lachte zachtjes. “Lekker?” “Heerlijk, schat… Dank je wel!” Ze kuste me. “Jij ook dank je wel, Kees. Je hebt me heerlijk laten genieten. En nu nog even douchen, dan lekker slapen.” Onder de douche sopten we elkaar even in en Joline giechelde toen ik met de spons even tussen haar benen kietelde. “Niet doen! Anders lig ik zo meteen wéér in een kletsnat bedje…” We gniffelden en ik draaide de kraan uit. Even afdrogen, boxer en T-shirt aan… Joline trok een lange pyamabroek en een bijpassend jasje aan. “Jammer… Nu kan ik je mooie benen niet meer zien, schat.” Ze snoof even. “Het is niet altijd feest hier, meneer Jonkman. We gaan slapen. Er komen vast nog wel meer gelegenheden waarop je mijn benen kan bewonderen.” “Dat mag ik hopen, mevrouw Boogers.” Een knuffel later deed ik het licht uit en was het stil op de slaapkamer…

Een paar uur later werd ik wakker met een onbestemd gevoel van onrust. Een blik op de wekker leerde dat het kwart over vier was. Ik draaide me zachtjes om en probeerde weer in slaap te komen, maar dat lukte niet. Ergens op de achtergrond in mijn hersens zat een donkere wolk en ik realiseerde me dat ik dit gevoel heel lang niet gehad had.
De laatste keer was… Ik groef in m’n geheugen. Ja! Een van de laatste ‘watch overnight’ in Afghanistan... “Wat lig jij te woelen, Kees…” Joline draaide zich naar me toe. “Is er wat?” Ik gromde. “Afghanistan kwam weer eens bovendrijven. Rotgevoel.”
Ze knipte een lampje aan. “Heb je gedroomd?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee. werd wakker met een onbestemd gevoel van dreiging. Een donkere wolk in de verte, die langzaam naderde. Lang niet dat gevoel gehad. En toen probeerde ik me herinneren wanneer ik dat gevoel voor het laatste gehad had. En dat was tijdens mijn laatste lange patrouille in Afghanistan. Een bloederige ochtend..." Joline keek me recht aan, haar mooie ogen ernstig.
"Vertel, Kees. Niet voor jezelf houden. Ik heb er recht op om het te weten.” Ik bekeek haar: een jonge, knappe vrouw met lange, blonde haren die nu nogal warrig haar gezicht omliijstten. Een gezicht wat me de afgelopen maanden héél dierbaar was geworden. “Ik zal het proberen, schat.” In gedachten liet ik die vroege ochtend de revue passeren en begon te vertellen.

“We zaten achter een van de uitlopers van Spotters Peak, zo’n tien kilometer van ons basiskamp. Daar hadden we een bivakje gemaakt tijdens onze laatste lange patrouille. Gewoon een tactisch goed plekje uitzoeken, liefst met wat rotsblokken er omheen, de helft van de groep in de slaapzakken, de andere helft wakker. We hadden al een week gelopen, in totaal bijna 50 kilometer. Dat lijkt niet veel in een week, maar je loopt wel met dertig kilo op je nek in bergachtig terrein. 's Nachts koud, overdag best wel warm. IJle, droge lucht. Enfin, we moesten nog anderhalve dag patrouilleren; het zat er bijna op. Geen Talib gezien; het leek of de hele regio uitgestorven was. Die op één na laatste nacht was ik ook midden in de nacht wakker geworden met een gevoel van dreiging. Het was stikdonker: nieuwe maan. M’n slaapzak uitgekropen, de mannen die op wacht zaten langsgelopen en zelf uiteindelijk ook maar wakker gebleven . En uiteindelijk iedereen wakker gemaakt en opdracht gegeven om in stelling te gaan. Dat werd me niet in dank afgenomen, want de mannen waren moe en buiten de slaapzak was het koud. Zelfs Fred had staan mopperen. Met de warmtebeeldkijker had ik lang rondgekeken; niets te zien.

Een half uur later gaf één van de geweerschutters het teken 'vijand gezien'. Ik kroop naar hem toe en hij wees. “Kees… Kijk jij eens… Ik zie een warmtevlek tussen de 'twin peaks'..." Zo hadden we twee scherpe pieken genoemd.” Ik pakte de warmtebeeldkijker. Eén vlekje op vijfhonderd meter. En dat ene vlekje werden er twee… drie… vier… Menselijke gestalten in lange gewaden. Ik stak mijn duim naar hem op en kroop de groep langs. Bij iedereen zei ik zachtjes: “Alarm! vanaf de Twin Peaks komt een groep Talibs deze kant uit. Ik heb er in ieder geval vier gezien, wellicht worden het er meer.” Bij Fred aangekomen zag ik dat hij ze ook al gespot had. “Een man of twintig, Kees. Komen deze kant uit, hebben het op ons gemunt, kan niet missen.” “Roger.”
Twee geweerschutters dekten onze achterkant. “Wát er ook aan die kant gebeurt: jullie bewaken onze ‘six’ . Twee hoofden knikten. De andere zeven man hadden zich onder leiding van Fred kruipend verspreid over een breedte van zo’n veertig meter. Ik kroop in mijn opstelling, ergens in het midden en pakte de radio.

“Romeo, hier Alfa. Contact. Vijand op 400 meter noord van ons. Half peloton te voet bij coördinaat..." Ik noemde de positie van de pas tussen de Twin Peaks. "Van daaruit komen onze kant uit. Ik verwacht een aanval, over.”
“Hier Romeo. Red je dat? Over.”
Ik gromde. “Hier Alfa. Zal wel moeten hé? We hebben een goeie opstelling. Gaat lukken, uit.”

Stomme vraag van de luit. Hij was op een kilometer afstand, aan de andere kant van een heuvel. We waren op onszelf aangewezen. Nou ja… Fred lag bij de mitrailleur MAG, op de linkerflank. De lichte mitrailleur Minimi lag op rechts. Beide wapens konden zodoende kruisvuur geven. Dáár hoefde ik me geen zorgen om te maken. De vier overige geweerschutters kwamen voor mijn rekening. Twee van het hadden een granaatwerper onder hun geweer waarmee ze 40mm scherfgranaat konden verschieten. Op honderdvijftig meter afstand hetzelfde effect als een handgranaat… Als die aanvallers dachten dat ze een groepje slapende kerels zouden kunnen oprollen, kwamen ze van de koude kermis thuis…

Kijkend door mijn warmtebeeldkijker zag ik af en toe wat koppen boven de rotsen uitkomen; en op een gegeven moment verspreidden ze zich. Dat was het moment om in actie te komen. Ik gaf beide granaatwerpers een teken en ze vuurden tegelijk. De granaatwerpers gaven geen hard geluid; bij het afvuren klonk een laagfrequente, zachte ‘plop’, de granaten vlogen in een paraboolbaan omhoog en vlak voor ze de grond zouden raken, explodeerden ze in een hagel van scherven. pal boven de tegenstanders. We hoorden kreten van pijn, maar ook de bekende, vervloekte kreet: “Alluha Akhbar!” en ze vielen aan op de gebruikelijke wijze: rennend, met hun AK-47’s vurend in korte salvo’s, hopend dat de tegenstanders zouden bukken in plaats van gericht te schieten. We hoorden zo af en toe kogels om ons heen tegen de rotsen ketsen en ricochets gillen, maar we hadden het te druk om daarop te letten.
Wij hadden het voordeel dat we achter een dekking lagen en voorzien waren van nachtzichtapparatuur. Om me heen klonken de korte, drievoudig blaffende salvo’s van de Diemaco’s en de langere salvo’s van beide mitrailleurs: vijf schoten per seconde voor de MAG en bijna het dubbele voor de Minimi. Ik had deze beide wapens zó gepositioneerd dat hun vuur op ongeveer zeventig meter voor ons elkaar zou kruisen.
Dat was de ‘killing zone’ voor onze opstelling: iedereen die zich daar bevond had een overlevingskans van hooguit vijf procent. Dat bleek ook nu: ongeveer tien seconden nadat de aanval begon bloedde hij letterlijk dood.
Twee man overleefden de killingzone en kwamen tot een meter of dertig maar werden uitgeschakeld door de geweerschutters.
Drie tegenstanders draaien om en vluchtten; twee werden op de vlucht neergeschoten door geweerschutters, de derde viel door een lang salvo van de MAG. En toen werd het stil, op wat gekreun voor ons na.
Als eerste liep ik de mannen langs: niemand gewond? Nee. Herladen en magazijnen opnieuw vullen, klaarmaken voor nóg zo’n aanval. De twee man rugdekking rapporteerden dat er bij hen niets te zien viel. “Mooi. Blijven waarnemen. Als je iets denkt te zien, onmiddellijk melden.”

Mijn radio kraakte: de pelotonscommandant.
“Alfa, hier Romeo. Sitrep, over.”
“Hier Alfa. Aanval afgeslagen van ongeveer 20 Talibs. Geen eigen gewonden, wel gekreun uit het voorterrein. Waarschijnlijk een paar gewonden.”
“Hier Romeo. In positie blijven. Je krijgt bij daglicht versterking, over.”
“Alfa, roger, uit.”

In positie blijven… Het gekreun uit het voorterrein zwol aan en zwakte af; er lagen daar een aantal gewonden, misschien lagen er mannen te sterven. Maar we gingen niét het voorterrein in om EHBO te verlenen. Te vaak was het gebeurd dat een Talib simuleerde dat hij gewond was en als er een hospik op afging werd deze, samen met de zogenaamde gewonde opgeblazen door een bundel handgranaten. Gewonden verzorgen deden we bij daglicht pas en héél voorzichtig. In de afgelopen maanden waren we daar hard in geworden; een van de jongens uit het derde peloton was gesneuveld door zo’n ‘nep gewonde’.

Eén van de geweerschutters zat zachtjes te janken. Toen ik bij hem kwam zitten keek hij me aan. “Godverdomme Kees… Ik heb één van die klootzakken neergeschoten terwijl hij vluchtte. In de rug geschoten. Hij wilde gewoon z’n hachje redden…”
De soldaat, de jongste van de groep begon nu pas écht te janken. Met gierende uithalen. Ik haalde uit en sloeg hard in zijn gezicht. “Wakker worden! Ja, nú wilde hij z’n hachje wel redden. Waarom? Omdat die aanval mislukt was. En morgen zou diezelfde klootzak ons wéér op onze nek zitten, en dan met een ander stel van zijn puistige vriendjes. En hij is pislink en komt hij z’n kameraden wreken. Denk je dat hij dan zal aarzelen om jou een bajonet in je pens te steken? Zodat je er een uur over doet om de pijp uit te gaan? Denk je dat ik, dat de rest het leuk vindt om twintig man om zeep te helpen? Wij hebben er niet om gevraagd om aangevallen te worden hé? ZIJ maakten die keuze, wij niet. Maar we zitten hier nu eenmaal, en we willen allemaal graag over veertien dagen weer thuis komen. Ik net zo goed als jij. Giet een plens water over je kop en stop dat stomme gemiep. Huilen doe je morgen maar, in TK, maar niet tijdens mijn patrouille, verdomme!”
Hij keek me stomverbaasd aan. Normaal ging ik op kameraadschappelijke voet met mijn mannen om. Als een soort 'grote broer'. Nu had ik hem geslágen! Verbazing die over ging in woede. Mooi, doel bereikt. Tijd om Fred in te schakelen. “Mee jij!”
Ik trok hem half overeind en wees richting de plek waar Fred zich bevond. “Ga Karel aflossen achter de MAG en stuur ‘m naar mij toe. Nú!” Hij pakte zijn spullen en kroop laag richting de opstelling van de MAG.
Ongetwijfeld vloekend op die harteloze klootzak van een Jonkman, maar dat was altijd nog beter dan zitten janken van zelfverwijt. Fred kennende zou die ‘m wel aanpakken.

Toen we in de ochtend voorzichtig het voorterrein in gingen, telden we 21 doden en nog drie levende gewonden. Ik meldde dat via de radio en een uur later waren de gewonden in een helikopter geladen, terwijl twee Apache gevechtshelikopters de omgeving in de gaten hielden. We hadden de doden onderzocht, verzamelden wat we vonden en gaven dat mee aan de crew van de heli, voor onderzoek in TK.

Daarna kwam het zwaarste werk. We legden de lichamen bij elkaar. Ik pakte mijn kompas en zocht het zuid-westen. "Alle lichamen op de rechterzijde neerleggen, kijkend naar die kant, jongens. Moslims worden begraven met gezicht richting Mekka." Gegrom klonk. "Verdomme Kees, moeten we die klootzakken nog een dienst bewijzen ook?" Ik keek naar degene die het zei, de schutter van de MAG. "Frans, als jij dood bent, is het ook niet zo netjes als we je lichaam gewoon aan zijn lot overlaten, hé? Doe wat ik je zeg!" Een graf graven konden we niet; we ondersteunden de lichamen met wat zand of een steen en bedekten de doden met nóg een laag zand en dat was het. Een van de jongens sloeg nog een kruis. “Ik vraag me af of ze dat zouden waarderen, Wil…” Hij keek me aan. “Je moet toch wát, Kees? Een mens heeft toch recht op een fatsoenlijke begrafenis?”
Ik knikte woordeloos, hevig geëmotioneerd. Ook bij mij stonden tranen in de ogen. Ik liet het bivak opbreken en we vervolgden onze patrouille. Een kleine halve maan van stenen markeerde het gemeenschappelijke graf. De coördinaten gaf ik door aan de base. De eigendommen van de gesneuvelden waren al meegenomen door de helikopter voor verder onderzoek. Veel hadden ze overigens niet bij zich gehad; hun wapens, munitie, wat Afghaans geld, een enkeling een notitieboekje en twee man een deel van de Koran.
De dag daarna liepen we Kamp Holland binnen: het tweede peloton was terug van haar laatste patrouille.
Meestal gingen na een patrouille even met elkaar dollen; nu had niemand daar trek in. Na de gebruikelijke debriefing, het onderhoud en een korte douche liet ik de groep even alleen.
Ik had behoefte aan een momentje voor mezelf. Ik dwaalde door het kamp en kwam uiteindelijk in de grote eetzaal terecht. Daar was het rustig. Ik pakte een groot glas vruchtensap en ging aan een tafeltje achterin zitten. In gedachten liet ik de actie nog een keer de revue passeren en even later zat ik zachtjes te janken. Verdomme… Ik had tijdens dat vuurgevecht zeker vier mensen neergeschoten.
Eentje ervan had ik herkend tijdens het bergen van de doden: een jochie van hooguit vijftien jaar met een opvallend hoofddeksel op: een baret van de Russische para’s op zijn hoofd. Hij had in z’n dood die baret nog steeds op. Misschien van z’n pa geweest; wellicht had z’n pa die baret wel van een dode Rus gejat. En nu was z’n zoontje gesneuveld door een salvo van Kees Jonkman uit Amersfoort…

Ik voelde een hand op m’n rug. “Gaat ‘t, sergeant?” Ik keek op. De geestelijk verzorger stond naast me. Ik kende de man van gezicht; het leek me wel een geschikte peer. “Net terug van patrouille en een behoorlijke TIC meegemaakt.” “Mag ik erbij komen zitten?” Ik knikte. Hij keek naar m’n naamplaatje. “Jonkman… Die naam heb ik een paar keer horen vallen… Eergisteren in de Ops ook. Heb jij eergisternacht…?”
Ik knikte. “Overval op onze watch overnight. Meer dan 20 Talibs. En op drie gewonden na zijn ze dood. We hebben ze niet eens fatsoenlijk kunnen begraven. Geen tijd, te harde grond… We hebben ze bij elkaar gelegd, gezicht richting Mekka en er wat zand over heen geschept en dat was het. Verdomme.”
Het was even stil en ik was in de weer met een paar papieren zakdoeken. “Hoe is het met je kerels?” “Niemand gewond. Eentje ging vlak na de aanval over de rooie. Gewetenswroeging. Die heb ik een klap in z’n gezicht gegeven en gezegd dat als hij wilde janken hij dat hier mocht doen, maar niet tijdens mijn patrouille. En nou zit ik zelf te snotteren, nondeju. Sorry.”
De dominee zei vrijwel hetzelfde als wat ik tegen mijn groeplid had gezegd. “Spoel je gezicht af en ga met me mee.” Ik keek hem aan. “Ik heb geen behoefte aan een partijtje zielenknijperij, doom…” “Niet lullen sergeant. Meekomen.”
Even later zat ik in zijn prefab. Hij schonk een kop koffie in.”En vertel het maar. Wat zit je dwars?” Ik begon te vertellen. En wéér zag ik dat jochie met z’n Russische baret voor me… Hij luisterde. “De rest? Volwassen kerels. Hadden beter moeten weten. Maar zo’n kind… In Nederland zou hij met een stiekem oog naar het brommertje van zijn oudere broer kijken en dromen dat hij ook zo’n ding had. Of naar het leuke meisje wat tijdens de wiskundeles voor hem in de klas zat. Of met z’n Lego spelen. En nu is hij dood. Drie kogels, dwars door z’n borst. Van voren er in, van achter eruit. Een salvo van mij. Dat weet ik zeker.”

De GV-er keek me aan. “Waarom ben jij hier? Wat is jouw motivatie?” Ik vertelde hem van het meisje wat ik een paar maanden geleden tegenkwam tijdens een de eerste patrouilles. "Een meisje van misschien dertien, veertien jaar, wat me in een dorpje plotseling aanklampte met de woorden: 'Thank you I visit school now, soldier.' Dát werd mijn motivatie. Zorgen dat kinderen hier een opleiding kunnen krijgen. Dat meisjes en vrouwen voor zichzelf op kunnen komen en niet als een geit of neukvee worden behandeld en verhandeld. Voor dat meisje en haar sexegenoten doe ik dit werk.”
Hij knikte. “Juist. En dat meisje, en haar klasgenootjes, zijn straks misschien in staat om Afghanistan een beetje beter te maken als wij weg zijn. In staat om die jochies, die nu niet beter weten dan dat geweld alles oplost, te vertellen dat er méér is dan alleen vechten.
Jij en ik kunnen de problemen hier niet oplossen, sergeant. We moeten investeren. Als wij op de compound blijven, heeft de Taliban gewonnen en blijft dit land de puinhoop die het was toen wij kwamen. Wij doen ons stinkende best in de hoop dit land of misschien deze provincie een heel klein beetje beter te maken. De rest moeten de Afghanen zelf doen. Haal je motivatie daaruit, sergeant Jonkman. Ga niet denken in hoogdravende politieke termen, want politiek is niet fris. Zelfs niet van onze eigen politici. En nu: naar je kerels. Die hebben een sergeant nodig, geen snottebel.”
We namen afscheid en ik liep naar m’n kerels. De soldaat die ik een klap had gegeven keek me aan en gaf me een hand en zei: “Sorry voor m'n gejank en dank je wel, Kees.” Fred zag het en de schurk knipoogde. En die soldaat is nu bezig met z’n laatste jaar KMA. Wordt een collega van Ton, ook bij de Infanterie. En daar ben ik vreselijk trots op."

Joline zat tijdens dit hele verhaal dicht tegen me aan en had geen woord gezegd. Toen ik zweeg, zweeg zij ook. Ik moest wéér tegen mijn tranen vechten en ik verloor. Terwijl ik zat te sniffen, keek ze naar me. Toen het huilen opgehouden was, sloeg ze haar arm om me heen. "Dát had je nodig, Kees. Gecontroleerd stoom afblazen, om te voorkomen dat de ketel explodeert. En bij mij kan dat." Ik sloeg mijn armen om haar heen "Ik hou van je, Joline Boogers..." Even zaten we zo dicht bij elkaar.

“En waar kwam dat onbestemde gevoel van nu vandaan, Kees? Dat gevoel waarmee je wakker werd?” Ik haalde mijn schouders op. “Misschien door dat hele gesodemieter met de familie de Rooij. Iets in mij zegt dat we nog niet van die lui af zijn…”
Joline kuste me zachtjes. “Samen kunnen we die lui wel aan Kees. Samen met Fred, met Ton en Claar, met Rob en Mel… Ik weet het zeker: over een paar weken hebben we geen last meer van ze; dan kijken ze héél benauwd als ze onze namen horen.” Ondanks alles giechelde ze. “Stiefmama in ieder geval. Die gaat héél intensief kennis maken met de blonde feeks van Gorinchem…”
Ik knuffelde haar. “Je hebt te hard gevlogen op je bezem, heks. Je haar ziet er niet uit.” Ze keek ondeugend en haar hand gleed naar mijn kruis. “Het is dan ook een héle lekkere bezem, schatje…”
Ik schoot in de lach en we zakten samen weer onder het dekbed. “Kun je nog wel slapen, Kees? Of moet ik je even afmatten met nóg een ritje op je bezem?” Ik keek haar aan. “Is denk ik niet nodig, schat. Dank je wel voor je luisterend oor. Ik hoop dat jij ook goed kunt slapen, na mijn verhaal.”

Ze keek me aan, haar hand op de lichtknop. “Ik wil het weten Kees. Weten wie jij bent, waar je aan denkt, wat je beweegredenen zijn. Wat er allemaal achter dat gevechtsinsigne schuil gaat. Ik wil dat niet pas na je begrafenis van Fred horen.” Ik keek haar verbluft aan. “Gaat die z’n ouwe dag ook in Huize Levensavond doorbrengen? Ik weet niet of de directie dat aankan…” Joline deed het lampje uit. “Hadden ze maar een vak moeten leren…” Ik grinnikte en ontspande me. Voor het eerst sinds een uur.